[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #37 : 2-16 Episode 13

Chapter 2 – Turbulence in Royal Capital

Episode 13 การพึ่งพาอาศัยกันและกัน

ด้วยการแนะนำของบรรดาองครักษ์, ภายในอุโมงค์ใต้ดินปรากฏชายผู้มีลักษณะของผู้สูงศักดิ์และชายวัยประมาณยี่สิบปีอีกคนหนึ่ง เขาทั้งสองหอบหายใจทั้งที่ยังพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“โปรดเร่งเข้าเถิดฝ่าบาท, พวกเราใกล้ถึงกระท่อมในย่านชนบทแถบชานเมืองแล้วพะยะค่ะ หลังจากนั้นแล้วพวกเราสามารถหลบซ่อนตัวในอาณาเขตของดยุคเบาว์ดิ อีกไม่นานเมื่อเราขอความช่วยเหลือจากจักรวรรดิอื่นๆหรือศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์ ย่อมต้องขับไล่กบฏกับพวกปีศาจไปได้แน่พะยะค่ะ”

“ขะ-ข้ารู้แล้ว ไม่ว่าเมืองนี้จะตกเป็นของพวกปีศาจหรือพวกกบฏ, ข้าก็จะเอาคืนมาให้ได้!”

ชายผู้สูงศักดิ์--รูปโฉมก็นับว่าดี แต่--สักที่ไหนสักแห่งกลับขาดความรู้สึกชวนให้ใฝ่ฝันถึง, พรำพูดบ่นอย่างน่ารำคาญขณะประคองกล่องเล็กไว้ดุจสิ่งสำคัญ

“แน่นอนท่านพ่อ, แสดงให้พวกมันได้รู้เสียบ้างว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของประเทศนี้ แต่ที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าพวกปีศาจ, ก็คือประชาชนของเรา! พวกมันอยู่ใต้ร่มปกครองของท่านพ่อแท้ๆ กลับกล้าหันคมดาบก่อกบฏโคนล้มพวกเรา--ช่างเป็นการเนรคุณอย่างร้ายกาจยิ่งนัก!”

ชายหนุ่มสบถดัง, เปลวเพลิงอันร้ายกาจฉายชัดอยู่บนแววตาของเขา

“ก็อย่างเจ้าชายตรัส, โชคยังดีที่เส้นทางนี้มีแค่คนในราชวงศ์ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ และก่อนนี้พระราชวังก็ได้ถูกปิดทางเข้าออกปราสาทไปแล้ว ขอราชาโปรดสบายใจ”

ฟังคำพูดขององครักษ์แล้ว, ชาย---ผู้เป็นราชาแห่งอาณาจักรเอมาทีคนปัจจุบันก็ดูจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“…แล้ว, เหล่าโอรสธิดาของข้า และยังมีเชื้อพระวงศ์ที่ยังอยู่ในพระราชวังอีก”

“ไม่จำเป็นหรอกพะยะค่ะ ถ้าพวกเรามาด้วยกัน, ประชาชนคงจะรู้แล้วไล่ตามมาทันพอดี ถึงอย่างไรก็ตาม ตราบที่ยังมีท่านพ่อ, ราชาองค์ปัจจุบัน และมีตราประทับแห่งรัฐแล้ว อาณาจักรเอมาทีย่อมอยู่กำมือเรา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเป็นเชื้อพระวงศ์, พวกเขาก็ควรช่วยแก้ปัญหาด้วยการสละตัวเองมิใช่หรือพะยะค่ะ?”

น้ำเสียงหนักแน่นดังมาจากชายหนุ่ม—เจ้าชายลำดับที่หนึ่ง โอรสคนแรกผู้มีสิทธิ์ครองบังลังก์มากที่สุด, ราชามองกล่องใบเล็กที่ถือไว้แล้วจมอยู่ในความเงียบงัน

ชั่วขณะนั้นเอง, ภายในทางใต้ดินที่ไม่ควรมีเสียงฝีเท้าใดนอกจากของพวกเขาพลันปรากฏเสียงตบมือขึ้นราวกับเสียงตบมือของเด็กๆ

“—คะ-ใครนะ?”

ทุกคนหยุดชะงักอย่างสับสน พวกเขาตวัดดาบไปทางต้นเสียงตบมือ--ที่ซึ่งมีแต่ความมืดรอคอยพวกเขาอยู่

ห่างออกไปในวงรัศมีของแสงไฟที่ถือไว้ในมือ—ไม่ใช่แสงจากเทียน แต่เป็นแสงจากอุปกรณ์เวทมนต์ที่หรี่ไฟลง—ที่นั้นปรากฏเด็กสาวในชุดกระโปรงสีดำแสนหรูหราที่ประดับประดาไปด้วยดอกกุหลาบ รูปลักษณ์ของเธอช่างดูบริสุทธิ์ผุดผ่องและงดงามราวกับเทพธิดา เธอมาพร้อมกับนักดาบ ผู้สวมชุดเกราะสีแดงและซ่อนใบหน้าตัวเองไว้หลังหน้ากากปีศาจสีแดง

เบื้องหน้าผู้บุกรุก –นั่นคงไม่ใช่ผีใช่ไหม? ราวกับมีคำถามลอยคว้างอยู่ที่หน้าพวกเขา  แต่เด็กสาวไม่ได้สนใจ และเปิดปากด้วยน้ำเสียงสดใสอย่างถึงที่สุด

“พูดได้ดีพูดได้ดี, อย่างที่เจ้าว่าความรับผิดชอบในฐานะเชื้อพระวงศ์สินะ จะว่าไปแล้วที่เรามาอยู่ที่นี้ก็เพราะเรื่องนั้นซะด้วยสิ”

พูดเช่นนั้นแล้วเธอก็กอดอกพยักหน้ากับตัวเอง

“เจ้าเป็นใครกัน? มาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร?”

เจ้าชายลำดับที่หนึ่งถามด้วยสายตาคมปราด หลังชำเลืองมองด้วยสายตาเย็นเฉียบ เด็กสาวก็ถอนสายบัวอย่างสง่างาม

“เราคือฮิยูกิ, เจ้าชีวิตเพียงหนึ่งเดียวแห่งอาณาจักรปีศาจ, จักรวรรดิสีเลือด เปป็นเกียรติที่ได้พบทุกท่านเป็นครั้งแรก --และคงเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน”

“ทะ...ทำไม, คนของจักรวรรดิสีเลือดถึงมาอยู่ที่นี้...............…?”

ท่ามกลางผู้คนที่กลายเป็นคนบื้อใบ้ไปแล้ว มีเพียงเจ้าชายลำดับที่หนึ่งที่กล้าถามออกมา

“—แล้ว? ถึงพวกเจ้าจะรู้ไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก”

ได้ฟังคำของเธอ เหล่าองครักษ์ที่เหมือนจะระลึกหน้าที่ตัวเองได้ก็พลันชี้ปลายดาบ, พุ่งตรงไปที่ฮิยูกิ

“มาโรโดะ”

อัศวินสีแดงวาดดาบยาวออกมาขวางทาง, คมดาบเหล่านั้นถูกสกัดลง

แน่นอนว่าในพื้นที่แคบอย่างอุโมงค์ใต้ดิน การโจมตีจากหลายทิศทางถึงเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรม ทว่าบรรดาองครักษ์สนใจแต่เพียงชัยชนะ--

“「ม่านหมอกพายุหิมะ」”

ขณะนั้นเองชายที่ถูกเรียกว่ามาโรโดะก็เคลื่อนไหว เกิดภาพร่างของเขาขึ้นมากมาย พร้อมกันนั้น, ดวงตาของเหล่าองครักษ์ก็เบิกกว้างอย่างตกตะลึง

“สะ-สกิลนั่นมัน!!”

“ระ-หรือว่า--!?”

“อย่าบอกนะว่า อะ…”

เพียงพริบตา, เมื่อมาโรโดะก้าวเดิน ร่างของเหล่าองครักษ์ก็พลันล้มลงพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็น

“ว๊าก----!!”

เจ้าชายลำดับที่หนึ่งไม่แม้แต่จะจับดาบ, กรีดร้องและวิ่งหนีไปโดยไม่มีแม้แต่ความละอายหรือศักดิ์ศรี มองดูท่าทางที่ไร้เกียรติของเขาแล้ว, มาโรโดะก็ถอนหายใจ

“「จันทราเดียวดาย」”

แสงสะท้อนคมดาบตัดผ่านความมืด เสียงของหนักบางอย่างร่วงหล่นพื้น

คนเดียวที่เหลืออยู่...ราชา, ก็แน่ละ ที่เขายังอยู่ก็เพราะเขาหลังหักเลยขยับไปไหนไม่ได้ ฮิยูกิส่ายหัว「ไม่ไหวไม่ไหว」ขณะสาวเท้าเข้าใกล้จนเผชิญหน้ากัน

“สิ่งที่ทำกับพูดนี่ไม่ตรงกันเลยน้า อย่างเรื่องเจ้าชายแอชชิว ก็ใส่ร้ายว่าชักนำต่างชาติมายึดประเทศสินะ? แล้วสิ่งที่เจ้าคิดจะทำต่างกันที่ใด「ขอความช่วยเหลือจากจักรวรรดิอื่นๆหรือศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์」งั้นรึ? ช่างสองมาตรฐานเสียจริง”

แต่ราวกับว่าราชาไม่ได้ยินคำพูดของเธอ เขาหมอบลงกับพื้นแล้วเทิดกล่องใบเล็กขึ้น

“อา, ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! ข้ามีตราประทับแห่งรัฐ ด้วยสิ่งนี้ประเทศนี้จะเป็นของท่าน พะ-เพราะฉะนั้นได้โปรด…”

เขาขอร้องพลางร่ำไห้

ฮิยูกิผงะไป เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้น

“เราไม่คิดว่าประเทศนี้จะยอมรับตราเพียงอันเดียวหรอกนะ แต่เอาเถอะ ไว้หลังจากนี้ค่อยส่งต่อให้คุณคอนราด, น่าจะพอใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง? ตอนนี้เราจะเก็บไว้ก่อนแล้วกัน”

พูดเช่นนั้นแล้ว เธอก็เตะมันขึ้นเบาๆ, รับมันไว้แล้วเก็บใส่กระเป๋า

“…ถะ-ถ้าเช่นนั้น, ชีวิตของข้า”

พูดเช่นนั้นแล้ว ราชาก็ก้มหน้าลงถูไปกับพื้น ฮิยูกิย้ายสายตาเฉยชาไปที่มาโรโดะ แต่เขาไหวไหล่เป็นเชิงยกให้เธอตัดสินใจ เธอถอนหายใจ

“เราเคยได้ยินเรื่องเจ้ามานิดหน่อย แต่ช่างน่าผิดหวังยิ่ง.....อา, แต่ก็ยังดีในอีกความหมาย –อืม, ตราประทับแห่งรัฐนี่ คงมีค่าไม่น้อยเลย”

เมื่อถูกพูดเช่นนั้น ร่างของราชาก็สั่นเทา เขาอ้อนวอนขอชีวิตอีกครั้งและอีกครั้งด้วยน้ำเสียงพึมพำตะกุกตะกัก เห็นภาพตรงหน้าแล้วฮิยูกิก็ส่งสายตาดูถูกระคนสมเพช แล้วยักไหล่

“อา ดูเหมือนว่าถึงเอาศีรษะของเจ้าไปก็ไม่มีความหมาย เรากับจักรวรรดิสีเลือดจะไม่หยุดอะไร”

“—อะ-โอ่วว----!!”

ราชาเปล่งเสียงออกมาอย่างยินดี

“…ทิ้งให้เป็นหน้าที่ของประชาชนที่นี้แล้วกัน อา, เราละสงสัยจริงๆว่า เมื่อเรานำเจ้าไปหย่อนไว้ที่จตุรัสหน้าพระราชวังแล้วพวกเขาจะลงโทษเจ้ายังไงนะ? ....อืม ในเมื่อเจ้าดูแลพวกเขาให้อยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุขมาโดยตลอด พวกเขาก็คงขอบคุณเจ้าสินะ”

ถ้อยคำของเธอราวกับตัดสินความเป็นตาย สีหน้าของราชาพลันซีดเผือกอีกครั้ง เขาสะบัดจะวิ่งหนีออกไปแต่มาโรโดะคว้าคอเขาไว้ น้ำหูน้ำตาไหลทั่วมือของเขาราวกับเด็กที่ถูกขัดใจ

“ช่างน่ารังเกียจเสียจริง --เท็นไก”

ตอบรับกับเสียงเรียก, แสงสลัวพุ่งผ่านจากหนาอกของฮิยูกิมารวมตัวอยู่ข้างกาย แล้วกลายเป็นอัศวินสีทองคนหนึ่ง

“—ขอรับ, มีสิ่งใดให้กระผมรับใช้หรือขอรับ องค์หญิง?”

ฮิยูกิหันไปทางเท็นไกที่ทำความเคารพ

“อา, ช่วยจัดการโยนเจ้านั่นไปที่จัตุรัสหน้าพระราชวังที –อืม เรื่องทางออกที่ปิดอยู่คงไม่ใช่ปัญหา แล้วก็บอกพวกนั้น (TL: ประชาชน) ด้วยว่าเราให้เจ้านี่ไปจัดการเอาเอง”

ด้วยน้ำเสียงสบายๆราวกับเพียงสั่งให้ทิ้งเศษอาหาร, ฮิยูกิชี้ไปทางราชาที่กำลังตัวสั่นระริก

“รับบัญชาขอรับ”

เท็นไกโค้งตัวอีกครั้งแล้วคว้าคอราชาจากมาโรโดะ ลากอีกฝ่ายจากไป

“ไม่, ไม่--- พวกเจ้าทำกับข้าเช่นนี้ไม่ได้---------------------!!!”

“พวกเราก็ไม่ได้ทำอะไรอะไร, ไม่ใช่หรือไง?”

แต่ทว่าราชาไม่ได้ยินสิ่งใด, ฮิยูกิตอบกลับเมื่อเขาลับหายไปจากอุโมงค์ใต้ดิน เธอหันไปทางมาโรดดะที่ยืนนิ่งราวกับก้อนหิน

“…ดูเหมือนเจ้าชายลำดับที่หนึ่งกับราชาจะจำนายไม่ได้จนวินาทีสุดท้ายเลยนะ ทั้งที่ข้ารับใช้พวกนั้นก็จำได้แท้ๆ” (TL: เนื่องจากหมายถึงเจ้าชายแอชชิวจึงใช้ นาย )

“ไม่ว่าจะเศร้าหรือยินดี ผลก็ออกมาแล้ว”

มองไปรอบๆ, ร่างไร้วิญญาณขององครักษ์และเจ้าชายลำดับที่หนึ่งทอดกายอยู่ในทางใต้ดิน มาโรโดะตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่บ่งบอกอารมณ์ เขาสะบัดดาบยาวในมือครั้งหนึ่ง ไล่หยาดเลือดที่อยู่บนคมดาบแล้วเก็บเข้าฝักดาบ

“ถ้าอย่างนั้นฉันเอาตรานั่นไปให้คอนราดก่อนแล้วกัน –อา, เขาคงไม่ชอบใจแน่เลย, ฉันว่า”

ฮิยูกิหัวเราะเบาๆเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น

“ถ้าเช่นนั้น ผมขอตัวไปจัดการธุระเล็กน้อยๆสักหน่อยนะขอรับ”

“อืม ตามใจสิ ธุระก็สำเร็จไปร้อยละ 90 แล้ว เจ้าจัดการไปตามต้องการเถอะ”

มาโรโดะพยักหน้ารับเงียบๆ แล้วเดินไปในทางมุ่งไปสู่พระราชวัง มองเขาจนลับสายตา, ฮิยูกิก็หันร่างเดินไปยังทิศที่เธอจากมา

End

Author Notes

ฉันกำลังคิดว่า, ราชาจะถูกถอนออก? หรือยังอยู่ต่อไปดี?

แต่มันไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ฉันเลยปล่อยมันผ่านไป

อืม, บางทีเขาควรโดนรุมประชาทัณฑ์?

Talk: ใกล้จบเล่มแล้ว –ตอนจบเล่มหนึ่งก็ลงรูปไปแล้ว ตอนจบเล่มสองนี่ ลงอะไรดี?