หนี้แค้น แสนรัก (เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #22 : ตามหาหัวใจ (รอน)

 เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกใช้ชีวิตหลังแต่งงานอย่างมีความสุข ในขณะที่รอนยังตามง้อแพนซี่ที่ไม่ยอมให้อภัยเขาอยู่ วันหนึ่งขณะที่รอนแวะมาหาแพนซี่ที่ร้านเหมือนเช่นเคย 

" อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณวีสลีย์ " เสียงของพนักงานสาวเอ่ยทักเขาเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เขาเจอเดรโกและเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ด้วย 

" อ้าวรอน แหมมาแต่เช้าเลยนะ " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยแซว รอนนั่งลงข้างๆเธออย่างเซ็งๆ 

" จะสามเดือนแล้วเนี่ย ฉันแวะมาร้านนี้ทุกวัน แต่ยังไม่มีวี่แววแพนซี่เลย " รอนถอนหายใจ 

" ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ได้เจอ ตอนนี้เบลสไปดูงานที่ดูไบ ใครจะมาเฝ้าร้านล่ะถ้าไม่ใช่แพนซี่ " เดรโกพูดและตักไอศกรีมป้อนเฮอร์ไมโอนี่ รอนมองทั้งคู่และทำท่าพะอืดพะอม 

" พวกนายไปรักกันที่อื่นได้มะ เห็นแล้วฉันคลื่นไส้ " รอนบ่น ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่หยิกแขนเขาอย่างแรง 

" โอ้ย เจ็บนะ " รอนบ่น ขณะที่เดรโกหัวเราะเขาที่โดนเฮอร์ไมโอนี่ดุเหมือนเด็กๆ 

" แกเป็นเพื่อนเธอ มีทางไหนมะที่จะทำให้ฉันเจอเธอได้ " รอนหันหน้ามาถามเดรโกอย่างจริงจัง เขานิ่งไปซักพักและกระซิบบางอย่างที่หูรอน เฮอร์ไมโอนี่สังเกตปฏิกิริยาของรอนที่อึ้งไปและก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ รอนลุกขึ้นและเดินออกจากร้านไปทันที 

" คุณบอกอะไรเขา อย่าแนะให้เขาทำอะไรแผลงๆเป็นอันขาดนะเดรโก " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดุขณะชะเง้อมองรอนซึ่งเดินออกจากร้านไป แต่ไม่ทันที่เธอจะร้องห้ามรอนแล้ว เขากำลังจะเดินออกไปยังถนนที่พลุกพล่านไปด้วยรถมากมายโดยไม่มองซ้ายมองขวา 

" พระเจ้า ! รอนนน " เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงดังเมื่อเห็นว่ามีรถคันนึงขับมาด้วยความเร็วสูงและเหมือนเขาจะไม่เห็นรอนที่กำลังจะเดินข้ามถนน 

" ปิ๊มมมมมม/ วีสลีย์ " เสียงรถบีบแตรเสียงดังลั่น จนได้ยินมาถึงในร้านแต่ก็ได้ยินเสียงแหลมแสบแก้วหูของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกน เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกวิ่งออกมาดูหน้าร้าน ก็พบกับแพนซี่ที่กระชากแขนรอนเข้ามาในฝั่งถนนทำให้เธอและเขาล้มทับกัน เดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่จึงวิ่งเข้าไปช่วย 

" เป็นอะไรรึเปล่า " เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเป็นห่วงขณะที่แพนซี่และรอนต่างผละออกจากกัน แพนซี่รีบปัดฝุ่นที่ตัวและหันมามองหน้ารอนอย่างโกรธ ๆ 

" อยากตายรึไงฮะ " เธอตวาดเขาและสะบัดหน้าเดินหนีไป เฮอร์ไมโอนี่จึงรีบเดินตามแพนซี่ไป ทิ้งให้เดรโกกับรอนเดินตาม

" เจ๋งว่ะ เดรโก นายคิดได้ไง " รอนพูดอย่างดีใจ ที่เขาได้เจอกับแพนซี่ซักทีถึงแม้เธอจะด่าเขาก้เถอะ

" พยายามเข้าเพื่อน " เดรโกตบไหล่รอนเบาๆ และทั้งสองก็เดินเข้าไปในร้าน ซึ่งแพนซี่นั้นหายเข้าไปในห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว 

" เรากลับก่อนนะ ต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ " เดรโกและเฮอร์ไมโอนี่ลารอน ขณะที่เขานิ่งเงียบและคิดแผนอะไรออก เขากระซิบกับเดรโกและเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ 

" จะดีหรอ " เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วมองหน้าเดรโกและรอน และคำตอบของชายหนุ่มทั้งสองก็คือ " ดี ! " เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าและเดินนำเข้าไปหยุดที่หน้าห้องทำงานของแพนซี่ 

" ก๊อกๆๆ " " ฉันเองนะ เฮอร์ไมโอนี่ " เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเป็นปกติ

" อ๋อ เข้ามาเลยจ่ะ " เสียงของแพนซี่ตะโกนออกมา เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกเปิดประตูเข้าไป 

" เราจะกลับกันแล้วน่ะ ก็เลยมาลาเธอก่อน " เดรโกพูดและเดินเข้ามาโอบเฮอร์ไมโอนี่ 

" จ้า โทษทีน้าไม่ได้เดินออกไปส่ง งานฉันยุ่งๆน่ะ " แพนซี่ขยิบตาให้เดรโกอย่างรู้ทัน เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกพยักหน้าแล้วเดินออกไป ทันทีที่ทั้งสองปิดประตู 

" ถ้านายไม่มีธุระอะไรก็เชิญออกไปเลยนะวีสลีย์ " แพนซี่พูดเสียงเรียบขณะที่รอนซึ่งเสกคาถาล่องหนเข้ามายืนอึ้งอยู่ว่าแพนซี่รู้ได้ยังไง 

" นับ 1-3 ถ้าไม่ออกไปนายเจอดีแน่วีสลีย์ " แพนซี่เริ่มนับ " ฉันพูดจริงๆนะ สอง สาม ! " แพนซี่ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ตู้หนังสือทำให้คาถาของรอนเสื่อมและกลายร่าง เขากุมท้องและทรุดลง 

" วีสลีย์ ทำไมไม่หลบเล่า " แพนซี่ตกใจรีบเข้ามาดูรอนที่นอนกุมท้องอยู่ที่พื้นห้อง

" เป็นยังไงบ้าง ฉันขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บขนาดนี้ " แพนซี่พยายามพลิกตัวเขาและดูว่าเขาเจ็บตรงไหนแต่รอนกลับรวบตัวเธอและกอดเธอไว้แน่น 

" เธอต้องชดใช้ แพนซี่ " เขากระซิบข้างหูเธอแล้วขโมยหอมแก้มเธอหนึ่งที แพนซี่พยายามดิ้นและผลักตัวเขาออกไป แต่ไม่เป็นผล รอนตัวใหญ่กว่าเธอมากและตอนนี้เขาก็กอดเธอไว้แน่น

" ทีนายแกล้งหลอกใช้ฉัน ฉันยังไม่เห็นให้นายชดใช้อะไรเลย " แพนซี่ค้อน

" แล้วเธออยากให้ฉันชดใช้ยังไงล่ะ " รอนกระชับกอดเธอแน่น และใช้จมูกถูผมและซอกคอของเธอ 

" อย่าทำแบบนี้นะ วีสลีย์ " แพนซี่หันมาโวยวาย

" เรียกรอนก่อนสิ แล้วฉันจะหยุดทำ " เขาพูดและก้มหน้าลงซบกับซอกคอเธอ และมือของเขาที่ซุกซนปลดกระดุมเสื้อของแพนซี่จนเธอสะดุ้ง และรวบมือเขาไว้ " หยุดรอน อย่าทำแบบนี้ นี่มันห้องทำงานฉันนะ " แพนซี่พยายามผลักตัวรอนออกไป

" ที่นี่ไม่ได้ งั้นที่อืนคงได้ .. ใช่มะ " รอนยิ้มอย่างกรุ้มกริ่มขณะที่แพนซี่รีบคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องอย่างเขินอาย 

" กลับแล้วหรอคะคุณแพนซี่ " พนักงานร้านเอ่ยทักเธอเมื่อเห็นแพนซี่รีบเดินก้มหน้า แพนซี่หันมายิ้มให้พนักงาน " กลับแล้วจ่ะ กลัวโรคจิตตาม " แพนซี่พูดกำลังจะเดินออกร้านไป 
" เดี๋ยวค่ะ คุณแพนซี่ " พนักงานสาวเอ่ยรั้งเธอไว้ทำให้แพนซี่หันมามองอย่างงงๆ ด้วยท่าทางของพนักงานที่ชี้มาที่คอเสื้อทำงานของเธอ 

" กระดุมค่ะ คุณแพนซี่ " แพนซี่มองลงมายังกระดุมเสื้อของเธอและต้องปิดด้วยความเขินอาย หน้าของเธอแดงกับภาพที่เห็น เธอรีบจนติดกระดุมเสื้อผิดเม็ด และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นกับตัวการของเรื่องนี้ " ขอโทษนะที่รัก ผมซนไปหน่อย " รอนแกล้งกระซิบและโอบแพนซี่ออกจากร้านโดยที่พนักงานร้านต่างอมยิ้มให้เธอและเขา