คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

ลำดับตอนที่ #3 : :>>: บทนำ :

Start

:>>: บทนำ :<<:

            จอกแจก~จอแจ

            “ฮ้าววววววว--- น่าเบื่อชะมัดเลยน้า... วันเปิดเทอมเนี่ย”

            ฉันเอามือปิดริมฝีปากได้รูปปิดบังความน่าเกลียดเมื่อยามอ้าปากหาว พร้อมกับบ่นอุบอิบเมื่อเหลียวซ้ายแลขวา ก็พบแต่เด็กใหม่หน้าตาไม่คุ้นกำลังส่งเสียงคุยกันเพื่อเป็นการผูกมิตรไมตรี เมื่อเจอเพื่อนใหม่ด้วยกันทั้งสิ้น เพราะอะไรน่ะเหรอคะ?

            เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมของโรงเรียนนิศาพาณิชย์ไงล่ะ :-)

            “น้ำอบ! อรุณสวัสดิ์จ้าาาาาาา!!”

            หมับ!!!

            “อ่อกกกกกกกก! =[ ]=! นี่แกจะฆ่าฉันเหรอยัยลูกหว้า!”

            ฉันที่รู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลังอย่างแน่นหนา ก็รีบแกะมือเพื่อนซี้ออก พร้อมกับหน้าไปประจันหน้ากับเธอด้วยสีหน้าที่เอ็ดใส่เล็กน้อย

            “ไม่ได้ฆ่า แค่เธอน่ะน่ารักเกิ๊น~เกินจะทน ฮ่าๆๆ XD”

            ลูกหว้ายิ้มตาหยี ในขณะที่ฉันกลับทำหน้าบึ้งใส่เพื่อนซี้คนนี้อย่างเสียไม่ได้ เธอคนนี้เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันค่ะ หล่อนเป็นคนหน้าตาดีแบบใครเห็นก็ต้องตกตะลึงตาค้าง เพราะเธอเป็นคนผมยาวสีดำขลับ แต่กลับเป็นลอนตรงปลายโดยธรรมชาติ ใบหน้าเรียวไข่และดวงตากลมโตสีดำสนิท น่าเสียดายนะที่หน้าตาอ่อนหวานแต่นิสัยโหดพอตัวเลยแหะ -.,-

            “เฮ้อออออ จ้าๆๆ ว่าแต่ว่าวันนี้พ่อมาปฐมนิเทศเปิดงานไหมนะ?”

            ฉันรำพึงไปถึงพ่อของตัวเองที่เป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ อันที่จริงโรงเรียนนี้เป็นของคุณปู่นรินทร์นะ แต่ปู่กลับให้พ่อมาบริหารแทนหลังจากที่พ่อเรียนจบปริญญา ส่วนแม่ของฉันก็กลายเป็นรองผู้อำนวยการสาว (สุดสวย XD) เพียงแต่แม่ออกงานบ่อยกว่าพ่อ มันก็เลยทำให้คนอื่นๆ คิดไปเองว่าแม่ฉันเป็นผอ. ^^

            อ้อ! ลืมแนะนำตัวเองไปเลย สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านที่น่ารักน่าหยิกทุกคน ^_^ ฉันชื่อ ‘รพีพรรณ จินตเมธร’ อายุในตอนนี้ 17 ปี แล้ว = _,= ชื่อเล่นเชยแสนเชยว่า ‘น้ำอบ’ TT^TT บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพ่อต้องตั้งชื่อฉันล้าสมัยขนาดนี้ด้วย ฮ่วย! น้องกิ๊ฟท์ เชอรี่ น้องวาย มีตั้งมากมายไม่ยอมเรียกกัน! >O<! แงๆๆ

            ถ้าถามถึงลักษณะรูปร่างของฉันล่ะก็หุ่นดูดีใช้ได้เชียว (หลงตัวเองนิดหน่อย ใครจะเถียง!) ผิวเนียนละเอียด ใบหน้าเรียวไข่อ่อนหวาน ตาสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากบางเฉียบน่าจูบ และนิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่นนี่ได้มาจากแม่ลัลค่ะ ^^ ส่วนผมสีดำขลับ แววตาดุแลดูคมกริบ รวมไปถึงชอบเรื่องไสยเวทย์นี่ได้มาจากพ่อการิน ^_^ (ลืมบอกไปว่าพ่อฉันชอบเรื่องพรรค์นี้มาก เรียกว่า ‘คลั่ง’ เลยก็ได้นะ -_-;) และวันนี้ฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า...พ่ออาจจะมาเปิดงาน อิๆๆ! (จะได้โชว์พ่อหล่อๆ ไง ใครจะห้าม! >o<!)

            “ฮะๆๆ แกนี่มันเพี้ยนดีจริงๆ เลย =_=^ ถ้าพ่อแกมากล่าวเปิดงานปฐมนิเทศล่ะก็มีหวังพวกลูกศิษย์ได้ขวัญหนีดีฝ่อหมด ...ถึงแม้จะหน้าตาดีก็เถอะ”

            ลูกหว้าทำหน้าละเหี่ยใจใส่ฉัน เพื่อนคนนี้เขาเคยเห็นพ่อฉันกล่าวปฐมนิเทศนักเรียนเมื่อปีที่แล้ว แน่นอนว่าลูกหว้าจับไข้ไป 3 วันเต็มๆ เพราะทนแรงกดดันชวนน่าสำลักจากพ่อฉันไม่ไหว -.,-

            ฉันหันไปค้อนขวับใส่น้ำหว้าด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจ ก่อนที่จะพูดเสียงหงอยๆ ใส่เพื่อน

            “แต่พ่อฉันเป็นผู้อำนวยการและเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้นะ! T^T”

            “อ๊ะๆ! แต่แม่แกก็เป็นรองผู้อำนวยการนะยะ เอาน่า~ ถึงแม้แม่เธอจะหน้าตาดีและมีลูกศิษย์ที่เข้ามาใหม่ชอบเดินเข้าไปจีบทุกปี แต่ฉันก็ไม่เห็นว่ามีใครจีบแม่เธอติดซักคน ^^” ลูกหว้ายิ้มหยอก ฉันถึงกับน้ำหน้าบึ้งใส่เพราะเถียงไม่ออก =)_(=

            เรื่องจริงของแม่ฉันก็เป็นอย่างที่ลูกหว้าบอก แม่เป็นคนหน้าตาดีและนิสัยอ่อนโยน เพราะฉะนั้นมันก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาติดแม่ให้วุ่น และคนที่ทำให้พวกนั้นรีบหนีกระเจิงไปคนละทิศละทางก็คือ...พ่อฉันเองเนี่ย แหละ =,,= (พ่อเป็นคนขี้หึงมากกกกก~ แต่ก็เป็นคนรักครอบครัวมากเลยนะ ฮะๆๆ)

            ฉันมองตรงไปยังข้างหน้าตัวเอง ก็รู้สึกสะดุดตากับคนๆ หนึ่งซึ่งเดินฝ่าฝูงชนมาด้วยไอดำล้อมรอบตัว เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีแลดูน่าเกรงขามนิดๆ ชายคนนั้นใส่สูทสีดำสนิท และมีผ้าพันแผลเก่าๆ ที่มือขวาซึ่งปล่อยชายยาวไปตามลม ผู้คนถึงกับรีบแหวกทางให้กับเขาที่ดูเหมือนจะมุ่งตรงมาทางนี้ ฉันยิ้มร่าในขณะที่ลูกหว้าอ้าปากเหวอ

            “พ่อ!!! / ผอ.การิน! =[ ]=’;!!!” ฉันกับลูกหว้าพูดขึ้นมาพร้อมกัน ฉันรีบกระวีกระวาดวิ่งไปหาพ่อ ในขณะที่พ่อกลับเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นแล้วยิ้มยกที่มุมปาก “น้ำอบ”

            “ทำไมพ่อไม่กล่าวเปิดงานเหมือนปีที่แล้วล่ะคะ TOT หนูนึกว่าปีนี้พ่อก็จะพูดซะอีก” ฉันพูดเสียงง่องแง่งใส่อย่างออดอ้อน  ในขณะที่พ่อกลับทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วลูบหัวฉันอย่างรักใคร่

            “ลูกก็เห็นแล้วนี่ว่าปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”

            ไม่เห็นค่ะ หนูรู้แค่ว่านักเรียนเป็นลมและเกิดอาการช็อกกันเป็นแถวๆ เท่านั้นเอ๊งงงงง -.,-

            “แต่ว่า...”

            “ปีนี้พ่อก็ให้แม่เขาพูดแทนไง แล้วช่วยดูแลแม่เขาดีๆ ล่ะ อย่าให้มี ‘ตัวอะไร’ มาตอมล่ะ หึๆ หึๆ”

            พ่อแสยะยิ้มพร้อมกับปรายตามองฝูงชนจนผู้คนแตกฮือเหมือนผึ้งหนีไฟ -_-; ในขณะที่ฉันกลับยิ้มอ่อนหวานให้พ่อเพื่อรับปาก

            “ค่ะพ่อ เชื่อใจหนูได้เลย Y^O^Y!” เพราะหนูจะไม่ให้มี ‘เสนียดจัญไร’ ที่เป็น ‘ตัวอะไร’ สำหรับพ่อมาตอมแม่แม้แต่ตัวเดียว ยี้ฮ่า!

            “ว่าแต่ว่าพ่อมาดูงานเหรอคะ?”

            “อืม... ก็ไม่เชิงหรอก แค่มาเช็คอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง” พ่อปรายตาไปมองแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ เวที ที่กำลังยืนถือสคลิปอ่านเปิดงาน และหันไปคุยกับครูผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นพิธีกรในงานนี้ น่าเสียดายที่แม่ไม่เห็นว่าพ่อกำลังยิ้มให้ ก่อนที่พ่อจะเอามือมายีผมฉันเล่น

            “ไปล่ะลูกรัก พ่อต้องไปประชุมกับโรงเรียนอื่นแล้ว”

            “ค่ะพ่อ ไปดีมาดีค่ะ ^-^/” ฉันโบกมือให้ พ่อส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉันโดยเฉพาะ ก่อนที่ท่านจะเดินจากไป เหลือเพียงแค่ร่องรอยที่มีผมฟูของฉันที่พ่อยีเล่นเมื่อครู่ กับรอยยิ้มบางๆ ของฉันเท่านั้น สำหรับคนอื่นอาจจะมองเห็นว่าพ่อคนคุยง่าย แต่มันไม่ใช่เลย เพราะพ่อจะคุยง่ายเฉพาะกับแม่และฉันเท่านั้น ส่วนคนอื่น...หึๆๆ ท่านจะสร้างแรงกดดันจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้เชียวแหละ -..-

            “บอกตามตรง...ฉันชอบพ่อเธอนะน้ำอบ เพราะท่านคุยกับเธอน่ารักน่าเอ็นดูดี”

            ลูกหว้าเดินมาสะกิดฉันแล้วพูดตรงๆ ก่อนที่จะทำหน้าตาเหมือนกินยาขมในประโยคท้าย

            “แต่โคตรเกลียดก็ไอ้ตอนที่พ่อแกแสยะยิ้มและปล่อยไอทะมึนชวนหวาดกลัวเนี่ย แหละ หน้าตาก็ดีแต่ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย เฮ้อ! เสียดาย...จัง T^T”

            “พ่อฉันย่ะยัยบ้า =_=^ เดี๋ยวเถอะ” ฉันทำท่าจะเขกกบาลใส่เพื่อน ลูกหว้าถึงกับรีบเอามือกุมหัวตัวเองแล้วหลบหลีกอย่างรู้แกว จนกระทั่งพวกเราเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องเรียน แล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อจะลงไปยังข้างล่าง ฉันก็รู้สึกเหมือนจะเห็นใครบางคนแวบๆ ...อ๊ะ! O/////O!

            ฉันเบิกตาโพลงเมื่อเดินตรงระเบียงแล้วเห็นว่ารุ่นพี่คนนึงกำลังเดินมาทางฉัน แววตาคมกริบแต่ชวนดึงดูด ผมซอยสั้นระต้นคอเหมือนหนุ่มญี่ปุ่น แถมยังหน้าตาหล่อเหลาที่ทำให้ฉันอยากจะจับมาทำเป็นแฟนแบบนี้มีอยู่คนเดียว!

            “กรี๊ดดดดด~ลูกหว้า! พี่พริกหวานแหละ พี่พริกหวานกำลังเดินมาทางฉันแล้วววว อ๊างงงงง *O*////”

            ฉันถึงกับเพ้อแล้วกระชากตัวเพื่อนให้มากำบังฉันที่ทำตาเป็นรูปหัวใจใส่รุ่น พี่ที่ชื่อ ‘พริกหวาน’ อย่างปลาบปลื้ม ใจฉันกำลังเต้นอึกระทึกครึกโครมอย่างรุนแรง ...โอ้แย่แล้ว ฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบเมื่อเห็นรุ่นพี่ปี 3 ที่แอบชอบกำลังเดินผ่านมาทางฉันแหละ >/////< ก็แหม รุ่นพี่คนนี้ฉันปลื้มเขามาตั้งแต่ปี 1 แล้วนี่นา

            ชื่อ ‘พริก’ ก็ว่าร้อนแรงแล้ว แต่เพิ่มคำว่า ‘หวาน’ ไปอีก จะน่าร๊ากกกกไปไหน ฟิ! นา! เล่!~ อ๋อยยยยย +//////+

            ดูเหมือนว่าพี่พริกหวานจะรับรู้ถึงรังสีการกัดแทะของฉัน เขาถึงได้หันขวับมามองทางฉันอย่างเจาะจง ก่อนที่จะโปรยยิ้มเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวมาให้

            “อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ครับน้ำอบ ลูกหว้า ^^”

            กรี๊ดดดดดดดดดดด ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นเจ้าหญิงงงงง >_< ใจกำลังจะหลุดออกมาจากอกแล้วบอกกับพี่ว่า ‘ไอ! เลิฟ! ยูววววว’ แล้วนะ ฮ่าๆๆ

            โอ๊ยยย... อย่ายิ้มอย่างง้านนนน เดี๋ยวหนูอดใจไม่ไหว แล้วเอาน้ำมันพรายมารดตัวพี่ให้รักแต่หนูหลงแต่หนูคนเดียวซะหรอก คิกๆๆ! >O<////! (ทำไมนางเอกเรื่องนี้แลดูหื่นๆ ฟะ T^T)

            “อรุณสวัสดิ์เหมือนกันค่ะพี่พริกหวาน น้ำอบ! แกไม่คิดจะทักพี่เขากลับรึไง”

            ดูเหมือนว่าลูกหว้าจะหมั่นไส้ฉันแหละ O_o เธอก็เลยกระทำการดันตัวฉันให้หันไปประจันหน้ากับรัศมีความหล่อน่ากินของรุ่น พี่อย่างเต็มตา 4 มิติยังสู้ไม่ไหวไปเล้ยยย โอ๊กกกกกก ปืนไรเฟิลมาจ่อหัวแล้วยิงฉันทิ้งเลยก็ได้นะ แบบว่าตื่นเต้นจัดเป็นยัยใบ้เอามากๆ เลือดกำเดาหนูจะพุ่งแล้วววว =,,=////// ม่ายน้าาาาา

            “อะ..อะ...อะ... =O=//////”

            ฉันค้างเป็นเทปสะดุดเลยอ่ะ T^T ทักกลับไปสิว้อยว่า ‘อรุณสวัสดิ์’ มันไม่ได้พูดยากอะไรเลยนะ แงๆๆ

            เพราะพี่มาให้หนูแทะใกล้เกินไปไงล่ะคะ ...เอ้ย

            “มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เอ่อ...อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่พริกหวาน! >/////<!”

            ฉันพูดจบก็รีบตะบึงหน้าหนีแล้วลากลูกหว้าเหาะลงไปข้างล่างแทบจะทันที โอ๊ยยยย อายก็อาย ใจก็เต้น จะทำยังไงดีเนี่ย อ๋าาาาาา >O</////

            “กรี๊ดดดดดดดดดดด ยัยบ้าน้ำอบ! นี่แกจะพาฉันหนีมาด้วยทำม้ายยยย =[ ]=”

            “ก็มันอายนี่! ฉะ..ฉันได้คุยกับรุ่นพี่ด้วยแหละ! >////<! โอ๊ยยยยยย นึกว่าจะเข่าอ่อนแล้วทรุดลงไปแนบอกพี่เขาซะแล้ว อ๊ายๆๆ แม่ล่ะจะเป็นลม!” ฉันกล่าวอย่างเพ้อๆ ในขณะที่ลูกหว้ากลับทำหน้าหน่ายใส่

            “ฉันว่าพ่อแกหล่อกว่าอีก -_-”

            “ช่างฉัน! ก็ฉันชอบของฉันแบบนี้นี่ >_<+ และอีกอย่าง...แกไม่มีคนแอบชอบ แกก็ไม่เข้าใจหัวอกน้ำอบคนนี้หรอก T_T ว่าแอบรักข้างเดียวมันเสียวหัวใจขนาดไหน!?” โดยเฉพาะพี่พริกหวาน อิๆๆ

            “ยัยบ้าปัญญาอ่อน =_=; ถ้าเรื่องนี้ถึงหูผอ. แกได้เละแล้วเละอีกแน่ๆ”

            “งั้นแสดงว่าลูกหว้าก็คงอยากมีหนังควายลอยอยู่ในกระเพาะเล่นๆ สินะ ^_^”

            ฉันยิ้มเย็น ลูกหว้าส่ายหน้าเหมือนจะไม่อยากคุยกับฉันแล้ว ในขณะที่ฉันยังคงเพ้อถึงพี่พริกหวานอย่างไม่รู้เบื่อ แม้ว่าจะเข้าแถวแล้ว แถมกำลังจะถึงช่วงเข้าใกล้การปฐมนิเทศเพื่อแจกแจงกฎระเบียบพูดคุยกับนัก เรียนน้องใหม่ก็ตามที

            แต่ตาของฉันก็ยังเป็นรูปหัวใจเพราะความเพ้อถึงพี่พริกหวานอยู่เลย *_*//// คนอะไรหล่อบรรลัยดีจริงๆ โฮะๆๆ เทหน้าตัก รักหมดใจ ให้พี่พริกหวานคนเดียววววววว ฮุๆๆ

::: ~~~ To be continues ~~~ :::

-------------------------------------------------------------------