คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : :>>: บทที่ 60 :
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>
เทียนหอมถึงกับตะคอกใส่พริกหวานด้วยสีหน้าที่รังเกียจอย่างเห็นได้ชัด ผิดกับฉันที่ตัวชาไปหมดเมื่อได้ฟังเหตุผลของฆาตกรอย่างเขา...
ฆาตกรที่ฉันเคยรักมานานแรมปีอย่างที่เทียนหอมบอกนั่นแหละ...แย่ที่สุด
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 60 :<<:
ความจริงอันน่าอดสู <1>
ความเจ็บปวดทางร่างกายฉันมันไม่มีอีกแล้ว มันกลับลุกลามและเหมือนจะกลายเป็นเนื้อร้ายที่หัวใจของฉันแทน นี่น่ะเหรอพี่พริกหวานที่ฉันเคยรักและเคยหลง นี่น่ะเหรอประธานนักเรียนผู้แสนดีและมีมาดจนใครๆ ต่างก็นับถือเขา
นี่น่ะเหรอคือตัวจริงของไอ้โรคจิตนี่!??
“แกอย่ามาพูดมากให้เปลืองน้ำลายเลยไอ้หนู! ก็เพราะแกไม่ใช่เหรอ ฉันถึงได้เอาตัวน้ำอบมายังห้องนี้ได้!”
“!!!!!?” ฉันถึงกับหันขวับไปมองเทียนหอมด้วยความตกใจแทบจะทันที ...จริงสิ ก็ตอนนั้นเขาเป็นคนที่เอาท่อเหล็กมาฟาดตัวฉันจนสลบไปนี่นา แล้วเขามาช่วยฉันทำไม ถ้าไม่ใช่...
“อย่ามาโมเมถ้าไม่มีหลักฐานเพียงพอว่าฉันลงมือทำจริงๆ”
“...”
“แกมันเล่นตุกติกไงไอ้หนูสกปรก! แกทำอะไรบางอย่างฉันไว้ใช่ไหมไอ้พริกหวาน ฉันถึงได้ดักทำร้ายน้ำอบให้แก แล้วแกก็มาเอาตัวเธอมายังห้องๆ นี้!”
“หุบปากซะไอ้หน้าโง่! รู้ความจริงแค่ครึ่งเดียวมันไม่เร้าใจ ฟังความจริงจากปากฉันให้กระจ่างไปเลยก็แล้วกัน! หึๆ หึๆ!” พริกหวานแสยะยิ้มจนใบหน้าเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความวิปลาส เขาปรี่มาทางฉันพร้อมกับกระชากแขนให้ฉันลุกขึ้นตามแรงดึงของเขา “โอ๊ยยยยย!!! เจ็บนะไอ้โรคจิต ปล่อยยยยยย”
ฉันครวญครางน้ำตาไหล เพราะพริกหวานดันจับตรงต้นแขนฉันที่มีรอยฟกช้ำจากการตีโดยฝีมือของเทียนหอมพอดิบพอดี และยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยร้องขอความช่วยเหลือหรืออาริยะขัดขืนอะไร พริกหวานก็เอามีดมาจ่อชิดติดกับลำคอฉันแล้วกดมันไว้ทันที ฉันถึงกับสะอึกไม่กล้าที่จะหายใจแรงอีกต่อไป มันรู้สึกได้ถึงโลหะเย็นๆ ที่กำลังแนบชิดกับลำคอ
เสียวไส้ชะมัดเลยว่ามันจะปาดเนื้อตรงลำคอของฉัน จนหัวห้อยร่องแร่งติดคามือของคนโรคจิตอย่างพริกหวาน...ที่ฉันก็ไม่อยากจะนับเขาเป็นพี่อีกแล้ว!
“ปล่อยน้ำอบนะ...!!!”
เทียนหอมหมายจะวิ่งปรี่มาทางฉันด้วยความตกใจ แต่เพียงแค่พริกหวานย้ำมีดลงมาที่คอ เทียนหอมก็ถึงกับชะงักเหมือนปิดสวิตช์
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละไอ้หน้าละอ่อน! ยัยนี่น่ะจะเป็นจะตายอยู่ที่คมมีดของฉัน เพราะถึงยังไงถ้าฉันฆ่ามันก็มีค่าเท่าเดิม...เพราะหนังเรื่องนี้ขายความสยองและวิปริตอยู่แล้วไงล่ะ! ฮ่าๆๆๆ!”
ฉันได้แต่ยืนหน้าซีดพร้อมกับพริ้มตาลง ยอมรับความโรคจิตของพริกหวานด้วยสีหน้าที่สะอิดสะเอียนเกินจะทน ฉันเริ่มที่จะคิดหาทางออกว่างานนี้ฉันจะต้องทำยังไงดีถึงจะรอด!
“หน็อยแน่ แก...!”
“ที่แกลอบทำร้ายน้ำอบ เพราะแกโดนยันต์สะกดจิตที่ฉันซุกซ่อนไว้ในกระเป๋าเป้ของแกเองตั้งหากล่ะ ...น่าเสียดายนะที่คราวก่อนตอนที่ฉันซ่อนยันต์นั่นไว้ในแฟ้มเอกสารไปให้รองผอ.กลับถูกจับได้ซะก่อน ...ถูกจับได้พร้อมๆ กับยันต์สะกดจิตที่คาดปิดตากับผอ.นั่นแหละ”
“ว่าไงนะ!!!?”
ทั้งฉันและเทียนหอมถึงกับโพล่งขึ้นมาพร้อมๆ กัน ฉันรู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายกำลังเดือดดาล เลือดสูบฉีดอย่างแรงจนทำให้จังหวะหัวใจเต้นถี่จนแทบจะระเบิดออกมา ...นี่เป็นเพราะเขาจริงๆ น่ะเหรอที่ทำให้พ่อเกือบจะฆ่าแม่ในห้องทำงาน นี่เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน!??
“เพราะชวดคราวนั้น ฉันก็เลยต้องอดรายได้ก้อนโตจากส่วนนั้นไป แต่ก็ไม่เป็นไร ถ้ารุ่นพ่อรุ่นแม่มันไม่ได้...รุ่นลูกก็ได้! ฉันไม่เห็นจะแคร์เลยนี่นา! ฮ่าๆๆๆๆ!!!”
“...”
ฉันถึงกับก้มหน้าต่ำลงเพื่อปิดบังน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาด้วยความคับแค้นใจตัวเอง ฟันบดขยี้กันจนเกิดเสียงดังกรอด ...เป็นเขาจริงๆ ที่เป็นคนร้าย อันที่จริงฉันก็เฉลียวใจอยู่เหมือนกันว่าพริกหวานจะต้องเป็นคนทำเรื่องพรรค์นี้ แต่เป็นเพราะฉันเคยรักเขา ฉันก็เลยไม่กล้าสันนิฐานจริงๆ จังๆ แต่กลับไปปรักปรำกับลูกหว้า ไม่ก็เซซ่าที่ทำตัวน่าสงสัยแทน
ว่าแต่ว่า...ก่อนที่พริกหวานจะล่วงเกินฉัน เขาเอ่ยถึงเซซ่านี่นา!??
“แล้วเซซ่าล่ะพริกหวาน เซซ่าไปเกี่ยวอะไรกับคลิปนี้ด้วย ...ลูกหว้าอีก เพื่อนของฉันทำไมถึงมีปฏิกิริยากับสนัฟฟ์ฟิล์มในโทรศัพท์เซซ่า!!?”
“ว่าไงนะ!?? เซซ่าจะไปมีคลิปสนัฟฟ์ฟิล์มได้ยังไงกัน!??” ดูเหมือนว่าจะเป็นฝ่ายพริกหวานเสียเองที่ตอบคำถามฉันด้วยคำถามของเขา พริกหวานถึงกับกดมีดเย็นเยียบลงมา จนฉันรู้สึกได้ว่ามันชิมเนื้อฉันจนเริ่มที่จะแสบแปลบๆ แต่ฉันรู้ว่าถ้าปิดบังไปก็มีแต่ไม่รู้อะไรไปมากกว่าเท่าที่เห็น ฉันเลยตอบไปตามตรง
“ในโทรศัพท์ของเซซ่ามีคลิปสนัฟฟ์ฟิล์มอยู่ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอมีคลิปเหล่านั้นได้ยังไง เอาเป็นว่าเรื่องนั้นข้ามไปก่อน ที่ฉันอยากจะรู้ก็คือ...ลูกหว้ามีเอี่ยวอะไรกับสนัฟฟ์ฟิล์มบ้างหรือเปล่า”
“อ้าว นี่เพื่อนสนิทสุดที่รักของเธอไม่ได้บอกให้ฟังหรอกเหรอสาวน้อย ว่าเพื่อนของเธอมีพี่สาวเป็นประธานรุ่นก่อน และฉันก็ให้แฟนของหล่อนฆ่าหั่นศพ ก่อนที่จะข่มขืนเป็นสนัฟฟ์ฟิล์มที่ฉันถ่าย ...ให้เดานะ ในโทรศัพท์ของเซซ่าคงจะมีคลิปที่ฉันพูดอยู่ด้วยล่ะสิ ใช่ไหมล่ะ ใช่ไหม?”
พริกหวานโน้มหน้ามากระซิบถามฉันด้วยใบหน้าที่แสยะยิ้มร้ายยังไม่หาย ฉันได้แต่ฟังความจริงแล้วขนลุกซู่ขึ้นมาทันที ...นี่ประธานรุ่นก่อนคือพี่สาวของลูกหว้าหรอกเหรอ แต่ทำไมกันล่ะ แฟนของพี่สาวลูกหว้าจะต้องทำแบบนั้นด้วย!??
“...อย่าบอกนะว่าแฟนของพี่สาวลูกหว้าชื่อชาญ และชื่อของประธานคนก่อนชื่อพิ้งค์”
“...!!?!?”
ทั้งฉันและพริกหวานหันไปมองเทียนหอมพร้อมกัน เนื่องจากจู่ๆ ก็ได้ยินชื่อแปลกๆ ที่ไม่คุ้นหูออกมา ดูเหมือนว่าพริกหวานจะอดอึ้งไม่ได้ เขาผิวปากใส่ก่อนที่จะถามด้วยแววตาที่แปลกใจ
“รู้จักด้วยเหรอ? ใครบอกล่ะ”
“...ถ้างั้นอย่าบอกนะว่าวิญญาณที่ฉันรับรู้คือวิญญาณของพี่พิ้งค์?”
“!?!?!”
เทียนหอมพึมพำออกมาด้วยสีหน้าที่ตกใจ ในขณะที่ฉันกลับนึกถึงเรื่องราวที่เทียนหอมเล่าให้ฟังขึ้นมาได้ ซึ่งเหตุการณ์ที่ว่านั้นคือเหตุการณ์ที่เทียนหอมเห็นวิญญาณภายในห้องเรียน ก่อนที่ฉันจะเอาตุ๊กตารับเคราะห์ให้เขาในคาบเรียนวิชาพลศึกษา
งั้นหรอกเหรอเนี่ย!??
“พล่ามอะไรของแกวะไอ้เพี้ยน?”
“...แกนั่นแหละที่เพี้ยน” ฉันเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก ดูเหมือนพริกหวานจะไม่พอใจที่ฉันเรียกแบบนี้ เขาถึงได้กดมีดลงมาอีก จนฉันรู้สึกได้ว่ามันบาดเข้ามาอีก แต่ก็เอาสิ...คอฉันน่ะ จะเป็นยังไงก็ช่าง!
“อยากจะตายศพไม่สวยก่อนข่มขืนก็ไม่บอก ฉันจะได้ทำให้แก หึๆๆ”
ปึด...
พริกหวานกดมีดย้ำลงมาอีก เทียนหอมถึงกับชะงักและมีท่าทีร้อนรนอยู่เฉยไม่ได้ ในขณะที่ฉันใจเย็นสุดๆ และไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนอะไรอีกแล้ว
“...ฆ่าฉันเพื่ออะไรล่ะพริกหวาน บอกเหตุผลให้ฟังหน่อยได้ไหม ...ก่อนตายก็ยังดี” ฉันกล่าวออกมาจากใจ ดูเหมือนเทียนหอมจะอ้าปากพูดอะไร แต่พริกหวานก็ชิงพูดออกมาก่อน “ฮะๆๆ อะไรกันเนี่ย...อะไรกัน เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้วก็ไม่บอก”
“...”
“ก็ได้... ถ้าเธอต้องการ”
“หยุดนะไอ้สารเลว...! อย่าทำน้ำอบ!!!”
“ที่ฉันจะฆ่าเธอในวันนี้ ก็เพื่อมอบให้เป็นของขวัญแก่เซซ่า...คนที่ฉันแอบรัก”
“!!!!!? ว่าไงนะ!?!?”
ฉันถึงกับช็อกเมื่อได้ฟังความจริงที่หักมุมสุดๆ ...อะไรกัน ก็ตอนนั้นฉันเห็นเซซ่าเคยมาหาพริกหวานด้วยท่าทีระริกระรี้นี่นา แล้วหลังจากนั้นมาก็ดูเหมือนเซซ่าจะไม่ค่อยชอบพริกหวานไปซะอย่างนั้น แล้วพริกหวานชอบเซซ่าอย่างงั้นเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นว่าพริกหวานจะมีท่าทีอะไรแบบนั้นเลยนี่นา ...ยกเว้นตอนไปซื้อของที่ห้าง!
“ฉันแอบรักเซซ่ามาตั้งแต่หล่อนเข้ามาใหม่ๆ แล้วแหละ แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้”
“แล้วทำไมถึงต้องเลือกที่จะฆ่าฉันด้วยล่ะ? เพราะฉันเป็นคู่กัดกับเซซ่าอย่างนั้นเหรอ?”
“นี่เธอไม่รู้จริงๆ น่ะเหรอว่าที่เซซ่าพยายามจิกกัดเธอ ก็เพราะว่าหล่อนอยากจะหาเรื่องคุยกับเธอด้วย?”
“...!?!?!”
“เซซ่าแค่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ แต่เป็นเพราะเซซ่าไม่รู้จักวิธีก้าวหาคนอย่างเธอตั้งหากล่ะ เซซ่าก็เลยต้องทำแบบนั่นเพื่อเรียกร้องความสนใจ...จากเธอ”
นี่มันอะไรกัน!?!?
เหมือนฟ้าผ่าดังเปรี้ยงลงกลางหัว จิ๊กซอว์ในสมองกำลังต่อเติมให้เชื่อมโยงกัน เสียงฉันสั่นเครือในเวลาที่พูดประโยคนี้ออกมา
“...งั้นก็แสดงว่า...ที่ผ่านมา ที่นายมาทำท่าทีตีสนิทกับฉัน นั่นก็เพราะนายต้องการจะให้ฉันสนใจนาย เพื่อที่จะได้หลอกมาฆ่าเพื่อให้เป็นของขวัญวันเกิดของเซซ่างั้นเหรอ...!?”
“ก็ใช่น่ะสิ ...โอ๊ะ! ลืมไปเลยว่าเธอแอบรักฉันอยู่นี่ ฮะๆๆ”
“ก็แค่เคยแอบชอบ! อย่าหลงตัวเองนักเลย!” ฉันตอบเสียงแข็งกระด้าง พร้อมกับเอื้อมมือมาสัมผัสกับหยดเลือดที่ซึมออกมาจากบาดแผลตรงลำคอ แล้วเริ่มทำตามแผนที่อยู่ในสมอง ...อย่างนี้นี่เอง แต่ว่ายังมีคำถามที่ค้างคาใจฉันอยู่เหมือนกัน
“แล้วทำไมนายถึงต้องทำร้ายพี่สาวของลูกหว้าด้วยล่ะ ...แค่เพราะเงินอย่างเดียวงั้นรึ?”
“ฉันก็ไม่ใช่คนหน้าเงินอย่างเดียวหรอกนะ ก็พอดีว่าเพื่อนของเธอจ้างให้ฉันฆ่าพี่สาวของตัวเอง ฉันก็เลยสนองให้ก็เท่านั้นเอง”
“ไม่จริง! ลูกหว้าจะทำไปอย่างงั้นเพื่ออะไร!!??”
“อิจฉาไงล่ะ”
“!!!!”
“ริษยาที่พี่สาวดีกว่าตัวเองทุกอย่าง ตอนที่ฉันวางแผนให้ชาญโดนยันต์สะกดจิตใจแล้วไปฆ่าพิ้งค์น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ...แถมตอนฉันทำเสร็จ ลูกหว้าก็ยังโวยวายไม่พอใจอีกตั้งหาก ...ก็ช่วยไม่ได้ ฉันฆ่าชาญปิดปากไปด้วยนี่หว่า ใครจะไปรู้กันเล่าว่ายัยนั่นแอบชอบชาญด้วย รู้งี้ไม่น่ารับปากจะทำให้เลย ให้ตายเถอะ”
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น