หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #21 : กลับสู่อ้อมกอด

 " กรี๊ดดด " เสียงของแพนซี่ จินนี่และสาวๆในงานต่างตกใจที่แฮร์รี่เสกคาถาใส่เดรโกและเฮอร์ไมโอนี่ แต่คาถานั้นกลับกลายเป็นเสกให้ทั้งสองคนลอยขึ้นไปในอากาศ และหมุนตัวอย่างช้าๆ แสงสีเหลืองนวลระยิบระยับรอบกายเฮอร์ไมโอนี่และเดรโก และเมื่อทั้งสองรู้สึกตัวก็พบว่า เขาและเธออยู่ในชุดสีขาว ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่อยู่ในชุดผ้าชีฟองสีขาวที่ส่งประกายระยิบระยับ พร้อมกับมงกุฎดอกไม้และเครื่องประดับเพชรเม็ดงาม ส่วนเดรโกนั้นอยู่ในชุดทักสิโด้สีขาวทั้งชุด ราวกับเจ้าชายและเจ้าหญิงในเทพนิยาย บรรยากาศภายในงานถูกแต่งแต้มด้วยดอกไม้ที่เพิ่มมากขึ้นเท่าตัว และแฮร์รี่ในชุดสูทสีดำเสื้อด้านในสีขาว เดินเข้ามาหาทั้งเดรโกและเฮอร์ไมโอนี่ 

" ของขวัญแด่เพื่อนที่รักและคนรักของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่ฝืนยิ้มให้เธอ แต่แววตาเขากลับเต็มไปด้วยความเศร้า 

" ฉันไม่รู้จะขอบใจเธอยังไงดี แฮร์รี่ ขอบใจเธอจริงๆ " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มและน้ำตาคลอเธอโผเข้ากอดแฮร์รี่แน่น 

" อย่ากอดนานล่ะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนใจนะ " แฮร์รี่กระซิบทำเอาเฮอร์ไมโอนี่รีบผละออกจากเขา แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ และเดินเข้ามาประจันหน้ากับเดรโก 

" ถ้าแกทำเธอเสียใจ ฉันจะไม่ให้แกได้เจอเธออีกเลยตลอดชีวิต " แฮร์รี่เดินมาขู่เดรโก แต่เขากลับยิ้มยียวนและกระซิบข้างหูแฮร์รี่ 

" ฝันเถอะพอตเตอร์ " เขาพูดและหมุนข้อมือนิดหน่อย และตามมาด้วยเสียงกึก ซึ่งข้อเท้าของแฮร์รี่เกิดพลิกยังดีที่จินนี่มาช่วยพยุงไว้ทัน " แก ! " แฮร์รี่คำรามขณะที่จินนี่ลากตัวเขาไปนั่ง 

" เดรโก ! " เฮอร์ไมโอนี่ดุเขาและลากแขนเขาเข้ามาทำพิธี ท่ามกลางความมึนงงและยินดีของแขกที่มาร่วมงาน 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

" ฉันดีใจที่นายเลือกทำแบบนี้ " จินนี่เอ่ยขึ้นขณะที่เขาและเธอออกมาเดินเล่นนอกงานเลี้ยง 

" ฉันไม่อยากให้ใครต้องเสียใจไปมากกว่านี้ " แฮร์รี่พูดเสียงเรียบและยกแก้วไวน์ดื่ม

" แต่นายเองก็เสียใจไม่ใช่รึไง ความจริงถ้านายจะทวงเธอคืนมาก็ไม่ผิดนะ" จินนี่พูดและก้มลงดมดอกไม้ในสวน

" ได้เธอมาแต่ตัวน่ะหรอ เธอคิดว่าฉันจะมีความสุขรึไง ที่ต้องอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ทั้งๆที่ใจเธอรักคนอื่น " 

" แต่ก็นะ นายคิดได้ยังไง แผนงานแต่งเนี่ย ฉันยังนึกไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ " จินนี้เงยหน้าขึ้นมาจากดอกไม้ เธอเด็ดดอกหญ้ามาดอกนึง 

" ฉันแค่ต้องการเช็คว่าเขาสองคนจะรักกันมากขนาดที่ฉันจะยอมเสียสละรึเปล่า แต่ก็นะ มันปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าฉันเสียใจมาก " แฮร์รี่ก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาของจินนี่ เขาไม่อยากให้เธอเห็นสายตาที่อ่อนแอของเขา จินนี่นิ่งไปซักพัก และยื่นดอกหญ้าให้แฮร์รี่ 

" ฉันให้เธอ " แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองดอกหญ้าที่จินนี่ยื่นให้อย่างงงๆ / นี่เธอกำลังจะบอกว่าฉันไร้ค่าเหมือนดอกหญ้าริมทางหรอ / แฮร์รี่คิดในใจ

" ฉันไม่ได้ว่าเธอไร้ค่าหรอกนะ สำหรับฉันดอกหญ้าเป็นตัวแทนของความอดทน ไม่ว่ามันจะโดนแดดโดนฝนโดนลมพายุหรือโดนเหยียบย่ำยังไง มันก็จะฟื้นตัวได้ด้วยตัวของมันเอง และฉันก็อยากให้เธออดทน ผ่านความทุกข์ใจที่เธอมีไปให้ได้ พยายามเข้านะแฮร์รี่ " จินนี่ยิ้มให้เขา และเดินจากไปทิ้งให้แฮร์รี่มองดอกหญ้าในมือและยิ้มกับมัน 

/ มันคงแข็งแกร่งเหมือนเธอจริงๆ จินนี่ เธอยังยิ้มอยู่ได้ทั้งๆที่ใจเธอกำลังร้องไห้ / แฮร์รี่คิดและนึกถึงหญิงสาวผมแดง น้องสาวเพื่อนรักของเขา หญิงสาวที่หลงรักเขามาเนิ่นนาน ทั้งๆที่เขาไม่เคยสนใจเธอเลย ทั้งๆที่เขารักคนอื่นมาโดยตลอด แต่เธอกลับไม่เคยเีรียกร้องความรักจากเขาเลยแม้แต่น้อย 

------------------------------------------------------------------------------------------------

ห้องหอของเดรโกและเฮอร์ไมโอนี่ คฤหาสน์มัลฟอย

" โอ้ยย เมื่อยจัง " เดรโกบ่นขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ และเดินมานั่งบนเตียง

" แผลเธอหายแล้วหรอเดรโก " เฮอร์ไมโอนี่ถามขณะก้มหน้าอ่านหนังสือเล่มโตในมือ

" ให้ตายเถอะ ขนาดคืนเข้าหอของเรา เธอยังเอาหนังสือขึ้นมานอนด้วยบนเตียง " เดรโกบ่นและเอนตัวพิงกับหมอน 

" โอเคๆ งั้นฉันไปนอนอ่านที่โซฟาก็ได้ " เฮอร์ไมโอนี่แกล้งประชด และทำท่าจะลุกออกไปแต่เดรโกคว้าแขนเธอไว้ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เซและล้มลงบนตัวของเดรโก 

" โอ้ย " เดรโกร้องเพราะเฮอร์ไมโอนี่ทับโดนแผลของเขา เฮอร์ไมโอนี่รีบผละตัวออกและลูบที่แผลของเขาเบาๆ " เจ็บมากไม๊เนี่ย ไหนดูซิ " เฮอร์ไมโอนี่นั่งคร่อมลงบนตักของเดรโกและค่อยๆร่ายคาถาให้อาการของเขาทุเลาลงจนเลือดที่ซึมผ้าพันแผลหายไปหมด 

" พอดีเลย " เดรโกพึมพำออกมา ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะลุกออกจากตัวเขาแต่เขาก็รวบตัวเธอไว้ 

" จะไปไหนอ่ะ " เดรโกร้องงอแงเหมือนเด็กๆ " เอ้า ก็ลุกออกจากตัวนายไง ไม่หนักรึไงฮะ " เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างงงๆ

" ไม่หนักซักนิด " เดรโกพูดและโอบเธอเข้ามาใกล้ๆ ประทับริมฝีปากของเขาบนริมฝีปากของเธอ ทั้งสองจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม " ฉันรักเธอนะเฮอร์ไมโอนี่ " เดรโกพูดและส่งสายตาออดอ้อนให้เฮอร์ไมโอนี่ เป็นเชิงขอ เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเบาๆ และยิ้มอย่างเขินอาย " ฉันก็รักเธอเดรโก " ทั้งสองตะกรองกอดกัน ขณะที่ไฟในห้องค่อยๆ มืดลงจนเหลือแค่ไฟจากโคมไฟหัวเตียง  และค่ำคืนรักอันแสนหวานของคู่สมรสก็ผ่านไปอย่างมีความสุข