ฟิคสั้น โน่ริท

ลำดับตอนที่ #4 : SF เพลง (โน่ ริท กัน)

 

ตอนนี้ผมอยู่บนรถตู้กับกันแล้วก็พี่โน่กำลังจะไปงานคนหล่อขอทำดีที่เพชรบุรี

“กันฟังเพลงอะไรอยู่ ริทฟังบ้างสิ” ผมหันไปถามกันที่อยู่ข้างๆ

“รักกันไหม” กันมองหน้าผมแล้วยิ้ม ๆ ผมเริ่มร้อนผ่าวที่หน้า กันเริ่มยักคิ้วให้ผม

“อะไรนะ” ผมถามซ้ำ

“อะไรริท ก็ริทถามว่ากันฟังเพลงอะไรอยู่กันก็เลยตอบว่า ฟังเพลงรักกันไหมอยู่”

“อ่อชื่อเพลง” ผมพยักหน้า

“แล้วริทคิดว่าเป็นอะไรล่ะ” กันยิ้ม ๆ

“ก็ชื่อเพลงอะแหละ ไหนมาฟังด้วยดิ” ผมหยิบหูฟังอีกข้างมาฟัง

“อ้าวเพลงนั้นจบไปแล้ว แล้วเพลงนี้ชื่อเพลงอะไรนะ คุ้น ๆ”

“อย่าเกลียดกันก็พอ” ผมมองหน้ากัน กันทำแววตาเศร้า ๆ

“อะไรอีก” ผมถาม

“ก็ชื่อเพลงไง กันง่วงแล้วขอยืมไหล่หน่อยนะ” กันซบลงบนไหล่ผม ผมมองหน้ากันที่ค่อย ๆ หลับตาลง

เพลงยังคงเล่นต่อไปเรื่อย ๆ ผมละเกลียดชื่อมันจริง ๆเลย

“เราคงต้องเป็นแฟนกัน” ผมเอ่ยขึ้น

“จริงเหรอริท” กันถามผมน้ำเสียงดีใจ

“อะไรกัน ริทร้องเพลง เพลงของพั้นช์ไง เรา-คง-ต้อง-เป็น-แฟน-กัน” ผมแกล้งกันกลับ

“อ่อ” กันซบลงบนไหล่ผมเหมือนเดิม เรานั่งรถไปสักพัก กันลุกมามองหน้าผม

“ฮักกันจะไหม อยากจะกอด อยากจะกอด”

“เพลงเหรอ” ผมถาม

“เปล่าอยากกอดริทจริง ๆ” กันบอก

“ยังไงนี่กัน” ผมเริ่มงง ๆ

“ก็เมื่อกี้หลับ กันฝันร้ายกันกลัวเลยอยากกอดริท นะนะ”

“เออ กอดก็กอด” ผมกอดกันเพื่อเป็นการปลอบ คนอะไรเจ้าเล่ห์ชะมัด

“โอ๊ย! จะรักกันไปถึงไหน” พี่โน่พูดขึ้นลอย ๆ

“เป็นอะไรพี่โน่” ผมหันไปถามพี่โน่

“เปล่า พี่แค่อยากร้องเพลงบ้าง เห็นร้องกันสองคนน่าจะสนุกดี” พี่โน่บอก เสียงเรียบ

“งั้นเรามาเล่นร้องเพลงกันดีกว่าไหม นั่งรถมันเบื่อ ๆ กว่าจะถึง” ผมบอก

“งั้นพี่เริ่มก่อนนะ พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ” พี่โน่จ้องตาผม

“อยากให้ชอบฉันได้ไหม อยากให้ชอบกันมากกว่า เห็นร้องเพลงตัวเองกันเลยอยากร้องบ้าง” กันหันมายิ้มให้ผม

ผมมองหน้าพี่โน่กับกันสลับไปมา “ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับ ๆ” ผมร้องพร้อมทำท่าประกอบ

“เกิดมาไม่เคยมีใครมารักก็เคยไม่รู้วิธีจะรัก” พี่โน่ยังใช้เพลงตัวเอง

“ใกล้กันได้อีกนิดนะ นิดกันได้อีกหน่อยน่า” กันเขยิบมาใกล้ผม ผมจะเขยิบไปอีกด้านก็ไม่ได้เพราะพี่โน่นั่งอยู่ รถตู้ก็ตั้งกว้างจะมานั่งเบียดกันทำไมเนี่ย

“ริทไม่รู้จะร้องเพลงอะไรแล้วงะ” ผมบอก

“ริทก็ร้องเพลงนี้ไง เราอาจจะเกิดมาเป็นของกันและกัน” กันบอกผมแต่หันหน้าไปหาพี่โน่

“อ่อเพลงพี่รุจเพราะดี ริทชอบเพลงนี้มาก ๆ เลย”

“ก็ใช่สิ ฉันมันไม่ดีเท่าเขาไม่ค่อยน่าแคร์เท่าไร ได้แต่น้อยใจเบาๆอย่างนี้” พี่โน่ร้องเพลงออกมา

“ที่พี่โน่ร้องเพลงนี้เพราะคนร้องน่ารักใช่ไหม” ผมยิ้ม ๆ แล้วถามเขาออกไป

“เปล่า เนื้อหามันโดน” พี่โน่บอกผม

“คิดถึงฉันสักครั้งเมื่อไม่ได้คิดถึงใคร ทำตัวตามสบายแล้วเจอกันในความฝัน มีเวลาดี ๆ ก็บอกให้ฉันได้ฟังไม่มากเกินไปกว่านั้น ค่อย ๆ รักกันเบา ๆ” กันร้องเพลงนี้เพราะมาก ๆ เลย

“ฉันเป็นเพียงชายคนนึง ที่อยากดูแลห่วงใยเธอเท่านั้น” ถึงตาพี่โน่ร้องแนวร็อก

“เอาเป็นว่าริทฟังพี่โน่กับกันร้องดีกว่า” ผมบอกเพราะคิดไม่ออกจริง ๆ สับสนกับสายตาของทั้งสองคนที่มองผมอยู่

“อยากได้ยินว่ารักกัน” กันร้อง

“อย่าคบกันเลย ถ้ารักมันทำให้น้อยใจ” พี่โน่ร้อง

“เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน” กันชี้มาที่ผม

 “ฉันคิดว่าเราอย่าใกล้กันเลย” พี่โน่ชี้ผมตรงคำว่าเรา

“นี่พี่โน่จะมาร้องเพลงขัดกันทำไมเนี่ย” กันเอ่ย

“เปล่าพี่อยากร้องพี่ก็เลยร้อง” พี่โน่ยักคิ้ว

“ไม่จริง พี่โน่กะเบรกกันใช่ไหม”

“แล้วถ้าใช่จะทำไม”

“โอ๊ย พอเลยเถียงกันไปเถียงกันมาริทนั่งอยู่ตรงกลางริทรำคาญนะเนี่ย เลิกเล่นได้แล้ว”

“แล้วทำไมริทไม่ร้องบ้างละ” พี่โน่ถาม

“โอเค ริทร้องแล้วเลิกเล่นกันเลยนะ ริทจะนอนแล้วง่วง” ทั้งสองคนหันมามองหน้าผม

“ขาดเธอก็เหงา ขาดเขาก็คงเสียใจไม่อยากจะเลือกใคร อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน”

The EnD