เสียใจเกินกว่าจะทำใจ แต่ก็เข้าใจว่าเหตุใดจึงเกิด...จึงเป็น
เขียนโดย
ben_ben*
จากการทำงานชิ้นล่าสุดที่ผ่านมา พอเอาไปลงแบบเปิดกว้างให้คนเข้ามาอ่านได้ แล้วทำให้เจ้าเบ็นเข้าใจคนที่ทำงานให้อ่าน online มากขึ้น เข้าใจและรักนักเขียนในดวงใจของเจ้าเบ็นมากขึ้นมากมายด้วยค่ะ เพราะเพิ่งจะได้รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเป็นอย่างไร ... ขนาดเราทำงานน้อยกว่าท่านมากมาย ทุ่มเทน้อยกว่ามากมาย เรายังเจ็บ เรายังท้อแท้ เมื่อมีคนมาบอกว่าไม่ชอบ ว่ามันมีปัญหา... ขอแสดงความชื่นชมนักเขียน นักสร้างงาน online และงานสาธารณะทั้งหลายไว้ตรงนี้ด้วยใจจริง อย่างที่สุดเลยค่ะ คุณทุกคนมีหัวใจทองคำจริงๆ ที่สามารถตั้งรับคำวิจารณ์ต่างๆ ได้อย่างมั่นคง ...
เจ้าเบ็นยังใหม่ค่ะ มันเลยเจ็บมาก แล้วงานของตัวเองเกี่ยวข้องกับเพื่อนๆ อีกมากมาย... เลบยทำให้ตัดสินใจเลิกไปเลยได้ยาก เพราะเพื่อนๆ อุตส่าห์เขียน ที่เสียใจมากๆ เพราะแบบนี้ด้วย เพราะเราทำให้งานของเพื่อนๆ ทุกคนมีปัญหา ทำให้งาน access ได้ยาก ... ขอโทษนะคะ แต่วันนี้แก้ไม่ไหวจริงๆ หัวใจยังไม่ได้เป็นทอง เลยยัง hurt ง่ายไปหน่อย ขอพักแป๊บนึงนะคะ แล้วจะพยายามหาทางแก้ไขว่าทำอย่างไรงานของเพื่อนๆ ถึงจะไม่มีปัญหา
ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่เจียม body อย่างไรไม่รู้ค่ะ เพราะจริงๆ แล้วไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่เลย แล้วก็ไม่ได้หาข้อมูลว่ามันควรจะทำประมาณไหน ถึงจะดี เรียกว่าใช้ "ใจ" และ "ความรู้สึก" ทำล้วนๆ แล้วก็ทำแบบที่ตัวเองเคยทำ ... พอทำแล้วออกมาไม่ดี มันก็ไม่สามารถโทษใครค่ะ ต้องโทษตัวเราเอง อันนั้รับได้ มองเห็นได้ ปัญหาคือเวลามันไม่ได้ ไม่สามารถแก้ได้ แล้วก็เลยพาลท้อถอยไม่อยากทำงานต่อไปเสียแล้ว ....
Time heals ค่ะ ... เดี๋ยวเจ้าเบ็นคงจะหาทางอยู่กับความรู้สึกนี้ได้ และคงจะหาทางออกได้แบบหัวใจดีๆ ... คงจะโทรไปหาท่านที่รัก ปรึกท่านอีกทีว่าจะทำยังไงให้งานของเพื่อนๆ ไม่มีปัญหาดี ... ให้ใคร ๆ ก็อ่านได้ ... ไม่มีอุปสรรคเป็นแบบ เป็นสี เป็น design งานของเรา...
ขอโทษนะคะเพื่อนๆ ที่ทำให้งานมีปัญหา เจ้าเบ็นว่าเล่มต่อไปคงต้องเปลี่ยนหลายๆ อย่าง รู้สึกว่ามีบางคนจะพยายามเตือนแล้วด้วยการวาง Layout เป็นแบบง่ายๆ มาให้ดู แต่เจ้าเบ็นโง่าเง่าไม่ฟัง และเพริดไปกับคำชมต่างๆ จนเรียกได้ว่า "ถือดี" ขอโทษจริงๆ นะคะ
เจ้าเบ็นหัวใจยังไม่ดีวันนี้ ขอยังไม่ฟันธงว่าจะเอาอย่างไร แต่ถ้าใครทำงานกับโลก Cyber มากกว่า มีประสบการณ์มากกว่าจะมารับงานไปเจ้าเบ็นก็ไม่ว่าอะไรนะคะ คือว่าเพิ่งรู้สึกว่าท่าทางจะไม่มี Gut ด้านนี้ ... อ่อนแล้วยังซ่าส์ว่างั้น... นี่ไม่ได้พูดเพราะน้อยใจ หรือประชดประชันนะคะ พูดจริงๆ เพราะรู้สึกผิดมากๆ จริงๆ ค่ะ....
ขอโทษอีกครั้งนะคะ ... สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ ...
ชีวิตนี่ยากจริงๆ ....
เจ้าเบ็น in blue...
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
1 มิ.ย. 52
745
7
ความคิดเห็น
ในฐานะคนเขียนคอลัมน์ด้วยคนหนึ่ง บอกได้ว่าประทับใจกับ format และอาร์ทเวิร์คที่พี่เบนทำมากๆ ในทุกคอลัมน์ เพราะมันทำให้ read it มีสีสรรที่หลากหลายไปตามแต่ละเรื่อง ทุกอย่างมันดูสวยงาม และตื่นตาตื่นใจไปหมด ทั้งยังรู้สึกปลื้มใจและรู้สึกขอบคุณพี่เบนอย่างมากมายกับความทุ่มเท และความสร้างสรรค์อันยอดเยี่ยมที่เนรมิตมันออกมาได้ขนาดนี้
จบภาค 1
ในส่วนว่าใครจะมองว่ามันอ่านยาก หรือยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาคิดให้บั่นทอนจิตใจเลยค่ะ อย่างบางคนเขาอ่านไม่ได้เพราะเขามีข้อจำกัด หรือคาดหวังที่แตกต่างไป ที่เราไม่อาจรู้ได้ อ๋อยอยากบอกพี่เบนว่า ถ้าเราทำอะไรที่เรารู้สึกพอใจ มันก็อิ่มกับตัวเต็ม 100 อยู่แล้ว และความสุขความพอใจจากงานที่ทำนี้ไม่มีใครพรากไปจากเราได้แน่ๆ ค่ะ อย่าคิดมากนะคะ สู้ สู้ ค่า
รักและห่วงใยเสมอ แม้จะน้อยกว่าความคิดถึงที่มากล้นไปหน่อยนึงเท่านั้นเอง
ที่เซ็งจิตมากก็เรื่อง... นะ ... เอาไว้เจอกันค่อยเล่าให้ฟัง ...
วันเสาร์พี่คงขอบายแล้วล่ะ ยังไม่อยากเจอคนหมูมากน่ะ แล้วงานก็เยอะมากๆ เลยด้วย ... ขอสะสางงานก่อนจะงอมแล้วกัน ...
ป.ล. คุณชายเห็นพี่เบ็นเศร้า เลยหลวมตัวให้ print ออกมาเล่มนึงด้วยล่ะ แล้วยังให้หนุ่มๆ ที่ office ช่วยทำให้อีกด้วย หุหุ ... พี่ส่งไปให้เจาป้าแล้ว มันไม่ค่อยเนี๊ยบเท่าไหร่ เพราะรีบทำน่ะ (บอกแล้วว่างานเข้ามากมาย) แต่พบลองไปขอเจ้าป้าดูได้นะ (แหม๊... เป็นนางหนองโอษบ์ก็มีอภิสิทธิ์เยี่ยงนี้เองหนอ..)
รักทุกคนมากมายจ้ะ แล้วพบกันเมื่อชาติต้องการนะจ๊ะ ....
แต่ว่าอยากได้นิตยาสารฉบับรวมเล่มบ้างจัง งื้อ มันสวยมากๆเลย