คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่11: Angry
ในเ้าวันใหม่
.อนนี้ที่หอพัวGOTำลัวุ่นวาย้อนรับเ้าวันใหม่
เนื่อาวันนี้พวเาำเป็นที่ะ้อไปเล่นอนเสิร์ที่มโพ เมือหนึ่อประเทศเาหลี
อนนี้ทุนำลัแ่ัวเพื่อรีบไปที่สนามบินให้ทันเวลาเรื่อึ้น
“ ินยอฮยอ ไม่สื่นเลยนะฮะ” แบมแบมเอ่ยทัทาย
เพราะเห็นว่าอนนี้พี่ายนสนิทอนูเหมือนหมเรี่ยวแรแปลๆ
แ่สีหน้า็ไม่ไ้ีเหมือนนนอนไม่พอ เพียแ่อนนี้ินยอูอ่อนแรนับไ้
“ อื้ม…ไม่มีไรหรอ ปวหัวนิหน่อยน่ะ” ินยอเอ่ย
แบมแบมึเียบไปไม่ไ้ถามอะไรไปมาว่านี้
“ ว่าแ่ วันนี้อยู่หอนเียวะเหาไหมเนี่ย” ินยอเอ่ยถาม
“ ไม่หรอรับ…แล้วฮยอไปันี่วันหรอรับ” แบมแบมถาม่อ
“ เี๋ยว็ลับแล้ว วันนี้ไปแ่้อม พรุ่นี้แสเสร็็ลับแล้ว” ินยอว่า ่อนะลาสัารัวเอเินเ้ารัว เพื่อหุ้าวและเรียมอาหารให้ับบรราสมาิ
หน้าที่ทำอาหารเ้า และเผลอๆพ่วมื้อเย็นไป้วย
ส่วนให่ะเป็นอินยอ ึไม่แปลที่ายาออมม่าอวะเป็นอินยอ
แ่ให้ินยอทำน่ะีแล้ว เพราะสมาิแ่ล่ะน็ไม่ไ้ทำับ้าวเ่ มาร์็พอทำไ้
แ่ยูยอมับเบีนี่้อบายไปเลย เรื่อทำับ้าวเนี่ย
“ ผม่วยรับฮยอ ฮยอเินแปลๆไปนะ
เป็นอะไรรึเปล่า” แบมแบมเอ่ยถามในระหว่าที่เินเ้ารัวมา่วยินยอเรียมทำอาหารเ้า
ินยอสะุ้เล็ๆเมื่อไ้ยินแบมแบมถามแบบนี้
“ ม่ะ…ไม่ไ้เป็นอะไรหรอ” ินยอพยายามะอบเลี่ยๆ
วันนี้ินยอื่นแ่เ้ามื
แน่นอนอนที่ื่นึ้นมาร่าายอินยออยู่ในอ้อมออเบี
แถมยัปราศาเสื้อผ้า มีเพียผ้าน่วมผืนหน้าที่ห่มายเอาไว้ทั้นั้น
แถมเบี็ไม่ไ้ใส่เสื้อนอน ึทำให้ร่าายเบียนรู้สึร้อนผ่าวไปทั้ร่า
ินยอรีบั้สิ่อนะรีบหาทาผละาอ้อมอนั้น แล้วรีบไปอาบน้ำทันที
ีที่เบี็ไม่ไ้รู้สึัวื่นแ่อย่าไร
เพราะเบีเป็นนื่นนอนยาเหมือนัน ถ้านาฬิาไม่ปลุไม่มีทาื่น
ินยอเลยสบโอาสอาบน้ำแ่ัวและเินออมานั่ยัห้อนั่เล่น้วยิใที่ว้าวุ่นไปหม
เพราะประโยอเบีที่พูับนเอยัแล่นอยู่ในสมอไม่สามารถลบออไปไ้ริๆ
‘ ันไม่ไ้เมา
อยาเอานายเป็นเมียนานแล้ว ปาัีนั…’
เมื่อิถึมันหน้าินยอ็แออมานับไ้
ินยอพยายามับหน้าอัวเอ เพราะใอนเอเ้นแรนแทบะหลุออมา
ินยอนั่ิอะไรเรื่อยเปื่อย นไม่รู้ะเผิหน้าับเบียัไี แ่พอนั่ไปสัพัแบมแบม็เินออมาาห้ออมาร์
ึทำให้ทัู้่มาอยู่ในห้อรัวนี่เอ
“ ฮยอรับ ฮยอ เป็นอะไรรึเปล่ารับ” ินยอสะุ้เมื่อแบมแบมเรียสิอนืนมา
“ เออ…แบมแบม”
“
ู่ๆฮยอ็เหม่อลอย ระทะะไหม้แล้วรับ แล้วทำไมฮยอหน้าแั” แบมแบมเอ่ยถาม ินยอหลบสายาแบมแบม
ทำเป็นใ้นู้นนี่
“ ไปปิ้นมปัให้หน่อยสิแบมแบม” ินยอเลี่ยประโยำถามอแบมแบม
“ ฮยอรับ…ผมมีเรื่อะบอ” แบมแบมที่ทำามำสั่อินยอเสร็แล้ว
็เินมาหารุ่นพี่หน้าหวาน อนนี้บรราสมาินอื่นๆ ือมาร์ เบี และยูยอมยัอาบน้ำแ่ัว็อยู่
ในห้อรัวึมีแ่แบมแบมับินยอเท่านั้น
“ หืม…เรื่ออะไรทำไมหน้าเรียั” ินยอเอ่ยถามในะที่ำลัอไ่ลระทะ
“ ผม…ผมะลับไทย” สิ้นำแบมแบม ินยอ็เบิาว้า
“ ว่าไนะ!!”
“
อย่าเสียัสิรับ เี๋ยวนอื่นไ้ยิน” แบมแบมเอ่ย ินยอหน้าเรียนับไ้
“ นายิอะไรอยู่
ทำแบบนี้มาร์ฮยอาใายแน่” ินยอเอ่ยเือน เพราะมาร์พึ่ไ้แบมแบมลับืนมา
ถ้าแบมแบมมาหายไปแบบนี้อี มีปัหาแน่ๆ
“ ผมไม่ไ้อยาทำแบบนั้น”
“
แล้วทำไม้อลับไป้วย มีอะไรรึเปล่า” ินยอเอ่ยถาม
“ ที่ริแล้ว ผมลาานมาไ้แ่2อาทิย์ แ่ว่าู่ๆ็มีาน่วนเ้ามา
ถ้าไม่ลับไป ยอแ้อายแน่ๆ” แบมแบมเอ่ยบอ
“ ยอแือใร” ินยอเอ่ยถาม
“ เพื่อนสนิทผมรับ
ือยอแเป็นนูแลานให้ผม ถ้าผมไม่ลับไป ยอแะ้อรับเราะห์นเียว” แบมแบมว่า
“ นายทำานอะไรันแน่ แบมแบม” ินยอเอ่ยถาม้วยวามสสัย
“ เออ…ผมเป็น…ศิล…”
“
ฮยอ!! มีอะไรินบ้าหิวสุๆไปเลย” ยัไม่ทันที่แบมแบมะพูบ เสียหนึ่็ัึ้น
แบมแบมอยาะ่ายูยอมสุๆ เพราะอุส่าทำใอยู่ั้นาน ว่าะบอินยอให้รู้เรื่อ
เผื่อินยอะ่วยอะไรไ้บ้า แ่ยูยอมเ้ามาััหวะะั้น!
“ ไ่าว แฮม ไส้รอ มีนมปัปิ้อยู่
แล้ว็ผัสลันิหน่อย” ินยอผละาแบมแบมเพื่อบออาหารเ้าวันนี้
“ วันนี้้อไปทำานไล
ไป้วยันไหมแบมแบม” ยูยอมเินมาเปิู้เย็นเพื่อ่วยินยอับแบมแบมรินน้ำ
“ ไม่หรอ ไปันเถอะ” แบมแบมว่า่อนะเหลือบมอินยอ
ินยอถอนหายใ่อนะส่สายาให้ทั้แบมแบมอย่าพึ่ิอะไร
“ เออ…ยูยอมวานไปูเบีหน่อยสิ
แล้ว็มาร์ฮยอ้วย บอให้รีบไ้แล้วเี๋ยวไม่ทันเวลา”
“
รับ ินยอฮยอ” ยูยอมว่า่อนะเินหายไป ินยอหันมามอแบมแบมอีรั้
“ แบมแบม
ถ้าไปรั้นี้ะลับมาอีเมื่อไร” ินยอเอ่ยถาม
“ ็…้อเลียทุอย่าให้เรียบร้อย
ผมทิ้านมาเลยไม่ไ้” แบมแบมว่า
“ แ่ะลับมาแน่ๆใ่ไหม” ินยอเอ่ยถาม แบมแบมพยัหน้า
“ รับ…ะลับมาทำามสัาที่ให้ไว้ลับมาร์ฮยอ” แบมแบมว่า
“ สัาที่แ่านน่ะหรอ” ินยอเอ่ยถาม
“ ฮยอรู้ไ้ไ” แบมแบมถามหน้าแ
“ มาร์ฮยอรอนายมานานมา
นานพอะวาแผนทุอย่าไว้หมแล้ว อนนี้็แ่รอเวลาเหมาะๆล่ะเนอะ
ยินีล่วหน้านะแบมแบม” ินยอว่า
“ ฮยอ…”
“
แ่ว่า หนนี้ห้ามพลาเ็านะ”
“
ฮยอพูเหมือนเป็นลา” แบมแบมว่า
“ ไม่รู้สิ แ่รู้สึแปลๆ
มาร์ฮยอรอนายมานาน ะปล่อยไป่ายๆ็ไม่ใ่มาร์ฮยอ
ยัไม่ไ้บอมาร์ฮยอเรื่อนี้ใ่ไหม” ินยอถาม
“ รับ…ผมลัวว่าะไม่ไ้ไป”
“
อื้ม…อย่าไปนานนะ ันไม่อยารับพายุอารม์อมาร์ฮยอเท่าไร
มันน่าลัวใ่เล่น” ินยอว่า แบมแบมแอบพยัหน้าเห็น้วย
“ ยัไวันนี้เป็นโอาสเียวที่ผมะหนีลับไทย”
“
อื้ม…ไปันเถอะ ป่านนี้ทุนรอทาน้าวแล้ว” ินยอว่า่อนะยานออไปั้โ๊ะ
ในระหว่าที่วาานลบนโ๊ะ ินยอลับมีวามรู้สึแปลๆ
“ สวัสียามเ้ารับฮยอ” ินยอเอ่ยทัทายมาร์
“ สวัสีินยอ” มาร์อบแ่นี้่อนะเินเ้าไปหาแบมแบม
ินยอมอามหลัมาร์่อนะถอนหายใ
“ ทำไมรู้สึว่าแบมแบมะไม่ไ้ลับไทย…อ๊ะ!” ในระหว่าที่บ่นอะไรเพลินๆอยู่นั้น ินยอ็รู้สึว่ามีนมอนอยู่
พอหันไป็สบสายาเ้าับเบีที่ำลัเินมาที่โ๊ะทาน้าว
“ ยะ…ยูยอม แบมแบม มาร์ฮยอ ทาน้าวรับ” ินยอเลือที่ะไม่สบสายาเบี
แ่ลับเรียสมาิทุนมาทาน้าว
“ วันนี้อาหารเยอะว่าทุวัน
ั้แ่มีแบมแบมเนี่ย ินยอฮยอสบายไปเยอะเหมือนันนะรับ” ยูยอมว่าแวๆ
เพราะแบมแบมื่นมา่วยินยอทำอาหารในอนเ้า
“ ใ่…สบายว่ามีนายั้เยอะ” ินยอเอ่ยโ้ลับไป
“ โถ่! ฮยอ”
“
รีบินยูยอม เี๋ยวสาย” เป็นเบีที่เอ่ยึ้นมาัทุน
“ รับฮยอ” เมื่อลีเอร์อวแบบนี้ ึทำให้ทุนหันมาให้วามสนใับอาหารรหน้า่อ
เมื่อทานันนเสร็แล้ว ทุน็เรียมัวน้าวอไป
เพราะอนนี้เมเนเอร์ไ้ับรถมารออยู่หน้าหอพัแล้ว
“ ฮยอ…” แบมแบมยืนส่มาร์อยู่หน้าห้อ็้อใเมื่อู่ๆมาร์็ึแบมแบมเ้าสู่อ้อมอ
“ แบมแบม…”
“
ฮยอเป็นอะไรรึเปล่ารับ” แบมแบมเอ่ยถามเพราะสีหน้ามาร์อนนี้เหมือนมีเรื่ออะไรบาอย่ารบวนอยู่
“ เปล่าหรอ ันเื่อในายนะแบมแบม” มาร์เอ่ย แบมแบมมอหน้ามาร์ๆ
“ รับ?”
“
ันไปทำาน่อนนะ” มาร์พูแ่นี้่อนะเินาไป แบมแบมมอามหลัมาร์ๆ
“ ฮยอ….”
“ รีบลับมานะรู้ไหม” ินยอเอ่ย อนนี้เหลือินยอับแบมแบมแ่สอนเท่านั้น
“ รับ…”
“
ไปนะ” ินยอว่า่อนะรีบเินออไป เพราะอนนี้ที่รถรอินยอแ่นเียว
เมื่อเห็นทุนลับสายาไปแล้ว แบมแบม็รีบวิ่เ้าห้อ
่อนะเ็บอทุอย่าลระเป๋าทันที
“ ฮัลโหลยอแ” แบมแบม่อสายหาเพื่อนรั
(อนนี้อั๋วให้แล้วนะแบมแบม
เอสารทุอย่าอยู่รบนะ)
“ อื้ม…น่าะรบ
เี๋ยวันะรีบไปสนามบินเี๋ยวนี้ล่ะ”
(เินทาโยสวัสิภาพนะ)
“ เี๋ยวเอันนะ” เมื่อวาสายาเพื่อนรัเป็นที่เรียบร้อย
แบมแบม็รีบเ็บอทุอย่าลระเป๋าทันที
แบมแบมไม่ไ้เ็ูว่าบรราอใส่เอสารบัร่าๆรวมถึพาสปอร์ะอยู่รบรึเปล่า
เพราะว่าลัวว่าะไม่ทัน ึรีบนอออมาโบรถไปที่สนามบินทันที
.สนามบินอินอน
แบมแบมลาระเป๋าเ้ามาในสนามบิน
่อนะหยิบบรราพาสปอร์ออมาเพื่อไปแ้ยัเาเอร์ แ่ทว่า…พาสปอร์หายไป!!
“
หายไปไหนนะ…”
“
หานี่อยู่หรอ” เสียหนึ่ัึ้น้าหลัแบมแบม
แบมแบมสะุ้่อนะหันไปามเสียเรีย
“ มาร์ฮยอ!!!” แบมแบมใเพราะไม่ิว่านรหน้าะมายืนอยู่รนี้
อนนี้ถึแม้มาร์ะแ่ายมิิ ใส่แมปิปา็าม แ่แบมแบม็ำไ้
“ หานี้อยู่ใ่ไหม” มาร์ูพาสปอร์อแบมแบมึ้น
แบมแบมเบิาว้า
“ ฮยอ…”
“
ามมานี่!” มาร์ลาแบมแบมให้เินออไปาสนามบินทันที
มาร์พึ่อเมเนเอร์ลลาทา ท่ามลาวามสสัยอบรราสมาิร่วมว แน่นอนนทีู่ะใมาที่สุเป็นินยอ
เพราะินยอเอาแ่สสัยว่าทำไมมาร์มาอเมเนเอร์ฮยอับรถไปมโพเอ
“ ฮยอ…ปล่อยรับ…อพาสปอร์ผมืนเถอะนะ” แบมแบมร้ออไปลอทา มาร์รีบเินมาที่รถที่อเมเนอเอร์ไว้
่อนะับแบมแบมยัเ้าไปในรถทันที
“ ใรสั่ให้นายไปห๊ะ! แบมแบม!” แบมแบมใเมื่อโนมาร์ะอลับมา
“ ฮยอ…แ่ผมำเป็น้อลับ”
“
ันไม่ให้ลับ!!!” มาร์ว่า่อนะับรถออมาาสนามบิน ับไปไ้สัระยะ
มาร์็อลแวะ้าๆทา ึ่เป็นทาที่ไม่่อยมีผู้น มาร์ับเรื่อเปิระรถ
่อนะมอหน้าแบมแบมที่อนนี้สีหน้าอร่าบาือใล้ร้อไห้แบบสุๆแล้ว
มาร์หยิบพาสปอร์แบมแบมออมา
่อนะล้วระเป๋าหาสิ่ที่เรียว่า…ไฟแ็
“ มาร์ฮยอ!!! อย่ารับ อย่านะ ฮึ….” แบมแบมใเมื่อเห็นมาร์หยิบไฟแ็ออมา
่อนะุมันหมายะเผาพาสปอร์อแบมแบม
แบมแบมรีบแย่ืนมาอย่าไม่ลัวะโนไฟลวเลยแม้แ่น้อย
“ แบมแบม! เี๋ยวโนไฟหลว!” มาร์เอ่ยเสียั้วยวามเป็นห่วแ่็ไม่วายแย่พาสปอร์ืนมาไ้
“ มาร์ฮยอ…อืนให้ผมนะรับ….ฮึ…ฮยอ!!!…” แบมแบมใหนัว่าเ่าเมื่อมาร์ุไฟแ็แล้วเผาพาสปอร์ริๆ
เผาไปไ้รึ่หนึ่มาร์็โยนทิ้ออนอหน้า่ารถ ่อนะปิระและับรถออทันที
“ ฮยอใร้าย!! ฮยอทำแบบนี้ทำไม!! ฮยอ…” แบมแบมมอามหลัพาสปอร์ไป
“ ในเมื่อลับมาแล้ว
นายะไปไหนไม่ไ้ทั้นั้น!!” มาร์วา แบมแบมร้อไห้สะอึสะอื้นนัวสั่นไปหม
“ ฮึ…ฮยอ…ผม…ฮึ” แบมแบมพูไม่ออ ไม่รู้ะพูยัไออมา ทุอย่ามันเิึ้นรวเร็วและน่าใมา
“ วามผินายยัไม่หมนะแบมแบม! อยาโนัมานัใ่ไหม!” มาร์เอ่ยเสียั
่อนะเร่ปริมาวามเร็วอรถนแบมแบมลัว
“ ฮยอ…แ่ผมำเป็น…ฮึ…”
“
ิ๊ๆ”
“
ฮยอ! เอาืนมานะฮะ” แบมแบมที่เห็นโทรศัพท์อนั หน้าอโว์เบอร์อยอแ วาลมเบิาว้า้วยวามใ
่อนะรีบหยิบโทรศัพท์ออมา แ่ทว่า…้าว่ามาร์
“ หึ…ันิว่านายอย่าใ้มันเลยเนอะ” มาร์พูบ็ถอิมโทรศัพท์แบมแบมออ่อนะหัมันทิ้าาแบมแบม
“ ฮยอ!!!!” แบมแบม็อนพูไม่ออ
“ หึ…ไม่ำเป็น็ทิ้ไปะ” มาร์ว่า่อนะเปิหน้า่ารถเพื่อโยนโทรศัพท์แบมแบมทิ้ลถัยะที่นับรถผ่าน
“ ฮยอ!!!”
“
เียบะแบมแบม…นายไม่มีสิทธิพู!”
“
ฮึ…ผม…ผมไม่น่าลับมาหาฮยอเลย!!” แบมแบมเอ่ยประโยนี้้วยวามโรธ
ารเอ่ยำนี้ออมาทำให้แบมแบมผิพลารั้ยิ่ให่ เพราะมาร์าที่อารม์ิลบอยู่แล้ว
พอเอประโยนี้เ้าไปมันทิ้ิ่ลทันที!
“
แบมแบม!!!”
“
อยู่ไทย็ีอยู่แล้ว ผม…ฮึ…ไม่น่าเลย…ฮือๆ” แบมแบมไม่ไ้รู้ัวเลยสันิว่าประโยนี้ ทำให้มาร์เ็บปวและโมโหแ่ไหน
“ ี! ิแบบนั้นใ่ไหม! ไ้!!!!” มาร์เอ่ยเสียเย็นๆนิ่ๆ
่อนะเลี้ยวรถเ้าไปในโรแรมแห่หนึ่
“ ฮยอ…”
“
ลมา!!!” มาร์ลาแบมแบมเ้าโรแรมโยไม่แร์สายาใๆาพนัาน
ร่าหนาโยนบัรเริให้ับพนัานที่หน้าเาเอร์
พร้อมแ้วามประส์ในารเ้าพัเสร็สรรพ
้านแบมแบมเอ็ไม่โวยวายแล้ว
เพราะรู้ว่ามาร์เป็นนั มันไม่เป็นารีแน่ๆ
ถ้าะมาแสริยาใๆที่ทำให้มาร์เสียภาพพน์
ถึะโรธแ่ไหน
แบมแบม็ไม่ทำลายอนามาร์
“ ฮยอ! เ็บ…ฮึ” แบมแบมพยายามบิ้อมือัวเอออาร่าหนาทันทีที่ถึห้อพั
“ อยาไปาันมานัหรอ!!”
“
ฮยอ…ผมไปแ่ไม่ี่วัน ผม็ลับมา ฮยอให้ผมไปเถอะนะ…ฮึ…ฮือๆ” แบมแบม่อรอ
“ ไม่! นายมันเื่อไม่ไ้!”
“
ฮยอ…”
“
ทิ้ให้ันรอมาี่ปี! ถามว่าี่ปี!!” มาร์เอ่ยเสียั แบมแบมใ
“ ฮึ…ไม่รู้…ฮึ…ผม…ฮือๆ” แบมแบมเอาแ่ร้อไห้อย่าเียว
“ 4-5ปีที่ผ่านมา รู้ไหมมันทรมานแ่ไหน! นายมันไม่มีหัวใ!!” มาร์เอ่ยัพ้อแ่น้ำเสียเือไป้วยวามโรธ
“ ฮยอ…”
“
นายให้ันรั ให้ันรออยู่ฝ่ายเียว
ันไม่เยเปลี่ยนใไปรันอื่นไ้นอานาย!”
“
ฮึ…ผม…ฮือๆ”
“
อนนี้ันะไม่รออะไรทั้นั้น เป็นเมียไปเลยีว่า่ายี!” มาร์เ้ามาระาแบมแบมแล้วเหวี่ยไปที่เีย
แบมแบมใสุๆ ร่าบาถอยรูไปนิผนัเีย
“ ฮยอ!!!”
.มโพ
อนนี้บรราสมาิที่เหลืออย่า
เบี ินยอ และยูยอม ำลัรอรัวิวเพื่อ้อมในารแสวันพรุ่นี้
ินยอำลัเินวนไปวนมาอย่าัวลใ เพราะั้แ่มาร์ลลาทา และอเมเนเอร์ับรถไปเอ
ินยอ็แทบหยุหายใ เพราะเหมือนมาร์ะับไ้แล้ว ว่าแบมแบมำลัะหนี!
“
ินยอฮยอรับ เินวนไปวนมา ผมปวหัวนะ” ยูยอมเอ่ย
เพราะั้แ่มาถึินยอเอาแ่เินไปมา นยูยอมมึนแทน
“ นำลัลุ้มๆ ไปหาวน้อใหม่ไป
เห็นว่าอบไปอ่อยเ็ใหม่นี่ ื่อไรนะ เน เ้น…อะไร”
“
เนล์เถอะฮยอ เป็นนไทยเหมือนแบมแบมเลย
ว่าะให้แบมแบมมา่วยสร้าสัมพันธ์ให้อยู่” ยูยอมเอ่ย
“ ะไปไหน็ไป!” ินยอไล่ยูยอมทันที
“ รับๆ ไป็ไ้ เออ! ินยอฮยอ ไม่้อรอมาร์ฮยอนะรับ
เห็นว่ามาร์ฮยออมาพรุ่นี้เลย ไม่้อห่วว่าิวะผิ ้อมันไปไ้เลย” ยูยอมว่า
“ ห๊ะ! มาพรุ่นี้หรอ”
“
รับ เบีฮยอบอมา เหมือนมาร์ฮยอมีธุระ ไม่รู้เหมือนันว่าธุระอะไร
อีอย่าพรุ่นี้ว่าานะเริ่มริๆ็่ำ มาร์ฮยอมาทันอยู่แล้วรับ” ยูยอมว่า ่อนะเินาไป ทิ้ินยอมอามหลั่อนถอนหายใ
“ แบมแบม…” ินยอพึมพำถึรุ่นน้อนสนิททันที
“ เอาแ่เินไปเินมา
นายไม่เ็บบ้ารึไ” ินยอสะุ้เมื่อนที่หลีเลี่ยารสบสายามาลอ
ู่ๆ็เินเ้ามาหานเอ ่อนะถือวิสาสะโอบเอวินยอไปที่เ้าอี้นั่
“ เบี!”
“
ยัไม่หายลัวอีหรอไ”
“
ันไม่ไ้ลัวนาย!” ินยออลับทันวัน เบียิ้มออมา
เมื่อเห็นว่าินยอลับมาเหมือนเิม ไม่หลบหน้านเหมือนเมื่อเ้าแล้ว
“ ั้น็ี
วันนี้นายไม่้อออแรมา็ไ้ เี๋ยวะล้มป่วยไปะเปล่าๆ” เบีเอ่ยเือน
“ เ็บอะไร นายพูถึอะไร!” ินยอทำเป็นไม่รู้ไม่ี้
“ หึ!”
“
โอ๊ย! เ็บนะเบี!!” ินยอสะุ้สุัวเมื่อเบีเอามือับสะโพอินยอพร้อมับออแรมันลไป
ินยอลืมไปสนิทเลยว่ายัระบมอยู่ับเหุาร์เมื่อืน
มัวแ่ิถึเรื่อแบมแบม แ่เมื่อิไ้ว่าัวเอเ็บ
อนนี้วามระบมเริ่มถามหาแล้วล่ะ
“ ปาเ่ีนั ินะ” เบีหยิบยาออมา่อนะยัทั้ยาและน้ำใส่มืออินยอ
“ นาย…”
“
รีบๆิน…แล้ว็ไม่้อัวลเรื่ออนอื่นให้มันมานั!” เบีเอ่ย่อนะิ้มแ้มอินยอเบาๆ
“ นายนี่มัน!” ินยอประสาทสัมผัสไวมาเมื่อเบีิ้ม
มือเล็รีบปัมือหนาออทันที
“ ัวลเรื่อัวเอเถอะินยอ…หัเ้าใอะไรอะไรบ้า
ันน่ะทำไ้ยิ่ว่ามาร์ฮยออี สนิทับมาร์ฮยอไม่ใ่หรอไ
นิสัยันับมาร์ฮยอ…็ไม่ไ้่าันเท่าไรเผลอๆอาะมาว่า้วย้ำ” เบีเอ่ยนิ่ๆ
ินยอเริ่มถอยห่าาเบีเพราะรู้สึใสั่นแปลๆ
“ หมาย…หมายวามว่าไ”
“
หึ…เ้าใอะไรยาเย็นริๆ”
“
….”
“
ันไม่ไ้ลืมเรื่อเมื่อืนหรอนะ
ทุำที่พูล้วนเป็นวามริทุอย่า ยัไ็พัผ่อนเยอะๆล่ะ….นายยั้อเออีเยอะ นว่าะเ้าใ”
“
!!!!”
*******************************************************************************************
ไม่มีอะไรแ้ัวอีามเย วามริ็รออยู่ว่าะมีใรทวไหม ไม่เห็นมีใรทวเลยไม่อัพ 5555 ่วนี้ยุ่ริๆ่ะ ยัไ็ะพยายามหาเวลามาลให้นะะ
อย่าที่ทราบเรื่อนี้ไลัวไรท์มา ไรท์ไม่มีวามรู้เรื่อประเทศเาหลีเท่าไร ้อมูลผิพลาประารใ หรือเนื้อหาิัรไหน อโทษ้วยนะะ
พระเอแ่ล่ะนร้ายามาเลยเน้อออออ อนหน้ามีncแน่ๆ่ะ อยาอ่าน็่วยเม้นท์หน่อยน้าาาาาาาาาา ะรีบลให้เลย ส่วนแ็แะมีอนหน้านะะ ในส่วนู่อน้อยู ทีแรลัเลระหว่าน้อเนท์ับอุ สุท้ายมาลที่เนล์เพราะว่าไม่ั้นแบมแบมะไม่มีัว่วย 555 อุ๊บไว้่อนัว่วยอะไร
ฝาิามนิยาย้วยนะะ
#ฟิมบ้ามฟ้า
@Booppay_pum
ความคิดเห็น