end - (exo) lone wolf | chanbaek

ลำดับตอนที่ #3 : L O N E W O L F | I came, I saw, I conquered.

? cactus

Chapter 2

I came, I saw, I conquered.

(ข้ามา ข้าเห็น ข้าชนะ)

          แบคฮยอนมองดูคฤหาสน์หลังนั้นด้วยอารมณ์จงชังลึกซึ้ง

          บ้านสองชั้นหลังใหญ่ อาณาบริเวณกว้างขวาง หญ้าเขียวสด รถยนต์สามคัน ทางเดินโรยกรวด รวมถึงน้ำพุน้อย ๆ ทำจากหินอ่อน ทั้งหมดนี้ประกอบกันขึ้นเป็นฉากแห่งความสุขราวกับฉีกออกจากหน้านิตยสาร เกือบจะได้กลิ่นขนมปังอบใหม่ ๆ เคล้ากลิ่นหอมหวานของดอกไม้ บ้านที่เขาต้องการจะมี (และไม่มีวันสมปรารถนา) บ้านที่คนอีกครึ่งหรือกว่าค่อนประเทศได้แต่ฝันถึง ชานยอลถือครองของสิ่งนี้ โดยไม่เคยถามตัวเองว่า... ได้มาอย่างไร

          “คุณคงรู้ว่าผมเป็นลูกชายคนเดียวของพลเรือเอกปาร์คมินกู” จู่ ๆ ชายหนุ่มร่างสูงก็พูดขึ้น “แต่บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของพ่อ บ้านหลังนี้เป็นของผม”

“ของท่าน! ” แบคฮยอนตกใจ “ของท่านเนี่ยนะ”

“ใช่... เป็นของผม ของผมคนเดียวด้วย”

“ท่านอยู่ที่นี่... คนเดียว” เขาอ้าปากค้าง พรั่นพรึงครึ่งหนึ่ง คั่งแค้นอีกครึ่ง “อย่างนั้นหรือครับ”

“เปล่า ผมอยู่กับจีซู พ่อครัว คนงานสองคน และแม่บ้านสองคน ทั้งหมดพักอยู่ที่ห้องด้านหลัง ชั้นล่าง” อีกฝ่ายชี้ไปที่หน้าต่างบานใหญ่ซึ่งเปิดออกสู่ระเบียงแคบ ๆ แน่นพรืดด้วยกระถางไม้ดอก “ห้องของผมอยู่ตรงนั้น ชั้นสอง ปีกตะวันออก ของคุณอยู่อีกฝั่งหนึ่ง”

ชายหนุ่มร่างเล็กหันไปมองหน้าต่างแบบเดียวกันที่ชั้นสอง ปีกตะวันตก ระเบียงแคบ ๆ นั้นว่างเปล่า เพียงแต่บนกระจกหน้าต่างมีป้ายผ้าเขียนคำว่าโชซอนอินมินกุน (กองทัพประชาชน) แขวนอยู่ แบคฮยอนแบะปาก ขณะสัญญากับตัวเองว่ามันจะถูกเผา... ทันทีที่เขาไปถึง

“บ้านเดิมของผมอยู่ห่างออกไปสองหลัง” ร้อยโทปาร์คว่าต่อ “พ่อ แม่ อาศัยอยู่กับคนงาน ผู้ติดตาม นายทหารชั้นประทวนจำนวนหนึ่ง บ้านหลังนั้นจึงออกจะคับแคบและจอแจเกินไปสำหรับผม คุณว่าอย่างนั้นไหม”

ชานยอลคงกำลังหมายถึงนิสัยรักสันโดษของตัวเอง เพียงแต่ความรู้สึกอยุติธรรมทำให้เขาโคลงศีรษะ อ้าปากประชดประชัน “ไม่ทราบครับ... ที่มูซาน มีความคับแคบและจอแจเป็นธรรมดา ทางเลือกไม่ใช่ของสามัญสำหรับคนชั้นเรา ความฝันและการทำตามใจปรารถนาเป็นเรื่องของคนมีฐานะ... ของคนมีฐานะเท่านั้น”

อีกฝ่ายขมวดคิ้ว “เท่าที่จำได้ บ้านเรือนในมูซานเป็นระเบียบดี เด็ก ๆ ที่เล่นกับผมก็ดูมีสุขภาพดี”

แล้วใครเขาจะคัดเอาเด็กหย็องกรอด ผอมกะหร่อง พุงป่อง หัวโต ไปเล่นสนุกกับลูกนายพล

แบคฮยอนไม่ตอบ รอจนแม่บ้านคนหนึ่งวิ่งเหย่า ๆ ตรงมาที่รถ จึงขอตัวโดยไม่พูดถึงมูซานอีก ท่าทางชานยอลไม่ติดใจสงสัย อีกฝ่ายเดินเตร่เข้าไปในบ้านโดยชายคนหนึ่งซึ่งมีแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ด้านซ้ายของศีรษะถือกระเป๋าให้ จีซูนั่นเอง

ด้วยความเห็นใจ แบคฮยอนหันไปยิ้มน้อย ๆ ให้พลขับอับโชค อีกฝ่ายมีท่าทีงงงวย ก่อนจะยิ้มตอบ “บยอนแบคฮยอนครับ ผมจะถือของขึ้นไปที่ห้องเอง” เขาบอกอย่างเป็นมิตร “แค่บอกทางก็พอ คุณอายุมากแล้ว กระเป๋าของผมหนัก”

“ใจดีจริง ๆ ทางนู้นครับ ขึ้นบันไดฝั่งนี้ ” จีซูผงกศีรษะให้ “คุณชายว่าคุณมาจากมูซาน จริงหรือเปล่า ผมเป็นคนแพกัม อยู่ไม่ไกลจากบ้านเดิมของคุณ”

ตำบลแพกัม ส่วนหนึ่งของจังหวัดรยังกังอยู่ไม่ไกลจากมูซานจริง ๆ ชายหนุ่มร่างเล็กกลืนน้ำลาย ระหว่างชำเลืองดูแผลเป็นของอีกฝ่ายด้วยหางตา “คุณ... คิดถึงแพกัมบ้างหรือเปล่า”

“โอย... คิดถึงจะแย่ แต่ถ้าเลือกได้ ขออยู่ที่นี่ดีกว่า ร้อยโทปาร์คดีต่อผมมากจริง ๆ ”

อารมณ์เวทนาถูกแทนที่ด้วยอาการดูแคลนอย่างรวดเร็ว เฮอะ... ไม่อยากกลับไป เพราะไม่มีอะไรจะกินต่างหาก แบคฮยอนเหยียดริมฝีปากออก กลายเป็นยิ้มอันชืดชา ชายหนุ่มร่างเล็กหุนหันขึ้นบันได กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเดินลงส้นเท้า ก็ตอนที่มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องแล้ว

บ่อยครั้ง... เขานึกกลัว

แบคฮยอนหมุนลูกบิด

กลัวโทสะของตัวเอง มันแผดเผาทุกสิ่ง ไม่เว้นแม้แต่หัวใจซึ่งเคยโลดเต้นอย่างรื่นเริงในวัยเยาว์ รวมถึงผลักไสแบคฮยอนจากฝูง ต้องโดดเดี่ยวตัวเองอย่างสุนัขป่าที่กำลังบาดเจ็บ

ป้ายผ้าเขียนคำว่าโชซอนอินมินกุนไหวพะเยิบพะยาบด้วยแรงลม

ไม่มีประโยชน์ที่จะหลบซ่อนตัวเพื่อเลียแผล รอยบาดลึกที่ว่านี้ไม่มีวันหาย มันกลืนเอาแบคฮยอนคนเดิมลงท้องไปแล้ว ปล่อยให้เข็มทิศแห่งความพยาบาทหมุนติ้ว ชี้ไปยังผู้ต้องหา...

ผู้สร้างบาดแผลนี้คือปาร์คมินกู

เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของแบคฮยอน

ชานยอลหันไปสบตาจีซูแล้วพยักหน้า คนขับรถกวักมือเรียกคนงานซึ่งตาบอดข้างหนึ่ง “ให้คนขึ้นไปทำความสะอาดห้องของผู้ติดตาม” ร้อยโทปาร์คกระซิบ “พรุ่งนี้ ห้องนั้นจะถูกติดตั้งเครื่องดักฟังและกล้องวงจรปิด”

“คุณชาย” จีซูคราง “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้”

“เขาเป็นคนของพลเอกชเว”

“แต่เขาเป็นคนมูซาน” คนขับรถว่าอย่างซื่อ ๆ “ไม่ไกลจากแพกัม และไม่ต่างจากผม คนอย่างเราเติบโตมาในหมู่บ้านเล็ก ๆ ผู้ชายถลุงเหล็ก ผู้หญิงดองผัก ตื้นลึกหนาบางในกองทัพ คงจะไม่มีเอี่ยว”

ชานยอลพยายามอธิบาย “คุณเป็นคนใจดี... ใจดีเสมอ” ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจ “แต่จะเสี่ยงไม่ได้ พลเอกชเวกับพ่อไม่ถูกกัน ไม่มีเหตุผลที่แร้งเฒ่าจะส่งใครมาเป็นผู้ติดตามผม ต่อให้ฉากหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส บอกว่าเพื่ออนาคตของแบคฮยอน หรือเพื่อใช้แบคฮยอนเป็นสะพานเชื่อมสัมพันธ์ ฉากหลังก็ยังมืดมน ผู้ติดตามของผมคนนี้เข้าเรียนที่พยองยางอึยกุกกอแทฮักเมื่อปีจูเชที่หนึ่งร้อย โดยคยองซูไม่พบชื่อผู้ให้ทุนการศึกษา นี่มันอะไรกัน... เหมือนเขาถูกสร้างมาเพื่อทำลายผม”

“คุณชาย... เป็นกังวลจนเกินไป”

“คุณรู้ความลับของผม จีซู” ร้อยโทปาร์คว่า “คุณกับคยองซูรู้ ผมมีช่องให้เขาทำร้าย ขึ้นอยู่กับว่าจะเปิดช่องให้ทำลายหรือเปล่า แบคฮยอนไว้ใจไม่ได้ เขาจึงต้องถูกสอดแนมเป็นเวลาหนึ่งเดือน ทำใจให้สบายเถอะ แน่ใจเมื่อไหร่ว่าผู้ติดตามคนนี้ไม่มีลับลมคมใน ผมจะให้ถอดเครื่องดักฟังและกล้องวงจรปิดออกทันที”

อีกฝ่ายพยักหน้าช้า ๆ “เข้าใจแล้วครับ ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่เคยตามเรื่องทำนองนี้ทัน ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย”

“เหมือนจังกี (หมากรุกเกาหลี) ที่คุณสอนให้ผมเล่น พลเอกชเวส่งโชลหรือเบี้ยมาให้เราตัวหนึ่ง แต่... ไม่รู้ซิจีซู แบคฮยอนดูจะมีค่ามากกว่าโชล เขาอาจเป็นม้าก็ได้ ใครจะรู้”

          “ถ้าการที่พลเอกชเวส่งแบคฮยอนมา ส่วนหนึ่งเพื่อประกาศว่าระหว่างแร้งเฒ่ากับพ่อของคุณยังกลมเกลียว” จีซูครุ่นคิด “พูดก็พูดเถอะ คุณชาย ถ้าเด็กคนนั้นเป็นผู้หญิง กับเหตุผลเดียวกันนี้ คงเหมือนพลเอกชเวส่งแบคฮยอนมาเป็นเมียคุณ”

          เหมือนถูกสาดน้ำใส่ “เลอะเทอะใหญ่แล้ว! ” ชายหนุ่มร่างสูงพูดเสียงดังขึ้น “บอกในครัวให้เตรียมอาหาร หิวจะแย่”

          “คุณชายไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”

          “อะไรที่ไม่เคยเปลี่ยนไป... ”

          “หู” คนขับรถตอบง่าย ๆ “หูของคุณไม่เคยโกหก เมื่อเริ่มทำตัวไม่ถูก หูของคุณจะกลายเป็นสีแดง”

          ร้อยโทปาร์คใช้มือปิดหูสองข้างโดยอัตโนมัติ

          “ถ้าว่างพอจะจับผิดผมล่ะก็” ชานยอลคำราม “ไปล้างรถเถอะจีซู ไปเดี๋ยวนี้เลย! ”

          มือของแบคฮยอนมีรอยไหม้ เขาถูกไฟลวกจากความพยายามในการเผาทำลายป้ายผ้า ชานยอลเป็นผู้มาปลุกเขาด้วยตัวเอง โดยชายหนุ่มร่างเล็กไม่รู้เหตุผล ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับนายทหารชั้นสัญญาบัตรกับผู้ติดตามหรือเปล่า ชานยอลไม่กินอาหารเช้า ไม่แตะต้องอะไรนอกจากกาแฟถ้วยหนึ่ง อีกฝ่ายอธิบายว่า “เช้า ๆ อย่างนี้ยังไม่หิว” ประโยคบอกเล่านั้นทำให้แบคฮยอนแค่นหัวเราะ ลูกชายคนเดียวของพลเรือเอกเขี้ยวลากดินบอกปัดมื้ออาหารได้เมื่อท้องไส้ยังไม่ร้อง ขณะที่เขากับจงอินต้องกินทุกอย่าง ไม่มีใครในครอบครัวปฏิเสธสิ่งที่กินได้ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีอะไรตกถึงท้องอีก

          ชายหนุ่มร่างเล็กไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายไร้สมอง ถึงอย่างนั้น ชานยอลกลับไม่มีท่าทีระแวดระวัง ตลอดการเดินทางบนเบาะหลัง โดยจีซูกลับมาเป็นพลขับ ร้อยโทปาร์คเอาแต่จ้อ เล่าให้เขาฟังว่าชีวิตที่ผ่านมาเป็นอย่างไร แน่นอนว่าเรื่องราวเหล่านั้นฟังดูราวกับเทพนิยาย แบคฮยอนซึ่งไม่อาจมีอารมณ์ร่วมกับชีวิตอันผาสุกที่ว่าได้ไม่พูดอะไรจนตลอดทาง

          เขาตื่นจากภวังค์เมื่อชานยอลแนะนำให้รู้จักกับคยองซู “โดคยองซูเป็นต้นห้องของผม เลขานุการกลาย ๆ น่ะ ทั้งตรวจสอบข้อมูลและจัดแจงเรื่องจิปาถะ”

          ทันทีที่สบตาเด็กหนุ่มซึ่งสูงพอ ๆ กับตัวเอง แบคฮยอนสัมผัสได้ถึงความหวาดระแวงเป็นอย่างแรก “ยินดีที่ได้รู้จัก” คยองซูบอก “โต๊ะทำงานของคุณพร้อมแล้วในห้องทำงานของร้อยโท หวังว่าคุณจะชอบ”

          “จะแบบไหนก็ชอบทั้งนั้น”

          “คุณมาจากมูซาน ใกล้กับเหมืองเหล็ก เคยมีพี่ชาย ตอนนี้ไม่มีพี่น้อง โต๊ะของคุณทำจากไม้ชนิดเดียวกับนั่งร้านในเหมือง มีเบาะรองนั่งและพนักพิง ที่ทับกระดาษ... ผมเลือกตุ๊กตาเด็กผู้ชายทำจากปูนปลาสเตอร์ เผื่อว่าคุณจะคิดถึงหรือโหยหา... อดีตพี่ชายของตัวเอง”

          แบคฮยอนกลืนน้ำลาย ความหวาดผวาเพิ่มพูน

          คยองซูอันตราย!

            “ขอบคุณ” ชายหนุ่มร่างเล็กแบ่งรับแบ่งสู้

          “ไม่เห็นบอกผมว่าคุณมีอดีตพี่ชาย”

          แบคฮยอนยังไม่ทันหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง ต้นห้องของชานยอลก็ส่งที่ทับกระดาษ หรือตุ๊กตาเด็กผู้ชายทำจากปูนปลาสเตอร์ให้ ภายในไม่กี่วินาที นิ้วชี้ของเขาก็สัมผัสถูกบางอย่างซึ่งซุกซ่อนอยู่ใต้ฐาน ราวกับอีกฝ่ายจงใจให้ชายหนุ่มร่างเล็กเกิดผิดสังเกตขึ้นมาเดี๋ยวนั้น แบคฮยอนสบตาคยองซู น่าเสียดายที่มันว่างเปล่า ไม่บอกอารมณ์

          “คุณยังไม่ตอบคำถามผม”

          ด้วยความสงสัย เขาพลิกดู เห็นรอยขูดขีดที่ฐานตุ๊กตา ตัวหนึ่งเขียนว่าจุนมยอน อีกตัว...

          ชายหนุ่มร่างเล็กเกือบจะอ้าปากค้าง แบคฮยอนตัวสั่น

          อีกตัวเขียนว่าจงแด!

          “คุณ... ” เขาสะอึก “คุณ... ”

          “ไม่ชอบหรือครับ”

          ชานยอลขมวดคิ้ว ดังนั้นแบคฮยอนจึงกล้ำกลืนโทสะและถ้อยคำร้ายกาจ หลุบตาลงครู่หนึ่ง เพื่อจะเงยหน้าขึ้นและตอบอย่างหนักแน่นว่า “ชอบครับ ชอบมากทีเดียว”

          “ผมจะหามาให้อีก”

          “คงไม่รบกวน... ”

          “ถ้าผมไม่รู้ใจคุณ ไม่รู้ใจใคร บริการไม่ถูกใจ คงไม่ได้มาเป็นต้นห้อง”

          คยองซูสืบสาวราวเรื่องเอง หรือชานยอลบอกให้สืบหา แบคฮยอนตกประหม่าและเริ่มหันไปมองทางซ้ายที ทางขวาทีอย่างกลัดกลุ้ม เขาแค่สู่รู้ หรือชานยอลบอกให้ทำ แต่หมอนั่นจะต้องไม่รู้ ชานยอลรู้แล้วหรือไง ฉันพลาดตรงไหน...

            “อดีตพี่ชายของคุณคือใคร จุนมยอนหรือจงแด”

          แบคฮยอนสูดหายใจเข้าทางปาก หันไปสบตาชานยอลอย่างเต็มที่ ประกายรื่นเริงในนั้นหายไปแล้ว ชายคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่เล่าให้เขาฟังว่าชีวิตของตัวเองที่ผ่านมาเป็นอย่างไร

          ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีท่าทีคุกคาม ไม่ต่างจากเมื่อถามว่า “ถ้าอย่างนั้น พลเอกชเวส่งคุณมาหาผมทำไม” เมื่อวานนี้  ชานยอลไม่ได้คาดคั้น อีกฝ่ายล่อลวง... ล้วงเอาข้อมูลจากปากเขา ด้วยน้ำเสียงและสถานการณ์ ด้วยสายตาซึ่งชวนให้รู้สึกราวกับถูกเอ็กซเรย์

          คยองซูค้อมศีรษะให้ ก่อนจะหันไปมองอีกทางหนึ่ง แบคฮยอนขยับตัว รีบร้อนจะเข้าไปในห้องทำงาน บริเวณนั้นไม่มีใครนอกจากพวกเขาทั้งสาม เมื่อชายหนุ่มร่างเล็กหันหลังกลับ ชานยอลก็โน้มตัวลง คว้าต้นแขนทั้งสองข้างของเขาไว้ได้ จากนั้นออกแรงบีบ

          “จะรีบไปไหน” อีกฝ่ายกระซิบ “เป็นความลับหรือไง... ”

          “ท่าน! ” แบคฮยอนดิ้นรน “ร้อยโทปาร์ค! ”

          “ถูกต้อง ผมคือร้อยโทปาร์คชานยอล” ลมหายใจร้อน ๆ ของอีกฝ่ายรดริมฝีปากเขา “และคุณคือบยอนแบคฮยอน ผู้ติดตามคนแรกของผม ที่เรายังไม่รู้ตอนนี้ คือพี่ชายของคุณเป็นใคร เอกสารรายงานตัวในฐานข้อมูลพรรคแรงงานบอกว่าคุณเป็นลูกโทน แต่คยองซูพบบางอย่าง และโทรศัพท์มาบอกผมเมื่อคืนนี้... บางอย่างที่น่าสงสัย”

          ถึงได้มาปลุกฉันด้วยตัวเอง ดูให้รู้แน่ว่าไม่ได้กำลังทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ! เขาคิดอย่างจนตรอก ร้อยโทปาร์คไม่ใช่เด็กอมมือจริง ๆ ฉันพลาดตรงไหนนะ... ตรงที่เป็นคนของพลเอกชเวใช่ไหม... ทำยังไงดี ทำยังไงดี จงอิน! จงอิน!

            “ตลอดห้าปีในพยองยางอึยกุกกอแทฮัก คุณส่งเงินกลับไปที่บ้านเป็นประจำทุกเดือน ระบุไว้ในฐานข้อมูลของที่ทำการไปรษณีย์มหาวิทยาลัยว่า ‘พี่ชาย’ ใครคือพี่ชาย... หือ... แบคฮยอน”

          เขาลืมไปได้ยังไงนะ ว่าในประเทศที่ไม่ว่าใครก็ถูกจับตามองนี้ ทั้งข้อมูลทั่วไปและข้อมูลส่วนตัวถูกสอบถาม บันทึกไว้อย่างเป็นกิจลักษณะ

          “หรือว่าคุณส่งไป... เพื่อใช้ประกอบธุรกิจอย่างอื่น” ชานยอลถามต่อ “ฟอกเงินใช่ไหม... นั่นน่ะร้ายแรงนะ”

            ตั้งสติ! ฉันต้องตั้งสติ!

            เขาสูดลมหายใจเข้าทางปากอีก กลืนเอาลมหายใจของชานยอลลงไปด้วย

            ชานยอลไม่รู้ว่าพลเอกชเวส่งฉันมาทำไม ยังไม่รู้หรอก หมอนี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น... ชายหนุ่มร่างเล็กรีบหาข้อสรุปให้ตัวเองอย่างร้อนรน รู้แต่ว่ามินกูเป็นศัตรูกับดูฮวาน และคนของศัตรูย่อมไม่น่าไว้วางใจ จึงรับฉันไว้ เล่นละครฉากเดียวกับแร้งเฒ่า

            “ผมมีพี่ชายจริง ๆ ” แบคฮยอนแสร้งคร่ำครวญ “ผมมีพี่ชายจริง ๆ นะ”

          “ใครล่ะ”

          จะปฏิเสธ ไม่รับฉันไว้ก็ไม่ได้ แต่จะรับมาโดยไม่ติดใจสงสัย ก็ไม่ใช่นักการเมืองแล้ว หมอนี่ตั้งใจจะยัดข้อหา ปล่อยให้ฉันถูกลงโทษ ถูกปลดออกจากราชการโดยขาวสะอาด ได้เล่นเกมกับดูฮวาน ได้หลอกใครต่อใคร ว่าพลเรือเอกปาร์คกับพลเอกชเวยังรักใคร่ และไม่แพ้ด้วย!

          “พี่จงแด” ชายหนุ่มร่างเล็กเริ่มสะอื้น

          แบคฮยอนเป็นเจ้าแห่งการบีบน้ำตา

          เขาอ้าปาก กลืนก้อนสะอื้นปลอม ๆ อย่างแนบเนียน ขณะโกหกคำโต “แต่พี่จงแดตายไปแล้ว ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก ไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นอีก”

          ชานยอลปล่อยเขา หันไปสบตาต้นห้อง คยองซูมีท่าทีสับสน ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้า

          แบคฮยอนถลันเข้าไปในห้อง ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงาน ทำซึมกระทือเป็นเวลาสามชั่วโมง ในที่สุดชานยอลก็เป็นฝ่ายขอโทษ

          หากการโรมรันเมื่อแปดปีที่แล้วคือยกแรกระหว่างเขากับร้อยโทปาร์ค การโรมรันในวันนี้ก็พอจะนับเป็นยกที่สอง...

          และนี่คือชัยชนะครั้งที่สองของแบคฮยอน

          “ขอโทษครับ”

          เขาไม่โกรธคยองซู “ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดของคุณ” ชานยอลตอบ “ผมเองที่รีบร้อนเกินไป”

          เลขานุการต้นห้องติดต่อไปเมื่อคืนนี้ เพื่อบอกว่าผู้ติดตามคนใหม่มีลับลมคมใน “อายุห้าปี แบคฮยอนเสียแม่” คยองซูว่าอย่างนั้น “พ่อของเขาแต่งงานใหม่ในสี่ปีให้หลัง ผู้หญิงคนนั้นมีลูกติด ชื่อคิมจงอิน และมีลูกกับพ่อของแบคฮยอน ชื่อคิมจุนมยอน ใช้นามสกุลของแม่ และเป็นโรคฮีโมฟีเลีย (โรคเลือดไหลไม่หยุด) ”

            “เป็นโรคร้ายแรง” ชานยอลซึ่งขณะนั้นนอนเหยียดยาว ประคองถ้วยชาอุ่น ๆ ด้วยสองมือพยักหน้า

            “บยอนผู้พ่อเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเหมืองถล่มเมื่อแปดปีที่แล้ว เขาได้รับทุนการศึกษาในสามปีต่อมา โดยไม่ปรากฏหลักฐานว่าเคยเข้ารับการศึกษานอกระบบโรงเรียน หรือเข้ารับราชการทหาร เท่ากับว่า แบคฮยอนว่างเว้นจากการศึกษาถึงเจ็ดปี ก่อนจะเริ่มต้นใหม่ในระดับมหาวิทยาลัย น่าประหลาดใจมาก”

          ก่อนหน้านโยบายปฏิรูปการศึกษาซึ่งประกาศใช้เมื่อสี่ปีที่แล้ว เด็ก ๆ จะเข้าสู่ระบบการศึกษาเมื่อมีอายุสี่ถึงห้าปี ใช้เวลาหนึ่งปีในระดับอนุบาล สี่ปีในระดับประถมศึกษา และหกปีในระดับมัธยมศึกษา จากนั้น หากไม่ถลุงเวลาสามปี ห้าปี หรือสิบปีในกองทัพเสียก่อน ก็จะเดินทางต่อ เข้าสู่ระดับอุดมศึกษา หรือออกจากระบบการศึกษาไปเลย

            “คิมจงอินเข้าประจำการในกองทัพทันทีที่อายุครบเกณฑ์ คือสิบหกปี ปลดประจำการเมื่อห้าปีที่แล้ว พร้อม ๆ กับที่แบคฮยอนได้รับทุนการศึกษา” คยองซูว่าต่อ “ระหว่างที่เป็นนักศึกษา แบคฮยอนมักส่งธนาณัติเป็นเงินจำนวนครึ่งหนึ่งของที่ได้รับต่อเดือนถึง ‘พี่ชาย’ ท่านครับ... พี่ชายที่ว่าไม่ใช่ทั้งคิมจงอิน หรือคิมจุนมยอน พี่ชายคนนี้มีชื่อว่าคิมจงแด ไม่พบข้อมูลอื่นนอกจากปีเกิด ที่อยู่ และระดับการศึกษา ช่าง... ลึกลับอะไรอย่างนี้”

            “ได้การ! ” ร้อยโทปาร์คตบเข่าฉาด รีบพูดอย่างตื่นเต้น “แน่ล่ะว่าผมไม่รับแบคฮยอนเป็นผู้ติดตามไม่ได้ ทำอย่างนั้นเท่ากับตบหน้าแร้งเฒ่ากลางที่ประชุมชน แต่คนของพลเอกชเวไม่มีทางมาดีแน่ ผมจะเอาผิดเขาด้วยเรื่องนี้ และปลดออกจากราชการ งานนี้มีแต่ได้กับได้ ทั้งไม่จำเป็นต้องเก็บแบคฮยอนไว้เป็นหอกข้างแคร่ ทั้งทำลายชื่อเสียงแร้งเฒ่า... ได้การ! ขอบใจมาก”

            “ครับ... ยินดีครับท่าน”

          แต่ผิดถนัด... ชานยอลระบายลมหายใจ “ที่ไม่พบข้อมูล เพราะคิมจงแดตายไปแล้วนี่เอง จากนี้ ผมคงล้วงเอาอะไร ๆ จากแบคฮยอนได้ยาก เพราะเขาไม่ไว้ใจผม อย่างน้อยก็อีกพักใหญ่ วันนี้ไม่ใช่วันดีเลยจริง ๆ ”

          “ท่านต้องระวัง” ต้นห้องกระซิบ “ระหว่างที่ยังหาทางกำจัดเขาไม่ได้ อย่าให้แบคฮยอนรู้ความลับของท่าน จุดอ่อนเดียวของท่าน เป็น-อัน-ขาด”

          “ผมรู้ดี ขอบคุณอีกครั้ง คยองซู แล้วผมจะพูดกับแบคฮยอนเอง”

          แต่จะพูดยังไงล่ะ...

            ก้าวเข้าไปในห้องและปิดประตู อ้าปาก ตั้งใจจะร้องเรียกผู้ติดตาม และแล้ว ชานยอลก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่อยู่ในอารมณ์จะตอบสนอง แบคฮยอนฟุบหน้ากับโต๊ะ ตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์นอนแน่นิ่งกับพื้น... แตกละเอียด

          “ผมขอโทษ... จากใจจริง”

          ผู้ติดตามไม่ตอบ แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นในอีกไม่นาที แต่กว่าจะกลับมาพูดกับเขา ใช้เวลากว่าสามชั่วโมง

          “ท่านไม่ต้องการผมหรือครับ”

          คือประโยคแรกที่ผู้ติดตามพูดกับเขา เสียงของแบคฮยอนทำให้ชายหนุ่มร่างสูงสะดุ้งสุดตัว เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร อีกฝ่ายมายืนอยู่ตรงหน้าเมื่อไหร่ ชานยอลตอบไม่ได้ นั่นทำให้เขาคิดสะระตะ... อย่างนี้แบคฮยอนจะย่องมาปาดคอฉันเมื่อไหร่ก็ได้ ร้อยโทปาร์คนึก ฝีเท้าเบาอย่างกับแมว

          “ไม่ต้องการผมจริง ๆ ด้วย”

          “อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น” ชานยอลตื่นจากภวังค์ “ผมไม่ได้พูดแบบนั้นเลย... จนคำเดียว”

          “ท่านให้เลขานุการโดสืบเรื่องผมหรือเปล่าครับ ท่านไม่ไว้ใจผมใช่ไหม หรือท่านเห็นว่าผมไม่มีความสามารถ จึงพยายามปลดผมออกจากราชการ”

          “นี่คุณ! ” ร้อยโทปาร์คขึ้นเสียง “คุณกำลังสบประมาทผมอยู่ รู้ตัวหรือเปล่า”

          “ขอโทษครับ จะไม่ทำอีกแล้ว อันที่จริง... ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ายังมีโอกาสทำ หรือไม่ทำอะไรอีกไหม”

          ใครสอนให้ตัดพ้อนะ ชานยอลเม้มริมฝีปาก ขอบตาของอีกฝ่ายกลายเป็นสีแดง นั่นไง อย่าร้องไห้เชียวนะ อย่าร้องไห้!

          ความที่คุ้นเคยกับกองทัพ และเป็นส่วนหนึ่งของโชซอนอินมินกุนแต่เล็ก ทำให้ร้อยโทปาร์คไม่รู้ว่าควรปฏิบัติต่อพลเรือนอย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พลเรือนที่กำลังจะร้องไห้ เขาอาจผูกเงื่อนได้ร้อยแบบ หลับตายิงเป้าบิน หรือกำราบม้าพยศ แต่กับน้ำตานั้น ชานยอลมักแพ้หมดรูป

          “ผมจำเป็นต้องรู้เรื่องของคุณ” ชายหนุ่มร่างสูงพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ไว้ใจคุณ คุณคงรู้ว่าผมเติบโตมาในกองทัพ วิธีการที่ผมเลือกใช้ จึงออกจะ... หยาบกระด้างไปสักหน่อย แต่ไม่ได้มีเจตนาร้าย”

          โกหกน่า มีเจตนาร้ายแน่นอน ก็คิดจะกำจัดเขานี่...

            ไม่รู้ว่าชายหนุ่มร่างเล็กอ่านสายตาของเขาออกหรือเปล่า จึงไม่มีท่าทีสบายใจขึ้นเลย

          “ท่านรู้อะไรเกี่ยวกับผมแล้วบ้าง” แบคฮยอนถามเสียงเครือ “เลขานุการโดรู้อะไรแล้วบ้าง”

 ร้อยโทปาร์คขมวดคิ้ว ไม่มีทางที่เขาจะบอกอีกฝ่ายได้เลย ก็ทำอย่างนั้นเท่ากับแบไต๋ หงายไพ่ให้ฝ่ายตรงข้ามดูง่าย ๆ ถ้าแบคฮยอนไม่ซื่อสัตย์ เป็นคนที่พลเอกชเวส่งมาเพื่อทำลายชานยอลจริง ๆ การบอกให้ผู้ติดตามคนนี้รู้ว่ารู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองแล้วบ้าง ถือเป็นความผิดพลาดใหญ่หลวง

“เอ้อ... ”

น้ำตารื้น “ท่านครับ”

“ผมไว้ใจคุณนะ แบคฮยอน ไม่คิดจะปลดคุณออกจากราชการ และก็ไม่คิดจะจับคุณใส่โหลดองด้วย”

อีกฝ่ายมีสีหน้าผิดหวัง พร้อมจะกลับไปทำซึมกระทืออีกหน

“ก็ได้! ” ในที่สุดชานยอลก็ยอมแพ้ “คุณมีพี่ชายบุญธรรมชื่อคิมจงอิน และน้องชายบุญธรรมชื่อคิมจุนมยอน คุณได้รับทุนการศึกษาเมื่ออายุยี่สิบสองปี ยังไม่ได้เข้าประจำการในกองทัพ คิมจงอินเข้าประจำการเมื่อมีอายุสิบหกปี ปลดประจำการเมื่อห้าปีที่แล้ว อ้อ... พ่อของคุณเสียชีวิต เมื่อ... แปด... แปดปี... ก่อน”

ราวกับได้ยินเสียงกระจกรถแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ อีกครั้ง เลือดพุ่งจากบาดแผลบนศีรษะของจีซูด้วยแรงดัน เขาติดตามผู้ร้ายไปถึงใจกลางย่านวอลฮยาง และ...

โดยไม่รู้ตัว ชานยอลจับรอยบากลึก ขรุขระน้อย ๆ ที่ริมฝีปากล่าง เขาเห็นแบคฮยอนสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงทีหนึ่ง ก่อนจะเม้มริมฝีปาก คิดว่าอีกฝ่ายกลั้นสะอื้นจึงพูดต่อ

“นั่นคือทั้งหมดที่ผมรู้ ขอโทษอีกครั้งจากใจจริง รับรองด้วยเกียรติของร้อยโทปาร์คชานยอลว่าจะไม่ปฏิบัติต่อคุณอย่างนั้นอีก”

กว่าร้อยโทปาร์คจะรู้สึกตัว ก็ตอนที่ชายหนุ่มร่างเล็กหันหลังให้ และกลับไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองแล้ว

มันเรื่องอะไรที่ฉันต้องลงให้ผู้ติดตามคนหนึ่งอย่างนี้นะ!

โชคร้ายที่ชานยอลไม่ใช่พลเรือเอกเขี้ยวลากดิน ไม่ได้เก่งกาจ หรือแม้แต่ร้ายกาจเท่ากับแร้งเฒ่าแห่งเหล่าทัพ เขาไม่ทันเห็นว่าแบคฮยอนยิ้ม... ยิ้มอย่างสาแก่ใจขณะหันหลังให้ด้วย

ไม่อย่างนั้นคงเจ็บใจไปจนตาย

เป็นอันว่าทั้งชานยอลและคยองซูไม่ใช่หมูในอวย เขาจำเป็นต้องเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง แบคฮยอนซ่อนรอยยิ้ม เขาเป็นเจ้าแห่งการซุกซ่อนความพึงพอใจ พอ ๆ กับที่เป็นเจ้าแห่งการบีบน้ำตา

ชายหนุ่มร่างเล็กกลิ้งขวดแก้วขนาดจิ๋ว เท่ากับนิ้วก้อยของเด็กหญิงคนหนึ่งไปมาในมือ ของเหลวข้างในกระฉอก กระทบลูกกลิ้งพลาสติกด้านบน ไม่รู้ว่าระหว่างน้ำส้มสายชูในขวดนี้กับแบคฮยอนแห่งมูซาน ใครหรืออะไรแน่ที่รู้จักกลอกกลับ สับปลับกว่ากัน

บอกใคร ๆ ว่ามันคือน้ำมันหอมระเหยสำหรับบรรเทาอาการวิงเวียนศีรษะ ระหว่างเข้าห้องน้ำ แบคฮยอนเขียนลงบนกระดาษโรลสำหรับมวนยาเส้นด้วยของเหลวในขวดนั้น รอจนแห้ง แล้วจึงพับกระดาษโรลเป็นรูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ มันจะถูกส่งต่อไปยังพลเอกชเวในไม่ช้า บอกเล่าความเป็นไปในแต่ละวัน แร้งเฒ่าจะลนมันด้วยเทียนไข รอจนตัวอักษรปรากฏ กลเม็ดเด็ดพรายที่ใคร ๆ มองข้าม วิทยาศาสตร์ระดับประถมศึกษา บางเวลาเป็นประโยชน์กว่าที่คิด

ราบรื่นดี เขาเขียนว่าอย่างนั้น ไม่มีปัญหา

แต่นั่นมันก่อนที่แบคฮยอนจะพบชายคนหนึ่ง...

เมื่อกลับไปถึงห้องทำงานของชานยอล เขาได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากโต๊ะทำงานของคยองซู “เข้าไปไม่ได้! ” เลขานุการต้นห้องกระชากเสียง “ร้อยโทปาร์คไม่อนุญาตครับ! ”

ชายคนนั้นสูงตระหง่าน เท่ากับชานยอลหรือสูงกว่า กำลังยืนค้ำศีรษะคยองซูด้วยท่วงท่าราวกับเสือเกียจคร้าน ชายเครื่องแบบลุ่ย สองมือล้วงกระเป๋า ยิ้มน้อย ๆ ความมั่นใจล้นปรี่จากทุกรูขุมขน

“เราเป็นเพื่อนกัน” ชายคนเดิมตอบ “หมอนั่นไม่ใจร้ายกับฉันหรอกน่า”

“ร้อยโทปาร์คห้ามไม่ให้คุณเข้าพบ”

“บอกชานยอลว่าฉันมาพบผู้ติดตามคนใหม่ของเขา ไม่ใช่เขา” แบคฮยอนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น “บอกเขาว่าฉันมาพบบยอนแบคฮยอน”

คยองซูนิ่งอั้น ขณะที่ชายคนนั้นยิ้มกว้าง “ทำไมล่ะ” เสียงต่ำ สาก และแหบแห้งนั้นไม่น่าฟังเสียเลย “ชานยอลจับเด็กคนนั้น... กิน... ไปแล้วหรือไง”

“หุบปาก! ”

ชานยอลนั่นเอง ลูกชายคนเดียวของพลเรือเอกเขี้ยวลากดินกระชากประตูเปิดออก จ้องมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าถมึงทึง

“หุบปาก... ซงมินโฮ”

แบคฮยอนอ้าปากค้าง ร้อยตรีซงมินโฮหรือนี่... ลูกชายของเจ้าหน้าที่ระดับสูงในกองทัพ นักเรียนเกือบดีเด่นในโครงการยุวชนแนวหน้าถ้าไม่กลายเป็นเสือผู้หญิงมีชื่อไปเสียก่อน

          “ไง... ชานยอล Long time no see (ไม่ได้พบเสียนาน) ”

          “ได้ยินว่านายสนับสนุนพวกอเมริกัน” ร้อยโทปาร์คกล่าวหา “แม่ครูสอนภาษาคนนั้น... ถึงใจดีไหมล่ะ”

          “ชู่ว... ถามแบบนี้ เสียมารยาทนะ”

          “ไม่จำเป็นต้องรักษากิริยากับเสือผู้หญิงและคนขายชาติ”

          คราวนี้มินโฮหัวเราะลั่น “นายนี่นะ... ไม่เคยรู้อะไรเล้ย... ไม่เคยรู้อะไรเลย ชานยอล! ”

          “ฉันไม่รู้อะไร” ผู้บังคับบัญชาของเขาพูดลอดไรฟัน

          “ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโลกกำลังหมุนอยู่” ร้อยตรีซงออกเดิน วนรอบตัวชานยอลช้า ๆ อย่างจงใจ “ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองไม่รู้ หรือไม่เคยเห็นอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกหลอก... ”

          เขากำลังจะพูดอะไรน่ะ!

            แบคฮยอนขยับตัว ทำให้ชานยอลหันมามอง ด้วยความตกใจ อีกฝ่ายเรียกเขาได้ครึ่งคำ “แบค... ”

          มินโฮหยุดเดิน หันมามองชายหนุ่มร่างเล็กบ้าง “อ้อ... อยู่นั่นเอง บยอนแบคฮยอน! ” เสือผู้หญิงแห่งเหล่าทัพปรบมืออย่างล้อเลียน แล้วจึงก้าวยาว ๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา “ใช้ได้... ใช้ได้... ตัวเล็ก ปากนิด จมูกหน่อย ผิว... ”

          แบคฮยอนสะดุ้ง อีกฝ่ายจับต้นแขนเขา แล้วรูดลงถึงข้อมือ “ขาวเหมือนไข่มุก นุ่มเหมือนผู้หญิง”

“คุณต้องการอะไร”

“อยู่ให้ห่างจากเขา! ” ชานยอลพูดเสียงดังขณะย่างสามขุมตรงมา “ถอยออกมาเดี๋ยวนี้ แบคฮยอน ถอยไป”

“มิน่า... มิน่า... ” ร้อยตรีซงกระซิบ “พลเอกชเวตาถึง... ตาถึงจริง ๆ ”

คนคนนี้รู้อะไร... ชายหนุ่มร่างเล็กตกประหม่า เขารู้อะไร เขาอยู่ฝ่ายไหน ฝ่ายเรา หรือชานยอล หรือเป็นคนของใคร...

“สนใจเปลี่ยนเป้าหมายหรือเปล่า จากชานยอลเป็นฉัน... สนุกกว่ากันแยะ เชื่อซี่”

แต่ชานยอลถึงตัวเขาแล้ว ชายหนุ่มร่างสูงผลักเสือผู้หญิงแห่งเหล่าทัพอย่างแรง อีกฝ่ายเซถอยหลัง ร้อยโทปาร์คคว้าข้อมือเขา ขณะก้าวออกมายืนขวางหน้า ใช้ส่วนสูงและความกว้างของไหล่บังสายตา

“อย่ายุ่งกับเขา” ชานยอลมองอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ชิงชัง แทบจะฆ่าให้ตาย “อย่ายุ่งกับแบคฮยอน”

“ก็ได้... ก็ได้ ตุ๊กตาของใครของมัน”

“ชาติจิ้งจอก” ชายหนุ่มร่างสูงผรุสวาท “เลี้ยงไม่เชื่อง! ”

“เปล่า” ร้อยตรีซงกลับตอบอย่างใจเย็น “เรากล้าหาญ แค่ฉลาดพอจะรักษาหัวของตัวเองไว้ด้วย”

จากนั้น มินโฮโค้งให้ชานยอลอย่างเย้ยหยัน หันมาขยิบตาให้เขาครั้งหนึ่ง แล้วจึงก้าวเร็ว ๆ จากไป ไม่หันกลับมามองอีกเลย

“อยู่ให้ห่างจากเขา” ร้อยโทปาร์คซึ่งยังไม่ปล่อยมือจากแบคฮยอนบอก “เขาเป็นคนมีชื่อ คุณรู้จักเขาอยู่แล้ว ซงมินโฮไว้ใจไม่ได้ เขาพร้อมจะหักหลัง... พร้อมจะทำร้ายใครต่อใคร”

วันนั้น เขาได้แต่พยักหน้า

ร้อยตรีซงเป็นคนแรกซึ่งทำให้เขารู้สึก... เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายบอกชานยอลอย่างเวทนา

คือไม่รู้อะไรเลย!

#ฟิคเปียงยาง

ตัวละครที่ร้ายกาจที่สุดในเรื่องนี้ เดบิวต์แล้ว 555

จริง ๆ ยังไม่อยากใช้คำว่าร้ายกาจที่สุด อะไรก็เกิดขึ้นได้ จนจบเรื่องใครจะร้ายกาจที่สุดก็ไม่รู้

ชอบไม่ชอบยังไง ควรปรับปรุงตรงไหน บอกได้เน้อ

อยากได้กำลังโจยยย *อ้อนสุดลิ่มทิ่มประตู*

ถ้ารู้สึกว่าเรื่องนี้เครียดไป เรายังมี crawl (to) me baby! ไว้รองรับทุกท่าน (รวมถึงตัวเอง 555)

จิ้มสิจิ้ม > ctmb < 

มีความโฆษณา