คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ~ Happy Family ~ 20
ขาเรียวก้าวเดินไปที่เตียงหลังจากที่ทาโลชั่นบำรุงผิวเรียบร้อยแล้ว ปากบางยิ้มน้อยๆเมื่อร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียงตบลงเบาๆตรงที่วางด้านข้างเพื่อเรียกให้ขึ้นไปนอนด้วยกัน
“ ยังไม่นอนอีกดึกแล้วนะ ” พูดเหมือนจะดุหากแต่หัวกลมกลับซบลงบนอกแกร่งมือบางลูบไปมาบนหน้าอกแข็งแรงอย่างไม่มีอะไรทำ ตาคู่สวยเริ่มปรือเมื่อได้รับสัมผัสอบอุ่นจากแขนหนาที่ตวัดมาโอบรอบลำตัวเอาไว้
“ ก็รอเข้านอนพร้อมจุนซูไง” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆจมูกโด่งซุกลงบนผมนุ่มก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาเรื่อยๆสูดดมความหอมให้ทั่วใบหน้าก่อนจะมาหยุดเนิ่นนานที่ริมฝีปากหอมหวาน
“ อื้อ วันนี้ขอพักวันหนึ่งนะ ” ร่างบางต่อรองทันทีที่กลีบปากเป็นอิสระ “ ปวดหัวน่ะ ” บอกเหตุผลให้กับสามี
คงจะเป็นเพราะวันนี้อยู่ข้างนอกเกือบจะทั้งวันไหนจะต้องตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อไปช่วยแจจุงเตรียมของอีกกว่าจะกลับบ้านก็ดึกเลยทำให้วันนี้จุนซูรู้สึกเพลียมากเป็นพิเศษอีกทั้งอาจจะเป็นเพราะอากาศที่ร้อนผิดปกติด้วยล่ะ
“ หืม ปวดหัวเหรอมีไข้หรือเปล่า เอายาไหมเดี๋ยวลงไปเอามาให้แต่ผมว่าไปหาหมอดีกว่านะ ” ยูชอนรีบถามด้วยความเป็นห่วงเกรงว่าภรรยาจะเป็นอะไรมาก ร่างสูงแนบหน้าผากลงชิดกับหน้าผากคนรักเพื่อวัดอุณหภูมิค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยที่จุนซูไม่มีไข้
“ นอนพักเดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ ” มือเล็กดึงคนที่กำลังลุกขึ้นจากเตียงเอาไว้ ดูท่าว่ายูชอนคงจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพาเขาไปโรงพยาบาลแน่เลยซึ่งจุนซูไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นเขาไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อยยูชอนน่ะเว่อร์พอๆกันกับยุนโฮเลยถึงว่าล่ะเป็นเพื่อนรักกันมาได้จนถึงทุกวันนี้
“ แต่ไปหาหมอหน่อยก็ดีนะ ”
“ ฉันไม่เป็นอะไรมากจริงๆ นอนกอดยูชอนเดี๋ยวก็หายแล้ว” อ้อนพลางชูแขนขึ้นท่าทางน่ารักๆเรียกรอยยิ้มจากคุณสามีพร้อมกับรั้งตัวบางเข้ามากอด
“ แน่ใจนะว่าจะไม่ไปหาหมอ ” ถึงอย่างนั้นยูชอนก็ยังไม่วางใจร้อยเปอร์เซ็นต์ “ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นต้องไปหาหมอนะ เป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะแย่เอานา ”
ร่างบางไม่ตอบอะไรใบหน้าเล็กซุกลงแนบชิดอกแกร่งมากขึ้น มือหนาลูบหัวกลมเบาๆราวกับจะกล่อมให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดให้หลับสบาย
“ ยูชอน ” เสียงอู้อี้เรียกให้คนที่กำลังจะเคลิ้มหลับรู้สึกตัวนี่ยังไม่หลับเหรอเนี่ยเขานึกว่าจุนซูหลับไปแล้วซะอีก
“ หืม? ”
“ เรื่องที่มุนบินขอน่ะ ยูชอนอยากได้ไหม ”
“ เรื่องอะไรเหรอ ? ” ปากหยักวาดยิ้มกว้างเมื่อได้ยินแบบนั้นก่อนจะรีบเก็บซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่ให้อีกคนเห็นไม่ใช่ไม่รู้ว่าจุนซูหมายถึงเรื่องอะไรก็แค่อยากจะแกล้งให้คนรักพูดก็แค่นั้น เพราะรู้ว่าเวลาพูดเรื่องนี้ทีไรแม่โลมาน้อยของเขาต้องหน้าแดงทุกที
“ ก็เรื่องเมื่อตอนเย็นไง ”
“ แล้วมันเรื่องไหนล่ะ มุนบินคุยกับเราตั้งหลายเรื่องนะ ” ยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไปก็ตอนอยู่ที่งานเลี้ยงมุนบินคุยกับพวกเขาสองคนเยอะจริงๆนี่นา
จุนซูเงยหน้าขึ้นมองสามีแต่พอเห็นว่าหน้าตาของยูชอนบ่งบอกว่าไม่รู้เรื่องจริงๆก็ได้แต่ถอนหายใจนี่ตกลงเขาต้องพูดออกไปใช่ไหมเนี่ยทำไมเขาถึงได้มีสามีเข้าใจอะไรยากแบบนี้นะ หน้ากลมทิ้งลงบนอกแกร่งอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“ ก็เรื่องมี่มุนบินอยากได้น้องไง ”
“ เรื่องอะไรนะ จุนซูพูดว่าอะไรอ่ะไม่ได้ยินเลย ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากก่อนจะได้รับค้อนวงโตจากภรรยาแต่คนเนียนก็ยังทำเนียนต่อไป ตาคมฉายแววสงสัยเพื่อบอกว่าเขาไม่ได้ยินประโยคเมื่อสักครู่ของจุนซูจริงๆ นะ
“ ก็เรื่องที่มุนบินอยากได้น้องไง ” คนน่ารักพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม มือเรียวบิดเข้าที่พุงสามีทันทีที่เห็นว่าอีกคนหัวเราะชอบใจนี่ตกลงว่าเมื่อกี้แกล้งกันใช่ไหม รู้ทั้งรู้ว่าเขาอายก็ยังจะแกล้งให้พูดอีกนะเดี๋ยวก็สั่งงดทำการบ้านสามเดือนเลยดีไหม
เรื่องของเรื่องก็มาจากเจ้าชางมินตัวแสบนั่นแหละที่ดันไปบอกมุนบินว่าเขาก็มีน้องให้มุนบินได้เหมือนกันทีนี้แหละเจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งมาขอน้องทันทีพอเขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเจ้าหนูก็ตะดกนเสียงดังกว่าเดิม ตอนนั้นจุนซูเข้าใจความรู้สึกของแจจุงขึ้นมาทันทีเลยล่ะว่ารู้สึกอย่างไรเพราะเขาเองก็แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเมื่อมีสายตาหลายคู่มองมา จุนซูทำได้เพียงหันไปชี้หน้าคนต้นคิดที่ยืนหัวเราะชอบใจที่เจ้าตัวเล็กทำตามคำสอนเรื่องทำให้คนอื่นอายน่ะขอให้บอกชางมินจัดให้ทันทีเลยล่ะ แจจุ่งก็มองมาเหมือนจะสงสารนะแต่เปล่าเลยสายตาของแจจุงที่จุนซูอ่านได้คือ “ หัวเราะคนอื่นดีนัก โดนเองบ้างเป็นไงล่ะ ”
“ แล้วจุนซูอยากมีไหมล่ะ ” แขนหนากระชับคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
จะว่าอยากมีก็อยากมีนะแต่เรื่องแบบนี้มันก็ต้องขึ้นอยู่กับจุนซูด้วย เพราะถ้าหากมีจริงๆคนที่ต้องลำบากตลอดเก้าเดือนมันคือร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆเขาเองคงทำได้เพียงคอยดูแลร่างบางให้ดีที่สุด ยูชอนเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรรอเวลาที่จุนซูพร้อมคงจะดีกว่าอีกอย่างอยู่กันแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบอยากจะจู๋จี๋กันเมื่อไหร่ก็ได้แต่ถ้ามีเจ้าตัวเล็กก็ต้องรอเวลาที่ลูกน้อยเผลอถึงจะได้มีโอกาสเรื่องแบบนี้ไม่ต้องไปดูตัวอย่างไกลเคยแค่ยุนโฮคนเดียวก็เหลือเฟือแล้ว
“ ไม่รู้สิ แต่ถ้ามีเจ้าตัวเล็กมาอ้อนใกล้ๆคงจะน่ารักดี ” จุนซูเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน ร่างบางยังไม่มั่นใจว่าตัวเองจะเป็นแม่ที่ดีได้หรือเปล่า การเลี้ยงเด็กหนึ่งคนให้เติบโตมาเป็นคนดีนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจุนซูไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้ดีเหมือนแจจุงหรือเปล่า
“ เรื่องแบบนี้ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติดีกว่าเนอะ ”
“ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ ”จุนซูเห็นด้วย เรื่องแบบนี้พอถึงเวลาเดี๋ยวก็มาเองแหละ
“ แล้วอีกอย่างนะ ฉันว่าอีกไม่นานหรอกมุนบินคงจะได้น้องสมใจ ” ยูชอนบอกกับคนรัก เขาแน่ใจเลยล่ะว่ายุนโฮคงจะรีบหาน้องให้ตามที่เจ้าตัวเล็กขอดูเหมือนว่างานนี้คนที่ตกที่นั่งลำบากคงจะหนีไม่พ้นแจจุงแน่นอน
“ แน่ล่ะหมอนั่นเคยขัดใจลูกหมีซะทีไหนล่ะ ” นึกแล้วก็สงสารแจจุงจริงๆเลย เรื่องที่มุนบินขอน้องน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่มีสามีหน้าหมีแถมหื่นเป็นเลิศนี่สิไม่รู้ว่าจะใช้คำขอของลูกมาเอาเปรียบคนเป็นแม่ไปจนถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เอ๊ะ แต่จะว่าไปแล้วยูชอนเองก็หื่นเหมือนกันแหละเจ้าเพื่อนรักสองคนนี้ไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่างจะได้ไหมเนี่ย
ยูชอนได้แต่นึกขำเมื่อคิดตามคำพูดของคนรักไม่ขัดใจลูกแต่ลำบากแม่เนี่ยนะ เรื่องนี้ถ้าจะหาคนผิดก็คงต้องโทษชางมินแล้วล่ะที่ดันสอนอะไรไม่เข้าเรื่องให้กับหลาน ร่างสูงกำลังจะอ้าปากชวนคนรักคุยต่อหากแต่จังหวะเข้าออกที่สม่ำเสมอของลมหายใจนั้นบอกเขาว่าจุนซูได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ปากหยักโน้มลงไปประทับลงบนหน้าผากมนเบาๆเพื่อบอกราตรีสวัสดิ์ก่อนจะค่อยปิดเปลือกตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน
“ ราตรีสวัสดิ์นะจุนซู ”
“ ลูกหลับแล้วเหรอ ” ยุนโฮที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงานเอ่ยถามภรรยาที่กำลังห่มผ้าให้เจ้าเล็กที่นอนอยู่บนเตียง
“ เพิ่งหลับเมื่อกี้เอง ” ร่างบางลงมาจากเตียงก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้า “ ยุนอาบน้ำเลยไหม ” ร่างบางหันมาถามสามีที่ยืนบิดขี้เกียจแล้วกระโดดขึ้นไปหอมแล้วนิ่มของลูกชาย
“ อาบเลยก็ได้ แจอาบแล้วเหรอ ”
“ อืม อาบพร้อมมุนบินน่ะ ” อันที่จริงก็ไม่ได้จะตั้งใจอาบพร้อมกันหรอก แต่ลูกหมีที่ไม่ยอมอยู่เฉยแม้กระทั่งเวลาอาบน้ำเล่นซนจนเสื้อผ้าของคุณแม่คนสวยเปียกไปทั้งตัวเลยทำให้ต้องอาบพร้อมกันและนั่นมันก็ยิ่งทำให้พ่อลูกชายหัวเราะชอบใจที่ทำให้คุณแม่ยอมลงมาอาบน้ำพร้อมกันได้
“ แล้วไม่อาบพร้อมคุณพ่อมุนบินบ้างเหรอ ”
“ ไม่เพราะคุณแม่มุนบินจะนอนแล้ว ” ตอบอย่างไร้เยื่อใยก่อนจะเดินขึ้นไปนอนกอดลูกหมีบนเตียง อาบน้ำกับยุนโฮมันเคยจบแค่อาบน้ำซะที่ไหนล่ะ
“ ใจร้ายจังเลยนะ พ่อหมีอาบคนเดียวก็ได้ ” ว่าอย่างงอนๆหากแต่ตาคมกลับมีประกายเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ซึ่งแจจุงไม่มีทางได้เห็นแน่นอนเพราะร่างบางนอนหันหลังให้
เสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ายุนโฮเข้าไปในห้องน้ำแล้วร่างบางหันไปมองแป๊บเดียวก่อนจะหันกลับมาคุยกับลูกชายที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง “ คุณพ่อหนูขี้งอนเนอะ ” แขนเรียวกระชับเจ้าตัวเล็กให้แน่นขึ้นก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
ผ่านไปสิบนาทีคนที่เข้าไปทำธุระในห้องน้ำก็เดินออกมาร่างสูงจัดการกับผมที่เปียกของตัวเองให้แห้งก่อนจะเดินมาดูสองแม่ลูกที่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงนอนซ้อนร่างบางของภรรยาคนสวย
“ อื้อ ยุนมานอนอะไรตรงนี้ ” ร่างบางขยับตัวตากลมหรี่ลงเพื่อปรับให้ชินกับแสง จะมานอนอะไรตรงนี้ที่นอนของตัวเองอยู่อีกฝั่งนึงนี่นามาเบียดเขาทำไมเนี่ยเดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก
“ ก็วันนี้ยุนอยากนอนตรงนี้นี่นา ” มือปลาหมึกเริ่มทำงาน มันเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อนอนตัวบางก่อนจะรีบชักกลับเมื่อถูกภรรยาคนสวยตีแรงๆ
“ แต่มันเบียด ไปนอนที่ตัวเองได้แล้วเดี๋ยวลูกตื่น ”
“ ไม่ตื่นหรอก แต่ถ้าแจเสียงดังรับรองอีกไม่นานลูกหมีตื่นแน่ๆ ”
“ เฮ้อ ” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจคนพ่อพูดยากยิ่งกว่าคนลูกอีกนะเนี่ย “ ตกลงจะนอนตรงนี้จริงๆใช่ไหม ”
“ เป็นคำตอบสุดท้าย ” ตอบอย่างไม่ลังเลแต่จะว่าไปแล้วที่มันก็แคบจริงๆแหละแล้วอย่างนี้เขาจะนอนได้เหรอมีหวังได้ตกเตียงแน่ๆ
“ งั้นก็ตามใจแล้วอย่ามาบ่นทีหลังนะ ” ร่างบางขี้เกียจที่จะเถียงด้วยอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ “ อ๊ะ เล่นอะไรเนี่ยยุนโฮ ”
แจจุงตกใจเพราะอยู่ๆยุนโฮก็พลิกตัวให้เขาไปนอนทับอยู่บนตัวซะงั้น มาเล่นอะไรตอนนี้เนี่ยมันดึกมากแล้วนะอีกอย่างเขาก็ง่วงนอนมากแล้วด้วย
“ ก็ที่มันแคบ ยุนนอนไม่ได้ ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แจจุงไม่เคยชอบเลยสักครั้งปรากฏขึ้น เจอรอยยิ้มแบบนี้ทีไรไม่แคล้วต้องเปลืองตัวทุกที
“ นอนไม่ได้ก็กลับไปนอนที่ตัวเองสิ ”
“ แต่ตอนนี้นอนได้แล้ว หรือว่าจะเปลี่ยนเป็นให้ยุนขึ้นไปอยู่ข้างบนแทนแบบนั้นน่าจะดีกว่าเนอะ ” ตอบหน้าตาย
ตากลมค้อนให้สามีถ้าทำแบบนั้นเขายิ่งเสียเปรียบน่ะสิแต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนยุนโฮก็ได้เปรียบอยู่ดีเรื่องแบบนี้น่ะคนอย่างชองยุนโฮไม่มีทางยอมเสียเปรียบแน่ๆ
“ พูดอะไรอายลูกบ้างสิ ” ลูกก็นอนอยู่ข้างๆพูดอะไรหัดอายลูกบ้างเถอะชองยุนโฮเผื่อเจ้าตัวเล็กได้ยินแล้วจะทำยังไง มุนบินยิ่งเป็นเด็กช่างสงสัยอยู่ด้วย
“ มุนบินหลับอยู่ไม่ได้ยินหรอก แล้วอีกอย่างนะมุนบินเค้าเกิดมาก็เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ”
หน้าหวานขึ้นสีเมื่อเผลอนึกไปว่าเรื่องแบบนี้ที่ยุนโฮหมายถึงคือเรื่องอะไร แก้มแดงๆที่ขึ้นสีนั้นชวนให้คนมองอยากจะหอมแรงๆหลายๆครั้งและไม่รอให้มันหยุดอยู่แค่ความคิดเมื่อจมูกโด่งระดมกดลงไปบนแก้มเนียนหลายทีติดต่อกัน
“ เรื่องของขวัญวันเกิดที่ลูกหมีขอ แจว่ายังไง ”
“ ลูกแค่พูดตามที่ชางมินบอกต่างหาก ” ร่างบางแก้คำพูดใหม่มือบางวางซ้อนกันบนอกแกร่งก่อนจะวางคางมนตามลงไป มุนบินยังไร้เดียงสาเกินไปผู้ใหญ่บอกให้พูดอะไรก็พูดตามไปหมด
“ แต่ยุนเห็นด้วยนะ มุนบินควรจะมีเพื่อนเล่นได้แล้ว ”
“ หาเรื่องเอาเปรียบล่ะสิไม่ว่า ” ตาคมค้อนสามีพองามก่อนจะหลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มมีความสุข ต้องชิงหลับก่อนถ้าไม่อย่างนั้นมีแนวโน้มว่าคืนนี้จะไม่ได้นอน
“ ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลย ” แกล้งบีบจมูกรั้นอย่างรู้ทันคิดว่าเขาไม่รู้เหรอว่าแกล้งหลับน่ะ
“ อื้อ ยุนน่ะแจง่วงแล้วนะนอนกันเถอะน๊า ” ซุกหน้าลงกับอกแกร่งก่อนจะถูอย่างอ้อนๆแต่หารู้ไม่ว่าทำแบบนี้ยิ่งทำให้ตัวเองไม่ปลอดภัย
“ นอนก็ได้ ” ร่างสูงยอมตามใจแต่ทำไมถึงได้ยิ้มแปลกอย่างนั้นล่ะ “ แต่หลังจากทำการบ้านเสร็จแล้วนะ ”
“ ง่ะ แจไม่ใช่เด็กซะหน่อยไม่มีการบ้านหรอก นอนได้แล้วคุณพ่อ ” เล่นมุขหวังว่าอีกคนจะคล้อยตามแล้วปล่อยไป
แต่ดูเหมือนว่ามุขของคุณแม่จะไม่ได้ผลเมื่อคุณพ่อไม่เล่นด้วยมือกร้านหยิกแก้มเนียนเบาๆสงสัยจะอยู่กับมุนบินมากเกินไปเลยติดนิสัยลูกชายมา
“ ไม่ต้องมาทำเนียนเลยคุณแม่ ”
“ เดี๋ยวลูกตื่น ” พอโดนรู้ทันก็เอาเจ้าตัวเล็กมาอ้างยุนโฮคงไม่อยากเห็นลูกงอแงแน่ๆ
“ สัญญาจะทำเบาๆ ” แน่ะ ยังไม่ยอมอ่อนง้ออีกนะพ่อหมีตกลงคืนนี้จะเอาให้ได้ใช่ไหมเนี่ยไม่เกรงใจลูกเลยจริงๆ
“ พ่อหมีหื่น ” ปากบางยู่เข้าหากันเมื่อถูกขัดใจสามีใครเนี่ยหื่นได้ทุกวันทุกเวลาจริงๆเลยลองมาเป็นฝ่ายถูกกดบ้างสิจะได้รู้ว่ามันเหนื่อยแค่ไหน
“ นะ นะครับคุณแม่ ” ตาคมอ้อนวอนเขาไม่ได้กอดคนสวยหลายวันแล้วนะเฉาจะแย่แล้ว
“ อื้อ ” ร่างบางพยักหน้าอนุญาตไม่มีสักครั้งที่เขาจะปฏิเสธได้เป็นเมียหมีนี่มันลำบากจริงๆ “ แต่ครั้งเดียวพอนะ”
“ ครั้งเดียวก็ได้ ....... มั้ง ” ยิ้มหน้าบานเมื่อคนสวยอนุญาตแต่ข้อแม้ที่ร่างบางเสนอมายุนโฮไม่แน่ใจนะว่าจะทำตามได้หรือเปล่าก็แจจุงสวยซะขนาดนี้
“ เอ๊ะ ทำไมต้องมีมั้งด้วย ” ว่าเสียงดุ ทำไมชอบมีมั้งตลอดเลยนะนี่แสดงว่าจะไม่หยุดแค่ครั้งเดียวใช่ไหมเนี่ยเขาไม่น่าตกลงตั้งแต่แรกเลยจริงๆ
แทนคำตอบยุนโฮกลับพลิกร่างบางที่นอนอยู่บนตัวให้ลงไปนอนด้านล่างก่อนจะตามขึ้นไปค่อมท่าทางเหมือนหมีหิวน้ำผึ้งนั้นทำให้แจจุงรู้ว่าตัวเองคิดผิดจริงๆที่ยอมตกลง
หน้าคมเคลื่อนลงไปช้าๆปากหยักกำลังจะลงไปลิ้มรสกลีบปากหอมหวานที่ชิมกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อหากแต่ทุกอย่างก็ต้องพังทลายลงเมื่อแขนเรียวที่โอบรอบคอแกร่งเอาไว้ผลักอกร่างสูงแรงๆจนยุนโฮแทบตกเตียงก่อนที่ร่างบางจะวิ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที
ท่าทางที่เปลี่ยนไปของคนรักทำเอายุนโฮอึ้งไปสักพักก่อนจะรีบวิ่งตามเข้าไปในห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงอาเจียนดังขึ้นมาถึงแม้ว่าลึกๆแล้วจะนึกเสียดายโอกาสแบบเมื่อสักครู่ก็แหมกว่าจะขอได้แต่ละทีมันยากเย็นแสนเข็ญจริงๆนะแต่ดันชวดซะนี่
“ อุ๊...แหวะ ”
ร่างสูงเดินเข้าไปยืนซ้อนร่างบางที่ยืนโก่งคออาเจียนอยู่ตรงอ่างล้างหน้ามือหนาลูบแผ่นหลังบางเพื่อให้อาเจียนได้สะดวกแต่จะว่าไปแล้วอาการแบบนี้มันคุ้นๆนะ
“ แจ ไหวไหม ” ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงขณะที่มือก็ยังช่วยลูบหลังไม่หยุด
“ อื้อ โอเคแล้วล่ะ ” ร่างบางบ้วนปากก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดคราบอาเจียนแต่ก็โดนคุณสามีแย่งไปเช็ดให้ซะนี่
“ แจไม่สบายหรือเปล่า วันนี้ไม่ได้พักเลยไม่ใช่เหรอ ” ถามพลางพาภรรยาเดินกลับมาที่เตียงมือหนาวางลงบนหน้าผากมนเพื่อวัดอุหณภูมิตัวก็ไม่ร้อนนี่
“ ไม่รู้สิ เมื่อกี้อยู่ดีๆก็อยากอาเจียนขึ้นมาน่ะ ” ร่างบางไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรเลยแต่อยู่ดีๆก็อยากอาเจียนขึ้นมาเฉยเลยจะว่าไม่สบายก็ไม่น่าใช่หัวก็ไม่ได้ปวด
“ ยุนว่าพรุ่งนี้ไปให้หมอตรวจหน่อยดีกว่า ”
“ ไม่ต้องหรอก สงสัยอาหารเป็นพิษมั้ง ” ร่างบางเดาเอาว่าอาหารคงจะเป็นพิษอีกอย่างเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วยแค่อาเจียนเฉยๆยุนโฮน่ะเว่อร์อีกแล้ว
“ กันไว้ดีกว่าแก้ พักผ่อนซะนะแล้วพรุ่งนี้ยุนจะพาไปตรวจ ” ยิ้มอ่อนโยนหากแต่คำพูดนั้นเหมือนเป็นคำสั่งอยู่กลายๆว่ายังไงซะพรุ่งนี้แจจุงก็ต้องไปโรงพยาบาล
ร่างบางพยักหน้าก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงเมื่อรู้ว่าคงจะขัดไม่ได้อีกอย่างเพื่อความสบายใจของยุนโฮเองเขาจะยอมทำตามที่ร่างสูงบอกเพราะรู้ดีว่าทุกอย่างล้วนเกิดจากความเป็นห่วง
“ ฝันดีนะ ” ประทับจูบลงบนหน้าผากมนเบาๆก่อนจะเดินอ้อมกลับไปนอนที่ฝั่งของตัวเองตามเดิม
เสียงโทรศัพท์ที่ดังลั่นปลุกให้พ่อหมีที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ปากหยักวาดยิ้มเป็นสุขเมื่อพบว่าขาอวบของลูกชายพาดอยู่บนช่วงเอวของตนเองนอนดิ้นจริงๆเลยลูกชายใครเนี่ย ร่างสูงค่อยๆเอื้อมไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเบาๆไม่กล้าขยับมากเพราะนี่ก็ยังเช้าอยู่เดี๋ยวลูกหมีตื่น
“ ว่าไงยูชอน ” ยุนโฮอารมณ์เสียนิดๆที่เห็นว่าคนที่โทรมารบกวนเวลาพักผ่อนยามเช้าของตัวเองคือใคร คอยดูนะถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญล่ะก็พ่อจะด่าให้
“ ฉันจะโทรมาเลื่อนนัดเซ็นต์สัญญากับนายน่ะ เลื่อนเป็นวันนี้ตอนบ่ายโมงได้ไหมสะดวกหรือเปล่า ”
“ เลื่อนทำไม ” ยุนโฮอดที่จะแปลกใจไม่ได้ปกติยูชอนเป็นคนที่ตรงต่อเวลานี่นา แต่เหมือนเขาจะได้ยินเสียงอะไรแปลกเล็ดลอดออกมาจากปลายสาย
“ จุนซูไม่สบายน่ะฉันว่าจะพาไปหาหมอหน่อย ว่าไงบ่ายนี้ว่างไหม ” ยูชอนบอกเหตุผลที่ทำให้เขาต้องโทรมาเลื่อนนัดเซ็นต์สัญญาการจัดสร้างโครงการใหม่กับเพื่อนรักซึ่งกำหนดการเดิมคือวันนี้ตอนเก้าโมง
“ ได้ๆ ว่าแต่จุนซูเป็นไรมากหรือเปล่า ”
“ ไม่รู้เหมือนกัน เห็นอาเจียนตั้งแต่เช้าแล้วนี่ก็รอบที่ห้าแล้วเนี่ย ” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาไม่บอกก็รู้ว่ายูชอนกำลังเป็นกังวลอย่างมาก ตาคมเหลือบมองภรรยาที่วิ่งเข้าห้องน้ำไปทั้งๆที่หน้าเริ่มซีด
“ เออ...ฉันก็ว่าจะพาแจจุงไปตรวจอยู่เหมือนกัน ” ยุนโฮเองก็เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ตนเองก็ว่าจะพาภรรยาไปตรวจอยู่เหมือนกันว่าแต่ทำไมอาการของจุนซูกับแจจุงมันถึงคล้ายๆกันล่ะ
“ แจจุงเป็นอะไร ”
“ อาการเดียวกับจุนซูแหละ เดี๋ยวไปเจอกันที่โรงพยาบาลเลยนะ ”พูดพลางมองหาร่างบางที่น่าจะนอนอยู่บนเตียงแต่กลับไม่พบตากลมเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้องน้ำ
“ ยูชอนแค่นี้นะ/ ยุนโฮแค่นี้ก่อนนะ ” สองเพื่อนรักพูดออกมาแทบจะพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงของคนรักดังออกมาจากห้องน้ำก่อนทั้งสองจะรีบวางสายแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วแสง
อ๊ะ อ๊ะ เกิดอะไรขึ้นกับทูคิม
หรือว่าคำขอของลูกหมีจะเป็นจริงกันนะ
ความคิดเห็น