ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 21 - เลือกของกิน
Chapter 21
“โอ่ยยยยย” เซฮุนลูบเอวตัวเองหลายทีอยู่บนเตียงกว้าง กว่าจะตื่นก็ปาไปสิบโมงกว่า “สายแล้วทำไมไม่ปลุกละ”
“ก็เห็นหลับสบายนี่นา” จื่อเทาที่ไม่ได้ใส่ชุดนอนเหมือนเมื่อคืนแต่มานอนเล่นเป็นเพื่อนบอก
“สายป่านนี้เราต้องไปดูแลงานสิ”เซฮุนรีบลุกซึ่งมันทำให้รู้สึกปวดไปทั่ว ใบหน้าหวานนิ้วหน้าด้วยความปวด “โอ้ยยยยย”
“เห็นไหม พี่ถึงอยากให้นอนต่อ พี่อยู่เฝ้าอยูแล้ว”
“เพราะใครล่ะ” เซฮุนแยกเขี้ยวแล้วก็ต้องกลับมานอนแบบเดิม
“จะออกไปดูงานแล้ว” เซฮุนที่นอนพักอยู่ซักพักใหญ่รีบบอก เพราะไม่อยากปล่อยเวลาให้สูญเปล่า
“ปวดอยู่ไหม”
“ไม่แล้ววววว ไม่เอาแล้วนะ ซ้อนมอเตอร์ไซต์อ่ะ” เซฮุนบ่นขณะที่ลุกจากเตียงเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำ เมื่อวานต้องโก่งตัวตลอดแถมขาก็ไม่มีแรงทำเอาวันนี้ปวดตัวปวดเอวไปหมดเลย เซฮุนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก็พบว่า …..
“…….”
“พี่เทา ชุดเอามาหมดแล้ว ขอยืมเสื้อผ้าใส่ก่อน” ตู้เสื้อผ้านั้นว่างเปล่า
“เดี๋ยวเราออกไปซื้อเสื้อผ้ากันไหม”
“ไว้เสร็จงานวันนี้ค่อยไปครับคุณจื่อเทา ไปเอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย” เซฮุนออกคำสั่งก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป
“พี่เทา” เซฮุนตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“ครับ”
“ชุดได้ยัง”
“ได้แล้วครับ”
“เอามา”ว่าแล้วประตูห้องน้ำก็ถูกแง้มออกเล็กน้อยพร้อมกับมือบางที่ยื่นออกมาเพื่อรับชุด ใบหน้าหวานขยับมาที่ช่องว่างระหว่างประตูเพราะยื่นมือมาได้ซักพักก็ไม่เห็นจะได้เสื้อผ้า จำต้องชะเง้อหน้าออกมาดู “คนบ้า”
“หื้มมม อะไรนะครับ” จื่อเทายิ้มที่มุมปาก
“ลามกที่สุด ออกไปเลย” เซฮุนใช้มือผลักอีกฝ่ายออกไปแล้วปิดประตูอย่างแรง เพราะพอชะเง้อหน้าออกมาดูก็พบว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องไปที่กระจกในห้องน้ำเพื่อจะส่องดูเรือนร่างของเซฮุน
“นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย” เซฮุนโวยวายจากห้องน้ำ
“ว่ายังไงครับ” ร่างสูงเดินตรงไปหาที่หน้าห้องน้ำทันที
“อะไรของพี่เทากันเนี่ยห๊ะ กางเกงละ ให้มาแต่เสื้อยืด” เซฮุนที่สวมเสื้อยืดตัวโคร่งบอกและพยายามเอามือกันที่ประตูให้ได้มากที่สุด
“กางเกงพี่ตัวใหญ่ ใส่ไม่ได้หรอก พี่เอากางเกงว่ายน้ำให้แล้ว เซฮุนเห็นไหม”
“เห็น … แต่จะให้ใส่กางเกงขาสั้นลงไปข้างล่างเนี่ยนะ”
“พี่ให้คุณป้าแม่บ้านเอาเสื้อผ้าเราไปซักแห้งอยู่ ออกมาจากห้องน้ำก่อนสิครับ”
“เพราะใครล่ะ บอกให้เอาเสื้อผ้ามาเยอะๆก็ไม่ให้” เซฮุนที่สวมเสื้อยืดตัวโคร่งเดินออกมาพร้อมกับดึงชายเสื้อลงมาเพื่อให้ปิดต้นขาให้ได้มากที่สุด ยิ่งเห็นสายตากรุ่มกริ่มของคนตรงหน้าเซฮุนยิ่งรู้สึกตัวเองตามคนเจ้าเหล่ไม่ทันอีกแล้ว “ไม่ต้องมามองเลยนะ”
“…..” ร่างสูงไม่ตอบ..... เอาแต่ยิ้มที่มุมปากแล้วมองต้นขาขาวเนียนต่อไป
“มองอะไร ลามก” เซฮุนรีบวิ่งมาปิดตาคมที่มองแบบหื่นๆ กางเกงว่ายน้ำที่ใส่อยู่มันก็สั้นเหลือเกิน ตั้งแต่อยู่ร่วมกับจื่อเทามา เซฮุนไม่เคยเปิดอะอีกฝ่ายดูมากขนาดนี้
“……”
“อ๊ากกกกก ปล่อยๆๆๆๆๆ”มือไวไต่ไปตามแขนเรียวที่ใช้ปิดตาจนสามารถรวบตัวร่างบางมานั่งลงบนตักได้
“มือเราปิดจมูกพี่นี่นา หายใจไม่ออก”
“ขี้โม้ ไม่ได้โดนจมูกเลย” เซฮุนแกล้งบีบจมูกโด่งแรงๆด้วยความหมั่นไส้
“ฮ่าๆๆๆ” จื่อเทากอดคนบนตักมากขึ้นพร้อมกับหัวเราะ ….. รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย วันนี้จะได้ทำงานไหมเนี่ย” ร่างบางที่นั่งลงบนตักของอีกคนไม่ได้พยศเหมือนแต่แรก
“ใส่ชุดนี้สิ”
“ทะลึ่ง” เซฮุนทุบอกแกรงรัวๆๆๆๆหลายที
“โอเคๆๆๆ” สุดท้ายจื่อเทาก็ต้องยอมยกมือขึ้นยอมแพ้ “กางเกงแม่พี่ เซฮุนน่าจะใส่ได้นะ”
“จะดีหรอฮะ” เซฮุนลังเลเล็กน้อย เพราะต้องยืมของของผู้ใหญ่มาใส่
“ซักแห้งต้องรออีก ตอนนี้สิบเอ็ดโมงแล้ว ใส่กางเกงแม่พี่ไปก่อน เราไปดูงานข้างล่างแล้วเดี๋ยวเราไปซื้อเสื้อผ้ากัน” จื่อเทาบอกแล้วหันไปมองเวลา
“เอางั้นก็ได้”
“ใส่แบบนี้ก็ดีออกนะ ฮ่าๆ” ทันทีที่พูดจบร่างสูงรีบไหวตัว เพราะรู้ว่าต้องโดนมือบางที่แสนจะหนักตีแน่ๆ ร่างสูงหลบก่อนจะยีผมนิ่มเบาๆ จากนั้นก็เดินออกไปเพื่อจะไปหากางเกงที่เซฮุนพอจะใส่ได้จากห้องของผู้เป็นแม่
“คิกๆ” คนที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่บนเตียงอยู่ดีๆก็หัวเราะเมื่อนึกถึงหน้าใครบางคนที่พึ่งเดินออกจากห้องไป
.
.
.
+++++++++++++++++
หลังจากจัดการดูความคืบหน้าของบริเวณริมหาดที่กำลังถูกจัดแต่ง แม้จะสีคลืนลมแรงแต่ก็ไม่เป็นอุปศรรคให้กับการจัดเตรียมงานเท่าไหร่นัก ทุกอย่างถูกจัดเตรียมตามแผนงานที่ได้วางไว้ทุกอย่าง เมื่อเห็นว่างานเดินได้อย่างราบรื่นจื่อเทาจึงพาเซฮุนที่สวมกางเกงสกินนี่กับเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ให้ไปเดินซื้อเสื้อผ้าเพิ่มที่ห้างสรรพสินค้าด้วยกัน
“ไม่เอาบิ๊กไบค์แล้วนะ” เซฮุนรู้สึกผวาขึ้นมาเมื่อเดินมาที่โรงรถ
“ฮ่าๆๆ แล้วเราจะขนเสื้อผ้ายังไงละครับ … ก็ต้องนั่งรถไปสิ”จื่อเทายกยิ้มเมื่อได้เห็นสีหน้าตื่นๆของคนข้างๆ “อยากไปคันไหนละ เลือกเลย”
“ใช่สิ พ่อคนรวย” เซฮุนรู้สึกหมั่นไส้ใครบางคนมากกกกก มีการถือกล่องบรรจุกุญแจรถหลายพวงมาโชว์อีก ตาหวานเหลือบไปเห็นรถสีฟ้าๆเลยชี้ไป “คันนี้ละกัน ไปเหอะ เดี๋ยวเสียเวลา”
“ครับๆ หากุญแจก่อน” ล่างสูงก้มมองในกล่อง หยิบชุดที่เป็นพวงของaston martinขึ้นมาดูแล้วเทียบป้ายทะเบียน เมื่อเจอกุญแจที่ใช่แล้วจื่อเทารีบกดรีโมทให้ปลดล๊อกทันที เพราะสีหน้าใครบางคนเริ่มจะหมุ้ยแล้ว
เซฮุนรีบเข้าไปนั่งพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว และอีกคนก็รีบเข้าไปนั่งประจำทีที่ฝั่งคนขับ เทาสตาร์ทรถแล้วปรับเบาะเล็กน้อยเพราะไม่ได้ใช้คันนี้ซักพักใหญ่ๆ เมื่อคิดว่าทุกอย่างเข้าที่แล้ว รถคันงามก็แล่นออกจากโรงจอดรถเพื่อตรงไปยังห้างสรรพสินค้าหรู
.
.
.
Hisense Plaza
ห้างสรรพสินค้าที่เต็มไปด้วยสินค้าแบรนด์เนม
“อะไรรรรร” ทันทีที่มาถึง จื่อเทาดับเครื่อง...... ส่วนคนข้างๆก็รีบปลดล๊อกข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว เมื่อลงมาจากรถร่างสูงก็รีบมาขนาบข้างเซฮุนรวมถึงมือหนาก็กอบกุมมือบางเอาไว้
“อะไรครับ” ร่างสูงทำเป็นไม่รู้
“มือ…..หน่ะ มือออ” เซฮุนทำหน้าโหด
“ทำไมหรอครับ” จื่อเทาจับประสานนิ้วกันขณะที่เดินเข้าไปในตัวอาคาร
“ไม่ต้องจับก็ได้มั้ง” เซฮุนบอก แต่มือก็ยังยอมให้อีกคนจับต่อไป
“ก็ต้องจับสิ เดี๋ยวหลงกันพอดี” ใบหน้าคมหันมายิ้มแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าหวาน
“ไม่ใช่เด็กสามขวบซะหน่อย”
“ก็หวงนี่นา กลัวหาย.....” จื่อเทายิ้งขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากเข้าไปอีกจันเซฮุนต้องยกมือขึ้นดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง
“หาเรื่องรุ่มร่ามก็บอกมาเถอะ” เซฮุนเบ้ปากแล้วยอมให้มือหนากอบกุมประสานนิ้วเอาไว้แบบเดิม
“แสดงว่าให้พี่รุ่มร่ามได้ช่ายปะ”
“บ้าแล้ว พอเลย เดี๋ยวไม่ให้จับซะหรอก” เซฮุนทำหน้ายักษ์ใส่อีกครั้ง “ได้คืบจะเอาสอก”
จื่อเทาทำหน้าที่ถือของให้กับเซฮุน เซฮุนเลือกซื้อเสื้อผ้าตามแบบที่ชอบแบบไม่ยั้ง.... เพราะใครบอกคนบอกว่าอยากซื้อก็ซื้อเต็มที่ เซฮุนจะซื้อให้กระเป๋าฉีกมันไปเลยยยยยย ถุงจากหลากหลายแบรนด์อยู่ในมือของจื่อเทา ตอนนี้เซฮุนเดินเข้ามาดูแว่นตากันแดดอันใหม่ เสื้อผ้าซื้อมาเยอะพอสมควรแล้ว
“เมื่อยปะ นั่งรอไปก่อน เค้าจะไปดูแว่น” เซฮุนเริ่มจะสงสารคนที่ถือถุงหลายใบจึงบอกให้อีกคนนั่งรอที่เก้าอี้ในร้าน
“ไม่เมื่อย ต้องไปเป็นล่าม” ของแค่นี้จื่อเทาไม่ลำบากเท่าไหร่ แล้วตั้งแต่เข้ามาที่ในห้าง ร่างสูงต้องทำหน้าที่เป็นล่ามคุยกับพนักงานให้ตลอด
“มีหน้าที่จ่ายตังก็พอ”
“เป็นคนจ่ายก็ต้องช่วยดูด้วยสิถึงจะถูก”
“ชริ”
เซฮุนแสดงสีหน้าหมุ้ยๆอีกครั้งเพราะตั้งแต่เข้ามาให้ห้างสรรพสินค้า มือของเค้าไม่ได้เป็นอิสระซักที แม้กระทั้งไปซื้อเสื้อผ้า เซฮุนไม่สามารถไปลองชุดได้ก็เพราะ ใครบางคนไม่ยอมปล่อยมือนั่นแหล่ะ ….. พอจับมือกันแบบนี้ คนมองกันเต็มไปหมดเลย
“ช๊อปพอรึยังครับ คุณเซฮุน” จื่อเทาถามขณะที่กำลังเดินตรงไปยังร้านกระเป๋าหนังแบรนด์ดังจากฝรั่งเศส
“โธ่ ไหนบอกว่าช๊อปได้เต็มที่ไงละ” เซฮุนยิ้มที่ได้ย้อน
“ช๊อปได้ครับ แต่ว่า.... นี่มันบ่ายสามแล้ว”
“ห๊ะ จิงดิ” เซฮุนเบิกตากว้าง
“ครับ”
“ตายๆๆๆๆ งั้นเราต้องรีบไปแล้วสิ” เซฮุนกหันมองนาฬิกาสีสดที่ข้อมือของตน แล้วต้องกลับกลายเป็นฝ่ายที่เดินจูงร่างสูงออกมาจากร้าน แต่…. “ รถจอดไหนอ่าาาา ไปไม่ถูก”
“ทางนี้ครับ” ร่างสูงอมยิ้มพร้อมทั้งส่ายหัวกับความน่ารักของอีกคน
.
.
.
.
++++++++++++++++++++
นอกจากวันนี้จะมาซื้อเสื้อผ้ากันแล้ว จื่อเทากับเซฮุนยังวางแผนมาที่โรงแรมที่ใช้จัดงานแต่งงานตามแบบจีนในตอนเช้า โรงแรมนั้นก็ไม่ใช่โรงแรมของใครที่ไหน เป็นโรงแรมของตระกูลฮวางนั้นเอง จุดประสงค์หลักของการมาที่โรงแรมในวันนี้ เพื่อจะมาเลือกเมนูอาหารที่จะใช้เลี้ยงในงานแต่งงาน จากที่คุยๆกันไว้ อาหารจะใช้เป็นอาหารจากภัตตาคารในโรงแรม เพราะที่ภัตตาคารของโรงแรมในเครื่องตระกูลฮวางมีเชฟฝีมือดีติดอันดับดาวมิชลินอยู่หลายคน
จื่อเทาพาเซฮุนมายังโรงแรมที่อนาคตคนที่จะต้องมาดูแลคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ฮวาง จื่อเทา ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลนักธุรกิจใหญ่แห่งมลฑลชิงเตา จริงๆแล้วตอนนี้ชื่อของร่างสูงก็อยู่ในบอร์ดบริหาร ณ ขณะนี้
“สวัสดีค่ะ คุณเทา” พนักงานต้อนรับหลายคนที่ได้รับคำสั่งให้มาต้อนรับว่าที่ประธานของโรงแรมแห่งนี้
“…..” ร่างสูงทำหน้านิ่งๆดูน่าเกรงขามพยักหน้ารับแล้วเดินตามพนักงานสาวสองคนเข้าไปยังส่วนของภัตตาคาร
“สวัสดีครับ” ผู้จัดการฝ่ายภัตตาคารเดินมาต้อนรับแล้วเดินนำคุณชายและว่าที่นายหญิง(?)เข้ามาด้านในห้องแยกส่วนตัว
“ผมอยากนั่งในร้านมากกว่า”
“ได้ครับคุณจื่อเทา” ผู้จัดการร้านจึงเปลี่ยนไปตามคำบอก คนที่สวมเครื่องแบบเต็มยศเดินนำมานั่งในโต๊ะธรรมดารวมกับลูกค้าท่านอื่น แต่มุมที่มานั่งค่อนข้างเป็นส่วนตัวพอสมควร
“ เซฮุนน่า …. ลองดูเมนู อยากลองจานไหนก็สั่งมาชิมเลยนะ” คนที่ตอนแรกทำหน้านิ่ง เมื่อหันมาหาว่าที่ภรรยา ใบหน้าที่ดูดุและน่าเกรงขามกลายเป็นอบอุ่นและยิ้มแย้มอย่างเห็นได้ชัด
“ขอบคุณฮะ” เซฮุนก้มดูเมนูที่อีกฝ่ายเปิดหน้าไว้ให้ “มาดูด้วยกันสิ”
“ครับผม” ร่างสูงเขยิบเข้าไปใกล้ แขนแกร่งเลื่อนไปโอบเอวบางเพื่อจะได้ชิดๆแล้วมองเมนูเล่มใหญ่ในมือเซฮุนได้อย่างถนัด ทั้งยังเกยคายยาวลงบนไหล่บาง
“เอาอะไรก่อนดีอ่ะ อาหารจีนนะ” เซฮุนก็ถามไปงั้นนนนน เพราะเจ้าตัวเปิดหน้าอาหารจีนขึ้นมาดูแล้ว “ต้องมีเป็ดย่างกับติ่มซำช่ายปะ”
“ก็เป็นเป็ดย่าง หมูแดง หมูกรอบ … สามอย่างนี้ หรืออย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้”
“สามอย่างนี้แหล่ะเนอะ เป็ดอย่างเดี๋ยวคงไม่ดี เผื่อมีคนเป็นเก๊า …..”
“…….” จื่อเทาแดรกจุดแปปนะ “ลองสั่งมาลองชิมก่อน”
“แล้วก็ติ่มซำเนอะ น่ากินทั้งนั้นเลย” มือบางเปลี่ยนไปหน้าที่เป็นเมนูติ่มซำ
“เอามาลองทุกอย่างไหมครับ พี่ว่านะ แล้วเราค่อยมาเลือกอีกที ดูรูปมันไม่รู้หรอกว่าอันไหนอร่อย”
“ใครจะกินหมด”
“ไม่น่าถาม พี่สิ”
“อยากกินเองใช่ไหมละ” เซฮุนอมลม
“อยากกินติ่มซำพอดี งั้นสั่งละนะ” ใบหน้าคมของคนที่กอดว่าที่ภรรยาเหมือนหมีแพนด้ากอดต้นไผ่(?)หันไปพูดกับพนักงานที่ยืนเกร็งรับออเดอร์ด้วยภาษาจีน “เอาติ่มซำทุกอย่าง เอาอย่างละสองชิ้นนะ เป็ดย่างหมูแดงหมูกรอบจานเล็ก”
“อะไรอีกดี.....” เซฮุนมองรูปกับซับภาษาอังกฤษต่อไปยังหน้าที่รวมเมนูอาหารญี่ปุ่น “ซูชิก็ดูไม่มีอะไรนะฮะ”
“หื้มมม ไหน” จื่อเทาแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นด้วยการกอดแน่นๆแล้วมองเมนูอาหารต่อ ทำเอาเซฮุนที่รู้ทันต้องแบะปากด้วยความหมั่นไส้อีกรอบ “อยากกินไข่หอยเม่น”
“จะกินก็สั่งสิ …. แต่ไม่ต้องเอาเยอะนะ ข้าวปั้นกินแล้วจะอิ่มเร็ว”
“เซฮุนจะเอาไรไหม พี่จะเอาไข่หอยเม่น เนื้อวากิว กับ ปลาไหล่พันไข่แซลม่อน”
“เอาหน้าแซลม่อนย่างอย่างเดียว” เซฮุนก้มมองเมนูต่อ มือบางเปิดไปเรื่อยๆจนเจออาหารอิตาเลียน “ไม่ต้องสั่งมากินแล้วมั้ง กินแต่ครีมกับชีสบ่อยเกินไปแล้ว”
“ก็พี่ชอบนี่นา”
“เดี๋ยวก็ไขมันอุดตันพอดี ไม่เอา ไม่ให้กิน” เซฮุนข้ามอาหารประเภทนี้ไปทันที
“เซฮุนน่าาา” จื่อเทาทำปากยื่นที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้กินของโปรด
“มาดูอาหารอื่นดีกว่า ….”เซฮุนนั่งดูรูปหน้าต่อไป นิ้วเรียวไล่ตามภาพ “พี่เทา สั่งสลัดผลไม้กุ้งกรอบให้หน่อย”
“เอาสลัดกุ้งกรอบผลไม้จานเล็ก แล้วก็....” จื่อเทาขวักมือให้พนักงานรับออเดอร์เข้ามาใกล้ๆ “เอาพาสต้าอะไรมาก็ได้ แบบถ้าลูกค้าโต๊ะไหนสั่งก็ทำเผื่อมาให้ลองชิม”
“ได้ครับ”
“เหลืออะไรอีกนะพี่เทา” เซฮุนที่มัวแต่ก้มดูเมนูหันมาถาม
“ว่าไงนะครับ”
“เราต้องสั่งอะไรมาลองอีกอ่ะ”
“จะลองชิมซีฟู๊ดของที่นี่ดูไหม? พวกกุ้งเผา ปูอบหม้อดินอะไรพวกนี้ … อาหารเกาหลีคุณแม่น้องฮุนจะเป็นคนจัดการ”
“อ่าาา งั้นก็พอแล้วล่ะ แค่นี้พอ” เซฮุนปิดเมนูแล้ววาง
“แค่นี้เองอ๋อออ พี่ไม่อิ่มอ่ะ สั่งเพิ่มได้ปะ”
“ไม่ได้!!! เรามีเวลาไม่มากนะฮะ เดี๋ยวต้องขึ้นไปดูที่ห้องบอลลูมอีก นัดคุณแม่ไว้ ไปสายจะไม่ดี”
“ก็ได้” จื่อเทาเป็นฝ่ายทำหน้ามุ้ย แล้วส่งเมนูคืนให้กับพนักงาน “เท่านี้พอ รีบๆมาส่งล่ะ”
ในที่สุดติ่มซำกว่าสิบเมนูก็ถูกนำมาวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหาร รวมทั้งเป็ดย่างหมูกรอบหมแดงเมนูขึ้นชื่อของภัตตาคาร น้ำเก็กฮวยถูกรินให้กับผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดกับคู่หมั้น เซฮุนยิ้มให้กับบรรดาพนักงานที่คอยมาดูแลอย่างดี ต่างกับจื่อเทาที่ทำหน้านิ่งมองแล้วดูดุสุดๆ ริมฝีปากบางได้รูปคาบตะเกียบด้วยความหิว ทำเอาเซฮุนต้องส่ายหัว
“หิวก็กินสิ” เซฮุนที่กำลังละเลียดผักสดที่เสิร์ฟมาคู่กันหันมามองจื่อเทาที่เอาแต่ดูดตะเกียบทำตาละห้อยมองอาหารตรงหน้า
“ต้องกินด้วยกันสิ”
“ก็ตักให้น้องฮุนสิ” เซฮุนส่งจานส่วนตัวไปใกล้ๆจื่อเทา
“ครับบบ นี่ฮ๊ะเก๋า” จื่อเทาคีบเมนูแรกใส่ในจานของเซฮุน
“ขอบคุณฮะ"
จื่อเทาคอยตักอาหารประเภทติ่มซำแต่ละจากให้เซฮุนพร้อมทั้งอธิบายแต่ละเมนูให้ฟังว่าภาษาจีนเรียกว่าอะไรมีลักษณะพิเศษอย่างไร เซฮุนลองชิมก็รับรู้ได้ว่าทุกเมนูทำด้วยความตั้งใจและพิถีพิถันเป็นอย่างมาก ถ้าเป็นไปได้อยากได้ทุกอย่างไปไว้ในงานแต่งงานเลย
“พี่เทาฮะ...”
“ว่าไงครับ” ร่างสูงที่มัวแต่คีบเป็ดกินหันมาตามเสียงเรียก
“สั่งทุกอย่างไปในงานของเราได้ป่าวอ่ะ”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาครับ ….”
“อาห๊ะ”
“ขออนุญาตนะครับ พาสต้าที่สั่งได้แล้วครับ” พนักงานเดินมาเสิร์ฟพาสต้าจานเล็กๆแปดจานที่หน้าตาไม่เหมือนกันมาวงเรียงราย ทำเอาคนที่กำลังกินผลไม้ในจานสลัดต้องมองด้วยตาเขียวๆ
“แอบสั่งมาหรออออออ” เซฮุนทำหน้ายักษ์อีกครั้ง
“ก็พี่อยากให้เซฮุนลงชิมนี่นา” จื่อเทารีบดันจานสปาเก็ตตี้เส้นดำผัดหอยลายกระเทียมส่งให้เซฮุน “ลองชิมสิครับ อร่อยนะ”
“ชริ”เซฮุนต้องรับจานสปาเก็ตตี้ผัดแห้งกับสปาร์เก็ตตี้ซอสเนื้อใส่มีทบอลมาไว้ตรงหน้า เพราะเมนูอย่างอื่นมีแต่ครีม.... ของโปรดของว่าที่สามีจอมตะกละ “กินเข้าไปเลย ไขมันอุดตันเมื่อไหร่เซฮุนจะไม่ยุ่ง”
“พี่ออกกำลังกายนะ”
“ช่วงนี้ไม่เห็นจะออกเลย พุงพล้วย ไม่รู้ตัวหรือไง” เซฮุนว่าพลางลูบไปที่ท้องของใครบางคน เซฮุนยอมรับว่าตั้งแต่อยู่กับร่างสูงมาเขาเห็นท้องของจื่อเทาทุกวันนน อาบน้ำก็ถ้าไม่สั่งให้เอาผ้าเช็ดตัวพันเอวคงเดินแก้ผ้าออกมาแล้ว แต่แรกๆท้องจื่อเทามีซิกแพค..... แต่นับวันก็ค่อยๆหายไป ตอนนี้ล่ะนิ่มเลย
“เดี่ยวแต่งงานเสร็จ” จื่อเทาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆเซฮุนกว่าเดิม “จะออกกำลังกาย ….. กับเซฮุนทุกวันเลย”
“ลากม ตลอดดดดด” เซฮุนตบปั๊กเข้าไปกลางอก
“ไรอ่ะ พี่ไม่ได้ลามกอะไรเลย ก็แค่ออกกำลังกายด้วยกัน พี่เล่นฟิตเนส น้องฮุนก็โยคะไง”
“ถ้าไม่ใช่อยากที่พูดละน่าดู” เซฮุนแยกเขี้ยว “รีบๆกินด้วย นัดคุณแม่ไว้”
“…..” ว่าแล้วจื่อเทาก็สงบเสงี่ยมกินพาสต้าครีมกับอาหารท่ีเหลือต่อไป ส่วนเซฮุนก็ละเลียดสลัดทีละนิดเพราะชักจะอิ่มเต็มที
“พี่เทา”
“ครับ” จื่อเทาที่กำลังกินบะหมี่ที่พึ่งสั่งมาเพื่อคลุกกับน้ำซอสเป็ดที่เหลือกันมามอง
“เปื้อนแหน่ะ” เซฮุนจับไปที่ใบหน้าคมของคนที่นั่งเบียดอยู่ข้างๆ ให้หันมาดีๆก่อนจะหยิบผ้าสีขาวขึ้นมาเช็ด
“น่ารักจัง” ตาคมมองคนข้างๆด้วยสายหวานๆ
“อะไร” เซฮุนไม่ชอบมองตาของอีกคนซักเท่าไหร่ ตาคมคู่นั้นมีพลังเหลือเกินแค่มองมาอย่างอ้อนๆนิดเดียวก็ทำเอาเซฮุนทำอะไรไม่ถูกแล้ว “กินมูมมาม ออกไปเลยยย”
“ถ้าลงทุนกินมูมมามบ่อยๆแล้วมีคนคอยเช็ดปากให้มันก็น่าลงทุนนะ”
“แหว่ะ …. เอาไปเช็ดเองเลย รีบๆกินด้วยยยยยย”
“ครับๆ”
.
.
.
.
เมื่อทานอาหารเสร็จจื่อเทาก็พาเซฮุนมาที่ห้องบอลลูมที่จะใช้จัดงานพิธีในตอนเช้า ….. ภาพตรงหน้าทำเอาเซฮุนพูดไม่ออก ห้องบอลลูมถูกจัดเตรียมเป็นเวลานานเนื่องจากมีการเปลี่ยนใหม่หมด ทาสี ทำผนังใหม่ ตามแบบที่เสริมมงคลที่สุด ตามความเชื่อของจีน เพื่อให้งานออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดทั้งด้านการตกแต่งที่สวยงามและด้านความเชื่อ ห้องบอลลูมนี้งดรับจัดงานเป็นเดือนๆเพื่อจะรีโนเวทสำหรับงานแต่งงานของจื่อเทากับเซฮุน
“พี่เทาฮะ ตรงนี้คืออะไรอ่ะ” เซฮุนเห็นผนังด้านข้างมีผ้าผืนใหญ่ๆคลุมอะไรซักอย่างอยู่
“….” จื่อเทายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปชี้ที่ช่างตกแต่งให้มาจัดการเปิดผ้าออก
“นี่มัน....” เซฮุนเบิกตากว้างมองรูปขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านข้าง รูปที่อีกฝ่ายกอดเขาไว้จากด้านหลัง ถึงแม้ว่าอีกคนจะชอบทำแบบนี้บ่อยๆ แต่ไม่เคยได้เห็นภาพมาก่อน พอได้เห็นแล้วก็รู้สึกแก้มชาไปหมด แล้วคนที่กำลังจะมาเป็นสามีของเซฮุนในอีกไม่กี่วันยังจะมากอดเขาด้วยที่ที่เหมือนกับในรูปอีก
“ชอบไหม” เสียงแหบพร่าพูดประชิดใบหู
“ไม่รู้” เซฮุนไม่ตอบ แก้มใสอมลมไว้จนเต็มเพื่อที่จะไม่ให้ตนเองเผลอยิ้มออกมา เขินจะบ้าแล้ววววววว
.
.
.
TBC
-------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น