คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : special sf > babybam
Babybam ♥
MarkBam
สาม
สอง
หนึ่ง
“มาร์คคคคคคคคคคคคคคค!”
เสียงใสของเด็กน้อยวัยมัธยมปลายดังขึ้นเหมือนทุกครั้ง ทุกคนในบริเวณใต้คณะวิศวะของมหาวิทยาลัยแห่งนี้รู้และจำได้ดี แน่นอน ตรงตามเวลาที่แจ๊คสันนับเอาไว้ในใจพอดิบพอดี 16.30 น.
เป็นเวลาของคุณพ่อลูกอ่อนแล้วครับ
“โอ๊ะ อย่ากระโดดเกาะหลังพี่แบบนี้สิครับแบมแบม ถ้าเกิดพี่เสียหลักล้มขึ้นมาจริง ๆ แล้วหน้าเราลงไปจิ้มกับพื้นจะทำยังไง” เพราะแรงกระแทกเต็มแผ่นหลัง มาร์คที่กำลังนั่งทำคัทเอาท์ของคณะถึงกับเซไปเล็กน้อย ยังดีที่ใช้มืออีกข้างยันพื้นเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะพากันล้มหน้าคะมำลงมาทั้งคู่ คนถูกดุย่นจมูกเมื่อถูกขัดใจ ก่อนจะย้ายตัวเองลงจากแผ่นหลังคนรัก มานั่งจุ้มปุ้กอยู่ข้าง ๆ มาร์คแทน ขัดสมาธิเท้าคางมองเด็กปีสามก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างสนใจ นั่งไปได้พักใหญ่ (สำหรับแบมแบม) แต่สุดท้ายก็ทนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ไหว ต้องสะกิดให้คนโตกว่าหันมาสนใจตัวเองจนได้
“มาร์ค แบมหิวอ่ะ”
“หืม? ถ้างั้นทำไงดีล่ะ พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย” ใบหน้าน่ารักเริ่มบูดบึ้งเพราะถูกขัดใจอีกครั้ง ฝ่ายแจ๊คสัน พอเริ่มเห็นว่าแฟนเด็กของมาร์คนั้นออกอาการไม่พอใจ พ่อคนดีเลยเสนอตัวขึ้นมา ว่าจะเป็นคนพาน้องแบมแบมไปหาอะไรทานเล่นรองท้องก่อน แล้วเพราะแจ๊คสันแฟนของพี่ยองแจเป็นคนดี จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่แบมแบมจะปฏิเสธน้ำใจ (ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันยังไง แต่สรุปคือแบมแบมก็เดินต้อย ๆ ตามแจ๊คสันไปอยู่ดี) แล้วสุดท้ายพอกลับมานั่งตัวกลมได้ห้านาที ก็ออกฤทธิ์จนพ่อคนแสนดีอย่างแจ๊คสันหมดหนทางช่วยเพื่อนรักแล้วเหมือนกัน
“อย่างอแงสิครับ”
“ก็แบมอยากกินข้าว หิวแล้ว!”
ถึงจะเอาแต่ใจเกินพอดีไปสักนิด แต่คนรอบตัวของมาร์คก็ไม่ได้ถือสาว่ามันดูน่ารำคาญสักเท่าไหร่ หรือถ้าจะให้พูดตรง ๆ ว่าคิดอย่างไรกับน้องแบมแบมตัวน้อย อย่างมากก็คงจะแค่อยากบีบแก้มใสนั่นเพื่อคลายอาการหมั่นเขี้ยวซะมากกว่า
“เอ่อ มาร์ค ที่จริงมึงไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวกูแล้วก็พวกไอ้แจบอมทำเอง งานเหลือนิดเดียว มึงพาน้องไปกินข้าวเหอะ”
“เห็นมะ พี่แจ๊คสันยังบอกเลย น้า นะนะนะ มาร์ค~”
ออดอ้อนจนคนโตกว่าจนมุม กลุ่มผมนุ่มของแบมแบมคลอเคลียอยู่บนไหล่ ใบหน้าน่ารักถูไถไปมาอยู่ที่ต้นแขน มาร์คถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่ดวงหน้าหล่อเหลาก็ยังมีรอยยิ้มบางระบายให้ได้เห็น
“ขอพี่ไปล้างมือแปบนึงแล้วกัน”
“เย้! ขอกุญแจรถ! แบมไปนั่งรอมาร์คในรถนะ พี่แจ๊คสัน พี่ ๆ ทุกคนนนนน แบมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน!”
โบกมือดุ๊กดิ๊กไปมาอย่างน่ารักเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนรอบตัว รับกุญแจรถจากคนรัก ก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถคันเป้าหมายที่จอดอยู่ไม่ไกล
มาร์คได้แต่สายหัวไปมา แต่ว่าเขาก็ไม่ได้โกรธ หรือคิดจะไม่พอใจอะไรจริงจังนัก ที่จริงตอนนี้เขาไม่ได้จำเป็นต้องอยู่ทำงานที่นี่แล้วก็ได้ แต่ด้วยความเป็นผู้นำและเขาต้องรับผิดชอบหลายอย่างจึงทำให้ไม่อยากทิ้งงานไปเฉย ๆ เท่านั้นเอง
“มีแฟนเด็กต้องทำใจ น้องอยากได้อะไรพี่มาร์คสุดหล่อก็ต้องยอม ฮ่าๆ”
“หยุดแซวเลยไอ้แจ๊ค ไม่งั้นมึงจะโดน”
“โดน’ไร”
“โดนสอยร่วงตรงนี้นี่ล่ะไอ้นี่!”
ช่วงขาที่ยาวกว่าของมาร์ค (ถึงมันจะไม่มากนัก) ดูได้เปรียบ แต่ว่าความว่องไวของชายหนุ่มนักกีฬา ก็ทำให้รอดตัวจากการโดนประทุษร้ายไปได้หวุดหวิด มาร์คสั่งงานทิ้งท้ายอีกเล็กน้อยด้วยท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง
ดูเป็นผู้นำ ความรับผิดชอบสูง น่าเกรงขาม...
ช่างตรงข้ามกับเวลาเอาใจแฟนเด็กโดยสิ้นเชิง
*****
ชายหนุ่มที่ดูโดดเด่นภายใต้เสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวพับครึ่งศอก กางเกงยีนส์เดฟสีเข้มและรองเท้าหนังคู่สวยทำให้ชายหนุ่มยิ่งโดดเด่นมากกว่าเดิม ดวงหน้าหล่อจัดจนสะกดสายตาคนรอบข้างให้หยุดจ้องมองอย่างไม่รู้ตัว เพิ่มเสน่ห์ด้วยการบากคิ้วให้ดูคมเข้มขึ้นอีกเป็นกอง แต่ว่านะ...คนหล่อมักมองได้แต่ตาเปล่าเท่านั้นล่ะ
“มาร์คคคคคคคค แบมอยากได้รองเท้าใหม่!”
ไม่พูดเปล่า มือเล็กดึงให้คนที่กำลังกลายเป็นชายในฝันของสาวน้อย สาวใหญ่ (รวมไปทั้งสาวแท้ และสาวเทียม) ต้องไปตามแรง แน่นอนว่าเหมือนลากพาเอาความฝัน ที่จะได้ครอบครองชายหนุ่มสุดแสนจะเพอร์เฟ็คของใครหลายคนไปด้วยเช่นกัน แบมแบมเป็นเด็กที่ร้ายน่าดู
“ครับ อยากได้คู่ไหนล่ะ”
“อืม...ไม่รู้อะขอเดินดูก่อนนะ มาร์คล่ะ อยากดูอย่างอื่นไหม? มาร์คอยากกินอะไรก่อนเปล่า?”
ส่ายหัวเบาๆแทนการปฏิเสธ แบมแบมอยู่ในชุดสีสันสดใส บวกด้วยกางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบเพิ่มความน่ารักสมวัย จนมาร์คอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้ศีรษะกลมด้วยความเอ็นดู ริมฝีปากสีสดเจื้อยแจ้วชี้ชวนดูของเสียงสดใส บ่นอยากได้นู่นอยากได้นี่ จนคนที่มีหน้าที่ตามใจต้องยอมถูกลากไปลากมา และกลายเป็นคนถือถุงเสื้อผ้ารวมทั้งของใช้มากมายไปโดยสมบูรณ์ พวกเขาตกเป็นเป้าสายตาคนรอบข้างจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แค่หน้าตาอันแสนจะโดดเด่นของมาร์ค ก็เรียกให้ทุกคนที่เดินผ่านต้องจดจ้อง แล้วยิ่งเพิ่มเสียงสดใสของเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ข้างกายนั่นเข้าไปยิ่งทำให้น่าสนใจกันเข้าไปใหญ่
มีอยู่ไม่กี่อย่างหรอก ที่คนคิดเมื่อเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน
‘นั่นพี่น้องหรือแฟนกันน่ะ น่ารักเนาะ ดูสิ ๆ คนตัวเล็ก ๆ นั่นอ้อนใหญ่เลย โอ้ย ฉันเขินจัง!’
สุดท้ายแล้วเขาคิดว่าทุกคนก็คงได้เข้าใจไปในทิศทางเดียวกัน มาร์ครู้ว่าสายตาของเขาแสดงออกชัดเจนมากพอ ว่าทั้งรักทั้งหวงเด็กผู้ชายตัวเล็กข้างกายมากขนาดไหน เรียกว่าต่อให้โดนตราหน้าว่าหลอกเด็ก ชอบกินเด็กเขาก็ยอม ก็มาร์คชอบเด็ก มันเป็นเรื่องจริงนี่นา...
“มาร์คคคคคคคค”
“คร้าบบบบบ”
“แบมปวดขาอ้ะ”
“ฮ่าๆ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า อืม...”
“อยากกินไก่ทอด! เคเอฟซีนั่นแหละง่ายสุด แบมขี้เกียจคิด ไม่อยากเดินไกลแล้วด้วย ร้านนี้เลยๆ”
ลากคนที่หอบหิ้วสารพัดถุงติดมือมาด้วยให้เดินตาม ทันทีที่เข้ามาถึงร้านก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงเบาะสีสดทันที แถมยังมีการตบที่นั่งข้างตัวให้มาร์คอยู่ด้วยกันอีกต่างหาก แบมแบมเก่งเรื่องการยียวนไม่น้อยไปกว่าการช้อปปิ้งเลย
“วางของไว้ตรงข้ามไง แล้วมาร์คมานั่งกับแบม เอ้ย มาร์คต้องไปสั่งมาก่อนนะ แล้วมานั่งด้วยกันนะ แบมอยากนั่งกับมาร์ค” ปากอิ่มพูดยืนยันทั้งยังใช้ดวงตากลมแป๋วมองตรงมาหามาร์ค ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มตาหยี ที่แบมมักจะทำเสมอเมื่ออยากให้คนรักเอาใจ
“โอเค เดี๋ยวพี่ไปสั่งอาหารให้ก่อน นั่งนิ่ง ๆ อย่าไปก่อกวนคนอื่นนะ”
“พูดยังกับแบมเป็นเด็กงั้นล่ะ”
“แล้วมันไม่ใช่รึไง ฮะ ๆ”
มาร์คใช้เวลาในการจัดการไม่นานก็ได้กลับมานั่งข้างเด็กน้อยของเขา อย่างที่เจ้าตัวเล็กต้องการ จะบอกว่างั้นก็ไม่ถูก มาร์คเองก็อยากจะนั่งข้าง ๆ แบมแบมเหมือนกันนั่นล่ะ ถึงจะไม่บอกยังไงเขาก็ต้องมาอยู่แล้ว
“อยากไปเที่ยวอ่ะมาร์ค”
“เที่ยวไหนครับ?”
“ไม่รู้ พูดไว้ก่อน ถึงอยากไปตอนนี้ก็ไปไม่ได้อยู่ดี โรงเรียนยังไม่ปิดเทอม ฮือออออออออออ”
ร้องโอดครวญด้วยความเสียดาย เด็กน้อยพาดแขนลงบนโต๊ะ แถมยังแนบหน้าลงไปจนมาร์คแทบจะดึงให้คนตัวเล็กขึ้นมานั่งตามเดิมแทบไม่ทัน ใบหน้าง้ำงอนั้นยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าแฟนเด็กของมาร์คกำลังอยู่ในอาการอยากได้รับการเอาใจอย่างถึงขีดสุด
“เดี๋ยวปิดเทอมพี่พาไปก็ได้ ตอนนี้ตั้งใจเรียนก่อนนะ”
“ขอคุณพ่อให้ด้วยนะ”
“...เอ่อ...”
“ฮ่าๆ มาร์คตลกอ่ะ”
แบมแบมก็แค่แกล้งไปอย่างนั้น เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นการเข้าหาผู้ใหญ่ มาร์คจัดได้ว่าไม่ได้เรื่องเท่าไหร่นัก ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอ แต่แค่ครั้งแรกก็ไม่ประทับใจซะแล้ว เพราะมาร์คเอาแต่นั่งนิ่ง เกร็งจนแบมแบมต้องเป็นฝ่ายพูดอยู่แทบจะคนเดียว แถมว่าที่พ่อตายังไม่ได้แสดงท่าทีว่ายอมรับในตัวเขาสักเท่าไหร่ แหงสิครับ มีลูกชายทั้งน่ารัก น่าทะนุถนอมแบบนี้เป็นใครก็คงหวง แถมยังมามีแฟนอายุมากกว่าตั้งสี่ซ้าห้าปีขนาดนี้ ไม่ง่ายหรอกที่จะไว้วางใจกันง่าย ๆ หน้าตาของเขาก็ไม่ได้ดูเข้าท่า จนถึงกับว่าผู้ใหญ่จะมาเห็นว่าน่าไว้ใจหรือน่าเชื่อถือ พูดง่าย ๆ ว่าในสายตาผู้ใหญ่ คงค่อนไปทางเลวร้าย น่าจัดไปอยู่พวกผู้ชายที่มีดีแต่หน้าตา ถ้าว่าถึงเรื่องงานคงไม่เอาไหน
ขอแก้ตัวเอาไว้สักนิดว่าตรงข้าม เขาน่ะถนัดทั้งบู๊และบุ๋นต่างหาก ถึงภายนอกจะดูทำอะไรไม่เป็นก็เหอะ
ให้มาร์คทำงานร่วมกับผู้ใหญ่หรือใครก็ตามบนโลกนี้มันง่ายดายมาก แต่การจะให้เข้าทางคุณพ่อของแบมแบมนี่มันยากแสนยากจนเขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงเลยทีเดียว แต่ทำไงได้ รักลูกเขาไปแล้วนี่ ทุกวันนี้แทบจะอุ้มกลับไปเลี้ยงที่บ้านอยู่แล้วด้วย คงต้องพยายามพิสูจน์ความรักของเขากันต่อไป
“ไปขอให้ก็ได้”
“จริงเร้อ ไม่กลัวคุณพ่อแล้วเหรอ”
“กลัวที่ไหน ตอนนั้นพี่แค่ไม่อยากพูดเยอะไปต่างหาก ครั้งนี้ไปจะพูดให้เรางงไปเลย”
“ที่บอกว่าพูดให้งงนี่คือมาร์คจะพูดไม่รู้เรื่องใช่ปะ แบมว่าต้องหมายถึงแบบนั้นแน่ๆเลย”
คนถูกแหย่กลับถึงกับหน้าชาไปน้อย ๆ กับคำหยอกเย้าของคนรัก กำปั้นหลวม ๆ เคาะลงบนหัวกลมไม่แรงนักเพราะความน่าหมั่นเขี้ยวของเจ้าตัว แบมแบมไม่ได้สนใจจะทำอะไรตอบกลับ เพราะว่าไก่ทอดตรงหน้ากำลังส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายจนเกินกว่าที่เขาจะหันไปเอาคืน มือเล็กกำลังจะเอื้อมหยิบไก่ชื้นใหญ่ขึ้นมา แต่ก็กลับถูกคว้าเอาไว้ซะก่อน หันไปมองก็เจอกับสายตาดุ ๆ ของมาร์ค จนแบมแบมต้องเอียงหน้าเลิกคิ้วถามเป็นเชิงว่าเขาทำอะไรผิดกัน
“มือเลอะ แบมไม่ต้องแกะเองเลย พี่เห็นนะว่าเรายังไม่ยอมลุกไปล้างมือ”
“อารายยยยยย มาร์คล้างแล้วเหรอ”
“ตอนเดินไปสั่งพี่ล้างละเหอะ เราอ่ะมัวแต่นั่งโม้เพลิน”
“งั้นมาร์คทำให้แบมแล้วกันเนอะ เดี๋ยวนั่งรอกิน คิกคิก”
แทนที่คนถูกดุจะลุกไปล้างไม้ล้างมือให้เรียบร้อย แล้วจะได้กลับมาแกะไก่ชิ้นโตได้อย่างสบายใจ กลายเป็นว่าสุดท้ายมาร์คก็ต้องแปลงร่างเป็นพี่เลี้ยงเด็กจำเป็นซะอย่างนั้น ถึงจะบ่นไปตามประสา แต่ว่ามาร์คก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะตามใจแบมแบมอยู่ดี คบกันมากว่าปี เท่าที่จำได้ มาร์คเคยขัดใจแบมแบมแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง
“มาร์ค แบมจะเอาตรงหนังกรอบ ๆ อ่ะ อยากกินนนนน แล้วก็เอาเนื้อไก่นิ่ม ๆ ด้วย จิ้มซอสพริกเยอะ ๆ”
“ครับ ๆ เข้าใจแล้วครับคุณหนูครับ”
บรรยากาศน่ารักอบอุ่น จนคนมองภายนอกอมยิ้มไปตาม ๆ กัน หลายครั้งที่คนตัวเล็กเอร็ดอร่อยจนเลอะเทอะไปข้างมุมปาก มาร์คต้องใช้กระดาษเช็ดคราบมันจากทั้งไก่ แล้วไหนจะคราบซอสที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าใสอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงพูดคุยดังขึ้นต่อเนื่องไม่ว่างเว้น มาร์คไม่ใช่คนคุยเก่งอะไรนัก แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเวลาอยู่กับแบมแบม เขาไม่รู้ว่าสารพัดเรื่องเล่าที่เอามาพูดคุยมันผุดมาจากไหนเต็มไปหมด หรือถ้าบางครั้งเขาไม่รู้จะพูดอะไร ก็แค่นั่งฟัง นั่งมองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่สดใส ร่างกายเล็ก ๆ ที่ขยับเคลื่อนไหวไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ มันก็ทำให้เขาไม่เบื่อและอารมณ์ดีไปได้ทั้งวัน
“อิ่มแล้ว นี่มาร์คได้กินบ้างป่ะเนี่ย หรือเอาแต่นั่งทำให้แบมกิน”
“ก็กินไปพร้อมกันนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงพี่น่า เราน่ะอิ่มแน่นะ อยากกินอะไรอีกไหม?”
“ไม่ละ อิ่มแล้ว เดี๋ยวอ้วน”
“ไม่อ้วนหรอกน่า ผอมจะแย่อยู่แล้วนะ ถึงแต่ก่อนหน้าจะบวมไปหน่อยก็เถอะนะ”
“มาร์คว่าแบมได้ยังไง! แบมไม่เคยบวมสักหน่อยนะ!!!”
“โอ๊ยยยยย ขอโทษครับ พี่ไม่ล้อแล้วคร้าบแบม โอ๊ยย อย่าดึงจมูกน้า พี่เจ็บนะแบม~”
ภาพของคนหน้าหล่อ ที่ต้องงอตัวลงเพราะแรงบีบดึงจมูกของแบมแบม สร้างเสียงหัวเราะเอ็นดูจากคนรอบข้างได้ไม่น้อย เมื่อสาแก่ใจของคนเด็กกว่าแล้วมือน้อยก็ปล่อยให้จมูกโด่งได้รับอากาศหายใจตามปกติ ปากอิ่มยกยิ้มอย่างชอบใจ แลบลิ้นด้วยความทะเล้น คนอายุมากกว่าไม่สามารถจะตอกกลับไปได้ ด้วยเพราะกลัวว่าจะกลายเป็นคนถูกโกรธไปอีกครั้ง จึงได้แต่นั่งยิ้มแล้วส่ายหัวไปมาคล้ายคนหน่ายใจ
ซะที่ไหนล่ะ ให้โดนทำร้ายร่างกายมากกว่านี้ มาร์คก็ยอมอยู่ดีนั่นล่ะ!
“เดินไม่ไหวแล้วนะ อยากกลับบ้าน ปวดขา”
“เอางั้นแน่นะ ไม่ใช่ว่าขึ้นรถปุ๊บก็เสนอสถานที่ใหม่ให้พี่พาไปอีกนะ”
“รู้ทันอีกละ ไปกันนะ ๆ ไม่อยากเดินที่นี่แล้วเบื่อ อยากไปเที่ยวที่อื่นมากกว่า เอาที่ไม่ต้องลงเดินอ่ะ ให้มาร์คขับรถพาเที่ยว”
อีกเรื่องที่แบมแบมโปรดปราน คือการได้นั่งรถวนรอบเมืองไปมาโดยมีสารถีหน้าหล่อคอยอธิบายเรื่องต่าง ๆ ให้เด็กน้อยฟังเพลิน ๆ อนาคตวิศวะรูปหล่อมักจะชอบพูดถึงโครงสร้างถนน หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับวิชาที่ร่ำเรียนมาให้คนตัวเล็กฟัง ถึงจะรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง(ซึ่งส่วนมากจะไม่ค่อยรู้เรื่อง) แต่แบมแบมก็ยังชอบที่จะได้เกร็ดความรู้ต่าง ๆ จากคนโตกว่าเหมือนเดิม
เดินออกจากร้านไก่ทอดชื่อดังได้ไม่นาน เด็กน้อยของมาร์คก็สะดุดเชือกรองเท้าคู่เก่ง จนต้องชะงักตัวเองให้หยุดลงกลางคัน ถอนใจอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเกือบต้องหน้าคะมำจูบกับพื้นห้างถ้าเกิดว่าไม่ทันได้ทรงตัว แต่ยังไม่ทันจะได้ก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าให้แน่นหนาอย่างที่ใจคิด มือที่คุ้นเคยก็ยื่นเข้ามาจัดการแก้ไขให้เชือกที่หลุดลุ่ยและพันกันไม่เป็นท่าเข้าให้ที่เข้าทาง แบมแบมมองของที่วางอยู่ข้างตัวของมาร์คที่กำลังนั่งชันขาผูกเชือกรองเท้าเขาอยู่ มันถูกวางอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบนักเพราะเจ้าตัวคงจะรีบหันกลับมา แล้ววางของลงกับพื้นโดยไม่ได้สนใจอะไร
มาร์คให้ความสำคัญกับเขามาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ...
“ที่หลังอย่าผูกเชือกไม่แน่นอีกนะ ถ้าเกิดสะดุดล้มขึ้นมา เป็นแผลแล้วหมดหล่อเลยนะแบม”
“แบมทำมาดีแล้วนะ มันหลุดได้ไงไม่รู้ หลุดตอนไหนก็ไม่รู้อ่ะ มาร์คอย่าดุดิ”
“ไม่ได้ดุ... พี่เป็นห่วง”
ตรงไปตรงมา ก็มันจริงที่ว่าเขาไม่ได้ต้องการดุคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย มาร์คก้มลงคว้าถุงที่ถูกวางทิ้งไว้ข้างตัว ดันให้แบมแบมเดินนำหน้าไปก่อนที่เขาจะก้าวตาม เดี๋ยวแฟนตัวเล็กของเขาจะซุ่มซ่ามจนได้แผนขึ้นมาจริง ๆ แล้วจะยุ่ง
สำหรับมาร์คแล้ว แบมแบมจะต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด...
*****
วันนี้มาร์คเป็นฝ่ายมานั่งรอเด็กน้อยของเขาที่โรงเรียน
มาร์คไม่ได้เข้ามาที่นี่บ่อยนัก ถึงแม้ว่าจะเป็นโรงเรียนในเครือมหาลัย ช่วงที่มาบ่อยสุดก็คงเป็นปีที่แล้วตอนเทียวรับเทียวส่งเด็กม.ปลายตัวเล็กตากลมบ้องแบ๊ว ที่ทุกวันนี้ได้กลายมาเป็นคนรักแสนเอาแต่ใจของเขาโดยสมบูรณ์
“มารอรับน้องเหรอคะ?”
“ครับ?”
ดูเหมือนว่าความหล่อเหลาเกินปกติขของมาร์ค จะต้องตาหญิงสาวคนนี้จนทำให้ต้องเข้ามาทักทาย มาร์คได้แต่ทำหน้ามึนใส่ไป พร้อมทั้งชี้นิ้วที่ตัวเองเพื่อเป็นการย้ำถามว่าเธอพูดอยู่กับเขาหรือไม่...
จะว่าไปไม่น่าถาม ในเมื่อเขายืนอยู่ตรงนี้คนเดียว
“ค่ะ ฉันถามคุณ”
ยิ้มพรายคล้ายโปรยเสน่ห์ให้กับชายหนุ่มที่หมายตา มาร์คพยักหน้ารับแต่ว่าปากยังไม่ทันได้ขยับตอบอะไรก็รู้สึกได้ถึงรังสีบางอย่างที่แผ่กระจาย จนทำให้เขาได้แต่ยิ้มแหย ๆ ออกมาเพราะไม่รู้จะแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรดี
“จะกลับบ้านแล้ว มาร์ค”
เจ้าของเสียงปรายตามองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เรียกว่าไม่ได้อยากใส่ใจซะมากกว่า เพราะถ้าหากว่าแบมแบมไม่พอใจกว่านี้อีกซักหน่อย อาจจะได้เปิดศึกจนอีกฝ่ายได้อายไปสักครั้งหนึ่ง
แบมแบมหวงทุกอย่างของตัวเองนั่นแหละ ยิ่งแฟน ก็ยิ่งหวง!
“น้องชายหน้าตาน่าเอ็นดูนะคะ”
“เอ่อ...”
“ไม่ใช่น้องชายครับ ผมลูกคนเดียว ส่วนมาร์คเนี่ย...”
ดูจะอึ้งไปไม่น้อยกับการถูกตอกกลับตามตรง แบมแบมยกยิ้มอย่างคนชนะก่อนจะยิ่งตอกย้ำอีกฝ่ายจนแทบจะจมลงดินด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของ ด้วยการคล้องคนข้างกายที่ได้แต่ยืนงง พร้อมด้วยประโยคปิดบทสนทนา
“แฟนครับ”
“ร้ายเหมือนเดิม”
“มาร์คก็มึนเหมือนเดิม”
“อ้าว”
“ยังจะมาอ้าว ถ้าเกิดว่าแบมมาช้ากว่านี้อีกแค่นิดเดียว มาร์คคงเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปแล้วมั้ง ทำไมเป็นคนใจดีแบบนี้เนี่ยฮะ? ดีกับแบมคนเดียวก็พอ ไม่ต้องเผื่อให้คนอื่นหรอก”
ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาร์คโดนแฟนเด็กกว่าของตัวเองดุ หลายครั้งที่แบมแบมโมโห หรือไม่พอใจ จนนั่งบ่นยาวจนเขาแทบจะไม่ได้พูดอะไรโต้เถียงตอบกลับ ที่จริงก็ไม่กล้าด้วยล่ะ บอกไปแล้วตรง ๆ ว่าเขากลัวจะเป็นฝ่ายโดนโกรธมากกว่า
มาร์คน่ะ ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง แล้วที่สำคัญทั้งกลัวแล้วก็เกรงใจ...
แบมแบมคนนี้น่ะ... ไม่น่าเชื่อว่าอายุแค่ 17 แต่กลับให้ให้คนอายุ 21 หงอได้อย่างสมบูรณ์
“ครั้งหน้าถ้ามีผู้หญิงมาเข้าหาจะทำยังไง”
“อืม...ยืนนิ่งๆครับ”
“จิ๊ มาร์ค! จะยืนนิ่งให้โดนลวนลามรึไง! ทำไมหล่อแต่หน้าเล่า!”
“เดินหนีครับ”
“ไม่ เดี๋ยวก็โดนเดินตามหรอก มาร์คคคคคคคค”
“เอ้า ทำไงดีล่ะครับถึงจะถูกใจเจ้านายน้อยแบมแบมน่ะครับ”
“แบมแบมนี่ใคร?”
“ห๊ะ?”
“ถามว่า แบมแบม คือใครสำหรับมาร์คไง”
“แฟนครับ”
คำตอบที่ได้รับทำให้คนที่กำลังหงุดหงิดพึงพอใจ ปากอิ่มยิ้มกริ่ม จนทำให้นักศึกษาหนุ่มรูปหล่อที่เดินมาด้วยกันถึงกับขมวดคิ้วงุนงงในอารมณ์ที่แปรปรวนของคนตัวเล็ก
“ยิ้มอะไรครับ”
“นั่นล่ะสิ่งที่มาร์คต้องบอก บอกผู้หญิงทุกคนที่พยายามเข้ามาคุยกับมาร์คเลยนะ!”
“บอกว่า?”
“มาร์คมีแฟนแล้ว”
“ฮ่า ๆ ได้สิครับ ให้พี่เอาโพสอิทแปะติดหน้าอกข้างซ้ายไว้เลยดีไหมว่าหัวใจมีคนจองเอาไว้แล้ว”
“ถ้าได้ก็ดีสิ ติดเอาไว้เลยนะ คนนี้จองแล้ว แฟนชื่อแบมแบม ม.ปลายปีสองห้อง A โรงเรียนสาธิตxxx รัก มาก หวง มาก ด้วย!”
เพราะว่ามีแฟนเด็กมันได้เห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูแบบเด็กน้อยอย่างนี้ไง รักก็บอกว่ารัก หวงก็บอกว่าหวง แสดงออกนอกหน้าเวลาหึงอีกต่างหาก ไม่มานั่งเก็บอมพะนำเอาไว้ให้ขุ่นข้องใจ มาร์คเลยชอบ ไม่สิ รักมาก ๆ ด้วย แล้วก็คิดว่าคงจะไม่เปลี่ยนใจไปจากคนรักอายุน้อยกว่าง่าย ๆ หรอก บางที...เขาอาจจะคบยาวนานจนตลอดไปด้วยซ้ำ
“จองแล้วห้ามหายไปนะ โปรโมชั่นอยู่ฟรีตลอดไป ให้แบมคนเดียวเลย”
“ไล่ก็ไม่ไปหรอก แบร่”
ส่งท้าย...
สาม
สอง
หนึ่ง!
“เอ้า ทำไมวันนี้น้องแบมแบมไม่มาวะ มึงทำน้องงอนเหรอ?”
“ห๊ะ เปล่านี่”
“ปกติน้องต้องมาตรงเวลานี่หว่า แปลกจัง ทำลายสถิติอันยาวนานต่อเนื่องซะละ”
“อะไรของมึงวะไอ้แจ๊ค ประหลาดคน”
ไม่ต้องรอให้หวังแจ๊คสันสงสัยไปนานกว่านี้...ร่างเล็กน่ารักที่อยู่ในบทสนทนาก็เสียงดังโพล่งขึ้นมาทันที
“มาร์คคคคคคคค”
“น้องแบม ทำไมวันนี้มาช้ากว่าปกติล่ะ”
“ไม่นี่ฮะ โห้ย นี่พี่แจ๊คสันยังไม่เลิกนับจังหวะให้แบมอีกเหรอ ไม่ต้องนับแล้วครับ! จนแบมจะเรียนจบม.ปลายอยู่ละนะ”
“ฮ่า ๆ ก็ได้ ๆ พี่ไปหายองแจแล้วนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ไอ้มาร์ค มึงอย่าโดดเรียนนะ”
“มึงเก็บบอกตัวเองเหอะว่ะไอ้คนติดแฟน”
ตะโกนไล่หลังเพื่อนสนิท ก่อนที่จะหันมาสนใจตาโต ๆ ที่จ้องมองมา มาร์คต้องเลิกคิ้วมาเป็นเชิงถามว่าคนตัวเล็กต้องการจะบอกอะไร นัยน์ตาหวานกำลังเป็นประกายระริกไหว มือของมาร์ควางทับลงบนกลุ่มผมนิ่มพร้อมด้วยการเร่งเร้าหาคำตอบจากเจ้าตัว...
“มาร์ค!”
“ครับ?”
“แบมสอบเข้าที่นี่ได้แล้วนะ! เป็นรุ่นน้องมาร์คแล้ว!”
“จริงเหรอ?! ไม่ได้โกหกพี่นะ เราจะได้เข้ามาเรียนที่นี่จริงๆใช่รึเปล่า?”
“จริงงงงงงงงงงง”
มาร์คไม่เคยยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อน...
ยกคนตัวเล็กจนลอยหวือกลางอากาศ หมุนไปรอบ ๆ ด้วยความดีใจก่อนจะวางคนตรงหน้าที่ยังคงยกยิ้มด้วยรอยยิ้มสดใส ตัวเขาเองก็เช่นกัน...
“หลังจากนี้จะยิ่งเกาะมาร์คให้ติดเลย”
“เราต่างหากที่จะโดนพี่คุมพฤติกรรม”
“ไม่กลัวหรอก!”
“ฮ่าๆ มาให้กอดก่อนซะดี ๆ เจ้าตัวแสบ”
เชื่อมาร์คสิครับ... มีแฟนเด็กน่ะมันสดใส แล้วก็กระชุ่มกระชวยหัวใจจริง ๆ นะครับ
ขอให้มีแฟนเด็กมีแฟนน่ารักมีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามาในวันปีใหม่นะคะ!
. เอาช้อทฟิคมาสวัสดีปีใหม่ย้อนหลังแหละ อาจจะมีคำแปลก ๆ หรือชื่ออื่น ๆ หลุดมาด้วยความมึน แอบคอมเม้นท์เอาไว้นะคะ ฮรี่
ความคิดเห็น