ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ล่ารักหัวใจทมิฬ

    ลำดับตอนที่ #9 : ล่ารัก 9

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 191
      1
      21 มิ.ย. 59



                





               ภายนเพ้นท์เฮาส์สุดหรู แอนเดรสพาร่างเพรียไปวางที่เตียงหญ่ มองหญิงสาที่หลับลึกเสียเหลือเกิน เขาปลุกอยู่หลายหนเธอกลับไม่รู้สึกตัว อาจเพราะฤทธิ์ยาที่เธอกินเข้าไปยาตัวนี้ออกฤทธิ์คล้ายยานอนหลับทำให้ง่วงึม กว่าเธอจะรู้สึกตัวตื่นคงจะพรุ่งนี้เช้า ที่รู้เพราะตนเคยเห็นบารอนกินมัน ตอนนั้นเขาหลับยาวข้ามวันเลยทีเดียว ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมยาวสลวยออกไปห้พ้นดงหน้าเรียวเล็ก สำรวจหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักดีพอ กลับพาเธอกลับมาอย่างง่ายๆ คำถามที่ฉายชัดอยู่นวงหน้าคมเข้ม ว่าเธอไปทำอะไรที่นั่นกันแน่นะ ครกันที่เธอตามหา ข้อข้องจที่ต้องรอเจ้าตัวตื่นมาไขความกระจ่าง หรือบางทีเขาอาจต้องเป็นคนค้นหาคำตอบนั่นเอง

    มากมายเหตุผลที่เขาไม่ควรเชื่อจคนง่ายๆ รอบตัวเขามีคนล้อมรอบมากมายแต่จะมีสักกี่คนที่รับใช้เขาอย่างื่อสัตย์จริงใจ แน่นอนบารอนต้องเป็นหนึ่งนนั้น ตนไม่เคยกังขาในความภักดีของเขา เปรียบเสมือนมือขวาที่ตนไว้วางจ แต่นั่นก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คน ด้วยระยะหลังเขาจับหนอนบ่อนไส้ที่ศัตรูส่งเข้ามาได้อยู่บ่อยครั้ง เขาจึงต้องระมัดระวังตัวมากขึ้นเป็นพิเศษ พวกมันก็มีความพยายามเหลือเกิน แม้แทบทุกรายจะไม่ได้อะไรไปและต้องจบลงด้วยน้ำมือเขา มันไม่ช่สิ่งที่เขาอยากให้เป็น การฆ่าคนไม่ใช่เรื่องสนุก และเขาก็ไม่อยากทำมัน

                เท้าใหญ่ไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า คานหาเสื้อตัวที่เธอน่าจะพอใส่ได้ เพราะชุดเธอนั้นมันเยินเกินไป ครั้นจะปล่อยให้นอนในสภาพแบบนั้นคงจะไม่สบายตัวเท่าไหร่ ช้อนร่างบางขึ้นมานอนบนตักแกร่ง มือประคองศีรษะเล็กไว้อย่างมั่นเหมาะเพื่อไม่ห้โงนเงน จัดการถอดเสื้อยืดสีขาวออกแต่บราสีเนื้อนั้นกลับติดออกมาด้วยโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ เมื่อทอดสายตาต่ำลงอกแกร่งจึงกระเพื่อมเพราะหอบหายใจแรง ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นสรีระของสตรี แต่เขาไม่เคยที่จะต้องนั่งมองเฉยๆ แบบนี้ ผิวขาวสวยอวบอูมนูนเด่นน่าสัมผัสเสียจริง เหมือนมันกำลังร้องเรียกสายตาของเขาให้จับจ้องอยู่ที่ทรงอิ่มนั้น จำจต้องสะกดกลั้นความต้องการเพื่อจะไม่ล่วงเกินเธอโดยที่เจ้าตัวไม่อนุญาต เมินสายตาไปทางอื่นชั่วคราว ผ่อนลมหายจเข้าออก พอเขาจะหยิบเสื้อตนสวมให้คนบนตักก็ปรือเปลือกตาขึ้นด้วยอาการมึนเบลออย่างคนไม่ค่อยมีสติ

                “ทำอะไร” น้ำเสียงเบาหวิวของคนถามมันช่างปลุกเร้าอารมณ์เขาได้ดีจริง

                “เปลี่ยนเสื้อห้เธอ” ตอบเสียงแผ่ว เพราะเขากำลังจะทนไม่ไหวแล้ว เมื่อบางอย่างคับแน่นจนกล้จะระเบิด เพียงชั่วครู่ที่เขาคิดว่าเธออาจจะด่าเขาเหมือนครั้งก่อน แต่วงหน้าเล็กนั้นกลับซบลงบนอกแกร่งเพื่อหลับต่อและที่ทำเขาสิ้นสุดความอดทนนั้น เมื่อเธอปล่อยลมหายจเบาบางลัดเลาะแผ่นอกแข็งแรง พร้อมกับเนินนุ่มหยุ่นบดเบียด สร้างพลังงานบางอย่างให้พุ่งกระจาย จึงก้มลงบดริมฝีปากสีหวานที่ยั่วจนั้นเสียอย่างสุดกลั้น เธอขัดขืนเพียงครึ่งนาทีเท่านั้นกายบอบบางก็อ่อนยวบเพราะโดนสูบเอาเรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดไป

                เพราะสมองไม่มีประสิทธิภาพนการสั่งงาน มึนเบลอจนไม่รู้ว่าตนนอนเปลือยอยู่บนตักเขา ปล่อยเขาทำตามจด้วยเธอนั้นกำลังคิดว่าฝันอยู่ ผ่อนกายช้าๆ เมื่อปากหนาเลื่อนจากริมฝีปากอิ่มเจ่อไล่ไปตามบหน้านวล ลงไปอีกนิดที่ลำคอระหงพร้อมเสียงครางต่ำอย่างพอจของชายหนุ่ม คล้ายเสียงคำรามของเสือร้ายที่กำลังขย้ำเหยื่อสาวเนื้อหวานฉ่ำ ร่างเพรียวนั้นถูกกดลงบนที่นอนนุ่มอย่างช้าๆ โดยไร้แรงต้าน วงหน้าคมสากทอดมองร่างสวยบิดไปมาเมื่อโดนกระตุ้นจากปลายนิ้วกดลึกจมหายไปจกลางความสาว แววตาเปล่งแสงเมื่อจับจ้องอยู่ที่บัวตูมอันอวบอูม มันคล้ายกำลังจะเบ่งบานห้เขาได้เชยชม กายสาวไหวสะท้านเมื่อความหวิวซ่านเข้าจู่โจม

    นี่เธอกำลังันอยู่ช่ไหม เหตุดมันจึงเหมือนจริงถึงเพียงนี้ กายเบาหวิวราวกับไร้แรงโน้มถ่วง สะดุ้งนิดเมื่อปลายยอดปทุมถันสีอ่อนถูกครอบงำ อีกข้างหนึ่งนั้นถูกเน้นหนักเคล้นคลึงด้วยฝ่ามือหนา ความนุ่มหยุ่นถูกดูดกลืนอย่างตะกละตะกลาม กว่าเขาจะอิ่มหนำจนพอจเธอแทบจะแหลกคามือ อารมณ์ดิบถูกดึงออกมาตามสันชาติญาณ ความร้อนแผ่่านไปทั่วกายหนุ่มรอการปลดปล่อย หยัดร่างลุกขึ้นนั่งสะบัดเสื้อตัวหนาไป จากนั้นจึงตามด้วยเสื้อยืดสีทึบอีกตัว กายแกร่งอัดแน่นไปด้วยลูกไฟขนาดมหึมาที่เขาพร้อมจะปลดปล่อยมันส่เธอ โน้มตัวลงอีกครั้งจนอกแกร่งแนบชิดเนินนุ่มหยุ่นนั้น เมื่อบดริมีปากสีสวยอีกครากลับไร้การตอบรับ เพราะเธอหลับไปแล้ว หลับไปต่อหน้าต่อตาเขาทิ้งเขาไว้เพียงแค่ครึ่งทาง

    “ไม่อยากจะเชื่อเลย” เสียงห้าวหญ่สบถอย่างหงุดหงิด เธอหลับใส่เขา จำต้องผละกายออก สำหรับเขามันต้องได้รับความร่วมมือจากทั้งสองฝ่ายเท่านั้น มีความสุขคนเดียวมันจะไปสนุกอะไร ยังมีเวลาอีกยาวสำหรับเธอคนนี้ ของเล่นชิ้นหม่ที่น่าพึงใจ

    แต่เวลาเดียวกันนั้นเอง กายระหงยืนกอดอกระหว่างระลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนที่ขึ้นไปอย่างช้าๆ เมื่อมันถึงจุดหมาย บานประตูจึงเลื่อนเปิดออก เรียวขาเสลาจึงก้าวออกไปด้วยความมาดมั่นไปหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ยื่นมือไปเคาะไม่นานคนจากด้านนจึงเปิดรับ

    “แอนเดรสล่ะ” เจ้าของเสียงหวานเอ่ยถามบอดี้การ์ดหนุ่ม

    “พักผ่อนอยู่ครับ” บารอนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามแบบฉบับของเขา เลน่าส่งยิ้มน้อยๆ จากนั้นจึงเบียดเข้าไปโดยไม่รีรอ เขาอยากจะปรามเธอแต่ไม่ทัน แอบกังวลว่าหากเธอเข้าไปตอนนี้อาจมีปัญหา เมื่อตนเข้าจว่าเจ้านายหนุ่มกับเพลินอยู่กับแม่พนักงานสาวคนนั้นอยู่ “คุณเลน่าครับ ตอนนี้คงไม่สะดวกกระมัง”

    “ฉันไม่กวนเขาหรอกบารอน จะรอจนเขาตื่นก่อน” บอกพลางตรงไปยังชุดโฟาเพื่อจะนั่งรอ แต่กลับเห็นกระเป๋าสะพายที่คลับคล้ายว่าจะเคยผ่านตา ดวงตาเรียวรีจึงหรี่แคบก่อนจะเบนไปที่บอดี้การ์ดหนุ่ม “เขาอยู่กับคร”

    เธอยังไม่ทันได้รับคำตอบ ประตูห้องนอนก็เปิดออกมาเสียก่อน กายแกร่งก้าวออกมาพลันปราดมองผู้มาเยือน หญิงสาวสยายเรียวปากสีสดนั้นออกก่อนจะเดินไปหา

    “แอนเดรส ตื่นแล้วหรือค่ะ” แขนนุ่มยกโอบรอบคอชายหนุ่ม เขาเพียงผ่อนลมหายจต่ำๆ แต่เมื่อสายตาคู่เฉี่ยวเหลือบเข้าไปนห้องเห็นร่างใครหนึ่งนอนหันหลังให้อยู่จึงหุบยิ้มทันที “นั่นใครคะ”

    “นพิษฐา” เขาตอบแบบเนือยๆ

    “หล่อนมาอยู่นี่ได้ยังไงกัน” เสียงหวานแวดขึ้นอย่างลืมตัวพร้อมอารมณ์ที่เพิ่มระดับขึ้นอย่างกะทันหัน

    “เรื่องมันยาว เธอมีปัญหานิดหน่อย ฉันเลยช่วยเธอมา” คำตอบนั้นของเขาไม่ได้ขยายความ

    “ช่วย..ด้วยการพามานอนฟัดเนี่ยนะ” เธอขึ้นเสียงอย่างกรุ่นโกรธ จนคนฟังขมวดคิ้วมองอย่างไม่ชอบใจในน้ำเสียงแบบนี้ของเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เขาทำแบบนี้ เมื่อเธอรู้ตัวว่าแสดงอาการมากไปเธอจึงผ่อนสีหน้าลง “ขอโทษค่ะ ฉันก็แค่ประหลาดจ ไม่คิดว่าคุณกับเธอจะไปกันเร็วขนาดนี้ ฉันนึกว่าคุณจะไม่ชอบหน้าเธอเสียอีก”

    “มานี่มีธุระอะไร”

    “ฉันต้องมีธุระด้วยหรือถึงจะมาได้” หน้าสวยงอลงด้วยอาการน้อย

    “ฉันเคยบอกเธอแล้วไงฉันไม่ชอบห้ใครมายุ่มย่าม เธอเองก็ยอมรับในข้อนี้ไม่ใช่เหรอ”

    ช่! เธอยอมรับข้อตกลงที่ไม่ผูกมัดนี้เอง เพราะเขาเป็นแบบนี้ เย็นชา ไม่เคยแคร์คร อุปนิสัยแข็งกร้าวไร้ความอ่อนโยน แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์ที่ทำห้เธอหลงผู้ชายคนนี้หัวปักหัวปำ แม้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยตอบรับคามรู้สึกนี้ของเธอ พอจที่จะให้มันจบลงแค่บนเตียง ผิดจากเธอที่อยากจะยื้อเขาให้หยุดอยู่กับตน

    “ก็ได้ค่ะ ฉันกลับก็ได้คุณนี่ใจดำกับฉันไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” พูดพลางชำเลืองเข้าไปนห้องนอน ส่งสายตาอาฆาตให้คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง นังตัวดี! กล้าท้ายคำเตือนของฉัน อยากลองของนักช่ไหมฉันจะจัดห้ จะได้รู้อะไรควรไม่ควรชอบแส่หาเรื่อง เธอจะได้เรื่องแน่





                                          









                ชื่นชอบ ทิ้งเมนต์ โหวตให้กำลังใจกันนะคะ เฮียเริ่มรุกแล้วนะ














    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×