คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Our College : 18
Sehun’s part
ผมลากขาตัวเองที่เดินไม่ค่อยสะดวกนักจากการบาดเจ็บมาที่ห้องซ้อมละครเวทีของทางโรงเรียนพร้อมกับคำถามมากมายในสมองของผม ยัยบวมเป็นอะไรนะ ถึงร้องไห้ใส่โทรศัพท์ แล้วทำไมผมึงต้องหงุดหงิดตอนเห็นลู่หานฮยองขอซอฮยอนเป็นแฟน เฮ้อ!!!!!!!! เซฮุนปวดหัว
ห้องซ้อมละครเวที
“คริสตัล” ผมเรียกชื่อเธอ
“..........”
“จอง ซูจอง” ผมเรียกอีกครั้ง
“เซฮุน ฉ..ฉันอยู่นี้” เธอขานตอบรับผม และเมื่อผมหันไปผมสังเกตเห็นว่ามือของเธอถือบทละคร แต่ทำไมเธอถึงร้องไห้? เธอควรจะดีใจไม่ใช่หรอ?
“ฉันเลิกกับจงฮยอนโอป้าแล้ว”
“ฮ่ะ!?” พูดว่าอะไรนะ
“โอป้าเขาจีบแทยอนออนนี่จริงๆ ฉันเลิกกับเขาแล้ว” คริสตัลพูดแล้วเธอก็วิ่งเข้ามากอดผม
“ใจเย็นๆคริสตัล มันไม่ได้เลวร้ายเสมอไปหรอก”
“นายหมายความว่ายังไง? นายพยายามจะบอกอะไรฉัน?” เธอถามผม
“ถ้าเธอยังไม่อยากเสียเขาไปก็ทำตัวให้มีคุณค่า ให้จงฮยอนฮยองเขาเสียดายเธอซิ” บ้าจริง ทำไมผมถึงต้องแนะนำอะไรที่มันจะทำให้พวกเขาดีกันให้นะ ทำไมผมถึงไม่ดีใจเลยเวลาพวกเขาเลิกกัน ทำไมผมไมเสียบเลยล่ะ หรือเป็นเพราะว่าฉันกลัวว่าฉันไม่ได้รักเธอจริงๆนะคริสตัล
“ทำตัวให้โอป้าเสียดาย” เธอเงยหน้าถามผม
“ใช่”
“เธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนรักเธออยู่หรือปล่าว โอ เซฮุน?”
“แน่นอน จอง ซูจอง ถามทำไมล่ะ?”
“งั้นนายก็ต้องช่วยฉันหน่อยซิ”
“หือ?” ผมเริ่มเอะใจว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
“นายช่วยเป็นแฟนฉันประชดโอป้า ให้เขาเสียดายฉันหน่อยได้ไหม?”
“......”เอิ่ม
น่านไง! ชิบหายแล้ว โอ เซฮุน!!!!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jongin’s part
6.23 pm
เฮ้อ เตะบอลเสร็จแล้ว รุ่นพี่ชมรมนี้ก็โหดเกิ๊น ทีมแพ้วิ่งรอบสนามฟุตบอล 10 รอบ เอาเป็นว่างานนี้ขาลากเลยครับ ก็ขาดไอ้ฮุนไปนิ ปกติผมกับเซฮุนจะเล่นเข้าขากันดีมาก เรียกได้ว่าพวกผมอยู่ทีมไหนทีมนั้นชนะครับ แต่วันนี้ไอ้ฮุนกลับเจ็บข้อเท้าซะได้ อ่าวแล้วมันหายไปไหนว่ะเนี่ย? ว่าแล้วผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์โทรถามมันก็กลับเจอข้อความที่มันส่งมาก่อนหน้านี้ แหม เด็กดีจริงๆ
น้องติ๋มฮุน : ‘ไก่ดำ กูไปหายัยบวมก่อนนะ เหมือนจะมีเรื่อง ร้องไห้ใส่โทรศัพท์ด้วย เข้าหอแล้วก็กินข้าวก่อนกูเลยนะ จื่อเทาบอกกูว่ไปกินข้าวที่ชมรมแล้ว อย่าลืมกินข้าวเย็นนะมึง อย่าเถลไถลล่ะ เด็กดำ’
อ่าวยัยบวมตัลเป็นอะไรอีกล่ะ ไม่เป็นไรๆ เพื่อไม่ให้น้องติ๋มๆเป็นห่วงส่งข้อความกลับดีกว่า
ไก่ดำ กัมจง : ‘ดูแลยัยบวมดีๆล่ะ ยิ่งไม่ปกติอยู่ กูจะไปกินข้าวล่ะ เจอกันที่หอ’
หลังจากที่ผมเป็นชุดจากชุดนักฟุตบอลเป็นชุดพละเลยผมก็สะพายกระเป๋าเป้สีดำคู่ใจของผมพร้อมกับปั่นจักรยานไปที่ร้านอาหารร้านหนึ่งในโรงเรียนแต่ด้วยความที่ร้านอาหารร้านนี้อยู่อีกฟากของสนามฟุตบอลผมต้องปั่นจากสนามฟุตบอลผ่านอาคารวิทยาศาสตร์ ตึกคณะครูและกรรมการนักเรียน อาคารคหกรรม แล้วค่อยเป็นร้านอาหารประมาณ 4-5 ร้าน มีทั้งร้านอาหารไทย อิตาเลียน ญี่ปุ่น อาหารเกาหลีและบลาๆๆ เยอะแยะ รู้สึกว่าสอบเข้าโรงเรียนนี้ได้ก็สวรรค์แล้วครับ สบายซะขนาดนี้ แต่ผ่านตึกคณะกรรมการนักเรียนด้วย พอดีเลย จะได้เอาการบ้านไปให้ซอลลี่ด้วย ไปช่วยคณะกรรมการนักเรียนจนลืมเอาการบ้านเลย เดี๋ยวก็สอบตกหรอก
ผมปั่นจักรยานมาจอดที่หน้าตึกแล้วเดินหาห้องของกรรมการนักเรียน ตึกใหญ่จัง ชั้นไหนเนี่ย? ก็ผมไม่ค่อยได้เข้ามาตึกนี้นิครับ ฮ่าๆๆ แต่ก็พอรูว่าตึกนี้มีห้องปกครอง ห้องคณะครู ห้องประชุม 3 ห้อง ห้องคณะกรรมการนักเรียน ห้องติวเด็กสำหรับสอบโอลิมปิก แต่ผมก็ไม่ค่อยได้เข้ามาซักเท่าไหร่ โดยเฉพาะห้องคณะกรรมการเนี่ย
“อ่าว จงอิน” เสียงใครว่ะ แปบๆขอหันหลังดูหน้าก่อน
“ว่าไง ลูน่า” เอาซะผมตกใจหมด
“ฉันจะมาหาแอมเบอร์กับซอลลี่ นายล่ะ?”
“กะว่าจะเอาการบ้านมาให้ซอลลี่ อาจารย์ฝากมาให้ แต่ฉันไม่รู้ว่าห้องกรรมการนักเรียนอยู่ไหน” ผมพูดพรางเกาหัว
“นายหันหลังดูสิ”
ห้องคณะกรรมการนักเรียน
พ่าง!!!!!!!!!!!!! ผมเซ่อเอง ขอโทษครับ
“ป่ะๆ เข้าไปนั่งเล่นข้างในด้วยกัน” ลูน่าชวนผม
“อืมๆ” พอผมเข้ามาในห้องคณะกรรมการนักเรียนพระเจ้า ยังกะสวรรค์ เป็นระเบียบมาก มีทั้งโซฟา แอร์ ทีวี เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน มีห้องครัวเล็กๆอีก พระเจ้า ให้ผมนอนห้องนี้ เดี๋ยวนี้ก็ได้นะครับ มันสะอาดมากจริงๆ
“จงอิน มีอะไรหรอ” ซอลลี่เงยหน้าจากกองกระดาษจำนวนมากถามผม
“อาจารย์ให้เอาการบ้านมาให้” ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นสมุดการบ้านให้เธอ
“ขอบใจมากน้า” เธอพูดพร้อมกับเก็บเอกสารให้เข้าที่
“เอาล่ะทุกคน เก็บเอกสารให้เรียบร้อยแล้วกลับหอเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาช่วยใหม่” เสียงของประธานนักเรียนอย่างคริสบอกทุกคนที่ช่วยกันทำงาน หลังจากนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับหอ
“นี้จงอิน นายรีบกลับหอไหม?” แบคฮยอนฮยองถามผม
“ไม่นิครับ หอก็เปิดตลอด 24 ชั่วโมงนิครับ” ผมตอบ
“งั้นฉันฝากเก็บเอกสารส่วนหนึ่งเข้าชั้นได้ไหม?”
“ได้ครับๆ” ผมพยักหน้าตอบ
“นายทำได้ใช่ไหม? งั้นฮยองฝากหน่อยนะ ฮยองไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยงแล้ว” แบคฮยอนฮยองพูดพร้อมเกาศีรษะเล็กน้อย
“ได้ฮ่ะๆ”
“เดี๋ยวอีกประมาณ 10 นาที นายเฝ้าห้องนี้ต่อได้ไหม? เพราะเพื่อนของฮยองจะเข้ามาเอาของแล้วนายค่อยล๊อคห้องนะ”
“สบายมากครับ” เฮ้อ คงต้องพึ่งมาม่าซินะ เย็นนี้ เฝ้าห้องคณะกรรมการนักเรียนแล้วค่อยไปหาซื้ออะไรกินที่มินิมาร์ทก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ
“นี้นะกุญแจ ดอกนี้ๆ เสร็จแล้วค่อยเอาให้เพื่อนฮยองนะ เดี๋ยวเขาจะเอาไปให้ฮยองที่หอเอง”
“......” ผมพยักหน้าแทนการตอบแล้วก็เก็บเอกสารเข้าแฟ้ม
“ชานยอล ไปกินข้าวได้แล้ว ฉันหิวข้าวแล้วนะ” แบคฮยอนฮยองตะโกนเรียกชานยอลฮยอง
“ยอลลี่มาแล้วแบคกี้ พี่คริสไปกินข้าวด้วยกันไหมฮ่ะ?” อ่าวดีกันแล้วหรอ ครั้งที่แล้วเห็นเกือบตีกันที่ร้านกาแฟอยู่เลย
“ไม่ล่ะชานยอล พี่จะรีบกลับไปกินกับเลย์น่ะ เขาซื้อกับข้าวมากินที่ห้อง”
“งั้นพวกผมไปแล้วนะครับ ป่ะแบคกี้” ชานยอลพูดเสร็จก็กอดคอแบคฮยอนออกไป แล้วตามด้วยคริส
“ฝากห้องด้วยนะไค” คริสฮยองตบบ่าผมเบาๆ แล้วเดินออกไป
10 นาทีผ่านไป
ผมเก็บเอกสารที่แบคฮยอนฮยองให้เก็บเข้าแฟ้มใส่ชั้นไปแล้ว ตอนนี้ผมกำลังนั่งตากแอร์ครับ แต่ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาดื้อๆ ผมเลยนอนราบไปที่โซฟาแล้วเอาเสื้อฮูทคลุมใบหน้าไว้ ซักพักผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาสงสัยเพื่อนฮยองเข้ามาแล้ว สักพักผมเลยใช้มือยันตัวเองเพื่อลุกขึ้นนั่งแล้วดึงฮูทตัวเองออกแต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อริมฝีปากของผมแตะกับริมฝีปากของผู้เข้าห้องมาเมื่อกี้โดยบังเอิญ นี้ผมเสียจูบแรกแล้วหรอ? ไม่นะคิมจงอิน แต่สักพักผมได้สติจึงผละริมฝีปากตัวเองออกมาพร้อมกับมองคนที่ตัวเองพึ่งจูบไปโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่ข้างหน้า แม่เจ้าโว้ย จูบเมื่อกี้ผมไม่เสียดายล่ะ
“ผมขอโทษครับ” ผมพูดแล้วก็ก้มศีรษะเบาๆเชิงว่าขอโทษ
“...... 0/////0” คนข้างหน้ามองผมด้วยหน้าที่ขึ้นสี
“ฮยอง คือเมื่อกี้ผม...” ผมกำลังพยายามจะเล่าความจริงไม่ให้คนข้างหน้าตกใจ เพราะคนที่ผมเพิ่งจูบไปคือ โด คยองซู
“คือ..อ..ฉันไม่รู้ว่าใครมานอนอยู่นี้ ฉันแค่จะมาปลุกเท่านั้น ฉันกำลังก้มตัวจะเรียกนาย นายกลับลุกขึ้นมาซะก่อน ขอโทษนะ” เขากลับทำหน้ารู้สึกผิดใส่ผม
“อ่า....ว่าแต่ฮยองมาห้องนี้ทำไมครับ” ผมถามไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป
“คือว่าฮยองจะมาเอาเอกสารแล้วก็จะมากินข้าว นายกินข้าวหรือยัง” เขาถามผม
“ยังฮ่ะ” อยากกินฮยองมากกว่า ฮ่าๆ
“งั้นรอกินด้วยกันนะจงอิน” พอพูดเสร็จร่างบางก็เดินเข้าไปในครัว สักพักก็ออกมาพร้อมกับคิบัม ต๊อกโบกี้ แล้วก็บานาน่า อูยู (นมกล้วย)
“นายกินได้ไหม?”
“กินได้ครับ” ก็ฮยองทำให้ผมกินนี่ครับ ^^
“งั้นก็กินกันเถอะ” สื้นเสียงแล้วผมกับฮยองเขาก็ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ก็ฝีมือฮยองอร่อยจริงๆนิ อย่างให้ไปเป็นแม่ของลูกให้จังเลย ลูกคงอุดมสมบูรณ์น่าดู ฮ่าๆๆ
“นายยิ้มอะไรหรอจงอิน” ฮ่ะ! นี่ผมคิดจนเผลอยิ้มเลยหรอ?
“ปล่าวครับ”
“อ๋อ อิ่มแล้วใช่ไหม ฉันจะได้เก็บจาน”
“ผมช่วยครับ” ผมอาสา
หลังจากที่ผมช่วยฮยองล้างจานเสร็จก็ช่วยจัดของกันพักใหญ่ แล้วจึงปิดแอร์ ปิดไฟ แล้ว........ [กลับหอครับ] อย่าคิดไปไกลๆ
“กลับกันเถอะ จงอิน”
“ครับ เดี๋ยวผมไปส่งฮยองเองนะครับ” อ๊ากกกกกกกกกกก ผมกล้าขอได้ไงเนี่ย?
“อ..อื้ม ^^” แต่เขาก็ตอบผมแล้ว เย้ ผมแอบเห็นฮยองแก้มแดงด้วย อย่างนี้ผมพอมีหวังใช่ไหมครับ ฮ่าๆๆ
8.23 pm
ที่หน้าหอ
“ฮยองอยู่ชั้นไหนหรอครับ” ผมถาม
“2 น่ะ นายล่ะ”
“ผมอยู่ฉันชั้น 4 ครับ”
“เดี๋ยวฉันไปห้องแล้วนะ” จะไปหรอ ไม่มีทาง ฮ่าๆๆ
“เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องนะครับ” แล้วฮยองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ได้แต่พยักหน้า เขินล่ะสิ
.
.
.
216
“จงอิน ถึงแล้ว” ฮยองบอกผม
“อ๋อ นี้ครับของที่ฮยองเอามาจากห้อง” ผมยื่นกล่องที่ช่วยฮยองถือมาให้
“ขอบใจนะ”
“ตอนนี้มือฮยองก็ไม่ว่าง ขัดขืนอะไรไม่ได้แล้ว” ผมพูด
“นายว่าไงนะ?” ฮยองทำตาเหลือกบวกกับหน้าสงสัยใส่ผมแต่ทันใดนั้น
“ทำอย่างนี้ไงครับ” ทันใดที่ผมพูดเสร็จ ผมก็ประกบจูบเบาๆที่ปากของคยองซูฮยอง ผมไม่ได้รุกล้ำอะไรเขาเลย นอกจากแค่ริมฝีปากสัมผัสกัน มันหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก ส่วนฝ่ายตรงข้ามได้แต่หลับตาแน่น ริมฝีปากของคยองซูฮยองที่เบา นุ่มเหมือนขนนกที่หวานเสียยิ่งกว่าอะไร ผมเริ่มหลงใหลมันแล้วก็ทำให้ผมรู้ว่าเขายังไม่เคยจูบใครเลยมาก่อน ผมเริ่มผละริมฝีปากจากเขาเบาๆ ใบหน้าของเราห่างกันไม่กี่คืบ ใบหน้าของคยองซูฮยองเริ่มขึ้นสี
“ฮยองยังไม่เคยจูบใครมาก่อนหรอครับ?”
“อืม” เขาไดแต่ก้มหน้าตอบ
“ฮยองรู้ไหมว่าผมถูกใจฮยองเข้าแล้ว”
“หา?” ตาเหลือกใส่ผมอีกแล้ว
“จูบแรกของผมที่เป็นของฮยองผมไม่เคยเสียดายเลย ฝันดีนะครับ ^^ ”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล : รีดเดอร์ที่รัก
ตอนนี้ไรท์เตอร์ติดเรียนมาก ติดซ้อมการแสดงวันภาษาไทย เฮ้อๆๆ
โรงเรียนไรท์เตอร์เป็นโรงเรียนประจำนะ >3<
ขอโทษจริงๆ
รักไรท์เตอร์คอมเม๊นท์บ้างสิ งอนนะ ><
รักรีดเดอร์ค้า
YUMI'
ความคิดเห็น