[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #36 : 2-15 Episode 12

Chapter 2 – Turbulence in Royal Capital

Episode 12 การต่อสู้ที่ปิดฉากลง

นับตั้งแต่เริ่มสงคราม, มันเป็นอะไรที่บ้าและทรงอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อ เหล่าขุนนางผู้เป็นศัตรูของกองทัพมอนเตอร์ถูกโจมตีด้วยพลังและเวทมนต์ที่ไม่เคยคาดฝันมาก่อน ถึงอย่างนั้นการโจมตีครั้งถัดมากลับไม่มาถึงเสียที พวกเขาจึงเชื่อกันว่าการโจมตีระดับนั้นไม่สามารถใช้งานได้อย่างต่อเนื่อง, โดยไม่รู้เลยว่าพลังที่ว่าก็คือ ดินปืน และพลุไฟ –อา เพราะพวกนั้นขอใช้ดินปืนจุดพลุไฟ ตอนที่กำลังดื่มไปเชียร์ไปอย่างสบายอกสบายใจเท่านั้นเอง –เท่านั้นจริงๆ

เพิ่มเติมจากนั้น, เหล่ามอนเตอร์ที่ประจำอยู่ที่ทุ่งราบอาคีระเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา

เริ่มด้วยการมองแม่ทัพของฝ่ายขุนนาง, ผู้ซึ่งถูกตัดสินว่าเป็นศัตรู และพุ่งเข้าโจมตี ทันทีด้วยความรู้สึกฮึกเหิมและกระหายชัยชนะ

จำนวนทหารที่เหลืออยู่ของอาณาจักรเอมาทีเกิน 28,000 ขณะที่จำนวนมอนเตอร์มีเพียง 10,000

ในทางทฤษฎีย่อมสามารถใช้รูปแบบการต่อสู้ 3 คนต่อ 1 ตัวได้สบาย ดังนั้นจึงมีค่าทัดเทียมกัน แต่ทว่า, ต่างจากรูปแบบการต่อสู้ทั่วไป, ผลต่างของจำนวนส่งผลให้เกิดการรวมกลุ่มกันต่อสู้

“พวกเราชนะได้!!”

ขุนนางทุกคนต่างก็เชื่อเช่นนั้น คำสั่งแรกจึงแบ่งทหารอาสาออกเป็นกลุ่มๆ และสั่งไปอยู่ที่แนวหน้า เพื่อรักษากองทัพส่วนตัว

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีจำนวนมาก แต่บรรดาขุนนางก็ไม่ได้เห็นดีไปกว่าเครื่องสังเวย—อา พวกเขามองว่าคนที่ให้การสนับสนุนเจ้าชายที่สามเป็นผู้ทรยศ และอาจก่อกบฏได้ การกำจัดทิ้งไปจึงเป็นเรื่องที่ชอบธรรม—ทหารอาสาทั้งหลายพากันถืออาวุธดินเหนียวและชุดเกราะที่สร้างขึ้นหยาบๆ ถึงแม้พวกเขาจะยืนอยู่เฉยๆอย่างหมดท่ากลางดงศัตรู ก็อาจจะถูกทุบด้วยนักรบโทรลล์ หรือถูกหวดด้วยการโจมตีของฝูงก๊อบลิน

กองกำลังอันน่าสะพรึงกลัวจู่โจมไปทั่วบริเวณ แต่งแต้มภาพวาดขุมนรกอันทุกข์ทรมานให้ปรากฏต่อสายตา

ในสภาพที่สับสนวุ่นวายและโกลาหลเช่นนี้, กองทัพของพวกขุนนางที่คอยยืนพร้อมอยู่ด้านหลังจึงยิงลูกธนูออกมามากมายราวกับสายฝน และยังให้นักเวทย์ยิงธนูน้ำแข็งเสริมด้วย โดยไม่สนว่าจะถูกมิตรหรือศัตรู

จากนั้น, เรียกทหารม้ากลับเข้ามา ทิ้งให้ทหารที่สลับเข้ามาแทนกำจัดผู้มีชีวิตรอด--เป็นภาพที่เห็นได้ทุกที่บนสนามรบ

ศึกนี้ถูกตัดสินไว้แล้ว! แค่สัตว์ชั้นต่ำ ต่อให้รวมตัวกันก็ไม่ใช่ปัญหา!

ด้วยความเชื่อมั่นในชัยชนะ รอยยิ้มด้วยความพอใจฉายชัดอยู่บนใบหน้าแม่ทัพฝ่ายขุนนางแต่ละคน แต่อย่างไรก็ตามการคงทนของศัตรูกลับไม่เป็นไปตามที่คาดการณ์และกองกำลังของพวกเขาที่ลดลงไปตามเวลาที่ผ่านไป ก็ทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ เริ่มขมวดคิ้ว และเหงื่อเย็นๆเริ่มไหลต่างน้ำ

เรื่องบ้าอะไรกัน?! พวกมันมาจากไหนกันมากมาย!? แล้วยังตั้งใจสู้ไม่หยุดหย่อน ราวกับไม่รู้จักความตาย!

เข็มที่ชี้ไปทางอาณาจักรเอมาทีเมื่อตอนต้นค่อยๆเบนมายังจักรวรรดิสีเลือดอย่างเชื่องช้า แต่ดูราวกับไม่มีทางย้อนกลับไป

◆◇◆◇

“อืม ปกติพื้นที่ของ『All-Rise』(TL: ฟื้นคืนชีพทั้งหมดในพื้นที่) คือ 8x8 ช่อง ยังดีที่ตอนนี้ก็คือในรัศมี 50 เมตร…”

โดยไม่สนความเป็นมิตรหรือศัตรู, ผมยืนอยู่ท่ามกลางหมู่ทหารที่ค่อยๆทิ้งร่างสู่ทะเลเลือด และเรียกใช้สกิลนักบุญ『All-Rise』

แสงไฟสลัวๆลอยจากไม้เท้ายาวในมือ『ดอกกุหลาบแห่งความลับ』ลอยไปรอบๆ เหล่าซากศพที่ฟื้นมาจากความตายลุกขึ้นมองไปรอบๆอย่างมึนงง

“ถึงไม่สนว่าเป็นมิตรหรือศัตรู ก็ไม่รู้จะพูดว่าเป็นเรื่องสบายๆดีไหม.... ให้ตายสิ รู้สึกเหมือนนกบ้าบางตัวบินมาด่าว่าโง่เสียจริง อ่า เปลือง MP โดยใช่เหตุจริง”

ขณะพึมพำกับตัวเอง ผมก็เคลื่อนที่แล้วใช้『All-Rise』อีกครั้งโดยไม่มีหยุด

แต่ทว่า『All-Rise』ก็ไม่เหมือนกับ『Resurrection』เพราะสามารถฟื้นเลือดได้เพียง 20% เท่านั้น มิโคโตะที่ตามมาทีหลังจึงใช้สกิลฟื้นฟูแบบวงกว้าง『สายฝนเทพธิดา』ฟื้นเลือดให้เต็ม

เพราะการฟื้นคืนชีพนั้นไม่เกี่ยงทั้งมิตรและศัตรู กลุ่มที่ฟื้นขึ้นมาด้วยกลุ่มสองกลุ่มจึงตกอยู่ในสับสนและกระโจนเข้าต่อสู้กันอีกครั้ง, แต่อย่างไรก็ตาม

“อา, เหล่าข้า(รับใช้)แห่งจักรวรรดิเอมาทีที่ฟื้นคืนชีพเอ๋ย, จงรีบไปยังแถวหน้าซะ! สงครามกระจายตัวไปไกลแล้ว อย่าได้ช้า! แล้วก็, ผู้คนจากอาณาจักรเอมาทีเอ๋ย เราจะไม่ขัดขวางถ้าเจ้าคิดจะต่อต้านพวกขุนนางทั้งหลายที่ได้สละพวกเจ้า, ทำแม้แต่โจมตีพวกเจ้าจากเบื้องหลัง แต่เราผู้นี้จะไม่ฟื้นคืนชีพให้อีก หากคิดจะไล่ตามเราเมื่อเราจากไป จะไม่ได้รับอนุญาตให้ยกเว้น, เท่านี้ละ”

ผมพูดทุกสิ่งที่อยากพูด (เพราะสามารถฟื้นคืนได้แค่ภายใน 30 นาทีที่ตาย, ผมจึงเสียเวลาที่นี้ไม่ได้) แล้วจากไป

อันที่จริง, ในเวลาถัดมาผมก็ได้ยินว่า ทหารอาสาส่วนใหญ่ถอนตัวจากสนามรบด้วยสภาพเลื่อนลอยเหมือนถูกเอาวิญญาณไป

“…เจ้าคิดว่าเราอ่อนโยนขึ้นหรือไม่, มิโคโตะ อามาริ?”

ทันใดนั้น, ระลึกถึงอัศวินสวมหน้ากากบางคนในสนามรบ ผมถามกับทั้งสองคน

“ในเรื่องนี้ –ตั้งแต่ต้นแล้ว หาใช่เรื่องที่องค์หญิงจำเป็นต้องกังวลไม่เจ้าค่ะ”

『…ไม่ว่าองค์หญิงปรารถนาจะช่วยเหลือหรือจะทารุณทรมาน ดิฉันก็ล้วนแต่ยินดีทั้งนั้นเจ้าค่ะ』

“…อา, ขอบคุณ”

เข้าใจละ, เป็นงั้นเองสินะ…

“อืม ถ้างั้น,ก็เริ่มงานกันต่อเถอะ!!”

ให้กำลังใจตัวเองแล้วผมก็วิ่งไปทั่วสนามรบราวกับสายลม

◆◇◆◇

ผลลัพธ์นั้นเห็นได้ชัดเจนราวกับกลางวันและกลางคืน

จักรวรรดิสีเลือดที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ทุกประการค่อยๆตีกรอบกองทัพอาณาจักรเอมาทีทีละด้าน, ที่นอกจากจะเต็มไปด้วยผู้บาดเจ็บแล้ว ยังไม่มีกำลังเสริมและถูกทอดทิ้งจากพวกขุนนาง, ยิ่งไปกว่านั้นเหล่ากองกำลังภายใต้จักรวรรดิสีเลือดยังพร้อมเหยียบย้ำพวกเขา ไม่ให้เหลือใครแม้แต่คนเดียว

“—หะ,หนี....ไม่, ถอยทัพ!”

ขุนนางฝ่ายราชวงศ์ที่รอดตายควบม้าศึกของตนเอง, พยายามหนีไปจากสนามรบด้วยความเร่งรีบสุดชีวิต

เหล่าคนสนิทที่อยู่ใกล้เคียงมองหน้ากัน แล้วถามยืนยันอย่างไม่แน่ใจ

“แล้วจะเอาอย่างไรกับทหารที่ต่อสู้อยู่ละขอรับ, ต้องส่งสัญญาณถอยทัพให้หรือไม่?”

“อย่าโง่น่า! การถ่วงเวลาให้พวกเราถอยทัพ, เป็นหน้าที่ของพวกชั้นต่ำอยู่แล้ว! ตอนที่พวกนั้นต้านมอนเตอร์เอาไว้ พวกเราก็รีบหนีไปจากที่นี้ดีกว่า!”

ฟังเสียงตะโกนด้วยหน้าแดงก่ำ คนสนิทของเขาก็พยักหน้าให้กันและตะเกียกตะกายกันขึ้นม้าของตัวเอง

“…ไม่ไหวๆ, นี่มันไม่รับผิดชอบกันเกินไปหน่อยหรือไง?”

ขณะนั้นเองก็เกิดแรงระเบิดขึ้นหน้าขบวนของพวกเขา ม้าที่ตกใจพากันสะบัดคนบนหลังแล้ววิ่งหนีออกไปจากสนามรบ, ทิ้งเจ้าของเอาไว้เบื้องหลัง

“เหมือนกันทั้งม้าทั้งเจ้านายเลยนะ.......”

ฝุ่นผงที่ลอยฟุ้งเพราะแรงตกจากหลังม้า, หรืออย่างน้อยก็อย่างนั้น, จางลง พวกเขาก็เห็นอัศวินในชุดเกราะสีแดงและหน้ากากสีแดงก่ำ

--คนคนนี้, รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…

บรรยากาศอบอุ่นอันคุ้นเคยแทรกซึมเข้าสู่ทรวงอก แต่ก่อนที่จะได้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ชายคนนั้นก็หันมาหาพวกเขาแล้วเผยยิ้มอย่างไร้ความเกรงกลัว ขณะวางดาบยาวพักไว้บนไหล่

“ใช้ไม่ได้เอาซะเลยนะ ทั้งที่เป็นผู้นำแต่กลับสละทหารแล้ววิ่งหนี ดูอย่างองค์หญิงของพวกเราสิ อุตส่าห์วิ่งไปทั่วสนามรบ เพื่อช่วยทหารสักคน”

“แก, เป็นใครกัน?!”

หนึ่งในผู้ติดตามที่ทนไม่ไหวร้องถาม, ชายคนนั้นไขว้ดาบลงมาแล้วตอบ

“จักรวรรดิสีเลือด, หนึ่งในผู้ติดตามฮิยูกิ-ซามะ, มาโรโดะ”

“ห๊ะ--!”

ในขณะที่ผู้รับหน้าที่เป็นแม่ทัพหน้าซีดเผือก ชายที่เรียกขานตัวเองว่ามาโรโดะ, ก็ก้าวมาข้างหน้าราวกับร่ายรำ แล้ววาดดาบออกไปในแนวขวาง

“--「เกลียวคลื่นถาโถม」”

ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว, ทั้งคนที่กำลังชักดาบออกมา คนที่กุมดาบเอาไว้ หรือแม้แต่คนที่กำลังจะหนี ทุกคนต่างกลายเป็นซากศพอย่างเงียบงัน

เพียงคนเดียวที่รอด, ขุนนางที่อยู่หลังทุกคน

“…จริงๆเลยนะ, เจ้านี่ช่างโชคร้ายเสียจริง ฉันในตอนนี้ไม่มีเหตุผลที่จะต้องยั้งมือไว้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เอาละ ตามคนของเจ้าที่ไปรออยู่ในนรกก่อนแล้วกัน เอิร์ลวิโรเลส (Earl Villoresi)” (TL:ถึงจะยังเหลือเยื่อบางๆ (ความเป็นมนุษย์) แต่เจ้าตัวก็เปลี่ยนไปแล้วจึงใช้คำว่า ‘ฉัน’ ที่เป็นทางการมากกว่า ‘ผม’ แต่มุมมองที่มีต่ออีกฝ่ายทำให้ใช้คำว่า ‘เจ้า’)

เหม่อมองไปยังคนที่ก้าวเข้ามาใกล้ ทั้งรูปร่างและน้ำเสียงที่หลุดออกจากปาก ช่างคุ้นเคยจนท่านเอิร์ลตะลึงงัน

“…มะ, มาโรโดะ?, ไม่, กะ, แก, ....ไม่สิ, ท่านคือ เจ้าชาย... แอช-…”

“คนที่ใช้ชื่อนั้นนะ ตายไปแล้ว, คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าก็แค่ซากศพ...ที่จะหายไปในไม่ช้า และเหลือเพียงแต่ มาโรโดะเท่านั้น”

พูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็ตวัดดาบไปตรงหน้า

…ที่มุมหนึ่งของสนามรบ, ทุกชีวิตก็ถึงจุดจบ

ท่ามกลางความเงียบสงบไม่สมเป็นสนามรบ มาโรโดะถอนหายใจแล้วกระซิบกับความว่างเปล่า

“ถ้าเธอเห็นผมในตอนนี้, เธอจะเสียใจ หรือว่าจะโกรธแค้นที่ไม่สามารถปกป้องเธอเอาไว้ได้กัน…”

“—เจ้าต้องการคำตอบแบบไหนกันละ? เจ้าไม่คิดหรือว่าดวงวิญญาณของเธอคนนั้นจะอยากให้เจ้ามีความสุข?”

เสียงใสตอบเขา

“…บางทีนะ, องค์หญิง”

พาด「ดอกกุหลาบแห่งความลับ」ไว้บนไหล่ซ้าย, ฮิยูกิยืนอยู่ที่นั้นโดยที่เขาไม่ทันรู้สึกตัว

“ขอโทษนะ, แต่เก็บน้ำตาของเจ้าเอาไว้ก่อนได้ไหม? ตอนนี้สงครามจบแล้ว แต่ดูเหมือนจะเกิดจลาจลขึ้นที่เมืองหลวง ช่วยไปทำให้มันสงบอย่างที่ควรเป็นที”

“จลาจล…”

มาโรโดะพูดอย่างไม่อาจสงบอารมณ์ได้อยู่ใต้หน้ากาก

ฮิยูกิยักไหล่เบาๆ

“ใช่ ถึงอย่างไรบทสรุปสงครามก็ถูกประกาศแล้ว ด้วยฝีมือของทหารอาสา กลุ่มคนที่ไม่พอใจในพวกขุนนางจนถึงตอนนี้จึงพากันลุกฮือแล้วก่อจลาจล –อา ดูเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ใครสักคนปลูกไว้จะเริ่มแตกหน่อ”

“…อา, เป็นเช่นนั้นเอง”

พึมพำเสียงค่อย, มาโรโดะ...ดูราวกับนักเดินทางที่ในที่สุดก็ปลดสัมภาระอันหนักหนาลงได้เสียที, เขาถอนหายใจอย่างปลอดโปร่ง

“นั่นละ, ถ้านายยังมีเรื่องที่จะทำก็ไม่ควรช้า ประเดี๋ยวจะไม่ทันพลที่ยกทัพไปที่เมืองหลวงเอานะ?”

“ทราบแล้วขอรับ มีหลายสิ่งที่ผมต้องไปทำจริงๆ”

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากถามสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ แต่จนสุดท้ายเธอก็ไม่ได้ถามสิ่งใด

มองไปยังมาโรโดะที่ดูจะโล่งอกขึ้น, และถามอย่างตรงไปตรงมา

“องค์หญิง เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว ผมจะขอยืมอกท่านมาร้องไห้ได้หรือไม่?”

“–วะ, ว่าไงนะ?!—ไปร้องไห้คนเดียวสิ!”

ฮิยูกิกอดหน้าอกของตัวเองแล้วถอยห่างออกไป

“อา ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยากร้องไห้ซบอกผู้หญิงเวลาเจ็บปวดนะขอรับ”

“ตะ-แต่ไม่ดีกว่าหรอ ถ้าไม่ใช่หน้าอกแบนๆอย่างฉัน, อย่างของโซเฟียเป็นไง? หน้าอกเธอใหญ่ ไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว” (TL: เผื่อใครนึกไม่ออก โซเฟีย คือ เจ้าหญิงออร์คตอนท้ายเล่มหนึ่งจ้า)

“…คุณผู้หญิงออร์ค? ผมคงถูกรัดคอตาย”

ทิ้งมาโรโดะที่ฝันสลายไว้, ฮิยูกิวิ่งหายไปราวกับสายลม

“ไม่ไหว, ไม่ไหว” เกาแก้มของตัวเอง, มาโรโดะหันหน้าไปทางเมืองหลวง “สงสัยจังว่าเขาจะยังรอผมอยู่ไหมนะ…”

เขาพึมพำชื่อใครบางคน แต่ไม่มีใครได้ยิน

End

Author Notes

ฟุ, สุดท้ายก็จบลงด้วยดี ไม่พังพินาศไปไกล

ภาคเมืองหลวงกำลังจะจบแล้ว

Talk: สงสัยจังว่ามาโรโดะพึมพำชื่อใคร จะใช่.....หรือเปล่านะ //หัวเราะ