คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -2- สัญญากับซาตาน 100%
ท่าทางจะโกรธมากแฮะ .... ร่างบางคิดในใจ
“เอ่อ เราขอโท...” ยังไม่สิ้นหางเสีย คู่กรณีก็ผละออกไปเสียแล้ว
“อ๋า.... เจ้าชายน้ำแข็ง โอเซฮุนนน” แบคฮยอนเอ่ยหลังจากชายหนุ่มผละไป
“ใช่ๆ ดังมากๆเลยก็ปีนี้เพิ่งได้เป็นเดือนของรุ่นเราไง”
“แต่เขาไม่ค่อยพูดดูเย็นชาลึกลับอ่ะ แถมยังมีข่าวว่าเป็นญาติกะหัวหน้าแก๊งเด็กเลว อู๋อี้ฟ่าน คนนั้นอ่ะ”
กำลังกักตัวเขาไว้ด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้าง
“ไม่เจอกันนานนะน้องชานยอล” ร่างสูงขยับใบหน้าเข้าใกล้ร่างบางจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดรินแก้มเนียน
หนุ่มน้อยผินหน้าหลบสัมผัสจากจมูกโด่งนั่นที่จงใจมาเฉียดแก้มใสนั่น
“อาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่มีใครมารังแกใช่ไม๊ รู้ใช่ไม๊ว่าทำไม “
ตากลมสะบัดมองร่างสูงด้วยความประหลาดใจ “รุ่นพี่.?......”
มุมปากยิ้มเยาะ ร่างบางสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วยาวที่เริ่มไล้ไปมาที่เอวคอด
“นายรู้ไม๊ว่ากำลังทำให้ชั้นเป็นบ้า..” ระยะห่างระหว่างร่างทั้งสองเริ่มน้อยลงไปทุกที
“มาเป็นคนของชั้นสิ จะไม่มีใครทำอะไรนายอีกต่อไป”..................
-ต่อ-
“ไปคิดดูให้ดีแล้วกันนะ “
ร่างบางนั่งทรุดลงกับพื้น กอบโกยอากาศเข้าปอดราวกับว่าพรุ่งนี้จะไม่มีอากาศหายใจ
รุ่นพี่ผู้น่ากลัวจากไปพร้อมจูบแรกของเขา คราบน้ำลายยังคงเปรอะที่ขอบปาก รุ่นพี่บดจูบแบบไม่ได้รุกล้ำซ้ำไปมา ฃบเม้มริมฝีปากเขาราวกับเป็นของเล่นชิ้นโปรด มันไม่ได้รุนแรงแต่ก็ไม่ได้อ่อนโยนซะทีเดียว เหมือนตราประทับที่บอกเตือนให้รู้ว่าที่รุ่นพี่พูดมาทั้งหมดนั้นไม่ใช่การล้อเล่น
ชานยอลไม่ได้ไร้เดียงสาซะจนไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากเขารับข้อตกลงนี้
เขาจะทำยังไงดี ....
มันเป็นเรื่องที่โง่มากหากเขาจะหนีปัญหาด้วยการโดดเรียนในวันถัดมา แต่เขาคิดไม่ออกและอยากจะไปจากจุดที่ตัวเองต้องเจออยู่ในตอนนี้ ชานยอลได้แต่กล่าวคำขอโทษคุณแม่ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ภายในใจ
‘คุณแม่ฮะ ขอโทษจริงๆนะฮะ’
เขาออกจากบ้านพาน้องไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลเหมือนอย่างเคย แต่เส้นทางที่เดินไปนั้นแตกต่างไปจากเดิม ชุดนักเรียนที่ใส่มาจากบ้านถูกเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวท
ร่างบางหมกตัวอยู่แต่ในสวนสาธารณะข้างโรงเรียน นั่งเหม่อมองสระน้ำอย่างไร้จุดหมายเวลาผ่านไปถึงเมื่อไรก็ไม่รู้
มุมที่เขานั่งอยู่เป็นมุมที่คนเดินผ่านไปมาจะมองไม่เห็น เขาเดินมาเจอโดยบังเอิญซึ่งก็เป็นเรื่องดีเพราะเขาอาจโดนสารวัตรนักเรียนจับเอาได้ถ้าเผลอโดเรียนอย่างโจ่งแจ้ง
“นายไม่ควรมาอยู่ที่นี่”
ร่างบางสะดุ้งตัวขึ้นมาในทันที จู่ๆข้างๆเขาก็มีคนมานั่งเมื่อไรก็ไม่รู้ และยิ่งตกใจซ้ำอีกครั้งเมื่อพบว่า คนที่พูดนั่นคือคนที่เขานึกไม่ถึงว่าจะมาได้เจอที่นี่
“โอเซฮุน?”
เด็กหนุ่มหน้าขาวซีดในชุดนักเรียน มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ที่สำคัญคือนี่คือครั้งแรกที่เซฮุนพูดกับเขา
อันที่จริงเซฮุนไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ ทั้งสองนั่งเงียบจมอยู่ในห้วงอารมณ์ของตนเองจนกระทั่งเวลาผ่านไป
“แล้วนายล่ะ มาที่นี่ทำไม” เขาแค่ไม่อยากให้ บรรยากาศเงียบนั้นก่อให้เกิดความอึดอัด
โอเซฮุนละสายตาจากวิวสระน้ำข้างหน้าหันมามองเขา
“บางที...... การหนีออกมาจากโลกที่น่าเบื่อ มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ”
ชานยอลคิดว่าตัวเองกำลังตาพร่า เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นจากชายคนนี้
“ที่จริง ชั้นชอบหนีมาที่นี่ตอนพักเที่ยงนะ แต่ว่านายก็ดันมาเจอที่นี่ซะแล้ว นายว่าฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ”
โอเซฮุนยิ้มจนตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว แม้จะตะลึงในมุมนี้ที่ไม่เคยเห็นของเซฮุนแต่ชานยอลตกใจกับความหมายของคำพูดมากกว่า
“ข...ขอโทษนะ ชั้นไม่รู้มาก่อนจริงๆ ชั้นจะไม่บอกใครเรื่องที่นี่ ”
ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนเตรียมเดินหนี เขาคงมารุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเจ้าชายน้ำแข็งเข้าซะแล้ว
“ถ้านายสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ชั้นจะให้นายใช้ที่นี่ได้อีกคน”
“เอ๋?”
“ฮ่าๆๆๆๆ นายนี่มันเอ๋อชะมัด คิดไว้ไม่ผิดเลย” เซฮุนหัวเราะจนกุมท้อง นิวันนี้เขาเห็นด้านที่ไม่เคยเห็นของเซฮุนผู้มีฉายาว่าเจ้าชายน้ำแข็งไปตั้งเท่าไหร่แล้วนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ
เซฮุนคลายหัวเราะและลุกขึ้นยืนปัดเศษหญ้าที่กางเกง พลางดูนาฬิกา
“ชั้นต้องไปแล้วล่ะ ใกล้เข้าภาคบ่ายแล้ว ส่วนนายอย่าลืมที่สัญญาไว้นะ”
ร่างขาวซีดของโอเซฮุนปีนกำแพงโรงเรียนกลับเข้าไปเรียนแล้ว
เซฮุนไม่รู้จักชื่อของเขาด้วยซ้ำ
แต่ทำไมชั่วขณะนี้ โลกที่เคยมือมนถึงดูสดใสขึ้นมาทันทีเลยล่ะ
TBC
อยากให้ช่วยบอกนิดนึงเราแต่งเป็นไงบ้าง รุ้สึกยังไง คือเรามือใหม่ไง อยากให้แนะนำติชมอ่ะ
ความคิดเห็น