ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 20 - เซฮุนลองเป็นพริตตี้ 100%
Chapter 20
บ้านหลังใหญ่ ณ มณฑลชิงเตา
ทั้งเซฮุนและจื่อเทาตื่นกันตั้งแต่เช้ามืดเนื่องจากคนทั้งสองยังปรับเวลาไม่ได้ เจ้าของร่างบางที่มีใครบางคนกอดอยู่ลืมตาตื่นเรียบร้อยแต่ก็ยังคงซุกอยู่ที่อกแกร่งอยู่อย่างนั้น ส่วนอีกคนก็ลูบกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอดไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะตื่นแล้วแต่ก็ไม่มีใครอยากลุกออกจากเตียง
“กี่โมงแล้วหรอฮะ”เสียงอู้อี้ๆดังมาจากคนในอ้อมกอด
“หกโมงครึ่งแล้ว” ตายืดแขนที่ให้อีกคนนอนหนุนเล็กน้อยเพื่อเอื้อมไปหยิบนาฬิกาข้อมือรุ่นซับมารีนที่ตนถอดเอาไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างเตียง
“วันนี้ต้องทำอะไรมั่งอ่ะ” เซฮุนยังคงซุกอยู่ที่อกอุ่น
“เหนื่อยรึเปล่า? วันนี้ก็จะเริ่มมีจัดสถานที่ที่ริมหาดของบ้านเรา”
“ไม่เหนื่อยฮะ งั้นไปอาบน้ำดีกว่า”
“รีบจัง ขอหอมหน่อยสิ”แทนที่จะคลายอ้อมกอดแต่จื่อเทากลับดึงตัวร่างบางมากกว่าเดิม
“ปล่อยเลยยยยย อื้ออออออ” เซฮุนพยายามผลักแต่นั้นกลับเป็นการเปิดโอกาสให้ใครบางคนสามารถช่วงชิงแก้มใส
“หอมอีก ฟอดดดด” จมูกเป็นสันจู่โจมไปทั่วใบหน้าหวาน
“คนบ้าาาา อื้ออ ปล่อยยยนะ”
“ยังไม่อาบน้ำยังหอม”เจ้าของผิวคล้ำยังคงไม่หยุดการรุกรานว่าที่ภรรยา จมูกโด่งซุกไซร้ไปทั่ว
“หยุดนะ ไม่งั้นจะฟ้องคุณแม่ อื้ออออ” เซฮุนตีไปทั่ว
“พอแล้วก็ได้” จื่อเทาต้องยอมหยุดเพราะได้ยินคำว่าคุณแม่ ถ้าเกิดแม่เค้าสั่งห้ามเข้าใกล้เซฮุนขึ้นมาจะต้องแย่แน่ๆ
“ปล่อยแขนด้วยครับคุณจื่อเทา” เซฮุนพูดเสียงโหด
“ค่ะๆ กลัวแล้วค่ะ”
5%
---------------
ขอโทษนะคะที่ลงช้าและนิดเดียว ช่วงนี้สอบไฟนอลค่าาา ไรท์เตอร์ต้องจริงจัง
ปิดเทอมวันที่ 5นี้ อาทิตย์หน้าสอบทั้งอาทิตย์เลยคะ
วิชาหนักๆก็ถึงแค่วันศุกร์
ปิดเทอมจะลงทุกวันเลย 555555
ขอโทษอีกครั้งนะคะ ขอพ้นช่วงสอบไปก่อนน้าาาา
PS2 มาลงแล้วนะคะ อิอิ ได้หยุดสัปดาห์นึงแต่ยังสอบไม่หมด
แอบมาพิมพ์ฟิคก่อน ขอโทษที่อัพช้านะคะ
5%
---------------
“คุณแม่ครับ เดี๋ยวผมช่วยนะครับ”เซฮุนที่ลงมาเดินเล่นซักพักเห็นคนที่เป็นแม่ของว่าที่สามีกำลังออกมาเด็ดผักสวนครัวด้วยตัวเอง ร่างบางรีบเดินไปช่วยเด็ดทันที
“ขอบคุณคุณค่ะ” หญิงวัยกลางคนยิ้มให้กับเด็กที่เรียบร้อยน่าเอ็นดูที่กำลังเด็ดพริกให้ “เทาอยู่ไหนคะลูก”
“พี่เทา..... โทรคุยกับบริษัทเวดดิ้งอยู่ฮะ”เซฮุนพยายามตัวด้วยภาษาเกาหลีง่ายๆเข้าใจง่าย
“อ๋อจ่ะ” คุณนายฮวางหยิบตระกร้าที่มีผักสวนครัวมาถือ ส่วนเซฮุนยังคงช่วยหาพริกต่อ
“คุณแม่จะทำอะไรหรอฮะ”เซฮุนเดินตามคุณแม่คนสวยของจื่อเทามาถึงห้องครัวขนาดใหญ่
“แม่ว่าจะทำกระเพาะปลาน้ำแดงตอนเช้าจ่ะ ส่วนผักพวกนี้แม่จะเอาไว้ทำมื้อเย็น”
“งั้นหรอครับ เดี๋ยวเซฮุนเป็นผู้ช่วยเองฮะ เซฮุนทำเป็น”
“จ้าา” คุณนายฮวางยิ้มหวานใก้กับลูกสะใภ้ “เทาบอกว่า เซฮุนทำอาหารเก่ง”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะ”มือบางเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขินก่อนร่างบางจะช่วยหั่นเห็ดหอมสดและวัตถุดิบอื่นๆในขณะที่คุณนายของบ้านพร้อมที่จะลงมือแสดงฝีมือการทำอาหาร
“อื้ม อร่อยมากเลยครับคุณแม่”กลิ่นหอมกรุ่นลอยมะปะทะจมูก ซุปข้นในหม้อเดือดปุดๆ คุณนายฮวางที่พึ่งเทซอสปรุงรสต่างๆเสร็จคว้าช้อนเล็กๆมาตักกระเพาะปลาที่ตั้งใจทำต้อนรับลูกชายและลูกสะใภ้ขึ้นมาให้เซฮุนได้ชิม มือบางยกนิ้วขึ้นมาเพื่อบ่งบอกถึงความสุดยอดของอาหารเช้า
“โอเคค่ะ คุณแม่ขอเนื้อปูแกะแล้วหน่อยสิคะ” หญิงสาวยิ้มอย่างพอใจ
“นี่ฮะ” เซฮุนหันไปหยิบเนื้อปูสดที่คุณแม่ว่าที่สามีของตนบอกว่าไปซื้อจากชาวประมงเมื่อเช้าน๊อกน้ำแข็งซักพักแล้วก็นำมาต้มเลย แม่บ้านหลายคนวันนี้จึงต้องนั่งแกะเนื้อปูกันยกใหญ่ เซฮุนลองชิมแล้ว เนื้อปูสดและหวานมากๆ
“เสร็จแล้วค่ะ เซฮุนช่วยไปตามตาเทา ลู่หานมาทานมื้อเช้าที่โต๊ะอาหารทีนะคะ คุณแม่ขอเตรียมโต๊ะอาหารก่อน” หลังจากเทเนื้อปูจนหมดคุณนายฮวางปิดฝาหม้อแล้วหันมายิ้ม
“อ่า …. ก็ได้ฮะ”
เจ้าของร่างเพรียวบางเดินออกมาจากครัวขนาดใหญ่ก็ต้องมองซ้ายมองขวาเล็กน้อยเพราะยังไม่คุ้นกับบ้านหลังนี้ซักเท่าไหร่ เซฮุนเดินมาตามทางเรื่อยๆจนเจอกับโซฟาขนาดใหญ่ที่มีใครบางคนที่กำลังตามหานั่งอยู่พอดี เจ้าของร่างสูงแข็งแรงกำลังนั่งดูอะไรซักอย่างในไอแพด
“พี่เทา”
“ครับ” ใบหน้าคมละจากไอแพดเพื่อมามองใบหน้าหวานของเจ้าของเสียงเรียกที่กำลังเดินตรงมาหาตน มือหนารีบควาเอามือบางมากุมไว้
“คุณแม่ให้เรียกไปทานมื้อเช้า …. อ๊ะ” อยู่ดีๆเซฮุนก็ถูกรวบเอวให้มานั่งบนตักแกร่งโดยไม่ทันตั้งตัว
“ทำกับข้าวเองด้วยหรอเนี่ย”จมูกโด่งสูดกลิ่นที่ติดตามเสื้อไหมพรมตัวโคร่งของเซฮุน
“ทำสิ …. ปล่อยนะพี่เทา” เซฮุนดิ้นพร้อมกับตีแรงๆที่หลังมือของอีกฝ่ายที่รัดแน่นอยู่ที่เอวคอด
“หายไปไหนไม่บอกพี่เลย” นอกจากจะไม่ฟังแล้วจื่อเทายังเอาคางเกยที่ไหล่บางและกระชับอ้อมกอดแน่น
“อื้อ ปล่อยได้แล้ว” เซฮุนเปลี่ยนจากตีมือหนามาเป็นพยายามแงะมือที่ประสานกันแน่นที่ท้องออก “ไปกินข้าวได้แล้ววว อื้อ ปล่อยน้า”
“ก่อนกินข้าวขอกินเซฮุนก่อนนะ”เทารีบจัดการหมุนให้เซฮุนนั่งตะแคงอยู่บนตักของตน ใบหน้าคมรีบขยับเข้าหาใบหน้าหวานที่ขมวดมุ่น
“คนบ้าาา ปล่อยนะะะะ”
“กลิ่นเหมือนซุปเสฉวนเลย”จมูกโด่งก้มลงสูกกลิ่นอาหารที่ติดที่คอเสื้อของร่างบาง
“อื้ออออ ปล่อยนะ บ้าาา อื้ออออ”ซอกคอขาวเนียนถูกรุกราน
“เอ แต่ที่คอมีกลิ่นสตรอวเบอรี่แหล่ะ หอมจัง” ปลายจมูกของจื่อเทาแตะไปทั่วคอขาวที่หอมกลิ่นครีมอาบน้ำเด็กกลิ่นผลไม้ของเซฮุน
“ปล่อยนะ อื้อออ ออกไปนะ” เสียงโวยวายของเซฮุนไม่ได้ทำให้หนุ่มชาวชิงเตาหยุดกระกระทำแม้แต่น้อย เจ้าของใบหน้าหล่อคมเปลี่ยนมาแตะริมฝรปากไปตามโครงหน้าสวยอย่างชอบใจ
“จุ๊บ” สุดท้ายริมฝีปากบางได้รูปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มสวยสีชมพูสด
“พี่เท..... อื้อออ อืมมม” เซฮุนที่กำลังเตรียมจะโวยวายต้องหยุดชะงัก แค่เพียงอ้าปากเท่านั้นกลับเป็นการให้ทางอีกฝ่ายซะงั้น จื่อเทารีบแทรกลิ้นเข้ามาเพื่อกดจูบปากอิ่มอย่างรวดเร็ว
“…..” แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดเข้าไปอีก ใบหน้าหล่อเหลาปรับองศาเล็กน้อย
“อื้มมมมม”
“เห่ยยยย” เสียงๆหนึ่งทำเอาคนสองคนต้องผละออกจากกันด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน คนนึงตกใจและรู้สึกอาย แต่อีกคนกลับมีสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
“แม่ง....” จื่อเทาสบถกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด
“พี่ลู่หาน” เซฮุนก้มหน้าหงุดเพราะรู้สึกอายเป็นอย่างมาก
“กลางวันแสกๆ ไอ้เทา”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะฮะ พี่ลู่หาน” เซฮุนรู้สึกตัวเองอับอายสุดๆและกลัวคนอื่นจะมองไม่ดี
“น้องเซฮุนไม่ต้องพูดอะไรครับ พี่เข้าใจ น้องชายพี่แม่ง”ลู่หาญเดินตรงมาด้วยท่าทางแบบมาเฟียปักกิ่ง “ไอ้เทา ไม่ต้องมาทำหน้าแพนด้าใส่กูครับ”
“ขัดกูจัง เหี่ยวลู่”จื่อเทาแยกเขี้ยวด้วยความไม่พอใจพร้อมกับตอบกลับด้วยภาษาบ้านเกิดเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดตนเข้าใจความหมาย
“ยั่วกู กูยิ่งเหงาๆคิดถึงมินจ๊อกอยู่ อย่าได้สงบสุขเลย”
“ขี้อิจฉาว่ะ คนอ่อนยังหาเมียไม่ได้ คิคิ”
“เทา…. เดะกูจะไปเจาะยางลาเฟอรารี่มึง”
(รถพี่เทา ฮ่าๆ >>>
)
(รถพี่เทา ฮ่าๆ >>>
)
“ทำสิ กูจะไปฟ้องป้าว่ามึงรังแกกู แล้วกูจะเจาะยางเฟอรารี่ลายแมนยูของมึงด้วย” จื่อเทายักคิ้ว
(รถพี่หาญคะ >>
)
(รถพี่หาญคะ >>
)
“พ่อมึงตาย ลูกรักกู ห้ามแตะสัส” ลู่หานยกหน้าแข้งขึ้นมาหวังจะเตะ
“กลัวจังเลย”
“เอ่อออ ทุกคนฮะ ไปกินข้าวเถอะฮะ คุณแม่ให้มาตาม” เซฮุนที่ฟังภาษาจีนไม่ออกแล้วนั่งเอ๋ออยู่พักใหญ่รีบห้าม
“เห็นแก่น้องฮุนนะครับเนี่ย งั้นไปกินข้าวกันเถอะ” ว่าแล้วลู่หาญก็อาศัยกว่าเร็วกว่ามากๆเดินขนาบข้างเซฮุนเดินไปห้องอาหาร “อุ๊ก”
“มั่วนิ่มว่ะ เหี่ยว” คนที่ใช้กำปั้นทุบหลังคนเป็นพี่รีบเดินแทรกก่อนจะขยับปากขู่
ทุกคนในบ้านมาอยู่กันครบที่ห้องรับประทานอาหาร โดยมีคุณนายของบ้านนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ลูกชายและลูกสะใภ้นั่งที่ฝั่งหนึ่งและหลานชายอีกฝั่งหนึ่ง ทุกคนกินอาหารมื้อนี้อย่างเอร็ดอร่อยเพราะมื้อนี้เป็นมื้อที่คุณนายฮวางทำด้วยตนเองเพื่อต้อนรับลูกชายคนเดียว
“คุณป้าเติมอีกครับ” จื่อเทาที่กินซุปไปสี่ถ้วยหันไปบอกแม่บ้านให้เอาไปเติมอีก
“ผมด้วยๆ” ลู่หาญที่พึ่งยกถ้วยขึ้นดื่มหันไปบอกแม่บ้านที่กำลังถือถาดเข้าไปในครัว
“ได้ค่ะคุณลู่หาน”
“เมื่อคนนอนหลับสยาบไหมคะ” หญิงวัยกลางคนที่กินอิ่มตั้งแต่ถ้วยแรกหันไปถามว่าที่ลูกสะใภ้ที่ละลเลียดกินซุป
“สบายครับคุณแม่” เซฮุนยิ้มหวาน
“วันนี้จะมีฝ่ายจัดสถานที่มาดูนะจ๊ะ แม่ต้องเข้าไปดูแลงานที่จัดที่โรงแรม อาจจะไม่ได้ช่วย มีอะไรก็ให้เทาหรือพี่ลู่หานเค้าช่วยนะคะ” คุณนายฮวางบอกเป็นภาษาจีนโดยมีหลานชายเป็นคนช่วยแปลเป็นเกาหลีให้ เพราะเธอรู้ภาษาเกาหลียังไม่มากพอ
“ไม่เป็นไรฮะ.... แค่นี้ก็เกรงใจคุณแม่จะแย่แล้ว”
“น่ารักจริงๆเด็กคนนี้” รอยยิ้มหวานๆของเซฮุนทำให้เจ้าของบ้านอดที่จะเอ็นดูไม่ได้
.
.
.
จื่อเทาเดินพาคนน่ารักเดินมาที่บริเวณหาดส่วนตัวของบ้าน ลมพัดเย็นๆกับกลิ่นทะเลที่เจ้าของร่างสูงโปรดปรานที่สุด เซฮุนเดินมองรอบๆเพื่อจินตนาการคิดถึงการจัดงานแต่งงานในไม่กี่วันข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น ตอนเย็นในวันนั้นที่นี่จะถูกใช้เป็นที่สำหรับเลี้ยงพิธีมงคลสมรสในตอนเย็น แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ชอบที่นี่ไหม” จื่อเทาที่เผลอยิ้มให้กับท้องทะเลหันมาถามคนข้างๆ
“อื้อ สวยมากเลยล่ะ”
“ที่นี่เป็นของเซฮุนเหมือนกันนะ” เทาค่อยๆเดินมาช้อนกอดร่างบางเพรียวจากด้านหลัง “เซฮุนอยากได้อะไรพี่จะหามาให้ทุกอย่าง”
“เว่อร์ ….” เซฮุนยืนนิ่งให้อีกคนกอดเงียบๆ “จะสิบโมงแล้ว เดี๋ยวจะต้องไปคุยงานแล้วนะ”
“นั่นสินะ” จื่อเทาคลายอ้อมกอดแล้วเปลี่ยนมาโอบเอวบางแทน “มีไอเดียอะไรไหมครับ”
“ที่เราคุยกันไว้เราจะจัดเป็นแบบคอกเทลใช่ปะ ก็ต้องมีซุ้มอาหาร แต่ละอย่าง …. มีที่นั่งกับโต๊ะไม่กี่ที่เนอะ แล้วก็มีเวทีเล่นดนตรี แล้วก็เวทีใหญ่” เซฮุนลองชี้จุดต่างๆที่ริมหาดเพื่อคิดการจัดวาง
“แปปนะ” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เขาเปิดแอพพลิเคชั่นnoteขึ้นมา “ซุ้มอาหารที่เลือกไว้มีอาหารเกาหลีพวกคิมบับ กินเล่นๆอะไรพวกนั้น อาหารจีนจะมีเป็ดย่างกับติ่มซำ อาหารญี่ปุ่นพวกซาชิมิ ซูชิ แล้วก็สเต็ก ซุ้มซีฟู๊ด เป็นย่างๆกินกับซอส แล้วก็อาหารอินตาเลี่ยน พาสต้าตามสั่ง เรื่องเมนูยังไม่ฟิกซ์นะ ไว้เราสั่งใกล้ๆอีกที”
“พี่เทาฮะ ยังไม่มีขนมหวานเลยนะ”
“ขนมหวานมีต่างหากครับ ขนมหวานพวกพุดดิ้ง โมจิไอศกรีม พายกรอบ ผลไม้ เค้ก”
“อ๋อฮะ …. เครื่องดื่มก็มีช่ายป่าว ไม่เอาแอลกอฮอลนะ”
“ครับ ไม่มีแน่นอน” จื่อเทาพิมพ์รายละเอียดเพิ่มลงไปในมือถือ
“ไหนดูหน่อย” เซฮุนคว้ามือถือของอีกฝ่ายมาดู
“…..” ร่างสูงยกมือถือให้เซฮุนไปดู ใบหน้าหวานเผลอยกยิ้มอย่างพอใจโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้อ่านตัวหนังสือทั้งหมด รายละเอียดถี่ยิบเกี่ยวกับงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้นที่พออ่านก็รู้ว่าอีกคนทุ่มเทแค่ไหน
“คืน” เซฮุนแกล้งทำหน้านิ่งเพราะรู้สึกแก้มชาไปหมด มือบางรีบส่งมือถือคืนให้อีกฝ่ายแล้วกวาดสายตามองชายหาดรอบๆเพื่อหาไอเดียเพิ่ม
ทีมงานจัดสถานที่มาถึงที่บ้านหลังใหญ่ของตระกูลฮวาง ทีมงานมาเตรียมโลเคชั่นพร้อมกับอุปกรณ์มืออาชีพ ผู้ประสานงานและฝ่ายออกแบบกำลังจดรายละเอียดต่างๆจากว่าที่คู่บ่าวสาวของงานโดยจื่อเทาจะสรุปจากที่เซฮุนพูดมาบอกกับทางบริษัท จากนั้นก็มีการมาร์กจุดแต่ละจุดสำหรับเอาไว้วางแต่ละอย่าง
“มีอะไรเพิ่มเติมไหมคะ”
“ตอนนี้เรายังไม่มีอะไรเพิ่มครับ ถ้ามีอะไรเพิ่มจะบอกอีกที” จื่อเทาที่โอบไหล่บางของเซฮุนยิ้มให้กับฝ่ายออกแบบ
“งั้นพวกเราจะเริ่มจัดตามที่คุณจื่อเทาบอกเลยนะคะ”
“ครับ”
“ลมเริ่มแรงอีกแล้ว.... หนาวไหม”
“นิดหน่อย” เซฮุนกอดตัวเองไว้หลวมๆ
“เซฮุนเข้าบ้านเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา เดี๋ยวพี่จัดการตรงนี้เอง”
“ไม่เอาอ่ะ ให้ดูคนเดียวได้ยังไงล่ะ ต้องอยู่ด้วยกันสิ”เซฮุนอมลมแก้มป่อง
“ก็ได้ครับ” ร่างสูงต้องทำตามที่อีกคนขอ ร่างสูงค่อยๆถอดเสื้อคลุมออกแล้วไปห่มให้กับคนข้างๆ “ใส่ไว้อีกชั้นนะ”
“อ่า……” เซฮุนนั่งลงที่เก้าอี้ริมหาดเพราะอีกคนบอกให้ตนนั่งที่นี่ก่อน
“ดูจากตรงนี้นะ มีอะไรตะโกนบอกพี่”
“ฮะ”
“ไว้ค่ำๆพี่จะพาเที่ยวชิงเต่า”
.
.
.
+++++++++++++++++++++
“ไปกัน”
หลังจากรับประทานอาหารเย็นกับพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งคุณพ่อคุณแม่ของจื่อเทา ลู่หาญ จื่อเทาและเซฮุน จื่อเทาบุกเข้ามาในห้องนอนของเซฮุนที่กำลังเอาโทรศัพท์เข้ามาชาร์จ
“ห๊ะ”
“ใส่เสื้อตัวนี้คลุมไว้นะ” จื่อเทาส่งเสื้อคลุมหนังให้กับเซฮุน
“จะออกไปข้างนอกหรอ”
“อื้ม เดี๋ยวจะพาไปดูเมืองตอนกลางคืน” ร่างสูงที่สวมเสื้อหนังบอกพร้อมกับนั่งลงบนเตียงที่ใช้นอนด้วยกันเมื่อคืน
“แปปนึง ไปเปลี่ยนเสื้อก่อน” เซฮุนพยักหน้ารับก่อนจะคว้าเอาเสื้อที่ว่าที่สามีนำมาให้เข้าไปในห้องน้ำด้วย
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วจื่อเทาจูงมือบางของเซฮุนเอาไว้เพื่อนำอีกฝ่ายมาที่โรงรถขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยรถหรูหลายสิบคันเรียกได้ว่าเป็นที่สะสมเลยก็ว่าได้ ตาหวานกวาดมองไปทั่วอย่างตื่นเต้น ไม่เคยเห็นรถหายากๆพวกนี้มาก่อน แต่ละคันมูลค่าไม่ต่ำว่าหลายร้อยล้านวอน จื่อเทาเดินพาเซฮุนมายังที่จอดรถชั้นบน จื่อเทาเดินตรงไปยังด้านในสุดที่ยานพหนะถูกคลุมผ้าอยู่ มือหนาดึงผ้าคลุมออก
ซุปเปอร์ไบค์สีแดงปรากฏสู่สายตา
Ducati 1199 Panigale
“ใส่เป็นไหม” มือใหญ่หยิบหมวกกันน๊อคให้เซฮุนที่ยืนตาแป๋ว
“….”ใบหน้าหวานส่ายหน้าน้อยๆ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยนั่งมาก่อนเลย
“เดี๋ยวใส่ให้นะ” ร่างสูงค่อยๆบรรจงสวมหมวกกันน๊อคอย่างเบามือพร้อมกับปรับความกระชับของที่ล๊อคให้อย่างดี ก่อนจะสวมใส่ให้ตัวเองบ้าง ร่างสูงเดินตรงไปคร่อมบิ๊กไบค์คู่ใจที่ได้เจอกันนาน
“นั่งยังไงอ่ะ ไม่เป็น”เซฮุนแบะปาก
“ค่อยๆยกขาข้ามมา”
“มันสูงง่าาาา” เซฮุนพยายามยกขาแต่ก็รู้สึกเหมือนจะข้ามไม่พ้น
“…..” เจ้าของร่างสูงเดินลงจากรถ
“หว๊าาาา” อยู่ดีๆคนตัวบางก็ถูกยกให้ลอยขึ้นเหนือพื้น
“ยกขา” เซฮุนทำตามที่จื่อเทาบอกอย่างว่าง่าย
“วางๆๆๆ วางได้แล้ว” ทั้งๆที่ขาก็อยู่เหนือเบาะนั่งแต่อีกคนยังประคองบั้นท้ายไม่ยอมปล่อย
“งั้นไปกันเถอะ”เทายอมวางอีกฝ่ายให้นั่งส่วนข้างหลังอย่างเบามือ ส่วนตนเองก็ค่อยๆขึ้นไปนั่งที่ด้านหน้า ก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์
“เอามือจับไว้สิ” มือข้างหนึ่งของจื่อเทาอ้อมไปกุมมือบางของคนซ้อนท้ายมาที่เอว
“ไม่” เซฮุนวางมือแหม่ะไม่ได้ดึงกลับ
“ตามใจ”
“อ๊ากกกกก ขับดีๆสิ” บิ๊กไบค์ราคาแพงขับออกจากบ้านหลังใหญ่ไปด้วยความเร็วสูงจนมือเรียวต้องรีบกอดแน่นที่เอวของคนขับ
.
.
.
ดูคาติสีแดงแล่นไปตามถนนริมหาดที่มีไฟแสงสีเปิดอย่างตระการตาเพื่อให้คนที่ซ้อนท้ายได้ชมวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนของมลฑลชิงเต่า แรงกอดที่เอวทำให้คนขับรู้สึกชอบใจไม่น้อย และแล้วจื่อเทาก็ตัดสินใจจอดรถเพื่อจะให้อีกคนได้เดินชมแทนน่สจะดีกว่า
“ลงเดินดีกว่า” จื่อเทาถอดหมวกกันน๊อคออกแล้วลงจากรถ
“มะ…. ไม่เอา” คนที่ยังคงสวมหวกกันน๊อคส่ายหัว
“ทำไมล่ะ.... อยากเป็นพริตตี้หรอครับคนดี” จื่อเทาพูดติดตลอกขณะที่กำลังช่วยถอดหมวกกันน๊อกให้เซฮุน ใบหน้าหวานมุ้ยอย่างเห็นได้ชัด
“อยากเป็นพริตตี้บ้าไรล่ะ …. ขาสั่นเนี่ยเห็นไหมมมมม” เซฮุนตะโกนพร้อมกับหน้ายุ่งๆ
“งั้นเดี๋ยวพาขี่คอเดิน”
“จะบ้าหรอ จะทำอะไรเนี่ยยย” อยู่ดีๆขาเรียวก็ถูกจับให้นั่งตะแคง
“มา…. เกี่ยวคอพี่สิครับ” ร่างสูงย่อตัวลงขุกเข่ากับพื้น
“ดีๆเข้าใจไหม” สุดท้ายเซฮุนก็ยอมเกี่ยวแขนรอบคออีกฝ่าย ตัวบางถูกยกขึ้นสูง แขนแกร่งยึดขาเรียวเอาไว้อย่างมั่นคง
“ครับบบบผม ไม่ตกหรอก”
“ขับรถห่วยแตกชะมัดเลย” เซฮุนบ่นอุบอิบ..... เพราะอีกคนขับรถได้น่ากลัวมากๆ นี่เป็นการซ้อนมอเตอร์ไซต์ครั้งแรกของเซฮุนยังต้องเจอแบบนี้ ขาก็ต้องสั่นเป็นธรรมดา เลยต้องมาขี่คออีกคนเดินเนี่ย
“…..” ร่างสูงยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงบ่น
“เดินเร็วๆสิ ตรงนั้นมีอะไรกันคนมุงเพียบเรย” เซฮุนสะกิด(?)แรงๆเพื่อออกคำสั่ง
“ครับๆคุณนายฮวาง”
“บ้า!!!!” ประโยคเมื่อกี๊บอกเลยว่าเซฮุนเขินจะบ้าแล้วววว
TBC
--------------------------------
ขอโทษนะคะที่ลงช้าและนิดเดียว ช่วงนี้สอบไฟนอลค่าาา ไรท์เตอร์ต้องจริงจัง
ปิดเทอมวันที่ 5นี้ อาทิตย์หน้าสอบทั้งอาทิตย์เลยคะ
วิชาหนักๆก็ถึงแค่วันศุกร์
ปิดเทอมจะลงทุกวันเลย 555555
ขอโทษอีกครั้งนะคะ ขอพ้นช่วงสอบไปก่อนน้าาาา
PS2 มาลงแล้วนะคะ อิอิ ได้หยุดสัปดาห์นึงแต่ยังสอบไม่หมด
แอบมาพิมพ์ฟิคก่อน ขอโทษที่อัพช้านะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น