คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Level_31
ปิ๊งป่องๆๆๆ...เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้งทำให้แบมแบมที่นั่งอยู่บริเวณห้องนั่งเล่นหันกลับไปมอง
“ใครมาอีกว่ะ”
ร่างบางเอ่ยขึ้นก่อนจะเขย่าตัวคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่
“ตื่น..มีคนมา”
“อื้มม..”
แทนที่จะตื่นมาร์คกลับซุกหน้าเข้าหาหน้าท้องของอีกฝ่ายมากขึ้นพร้อมกันถูไถหน้าไปมาราวกับเป็นหมาที่ต้องการจะอ้อนเจ้าของ
“เฮ้อ..แม่งเป็นหมารึไงเนี่ย”
แบมแบมพูดออกมาด้วยท่าทีเซ็งๆมือเรียวเริ่มเขย่าตัวมาร์คแรงขึ้น
“มาร์คตื่น”
“.......”
“ตื่นดิว่ะ”
“.......”
“ไม่ตื่นใช่มั้ย”
งับ..
“โอ๊ยย..”
มาร์คร้องเสียงหลงรีบยกมือขึ้นมากุมหูของตนเองเอาไว้ทันทีก็จะไม่ให้ร้องได้ยังไงในเมื่อแบมแบมเล่นก้มลงไปกัดหูของเขาอย่างจัง
“กัดทำไมวะ”
มาร์คเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าร่างบางจ้องมาที่เขาเขม่งแถมยังดูหัวเสียไม่น้อย
“อย่ามาสำออย ลุกไปเปิดประตูมีคนมา”
แบมแบมเอ่ยเสียงเข้ม เขาไม่กัดให้หูขาดติดปากออกมาก็ดีแค่ไหนแล้วแค่นี้มาทำเป็นโอดครวญทีตอนกัดเขาล่ะไม่คิด
“ใครมา”
“กูจะรู้มั้ย”
“หงุดหงิดเรื่องอะไรอีกเนี่ย”
มาร์คค่อยๆยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับหันไปถามร่างบางอย่างอดไม่ได้
“........”
“เป็นอะไร”
มาร์คยังคงคาดคันเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองมาที่เขาแต่ไม่ยอมปริปากพูด
“จะถามอะไรนักหนาว่ะ
ไปเปิดประตูเหอะเขามากดออดตั้งนานแล้วนะ”
“ไม่..จนกว่ามึงจะบอกกูว่าเป็นอะไร”
“เฮ้อ...”
แบมแบมถอนหายใจอย่างข่มอารมณ์
“จะพูดได้รึยัง ถ้ามึงไม่พูดก็ปล่อยให้แม่งยืนรอหน้าห้องไปแบบนั้นแหละ”
“โว้ยย..ก็ตะคิวมันแดกขากู กูเมื่อย ขยับก็ไม่ได้ แม่งชาไปครึ่งตัวแล้วเนี่ย เป็นเพราะมึงนั้นแหละชอบทำกูเจ็บตัว มึงรีบๆไปเปิดประตูเลยนะก่อนที่ขากูจะหายชาแล้วลุกขึ้นไปจัดการกับมึง”
แบมแบมโวยออกมาเป็นชุดอย่างสุดทนที่เขาไม่ตอบมาร์คไม่ใช่ว่างอนหรือแกล้งกวนอีกฝ่ายหากแต่เขากำลังพยายามข่มอาการชาที่เกิดขึ้น ส่วนมาร์คก็มานั่งคาดคั้นจะให้เขาพูดออกมาให้ได้จนเส้นความอดทนที่มีขาดสะบั้นลงในที่สุด
“ฮ่าๆๆๆ”
มาร์คหัวเราะออกมาดังลั่นก็เขาหลงคิดไปต่างๆนาๆว่าร่างบางคงโกรธเขาเรื่องเมื่อคืนแต่ที่ไหนได้
“ตลกมากนักรึไง”
“ก็ไม่มากหรอก หึๆ ฮ่าๆๆ”
มาร์คพยายามจะกั้นขำแต่ก็ทำไม่ได้ เขายังหลุดหัวเราะออกมาไม่ยอมหยุด
“.......”
แบมแบมจ้องอีกฝ่ายนิ่งๆและนั้นทำให้มาร์คค่อยๆหยุดหัวเราะเพราะท่าทางแบบนี้แสดงว่าร่างบางเริ่มของขึ้นแล้ว
“โอเคๆ หยุดแล้ว”
มาร์คพูดพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้น
“เดี๋ยวกูไปเปิดประตูก่อนแล้วจะกลับมานวดให้ นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ”
พูดจบก็ขยี้หัวร่างบางไปมาก่อนจะก้าวไปยังหน้าประตู
“กวนตีน”
แบมแบมสบถออกมาหลังจากมาร์คเดินห่างออกไป
มาร์คเดินยิ้มขำกับเรื่องเมื่อครู่ขายาวเดินมาจนถึงบานประตูก่อนเปิดออกเผยให้เห็นกลุ่มแขกผู้มาเยือน
“ทำเหี้ยอะไรอยู่ว่ะ นานชิบหาย”
เสียงโวยดังขึ้นก่อนกลุ่มคนที่มาจะเดินแทรกเข้าไปภายในห้องทำให้แบมแบมหันไปมองว่าใครมากดออด
“เฮียแจ็ค!! ”
แบมแบมร้องทักแขกผู้มาเยือนก่อนจะต้องเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าใครที่เดินตามเข้ามาด้วย
“ไอเนียร์ ไอแจ”
“เออพวกกูเอง ทำไมมึงต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นด้วย”
จูเนียร์เอ่ยขึ้นขำๆที่พวกเขามาที่ห้องของมาร์คก็เพราะเมื่อวานมาร์คดูเหมือนจะมีเรื่องเครียดๆอะไรสักอย่างเลยไลน์ไปหาเจบีให้มานั่งกินเหล้าที่ห้องและเมื่อจูเนียร์รู้เรื่องเลยให้ชวนแจ็คสันกับยองแจมาด้วยเนื่องจากแบมแบมก็พักอยู่ที่นี่และเขาก็ไม่ได้เจอเพื่อนมาสักพักแล้ว
“ปะ..เปล่า แค่ตกใจไม่คิดว่าจะมากัน”
“แล้วไอเจบีไปไหนล่ะ”
มาร์คที่พึ่งเดินตามเข้ามาถามขึ้น
“ผมให้ไปซื้อเหล้ากับพวกของกินน่ะเดี๋ยวก็คงมา”
จูเนียร์เป็นฝ่ายตอบข้อสงสัย
“เดี๋ยวนี้มึงกล้าใช้เพื่อนกูแล้วเหรอไอเนียร์”
มาร์คเอ่ยขำๆ
“ก็นะ”
จูเนียร์ยักไหล่กวนๆส่งกลับไป
“ไงไอแสบ..วันนี้ไม่มีเรียนรึไง”
แจ็คสันเดินเข้าไปนั่งข้างๆน้องชายทำให้แบมแบมรีบขยับเสื้อขึ้นมาปกปิดรอยกัดที่คอทันที
“มี..แต่อาจารย์ยกเลิกเลยไม่ได้ไป”
แบมแบมจำต้องโกหกออกไป ก็จะให้เขาบอกได้ยังไงว่าโดนจับกดจนไปเรียนไม่ได้
“และนี่เป็นห่าอะไร นั่งยุกยิกๆอยู่ได้”
แจ็คสันเอื้อมมือไปแตะร่างบางและเพียงแค่แตะเบาๆก็ทำให้แบมแบมถึงกับสะดุ้งโหยงจนยองแจที่เดินตามมานั่งข้างๆแจ็คสันเอ่ยถามขึ้น
“มึงเป็นอะไรทำไมหน้าแดงๆไม่สบายรึเปล่าว่ะ”
ยองแจถามออกไปพร้อมกับชะโงกไปดูเพื่อนที่ตอนนี้นั่งหน้าแดงก่ำก้มราวกับคนเป็นไข้
“กูไม่ได้เป็นอะไร อากาศมันร้อนๆว่ะ”
“ร้อนบ้าอะไร ไอมาร์คเปิดแอร์เย็นอย่างกับขั่วโลกเหนือ”
เป็นแจ็คสันที่โผลงออกมา
“ก็ผมร้อนอ่ะ เฮียจะทำไม”
ร่างบางหันไปเถียงแจ็นสันตามความเคยชินจนลืมเรื่องรอยที่คอไปเสียสนิท
“ไอแบม”
จูเนียร์ที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังร่างบางเรียกขึ้นทำให้แบมแบมหันกลับไปมองก่อนจะพบว่าจูเนียร์มองมาที่ตนด้วยสายตาแปลกๆทำให้ต้องยกมือขึ้นมาขยับคอเสื้ออีกครั้ง
“หึ”
จูเนียร์ยกยิ้มมุมปากก่อนจะหันไปมองมาร์คที่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถาดน้ำในมือ
“ไวใช้ได้นิ”
จูเนียร์เอ่ยขึ้นเรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง
“อะไรของมึงไอเนียร์”
เสียงแบมแบมถามขึ้นพร้อมกับหรี่ตามองเพื่อนสนิทด้วยท่าทีไม่ไว้วางใจไอเนียร์ฉลาด
ตาไว ที่สำคัญมันจับผิดเก่ง และนั้นทำให้ร่างบางเริ่มหวั่นใจแปลกๆ
“ป๊าว..ว่าแต่มึงเถอะคอไปโดนอะไรมา”
จูเนียร์ปฏิเสธเสียงสูงก่อนจะย้อนถามกลับไปบ้าง
“ใครโดนอะไร”
“ไม่เอาน่า..มึงก็รู้ว่ากูพูดเรื่องอะไร ใช่มั้ยครับพี่มาร์ค”
จูเนียร์หันไปยิ้มให้มาร์คที่เดินมานั่งลงข้างๆร่างบาง
“ก็บอกไปดิว่ากูกัดมึง”
มาร์คเอ่ยออกมาด้วยท่าทีสบายๆ
แต่สามารถเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมองร่างบางเป็นตาเดียวได้
“กัดยังไง ตอนไหนว่ะ”
แจ็คสันถามขึ้นบ้าง
“นั้นดิๆ เกิดอะไรขึ้นว่ะไอแบม”
ยองแจก็ถามออกมาด้วยความอยากรู้เช่นเดียวกัน ในขณะที่จูเนียร์ยืนขำอยู่ด้านหลัง
“มึงพูดเหี้ยอะไรเนี่ย ไอพวกนี้ก็ไปเชื่อมัน”
แบมแบมหันไปโวยใส่มาร์คก่อนจะหันกลับมาโวยวายใส่คนอื่นๆในขณะที่มือเรียวก็ยกขึ้นมาปิดคอบริเวณที่มีรอยกัดเอาไว้
“ใครบอกว่ากูเชื่อ กูจะเชื่อก็ต่อเมื่อมึงเป็นคนพูด งั้นถ้าไม่ได้โดนพี่มาร์คกัดจริงๆมึงไปโดนอะไรมา”
ด้วยความอยากแกล้งเพื่อนจูเนียร์จึงถามออกไปอีกครั้ง
“เออ..คือ”
“ว่าไง”
“กูโดนหมากัด !!!”
45%
“หืม..หมากัดเนี่ยนะ”
“อะ..เออดิเนี่ยๆรอยหมากัด”
แบมแบมเอามือออกจากรอยเขี้ยวพร้อมกับยื่นคอไปให้เพื่อนดู
“หมาที่ไหนว่ะ ท่าทางจะหื่นน่าดูแม่งเลือกกัดตรงซอกคอด้วยวะ”
จูเนียร์ว่าขำๆ
“ทำไมมึงถามมากจังว่ะ
จะอยากรู้อะไรนักหนาเนี่ย”
“แล้วมึงได้ไปฉีดยารึยัง เกิดแม่งเป็นบ้าขึ้นมานี่งานเข้าเลยนะไอแบม”
แจ็คสันที่นั่งฟังอยู่พูดแทรกขึ้นขำๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับไอน้องชายตัวแสบเขารู้เรื่องทุกอย่างและที่รู้ก็เพราะไอเพื่อนตัวดีมันโทรมาสารภาพบาปตั้งแต่ครั้งแรกที่มันมีอะไรกับไอแบมแถมยังบอกให้เขาช่วยเชียร์มันกับไอแบมอีก
ตอนแรกที่ได้ยินบอกเลยว่าอยากจะขับรถไปกระทืบมันมากมีอย่างที่ไหนไปอยู่ด้วยกันไม่ถึงอาทิตย์เสือกโทรมาบอกว่ามีอะไรกันแล้ว
ถึงเขาจะดูบ้าๆบอๆแต่ก็ห่วงไอแบมเหมือนน้องแท้ๆไหนแม่มันจะฝากฝังเอาไว้อีก
แต่พอไอมาร์คบอกว่าจริงจังไม่ใช่แค่อยากลองเขาที่เป็นเพื่อนมันมานานก็อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกัน
ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน...
“มึงว่าไงนะไอมาร์ค !!!”
แจ็คสันตวาดเสียงกร้าวใส่โทรศัพท์เครื่องหรูในมือ
( กูนอนกับแบมแบมแล้ว )
“นี่มึงเมารึเปล่า”
( กูไม่ได้เมา กูนอนกับมันแล้วจริงๆ )
“มึงจะบ้าเหรอ ไอแบมมันเป็นผู้ชายนะเว้ย”
( ก็ผู้ชายไง )
“แล้วมันก็เป็นน้องกูด้วย”
( ก็เพราะมันเป็นน้องมึง
กูถึงได้โทรมาบอกนี่ไง )
“เหี้ยเอ้ย..ทำไมมึงทำแบบนี้ว่ะ กูไม่น่าไว้ใจให้มันไปอยู่กับมึงเลยไอมาร์ค”
( มึงอยากโวยวายยังไงก็เชิญแต่กูแค่จะโทรมาบอกว่ากูจริงจังกับน้องมึง ส่วนมึงจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของมึง )
“นี่มึงกำลังจะบอกกูว่ามึงชอบน้องกูจริงๆงั้นเหรอ”
( เออ..แล้วมึงก็ต้องช่วยกูจีบน้องมึงด้วย
)
“เชี่ยมาร์ค..มึงเอากับน้องกูแล้วยังเสือกจะให้กูช่วยอีกเนี่ยนะ”
( หรือมึงอยากให้น้องมึงเสียตัวให้กูฟรีๆ )
“สัส..มึงคิดจะมัดมือชกกันรึไงว่ะ”
( เอาเป็นว่ากูบอกมึงให้รับรู้แล้ว
งั้นแค่นี่นะน้องมึงเริ่มโวยวายอีกแล้ว ตู๊ดๆๆๆ )
“ดะ..เดี๋ยวไอมาร์ค ฮัลโหลๆ ห่าเอ้ยย..”
แจ็คสันจ้องโทรศัพท์พร้อมกับสบถออกมา
มีอย่างที่ไหนแม่งเล่นโทรมาพูดๆๆแล้วก็วางสายไปเฉยเลย
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันว่ะเนี่ย”
และหลังจากวันนั้นเขาก็ค่อยตามดูทั้งคู่อยู่ห่างๆเพราะไม่อยากให้แบมแบมรู้ว่าเขารู้เรื่องนี้แล้ว
ขืนมันรู้เข้ามีหวังโวยวายไม่เลิกแน่ๆ และจากที่ตามดูมาสักระยะดูเหมือนว่าไอมาร์คจะพูดจริงเรื่องที่มันบอกว่าจริงจังกับน้องเขาแจ็คสันจึงตัดสินใจไม่เข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างมาร์คและแบมแบม
แต่ถ้ามันทำน้องเขาเจ็บเมื่อไหร่ต่อให้เป็นเพื่อนที่สนิทกันขนาดไหนเขาก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน
กลับมา ณ ปัจจุบัน
“เออว่ะ..นี่ผมจะเป็นบ้ารึเปล่าว่ะ”
แบมแบมเอ่ยออกมาทีเล่นทีจริงเพื่อหวังจะกลบเกลื่อนเรื่องรอยกัด
“มึงไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะติดเชื้อบ้า”
“ทำไม”
ร่างบางหันไปถามด้วยท่าทีงงๆ
“ก็เมื่อคืนกูฉีดยากันไว้ให้แล้วไง”
มาร์คที่นั่งฟังอยู่สักพักเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มร้าย
“งั้นมึงก็เบาใจได้แล้วล่ะไอแบม กูว่ายาที่พี่มาร์คฉีดให้น่าจะเอาอยู่ว่ะ”
จูเนียร์ตบบ่าเพื่อนเบาๆก่อนหันไปยกยิ้มให้มาร์คที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อนของเขา
“ยะ ยาห่าไร..ไร้สาระ”
แบมแบมเอ่ยตะกุกตะกักใบหน้าหวานแดงก่ำเมื่อเขาดันเผลอไปนึกถึงยาสีขาวขุ่นที่โดนคนข้างๆจัดการฉีดให้เมื่อคืน
“ไอแบม..มึงกับพี่มาร์คมีอะไรกันแล้วใช่มั้ย”
อยู่ดีๆยองแจก็โผลงออกมาหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน
“มึงจะบ้าเหรอไอแจ พูดเหี้ยอะไรเนี่ย”
แบมแบมหันกลับไปโวยวายใส่เพื่อนแทบจะทันที
“ก็กูนั่งฟังมาสักพักนึงแล้วไหนจะไออาการแปลกๆของมึงอีก อ่อ..กูยังสังเกตุเห็นรอยที่คอกับต้นขามึงด้วย กูเลยได้ข้อสรุปว่ามึงต้องไปฟัดกับใครมาแน่ๆแต่ดูเหมือนช่วงนี้มึงจะไม่ได้ไปปลดปล่อยที่ไหนเพราะพี่มาร์คไปรับไปส่งตลอดทำให้ข้อสงสัยอื่นตกไปเหลือแค่ข้อเดียวที่กูคิดว่าโอกาสน่าจะเกิดขึ้น 99.99% คือมึงกับพี่มาร์คมีอะไรกันแล้ว”
ยองแจเอ่ยออกมาเป็นชุดจนคนอื่นๆถึงกับอ้าปากค้าง
ร่วมไปถึงเจบีที่พึ่งเดินเข้ามาภายในห้องด้วย
“มะ..ไม่ใช่นะเว้ย"
แบมแบมที่สติหลุดไปเมื่อครู่รีบเอ่ยปฏิเสธขึ้นเมื่อดึงสติกลับมาได้บ้างแล้ว แต่ดูเหมือนคำปฏิเสธจะไม่เป็นผลเพราะทุกคนดูจะปักใจเชื่อเรื่องที่ยองแจพูดไปแล้ว
“แฟนมึงนี่ใช้ได้เลยว่ะไอแจ็ค”
เจบีที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้นขำๆก่อนจะวางของลงบนโต๊ะแล้วเดินเข้าไปโอบคอจูเนียร์เอาไว้
“เออว่ะ..แบบนี้กูก็แอบไปมีกิ๊กไม่ได้ดิวะ”
แจ็คสันหันไปพูดกับเพื่อนขำๆ ก่อนจะโดนยองแจตีเข้าที่แขนอย่างแรง
“อยากตาย..ก็ลองมีดูดิ”
ยองแจชี้หน้าคาดโทษอีกฝ่ายทันที ทำให้แจ็คสันยิ้มขำก่อนจะเอื้อมมือไปโอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้
“ใครจะกล้าล่ะ มีแฟนจับผิดเก่งขนาดนี้”
แจ็คสันยิ้มกว้างพร้อมกับซบลงไปบนไหล่ของอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน
“พอเลยพวกมึง อย่ามาออดอ้อนกันแถวนี้”
เจบีพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองมาร์คที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา
“เป็นเหี้ยอะไรไอมาร์ค
แล้วเมื่อวานไลน์ไปตามกูมามีเรื่องอะไร”
“ไม่มีอะไร..กูแค่เซ็งๆเลยหาเรื่องแดกเหล้า”
มาร์คตอบเจบีแต่สายตาก็ยังคงมองไปที่ร่างบาง ซึ่งแบมแบมเองก็รับรู้แล้วหันกลับมามองมาร์คเช่นเดียวกัน
“พอใจรึยัง...ไอเหี้ย !!! ”
แบมแบมพูดโดยไม่ออกเสียงใบหน้าหวานดูโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด
ทำให้มาร์คลุกพรวดขึ้นแล้วทำท่าจะช้อนตัวร่างบางขึ้นมาจากโซฟา แต่อีกฝ่ายกลับสะบัดตัวออกพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที
สายตาดุดันจ้องไปที่มาร์คก่อนที่ขาเรียวจะก้าวออกไปจากตรงนั้น มาร์ครีบวิ่งไปรั้งแขนเรียวเอาไว้ก่อนจะลากอีกฝ่ายให้เดินไปยังห้องนอนของตนเอง
“พวกมึงแดกกันไปก่อนเลย เดี๋ยวกูมา”
มาร์คหันไปพูดกับเพื่อนก่อนจะหันกลับไปมองร่างบางที่ตอนนี้พยายามแกะมือของเขาออกจากข้อมือบาง
“พวกกูกลับก่อนดีกว่าว่ะ” แจ็คสันเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยขึ้น
“ไม่ต้องหรอก...นั่งกินกันไปเหอะ”
สิ้นเสียงมาร์คก็จัดการลากร่างบางเข้าไปในห้องนอนของตน เมื่อเข้ามาภายในห้องแบมแบมก็สะบัดมือออกจากการจับกุมแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้องแต่โดนมาร์ครั้งตัวเอาไว้ซะก่อน
“จะไปไหน”
“ปล่อยกู...”
“อย่าเป็นแบบนี้ดิว่ะ”
มาร์คเอ่ยเสียเครียด
“กูเป็นแบบไหน”
“ก็ทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้ไง”
มาร์คเผลอตะคอกออกไปอย่างลืมตัว
ทำให้แบมแบมชะงักไปนิดก่อนจะเหยียดยิ้มส่งไปให้อีกฝ่าย
“แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาขึ้นเสียงใส่กูไม่ทราบ กูจะทำตัวยังไงมึงเกี่ยวอะไรด้วย อ่อ ลืมไปกูเป็นเมียมึงนี่เนอะ ตอนนี้เขาก็รู้กันหมดแล้ว พอใจรึยังล่ะหรือต้องให้กูออกไปประกาศอีกรอบว่ากูกับมึงได้กันแล้ว”
แบมแบมเอ่ยเสียงกร้าวเนื้อตัวสั่นไปหมดด้วยความโกรธ
“รู้แล้วไง..เพื่อนมึงกับเพื่อนกูก็เป็นแฟนกัน”
“แต่กูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“งั้นก็เป็นซะสิ”
มาร์คโผลงออกมาทำให้ร่างบางจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ
“การที่กูมีอะไรกับมึงไม่ได้หมายความว่ากูต้องคบกับมึงนะมาร์ค”
“งั้นมึงจะให้กูทำยังไงมึงถึงจะยอมคบกับกูว่ะแบม”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ
งั้นกูขอถามมึงกลับบ้างได้มั้ยว่าทำไมมึงถึงอยากคบกับกูนัก”
“เพราะกูชอบมึงไง เหตุผลแค่นี่พอมั้ย”
“และถ้ากูบอกว่าขอเป็นแค่เพื่อนร่วมเตียงมึงจะว่ายังไง”
แบมแบมเอ่ยเสียงเรียบ
เขารู้ว่าเขาเห็นแก่ตัวแค่ไหนแต่เขาไม่พร้อมจะผูกมัดกับใครตอนนี้จริงๆ
“มึงหมายความว่าไง”
“กูรู้ว่ามันอาจฟังดูแปลกๆแต่กูจะอยู่ที่นี่ต่อและถ้ามึงหรือกูอยากเราก็มีอะไรกันได้เพราะยังไงกูก็ตกลงกับมึงแล้วว่าจะไม่ออกไปมั่วที่ไหนอีก แต่กูจะไม่คบกับมึงเราจะอยู่กันในฐานะเพื่อนร่วมห้องเท่านั้น”
แบมแบมเอ่ยออกมาด้วยท่าทีจริงจังและนั้นทำให้มาร์คจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“กูไม่เข้าใจ ทำไมมึงถึงคบกับกูไม่ได้”
“กูว่ากูพูดไปหมดแล้วนะ แต่ถ้ามึงยังไม่เข้าใจกูจะกลับไปอยู่หอเหมือนเดิม”
มาร์คมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขายังคงไม่เข้าใจว่าทำไมร่างบางถึงคบกับเขาไม่ได้แต่ก็ไม่อยากเสียอีกฝ่ายไปเช่นกัน
“จะเอาแบบนี้จริงๆใช่มั้ยแบมแบม”
“ใช่..”
“โอเค..งั้นกูจะไม่คาดคั้นมึงเรื่องนี้อีกแต่เราจะกลับไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้มึงรู้ใช่มั้ย”
“อืม..เราก็ใช้ชีวิตไปตามปกติไม่เห็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลยนิ”
“ถ้ามึงว่าอย่างงั้นกูก็ไม่มีปัญหาอะไร
งั้นมึงไปนั่งบนเตียงไปเดี๋ยวกูนวดขาให้”
“ไม่ต้องหรอกมันหายชาแล้ว มึงออกไปกินเหล้ากับเพื่อนเหอะกูขอล้างหน้าล้างตาแปปนึงเดี๋ยวตามออกไป”
แบมแบมพูดขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
มาร์คเองก็มองตามร่างบางไปก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
แบมแบมเดินมาหยุดหน้ากระจกภายในห้องน้ำใบหน้าหวานมองเงาสะท้อนของตนเองนิ่งๆ
“จะหาเรื่องใส่ตัวไปทำไมในเมื่อที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้ว กูก็แค่ไม่อยากเจ็บอีกเท่านั้นเอง”
แบมแบมพูดกับตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่มือเรียวเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำตรงหน้าก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเพื่อหวังว่าความเย็นของน้ำจะช่วยชะล้างความขุ่นมัวในใจให้จางลงไปได้บ้าง...
++++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
ทุกคนคงกำลังคิดว่าทำไมแบมแบมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ ทำไมไม่ยอมใจอ่อนให้พี่มาร์คสักที
ทุกอย่างที่แบมแบมทำเขามีเหตุผลนะคะ น้องเคยเจอเรื่องแย่ๆมาก่อนเลยขยาดเรื่องการผูกมัด
ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้แบมแบมกลายเป็นแบบนี้ ตอนหน้าเราจะมาย้อนอดีตกันค่ะ ^ ^
#ฟิคลองของ
ความคิดเห็น