ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER III :: หนุ่มจิ๋ว กับ นายแว่น :: KYUHYUN x RYEOWOOK >> Part 6
Part VI
วันที่ 7
วันนี้คยูมาตื่นแต่เช้า วันนี้แล้วซินะที่เค้าจะได้กลับเป็นเหมือนเดิม
ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว เค้าน่าจะลองพูดเรื่องเปลี่ยนตัวเองกับอุคดู
แต่ก่อนอื่น...ขอปลุกอุคก่อนดีกว่า
“อุค ตื่นเหอะ..สายแล้ว”
คยูยืนเรียกอุคอยู่ที่หัวนอน เรียกอยู่ครั้งสองครั้งอุคก็ตื่น
“อืม..เช้าแล้วหรอ...เหวย~...”
อุคสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อตอนนี้คยูจิ๋วอยู่ใกล้เค้าแค่นิดเดียว
ทำให้อุคสะดุ้งสุดตัว เด้งขึ้นมานั่งทันที
คยูมองการกระทำของอุคอย่างงงๆ
....อะไรหว่า??....
“เอ่อ...คุณ..เอ๊ย...คยูตื่นนานแล้วหรอ”
อุคถามออกมาเสียงพูดอู้อี้ โดยที่ไม่ได้หันมามองสักนิด
ก็ตอนนี้อุคเขินไปน่ะซิ..ที่ตื่นมาเจอคยูอยู่ใกล้ๆแบบนั้น...
แต่ด้วยความสายตาดี ช่างสังเกต และฉลาด หัวไวของคยู ก็พอจะเดาได้ว่าอุคเป็นอะไร
(คยู – แหม ไรท์เตอร์ก็ ก็ชมผมเกินไป...)
...นายนี้ตื่นมาก็ทำน่ารักเลยนะ...
“อุคเราว่านายน่ะจะลองเปลี่ยนตัวเองดูนะ จริงๆนายก็ไม่ได้ขี้เหล่อะไร
ไม่ลองถอดแว่นดูบ้างล่ะ รับรองคนมองกันตรึม”
คยูลองพูดหว่านล้อมอุคดู
“ไม่ดีกว่าครับ ผมเป็นแบบนี้ดีแล้ว”
อุคปฏิเสธอย่างที่คยูคิดไว้จริงๆ
“ทำไมล่ะ เวลานายไม่ใส่แว่นหนาๆนั่น..นายน่ารักออกนะ”
คยูตั่งใจชมอุค เพราะอยากดูการของอีกคน แล้วอาการที่อุคเป็นก็คือ..
..หน้าแดงจนลามไปถึงหู...ท่าทางของอุคตอนนี้มันน่าจับกดมาๆในความคิดของคยู
“ไม่ก็ไม่..งั้นไปอาบน้ำซิ...เราหิวแล้ว”
แกล้งบอกไปว่าหิว....ก็อุคจะได้ไปอาบน้ำไวๆ
(ไรท์เตอร์ - แกจะตามไปแอบดูอีกล่ะซิ)
“อ่าๆ...”
แล้วอุคก็รีบเข้าห้องน้ำตัวไป และเป็นอย่างคุณคิด
...คยูมันไปแอบดูอุคอาบน้ำจริงๆ...
และที่ภายนอกหน้าต่าง มีใครบางคนกำลังมองคนทั้ง 2 อยู่
“วันนี้แล้วนะที่ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เจ้าคงรู้แล้วว่าควรทำอย่างไรต่อไป
ขอให้โชคดีนะ พวกเจ้าทั้ง 2 คน”
ตอนนั้นเองคยูมุดอออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ท่าน เทวดา ไหนบอกว่าจะไม่เจอกันแล้วไง...นี่ท่านมาแอบดูพวกเราหรอ”
คยูพูดไปติดตลก
(ไรท์เตอร์ - ใครเค้าจะชอบแอบดูเหมือนคูณค่ะ)
“ข้าก็แค่ผ่านมาเลยแวะมาดู”
ทึกตอบ
“ไงล่ะเจ้า คิดแล้วล่ะซิว่าจะทำอะไรบ้าง”
ทึกถามกลับไปบ้าง
“อืม..คิดแล้ว แต่กลับไปตอนนี้เลยได้มั้ยท่านเทวดา คือผมอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว”
คยูพูด พร้อมทำหน้าตาวิงวอนใส่
เทวดาทึก หัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับ
“ก็ได้..งั้นลาก่อนเจ้ามนุษย์จิ๋ว”
..........................................................................
เย็นวันหนึ่ง ณ โรงเรียน
คยูสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องเรียน ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่สักคน
มองนาฬิกาที่ติดอยู่หน้าห้อง ก็ 5 โมงกว่าแล้ว ...นี่เราฝันหรอเนี่ย หลับไปตั้งแต่ตอนไหนล่ะเนี่ย...
คยูลุกขึ้นเก็บของแล้วเดินออกจากห้องไป คยูเดินเอางานไปส่งอาจารย์ที่ห้องพักครู
แล้วก็เดินลงมาทางข้างตึกเรียน
ก่อนรู้สึกแปลกๆ.....ทำไมรู้สึกคุ้นๆกับเหตุการณ์นี้นะ......
เมื่อเดินมาใกล้ถึงห้องเก็บอุปกรณ์ทำสวน คยูก็หยุดอยู่เฉยๆ....
พยายามนึกแล้วเค้าก็นึกออก....นี่มันเหมือนในฝันเลยนี่...
........ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้นายแว่นก็ต้องถูกขังอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์ซิ...........
เมื่อคิดได้ดังนั้น คยูก็เดินไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ทำสวนก็เจอแมวตัวหนึ่งวนเวียนอยู่หน้าห้อง
คยูนั่งลงลูบหัวเจ้าแมว...ก่อนพูดขึ้น
“แกมาช่วยอุคซินะ”
พูดจบคยูก็ยืนขึ้น แล้วเปิดประตูที่ถูกคล้องแม่กุญแจไว้ออก
ประตูถูกเปิดออก ทำให้มองเห็นคนนั่งร้องไห้อยู่ภายใน
คยูเดินเข้าไปดึงอุคขึ้นมากอดไว้ ก่อนลูบหลังเพื่อปลอบใจ
ในตอนแรก..เมื่ออุคเห็นว่าใครเป็นคนมาช่วยเค้า...อุคก็ตกใจเล็กน้อย
ไม่คิดว่าจะเป็นคยูมาช่วย..แล้วยิ่งคยูมากอดเค้าไว้แบบนี้อีก...
มันทำให้เค้ารู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก..รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด...
แล้วอยู่ๆน้ำตาก็พาลไหลลงมา รู้สึกอุ่นใจ และปลอดภัยจนห้ามน้ำตาไว้ไม่ได้...
…ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ...
คยูเองก็ปล่อยให้อุคร้องไห้ โดยที่ยอมให้ไหล่ของเค้าเป็นที่พักพิง
เมื่อรู้สึกว่าอีกคนนิ่งลงแล้ว จึงจูงอีกคนออกมาแล้วมาส่งถึงบ้าน
เมื่ออุคไขเข้าบ้านมา คยูก็เดินเข้ามาอย่างเคยชิน
ประหนึ่งว่าเป็นบ้านตัวเอง แล้วก็เดินขึ้นบ้านไป ตรงไปที่ห้องของอุคทันที
อุคได้แต่เดินตามคยูมาอย่างงงๆ..........
.....ทำไมคุณคยูถึงเดินไปไหนต่อไหน..เหมือนเป็นบ้านตัวเองเลยล่ะ..
คุณคยูไม่เคยมาบ้านเรานี่หน่า....
พออุคเดินเข้าห้องมา ก็เจอคยูนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนุ่นของเค้า
“เอ่อ..คุณคยูครับ”
อุคเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่จู่ๆก็ไม่พูดซะงั้น
“มีอะไรหรออุค”
คยูเงยหน้าขึ้นมามอง
“เอ่อ....ไม่มีอะไรครับ..”
อุคไปพูดอะไร แล้วก็ไปนั่งอยู่ที่มุมห้อง
“มีอะไรจะถาม เราไม่ใช่หรอ ถามมาซิ”
คยูลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียง แล้วหันไปมองอุค
“ก็...ผมฝันครับ ฝันเห็นคุณคยู”
อุคพูดเสียงเบา
“เรียกว่าคยูซิ เราตกลงกันแล้วนี่”
อุคพยักหน้ารับไป...ใช่ตกลงกันแล้ว...แต่มันในฝันนี่...
“ผมฝันว่า..คยู..ตัวเล็กนิดเดียวเอง...มันเหมือนจริงมากเลยนะครับ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น คยูก็ยิ้มออกมา จนอุคต้องหลบตา
“แล้วที่คยูบอกว่าให้อุคเปลี่ยนตัวเองล่ะว่ายังไง จะยอมเปลี่ยนหรือเปล่า”
อุคแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมเหมือนเหตุการณ์มันเคยเกิดขึ้นแล้ว
แต่ในขณะที่นั่งคิดอยู่ โดยที่ไม่ได้ระวังตัว คยูก็เดินเข้ามาประชิดตัว
แล้วถอดแว่นของเค้าออก ก่อนโน้มเข้ามาจูบที่ริมฝีปากบาง..
อุคตกใจ จึงผลักคยูออกทันที แล้วรีบเดินออกมาจากมุมนั่นทันที
มือหนึ่งปิดปากของตัวเองไว้ รู้สึกได้เลยว่าตอนนี้หัวใจของตัวเองมันเต้นเร็วอย่างไม่เคยมาก่อน
คยูหันไปมองอุคด้วยท่าทีที่ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ ก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“นายมีขนมเค้กมั้ย ชั้นอยากกินเค้ก”
พูดออกไปเหมือนกับมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ครับ..รอเดี๋ยวนะ”
อุครีบวิ่งออกไปเอาเค้กมา....
“วันนี้เราจะขอชิมว่า เค้กกับเจ้าของ...อะไรที่มันอร่อยกว่ากันให้ได้”
..............................................
อุคเดินขึ้นมาพร้อมขนมเค้กในมือ
คยูลงมานั่งรออยู่ที่โต๊ะกลางห้องอุคส่งเค้กให้แล้วตัวเองก็เดินไปนั่งกินอีกฝั่ง
คยูแอบมองขนมเค้กที่ถูกป้อนเข้าปากคนตัวเล็กทีล่ะคำ
“เราอยากกินสตรอเบอรรี่นั่นอ่ะ”
คยูชี้ไปที่สตรอเบอร์รี่ที่อุคป้อนเข้าปากตนเองไปแล้ว...
“หืม..ผมกินไปแล้วอ่ะครับ”
อุคชี้ที่ปากตัวเอง...ก็เค้ากินไปแล้วนี่..
“งั้นเอางี้..”
คยูเดินมาอีกฝั่ง แล้วประกบปากอย่างรวดเร็ว ก่อนแทรกเรียวลิ้นเข้าไปภายในโพรงปากเล็ก
มือเล็กพยายามผลักอีกคน แต่มีหรือคยูจะยอมปล่อยไปง่ายๆ..
เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ เป็นคนผลักซะเองที่ล้ม หงายลงไปกับพื้น โดยมีอีกคนคร่อมอยู่ครึ่งตัว
คยูยังคงควานหารสหวานอมเปรี้ยวของสตรอเบอร์รี่ภายในปากเล็ก
จนตอนนี้สตรอเบอร์รี่ถูกกลืนกินไปจนหมด ร่างสูงก็ยังคงลิ้มรสหวานไปเลิกลา..
มือเล็กที่เคยผลักไส ตอนนี้กลับกำเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้แน่น...
จนในที่สุดก็ต้องยอมละออก เพราะเสียงทักท้วงจากร่างบางที่บ่งบอกว่าขาดอากาศหายใจ..
คยู มองปากบางสีชมพูอย่างนึกเสียดาย...ผิวหน้าเนียนที่ขึ้นสีเล็กน้อย
ดวงตาเล็กที่ลื่นไปด้วยน้ำ ร่างเล็กที่กำลังหอบหายใจ ตักตวงอากาศเข้ามา....
ภาพทุกภาพที่อยู่ต่อหน้าทำให้คยูไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป
คยูลุกขึ้นพร้อมกับดึงอีกคนให้ลุกตามแล้วเดินตรงไปที่เตียงนุ่นทันที...
ร่างสูงจัดการหันมาถอดเสื้อของร่างบางโดยที่เจ้าตัวยังไม่ได้ตั้งตัว..
เสื้อสีขาวถูกปล่อยให้ร่วงลงกับพื้น ก่อนที่ร่างบางจะถูกผลักให้ลงไปนอนกับเตียงนุ่ม
พร้อมๆกับที่ร่างสูงขึ้นมานั่งคร่อมไว้..
กางเกงขายาวถูกถอดออกอย่างไม่ใยดี..พร้อมกับกางเกงตัวจิ๋วที่ถูกดึงติดมือมาด้วย
ร่างเปลือยเปล่าปรากฏต่อหน้าร่างสูง...มือเล็กถอยหนีและพยายามปิดบังร่างขาวเนียนไว้
จัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง ก่อนพูดกับอีกคนอย่างหมดความอดทน
“อุค เราขอนะ เราทนไม่ไหวแล้ว...เราชอบอุคนะ”
..........................................................
To Be Continue........
...........................................................
ขอโทษนะ ลืมอ่ะ พอดีเห็นมีคนทวงจากอีกเรื่องเลยมาลงให้
ให้อภัยไรเตอร์ด้วยครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น