ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
คศ1981
เบนจามินสอบเข้าคณะจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเซนต์แอนดรูส์ได้ เขาจึงต้องย้ายไปอยู่หอที่สก็อตเเลนด์ ตอนแรกเขาอยากเข้าคณะแพทย์เหมือนเจเดน แต่ทันทีที่เขาเห็นร่างชุ่มเลือดของจูเลียน เขาก็รู้ตัวว่าไม่สามารถเป็นหมอได้ เขากลัวเลือด เมื่อเขาเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาลุงเจฟ ลุงเจฟก็แนะนำให้เขาเข้าเรียนจิตวิทยา
“สายเดียวกับลุงนี่แหละ”เจฟเฟอร์รีย์พูดสบายๆ “บางทีเราก็ต้องทำงานร่วมกันบ้าง”
นั่นเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขาตัดสินใจเข้าเรียนคณะนี้ เบนจามินเดินเข้าไปในผับ ในผับนั้นมีชายชุดดำนั่งอยู่มุมห้อง ชายคนนั้นมีผิวซีดขาวและกำลังสะอื้นแทบขาดใจ
“เป็นความผิดของฉันเอง ลิลี่ ฉันฆ่าเธอ ฉันฆ่าเธอ” เขากรอกเหล้าเข้าปากไม่หยุด ใบหน้าแดงก่ำ เบนจามินเดินเข้าไปหาชายผู้นั่น เขาน่าจะแก่กว่าเบนจามินสองสามปี อะไรบางอย่างในตัวของชายหนุ่มดูคุ้นตาเขาอย่างประหลาด เหมือนกับเป็นพี่น้องที่พลัดพรากกันมานาน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เบนจามินทัก
ชายคนนั้นคว้ามือเบนจามินมากุมไว้ “ลิลี่ เธอกลับมาหาฉัน ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน”
เบนจามินทำหน้าเหมือนกลืนมะนาวเข้าไปทั้งลูก หมอนี่คงจะอกหักจนเพี้ยน เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังเห็นเป็นผู้หญิงไปได้ ปล่อยทิ้งไว้ต้องอันตรายแน่ๆ ผู้ชายคนนี้ผอมบางเหลือเกินและเขาเริ่มรู้สึกถึงสายตาแทะโลมที่มองมาที่ชายผู้นี้ เขาจำเป็นต้องพากลับไปด้วย ไม่รู้ทำไม แต่เขาห่วงชายคนนี้เหลือเกิน เขาเรียกรถไปห้องพัก เบนจามินไม่รู้เลยว่าความฝันของเขากำลังจะเป็นจริง. เขากำลังจะมีพี่ชายที่ฉลาด แม้จะไม่ใจดีและน่ารักเหมือนเจเดนก็เถอะ ใช่แล้ว คนที่เขาพาขึ้นรถมาคือเซเวอร์รัส พี่ชายต่างแม่ของเขาเอง
********************************************************
เซเวอร์รัสขยับตัวอย่างอึดอัด เขายังคงปวดหัวตุบๆ คงเป็นเพราะเมื่อวาน เขาดื่มเหล้ามากไปหน่อย หลังจากได้ยินข่าวร้าย ลิลี่ของเขา ดอกไม้ที่แสนงดงามของเขา บัดนี้ไม่อยู่อีกแล้ว และมันก็เป็นความผิดของเขา เขาทำร้ายเธอ เขาฆ่าเธอ เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างและเริ่มตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ตามลำพัง ที่นี่ ที่ไหนกันล่ะ เขากวาดตามองไปรอบๆ เป็นห้องพักที่น่าอยู่ทีเดียว แต่ไม่คุ้นตา
“ฟื้นแล้วหรือครับ” เสียงร่าเริงดังมาจากข้างหลัง เขาหันขวับไปมองและพบเด็กหนุ่มผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีเขียวเป็นประกาย ส่งยิ้มสดใสมาให้เขา
“นายเป็นใคร” เซเวอร์รัสถามอย่างระแวง
“ผมเบนจามินครับ เบนจามิน สเนป”เด็กหนุ่มตอบ
ดวงตาของเซเวอร์รัสเบิกกว้าง คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญ นามสกุลเดียวกันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นญาติกันเสมอไป
“แล้วคุณล่ะครับ” เบนจามินถาม “ชื่ออะไร”
เซเวอร์รัสอึกอัก ก่อนที่เขาจะพูดอะไรก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
“ขอผมไปเปิดก่อนนะครับ” เบนจามินว่า เซเวอร์รัสลอบถอนหายใจ
“เบนจี้! ลูกแม่” เกรซกอดรัดลูกชายอย่างดีอกดีใจ “คิดว่าลูกจะไม่อยู่เสียแล้ว”
“ปล่อยนะครับ ผมอายเขา” เบนจามินพยายามดิ้น
"อายอะไร ไอ้ลูกชาย” โทไบอัสว่า “ไม่มีใครสักหน่อย’
“มีสิครับ วันนี้ผมมีแขกมา” เบนจามินหันหลังไป และพบเซเวอร์รัสกำลังกำหมัดแน่นอยู่ข้างหลัง “มานี่สิครับ” เด็กหนุ่มว่าพลางกวักมือเรียก
เซเวอร์รัสเดินไป มือยังคงกำแน่น เขาคงเป็นคนโชคร้ายจริงๆนั่นแหละ
“แก!”ดวงตาของโทไบอัสเบิกกว้าง “แกมาทำอะไรที่นี่”
“พ่อ/คุณรู้จักเขาด้วยหรือ” ทั้งเบนจามินและเกรซถามพร้อมกัน
“ไม่” โทไบอัสตอบ มองลูกชายคนแรกของตนเหมือนมองกองขยะ “ฉันไม่รู้จักไอ้เด็กเหลือขอสารเลวนี่หรอก” เขาหันมามองลูกชายคนเล็ก “อย่าไปคบกับมัน” เขาสั่งห้วนๆ“ไปเถอะที่รัก” เขาหันไปชวนภรรยา
“รีบไปฮันนีมูนรอบสองเหรอครับคุณพ่อ” เซเวอร์รัสพูดประชด ก่อนเขาจะห้ามตัวเองได้ทัน “ครั้งนี้ผมขอน้องสาวนะครับ”
เกรซหันมามองอย่างประหลาดใจ เซเวอร์รัสคำนับอย่างประชดประชัน “ยินดีที่ได้รู้จักคุณแม่เลี้ยงนะครับ” ก่อนที่เกรซจะพูดอะไร โทไบอัสก็รีบพาภรรยาไปให้พ้นสายตา
เบนจามินหันไปมองชายหนุ่ม “คุณเรียกพ่อผมว่า…”
“ก็เรียกพ่อ” เซเวอร์รัสตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “เขาเป็นพ่อฉัน”
แต่ปฏิกิริยาของเบนจามินต่างไปจากที่เขาคิด
เบนจามินอ้าปากค้าง “จะ จริงเหรอ งั้นคะ คุณก็เป็นพี่ชายผมน่ะสิ” เขามองชายหนุ่มอย่างปลื้มปีติ เขามีพี่ชายแล้วอย่างที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด
เซเวอร์รัสรู้สึกอึดอัด ไม่เคยมีใครมองเขาด้วยสายตาชื่นชมแบบนี้มาก่อนเลย
“ไม่”เซเวอร์รัสบอก “นายไม่ใช่น้องฉัน”
เบนจามินหน้าม่อย. แต่เซเวอร์รัสไม่สนใจ “ฉันไปล่ะ” เขาว่า “ขอบใจที่ช่วย” เขาหันหลังเดินจากไป
“แล้วคุณชื่ออะไรครับ”เบนจามินตะโกนไล่หลัง
“เซเวอร์รัส” ชายชุดดำพูดโดยไม่หันกลับมามอง
“ถึงคุณจะไม่นับผมเป็นน้อง แต่ผมยังเห็นคุณเป็นพี่นะครับ เพราะฉะนั้นดูแลตัวเองด้วย”
เซเวอร์รัสหันกลับมามอง ไม่เคยมีใครขอให้เขาดูแลตัวเองมาก่อน เขาทำงานหนัก แต่ไม่เคยได้รับแม้แต่ถ้อยคำที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใย บัดนี้มีน้องชายแปลกหน้ามาแสดงความห่วงใย เขารู้สึกแปลกๆแต่ค่อนข้างพอใจ
“ขอบใจ” เขาว่า ดวงตาสีเขียวของเบนจามินเป็นประกาย
‘เหมือนกันเกินไป’ เซเวอร์รัสคิด ไม่ใช่แค่รูปร่างหรือสีตา แต่เป็นความจริงใจที่อยู่ในแววตานั่นต่างหากที่ทำให้เขาไม่สบายใจ ชายหนุ่มเดินออกไป
‘ไม่เป็นไรหรอก นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พบกัน’ เขาเข้าใจผิดไปมากๆทีเดียว
********************************************************
วันหยุดคริสต์มาส
ชีวิตของเซเวอร์รัสไม่เคยสงบสุขอีกเลยหลังจากพบเบนจามิน ความลับอย่างหนึ่งของเขา คือเขาชอบไปเที่ยวในโลกมักเกิ้ลมากกว่าโลกพ่อมดแม่มด แน่ล่ะว่าพวกมักเกิ้ลมองชุดที่เขาใส่ แต่ไม่มีใครมองว่าเขาเป็นผู้เสพความตายร้ายกาจ ดัมเบิลดอร์ช่วยให้เขาไม่ติดคุกอัซคาบันได้จริง แต่ไม่อาจช่วยให้เขารอดพ้นจากคุกของสังคมได้ และเบนจามิน น้องชายของเขาก็ติดตามเขาไปทุกที่ ทันทีที่เขามาในโลกมักเกิ้ล ตอนแรกเขาคิดว่ามีคนสะกดรอยลอบทำร้ายเสียอีก แต่กลับเป็นเบนจามินเสียอย่างนั้น. เขาพยายามไล่เจ้าเด็กนั่นไปให้พ้น เมืองตั้งกว้าง ทำไมต้องมาเจอกันด้วยนะ แต่ไม่นานเขาก็รับรู้ว่าการมีเบนจามินอยู่ด้วย ช่วยเขาได้หลายอย่างทีเดียว แม้ว่าเขาจะเคยเกิดและเติบโตในโลกมักเกิ้ล แต่ก็เป็นโลกมักเกิ้ลแบบสลัม เบนจามินอาสาเป็นมัคคุเทศก์ให้เขา คอยหยิบโน่นถือนี่ให้เขาและมองเขาอย่างชื่นชมเมื่อเขาบอกว่าตนเป็นอาจารย์
“คุณต้องเก่งสุดยอดแน่ๆ” เบนจามินพูดอย่างชื่นชม ขณะที่พวกเขานั่งดื่มกาแฟอยู่ที่ร้านเล็กๆแห่งหนึ่งและการสนทนาดำเนินมาถึงเรื่องอาชีพ เซเวอร์รัสเองก็ไม่เข้าใจว่าเป็นอย่างนี้ไดัอย่างไร. เขาเริ่มสนิทกับน้องชายต่างแม่คนนี้ได้อย่างไร อาจจะเป็นเพราะเบนจามินเป็นคนมีเสน่ห์ เป็นคนจริงใจ. หากใครที่ยังมีหัวใจ อยู่ใกล้ก็ตัองรักทั้งนั้นและเซเวอร์รัสก็ยังมีหัวใจอยู่
********************************************************
วันนี้เป็นวันที่จิตแพทย์โฮเวลล์มีความสุขมาก เขาได้หยุดพักผ่อนหลังจากทำงานหนักมานาน และเขาชวนเจเดนไปเยี่ยมเบนจามินที่สก็อตแลนด์ สำหรับเขาแล้ว เบนจามินก็เหมือนจูเลียน อ่อนโยน น่ารักเหมือนกัน และตอนนี้พวกเขาสองพ่อลูกก็มาถึงห้องของเบนจามินแล้ว
“เขาจะอยู่หรือครับพ่อ” เจเดนว่าอย่างไม่แน่ใจ “เขาอาจไปฉลองกับเพื่อ..”
ประตูเปิดผางออก เบนจามินโค้งคำนับให้ลุงเจฟและกอดเจเดนแน่น “พี่ชาย” เบนจามินว่า “ดีจังที่พี่มา”
เซเวอร์รัสกำหมัดแน่นอยู่ข้างหลัง บัดนี้เขาเริ่มอยากทวงสิทธิ์ที่เขาทิ้งไปแล้วคืนมา สิทธิ์การเป็นพี่ชายของเบนจามิน
********************************************************
เจฟเฟอร์รีย์ไม่ได้เป็นจิตแพทย์ไปโดยเปล่าประโยชน์ เขารู้ทันทีว่าชายชุดดำมีทีท่าไม่สบายใจ แววตาอย่างนี้นี่แหละที่เขาเคยเห็นในแววตาของจูเลียน แต่เขาไม่สนใจ เขาจะไม่ยอมทำพลาดอีกเด็ดขาด
“มีอะไรไม่สบายใจ ระบายออกมาได้นะครับ” เขาพูดอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เจเดนกับเบนจามินไปอยู่ในห้องครัว ทิ้งให้เขาอยู่กับชายหนุ่มผมดำที่เบนจามินแนะนำว่าเป็นพี่ชาย เขานึกสงสัยว่าชายคนนี้เป็นพี่ชายแท้ๆของเบนจามินจริงหรือเป็นแค่การเปรียบเปรย เบนจามินติดนิสัยเรียกทุกคนที่รู้จักว่าพี่ชาย. เจเดน ลูกชายของเขาก็คนหนึ่งแหละ เซเวอร์รัสคงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจเดน ลูกชายของเขา แต่ตาของชายหนุ่มแข็งกร้าว เป็นดวงตาที่เห็นอะไรร้ายๆมามากเกินไป เห็นสิ่งที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่นึกฝัน ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม เขาเอาแต่ดื่มไวน์ และคุณหมอโฮเวลล์รู้ดี มีแต่คนเป็นทุกข์อย่างสาหัสเท่านั้นที่เลือกใช้แอลกอฮอล์ดับทุกข์ เขาค่อยๆลูบหลังชายหนุ่ม บัดนี้เขารู้สึกเหมือนได้จูเลียนกลับมา แม้ว่าจะผ่านไปสามปีแล้ว เขายังคงคิดถึงลูกชายคนเล็กที่อ่อนโยนน่ารัก เขาเห็นคุณค่าของจูเลียนเมื่อสายไป ทำไมเขาถึงไม่เห็นแววตาปวดร้าวของลูกชาย แววตาเดียวกับชายหนุ่มตรงหน้าเขาตอนนี้ เขาจะไม่ยอมพลาดอีกเป็นอันขาด เขาดึงเซเวอร์รัสมากอดไว้แน่น เด็กหนุ่มพยายามดิ้นรน เซเวอร์รัสไม่คุ้นเคยกับการถูกกอด ไม่คุ้นสักนิด และเขารู้ดีว่าไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เขาคอแข็งเกินกว่าไวน์ไม่กี่แก้วจะทำอะไรเขาได้ อาจจะเป็นเพราะชายคนนี้มีดวงตาสีฟ้าที่แทงทะลุเหมือนดัมเบิลดอร์กระมังหรืออาจเป็นเพราะถัอยคำนุ่มๆที่กระซิบปลอบหรืออาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาเกือบสามเดือน เขาระบายทุกอย่างออกมาเหมือนเขื่อนที่พังทลาย เขาพร่ำว่าไม่มีใครรัก ไม่มีใครต้องการเขา เขาเป็นคนเลวที่สมควรตาย คุณหมอโฮเวลล์ลูบหลังลูบไหล่เซเวอร์รัส เขาไม่ได้ปลอบชายหนุ่มในฐานะจิตแพทย์ แต่เป็นฐานะพ่อ
********************************************************
เบนจามินมองภาพนั้นด้วยสายตาอิจฉาระคนชื่นชม เขาเฝ้าเพียรพยายามทำให้เซเวอร์รัสเปิดใจ แต่ไม่เคยได้ผล โชคยังดีที่เขาเป็นลูกของคุณเกรซ แม่ของเขาไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆแต่เป็นนักธุรกิจสาวที่ทรงอิทธิพลมาก แม่มีลูกน้องมากมาย ไม่แปลกเลยที่เมื่อเขาต้องการตามหาพี่ชาย. แม่ก็เริ่มส่งคนไปสืบดูว่าเซเวอร์รัสอยู่ที่ไหน และหลังจากนั้นจึงเป็นหน้าที่ของเบนจามิน แน่ล่ะ การสืบหาที่อยู่ของเซเวอร์รัสไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ลูกน้องหลายคนยืนยันว่าเซเวอร์รัสเดินเข้าไปในซากปรักหักพังและออกมาอีกครั้งในสามวันให้หลังโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน หรือยืนยันว่าเซเวอร์รัสหายไปทันทีที่พวกเขากระพริบตา แต่อย่างที่สุภาษิตโบราณว่าไว้ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ในที่สุดก็เขารู้ร้านกาแฟประจำของเซเวอร์รัสจนได้ เป็นร้านกาแฟเล็กๆที่ไม่มีชื่อเสียงนัก แน่ล่ะ ตอนแรกเซเวอร์รัสก็ไล่เขาไปอยู่หรอก แต่ในเมื่อเขาไม่ยอมไปสักอย่าง. เซเวอร์รัสเลยยอม. แต่พี่ชายของเขาไม่เคยเปิดใจกับเขาเฉกเช่นเปิดใจกับลุงเจฟตอนนี้เลย. เขารู้สึกว่ามีมีมือหนึ่งกุมมือเขาไว้ เขาเงยหน้าขึ้นมองและพบเจเดนส่งยิ้มเศร้าๆมาให้
“พ่อคงคิดว่าเขาพบจูเลียนอีกครั้งแล้วล่ะ” ไม่รู้ทำไม วันนี้ตาของเจเดนดูส่งประกายกว่าที่เคย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น