คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : 20 (จบแล้ว)
“ ทำไมพ่อทำแบบนี้” เซไวลินพูดอย่างไม่พอใจ “ สจ็วตเขาอยากมีลูกหรือเปล่า ผมยังไม่รู้เลย”
โกเมศเกาท้ายทอยแก้เก้อ “ พ่อไม่ได้ตั้งใจให้ลูกกินเสียหน่อย จะให้เซวี่กินต่างหาก” โกเมศแก้ตัว
“อ๋อ งั้นเหรอ” เซเวอร์รัสพูดเสียงเย็น “ คิดจะวางยาฉัน แต่ไปโดนลูกแทน ทำอะไรคิดบ้างไหมฮะ”
โกเมศหน้าเสีย “ ก็ฉันอยากมีนาคน้อยๆอยู่ในบ้านสักตัวนึงนี่”
“ นายไม่เป็นคนคลอดนี่” เซเวอร์รัสว่า “ เห็นไหมว่าลูกกังวลจะตายอยู่แล้ว”
“ ครั้งเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกครับ” เซไวลินพูด แม้ว่าเขาจะกังวลอยู่บ้าง “ ผมขอตัวก่อนนะครับพ่อ จะไปหาสจ็วตแล้ว”
เซเวอร์รัสพ่นลมหายใจออกทางจมูก “ แหม เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อเลยนะ”
เซไวลินหัวเราะ “ ผมไม่อยากอยู่ขัดคอคุณพ่อทั้งสองหรอกครับ จะทำอะไรก็เบาๆหน่อยนะครับ”
โกเมศฉีกยิ้ม “ เบาๆ เซวี่เขาไม่ชอบ” เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มมาที่ภรรยา
“ อ๋อ! ฉันลืมบอกอะไรนายไปอย่างนึงนะโกเมศ” เซเวอร์รัสพูดพลางยิ้มบางๆ “ นอนแยกห้องกันสักอาทิตย์นะ จะได้เลิกคิดวางยาคนอื่น”
“ เอ่อ! แล้วทำ..ได้ไหม” โกเมศกลั้นใจถาม ทั้งๆที่ในใจก็รู้คำตอบว่าคงไม่ได้
“ ไม่ได้” เซเวอร์รัสพูดเสียงเฉียบขาด
“ เซวี่อ่า” โกเมศคราง “ ตั้งอาทิตย์นึงเลยนะ”
“ พูดมากเดี๋ยวฉันก็เพิ่มเป็นเดือนซะหรอก”
“ ก็ดี” โกเมศว่า “ งั้นฉันไปเอาที่อื่นก็ได้”
เซเวอร์รัสหรี่ตามอง เขาไม่พูดอะไร ลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นบันไดไป
“ เซวี่” โกเมศตะโกนสุดเสียง เขาวิ่งขึ้นบันไดตามไป
เซไวลินได้แต่ส่ายหน้า ผูกเองแก้เองก็แล้วกันนะครับพ่อ
“ มาทำไม” เซเวอร์รัสว่า เขายืนอยู่ตรงระเบียงและกำลังมองลงไปที่สวนหลังบ้าน
“ มาง้อเมียครับ” โกเมศตอบ “ ดีกันนะ ฉันไม่คิดไปเอาคนอื่นหรอก ก็แค่พูดเล่นน่ะ”
“ พูดเล่นอะไร ก็คิดถึงใจคนฟังบ้าง” เซเวอร์รัสว่า “ บางทีที่นายหายไปบ่อยๆ ฉันก็กลัวนะ พวกนาคสาวๆสวยๆก็เยอะแยะ ฉันกลัวว่าวันนึงนายจะเบื่อฉัน ฉันที่ติดชีวิตแบบมนุษย์มากเกินไป นายเคยบอกว่าชอบชีวิตในเมืองนาคมากกว่านี่นา”
โกเมศกอดเซเวอร์รัสจากด้านหลัง “ ที่ฉันไปก็ไปทำงานจริงๆ ช่วงนี้พี่ไกวัลไม่ค่อยว่าง พึ่งมีลูกเล็กๆ ฉันเลยต้องกลับไปจัดการ นาคสาวๆสวยๆ ถ้าบอกไม่มีเลยก็คงโกหก แต่ฉันจะชอบใครมันไม่เกี่ยวกับว่าสวยแค่ไหน ชอบก็คือชอบ ฉันรอนายมาตั้งเกือบ 10 ปี ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆหรอกนะ”
เซเวอร์รัสรู้สึกสะดุดใจกับคำพูดของโกเมศ “ หมายความว่าไงที่นายรอฉันมาเกือบ 10 ปี ฉันว่าฉันหายไปแค่ 2 ปีเองนะ” เขาหันมาหาโกเมศ
“ ฉันไม่เคยเล่าให้เรื่องนี้ให้นายฟัง” โกเมศว่า “ ตอนเด็กๆฉันมักฝันเห็น ผู้ชายผมดำตาเทาจูบกับใครก็ไม่รู้ แต่ทันทีที่ฉันเห็นนาย ฉันก็รู้ว่าคนในฝันนั้นคือนาย”
เซเวอร์รัสขมวดคิ้ว “ ผมดำตาเทาหรือ ฉันเคยเห็นเขาหรือเปล่า”
“ หน้าตาคล้ายๆซิเรียส แบล็ค” โกเมศตอบ
เซเวอร์รัสจ้องหน้าคนรักเขม็ง “ เรกูลัส”
“ เดี๋ยวเถอะ” โกเมศว่า “ อยู่กับฉันยังกล้าเรียกคนอื่นอีก ประเดี๋ยวจะโดนดีไม่ใช่น้อย”
“ ไม่ใช่” เซเวอร์รัสรีบปฏิเสธ “ ฉันหมายถึงคนในฝันของนาย คงจะเป็นเรกูลัส” ความคิดอย่างหนึ่งไหลวาบเข้ามาในสมอง คงเป็นไปไม่ได้หรอกน่า แต่จะเป็นไปไม่ได้จริงๆหรือ ถ้านับอายุของโกเมศแล้วก็เท่ากับวันครบรอบวันตายของเรกูลัสพอดี “ นายเป็นเรกูลัสกลับชาติมาเกิดหรือ” เซเวอร์รัสพูดอย่างไม่แน่ใจ
“ มันจะสำคัญอะไร” โกเมศว่า “ ถ้าฉันไม่ใช่เรกูลัส นายจะไม่รักฉันหรือไง”
เซเวอร์รัสหน้าเสีย “ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น เรกูลัสเป็นแค่ความทรงจำที่สวยงาม แต่นายเป็นปัจจุบันและอนาคตของฉัน”
โกเมศพยายามกลั้นยิ้ม “ งั้นคืนนี้ขอนอนด้วยนะครับ ถ้าไม่ยอมจะงอนจริงๆด้วย”
แต่โกเมศคงลืมไปว่า ภรรยาของเขาทำงานเป็นสายลับมานับสิบปี ทำไมจะรู้ไม่ทันกลอุบายตื้นๆแค่นี้
“ ไม่ให้” เซเวอร์รัสพูดเสียงเฉียบขาด “ อาทิตย์นึงครับคุณโกเมศ”
โกเมศถอนหายใจ คิดว่าแผนนี้จะได้ผลแล้วเชียว
Talk โกเมศต้องฝึกวิชามารอีกเยอะ อดไปนะคะ อาทิตย์เดียวเอง ไม่เป็นไรหรอกมั้ง
Spoil
" เหม็นปลาอะ"
" ปกติก็ชอบนี่"
" เอาไปไกลๆเลยนะ สจ็วต จะอ้วก"
" ครับๆ"
ครั้งเดียวไม่ติดจริงๆ เหรอ
ต่อ
บ้านตระกูลอักเคอร์ลีย์
“ กินให้เต็มที่เลยนะจ๊ะ” ซิลเวีย แม่ของสจ็วตว่า “ มีแต่กับข้าวที่ลูกชอบทั้งนั้นเลย”
“ โหแม่” สจ็วตร้อง “ เอาใจเซไวลินยิ่งกว่าผมซะอีก”
“ แกก็น่ารักให้เหมือนแฟนแกสิ” แม่ว่า “ แล้วฉันจะเอาใจแกทุกวันเลย”
“ ไม่ใช่แฟนสักหน่อย” สจ็วตว่า
“ แกหมายความว่ายังไง” สตีฟผู้เป็นพ่อพูดขึ้นบ้าง “ ฉันไม่ให้แกเลิกนะ บอกเลย”
สจ็วตยิ้มกว้าง “ ที่บอกไม่ใช่แฟนเนี่ย เพราะเลื่อนขั้นไปอีกขั้นหนึ่งแล้วครับ”
“ สจ็วต!” เซไวลินร้อง หน้าแดงก่ำ มันใช่เรื่องที่ควรเอามาพูดไหมเล่า
“ กินปลาดับอารมณ์โมโหหน่อย วิลลี่” สจ็วตว่า พลางป้อนปลาให้
เซไวลินยกมือปิดจมูก “เหม็นอะ เอาไปไกลๆเลยนะ”
สจ็วตทำท่าแปลกใจ “ ปกติก็ชอบนี่”
“ เอาไปไกลๆเลยนะ สจ็วต ฉันจะอ้วก” เซไวลินโวยวาย
“ ครับๆ” สจ็วตรีบทำตามทันที เขามองคนรักยังเป็นห่วง
เซไวลินอาเจียนเลอะห้องรับประทานอาหารไปหมด สตีฟโบกไม้กายสิทธิ์เพื่อทำความสะอาด
“ แกพาเซไวลินไปโรงพยาบาลเลย” สตีฟสั่ง
“ เขาจะเป็นอะไรมากไหมครับพ่อ” สจ็วตพูดอย่างเป็นกังวล เซไวลินดูหน้าซีดมาก
เขาแปลกใจที่พ่อยิ้มกริ่ม “ กลัวว่าจะเป็นข่าวดีเสียอีกน่ะสิ แกไม่เสียทีที่เป็นลูกพ่อจริงๆ”
โรงพยาบาลเซ็นต์มังโก้
“ เชิญคุณเซไวลิน สเนปครับ” เสียงประกาศจากทางโรงพยาบาลดังขึ้น
สจ็วตประคองคนรักเข้าไปในห้อง เซไวลินยังหน้าซีดมาก
“ เชิญนั่งครับ” ผู้บำบัดว่า “ คุณมีอาการอะไรบ้างครับ”
“ ผมเวียนหัว ได้กลิ่นปลาแล้วก็อาเจียน” เซไวลินตอบ
ผู้บำบัดขมวดคิ้ว เขาโบกไม้กายสิทธิ์ไปมาเพื่อตรวจร่างกาย
“ ขอแสดงความยินดีด้วยครับ” ผู้บำบัดว่า “ คุณกำลังตั้งครรภ์”
เซไวลินหน้าเสีย ขณะที่สจ็วตยิ้มกว้าง “ ดูสิว่าฝีมือฉันดีขนาดไหน” เขากระซิบ
“ ดูท่าทางคุณกังวล” ผู้บำบัดว่า “ ไม่ต้องกังวลไปนะครับ ทางเราจะสั่งยาบำรุงครรภ์และจะนัดมาติดตามผลทุกๆเดือน”
“ผมได้ยินว่าการคลอดลูกมันเจ็บมาก” เซไวลินว่า “ และร่างกายของผู้ชายไม่ได้ถูกปรับมาให้ใช้กับการคลอดลูก ผมคงต้องผ่าตัดใช่ไหม”
ผู้บำบัดยิ้มอย่างปลอบประโลม “ ผ่าตัดก็ต้องผ่าแน่อยู่แล้วครับ และถ้าผมบอกว่ามันไม่เจ็บก็คงเป็นการโกหก แต่ทางเราจะพยายามทำให้เจ็บน้อยที่สุดครับ”
สจ็วตกุมมือเซไวลินไว้แน่น “ ฉันจะอยู่ข้างนายไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
เขาหันไปทางผู้บำบัด “ แล้วเราจะสามารถทำกิจกรรมบนเตียงได้อยู่ไหมครับ” เขาถามออกมาตรงๆ
ผู้บำบัดยิ้มอย่างรู้ทัน พวกหนุ่มๆก็คิดแต่เรื่องนี้อยู่เรื่อย “ ช่วงนี้ยังได้อยู่ครับ แต่ถ้าท้องแก่กว่านี้ก็ไม่ได้แล้วนะครับ”
เซไวลินหน้าแดงก่ำ คนรักของเขาไม่มีความอายบ้างเลยหรือไงนะ
สจ็วตส่งสายตากรุ่มกริ่มมาที่เซไวลินและกระซิบเบาๆว่า “ เห็นไหม ผู้บำบัดบอกว่าได้”
“ แต่ฉันยังไม่อนุญาตนี่” เซไวลินว่า
ผู้บำบัดโบกมือ “ ขอเชิญออกไปคุยเรื่องส่วนตัวกันข้างนอกครับ”
ทั้งคู่ลุกเดินออกมาข้างนอก และเถียงกันไปตลอดทาง
คฤหาสน์ตระกูลสเนป
“ ว่ายังไงนะ” เซเวอร์รัสร้อง “ ลูกจะบอกว่าลูกท้องงั้นหรือ”
“ ครับ” เซไวลินตอบรับ “ ผมท้อง”
เซเวอร์รัสทำท่าเหมือนจะเป็นลม เขาจ้องหน้าโกเมศเขม็ง
“ คุณไม่ต้องห่วงนะครับ” สจ็วตว่า “ ผมจะดูแลเมียกับลูกให้ดีที่สุด”
เซเวอร์รัสส่งสายตาเพชฌฆาตมาให้ลูกเขย “ ก็ลองดูแลไม่ดีสิ แม้แต่ศพก็อย่าหวังจะเหลือเลย”
“ แต่ว่าไหนๆ เซไวลินก็ท้องลูกของผมแล้ว ผมอยากให้เขาไปอยู่กับผมด้วยกัน เวลาทำอะไรกันจะได้สะดวกๆ”
โกเมศหรี่ตา “ ฉันยังไม่อนุญาต จนกว่าจะผ่านอาทิตย์นึงไปก่อน ระหว่างนี้พวกเธอต้องอยู่ในสายตาของฉันกับเซเวอร์รัสเสมอ”
เซไวลินกับสจ็วตมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ ปกติแล้วโกเมศจะค่อนข้างปล่อยเรื่องพวกนี้มากกว่าเซเวอร์รัส นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ” สจ็วตว่า เขาจุมพิตคนรักเบาๆที่หน้าผาก “ ฉันไปก่อนนะ วิลลี่”
เขาเดินออกจากบ้านไป เซไวลินมองตามไปจนลับสายตา
“ ผมขอตัวขึ้นห้องนอนก่อนนะครับ” เซไวลินว่า เขารีบปลีกตัวออกมาทันที ในใจยังนึกสงสัยว่าเป็นเพราะอะไรพ่อโกเมศถึงเกิดอาการหวงลูกกระทันหันแบบนี้
“ฉันไม่คิดเลยนะ” เซเวอร์รัสว่า เขาก็แปลกใจพอๆกับลูกและลูกเขย “ ว่านายจะหวงเซไวลินเป็นด้วย”
โกเมศทำหน้าขรึม “ เซไวลินก็เป็นลูกฉันเหมือนกัน ทำไมฉันจะหวงไม่ได้ล่ะ”
เซเวอร์รัสหรี่ตามองผู้เป็นสามี “ เอาความจริงจากในใจนายซิ ฉันว่านายโกหก”
“ ฉันโดนงดตั้งอาทิตย์นึง เรื่องอะไรจะให้หมอนั่นสมหวัง จะอดก็อดด้วยกันเนี่ยแหละ” โกเมศพูดตามความจริง
เซเวอร์รัสได้แต่ส่ายหน้า อย่างนี้มันพาลชัดๆเลย
Talk ฉันไม่ได้ก็อย่าหวังว่าใครจะได้ โกเมศไม่ได้กล่าว
ความคิดเห็น