คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : Special YunJae # 19
เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้างหูนั้นสร้างความรำคาญให้กับคุณแม่ที่กำลังพักผ่อนอยู่บนเตียงเป็นอย่างมาก ร่างบางพลิกตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วพบว่าโทรศัพท์ที่ส่งเสียงอยู่นั้นเป็นโทรศัพท์ของยุนโฮ ก่อนที่เสียงหวานจะเรียกให้เจ้าของมารับโทรศัพท์เสียที
“ ยุน โทรศัพท์ ”
“ ใครโทรมาเหรอ ” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนจะรับโทรศัพท์จากร่างบาง
“ ไม่รู้ยูชอนมั้ง ” บอกอย่างคนที่ไม่ได้สนใจแต่เมื่อกี๊เหมือนแจจุงจะเห็นผ่านๆว่าเป็นชื่อของยูชอน
“ ยูชอนจริงด้วย ” ยุนโฮบอกหลังจากที่เห็นเบอร์โทรเข้าก่อนที่จะกดรับเมื่อเห็นว่าปล่อยให้ยูชอนถือสายรอนานแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังดันตัวลุกขึ้นนั่งยุนโฮก็รีบบอกทันที“ แจนั่งอยู่แบบนั้นก่อนนะอย่าพึ่งลุกจากเตียง ”
เสียงที่เล็ดลอดมาตามสายทำให้ยูชอนต้องแอบยิ้มก่อนที่จะกรอกเสียงไปเมื่อยุนโฮรับสายแล้ว
“ ว่าไงยูชอน ”
“ ก็ไม่ว่าไงหรอก จุนซูให้โทรมาถามน่ะว่ากำหนดคลอดของแจจุงวันไหน ” วันนี้พอตื่นขึ้นมายูชอนก็โดนจุนซูสั่งให้โทรไปถามยุนโฮว่ากำหนดคลอดของแจจุงเป็นวันไหนจะได้วางแผนเดินทางถูก
ยุนโฮนิ่งคิดอยู่สักครู่ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ก่อนตอบออกไปเมื่อนำไปลบกับกำหนดคลอดที่คุณหมอกำหนดเอาไว้ ซึ่งกำหนดคลอดนั้นคุณหมอจะคำนวณตั้งแต่วันแรกที่เด็กในท้องดิ้น และทันทีที่ลูกดิ้นยุนโฮก็ต่อสายตรงไปบอกคุณหมอทันทีด้วยความตื่นเต้น
“ อ่อ....อีกสองวันน่ะ พวกนายจะมาเหรอ ”
“ ก็คิดว่าอย่างนั้น ......จุนซูเขาอยากไปให้กำลังแจจุงน่ะ ”
ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆ“ กำหนดคลอดน่ะคืออีกสองวัน แต่คุณหมอบอกว่าทุกคนไม่จำเป็นต้องคลอดตามกำหนดเป๊ะ อาจจะคลอดก่อนหรือหลังก็ได้ขึ้นอยู่กับว่าคุณแม่จะเจ็บท้องตอนไหนน่ะ ”
จริงที่ว่าคุณหมอได้กำหนดวันคลอดเอาไว้แล้วแต่มันก็ไม่แน่นอนเท่าไหร่นักเพราะขึ้นอยู่กับว่าทารกพร้อมที่จะออกมาหรือไม่ ในกรณีของแจจุงเพราะว่าร่างบางไม่มีช่องคลอดเลยสามารถคลอดได้วิธิเดียวคือการผ่าตัด
“ อ่าว....แล้วแบบนี้พวกฉันจะรู้ได้ไงอ่ะว่าแจจุงจะเจ็บท้องวันไหน ” เขาไม่ใช่หมอดูนะที่จะรู้ว่าแจจุงจะเจ็บท้องวันไหน ถ้าเกิดไปแล้วสองวันผ่านไปแจจุงยังไม่เจ็บท้องล่ะพวกเราก็ขาดเรียนฟรีๆน่ะสิ
“ ฉันว่าพวกนายรอให้แจจุงคลอดก่อนค่อยมาก็ได้ ” ยุนโฮบอกกับเพื่อนรัก
“แต่แกอยู่คนเดียวมันจะไม่วุ่นวายเหรอ ” ยูชอนบอกด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวว่าพอถึงเวลาแล้วยุนโฮจะทำอะไรไม่ถูกน่ะสิเพราะต้องทำทุกอย่างคนเดียวเลยทำให้ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นทำอะไรก่อน
“ คนเดียวที่ไหน ชางมินกับยูฮวานก็อยู่ด้วย ” บอกกลั้นยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าของรุ่นน้องทั้งสอง ใครบอกว่าพอถึงเวลาแล้วเขาจะอยู่ตัวคนเดียว เขายังมีชางมินกับยูฮวานเป็นตัวช่วยอีกตั้งสองคนแน่ะ
เพราะทุกวันนี้เจ้าสองคนนั่นแทบจะย้ายมาอยู่กับพวกเขาแล้วเพราะเล่นมาขลุกอยู่ที่ห้องเขาทุกครั้งที่ว่าง เพราะกลัวว่าจะมาไม่ทันถ้าเกิดว่าแจจุงเจ็บท้องขึ้นมาจริงๆ
“ ถ้างั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน....ถ้าแจจุงเจ็บท้องและคุณหมอบอกว่าใกล้คลอดแกก็รีบโทรมาบอกฉันก็แล้วกัน ” ได้ยินแบบนั้นแล้วยูชอนค่อยหายห่วงขึ้นมาหน่อยก่อนจะกำชับให้ยุนโฮรีบโทรบอกทันทีที่แจจุงใกล้คลอด
“ เอาแบบนั้นก็ได้ ”
“ เดี๋ยวฉันบอกชางมินไว้อีกคนดีกว่า เพราะเผื่อแกยุ่งแล้วเดี๋ยวจะลืม ”
“ อืม..... ” ยุนโฮรับคำด้วยรอยยิ้มนิดๆ อะไรมันจะกลัวไม่ได้เห็นหน้าหลานขนาดนั้น รู้สึกว่ายูชอนกับจุนซูจะกระตือรือร้นมากกว่าเขากับแจจุงอีกนะเนี่ย
“ แล้วแจจุงเป็นยังไงบ้างล่ะ ” ถามถึงร่างบางที่กำลังจะเป็นแม่คนในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ สงสัยว่าแจจุงเองก็คงจะตื่นเต้นมากๆสินะ
“ ก็โอเคนะ แต่ตอนนี้เริ่มเคลื่อนไหวได้ช้ากว่าเดิมเพราะว่าท้องโตกว่าเดิม มาก ”
โดยรวมแล้วสุขภาพของแจจุงอยู่ในระดับดี แต่พอย่างเข้าสู่เดือนที่ 9 ดูเหมือน ว่าแจจุงจะเคลื่อนไหวร่างกายได้ช้าลงซึ่งนั่นอาจจะเป็นเพราะขนาดท้องที่ใหญ่ขึ้นทำให้ร่างกายเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวก
“ อืม....ตอนนี้แกคงตื่นเต้นล่ะสิ ”
“ สุดๆเลยล่ะ” ไม่อยากจะบอกเลยว่าทุกวันนี้เขานั่งนับวันนับคืนรอให้ถึงวันที่มุนบินลืมตาดูลูกเร็วๆ
“ ฮ่าๆ แกนี่มันคุณพ่อขี้เห่อจริงๆเลย ”
“ ลูกคนแรกนี่หว่าก็ต้องเห่อเป็นธรรมดา ” บอกกลั้วหัวเราะ ธรรมดาแหละลูกคนแรกก็ต้องเห่อเป็นธรรมดา อย่าว่าแต่เขาเลยที่เห่อได้ข่าวว่าแกก็เห่อหลานคนแรกเหมือนกันไม่ใช่เหรอปาร์ค ลงทุนโทมาถามกำหนดคลอดแบบนี้ถ้าไม่เห่อแล้วเขาเรียกว่าอะไรนะ
“ เออ....เชื่อแล้วว่าเห่อ เฮ้ย...ยุนโฮแค่นี้ก่อนนะต้องไปเรียนแล้ว ” ตอบรับพร้อมกับยิ้มขำก่อนจะรีบวางสายเมื่อหันไปมองนาฬิกาแล้วพบว่าสายแล้ว
“ ได้ๆ แล้วเดี๋ยวเจอกันเพื่อน ”
ยุนโฮวางโทรศัพท์ลงที่เดิมหลังจากที่ยูชอนตอบรับว่า “ เออ” แล้วกดตัดสายไปเลยก่อนจะหันไปตอบร่างบางที่นั่งตาแป๋วฟังเขากับยูชอนคุยกัน
“ ยูชอนโทรมาทำไมเหรอ ”
“ โทรมาถามว่าแจจะคลอดวันไหนน่ะ จุนซูอยากจะมาให้กำลังใจแจที่หน้าห้องคลอด ” ยุนโฮตอบร่างบางในขณะที่กำลังจับขาเรียวทั้งสองหย่อนลงข้างเตียงแล้วนวดให้เบาๆ
“ อ่อ ....จุนซูก็เคยถามเรื่องนี้กับแจเหมือนกัน ” แจจุงพยักหน้ารับเบาๆ จุนซูเคยถามเขาเรื่องนี้เหมือนกันซึ่งเขาก็เคยบอกไปแล้วสงสัยว่าคงจะลืม
“ ดูเหมือนว่ายิ่งใกล้วันทุกคนยิ่งตื่นเต้นเนอะ ”
“ ใช่ แล้วยุนล่ะตื่นเต้นหรือเปล่า ”
“ ตื่นเต้นสิ ยุนอยากรู้จะแย่แล้วว่ามุนบินจะหน้าเหมือนใคร ” นี่แหละสิ่งที่ยุนโฮรอลุ้นหลังจากที่รู้ว่าลูกเป็นผู้ชาย
“ ก็ต้องหน้าเหมือนแจสิ แจเป็นแม่นะแล้วอีกอย่างเขาว่าเด็กผู้ชายหน้าเหมือนแม่น่ะดี ” ว่าที่คุณแม่คนสวยพูดเข้าข้างตัวเอง แล้วอีกอย่างร่างบางเคยได้ยินคนโบราณบอกว่าลูกชายน่ะถ้าหน้าเหมือนแม่แล้วจะไม่อาภัพ
“ แต่ยุนว่าน่าเหมือนยุนดีกว่า เพราะลูกชายต้องหล่อเหมือนพ่อ ถ้าเหมือนแจแล้วเดี๋ยวจะสวย ” ยุนโฮไม่เห็นด้วย ลูกผู้ชายต้องหล่อเหมือนพ่อสิจะให้สวยเหมือนแม่ได้ยังไง
“ เดี๋ยวก็รู้ว่ามุนบินจะเลือกเหมือนใคร ” ท้าทายด้วยสีหน้ามั่นใจว่ายังไงซะมุนบินก็ต้องหน้าเหมือนแจจุงเพราะแจจุงเป็นคนอุ้มท้องมาตลอดเก้าเดือน
“ ใช่ เดี๋ยวก็รู้ แจไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิจะได้อาบน้ำเดี๋ยววันนี้ยุนสระผมให้ ” ยุนโฮก็มั่นใจเหมือนกัน ร่างสูงค่อยๆพยุงคนตัว( เคย ) เล็กเข้าไปอาบน้ำ ”
“ อื้อ ”
แจจุงถูกยุนโฮพาไปนั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำก่อนที่ร่างสูงจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วช่วงพับขากางเกงนอนขึ้นไปไว้เหนือเข่าเพราะถ้าหากให้แจจุงพับเองคงไม่สะดวกเท่าไหร่เพราะตอนนี้แจจุงเริ่มที่จะก้มยากแล้ว
น้ำเย็นถูกเปิดลงในอ่างหลังจากที่แจจุงเอาขาลงไปแช่แล้ว ยุนโฮเคยอ่านเจอในหนังสือว่าการทำแบบนี้จะช่วยทำให้อาการบวมที่เกิดขึ้นบริเวณเข่า ขาส่วนล่าง และเท้าดีขึ้นเพราะคนใกล้คลอดนั้นมักจะมีของเหลวสะสมอยู่ตามเข่า เท้า ขาส่วนล่าง ซึ่งมันทำให้ทำให้อวัยวะเหล่านั้นบวมขึ้น
“ ช่วงนี้มุนบินไม่ค่อยดิ้นเลย ” แจจุงอดที่จะบ่นให้ลูกน้อยไม่ได้เพราะช่วงนี้มุนบินไม่ค่อยเล่นกับเขาเลย
“ สงสัยว่าคงใกล้แล้วมั้ง ” จากที่เคยอ่านเจอในหนังสือมันเลยทำให้ยุนโฮรู้ว่าถ้าใกล้คลอดแล้วทารกในท้องจะเคลื่อนไหวน้อยลง
“ เหรอ แจนึกว่าลูกไม่รักแจแล้วซะอีก ....ว่าแต่เมื่อกี๊ตอนที่ยูชอนโทรมายุนทำอะไรอยู่เหรอ ” โล่งอกไปทีนึกว่าที่มุนบินไม่เล่นด้วยเพราะว่าเขาทำอะไรให้เจ้าตัวเล็กงอนโดยไม่ตั้งใจหรือเปล่า แจจุงเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนที่ยูชอนโทรมานั้นยุนโฮเดินออกมาจากห้องแต่งตัวนี่นา
“ อ๋อ....ยุนกำลังจัดกระเป๋าอยู่น่ะ ”
“ จัดกระเป๋า? ยุนจะไปไหน ” คิ้วเรียวขมวดมุ่น ยุนโฮจะไปไหนทำไมเขาถึงไม่รู้
“ ยุนไม่ได้ไปไหนหรอก ยุนแค่เตรียมของใช้ที่จำเป็นต้องเอาไปโรงพยาบาลด้วยตอนที่แจคลอดน่ะ ”
เพราะกลัวว่าจะลืมยุนโฮจึงเก็บของใช้ที่จำเป็นต้องเอาไปโรงพยาบาลด้วยเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆเพราะถึงเวลาจะได้ไม่ต้องวิ่งหา
“ แล้วยุนรู้เหรอว่าต้องเตรียมอะไรบ้าง ”
“ ก็พอรู้บ้างอ่ะ ยุนเคยอ่านเจอในหนังสือ ”
ดูเหมือนว่าการอ่านหนังสือนั้นสามารถช่วยยุนโฮได้เยอะเลยล่ะเพราะมันทำให้เขาได้รู้ว่าวันคลอดต้องทำยังไงแล้วต้องเตรียมอะไรไปบ้าง
“ รอบคอบจริงๆคุณพ่อใครเนี่ย ” เอ่ยชมพร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก เตรียมพร้อมเอาไว้ทุกอย่างเลยรอบคอบจริงๆเลยน๊าคุณพ่อใครเนี่ย
“ คุณพ่อของมุนบินไงครับ ”
ร่างสูงค่อยๆล้างครีมนวดผมออกก่อนจะหยิบผ้าเช็ดผมมาเช็ดให้แห้งพอหมาดๆหลังจากที่จัดการสระผมให้คุณแม่คนสวยเรียบร้อยแล้ว
“ เรียบร้อยแล้ว ทีนี้ก็อาบน้ำได้แล้วคุณแม่ เดี๋ยวคุณพ่อจะออกไปเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้ ”
“ ขอบคุณครับ ” ยิ้มหวานแทนคำขอบคุณ ไม่ใช่แค่ขอบคุณที่ยุนโฮสระผมให้หากแต่ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ยุนโฮทำเพื่อแจจุงตั้งแต่วันแรกที่คบกันไม่มีเลยสักครั้งที่ยุนโฮจะนึกถึงตัวเองก่อนแจจุง
...........................................................
ร่างบางบนเตียงพลิกตัวไปมาหลายครั้งเพราะรู้สึกได้ถึงแรงบีบบริเวณช่องท้อง แต่เพราะมันไม่ได้รุนแรงมากนักจึงไม่คิดเอะใจว่ามันเป็นสัญญาณเตือนอะไรหรือเปล่า จนกระทั่งแรงบีบนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนแจจุงเริ่มทนไม่ไหว มือบางสะกิดคนตัวโตที่นอนอยู่ข้างๆ
“ หืม... ” เสียงทุ้มครางออกมาด้วยความรำคาญเพราะถูกรบกวนเวลานอนก่อนจะพลิกตัวหนีเหมือนทุกครั้งที่โดนปลุก
“ ยุน... ” แจจุงเรียกคนรัก น้ำตาคู่สวยไหลออกมาเป็นสายเพื่อระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย
แจจุงรู้ดีกว่าทำไมเขาถึงมีอาการเช่นนี้เพราะมุนบินอยากออกมาเจอพวกเขาแล้วน่ะสิ แจจุงเขย่าตัวยุนโฮอีกครั้งเพราะเขาเริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้ว
“ มีอะไรเหรอแจ.... ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียแต่ก็ยอมหันหน้ากลับมา ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าแจจุงกำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียง
“ แจ...แจเป็นอะไรไป เจ็บท้อง เหรอ ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงละล่ำละลักตอนนี้ยุนโฮตื่นเต็มตาแล้ว
“ อื้อ...มุนบิน เราจะได้เจอมุนบินแล้ว ” ถึงแม้จะเจ็บเจียนตายแต่ใบหน้าแสนสวยก็ยังคงมีรอยยิ้มติดอยู่เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าเขาก็จะได้เห็นหน้าลูกแล้ว
“ จะ จริงเหรอ งั้นแจทำใจดีๆไว้นะเดี๋ยวยุนจะพาแจไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ ” ร่างสูงกระโดดลงจากเตียงก่อนจะวิ่งไปเปิดไฟเพื่อหากุญแจรถกับกระเป๋าตังค์
“ แจ ทำใจดีๆไว้นะ ยุนกำลังจะพาแจไปหาหมอ ” แขนแกร่งช้อนเอาร่างที่นอนบิดอยู่บนเตียงขึ้นแนบอกแล้วพาไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
ใช้เวลาไม่นานยุนโฮก็พาแจจุงมาถึงโรงพยาบาล แจจุงถูกพาเข้าห้องตรวจทันทีโดยที่มียุนโฮคอยดูแลอยู่ไม่ห่างมือหนากุมมือบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยตลอดทางเดินไปห้องตรวจ แต่แล้วร่างสูงก็ต้องจำใจปล่อยมือเมื่อร่างของแจจุงถูกเข็นเข้าไปในห้องตรวจซึ่งคุณหมอไม่อนุญาตให้ญาติเข้าไปได้
ยุนโฮเดินกระวนกระวายอยู่หน้าห้องตรวจก่อนที่ร่างสูงจะนึกขึ้นได้แล้วหยิบโทรศัพท์มาโทรออกไปหาชางมิน
“ ฮัลโหล ล ล ” เสียงปลายสายฟังดูเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น มันก็น่าอยู่หรอกเพราะตอนนี้พึ่งจะตีสามเอง
“ ฮัลโหล ชางมินนี่พี่ยุนโฮเองนะ ”
“ ฮะ...พี่โทรมามีอะไรหรือเปล่า
“ พี่จะโทรมาบอกว่าแจจุงจะคลอดแล้วนะ ”
“ หา.... ” ทันทีที่จบประโยคของพี่ชายชางมินก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที ตาคมสว่างอัตโนมัติ “ พะ พี่แจจุงจะคลอดแล้วเหรอฮะ ”
“ ใช่...ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล พี่รบกวนนายโทรบอกยูชอนให้หน่อยนะ ”
“ ได้ฮะ เดี๋ยวผมบอกให้ ”
..............................................................
เสียงวิ่งหนักๆที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆเรียกให้ร่างสูงที่เดินกำลังเป็นหนูติดจั่นต้องหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นคือชางมินกับยูฮวานนั่นเอง
“ พี่ แจจุงล่ะฮะ ” เสียงแหบเอ่ยถามทันทีที่วิ่งมาถึงหน้าห้องผ่าตัด ชางมินยืนหอบเล็กน้อยเพราะเขากับยูฮวานวิ่งมาตั้งแต่หน้าโรงพยาบาล
ตอนวิ่งมาที่นี่ชางมินไม่รู้สึกเหนื่อยสักนิดรู้เพียงแต่ว่ากลัวมาไม่ทัน มารู้ว่าตัวเองเหนื่อยแค่ไหนก็ตอนที่มาถึงหน้าห้องผ่าตัดแล้วนี่แหละ
“ อยู่ในห้องผ่าตัดน่ะ ” ยุนโฮบอกน้องชายด้วยสีหน้าเป็นกังล
ไม่รู้ว่าป่านนี้แจจุงจะเป็นยังไงบ้างเข้าไปข้างในตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครออกมาเลยสักคน “ นายโทรบอกยูชอนให้พี่แล้วใช่ไหม ” ถามถึงเรื่องที่ตนเองวานให้ชางมินช่วย
“ ฮะ ....พี่ยูชอนบอกว่าจะรีบมา ”
หลังจากวางสายของยุนโฮชางมินก็ต่อสายตรงถึงพี่ยูชอนทันทีพร้อมกับบอกข่าวดีว่าหลานคนแรกของพวกเขาใกล้าจะลืมตาดูโลกแล้วซึ่งยูชอนกับจุนซูก็รับปากว่าจะมาให้เร็วที่สุด
“ อืม....ขอบใจมาก ”
“ แล้วนี่พี่ยุนโฮไม่เข้าไปถ่ายรูปเหรอฮะ ” ยูฮวานถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่าทำไมยุนโฮถึงยังยืนอยู่ตรงนี้
เพราะสองวันก่อนตอนที่แวะไปที่ห้องยูฮวานยังเห็นพี่ยุนโฮพูดอยู่เลยว่าจะถ่ายวีดีโอเก็บเอาไว้ แต่แล้วทำไมถึงยังไม่ไปเตรียมตัวอีกล่ะ
“ จริงสิ...พี่ลืมเอากล้องมาด้วย ” ยุนโฮลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าตัวเองเตรียมกล้องเอาไว้นี่ถ้ายูฮวานไม่พูดเขาก็ลืมไปซะสนิทเลย
เพราะมัวแต่ตื่นเต้นเลยทำให้ยุนโฮลืมเรื่องที่เตรียมเอาไว้ไปหมด อย่าว่าแต่กล้องถ่ายวีดีโอเลยกระเป๋าของใช้ที่เขาเตรียมไว้ก็ไม่ได้เอามาเช่นกัน เวลาแบบนั้นหยิบ กุญแจรถกับกระเป๋าเงินได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออกอีกครั้งหลังจากที่ปิดไปเกือบสามสิบนาทีก่อนที่ร่างของพยาบาลวัยกลางคนจะเดินออกมาแล้วตรงมาที่พวกเขาทั้งสามคน
“ ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าใครคือสามีของคุณคิมแจจุงค่ะ ”
“ ผมครับ ๆ ” ยุนโฮรีบตอบพยาบาลทันที “ ทำไมเหรอครับ ภรรยาผมเป็นอะไรหรือเปล่า ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนเพราะกลัวว่าจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น
“ ถ้างั้นเชิญตามดิฉันมาทางนี้ค่ะ คุณแจจุงเขาเรียกหาคุณน่ะค่ะ ” เธอผายมือออกเพื่อบอกให้ชายหนุ่มเดินตามเข้าไป
“ แล้วผมสองคนจะรอฟังข่าวดีนะพี่ ” ชางมินตบไหล่ให้กำลังใจพี่ชายพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งยุนโฮเองก็ยิ้มตอบกลับมาก่อนที่รีบเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องผ่าตัด
และพอเดินเข้ามาในห้องผ่าตัดยุนโฮก็ตรงเข้าไปหาแจจุงทันที มือหนาค่อยๆเอื้อมไปเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าแสนสวย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด
“ ยุน.... ” แจจุงเรียกชื่อคนรักเสียงเบา
“ ครับผม ยุนอยู่นี่แล้วนะ ยุนอยู่กับแจแล้ว ” มือกร้านลูบหัวเล็กอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบเบาๆที่ขมับขาว
“ แจ...แจกลัว ” บอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแต่พอได้ยินเสียงเตรียมเครื่องมือ ได้ยินเสียงพยาบาลคุยกันแจจุงก็เริ่มกลัวขึ้นมา และยิ่งไม่มียุนโฮอยู่ข้างๆแจจุงยิ่งกลัวไปกันใหญ่กลัวว่าจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดครั้งนี้เพียงลำพังและสุดท้ายเมื่อทนไม่ไหวก็เลยต้องร้องขอให้พยาบาลช่วยไปตามยุนโฮเข้ามาให้ที
แต่สิ่งที่แจจุงกลัวที่สุดในตอนนี้คือกลัวว่าถ้าคลอดออกมาแล้วลูกจะมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ร่างบางกลัวว่ามุนบินจะเกิดมาไม่สมบูรณ์
“ ไม่เป็นไรนะครับ มุนบินต้องปลอดภัยแล้วก็แข็งแรงมากด้วย ” เสียงทุ้มปลอบประโลมหากแต่ในใจตอนนี้เขาก็แอบกังวลเหมือนกัน
ยุนโฮรู้ว่าตอนนี้แจจุงกำลังกลัวอะไรเพราะเขาเองก็กลัวเหมือนกัน แต่เขาก็ยังชื่อว่ามุนบินจะต้องปลอดภัย เพราะตอลดเวลาที่มุนบินอยู่ในท้องเขากับแจจุงดูแลมุนบินเป็นอย่างดี ทั้งให้ทานอาหารให้ครบตามที่คุณหมอสั่ง พามาพบคุณหมอตามนัดทุกคครั้ง
“ ขอโทษนะค่ะ ต่อไปเราจะทำการบล็อกหลังคุณแม่ช่วยงอตัวด้วยนะค่ะ ” พยาบาลเดินมาบอกหลังจากที่เตรียมเครื่องเสร็จแล้ว
แจจุงหันไปมองยุนโฮใบหน้าหวานมีร่องรอยของความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด เห็นแบบนั้นแล้วยุนโฮก็อดที่จะสงสารคนรักไม่ได้ สิ่งที่ยุนโฮทำได้ในตอนนี้ก็คือให้กำลังใจ
“ ทนอีกนิดนะแจ เดี๋ยวเราก็จะได้เห็นหน้าลูกแล้ว ” มือหนาบีบมือบางเบาๆเพื่อบอกว่าไม่ต้องกลัวนะเขายังอยู่ตรงนี้ทั้งคน
และคำว่า เดี๋ยวอีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้าลูก มันทำให้แจจุงมีกำลังใจฮึดสู้เพื่อที่จะได้ผ่านวินาทีแห่งความทรมานนี้ไปแล้วเจอกับสิ่งมีค่าที่สุดที่เขารอคอยมาตลอดเก้าเดือนเต็ม
“ อื้อ...เพื่อมุนบินเจ็บแค่ไหนแจก็ทนได้ ”
“ ถ้าแจเจ็บ แจบีบมือยุนได้เลยนะ ระบายมันออกมาไม่ต้องทนเก็บไว้คน เดียว ” บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยุนโฮอบากให้แจจุงรู้ว่าในวันที่แจจุงเจ็บปวดหรือทรมานแจจุงก็ยังมีเขาอยู่ด้วยเสมอ เขาพร้อมที่จะช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดนั้น
“ อืม.... ”
แจจุงค่อยๆงอตัวให้ได้มากที่สุดตากลมหลับปี๋เพราะไม่อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อความเจ็บแล่นเข้ามาเล่นงานมือบางบีบมือหนาแน่นเพื่อใช้เป็นที่ระบาย
เกือบสามสิบนาทีผ่านไปหลังจากที่แจจุงบล็อกหลังเสร็จเรียบร้อยแล้ว ห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงพูดคุยของนางพยาบาลกลับนายแพทย์เท่านั้น แจจุงกับยุนโฮได้แต่เงียบเพื่อรอฟังเสียงแรกของลูกน้อย ยุนโฮบีบมือแจจุงเบาๆอยู่ตลอดเวลาเพื่อให้กำลังใจมีบางครั้งที่แอบชำเลืองไปมองคุณหมอแต่ก็ต้องรีบหันกลับมาเพราะใจไม่แข็งพอ
อุ๊ แว๊ อุแว๊
แล้วเสียงที่ทั้งคู่รอคอยก็ดังขึ้นน้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลรินอย่างไม่อายเมื่อได้รับรู้ว่าลูกน้อยได้ลืมตาดูโลกแล้ว เช่นเดียวกับยุนโฮที่มีรอยยิ้มตื้นตันติดอยู่บนใบหน้า
“ ยุน... เสียง เสียงมุนบิน ” ร่างบางบอกกับคนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ ใช่ครับ เสียงมุนบิน มุนบินลูกของเรา ” มือหนายกขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาของจากแก้มใสพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน
รอไม่นานพยาบาลก็อุ้มหนูน้อยมุนบินมาให้ผู้เป็นแม่ดู แจจุงรับลูกน้อยเข้าสู่อ้อมอกโดยมียุนโฮคอยประคองเอาไว้
ปากอิ่มระบายยิ้มเป็นสุขก่อนที่จมูกรั้นจะกดลงบนแก้มนิ่มเบาๆเพื่อเป็นการต้อนรับสมาชิกใหม่ “ เจอกันซะทีนะครับมุนบิน ” เสียงหวานเอ่ยกับหนูน้อยที่ขยับตัวยุกยิกไปมา
ยุนโฮจ้องมองใบหน้าลูกชายสุดที่รักด้วยความภูมิใจมือหนาลูบหัวคุณแม่คนใหม่เบาๆ “ ยินดีต้อนรับครับมุนบิน ”จมูกโด่งกดลงบนแก้มเล็กของลูกชาย
ในขณะที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่กำลังชื่นชมกับความน่ารักของหนูน้อยอยู่นั้นพยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล้องโพลารอยด์
“ ขอโทษนะค่ะ ทางโรงพยาบาลเรามีบริการถ่ายรูปให้ฟรีไม่ทราบว่าคุณพ่อคุณแม่สนใจจะถ่ายรูปกับน้องเก็บไว้ไหมค่ะ ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ สนใจครับ ..... ” ยุนโฮตอบแบบไม่ต้องคิด เขาอยากเก็บความทรงจำนี้เอาไว้ซึ่งแจจุงเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ งั้นรบกวนคุณพ่อยืนชิดคุณแม่อีกนิดนึงนะค่ะ ” พยาบาลช่วยจัดตำแหน่งการยืนให้ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าวเพื่อไปทำหน้าที่ช่างกล้องจำเป็น
เธอกดชัตเตอร์อยู่หลายครั้งก่อนจะมีพยาบาลอีกคนมาขอตัวหนูน้อยไปตรวจร่างกายหลังจากที่ถ่ายรูปครอบครัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ เดี๋ยวขอตัวน้องไปตรวจร่างกายก่อนนะค่ะ ส่วนคุณแม่เดี๋ยวเราจะย้ายไปที่ห้องพักฟื้นค่ะ ”
“ แล้วใช้เวลาตรวจร่างกายนานไหมฮะ ” แจจุงส่งตัวหนูน้อยให้นางพยาบาลอย่างอ้อยอิ่ง เขาพึ่งได้หอมแก้มมุนบินไปแค่ครั้งเดียวเองนะยังอยากจะกอดมุนบินอีกสักนิด
“ คงใช้เวลาสักพักน่ะค่ะ ” คุณพยาบาลตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นแววตาละห้อยของคุณแม่มือใหม่
“ คุณพยาบาลแค่พามุนบินไปตรวจร่างกายเฉยๆ เดี๋ยวพอตรวจเสร็จเขาก็เอามาส่ง ” มือหนาลูบหัวเล็กเบาๆเมื่อเห็นว่าแจจุงยังคงมองตามคุณพยาบาลไป
ไม่ใช่แค่แจจุงคนเดียวหรอกที่เสียดายเขาก็เสียดายเหมือนกันเพราะรอมานานแต่พอเจ้าหนูเกิดมาได้เห็นหน้าแป๊บเดียวก็ต้องโดยแยกแล้วถึงแม้จะเป็นการแยกแค่ชั่วคราวก็เถอะ
“ ก็แจคิดถึงลูกนี่นา ”
“ เดี๋ยวก็ได้เจอ....เมื่อกี๊เจ็บมากหรือเปล่า ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ยุนโฮแอบมองตอนที่คุณหมอกำลังเย็บแล้วอดที่จะรู้สึกเจ็บแทนแจจุงไม่ได้
“ แค่ได้เห็นหน้ามุนบินแจก็หายเจ็บแล้วล่ะ ” ปากอิ่มยกยิ้มมีความสุข แค่เห็นหน้ามุนบินความเจ็บเมื่อสักครู่มันก็หายเป็นปลิดท้องแล้วล่ะ ตอนนี้แจจุงแทบไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าคุณหมอกำลังเย็บแผลให้อยู่
ได้ยินแจจุงพูดแบบนั้นแล้วยุนโฮก็ยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้ “ แต่ตอนนี้ยุนว่าแจนอนพักดีกว่านะตื่นมาจะได้เจอมุนบินไง ”
“ อืม..... ” แจจุงยอมหลับตาลงอย่างง่ายดาย ซึ่งนั่นอาจจะเป็นเพราะร่างกายอ่อนเพลียจากการทำคลอดเมื่อสักครู่
***** HBD . ปาร์คยูชอน ขอบคุณที่เกิดมา ขอบคุณที่เป็น ทงบังชินกิ ขอบคุณสำหรับความอดทนต่างๆ เชื่อว่าพี่จะต้องผ่านมันไปได้ ยังมีอีกหลายคนที่พร้อมจะสู้และเดินไปพร้อมๆกับพี่นะ
รักนะพี่ห้อยศรีของน้อง จ๊วบ บ บ
ความคิดเห็น