คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เกริ่นนำ
INTRO
ภาพของหญิงสาวร่างบอบบางกำลังร่ายรำไปตามทำนองเพลง
ผู้คนมากมายทั่วเมืองบางกอกต่างพากันมาแวะเวียนชื่นชม
งานรื่นเริงครั้งนี้จัดขึ้นมาร่วมกว่าสามวันแล้ว
“คณะของแม่วันไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลย
งดงามเหลือเกิน” ชายสูงวัยในชุดออกงานครึ่งบนเป็นเสื้อสูตรแบบชาวตะวันตก
ครึ่งล่างเป็นโจงกระเบนลายวิจิตร
เอ่ยปากชมการแสดงกับหญิงวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ก่อตั้งคณะละครนี้
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ
อิฉันไม่ปรารถนาให้เกิดความผิดพลาดจนเสียชื่อ แลนี่เป็นงานกุศลที่อิฉันชอบนัก”
“เพราะแบบนี้ไงเล่า ฉันรู้ใจแม่วัน
จึงได้เอ่ยชวนมาแสดงงานนี้ เบี้ยอัตที่ได้ก็ให้บ้านเด็กกำพร้าทั้งนั้น
นี่เราคุยกันเหมือนคนสมัยก่อนเกินไปหรือเปล่า” ชายแก่ใจดีทิ้งท้ายติดขบขัน
“ก็เรามันคนยุคก่อน
อย่างไรเสียท่านเจ้าคุณยังตามยุคสมัยนะเจ้าค่ะ ผิดกับอิฉัน” ว่าพลางมองสำรวจการแต่งกายของชายสูงวัย
“โอย นี่น่ะเป็นเพราะกฎหมายหรอก
หากฉันเลือกได้ก็อยากจะกลับไปใส่ราชปะแตนเสีย ไม่ค่อยคุ้นนัก ชุดพวกฝาหรั่ง”
“ถึงอย่างไรก็ดูเข้ากับท่านเจ้าคุณนะเจ้าค่ะ....
อ้าว! แม่ว่านมานี่สิลูก” พรางหันไปกวักมือเรียกหญิงสาวร่างบอบบางที่เพิ่งทำการแสดงเสร็จลงมาทักทายแขกของนาง
“ไหว้ท่านเจ้าคุณสิ”
"สวัสดีเจ้าค่ะท่านเจ้าคุณ"
ร่างลออพนมมือไหว้อ่อนช้อยตามคำแม่บอก
“นี่รึลูกสาวคนโตของแม่วัน
งามราวกับนางละเวงอย่างที่เขาลือกัน”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” แม่ว่านไหว้อีกครั้ง
“แม่ว่านงามผิดกับคนน้องนักเจ้าค่ะ”
แม่วันเอ่ย
“เช่นนั้นรึ
นั่นใช่หรือไม่ลูกสาวคนเล็ก” ว่าพลางชี้ไม้ชี้มือไปบนเวทีที่กำลังทำการแสดงเรื่องใหม่
“เจ้าค่ะ แม่หวานงามอย่างหญิงไทยแท้
แต่แม่ว่านงามอย่างแขกขาว”
“ฉันเห็นด้วย..."
ว่าพลางมองไปยังสาวเจ้าอย่างเอ็นดู ทั่วบางกอกต่างทราบกันดีว่าท่านเจ้าคุณอยากได้ลูกสาวเพียงใด
"ฉันก็มีลูกชายสองคนเช่นกัน
หากเสร็จราชการคงตามมา” เหมือนรู้ใจพ่อ
ชายหนุ่มใบหน้าเข้มทั้งสองเดินตามกันมา
“อ้าว ตายยากเสียจริง
ว่าถึงก็มาพอดี... นี่ท่านชายหัสนัยน์ลูกชายคนโตของฉัน แลนี่คุณชายจุลจักร เป็นลูกคนเล็ก”
ทั้งคู่พนมมือไหว้ทักทายแขกที่ผู้เป็นพ่อแนะนำตนเองให้รู้จัก
ซึ่งนับว่าเป็นมารยาทของผู้น้อย
“นี่คุณวันเจ้าของคณะละครที่มาจัดแสดงให้ในงานนี้
แม่วันใจบุญนักไม่คิดสตางค์ฉันสักบาทเดียว” ลูกชายทั้งสองพยักหน้ายิ้มรับ
“ส่วนนี่ลูกสาวของแม่วัน ชื่อแม่ว่าน
เอ...น่าจะรุ่นเดียวกันกับพ่อจักรนะ” แม่ว่านรีบไหว้ให้กับท่านชายและคุณชายทั้งคู่
พลันเมื่อสายตาของทั้งสามได้สบกัน ราวกับมีใครมาหยุดเวลาไว้
ในสายตาของแม่ว่าน
ทั้งสองคือคนจากตระกูลผู้ดี เมื่อถูกจ้องเช่นนี้จึงรู้สึกวางตัวลำบาก
แต่ในสายตาของชายทั้งคู่ เธอคือหญิงสาวที่งดงามแบบที่ไม่เคยพบมาก่อน
ทั้งร่างบอบบางสมเป็นสตรีภายใต้ชุดละครนางละเวงวัณฬาช่างเหมาะกับใบหน้าสวยหวาน
ดวงตากลมโต ริมฝีปากบางเอิบอิ่มอมชมพูรัดกับผิวสีหยวกกล้วย
ช่างเป็นภาพที่หยุดหัวใจชายหนุ่มได้ชะงัดนัก
“..ฮะ...ยอง ฮยอง! จินฮวานฮยอง!!”
เป็นอีกครั้งที่เขาต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกแบบนี้
“อะไรกันดงฮยอก กี่โมงเองเนี่ย”
ชายร่างบอบบางรู้สึกหัวเสียที่ถูกปลุกกลางครัน
คิ้วที่ผูกกันเป็นปมดูไม่ค่อยเข้ากับใบหน้าหวานนัก
“ฮยองเป็นอีกแล้วนะ ผมจะหลับลงได้ไง
ฮยองเล่นพลิกตัวไปมาแบบนี้ผมก็นอนไม่หลับหรอก” ดงฮยอกเองก็หัวเสียไม่แพ้ลูกพี่ลูกน้องของเขา
“งั้นหรอ ขอโทษ”
“ฮยองไหวมั้ย ฮยองเป็นแบบนี้อีกแล้ว
บอกคุณป้าดีมั้ย” น้องชายถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องไปบอกแม่หรอก
เดี่ยวแม่รู้จะยิ่งเป็นห่วงไปกันใหญ่”
“แต่ฮยองไม่หายสักทีนะ
ตั้งแต่เด็กแล้ว เกิดเป็นโรคอะไรร้ายแรง...”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า แค่ความฝัน”
จินฮวานพูดตัดประโยคของลูกชายน้าตัวเอง
และประโยคหลังเหมือนจะพยายามบอกกับตัวเองเสียมากกว่า
“แค่ความฝันแน่นะฮยอง”
“อื้ม” พยักหน้ารับอย่างรำคาญ
ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงคล้ายจะกลับเข้าสู่นิทราต่อเพื่อตัดรำคาญ
น้องของเขาเซ้าซี้ขนาดไหนใครก็รู้
“แต่ฝันเหมือนเดิม
ฝันซ้ำๆเดิมมาเป็นยี่สิบปีเนี่ยนะ” ดงฮยอกบ่นอุบก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆเช่นกัน
เมื่อความเงียบเข้ามาปกคลุม ดงฮยอกหลับไปแล้ว
แต่จินฮวานยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้เลย
ในหัวของเขาทำงานหนัก ผู้หญิงที่ชื่อว่านคือใครทำไมเขารู้สึกผูกพันกับเธอนัก
แล้วคุณชายทั้งสองเป็นใคร ทำไมเหมือนรู้จักกันมานาน และในความฝันครั้งอื่นๆ
ความสัมพันธ์ของทั้งสามคนก็ดูเหมือนจะวุ่นวายไปหมด
และที่น่าแปลกคือ...ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อฝันแบบนี้
:) Shalunla
ความคิดเห็น