คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #93 : ~ Happy Family 2 ~ # 1
เสียงเปิดประตูเบาๆเรียกให้คุณแม่คนสวยที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงต้องละสายตาปากอิ่มระบายยิ้มอ่อนๆเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนหากแต่เป็นลูกหมีคนโตนั่นเอง ตากลมชำเลืองมองนาฬิกาข้างเตียงก่อนจะพบว่ามันถึงเวลานอนกลางวันของมุนบินแล้ว สงสัยว่าคงจะดูการ์ตูนเสร็จแล้วแน่ๆ
“ ดูการ์ตูนจบแล้วเหรอลูก ” เสียงหวานเอ่ยถามลูกชายที่กำลังพยายามปีนขึ้นมาบนเตียง ลำแขนขาวยื่นออกไปเพื่อจะช่วยอุ้มลูกชายขึ้นมาหากแต่ตาเรียวเล็กที่ส่งมานั้นบอกว่า คุณแม่ไม่ต้องอุ้มหนูจะขึ้นเอง
“ ครับ ” พยักหน้าตอบมารดาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ขาป้อมปีนขึ้นมาบนเตียงได้สำเร็จรอยยิ้มภูมิใจปรากฏบนหน้าของเจ้าตัวที่สามารถขึ้นมาบนเตียงเองได้แล้ว “ น้องนอนอีกแล้วเหรอคุณแม่ ” เอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าน้องน้อยของตัวเองนอนอยู่ในเปลอีกแล้ว
“ ใช่ครับ.. ” บอกลูกชายพร้อมรอยยิ้มแจจุงงพึ่งกล่อมเจ้าลูกหมีคนเล็กหลับไปเมื่อสักครู่นี่เอง มือบางกวักเรียกลูกชายเข้ามาหาเพื่อพาเข้านอน
“ ทำไมน้องนอนบ่อยจัง ” เอ่ยถามพร้อมกับค่อยๆคลานเข้าหาอ้อมกอดของคุณแม่คนสวย ทำไมน้องนอนบ่อยจังนอนบ่อยแบบนี้น้องไม่เบื่อรึไงนะ
ปากเล็กยู่เข้าหากันด้วยความขัดใจเล็กๆเพราะน้องเอาแต่นอนอยู่แบบนี้มุนบินเลยยังไม่ได้พาน้องออกไปเตะบอลซะที ไหนคุณพ่อบอกว่าถ้ามีน้องแล้วมุนบินจะได้มีเพื่อนเล่นไงไม่จริงซะหน่อย ตอนนี้มุนบินไม่เห็นรู้สึกว่ามันต่างอะไรกับตอนที่น้องยังไม่เกิดมาเลย
“ เพราะน้องยังเด็กก็เลยต้องพักผ่อนมากๆไงครับ ” แจจุงพยายามอธิบายให้ลูกชายเข้าใจมือบางลูบหัวเล็กไปมาเบาๆเพื่อกล่อม “ มุนบินเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกันเพราะฉะนั้นนอนกลางวันกันดีกว่าเนอะ ”
“ แล้วตอนเด็กๆหนูนอนบ่อยไหม ”
แจจุงแทบจะหลุดขำให้กับคำถามของลูกชายหนูพูดอย่างกับว่าตอนนี้หนูโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเลยเนอะมุนบิน แขนเรียวกระชับกอดลูกชายให้แน่นขึ้น
“ บ่อยสิครับ หนูน่ะนอกจะนอนเก่งแล้วยังกินเก่งอีกนะ ” เสียงหวานบอกลูกชายล้อๆปากอิ่มวาดรอยยิ้มมีความสุข
แจจุงมักจะมีความสุขทุกครั้งเวลาที่นึกถึงเรื่องในอดีตมันเป็นช่วงเวลาที่ดีช่วงหนึ่งในชีวิตของเขาเลยล่ะเพราะนอกจากเขาจะได้เจอยุนโฮแล้วเขายังได้มีเทวดาตัวน้อยเข้ามาในชีวิตด้วย
ตาเรียวเล็กจ้องมองผู้เป็นแม่ราวกับจะบอกว่าเจ้าตัวไม่ยอมรับในข้อกล่าวหาที่คุณแม่คนสวยพูดเลยสักนิด มุนบินไม่ได้เป็นเด็กขี้เซาแล้วก็กินเก่งแบบที่คุณแม่ว่าซะหน่อย
“ คุณแม่พูดจริงเหรอ ” ถามย้ำเผื่อว่าคุณแม่จะจำผิด
“ จริงสิครับ ” มือบางเสยผมข้างหน้าขึ้นให้ลูกชายก่อนจะเล่าต่อเมื่อเห็นว่าตาเล็กๆคู่นั้นส่งมาบอกว่า คุณแม่เล่าต่อสิมุนบินอยากรู้ “ แต่ว่าตอนเด็กๆมุนบินของคุณแม่น่ารักมากๆเลยน๊า น่ารักจนทำให้อาจุนซูงอนเลยล่ะ ” บอกกลั้นขำ
“ ทำไมอ่ะ ” เอียงคอถามด้วยความสงสัย มุนบินไปทำอะไรให้อาจุนซูงอนตอนไหนอ่ะทำไมมุนบินไม่เห็นรู้เรื่องเลยคุณแม่โกหกมุนบินรึเปล่า
“ ก็หนูไม่ยอมให้อาจุนซูอุ้มเลยไงครับ ” เฉลยพร้อมรอยยิ้มขบขัน
เพราะความน่ารักของมุนบินเลยทำให้คนที่ได้พบเห็นอยากจะอุ้มบ้าง แต่เพราะเจ้าลูกหมีนั้นหวงตัวไม่ยอมให้ใครอุ้มเลยนอกจากเขากับยุนโฮเลยทำให้บรรดาอาๆลุงๆทั้งหลายงอนลูกหมีกันไปเป็นแถว ยิ่งกับจุนซูที่ยอมลงทุนมาเยี่ยมมุนบินทุกอาทิตย์แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะจุนซูเล่นตัดพ้อมุนบินต่อหน้าเลยล่ะ
“ เหรอ...แล้วคุณพ่อเห่อหนูเหมือนเห่อน้องรึเปล่า ”
“ หืม...ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะลูก ” คิ้วสวยขมวดมุ่นไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆมุนบินถึงได้ถามแบบนี้คงไม่ใช่ว่าลูกหมีกำลังน้อยใจพ่อหมีอีกหรอกนะ
“ ก็หนูเห็นคุณย่าชอบพูดหนูเลยอยากรู้ ” บอกซื่อๆ
มุนบินไม่รู้หรอกว่าเห่อนั้นหมายความว่ายังไง แต่เพราะได้ยินคุณย่าพูดให้คุณพ่อบ่อยๆว่าเห่อน้องมันเลยทำให้มุนบินอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าตอนที่มุนบินเกิดคุณพ่อเห่อมุนบินเหมือนกับที่เห่อน้องหรือเปล่า
แจจุงระบายยิ้มเอ็นดูนิดๆเมื่อได้ยินคำตอบของลูกชายมุนบินนี่ช่างเป็นเด็กขี้สงสัยจริงๆเลย นี่คงจะไปได้ยินตอนที่คุณย่าแซวคุณพ่อล่ะสินะ
“ ตกลงว่าคุณพ่อเห่อหนูเหมือนน้องรึเปล่าคุณแม่ ” เสียงเล็กถามย้ำอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ มุนบินไม่ชอบเลยเวลาที่ถามแล้วคุณแม่ไม่ตอบแถมยังชอบถามมุนบินกลับอีกด้วย
ใบหน้าสวยส่ายไปมาบอกว่าคุณพ่อไม่ได้เห่อมุนบินเหมือนน้อง “ ไม่เหมือนครับ เพราะตอนนั้นคุณพ่อเห่อหนูมากกว่านี้อีกนะ ”
“ จริงเหรอ ... ”
คุณแม่คนสวยพยักหน้ายืนยัน “ จริงสิครับ หนูจำพี่หมีตัวก่อนของหนูได้ไหมลูก ”
“ จำได้ครับ ” ทำไมมุนบินจะจำไม่ได้ล่ะก็พี่หมีตัวนั้นมุนบินนอนกอดทุกคืน แล้วมุนบินก็จำได้ด้วยนะว่าคุณแม่ใจร้ายแค่ไหนที่ไม่ยอมให้มุนบินพาพี่หมีกลับมาด้วย
“ พี่หมีตัวนั้นคุณพ่อซื้อเอาไว้ก่อนหนูเกิดอีกนะลูก ”
“ ซื้อเอาไว้ให้หนูน่ะเหรอ ” เจ้าหนูตาโตกับความรู้ใหม่ที่พึ่งได้รู้ มุนบินรู้เพียงแต่ว่าพี่หมีตัวนั้นคุณพ่อเป็นคนซื้อให้แต่มุนบินไม่รู้ว่าซื้อให้ตอนไหนเพราะตั้งแต่จำความได้มุนบินก็มีพี่หมีตัวนั้นนอนอยู่ข้างๆแล้ว
“ ใช่แล้วครับ ” รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนใบหน้า เรื่องเห่อลูกของพ่อหมีถ้าจะให้พูดวันนี้คงจะไม่จบเพราะมันเยอะซะจนแจจุงยังสงสัยว่ามีเรื่องไหนบ้างที่เกี่ยวกับมุนบินแล้วยุนโฮไม่เห่อ
“ แล้วคุณแม่เห่อหนูรึเปล่า ” ตาเรียวเล็กเริ่มปรือ โดนคุณแม่กอดทีไรมุนบินง่วงนอนทุกทีเลยแต่มุนบินก็ยังอยากรู้ว่าคุณแม่ซื้ออะไรเตรียมเอาไว้ให้มุนบินเหมือนคุณพ่อหรือเปล่า
“ คุณแม่เหรอ.... ” คุณแม่คนสวยเว้นระยะไว้ให้ลูกหมีได้ลุ้น และก็ได้ผลซะด้วยสิเมื่อเจ้าลูกหมีเงยหน้าขึ้นมามองด้วยแววตาขัดใจที่เขาไม่ยอมพูดซะที “ คุณแม่ไม่เห่อหรอก ” มุมปากสวยแอบยกยิ้มสนุก
คุณแม่ไม่ได้เห่อหนูจริงๆนะมุนบินคุณแม่ก็แค่ถักหมวกเอาไว้ให้หนูแล้วก็ซื้อถุงมือถุงเท้าเอาไว้ให้หนูตั้งแต่หนูอยู่ในท้องคุณแม่ได้สามเดือนเห็นมั๊ยว่าคุณแม่ไม่ได้เห่อหนูจริงๆ
“ ทำไมอ่ะ ” ถึงแม้เสียงจะงัวเงียเต็มทีแต่ลูกหมีก็ยังอุตส่าห์ถาม
“ ก็คุณแม่ไม่เหมือนคุณพ่อไงครับ ” บอกติดตลก
“ จริงด้วย คุณพ่อขี้เห่อ อิอิ ” ประโยคที่ช่วงนี้คุณย่าพูดบ่อยๆถูกลูกหมียกขึ้นมาล้อซะงั้น
แจจุงหัวเราะเบาๆให้กับประโยคช่างล้อนั้นก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนตัวลงนอนดีๆเมื่อเห็นว่าอีกไม่นานลูกหมีคงเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นแน่ “ ง่วงแล้วเหรอลูก ” เสียงหวานเอ่ยถามลูกชาย
“ ครับ ” ปากเล็กอ้าหาวเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนเป็นแม่ มือบางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้ลูกชายพร้อมกับที่ร่างป้อมๆเบียดเข้าหาอกบางของคนเป็นแม่ “ คุณแม่นอนกับหนูนะ ” ว่าอ้อนๆ
“ ครับผม ...คุณแม่จะนอนกอดจนกว่าหนูจะตื่นเลยดีมั๊ย ”
“ ดีครับ ” ยิ้มพอใจก่อนที่จะหลับไปจริงๆ
ปากอิ่มประทับลงบนหน้าผากเล็กของลูกชายอย่างสุดรัก ช่วงนี้มุนบินอยู่กับคุณปู่คุณย่าเป็นส่วนใหญ่เพราะแจจุงต้องดูแลเยอึน หลายครั้งที่ร่างบางต้องปฏิเสธเมื่อมุนบินร้องขอให้เขาดูการ์ตูนหรือเล่นเป็นเพื่อนสุดท้ายเจ้าลูกหมีก็เลยต้องไปอ้อนขอคุณปู่คุณย่าแทน
แรกๆดูเหมือนว่ามุนบินจะยังไม่เข้าใจเพราะที่ผ่านมาเจ้าตัวเล็กแทบจะไม่เคยโดนปฏิเสธคำขอเลยถ้าจะมีก็น้อยครั้งมากและเมื่อโดนปฏิเสธบ่อยๆเจ้าหนูก็เริ่มน้อยใจจนกระทั่งความน้อยใจมันถึงขีดสุดวันนั้นมุนบินอยากออกไปเตะบอลก็เลยมาชวนแจจุง แต่ก็โดนปฏิเสธอีกครั้งเพราะตอนนั้นแจจุงกำลังป้อนนมเยอึนอยู่ปฏิบัติการเอาคืนก็เลยเกิดขึ้น มุนบินต่อต้านทุกอย่างที่แจจุงบอก อะไรที่แจจุงบอกว่าไม่มุนบินก็จะทำแต่พออันไหนที่แจจุงบอกให้ทำเจ้าหนูก็จะไม่ทำเป็นแบบนั้นอยู่ทั้งวันจนกระทั่งยุนโฮกลับมา
หลังจากที่แจจุงเล่าอาการดื้อแพ่งของลูกชายให้ฟังแล้วยุนโฮจึงอาสาเป็นคนไปพูดให้มุนบินเข้าใจ แรกๆอาจจะลำบากหน่อยเพราะมุนบินไม่ยอมคุยด้วยเลยเอาแต่เก็บตัวอยู่กับคุณปู่คุณย่าสุดท้ายพ่อหมีเลยต้องปลอมตัวเป็นโจรไปลักพาตัวลูกชายออกมาก่อนที่จะอธิบายให้ลูกชายเข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงเล่นกับมุนบินไม่ได้ และก็เป็นโชคดีของยุนโฮที่มุนบินเป็นเด็กเข้าใจง่ายพอเขาบอกว่าเพราะน้องยังเด็กมากๆคุณแม่เลยต้องคอยดูแลน้องใกล้ๆ ที่คุณแม่ไม่เล่นกับมุนบินไม่ใช่ว่าคุณแม่ไม่รักมุนบินแต่เป็นเพราะว่าคุณแม่ต้องดูแลน้อง
นับแต่วันนั้นเป็นต้นมามุนบินก็ไม่งอแงกับแจจุงอีกเลยเพราะถ้าหากเจ้าหนูเห็นว่าคุณแม่กำลังเลี้ยงน้องอยู่มุนบินก็เปลี่ยนเป้าหมายไปชวนคุณปู่ที่ตอนนี้กลายเป็นคนว่างงานมาเล่นกับตนแทน ตอนนี้กลับเป็นแจจุงซะอีกที่เป็นคนเอ่ยปากชวนลูกชายเพราะกลัวว่าลูกชายจะติดคุณปู่คุณย่าจนลืมคุณแม่
“ คุณแม่... ” เสียงงึมงำที่ดังอยู่กับอกเรียกให้คุณแม่คนสวยหลุดออกจากห้วงแห่งความคิดก่อนจะก้มลงมองนี่ลูกหมียังไม่หลับเหรอ? แต่พอเห็นว่าตาเล็กปิดสนิทแจจุงก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าลูกหมีละเมอแน่ๆแต่สงสัยว่าช่วงนี้มุนบินคงจะเจอชางมินบ่อยเกินไปก็เลยเผลอละเมอออกมาเป็นของกินแบบนี้
“ หนูอยากกินพิซซ่าจัง ”
***** ช่วงนี้เทพเจ็บตัวกันระนาวเลย ดูแลตัวเองบ้างสิเป็นห่วงมากรู้มั๊ย
***** แว่วมาว่า SM town ช่วงธันวาแคสจะเหมายอดดอยทำโปรเจคให้เทพ อย่าลืมไปปีนดอยด้วย
กันนะคร่า ^^
ความคิดเห็น