คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 3 หมีงับ? (2)
หมีงับ?
“พี่ออกมาแล้วจ้ะ”
“หา?
ออกไปแล้ว ไปตอนไหนทำไมไม่บอกแพนก่อนคะ” หญิงสาวร้องเสียงหลง
“พี่ดาวไปโดยที่ทิ้งแพนไว้คนเดียวเนี่ยนะคะ”
“คนเดียวที่ไหน
ก็มีคุณราล์ฟอยู่ด้วยทั้งคนไม่ใช่เหรอจ๊ะ แล้วนี่หนูได้เจอเขาหรือยัง”
“ค่ะ
นั่งอยู่ใกล้ๆ นี่ละค่ะ” ภีรดาแอบเหล่มองคนข้างๆ พลางหรี่เสียงลง
“แล้วไหนพี่บอกว่าคนที่นัดเรามาคือคุณตติยะไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงกลายเป็นอีกคนได้”
“คือเรื่องมันยาวน่ะ
ไว้พี่ค่อยอธิบายอีกทีได้ไหม วันนี้หนูก็ลองคุยกับคุณราล์ฟดูก่อนดีไหมจ้ะ
เผื่องานที่เขาจะให้ทำน่าสนใจกว่า อุ๊ย! น้องแพนจ๊ะ
พี่ขอวางก่อนนะ พอดีมีสายเข้าไว้เราค่อยคุยกันอีกทีนะ โชคดีนะจ๊ะ...”
ไม่ทันได้เรื่องปลายสายก็ตัดบทวางหูไปเสียแล้ว
โชคดีงั้นหรือ?
หึๆ
ภีรดาหันมาเผชิญหน้ากับว่าที่นายจ้างรูปงามที่นั่งไขว่ห้างมองมาด้วยแววตาพราวระยับเย้ยราวกับจะบอกว่า
เห็นมะ...บอกแล้วไม่เชื่อ...
“พี่ดาวบอกว่าคุณต้องการให้ฉันทำงานให้
ไม่ทราบว่างานที่คุณต้องการให้ฉันทำคืออะไรคะ”
ยังไม่ทันได้ตอบก็มีเสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะเสียก่อน
อาหารถูกลำเลียงเข้ามาอย่างอลังการ
ด้วยความเหนื่อยบวกหิวโซเพราะไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า ทำให้หญิงสาวตาลุกวาว
แอบกลืนน้ำลายขณะมองอาหารหน้าตาน่ารับประทานตรงหน้า
“ทานสิ
ทานไปคุยไป ผมเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเหมือนกัน
ถือซะว่าผมพาคุณมาเลี้ยงฉลองตำแหน่งแล้วกัน” คนตรงหน้าเอ่ยราวกับรู้ใจ
ภีรดามองอาหารตรงหน้าอย่างลังเล
จะกินก็อดระแวงไม่ได้ เกิดคนตรงหน้าเล่นไม่ซื่อหยอดยาอะไรแปลกๆ มาล่ะ ใครจะรับประกันความปลอดภัยของเธอ
“ไม่มียาพิษหรอกน่า”
เสียงเข้มบอกราวกับอ่านใจได้ ก่อนตักปูผัดผงกะหรี่เข้าปากกินโชว์อย่างเอร็ดอร่อย แถมยังใจดีตักใส่จานให้เธอเสียด้วย
พริตตีสาวทำตาปริบๆ ในใจครุ่นคิดสับสน...ช่างเหอะ! ในเมื่อเขากินไม่ตาย
เธอถึกกว่าก็คงไม่น่าตายง่ายๆ หรอกมั้ง เอาวะ
กินก็กิน...แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตักอาหารเข้าปาก
อีกฝ่ายก็เริ่มเปิดประเด็นขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ร้อนเงินเหรอ”
ดวงตาคู่งามของคนถูกถามเบิกกว้าง
ช้อนแทบหลุดมือ
“คะ?
ว่าไงนะคะ อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น”
“ถ้าไม่ร้อนเงิน
ทำไมถึงยอมรับนัดเจ้าเต้ง่ายๆ”
“เจ้าเต้?”
หญิงสาวทวนคำอย่างงงๆ เต้ไหนวะ?
“นายตติยะนั่นไง
ทำไมถึงยอมรับนัดเขา” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหงุดหงิดอย่างไม่สบอารมณ์
อีตาภูเขาน้ำแข็งนี่จะขี้โมโหไปไหน
แล้วเรื่องอะไรต้องมาใส่อารมณ์กับเธอด้วยนี่ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย!
“อ๋อ
ก็ไม่มีอะไรนี่คะ เขาอยากได้คนมาทำงานให้ ส่วนฉันก็ต้องการทำงานหาเงิน ก็เลยมา
เท่านั้นค่ะ”
เอาสิ...จบมะ
“งาน?
งานอะไรก็ได้งั้นเหรอ”
“ถ้าเป็นงานที่ทำแล้วได้เงินมาโดยสุจริต
และไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธไม่ใช่เหรอคะ”
คนฟังตาลุกวาว
ยกมุมปากขึ้นอย่างมีเลศนัย “ทุกอย่างเลยเหรอ”
“ขึ้นอยู่กับว่างานที่ว่าเป็นงานอะไร
ถ้าฉันทำได้ไม่เหลือบ่ากว่าแรง และรายได้สมน้ำสมเนื้อ
ก็ไม่มีอะไรที่ต้องปฏิเสธนี่คะ”
ดูสิดู
แววตาเฉียบคมที่มองมาคู่นั้น ทำไมมันชวนให้ขนลุกซู่ รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แบบนี้ล่ะ
“ว่าแต่งานที่คุณจะให้ฉันทำคืออะไรคะ”
เอาละ
เข้าประเด็นกันไปเลยไม่ต้องอ้อมค้อมละกัน เธอก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน
“แล้วคุณเคยทำอะไรมาบ้างล่ะ”
“ส่วนใหญ่ก็เป็นงานพริตตีเอ็มซีค่ะ
ฉันเรียนจบด้านการตลาดและประชาสัมพันธ์ เกียรตินิยมอันดับสอง จากมหาวิทยาลัย...”
หญิงสาวจาระไนคุณสมบัติอย่างคล่องปาก พูดแล้วจะหาว่าคุย เห็นโก๊ะกังแบบนี้
เธอก็มีดีกรีไม่ได้กะโหลกกะลาซะทีเดียวนะ
“เท่านี้เหรอ”
“อ้อ! แล้วล่าสุดฉันเพิ่งเป็นตัวแทนบริษัทคุณคว้าตำแหน่งรองชนะเลิศอันดับสองจากเวทีประกวดมิสพริตตีคอนเทสต์วันนี้มาหมาดๆ
ด้วยค่ะ” คนพูดลอยหน้าจงใจยิ้มยั่วประสาท
“ข้อนี้ผมรู้แล้ว”
ก็ให้คะแนนเองกับมือ จะไม่รู้ได้ไง “แล้วเรื่องอื่นล่ะ เรื่องครอบครัว
ชีวิตส่วนตัว เช่น คุณมีแฟนหรือยัง”
คำถามสุดท้ายทำเอาคนถูกถามถึงกับอึ้ง
แอบก่นด่าในใจ มันเกี่ยวอะไรกับงานตรงไหนล่ะนี่ มาแนวนี้อย่าบอกนะว่าจะจีบฉัน...ฮึ
ไม่ได้แอ้มง่ายๆ หรอกค่ะคุณขา
“ข้อนี้เป็นเรื่องส่วนตัว
ดิฉันขอไม่ตอบได้ไหมคะ”
“ที่ผมต้องถาม
เพราะงานที่จะให้ทำมันอาจทำให้แฟนคุณเข้าใจผิดได้
และผมขี้เกียจมีปัญหากับเรื่องหยุมหยิมพวกนี้
แต่ถ้าคุณบอกว่าไม่มีงั้นผมก็จะได้ผ่าน...” เขายักไหล่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“เคยมีค่ะ”
“เคยมี?”
ชายหนุ่มทวนคำ หนังตากระตุก คิ้วเข้มขมวดมุ่น
“ค่ะ
เคยมีแต่ตอนนี้เลิกไปแล้ว”
“เลิกกัน?
ทำไมล่ะ”
โอ๊ย
จะสืบประวัติกันขนาดนี้ งานที่จะให้ทำคืออะไรกันแน่นี่
“แล้วคุณจะบอกได้หรือยังคะ
ว่างานที่จะให้ทำนี่มันเกี่ยวกับอะไร” ภีรดาสบตาเขาอย่างจริงจัง
“ผมต้องการให้คุณมาเป็น...ผู้ช่วยพิเศษส่วนตัวของผม”
“ผู้ช่วยส่วนตัว?”
ช่วยอะไรวะ ยิ่งพูดก็ยิ่งงงนะหมอนี่ “คุณคงหมายถึงงานเลขาฯ ทั่วๆ ไปใช่ไหมคะ”
“เปล่า...ผมมีเลขาฯ
สามคนแล้วผู้ช่วยเลขาฯ อีกสามคน ยังไม่อยากรับเพิ่มตอนนี้”
หญิงสาวชักเหลืออดกับคำตอบวกวนของอีกฝ่ายเต็มที
“อ้าว
แล้วตำแหน่งผู้ช่วยส่วนตัวที่ว่ามันคืออะไรคะ ฉันต้องทำอะไรบ้าง”
ถามแล้วต้องหันไปดื่มน้ำเย็นระงับประสาท
“หน้าที่หลักของคุณคือทำยังไงก็ได้ให้ผมเกิดอารมณ์”
พรวด!
พริตตีสาวพ่นน้ำเข้าหน้าคนพูดเต็มเปา
รวินรุตม์ปาดน้ำออก
พร้อมกับตวัดดวงตาขุ่นเขียวมองอีกฝ่าย
“หา?” ภีรดาขมวดคิ้วมุ่น เกาศีรษะแกรกๆ
มองคนตรงหน้าอย่างไม่เกตสักนิด “แล้วคุณจะเอาอารมณ์ชนิดไหนล่ะคะ”
“อารมณ์ เอ่อ...อารมณ์อย่างว่า” ใบหน้าคมเจือสีแดงเข้มขึ้นจนเห็นได้ชัด
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
*************************************************
พอดีนิยายเรื่อง ภารกิจรั่ว ยั่วให้รักหมดสัญญากับสำนักพิมพ์แล้ว ดังนั้นไรท์ขออนุญาตรีอัปลงใหม่เพื่อโปรโมตนิยายสำหรับท่านที่ยังไม่เคยอ่านอีกครั้งน้า ขอฝากพี่ราล์ฟหนูแพนด้าไว้ด้วยนะคะ ส่วนอีบุ๊กจะมาเร็วๆ นี้จ้า ^^
ใครที่เคยอ่านจบแล้ว รอพบกับภาคต่อของพี่เต้กับหวานใจของเขาได้ใน "ภารกิจรุก ผูกรัก" เดี๋ยวมาอัพเดตกันอีกที รอนิดนะคะ ^^
 |  |
 | |
 | |
 | |
 |
 |
ความคิดเห็น