เด็กสลัมกับโลกโอโตเมะเกมของเธอ

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 9 : ขี้น้อยใจ (รีไรต์)

บทที่ 9

ยามเช้าแสงแดดสาดส่องกระทบเข้ามาผ่านหน้าต่าง นัยน์ตากลมโตกระพริบไปมาเพื่อปรับสายตาเล็กน้อย เธอพลิกตัวไปมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง พลันได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ จึงเอ่ยปากอนุญาตให้เข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็เริ่มรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไร แต่ก็ยังเอ่ยปากถามไป

" โอลิเวีย มีอะไรถึงได้มาแต่เช้า "

ฉันจ้องมองที่เธอเมื่อถามเสร็จ ก่อนที่โอลิเวียจะก้มหัวเบาๆ

" วันนี้วันเกิดคุณหนูไงเจ้าคะ ข้าเข้ามาเพื่อช่วยท่านเตรียมตัว "

สาวใช้พูดก่อนจะเดินเข้ามากันเป็นขบวนอีกครั้ง ฉันถอนหายใจเบาๆ

ทำไมความจำสั้นอย่างนี้นะฉัน.. วันเกิดตัวเองก็ลืมได้ !

เมื่อถึงช่วงเลือกเสื้อผ้า ฉันก็ยกมือห้ามโอลิเวียทันที เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหยิบชุดหวานแหว๋วมาให้

" เดียวข้าเลือกเอง "

พูดพลางส่งสายตากดดันไปให้เล็กน้อย โอลิเวียทำหน้าหงอย แต่ก็ขานรับ

ฉันกวาดสายตามองชุดต่างๆ ก่อนจะยกยิ้มพลางชี้ไปที่ชุดๆหนึ่ง

ชุดที่ฉันเลือกเป็นชุดแบบเรียบๆ จนโอลิเวียต้องส่ายหัวอย่างไม่ยินยอม ฉันถอนหายใจ แต่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะเอาชุดนี้ โอลิเวียจึงจำต้องหยิบมาแต่งตัวให้อยู่ดี ตัวเสื้อเป็นแขนทรงตุ๊กตาสีขาวยาวจนถึงข้อมือ มีลูกไม้เล็กๆประดับโค้งเป็นรูปตัวยูบริเวณเนินอก โบว์สีดำติดบริเวณคอเสื้อ และมีกระดุมสีดำสามเม็ดติดเรียงกันลงมา ตั้งแต่บริเวณหลังลูกไม้รูปตัวยู ก็เป็นสีดำ กระโปรงสองชั้นติดโบว์สีดำเล็กๆไว้ตามรอยพับพอให้ดูสวยงาม เธอเลือกที่จะไม่ใส่ของตกแต่ง เนื่องด้วยความขี้เกียจเบาๆ..แต่คร่าวนี้เธอถักเปียสองข้าง จนทำให้วันนี้เธอดูเป็นเด็กน่ารัก และดูเรียบร้อยยิ่งกว่าวันไหนๆ เมื่อแต่งตัวเสร็จ โอลิเวียก็ชมเธออีกรอบว่าสวยนักสวยหนา ฉันเพียงยิ้มรับเบาๆ พลางคิดในหัวว่าไหนเธอบอกว่าไม่เอาชุดนี้ไง..

" งั้น.. ข้าไปล่ะ "

โอลิเวียโค้งตัวลา ฉันจึงเดินออกจากห้อง ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับมงกุฎดอกไม้บนตู้เข้าให้

" ทำไมถึงไม่เหี่ยวนะ? "

เธอครุ่นคิด พร้อมกับที่มีเสียงๆหนึ่งเอ่ยตอบ

" เพราะแม่ใช้เวทย์มนต์ทำให้มันคงสภาพอยู่อย่างนั้นไงล่ะจ๊ะ  "

ท่านแม่พูดก่อนจะเดินเข้ามาหยิบมงกุฎดอกไม้บนตู้มาถือไว้

" เวทย์มนต์เหรอคะ.. "

ฉันพึมพำเบาๆแต่ผู้เป็นแม่กลับได้ยิน

" ใช่แล้วจ้ะ เดียวอีกหน่อยลูกก็จะใช้เวทย์มนต์ได้เช่นกัน "

ท่านแม่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะวางมงกุฎดอกไม้ไว้บนหัวของฉัน ฉันจึงขมวดคิ้วน้อยๆ

ดอกไม้ไม่น่าจะเหมาะกับคนอย่างฉันนะ..

ราวกับท่านแม่รู้ว่าฉันคิดอะไร เธอเอ่ยปากชมว่ามันเข้ากับฉัน ก่อนที่จะพากันเดินออกไปจากห้องโถง เมื่อออกมาถึง ก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อพบว่าเครซิเมอร์ใส่ชุดสีดำเหมือนฉัน

ไอ้หมอนี้มันแอบมาดูตอนฉันเลือกชุดรึเปล่าเนี้ย..

คิดอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ด้วยความรู้สึกแปลกๆในใจตอนนี้ ทำให้ตัดสินใจไม่มองหน้าเครซิเมอร์

ฉันเมินหน้านี้ ก่อนจะก้าวเดินขึ้นไปบนรถม้า ขณะที่รถม้าเคลื่อนที่ ฉันก็รับรู้ได้ถึงสายตาของเครซิเมอร์ที่มองมา แต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจ พลางทำตัวเป็นมองวิวทิวทัศน์จนมาถึงที่หมาย

เมื่อเข้ามายังพระราชวัง ฉันก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยกับความวุ่นวายตรงหน้า องค์ราชาเลือกแบบแผนอะไรซักอย่าง รวมถึงองค์ราชินีที่กำลังสั่งเหล่าข้ารับใช้จนวิ่งวุ่นกันไปหมด

“ โอ้ ! หลานรักทั้งสอง มาแล้วรึ “

องค์ราชาเหมือนจะสังเกตเห็น จึงเอ่ยปากทักทาย แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้ทำความเคารพ องค์ราชาก็เอ่ยปากบอกให้ฉันและเครซิเมอร์ไปเล่นข้างนอกกับคาร์อิส และคาร์ลอสเสียก่อน ฉันเพียงขานรับอย่างงุนงวย ก่อนจะเดินนำเครซิเมอร์ไป

“ ท่านพี่.. “

ยังไม่ทันเดินถึงสวน เครซิเมอร์ก็เรียกฉันไว้ แต่ฉันก็เลือกที่จะเมินเสียงนั้น พร้อมกับเดินต่อไปเรื่อยๆ

“ ท่านพี่ ! “

คราวนี้เครซิเมอร์เพิ่มระดับเสียง พร้อมกับจับไหล่ของฉันให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ฉันขมวดคิ้วใส่ พลางส่งสายตาเป็นเชิงว่ามีอะไร

“ ท่านพี่ กำลังโกรธข้าอยู่รึเปล่า “

เขาถาม แต่ฉันก็เลือกที่จะเมินหน้านี้ จนเขาถามย้ำ แถมยังบีบไหล่ฉันแน่นจนรู้สึกเจ็บขึ้นมาบ้างแล้ว

“ อะไรทำให้คิดแบบนั้น “

ฉันถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ดวงตาสีเขียวของเธอจ้องมองสบกับดวงตาสีทองของอีกฝ่าย

“ ก็.. พี่เหมือนพยายามเมินข้า “

เขาตอบ ฉันนิ่งเงียบ พร้อมกับถอนสายตาออก

“ ใช่ไหมละฮะ “

เขาถามย้ำอีกครั้ง ฉันจึงค่อยๆถอนหายใจเบาๆ และพยายามแกะมือเขาออกจากไหล่

“ ไม่มีเหตุผลที่ข้าต้องเมินเจ้า.. “

“ พี่โกรธข้าเรื่องที่เมื่อวานข้าไม่ได้ไปนอนด้วยใช่มั้ย !? “

เมื่อได้ยินที่เขาพูด ฉันก็ชะงักเล็กน้อยเพราะแอบถูกจี้ใจดำเบาๆ เมื่อเครซิเมอร์เห็นอย่างนั้น เขาก็ยิ้มทะเล้นออกมา ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังดูเคร่งเครียดแท้ๆ

“ โธ่ ท่านพี่ เมื่อวานข้าก็แค่เผลอหลับตอนไปเล่นที่ห้องท่านแม่ ไม่ได้จะทิ้งท่านจริงๆนะ “

เขาพูดก่อนจะโผล่ตัวมาอยู่ข้างหน้าฉันด้วยสีหน้าปนหยอกล้อหน่อยๆ

“ นี้ท่านพี่ไม่อยากนอนคนเดียวขนาดนั้นเลยเหรอ.. หรือว่า ชอบที่ข้าอยู่ด้วยกันแน่ ! “

“ นี้ ! “

ฉันตะโกนใส่เขาอย่างเหลืออด พลางพยายามเสแสร้งทำเป็นโกรธ แต่เหมือนเจ้าน้องชายจะไม่สะทกสะท้าน แถมยังหัวเราะไปมาจนลั่นพระราชวังแล้วละมั้ง..

“ ท่านพี่ รู้ไหมว่าจะมาทำเป็นโกรธข้ากลบเกลื่อนความอาย มันไม่ช่วยหรอกนะ ถ้าหน้าท่านมันยังแดงอยู่แบบนั้น “

“ หน้าข้าเปล่าแดง ! “

ฉันพูดพลางเดินหนีเขา และสับขาอย่างเร็วที่สุดราวกับกำลังแข่งเดินเร็ว ก่อนจะชะงักเท้าเมื่อภาพของตัวเองสะท้อนอยู่บนกระจก ฉันยกมือขึ้นจับหน้าเล็กน้อย

“ หน้าแดงจริงๆเหรอเนี้ย “

พึมพำก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์พลางทำให้หน้าหายแดง ก่อนจะมีเสียงๆหนึ่งทักขึ้น

“ ออร์จังนี้นา “

ฉันละสายตาออกจากกระจก ก่อนจะหันไปตามเสียงที่ได้ยิน

“ คาร์ลอส ? “

“ อือ ! วันนี้วันเกิดเจ้ากับเครจังสินะ ! “

เขาถามก่อนจะเดินมาจูงมือฉันเข้าไปในศาลากลางสวน ที่เดิมที่เราเล่นด้วยกันครั้งแรก

“ เจ้าอยู่ที่นี้คนเดียวเหรอ “

ถามอย่างสงสัย เมื่อมองไม่เห็นแม้แต่เงาของใครอีกคน

“ ไม่ใช่หรอก ก่อนหน้านี้อยู่กับท่านพี่คาร์อิสน่ะ แต่เพิ่งออกจากสวนไปเอง “

“ แล้วเครจังไม่มาด้วยเหรอ “

เขาตอบคำถามฉัน และถามกลับในเวลาเดียวกัน ฉันส่ายหัวให้เขาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ เปล่าหรอก เครซิเมอร์เขา—“

“ ข้าอยู่นี้ ! “

ยังไม่ทันพูดจบประโยค บุคคลที่เป็นหัวข้อการสนทนาก็โผล่เข้ามาทันที พร้อมกับใครอีกคนที่ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งจะพูดถึงไป

บางที.. เจ้าพวกนี้ก็ตายยากเสียจริง

ฉันคิด ก่อนจะใช้สายตามองเครซิเมอร์และคาร์อิสไปพร้อมๆกัน ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจ เมื่อเห็นสายตาของคาร์อิสที่มองมาอย่างขบขัน นี้อย่าบอกนะ..

“ ท่านพี่คาร์อิส ทำไมถึงมาพร้อมกันกับเครจังล่ะ “

ยังไม่ทันได้ถามสิ่งที่ฉันคิดอยู่ในหัวออกไป คาร์ลอสก็ถามถึงสาเหตุที่สองคนนี้มาอยู่ด้วยกันได้ซะก่อน

“ ข้าเดินๆอยู่ แล้วบังเอิญเจอกับคาร์อิสเข้า เลยเดินมาด้วยกันนะ “

เครซิเมอร์เป็นฝ่ายตอบ คาร์อิสจึงพยักหน้าเป็นเชิงยืนยันเล็กน้อย

“ และเพราะแบบนั้น ทำให้ข้าได้ฟังอะไรดีๆมาด้วยล่ะ “

คาร์อิสพูดพลางยกยิ้มแปลกๆ ทั้งยังมองมามาฉัน ฉันเสตาไม่มองเขา พลางคิดว่าจะออกจากสถานการณ์ตอนนี้ยังไงดี แต่ก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ พลางเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังด้วยความอับอาย เมื่อเขาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

“ เจ้านี้ขี้น้อยใจกว่าที่ข้าคิดอีกนะ “

“ คาร์อิส !! “

Talk Talk

กราบรัวๆ ที่หายไปแบบนานนนนมาก

ยังไงก็กลับมาแล้วนะคะ TT จะชดเชยให้นะคะ ฮื่อ

อันนี้คือรูปประกอบชุดของออร์ล่ากับเครซิเมอร์ค่ะ