คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ล่ารัก 10
นพิษฐารู้สึกตัวตื่นในตอนเช้าของอีกวัน เมื่อกระพริบตาถี่ๆ สู้แสงอยู่หลายครั้ง ก่อนจะปรับรับภาพได้ชัดเจน กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคยไม่แน่ใจว่าตนอยู่ที่ไหน สะบัดผ้าห่มผืนหนาออกลุกไปล้างหน้าล้างตา
หญิงสาวพาเท้าเล็กเดินสำรวจอย่างสนอกสนใจ พอเห็นรูปที่แขวนอยู่บนผนังจึงรู้ว่านี่คงเป็นเพ้นท์เฮาส์ของแอนเดรส ตัวห้องกว้างขวางผนังกรุกระจกใสเกือบรอบทิศจนสามารถมองออกไปด้านนอกได้เก้าสิบองศาเลยทีเดียว เธอเห็นแม่บ้านกำลังทำความสะอาดห้องอยู่จึงเดินผ่านไป ก่อนจะไปหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่ง ด้านในนั้นเป็นห้องฟิตเนสส่วนตัว มองเจ้าของห้องห้อยตัวอยู่บนบาร์โหน เมื่อเขาขยับกายขึ้นลง มัดกล้ามที่ชื้นไปด้วยเหงื่อจึงเด่นชัด มันสะท้อนแสงเห็นแล้วดูเซ็กซี่จักกะจี้เล็กๆ เขาสวมเพียงกางเกงวอร์มตัวเดียวจึงสามารถเห็นสัดส่วนกำยำล่ำบึกได้ชัดเจน สายตาปราดเปรียวของเธอจับจ้องอยู่ที่กายนั้นไม่ห่าง ความชื่นชมถูกส่งออกมาจากดวงตาคู่หวาน เธอไม่เคยมายืนจ้องใครด้วยสายตาแบบนี้ รู้สึกแปลกพิลึกที่ไม่สามารถถอนมันออกมาได้
“มาทำอะไรตรงนี้ครับ”
จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา ร่างเพรียวจึงสะดุ้งด้วยความตกใจ หญิงสาวหมุนกายกลับไปมอง ชายผู้มีวงหน้าเรียบนิ่ง บนเครื่องหน้าเหมือนมีอย่างเดียวที่ขยับได้คือปากซีดๆ นั้น แม้แต่ดวงตาสีอ่อนยังแทบไม่กระพริบจนดูเผินๆ คล้ายซอมบี้ แถมยังมาอย่างเงียบกริบจนเธอไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้า
“ฉันเพิ่งตื่นเลยออกมาเดินเล่น ฉันเดินเล่นได้ใช่ไหม” ถามเสียงเบาอย่างไม่แน่ใจเพราะกลัวว่าเธอจะลาบละล้วงเกินไป ที่ถือวิสาสะเดินสำรวจเองโดยที่เจ้าบ้านไม่ได้อนุญาต
“ได้สิ!”
แต่เสียงนี้ไม่ได้ออกมาจากปากซีดของบารอน เมื่อเธอหันไปตามเสียงก็สะดุ้งอีกครั้ง กายสูงของแอนเดรสยืนค้ำตระหง่าน พอกันเลยเจ้านายกับลูกน้องชอบมาแบบเงียบๆ
“แม่บ้านเตรียมอาหารไว้ให้แล้วครับ” บารอนรายงานผู้เป็นเจ้านาย แอนเดรสผงกศีรษะรับแล้วจะเบนสายตามาหาเธอ
“หิวไหม”
“นิดหน่อยค่ะ” เธอยอมรับอย่างเอียงอาย ยังไม่วายแอบมองหน้าท้องเป็นลอนสวยยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งดูดี
ภายในห้องรับประทานอาหารเสียงมีดส้อมกระทบกันเบาๆ แอนเดรสนั่งมองคนตรงหน้าที่จัดการแซนวิชจนเกลี้ยงภายในไม่กี่นาที เนี่ยนะบอกนิดหน่อย แต่ก็นั่นแหล่ะเมื่อวานเธอคงเสียพลังงานไปเยอะ อดแปลกใจกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้กับความใจกล้าของเธอ กล้าเข้าไปในถิ่นพวกนั้นแล้วหนีออกมาได้แบบหวุดหวิดก็นับว่าเก่งมากแล้ว ภายนอกดูเซ่อซ่าแต่ใครจะรู้ว่าเธอจะห่ามขนาดนั้น หากเป็นคนอื่นคงไม่รอดออกมาแบบนี้หรอก
เธอเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ ไม่เพียงแต่สิ่งที่ทำเท่านั้น แต่กลับพบว่าอย่างอื่นของเธอก็น่าสนใจไม่แพ้กัน โดยเฉพาะเมื่อวานเขาได้ทดสอบมันไปบ้างแล้ว เขารู้ว่าภายในเสื้อยืดตัวหลวมที่เธอสวมใส่มันสวยงามขนาดไหน ปากเล็กที่กำลังขยับเคี้ยวน่ากัด รสหวานนุ่มลิ้น จนชายหนุ่มเผลอกัดปากตัวเองด้วยอารมณ์ที่กรุ่นอยู่ภายใน เขาแทบไม่แตะต้องอาหารบนโต๊ะ เอาแต่จ้องอาหารตาเบื้องหน้า พลอยทำให้คนถูกมองนิ่วหน้า แต่เมื่อทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เขาอยากกระโจนใส่เสียเหลือเกิน อยากกินเธอแทน
“ทำไมคุณไม่ทานล่ะคะ ไม่หิวหรือ”
“หิว” เมื่อเขาพูดนิ้วแกร่งไล่วนอยู่บนริมฝีปากของตน แววตาส่อประกายบางอย่างออกมา พอเห็นแบบนี้นพิษฐาเลยลอบกลืนน้ำลาย หิวแล้วทำไมเขาไม่กินนะ เอาแต่จ้องเธออยู่ได้อย่างกับว่ามันจะทำให้อิ่มอย่างนั้นแหล่ะ เพราะเธอคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงความฝัน เธอคงละเมอไปเองจึงไม่เอะใจในท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย
แอนเดรสมาส่งเธอตอนสาย เมื่อรถจอดสนิทหญิงสาวจึงหันไปแสดงความขอบคุณอย่างซาบซึ้ง หากเมื่อวานไม่ได้เขาตนก็เกือบไม่รอดเหมือนกัน
“ขอบคุณค่ะสำหรับความช่วยเหลือ สองครั้งแล้วฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี” แต่พอเธอพูดจบ ดวงตาคู่คมนั้นก็เปล่งประกายอีกแล้ว
“ไม่ต้องห่วงเธอได้ตอบแทนแน่ ขึ้นห้องไปเถอะ แล้วทีหลังก็อย่าไปแถวนั้นอีกนะ มันอันตราย หากอยากจะตามหาเพื่อนบอกฉัน ฉันช่วยได้” เขาเสนอด้วยความหวังดี
“อย่าเลยค่ะ แค่นี้ฉันก็เกรงใจจะแย่” หญิงสาวบอกปัด ตราบใดที่เธอยังหาความข้อพิสูจน์ไม่ได้ เธอจะไม่ปริปากบอกอะไรเขาเด็ดขาด เขาก็ยังคงเป็นผู้ต้องสงสัยสำหรับเธออยู่ เพียงแต่ตอนนี้จุดที่น่าสงสัยมันมีมาเพิ่มอีกเท่านั้น
ครั้นเมื่อเธอกลับขึ้นมาบนห้อง ทันทีเธอก้าวเข้ามา เสียงแหลมเล็กของแคลร์ร้องขึ้นทันทีด้วยความดีใจระคนโล่งอก ปรี่เข้ามาจับเธอสำรวจดู
“นพิษ..เธอหายไปไหนมาทั้งคืน เป็นอะไรรึเปล่า รู้ไหมฉันเกือบแจ้งความแล้ว นึกว่าเธอจะหายไปเหมือนกังสดาลเสียอีก” สุ่มเสียงห่วงใยพลันจับร่างเธอหมุนจนนพิษฐากลั้วหัวเราะในท่าทีตื่นตูมของอีกฝ่าย
“ใจเย็นแคลร์ ฉันปลอดภัยดีเห็นไหม ไม่มีอะไรที่น่ากังวลน่า”
“แล้วเมื่อคืนเธอไปไหนมา งานก็ไม่ไปทำฉันเป็นห่วงแทบแย่” ยังซักต่อไม่หยุด
“คือ..ฉันไปนอน...ค้างที่เพ้นท์เฮาส์ของคุณแอนเดรสมา” หญิงสาวตอบออกไปตามตรง
“อะไรนะไปค้างบ้านคุณแอนเดรส นี่เธอกับเขา...”
“เปล่า..ไม่ใช่อย่างงั้น เพียงแต่ฉันมีเรื่องนิดหน่อยพอดีเขาผ่านไปเลยช่วยฉันไว้”
“อย่าบอกนะว่าเธอไปที่นั่นอีกแล้ว โธ่เอ๊ย นพิษฉันเตือนเธอแล้วทำไมไม่ฟังกันเลย ฉันถามจริงๆ เถอะนะเธอจะไปทำไม อย่ามาบอกว่าไปเที่ยวนะ เพราะฉันไม่เชื่อแล้ว”
“เรื่องมันซับซ้อน ไว้วันหลังฉันจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”
เธอปลีกตัวมาเพราะไม่อยากเจอคำถามที่ยังไม่อยากตอบ บิดกายไปมาอย่างเหนื่อยล้า รู้สึกปวดเมื่อยไปหมด โดยเฉพาะทรวงอกมันเจ็บคัดยังไงไม่รู้เธอก็ว่าไม่ได้ไปกระแทกอะไรนี่นา พากายนุ่มไปยืนหน้าตู้เสื้อ ถอดเอาเสื้อของแอนเดรสออกไป เธอไม่กล้าถามเขาว่าเขาเป็นคนเปลี่ยนเสื้อเธอเองรึเปล่า คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก จนเมื่อมองร่างเปลือยของตนจึงเห็นร่องรอยสีทับทิมเป็นจุดๆ อยู่ใต้ฐานทรวงอก ไหล่เล็กลู่ลงทันที ก่อนที่ภาพที่เกิดขึ้นจะฉายวาบขึ้นมาในใจ ทุกสัมผัสของเขามันเริ่มเด่นชัด บ้าจริง! คนฉวยโอกาส นี่นะหรือแอนเดรสที่ทุกคนยำเกรง เป็นโจรล่าสวาทไม่ว่า งานนี้เปลืองตัวชะมัด นิ้วกรีดกรายไปบนรอยมลทิลที่เขาฝากไว้ จู่ๆ ก็รู้สึกหวิวไหวเมื่อคิดว่าริมฝีปากหนาหยักนั้นประทับลงตรงนี้ นึกถึงหุ่นล่ำๆ ของเขาพานทำลมหายใจติดขัด ไม่! เธอต้องไม่คิดแบบนี้ ต้องไม่ลืมว่ามานี่เพื่ออะไร แอนเดรสเป็นคนที่เธอไม่ควรรู้สึกอะไรกับเขา สะบัดหัวเพื่อเรียกสติก่อนมันจะหลุดออกจากร่าง มือเล็กคว้าเอาผ้าเช็ดตัวจากนั้นจึงเข้าห้องน้ำด้วยอาการฟึดฟัด
หลังเมื่ออาบน้ำจนสดชื่นขึ้นมาแล้วจึงตั้งใจจะนอนพักเอาแรง แต่ทำยังไงก็ไม่หลับ ขยับหมอนใบใหญ่ก่อนจะเอนหลังพิง ดึงเอาสมุดไดอารี่ออกมาอ่านอีกครั้ง ไม่อยากเชื่อเลยว่ากังสดาลจะเข้าไปพัวพันกันคนพวกนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอนะกั้ง เธอรู้ว่ากังสดาลเป็นคนทะเยอทะยานแต่คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องผิดกฎหมายแบบนี้ได้ ความผิดหวังจุดเล็กๆ เริ่มก่อตัวขึ้นพร้อมกับความสับสนที่ยังคงแล่นพล่านอยู่ในใจ ลำพังแอนเดรสกับเลน่าเธอก็ยังพิสูจน์อะไรไม่ได้ นี่มีมาเฟียเพิ่มเข้ามาอีกกลุ่ม ตกลงแล้วใครทำกันแน่นะ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน เพราะมันมีแนวโน้มว่าจะเป็นไปได้หมด ทุกคนมีน้ำหนักพอกัน ยกเว้นแอนเดรสที่เธอยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง หากแอนเดรสเป็นคนทำ แล้วเขาทำไปเพื่ออะไร แอนเดรสมีเหตุผลอะไรถึงต้องกำจัดกังสดาล เธอเก็บผ้าไปอยู่เขาได้พักเดียวก็ออกมา แปลว่าต้องมีปัญหาอะไรกันแน่ๆ เห็นทีตนคงต้องหาทางเข้าใกล้เขามากกว่านี้เสียแล้ว
ความคิดเห็น