คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 RENEW
เช้าของอีกวันเอมมาลินออกไปทำงานตามปรกติ เพราะวันนี้เธอเห็นเจมส์ตื่นสายเลยออกไปก่อน ช่วงเช้าๆ เธอมักจะโทรหาบิดา ถามสารทุกข์สุกดิบตามประสา ผู้เป็นพ่อยังไม่รู้ว่าเธอย้ายมาอยู่กับเจมส์ ขืนรู้มีหวังรับไม่ได้ที่ลูกสาวคนเดียวมาอยู่กับผู้ชายทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงาน ดีที่ว่าอยู่ไกลกันเลยไม่ระแคะระคายอะไร
“ ค่ะ..หนูสบายดี “ เธอบอกเสียงใส ใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์แทนเนื่องจากมือไม่ว่าง ข้างหนึ่งถือแฟ้มเอกสารอีกข้างถือแก้วกาแฟเย็น
“ดีแล้ว แล้วบริษัทล่ะ” เสียงอบอุ่นจากปลายสายเอ่ยถาม
“ก็ดีค่ะ ตอนนี้กำลังไปได้สวยเชียว ตอนนี้มีกรุ๊ปทัวร์มากขึ้นกว่าแต่ก่อนมากช่วงนี้หนูเลยยุ่งเป็นพิเศษ”
“งั้นเหรอ ได้ยินแบบนี้พ่อก็สบายใจ ช่วงก่อนมีคนที่พ่อรู้จักเขาไปสัมนาที่นั่นบอกได้ยินว่าบริษัทของลูกมีปัญหาไม่รู้เขาเอาข่าวนี้มาจากไหนกันสิ” ทางปลายพูดว่าโดยไม่รู้ว่าทางนี้หน้าเสียข่าวเล็ดรอดไปจนได้
“ไม่มีหรอกค่ะ เขาคงเข้าใจผิดล่ะมั้ง”
“อืม...คงงั้น เออนี่เอม เอมยังจำพี่ดนัยเขาได้ไหมลูกที่เมื่อก่อนเขาเคยอยู่ไร่ติดกับเรา เอมเคยไปวิ่งเล่นกับเขาน่ะ”
“พี่ดนัย” เอมมาลินทวนคำและพยายามนึกทบทวนความทรงจำที่เลือนราง ภาพเด็กผู้ชายเธอเคยวิ่งตามปรากฏอย่างช้าๆ เพียงแต่มันนานมาแล้วจนจำหน้าเขาไม่ได้แล้วตอนนี้ “ก็คุ้นๆ อยู่นะคะ แต่เอเขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศนานแล้วนี่นา”
“ใช่ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้วนะลูกมาเปิดโฮมเสตย์อยู่ใกล้ๆ เรานี่เอง เขาถามหาลูกด้วยว่าเมื่อไหร่ลูกจะกลับมา พ่อเองก็อยากให้ลูกกลับบ้านเหมือนกัน” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยบอกเป็นนัยๆ
“เอมก็อยากกลับค่ะพ่อ แต่ตอนนี้คงยังไม่ได้ เอาไว้เอมเคลียงานทางนี้เสร็จเอมจะกลับไปหานะคะ เอมต้องไปทำงานต่อแล้ว”
“งั้นก็ได้” ฟังเสียงคนจากทางปลายสายแล้วเหมือนจะผิดหวังนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
“เอมรักพ่อนะคะ” บอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ได้หลงลืมและยังคงคิดถึงอยู่เสมอเพียงแต่ตอนนี้ยังไม่สามารถกลับไปหาได้เท่านั้นเอง เธอรู้ว่าเธออาจไม่ใช่ลูกที่ดีนักเธอยังไม่เคยทำอะไรสำเร็จเพื่อให้พ่อภูมิใจเลยสักอย่างแล้วยิ่งตอนนี้สิ่งที่เธอทำอยู่นี้อาจทำให้เธอพ่อผิดหวังอย่างรุนแรงเพราะฉะนั้นเธอให้พ่อรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด
ไม่ได้มีแต่ผู้เป็นพ่อเท่านั้นที่ไม่รู้ คนทั้งบริษัทเองก็ยังไม่มีใครรู้ เพราะเธอสั่งให้ญารินดาปิดปากเงียบ แต่ก็มีเสียงซุบซิบนินทาอยู่บ้าง เพราะเธอมักมาทำงานพร้อมเจมส์เกือบทุกวัน ขนาดกลับก็ยังกลับพร้อมกัน แต่พยายามเธอไม่สนใจ ใครจะพูดอะไรก็พูดไปเพราะไม่อาจห้ามปากใครได้ หญิงสาวใช้มือผลักบานประตูกระจกใสเข้าไปจากนั้นถึงได้เห็นญารินดาเดินดุ่มๆ เข้ามาหา
“พี่เอม! วันนี้มีประชุมตอนสายนะ”
“อืม” เอมมาลินพยักหน้าก่อนรับเอกสารที่ญารินดาส่งให้
“วันนี้ไม่ได้มาพร้อมบอสเหรอคะ”
“เขาก็ส่วนเขาสิ” เอมมาลินขมวดคิ้วมองกับคำถามที่ชวนอึดอัด
“แหม! ก็เห็นอยู่บ้านเดียวกัน”
เอมมาลินรีบจุ๊ปากทันที ตำหนิทางสายตาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายพูดมาก จังหวะนั้นมีพนักงานสาวสองคนเดินผ่านมาและหยุดเงี่ยหูฟัง เอมมาลินหันไปมองหน้าทำตาดุ ทั้งคู่รีบยิ้มกลบเกลื่อนทันทีแล้วเดินเลี่ยงหนีไป หญิงสาวส่ายหน้าตามหลังขืนให้คนอื่นรู้ว่าเธอใช้วิธีไหนถึงทำให้บริษัทรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้มีหวังโดนดูถูกทั้งบริษัทแน่
ภายในห้องประชุม เอมมาลินกวาดสายไปรอบๆ ห้องพนักงานมากันจนเกือบครบแล้ว โดยเอมมาลินนั้นเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองตัวเองพลางมองไปที่หัวโต๊ะ ยังขาดก็แต่ท่านประธานใหญ่จอมเผด็จการ เธอแอบย่นจมูกใส่เก้าอี้ที่ว่างเปล่า วันนี้มีประชุมแท้ๆ ยังมาสายอีก หากแต่ไม่นานนักพ่อยอดชายก็เดินหน้าเข้มขรึมเข้ามา พากายกำยำหุ่นสมาร์ทยั่วบรรดาพนักงานสาวให้ตาลุกวาวกันเป็นแถบมานั่งลงที่หัวโต๊ะ เวลาอยู่บริษัทมาดเขานิ่งมากเสียจนน่าเกรงขามไม่เหมือนกับตอนอยู่บ้านเลยสักนิด แม้แต่เธอเองที่ไม่ชอบขี้หน้าก็ยังอดชื่นชมไม่ได้เลย เวลานั้นเองเพราะเอมมาลินมัวแต่ก้มดูเอกสารรายชื่อกรุ๊ปทัวร์ที่จะมาลงในไม่ช้านี้ รอยยิ้มอย่างอิ่มสุขเมื่อคิดถึงผลกำไรที่กำลังจะมาถึง เลยไม่ทันเห็นคนที่เดินตามเขาเข้ามา ญารินดาสะกิดเธอยกใหญ่จนหญิงสาวต้องเงยหน้ามอง ตอนนั้นเองเธอต้องอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุดนั่นเป็นเพราะคนที่เธอไม่คาดฝันว่าจะเจอมาปรากฏอยู่ตรงหน้าไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะกล้ากลับมา เอมมาลินหันไปมองเจมส์ที่มีสีหน้าเรียบนิ่งตามปรกติ การประชุมเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับเลขาคนใหม่ของเขา เอมมาลินนั่งเงียบตลอดการประชุมอันตึงเครียด ตึงเครียดที่ว่านั้น คงมีเธอคนเดียว เธอจ้องเลขาสาวคนใหม่เขม็ง แต่อีกฝ่ายกับมีสีหน้าเรียบนิ่งไม่แพ้เจ้านายเลยสักนิดเหมือนไม่รู้สึกสะท้านสะเทือนเลยที่เจอเธออีกครั้ง
ครั้นหลังจากประชุมเสร็จสิ้นไปแล้ว เอมมาลินยังนั่งรั้งท้ายอยู่กับท่านประธานขี้เก๊กจอมเผด็จการอยู่ พอทุกคนออกไปหมด เธอถึงหันไปถามเขาเสียงห้วนทันทีว่า
“คุณจะรับเลขาใหม่เข้ามาทำไมคุณไม่บอกฉัน”
“ผมเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อยนี่ ปรกติผมรับคนใหม่เข้ามาคุณก็ไม่ค่อยสนใจอะไรอยู่แล้ว อีกอย่างผมให้เคิร์กสัมภาษณ์ไปแล้วเมื่อวานนี้ เห็นว่ามีประสบการณ์เลยรับไว้ เขาจบจากที่เดียวกับคุณด้วยนะ ทำไม มีปัญหาอะไร” เจมส์ย้อนถามเสียงขรึม คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อน้ำเสียงของเธอคล้ายกับคนไม่พอใจ
“ไม่มี” เอมมาลินตอบเสียงแข็ง ซึ่งมันต่างจากความเป็นจริงมาก เพราะมันมีอย่างแรง เพราะอีกคนนั้นคือคนที่เป็นสาเหตุทำให้เธอตกที่นั่งลำบาก ถึงไม่ได้เป็นคนลงมือทำก็เถอะ มาธาวี โศจิรัตน์ เพื่อนสุดแสบที่ไอ้ปลิงตัวนั้นหอบเงินหนีไปด้วย ถึงเธอกรวดน้ำสาปส่งทั้งคู่ไปแล้วก็ตามที แต่การที่มาธาวีกลับมาแบบนี้ จะไม่ให้เธอรู้สึกอะไรคงเป็นไปไม่ได้ หญิงสาวลุกพรวดขึ้นกวาดเอาเอกสารขึ้นมา ตอนนี้สิทธ์ขาดการตัดสินใจเป็นเขาแทบทั้งหมดจนเธอแทบไม่มีความหมายอยู่แล้วนี่ หุ้นส่วนที่ไม่มีสิทธ์ไม่มีเสียง คอยทำตามคำสั่งไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยง บอกให้ไปซ้ายก็ต้องไป ให้ไปขวาก็ห้ามหือ หญิงสาวเดินหน้าบึ้งผ่านเจมส์ไป
“เดี๋ยว! เมื่อเช้ามาทำงานทำไมไม่รอผม”
“ขอโทษนะ! ทำไมฉันต้องรอ...คุณมาทำงานเองได้นี่ อีกอย่างคนอื่นจะคิดยังไงที่เห็นเรามาทำงานด้วยทุกวัน กลับด้วยกันทุกวัน ทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำอะไรให้เกียรติฉันบ้าง ฉันเป็นผู้หญิงนะมีแต่เสียกับเสีย” เธอย้อนห้วนๆ อย่างไม่สบอารมณ์ทำไมเวลาที่เธอจะทำอะไรต้องคอยมองสีหน้าเขาด้วยนะ ตกลงนี่เธอเป็นทาสเขารึไง
“ทำไม เป็นผู้หญิงของผมมันน่าอายมากนักรึไง”
“มาก คุณคิดว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไงที่ผู้บริหารสองคนอยู่บ้านเดียวกัน โดยที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ก็ช่างเขาสิ! ผมไม่สน”
“คุณไม่สน แต่ฉันสน ไอ้ข้อตกลงห่วยแตกนั่นฉันก็ไม่ได้เต็มใจรับ ฉันไม่มีวันให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด” เธอพูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง โดยดวงตาคู่สวยนั้นแข็งขวางอย่างเห็นได้ชัด ความไม่พอใจสะสมขึ้นเรื่อยๆ จนมันค่อยๆ ปะทุออกมา แต่ประโยคนี้ทำเอาเจมส์ฉุนจัดขึ้นมาทันควัน เขาลุกพรวดขึ้นพร้อมกับสอดมือรวบเอวบางเอาไว้แล้วยกร่างเธอขึ้นมานั่งบนโต๊ะ กดสะโพกเธอลงไปจนเธอขยับไม่ได้
“ปล่อยฉัน นี่มันห้องประชุมนะ เกิดมีใครมาเห็นเข้า” เธอว่าเสียงกร้าว ดวงตาเอาแต่มองประตูกลัวจะมีเปิดเข้ามาเห็นแถมยังดิ้นไม่หยุดสร้างความไม่พอใจให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมากเธอกำลังทำให้เขาโกรธ
“เห็นแล้วไง เราเป็นเจ้าของบริษัทใครจะกล้าว่าอะไรเรา...ไม่ว่าคุณจะเต็มใจรึไม่ มันไม่สำคัญ แต่คุณรับเงินผมไปแล้ว คนอย่างผมไม่ยอมเสียเปรียบใครฟรีๆ ผมลงทุนกับคุณไปตั้งมาก เพื่อให้คุณปฏิเสธผมครั้งแล้วครั้งเล่างั้นเหรอ ผมไม่ยอมขาดทุนหรอกรู้ไว้ด้วย ถ้าฉลาดก็อย่าเล่นตัวให้มาก ผมไม่ชอบ จำเอาไว้ด้วยว่า ทั้งบริษัทนี้และตัวคุณของสมบัติของผม ผมจะทำอะไรก็ได้” เจมส์แค่นเสียงเยาะอย่างน่าหมั่นไส้
“คนเถื่อน ชอบนักเหรอบังคับใจคนอื่น”
“ใช่! ผมชอบมาก งานถนัดผมเลยแหล่ะ ยิ่งคุณพยศมากเท่าไหร่”
เขาสอดท่อนแขนล่ำรวบตัวเธอแน่นขึ้นอีก จนร่างเธอแนบชิดอยู่กับอกแกร่งจงใจเสียดสีเนินนุ่มนิ่มอย่างไม่เกรงใจและยังใช้ขาอันแข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้กางเกงสแล็คสีดำเป็นมันลื่นแยกขาคู่เรียวออก มองคนอวดดีที่ไร้แรงขัดขืนอย่างสะใจ เอมมาลินกัดฟันแน่นอย่างไม่ยอมแพ้ มือบางดึงทึ้งเสื้อสูทสีอ่อนเอาไว้แน่นตะกุยตะกายเพื่อให้เขาออกไปพ้นตัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก และเมื่อใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ยื่นมาหามันแฝงไปด้วยความชั่วร้ายอย่างหาที่ใดเปรียบ
“ฉันเกลียดคุณ”
ทว่าคำนี้ของเธอมันไปลบรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้าคมคายให้จางลงไปได้ในทันที มือหนาเลยยื่นออกมาบีบหน้านวลแรงซะจนเธอเจ็บจากนั้นก็บังคับจูบโดยที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจ เมื่อเธอไม่ยอมเปิดปาก เขาเพิ่มแรงบีบขึ้นไปอีก เอมมาลินกำเสื้อสูทของเจมส์จนยับย่นนั่นเพราะมันเจ็บไปทั้งปาก เขายังขบเม้มริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ได้โดยทั้งสองต่อสู้กันอย่างเงียบกริบฝ่ายหนึ่งก็เอาแต่รุกรานอีกฝ่ายก็พยายามปัดป้องอย่างถึงที่สุด แล้วทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดผลัวะออกมา ญารินดาอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้างกับภาพเบื้องหน้าเธอเห็นเพียงสองคนฟัดกันนัวเนีย
เอมมาลินอาศัยจังหวะที่เจมส์เผลอถอนริมฝีปากออกเพราะมีคนพรวดพราดเข้ามากะทันหัน ผลักเขาออกไปจนเต็มแรง สะบัดผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงก่อนขยับกระโปรงตัวสั้นที่มันเลิกขึ้นให้เข้าที่อย่างลนลาน แล้วเดินก้มหน้าก้มตาด้วยความอับอายแล้วออกไปจากห้องทันที ญารินดามองตามหลังก่อนจะหันมาสบตาประธานหนุ่มที่จ้องเขม็งทำเอาเธอสะดุ้งโหยง
“คราวหลังจะเข้ามาเคาะประตูก่อนนะ” ประธานหนุ่มตำหนิเสียงเย็นเยียบน่ากลัว
“ขอประทานโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ในห้องประชุมแล้ว” ญารินดาแก้ตัวเสียงอ่อย โดยเจมส์เดินฟึดฟัดออกไปอย่างคนอารมณ์ไม่ดี
ชายหนุ่มเดินหัวเสียกลับเข้ามาในห้องทำงาน ผ่านเคิร์กที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นอย่างที่เห็นเป็นประจำ เขาเดินไปหยุดอยู่ริมหน้าต่าง มือข้างเท้าสะเอว หัวคิ้วจรดกันมัดเป็นปมแน่น ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆ กับคำว่าเกลียดของเธอนะ แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกผิดด้วย พ่นลมหายใจแรงอย่างหงุดหงิด เห็นทีว่าเธอคนนี้คงจะไม่ยอมให้เขาเคี้ยวเล่นง่ายๆ เหมือนคนอื่นซะแล้ว ก็อยากรู้นักว่าเธอจะเล่นตัวไปได้อีกนานเท่าไหร่ คนอย่างเขาแพ้ใครไม่เป็นด้วยสิ
เอมมาลินกลับมาห้องทำงานของตน เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังบุนวมอย่างดีด้วยกายที่เหนื่อยอ่อน หมุนมันออกไปทางหน้าต่าง หยดน้ำใสๆ รินออกมาจากดวงคู่เศร้าอย่างหม่นหมอง นี่เธอต้องทนความเผด็จการของเขาไปถึงเมื่อไหร่กันนะ เอาแต่อ้างสิทธิ์ทั้งที่ไม่ถามเธอซักคำ ว่าเธออยากให้เขามีสิทธ์นั่นรึเปล่า นิ้วเรียวแตะลงที่ริมฝีปากบางกำลังบวมเจ่อ คนป่าเถื่อน เท้าแขนลงไปบนพนักเก้าอี้ มือกำแน่นใช้มันค้ำศีรษะอย่างอ่อนแรง พลันเสียงเคาะประตูเบาๆ เธอรีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะหันกลับมาหาญารินดาที่เดินมานั่งลงฝั่งตรงข้าม มองอยู่ครู่ใหญ่พร้อมกับคำถามมากมายอยู่ในหัว
“อย่าเพิ่งถามอะไรพี่เลยนะพี่ยังไม่อยากพูดถึง” เอมมาลินรีบออกตัว
“เพราะอย่างงี้เองใช่ไหมที่เขายอมมาลงหุ้นด้วย” ถึงเอมมาลินไม่พูด แต่ญารินดาก็พอจะเดาเรื่องได้คร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอพยักหน้าแทนคำตอบ “โธ่..พี่เอม ฉันกำลังจะมองเขาเป็นเทพบุตรอยู่พอดี”
“ช่างเถอะ ถือว่าฉันทำเวรทำกรรมมาเยอะ ตอนนี้อยู่ในช่วงชดใช้กรรมอยู่”
“เฮ้อ” ญารินดาได้แต่หน้าเศร้าลง เพราะไม่รู้จะหาคำใดมาปลอบใจ ได้แต่มองหน้าเอมมาลินที่ดูอมทุกข์ “นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“อืม! ก็ดี” หญิงสาวพยักหน้ารับน้ำเสียงนั้นฟังดูหมองเศร้าคนฟังรู้สึกเห็นใจ เจมส์ไม่น่าทำแบบนี้เลย
ญารินดาแกล้งเปลี่ยนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อย เพราะไม่อยากให้เธอเครียด เอมมาลินเดินไปยิ้มไป แม้สีหน้าจะดูหม่นๆ แต่พ อฟังเสียงเจื้อยแจ้วของญารินดาก็พอได้คลายเรื่องแย่ๆ ในใจไปได้บ้างเล็กน้อย หญิงสาวสลัดเรื่องไม่สบายใจทิ้งไปชั่วคราว เพราะรู้ว่าเครียดไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นและเธอก็ไม่อยากเอาความอ่อนแอออกมาประจาน
ความคิดเห็น