คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ละเมอ…หรือตั้งใจ (1)
“อ๊ะ
ยัไม่บ! แ่เรื่ออเทรินเอาไว้วันหลั
ืนนีุ้ยันเรื่อพลอย่อน ลไหม”
“็ไ้
ภูอยารู้อะไรล่ะ”
“อะไร็ไ้
พลอยเล่ามาเถอะ”
“มันน่าเบื่อมาเลยนะ”
แ่ิพลอยะรัยัเบื่อัวเอแทบาย
เธอใ้ีวิแบบเรียบ่ายมา นระทั่มาพบเา
“นั่นแหละี
เผื่อภูะไ้นอนหลับไ”
พลอยะรัถอยหายใยาว่อนะเริ่มเล่า
ผ่านไปรู่ให่เสียอบโ้อภูมินทร์็เียบหายไป “ภู อ้าว! หลับไปั้แ่เมื่อไหร่ัน ุยันอยู่แท้ๆ หลับไปเยเลย”
พลอยะรันอนมอใบหน้าหล่อเหลาอสามี
(นิินัย) ที่หลับสนิท ‘เห็นแล้วน่ารัน่าุ๊บริๆ
’ ริมฝีปาสวยยับยิ้มน้อยๆ ับวามิเลื่อนเปื้อนอัวเอ
แ่ไ้มอ็สุใแล้ว
แม้ภูมินทร์ะให้สัาว่าะไม่ทำอะไร
ถ้าเธอไม่ยินยอม พลอยะรั็ไม่ไว้วาใเสือลายพลาอนที่นอนหลับอยู่ใล้ๆ ึเรียมารปป้อัวเออย่าสุฤทธิ์
มือเรียวเอื้อมไปเปิลิ้นัโ๊ะ้าหัวเีย ว้ามีพนาเหมาะมือมาุมไว้แนบอ
่อนะผล็อยหลับไป
เวลา 02.13 น.
้วยเท้าที่เลยโฟายาวไปหลายสิบเ็นิเมรและนาโฟายาวที่พอีับัวเป๊ะ! ทำให้ภูมินทร์ไม่อาะนอนสบายๆ ไ้ เามอไปทาเีย้วยสายาละห้อยเหมือนหมาน้อยที่เห็นระูแ่ไม่อาะทำอะไรับมันไ้
เพราะำว่าสุภาพบุรุษ้ำออยู่
แ่็น่าะรู้นะว่าเาน่ะ
‘สุภาพผ้าหลุ’ ะเป็นส่วนให่
ันั้นเพื่อไม่ให้เป็นารทรมานสัารัวเอมาไปว่าที่เป็นอยู่
เาึพาร่าสูว่าร้อยแปสิบเนิเมรริ่ไปที่เีย้าที่ว่าอีฝั่ในทันที
เายืนมอภรรยา
(ทานิินัย) ที่ำลันอนหลับสบายอยู่บนเียนอนิไส์้วยสายารุ่นิ
ไม่้อบอ็รู้ว่าเามีเียว้าๆ ไว้ทำอะไร
เฮ้ย! อย่าิลึ เียว้านานี้ นอนสอสามนไ้สบาย
แล้วทำไมเาะ้อไปนอนทรมานบนโฟายาวที่มีนาเล็ว่าัวเา้วยล่ะ
เาเป็นเ้าอห้อและเหนื่อยับานแ่านพอๆ ัน
็้อารที่ะพัผ่อนนอนหลับให้สบายัว
“พลอย
ภูอนอน้วยนนะ” บอเสร็ ภูมินทร์็ยับไปนอนบนเียฝั่ที่ว่าในทันที
ภูมินทร์ำลัหลับฝันีและหวัว่าะไม่มีวันื่นาฝันนี้
และเพราะมันเป็นวามฝัน เาึทำามใในสิ่ที่ใและายอยาะทำ เธอเป็นอเา
เาำไม่ไ้หรอว่าเป็นไ้ยัไและเพราะอะไรถึเป็น
แ่ในินแนแห่วามฝันนี้ มันะแ่าันรไหน บรรยาาศรอบัวูเหมือนะุรุ่น
เ้ม้น เร่าร้อนรัวนใเ็มไป้วยไฟปรารถนาทีุ่โนึ้นนยาที่ะหยุยั้
เาสูลิ่นายสาวหอมหวานที่ำายยั่วเย้าให้มึนเมาเ้าปอและประอใบหน้าเรียวสวยไว้ในมือ
พยายามมอผ่านม่านหมอที่ปลุมอยู่ไปทั่ว แ่็ไม่สามารถ… “อืม”
เสียราแผ่วราวแมวน้อยหลุออาริมฝีปาอวบอิ่มเป็นเสียอ้อนวอน
วอนออย่าไม่้อสสัย ภูมินทร์ลูบไล้มือไปามรามบอบบาแทรมือเ้าไปในเรือนผมนุ่มยุ่เหยิ
มือเล็เลื่อยไปามอว้าและ้นแนำยำ ะที่เาผศีรษะึ้นเพื่อประบริมฝีปาหยัลึบนเรียวปานุ่มหวานอย่าถือสิทธิ์้วยสัาาิบเถื่อนแบบที่ผู้ายยุหินะทำ
เาเลียริมฝีปาอวบอิ่มสีระเรื่อ้วยปลายลิ้น่ำอ
เธอเผยอริมฝีปาอวบอิ่มึ้น เาึสอปลายลิ้นร้อนๆ เ้าสู่ริมฝีปานุ่ม
แทรลิ้นร้อนเ้าหยอเย้า ล่อใ อย่าเื่อ้า นุ่มนวล
ละเลียิมวามหวานปานน้ำผึ้อย่าไม่รู้ัอิ่ม ัพอ ูบนเรียวปาเ็ี่เาะเี่ยวอยู่ับริมฝีปาเา เธอร้อรวราับุมพิวาบหวามร้อนแร
เาลืนเสียถอนหายใแผ่วแบบเลิบเลิ้ม ห้าสิบห้า
ห้าสิบห ห้าสิบเ็วินาทีผ่านไป
ร่านุ่มนิ่มหอมรุ่นอ่อนระทวยแนบิร่าแร่เหมือนี้ผึ้ละลาย ในที่สุเา็ผละออาุมพิหวานปานน้ำผึ้
และมอใบหน้าเรียวสวยอเธอ้วยวามพึพอใ ริมฝีปาอเธอุ่ม่ำและยั่วยวน
แฟนสาวในฝันอเาหน้าาเหมือนพลอยะรัราวับฝาแฝ มือ้าหนึ่อเธอไ่ไปามล้ามเนื้อแ็ปั๋และหยุวาทาบบนอว้าเหนืออ้า้ายพอีเป๊ะ
เาเลื่อนมือไปับมือ้านั้น ยึ้นมาูบ
พร้อมับมอเ้าไปในวาสีน้ำาลสใสอเธอ “ภูอบเวลาที่เราอยู่้วยันแบบนี้” “อืม”
เธอึมำเห็น้วย เาับร่าเล็ว่าพลินอนหายใ้ร่าแร่
ับมือทั้สอ้าอเธอเลื่อนึ้นเหนือศีรษะและุมไว้ในมือ้าหนึ่และใ้มืออี้าเสยผมที่ปรหน้าปราปิใบหน้าามน่ารัออระหว่าที่แทรร่าเ้าไปอยู่รหว่าาเรียว พลอยะรัหลับาและแอ่นหยัร่าเล็บอบบาึ้นหาเาพร้อมส่เสียราพร่า้วยวามปรารถนา
เาอบรับ้วยุมพิวาบหวาม เร่าร้อนรั้หนึ่และอีรั้ วามเร่าร้อนและวามปรารถนาสั่นระริไปทั่วายหนุ่มและิ่ลึลไปออยู่รหน้าา... “พลอยหวานและเร่าร้อนมา”
ความคิดเห็น