Snape The last prince สเนป เจ้าชายองค์สุดท้าย

ลำดับตอนที่ #25 : 18

คศ.2004
ณ คฤหาสน์ตระกูลสเนป
ไฟสีเขียวสว่างวาบขึ้นในเตาผิง เซเวอร์รัสที่กำลังนั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ลุกขึ้นยืนและไปที่เตาผิง
“ ขอผมเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ” เสียงของเด็กชายผู้รอดชีวิตที่ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มแล้วตะโกน
“ ได้ พอตเตอร์เข้ามาเลย” เซเวอร์รัสตอบ
แฮร์รี่เดินออกมาจากเตาผิง เขายิ้มกว้าง “ บ้านอาจารย์น่าอยู่จังครับ ดีกว่าที่..” เขาหยุดพูด เมื่อเห็นสายตาของเซเวอร์รัส
“ ฉันเอาเงินจากนิลนครมาซื้อบ้าน ฉันชอบอยู่ในโลกมนุษย์มากกว่าเมืองบาดาล พวกข้าราชบริพารจะมาหาฉันเอง” เซเวอร์รัสว่า “ วันนี้โกเมศไม่อยู่ ไปทำธุระ เย็นๆจะกลับ ส่วนเซไวลินไปเดทกับสจ็วต”
“ ผมไม่ได้มาหาพวกเขาหรอกครับ” แฮร์รี่ว่า “ ผมมาหาอาจารย์ ผมเอาบัตรเชิญงานแต่งมาให้”
เซเวอร์รัสรับบัตรเชิญมา “ จะแต่งงานกับมิสวีสลีย์สินะ ยินดีด้วย นี่เป็นงานแต่งงานครั้งที่สองที่ฉันได้เข้าร่วม ครั้งแรกคือลูคัสกับแอบบิเกล”
แฮร์รี่ก็จำเรื่องนั้นได้ เป็นความทรงจำที่ไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่ “ อาจารย์ยังติดต่อกับคุณเบนจามินอยู่มั้ยครับ”
เซเวอร์รัสพยักหน้า “ ก็ติดต่ออยู่ ตอนนี้ย้ายไปอยู่กับเจเดนแล้ว”
“ ผมมีเรื่องจะขออาจารย์หน่อยครับ” แฮร์รี่พูดพลางก้มลงมองเท้าตัวเอง
“ อะไรล่ะ” เซเวอร์รัสถาม
“ ผมอยากตั้งชื่อลูกตามชื่ออาจารย์” แฮร์รี่พูดออกมาอย่างรวดเร็วจนแทบฟังไม่ทัน
เซเวอร์รัสนิ่งอึ้ง “ เธอหมดปัญญาจะคิดชื่อลูกแล้วหรือ ชื่ออื่นๆเพราะๆมีตั้งเยอะ เดี๋ยวฉันช่วยคิดให้ก็ได้”
“ ผมอยากตั้งชื่อลูกตามคนที่มีส่วนร่วมให้ผมชนะสงครามครับ” แฮร์รี่ว่า “ ลูกคนหนึ่งของผมต้องชื่ออัลบัส เซเวอร์รัส”
เซเวอร์รัสพ่นลมหายใจออกทางจมูก “ ถ้าเธอจะตั้งชื่อลูกตามคนที่ช่วยเธอ เธอจะต้องมีลูกประมาณโหลได้ สงสารมิสวีสลีย์บ้าง ตามใจก็แล้วกัน จะตั้งอะไรก็ตั้ง ฉันเคยห้ามอะไรเธอได้ที่ไหน”
แฮร์รี่ฉีกยิ้ม “ ผมชนะพนันซิเรียสแล้ว เขาบอกว่าคุณต้องโวยวายแหงๆ อ๋อ ผมจะตั้งชื่อลูกคนแรกว่าเจมส์ ซิเรียส ถ้าเป็นผู้ชาย”
เซเวอร์รัสสั่นหัว “ เธอยังไม่ทันแต่งงานเลย วางแผนตั้งชื่อลูกแล้ว ฉันพนันเอาอะไรก็ได้ว่าเด็กที่ชื่อเจมส์ ซิเรียสต้องเป็นตัวแสบแหงๆ”
แฮร์รี่หัวเราะ “ ชื่อเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องนิสัยเหมือนกันนะครับอาจารย์ เขาอาจเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ก็ได้”
ไฟสีเขียวสว่างวาบอีกครั้งหนึ่ง ทั้งคู่หันไปมอง
“ ผมเองครับ เดรโก เซเวอร์รัส ผมขอเข้าไปได้ไหม” เสียงหนึ่งดังมา
“ ได้” เซเวอร์รัสตอบ เดรโกก้าวออกมา เขาดูสง่างามเหมือนลูเซียสไม่มีผิด แต่ท่าทางดูไม่มีความสุขนัก
“ สวัสดีครับเซเวอร์รัส ไง พอตเตอร์” เขาทักทาย
“ นายดูซีดๆนะ” แฮร์รี่ว่า
“ ฉันทำงานหนัก” เดรโกตอบ “ เพิ่งรู้ว่าเป็นผู้นำตระกูลไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันรู้แล้วว่าทำไมพ่อถึงต้องเคี่ยวเข็ญฉันขนาดนั้น”
แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าการเป็นผู้นำตระกูลหมายถึงอะไร แต่เซเวอร์รัสเข้าใจดี ตำแหน่งผู้นำตระกูลจะถูกส่งมอบจากพ่อสู่ลูกชายคนโต ทันทีที่พ่อเสียชีวิต ตำแหน่งนี้ไม่สามารถยกให้กันได้ถ้ายังไม่ตาย
“ ลูเซียสเสียแล้วหรือ” เซเวอร์รัสร้อง “ เขาป่วยอะไร เธอน่าจะบอกฉัน ฉันน่าจะช่วยได้”
เดรโกส่ายหน้า “ ปัจจุบันทันด่วนมากครับ พ่อป่วยแค่นิดเดียวเท่านั้นเลยวางใจ ไม่ไปโรงพยาบาล แค่3วัน พ่อก็เสีย”
เซเวอร์รัสถอนใจ เขาคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต ลูเซียส มัลฟอยเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในบ้านสลิธีรินที่ไม่รังเกียจการเป็นเลือดผสมของเขา
1 กันยา 1971
ณ โต๊ะสลิธีริน
เซเวอร์รัสกำลังกินซุปฟักทองอย่างเอร็ดอร่อย ขณะที่บทสนทนาดำเนินมาถึงเรื่องครอบครัว
“ บริสุทธิ์มาไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น” เอเวอร์รี่ว่า “ อยู่ใน28ตระกูลศักดิ์สิทธิ์
“ ฉันก็เหมือนกัน” มัลซิเบอร์ว่า “ แล้วนายล่ะ นามสกุลอะไร” เขาหันมาถามเซเวอร์รัส
“ ฉันเซเวอร์รัส สเนป” เด็กชายตอบ
“ แหยะ!” เอเวอร์รี่ว่า “ นามสกุลไม่คุ้นเลย แกเป็นพวกเลือดสีโคลนเหรอ”
“ ฉันเห็นเจ้าหัวก้อนเมือกนี่เกาะติดกับยัยเลือดสีโคลนเเอฟเวนส์” มัลซิเบอร์พูดอย่างดูถูก “ ที่แท้ก็พวกเดียวกัน”
ช้อนของเซเวอร์รัสหลุดจากมือและกระทบชามดังแกร๊ง “ อย่าเรียกเธอแบบนั้น” เขาพูด “ แล้วฉันก็เป็นเลือดผสม แม่ฉันเป็นแม่มด”
เอเวอร์รี่กำลังจะตอบโต้ แต่ลูเซียสพูดขัดขึ้นด้วยเสียงทุ้มนุ่ม
“ หมวกคัดสรรเลือกเขามาอยู่สลิธีริน แสดงว่าต้องเห็นเมล็ดพันธุ์แห่งความยิ่งใหญ่ในตัวเขา มันไม่สำคัญว่าเขาจะมีสายเลือดอะไร ถ้าเข้ามาอยู่สลิธีรินแล้ว ทุกคนคือครอบครัว เราโดนปล่อยเกาะจาก3บ้านที่เหลือแล้ว อย่าทะเลาะกันเองอีกเลย” เขาตบบ่าเซเวอร์รัสเบาๆ “ ฉันหวังว่านายจะนำความยิ่งใหญ่มาสู่บ้านสลิธีริน ฉันมั่นใจว่าสักวันนายจะยิ่งใหญ่ เชื่อฉัน ฉันไม่เคยมองใครพลาด”
เซเวอร์รัสเงยหน้าขึ้นมองลูเซียสและยิ้มอย่างไม่มั่นใจ ลูเซียสกวาดสายตาเตือนไปรอบโต๊ะ ทุกคนในโต๊ะรับรู้สายตานั้น ' ถ้าไม่อยากตาย ห้ามยุ่งกับเขา'
ชีวิตปี1 ของเซเวอร์รัสสงบสุขดี ไม่มีใครมายุ่งกับเขา ยกเว้นพวกตัวกวน แต่อย่างน้อยๆพวกเด็กบ้านสลิธีรินก็เกรงลูเซียสและไม่ค่อยมายุ่งกับเขา คนที่เขาพอจะคุยด้วยได้ นอกจากลิลี่แล้วก็มีลูเซียสกับนาร์ซิสซ่า ทั้งสองคบกันแล้ว นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่การจับคู่กันเองของตระกูลเลือดบริสุทธิ์ได้รับการเห็นชอบจากผู้ใหญ่ ทั้งคู่คอยดูแลเซเวอร์รัสเหมือนเป็นน้องชาย
มิถุนายน 1962
“ จะจบแล้ว ยินดีด้วยนะครับลูเซียส” เซเวอร์รัสพูด ลูเซียสได้รับของขวัญราคาแพงมากมายจากเพื่อนๆและรุ่นน้อง เซเวอร์รัสรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไม่สามารถซื้ออะไรให้รุ่นพี่ที่แสนดีคนนี้ได้ “ ผมไม่มีอะไรให้คุณเลย”
ลูเซียสยิ้ม “ ไม่เป็นไร” และรอยยิ้มของเขาก็จางหายไป เขาดึงตัวเซเวอร์รัสเข้าไปกอดและปล่อย เขามองหน้าเซเวอร์รัส“ ดูแลตัวเองด้วย น้องชาย ฉันจะจบแล้ว”
เซเวอร์รัสยิ้มเศร้าๆ เขารู้ดีว่าการที่ลูเซียสจบไป จะเป็นการเปิดโอกาสให้พวกเด็กคนอื่นรังแกเขาง่ายขึ้น แม้ว่านาร์ซิสซ่าจะยังไม่จบ แต่เธอเป็นผู้หญิง ถ้าพวกนั้นรังแกเขาที่หอนอนก็ไม่มีทางที่เธอจะรู้
ความกังวลใจของเขาคงปรากฏชัดบนใบหน้า เพราะลูเซียสเอื้อมมือมาบีบบ่าของเขาอย่างให้กำลังใจ
“ โชคดีครับ ลูเซียส” เซเวอร์รัสพูด
“ เช่นกัน เซเวอร์รัส” ลูเซียสตอบ
ลูเซียสเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ดีกับเซเวอร์รัส เกือบ20ปีผ่านไป เมื่อเดรโกเข้ามาเรียนที่ฮอกวอตส์ เซเวอร์รัสจึงเอาใจใส่เขาเป็นพิเศษ เป็นที่รู้กันทั่วว่าเขาเข้าข้างบ้านสลิธีริน แต่เดรโกเป็นคนโปรดอย่างไม่ต้องสงสัย เขายอมทำปฏิญาณไม่คืนคำเพื่อปกป้องเดรโก
“ ฉันเสียใจด้วยนะมัลฟอย” เสียงของแฮร์รี่ปลูกเขาให้ตื่นจากภวังค์ “ มีอะไรให้ช่วยบอกฉันได้นะ”
เดรโกพยักหน้า เขาหันมาหาเซเวอร์รัส “ ขอบคุณนะครับ”
“ เธอขอบคุณฉันเรื่องอะไร เดรโก” เซเวอร์รัสถาม
“ เรื่องที่คุณช่วยปกป้องวิญญาณของผม” เดรโกว่า “ โดยยอมแลกกับวิญญาณของตัวคุณเอง”
เซเวอร์รัสยิ้ม “ ด้วยความยินดี เดรโก ฉันดีใจที่เธอเข้าใจ”
“ นายอย่าลืมมางานแต่งงานฉันนะ มัลฟอย” แฮร์รี่ว่า “ ศาสตราจารย์สเนปก็จะไป”
“ นายยังเรียกเขาว่าศาตราจารย์สเนปอยู่อีกหรือ” เดรโกร้องอย่างไม่อยากเชื่อ “ เขาลาออกมาเป็นปีๆแล้วนะ”
แฮร์รี่เหลือบมองเซเวอร์รัสอย่างเป็นกังวล ก่อนจะตอบเดรโกว่า “ ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่าอะไร ฉันไม่ได้สนิทกับเขาเหมือนนาย”
“ เธอเรียกฉันว่าเซเวอร์รัสก็ได้ พอตเตอร์” เซเวอร์รัสพูด “ เธอเรียกฉันว่าศาสตราจารย์ทีไร ฉันคิดถึงสมัยอยู่ฮอกวอตส์ทุกที”
แฮร์รี่ยิ้ม “ งั้นคุณก็เรียกผมว่าแฮร์รี่ด้วยนะครับ เซเวอร์รัส”
“ ได้ แฮร์รี่” เซเวอร์รัสตอบ
“ ผมไปแล้วนะครับ” แฮร์รี่ว่า “ ต้องรีบไปเตรียมงาน” เขาหยิบผงฟลูและโยนเข้าเตาผิงก่อนจะหายวับไป
“ ฝากความคิดถึงถึงโกเมศและเซไวลินด้วยนะครับ” เดรโกว่า “ สรุปเขาคบกับอักเคอร์ลีย์จริงๆหรือ”
เซเวอร์รัสพยักหน้า “ สจ็วตดูแลลูกฉันดีมาก”
“ งั้นคุณก็ไม่มีโอกาสเป็นคุณตาสิครับ” เดรโกล้อ “ สจ็วตเป็นมนุษย์ มีลูกแบบนาคไม่ได้แน่”
เซเวอร์รัสหัวเราะ “ เธอลืมไปแล้วหรือว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นนักปรุงยาที่ยอดเยี่ยมที่สุดในศตวรรษ ฉันเพิ่งคิดค้นตัวยาตัวใหม่ได้ ยาที่ช่วยให้ผู้ชายตั้งครรภ์หรือช่วยให้ผู้หญิงสามารถทำให้ผู้หญิงอีกคนตั้งครรภ์ได้” เขาพูดอย่างภูมิใจ หลังจากที่เขารู้ว่าเซไวลินตัดสินใจคบกับสจ็วต เขาก็ใช้เวลาว่างเกือบทั้งหมดคิดค้นตัวยานี้ขึ้นโดยดัดแปลงมาจากสูตรการทำมนุษย์เทียม “ยานี้จะช่วยประสานเวทย์มนตร์ของคน2คนและให้กำเนิดทายาทของพวกเขาจากพลังเวทย์ ไม่ได้เกิดจากการผสมระหว่างอสุจิกับไข่เหมือนปกติ” เซเวอร์รัสอธิบาย
เดรโกพยักหน้าทึ่งๆ เขารู้ว่าเซเวอร์รัสเป็นยอดนักปรุงยา แต่ไม่รู้ว่าเขาเก่งถึงขนาดเอาชนะกฎของธรรมชาติได้ “ ยินดีด้วยครับ” เขาว่า “ ผมไปแล้วนะครับ ว่างๆจะมาหาใหม่” และเขาหายวาบไปในแสงสีเขียว
เซเวอร์รัสมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง เขาเริ่มเหงา เมื่อไหร่โกเมศจะกลับมานะ ธุระอะไรนักหนา
มีมือเอื้อมมากอดเอวเขาจากข้างหลัง “ เหม่ออะไรอยู่ ที่รัก”
เซเวอร์รัสเหลียวหลังไปมอง เขาผลักโกเมศออก “ ไปซะนาน นาคที่เมืองมรกตคงสวยมากสิท่า”
โกเมศหัวเราะ “ หึงเหรอเซวี่ ฉันไม่มีใครหรอกนอกจากนาย”
เซเวอร์รัสจ้องเขาด้วยสายตาที่จะทำให้เด็กนักเรียนร้องไห้ “ ก็ลองดูสิ” เขาขู่
“ คิดถึงจะแย่” โกเมศว่า “ ป่ะ ไปห้องนอนกัน”
“ ฉันเบื่อห้องนอนแล้ว” เซเวอร์รัสว่า “ ตรงนี้ก็บรรยากาศดีนะ”
โกเมศตะลึง “ หัดพูดจาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นายโดนแน่ เซวี่”
“ มาสิ พร้อมแล้ว” เซเวอร์รัสท้าทาย เขากลับคืนร่างงูเพื่อเตรียมตัว
โกเมศใช้เวทย์มนตร์สร้างแอ่งน้ำ ก้าวเท้าเข้าไปในน้ำและกลับร่างงูเช่นกัน
Talk เพิ่งหัดแต่งncค่ะ ถ้าอยากลองอ่านช่วยคอมเม้นเกี่ยวกับเนื้อเรื่องและเมลล์ไว้นะคะ บอกไว้ก่อนว่าเป็นร่างงูนะคะ ไรท์เพิ่งหัดเขียน ภาษาอาจจะไม่ค่อยดี