คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : หนี
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ที่ห้องทำงานของชานยอล
ร่างสูงแทบจะไม่เป็นอันทำงาน เขาทิ้งกองเอกสารตั้งมากมายจนท่วมหัวไว้บนหน้าโต๊ะ ก่อนจะผิงหลังบนเบาะนุ่มๆ ปิดดวงตาลงให้หลับสนิทเพื่อผ่อนคลาย
ในเมื่อในหัวของเขา คิดถึงก็แต่เรื่องแบคฮยอนอย่างเดียว
ตอนนี้แบคฮยอนจะเป็นอย่างไรบ้าง ยังจะร้องไห้อยู่ไหม แบคฮยอนคงจะเกลียดเขามากสินะ ในเมื่อเขาทำร้ายร่างเล็กไว้อย่างแสนสาหัส
แต่เป็นเพราะความรัก เขาถึงได้ทำลงไป แม้จะรู้ว่าเป็นวิธีที่เห็นแก่ตัวก็ตามที เขาก็แค่อยากจะรั้งแบคฮยอนไว้ให้อยู่กับเขาไปนานๆ มันผิดด้วยหรอ
“ชานยอลคะ”
มีเสียงแหลมของใครคนหนึ่งเอ่ยทักทาย เขาไม่ทันได้ยินว่าใครผลักประตูเข้ามา เพราะมัวแต่คิดถึงคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาแล้ว พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นยุนอาที่อยู่ต่อหน้าพอดี
“มีอะไรกับผมหรือครับ”
เขาถามเสียงติดรำคาญใจ อารมณ์ของเขาคุกรุ่นยิ่งกว่าเดิม
“ไม่มีธุระ มาหาคุณไม่ได้หรอคะ ถามอย่างนี้ ฉันน้อยใจด้วย คุณถามเหมือนว่าเราเป็นคนอื่นคนไกลกันอย่างงั้นแหละ”
ไม่พูดเปล่า เธอยังเดินเข้าไปนั่งตัก กอดคอเขาไว้อย่างแนบแน่น พยายามส่งสายตายั่วยวนให้เขาอ่อนใจ แต่เขากลับมองเธอนิ่งไปสักพัก
แต่ที่เธอมาพบก็ดีเหมือนกัน... ชานยอลจะได้ตัดสินใจ จบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาให้สิ้นสุดเสียที
ร่างสูงไม่ต้องการจะยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธออีก เป็นเพราะเธอไม่ใช่หรอ ที่ทำให้เขากับแบคฮยอนต้องผิดใจกันอย่างหนัก
“ยุนอา... คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยผูกมัดคุณ ถึงเราจะมีอะไรกันมาก่อน ก็ไม่ได้ความว่า ผมจะขาดอิสระภาพ ผมไม่ชอบให้คุณทำแบบนี้ ลุกออกจากตัวผมได้แล้ว”
ดวงตาของยุนอาเบิกโตแดงก่ำด้วยความโกรธ พร้อมทั้งร่ำร้องอยู่ในใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะโพล่งออกมา
“เป็นเพราะไอ้แบคฮยอนใช่มั้ย ที่คุณเปลี่ยนไปได้แบบนี้”
“ใช่”
เขาตอบออกไปตรงๆ พร้อมทั้งผลักตัวหญิงสาวให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเธอ
“คุณยอมรับแล้ว... แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอม ไม่ยอมจริงๆด้วย”
เธอปรี่เข้าไปทุบเขารั่วๆ จนเขาต้องรวบมือที่ทำร้ายเขาให้สงบนิ่ง
“หยุดบ้าเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นผมจะโยนคุณออกไป”
“ทำไม มันวิเศษอะไรหนักหนาจนฉันแตะไม่ได้”
“เขาน่ะ วิเศษกว่าคุณตั้งร้อยเท่า”
“เหอะ.. คนอย่างมันน่ะ เอาเงินฟาดหัวหน่อย ขี้คร้านจะคว้าหมับไม่ทันล่ะสิไม่ว่า”
“หยุดนะ ยุนอา!!” ชานยอลตะคอกใส่
“ผมว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า อย่าให้ผมใช้ความรุนแรงกับคุณเลย.. เรื่องของผมกับคุณน่ะ มันจบไปตั้งนานแล้ว แล้วเราก็อย่าพบกันอีกเลย ทางใครทางมัน!”
“ฮึก ชานยอล คุณมันคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด ฮือ”
ยุนอา วิ่งร้องไห้ออกจากห้องไปด้วยความเจ็บใจ ชานยอลถอนใจพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอาตามหลัง
เขากลับนึกสงสารคนหนึ่งขึ้นมาอย่างจับใจ นึกครามครันว่าร่างเล็กยอมทนได้อย่างที่ไม่ตอบโต้ยุนอาบ้าง
แต่ก็ช่างเถอะ ถึงยังไงเรื่องก็จบลงแล้ว ชานยอลบอกกับตัวเอง แล้วทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ ก่อนจะเริ่มตั้งหน้าตั้งตามาทำงานแทน จะได้ไม่ต้องคิดให้มันวุ่นวายไปมากกว่านี้
.
.
เมื่อแบคฮยอนกลับถึงบ้าน ก็เอาแต่ร้องไห้ ใครถามก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบแทนทุกๆคำถาม ก่อนจะรีบขึ้นห้องเก็บเสื้อผ้า ยัดใส่กระเป๋าใบเล็กๆ
พอจุนกิเห็นแบคฮยอนวิ่งขึ้นไปที่ห้อง เด็กชายก็รีบตามขึ้นไปชั้นบน แล้วไขประตูห้องเข้าไปหาในทันที
“พี่ทำอะไรน่ะ”
แบคฮยอนหันไปตามต้นเสียงเล็กๆ จุนกิทำหน้าเคร่งเครียด และเต็มไปด้วยคำถาม แบคฮยอนยังคงเก็บเสื้อผ้ายัดเข้ากระเป๋า พยายามหยุดสะอื้น ก่อนจะขยับปากตอบออกไป
“พี่กำลังเก็บของจ้า”
“เก็บของ พี่จะไปไหนครับ”
จุนกิเบิ่งตากว้างเพราะความตกใจ เมื่อได้ยินคำตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“พี่จะกลับบ้านพี่ แล้วจะไม่มาเหยียบที่นี่”
แบคฮยอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาทั้งสองข้าง พยายามหยุดร่ำไห้สะอื้น
“ไม่นะครับ ผมไม่ให้พี่ไปไหนทั้งนั้น”
พอได้ยินคำตอบ อย่างชัดเจน เด็กชายถึงกับถลาตัวเข้าไปกอดแขนแบคฮยอนไว้
“ทำไมครับ”
“ก็เพราะที่นี่มันไม่เหมาะกับพี่ไง”
“ไม่ครับ ผมไม่ให้พี่ไปไหนทั้งนั้น”
จุนกิเริ่มน้ำตาซึมตาม แบคฮยอนตัดสินใจจะไปจริงๆ เด็กชายเชื่อได้ว่า แบคฮยอนจะไม่กลับมาอีกแน่ตามที่พูด
“จุนกิจ้ะ พี่ทนอยู่ไม่ได้แล้ว ขืนอยู่ต่อไป ก็ยิ่งจะทำให้พี่รู้สึกเจ็บมากเท่านั้น ฮึก” เมื่อระบายความอัดอั้นใจออกมา แบคฮยอนก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก
“ใครทำอะไรให้พี่ครับ บอกผมมา ผมจะไปจัดการมัน” จุนกิพูดอย่างคึกคนอง แต่แบคฮยอนกลับส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ฮึก จุนกิช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอก แล้วก็ไม่มีใครช่วยได้ด้วย มันถึงเวลาที่พี่ต้องไปจริงๆ”
แบคฮยอนยืนยันเสียงแข็ง คราวนี้จุนกิก็กลั้นน้ำตาไม่ไว้อีกเช่นกัน
“ ไม่เอา ฮึกผมไม่ให้พี่ไป อย่าไปเลยนะครับ ฮือๆๆ” จุนกิโผตัวเข้ากอดแบคฮยอนไว้อย่างแน่น อะไรที่พอจะรั้งแบบฮยอนไว้ จุนกิก็ยอมทำทั้งนั้น
“จุนกิ พี่ตัดสินใจแล้ว ฮึก พี่ต้องไป”
“พี่ ไม่รักผมแล้วหรอ พี่ถึงจะทิ้งผมไป”
“รักสิ รักมากด้วย” แบคฮยอนยกมือขึ้นลูบศรีษะจุนกิอย่างรักใคร่ พร้อมทั้งกอดรัดร่างเด็กชายไว้
“ถ้ารัก ฮึก ทำไม่ต้องทำแบบนี้ด้วย ฮือ”
“พี่ให้คำตอบกับเราแล้วนะ ฮึก เวลาที่พี่ไม่อยู่ เราต้องเชื่อฟังอาชานยอลมากๆนะ ฮึก อย่าดื้อกับอาเขาเด็ดขาด”
แบคฮยอนั่งไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะค่อยๆแกะมือเด็กชายออก หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เด็กชายร้องไห้คร่ำครวญเพียงคนเดียวอย่างน่าสงสาร
คนจะไป ก็ต้องไป เด็กชายฉุดรั้งแบคฮยอนไม่ได้อีกแล้ว
แบคฮยอนเดินลงไปร่ำลา คนใช้ในบ้าน ท่ามกลางความเสียใจของทุกคน โดยที่ไม่มีใครทราบเหตุที่แท้จริง
จะให้แบคฮยอนพูดถึงความเจ็บปวดอีกงั้นหรอ ในเมื่อแบคฮยอนควรจะลืมมันเสียที
เจ้าของร่างบาง ลากกระเป๋าจนมาถึงนอกบ้าน โบกมือเรียกแท็กซี่ที่กำลังขับผ่านมาพอดี
ชีวิตหลังจากนี้ แบคฮยอนก็ต้องกลับไปเป็นคนเดิม ทิ้งอดีตที่น่าจดจำ และสุดแสนเจ็บปวดไว้ที่นั่น
ถึงแม้จะรักเขามากแค่ไหน แต่ก็ควรจะตัดใจจากเขา เผื่อบางที ความเจ็บปวดมันจะทุเลาลง
.
.
.
หลังเลิกงาน
มีเพียงบ๊อกชิลและจุนกิเท่านั้นที่อยู่บ้าน.... ใจของเขาหายวาบอย่างรู้สึกสังหรณ์อย่างไรชอบกล
สาวใช้เดินมารับกระเป๋าเอกสารกับเสื้อนอกของเขา... เพื่อเดินเอาไปเก็บ... เธอไม่กล้ามองหน้านายหนุ่ม... เพราะตาของเธอยังแดงบวมจากการร้องไห้
“บ๊อกชิล”
เสียงเรียกเคร่งขรึมทำให้ร่างสาวใช้ชะงัก
“คุณแบคฮยอนไปไหน.... ทำไมบ้านเงียบจัง”
เขาถามเพื่อให้หายสังสัย
“เอ่อ คุณแบคฮยอนไปแล้วค่ะ... ส่วนน้องจุนกิก็ร้องไห้จนหลับไปแล้ว”
“คุณแบคฮยอนเขาหายไปไหน..” เขาทวนเสียงถามอย่างตกใจ
“ไม่ทราบค่ะ... แต่คุณแบคฮยอนไปแล้วจริงๆ.. เธอเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปด้วยค่ะ”
สาวใช้รายงานเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีก... หัวใจของชานยอลหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม
เขาวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว.. จัดการเปิดตู้เสื้อผ้า
ทุกอย่างที่เขาซื้อให้แบคฮยอนยังครบครัน..... เสื้อผ้าบางส่วนที่เป็นของคนตัวเล็กจริงๆเท่านั้นที่หายไป
แบคฮยอนไปแล้วจริงๆ... ไปจากชีวิตของเขาอย่างที่เขาเคยกลัว
“แบคฮยอน.... ไม่ว่าคุณจะอยู่ไหน... ผมก็จะตามคุณไปทุกแห่ง...”
ตอนหน้าก็จบแล้วนะครับ
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามกันนะครับ
ความคิดเห็น