สนามแห่งความทรงจำ

ขาดอีกราวครึ่งชั่วโมง เพื่อนฝูงที่นัดกันไว้จะมาถึงโรงเรียนเก่า


นั่งมองดูโรงเรียนว่างเปล่า ไร้วี่แววผู้คน สนามฟุตบอลที่เคยมีเพื่อนฝูงมากมายใช้เล่นฟุตบอลมาเวลานี้มันกลับเต็มไปด้วยเศษขยะและใบไม้แห้ง


พวกเราเรียนจบไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นวันหยุด จึงแทบไร้แววผู้คน


เพื่อนของเรา ยังคงมาไม่ถึง เพราะเรามาถึงเร็วกว่าเวลานัด เลยต้องรอเพื่อนต่อไป


ต้องมานั่งอยู่คนเดียว ในที่ที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีใครเลยแบบนี้


อยู่ตัวคนเดียว


ทุกอย่างเงียบสงัด


ถ้าไม่มีใครอยู่ เราจะถือโอกาสนี้ ปล่อยน้ำตาร้องไห้ฟูมฟายออกมาดีมั้ย?


ปลดปล่อยความเจ็บปวดออกมาให้หมด ความรู้สึกเศร้าสลดที่มากเกินความเป็นจริง ที่เราเป็นคนทำให้มันแย่ลงมากเกินเหตุเอง ทั้งที่ความจริงมันอาจไม่ใหญ่โตขนาดนั้น แต่มันก็กำลังกัดกินหัวใจจนแทบทำให้ก้าวเดินต่อไปไม่ได้ เนื่องด้วยความคิดมากของตนเอง ความโง่งมจมปลักจนไม่ฟังคำค้านใคร ดิ้นโวยวายเหมือนเด็กเอาแต่ใจ จนสุดท้ายมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเราเอง


...แต่


ได้แต่เงยหน้ามองท้องฟ้า กัดฟันทนด้วยความเจ็บใจ


เราไม่ใช่พระเอกหนังรักสักหน่อย ที่เมื่อผิดหวังจากความรักก็จะแอบมาร้องไห้ฟูมฟายทรมานอยู่คนเดียว มันคงดูไม่จืด น้ำเน่าสิ้นดี ใครมาเห็นคงได้แต่หัวเราะเยาะว่าทำอะไรบ้าบออยู่คนเดียว ปกติเราก็ไม่ค่อยชอบหนังรักน้ำเน่ามากเท่าไหร่อยู่แล้ว ไม่อยากทำแบบนั้นเลย


ถ้าอย่างนั้น เราก็คงต้องอดทนเอาหน่อย...


บริเวณนี้ไม่มีวี่แววของคน แต่ถัดออกไปจากนี้ คงมีผู้คนมากมาย ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบเดียวกัน


ไม่ว่าใครก็ตาม ต่างอดคลางแคลงใจไม่ได้ว่าหนทางข้างหน้า จะมีเรื่องที่ทำให้ผิดหวังรออยู่หรือเปล่า


ไม่มีใครอยากฝันกลางวัน และต้องผิดหวังจนเจ็บปวด


ถึงคนเราจะมีชีวิตอยู่ในความเป็นจริง แต่ไม่มีใครอยากมีชีวิตอยู่โดยปราศจากฝัน


แต่ความฝันมักจะหักหลังเราเสมอ


ถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็ต้องปล่อยวางมันลง เพราะแบกมันนานเข้า ก็มีแต่จะเมื่อยล้า จนเดินต่ไอปไม่ไหว แต่หากเราตัวเบาขึ้น เราก็คงจะก้าวเดินต่อไปได้ อย่างรวดเร็วและแข็งแรง มั่นคงกว่าเดิม


นั่นเป็นความฝันที่เราควรได้เห็นในความเป็นจริง


ถ้าเราเชื่อเพราะมันจะประสบความสำเร็จ มันก็เท่ากับว่าเราเห็นแก่ตัว เหมือนเราหวังจะได้รับแต่รางวัลเท่านั้น หัวใจที่คิดแต่ว่า คุ้มไม่คุ้ม จะได้ผลลัพธ์ที่ยิ่งใหญ่สักแค่ไหนกัน?


เหมือนกับใครคนนั้น ที่เราคาดหวังมากเกินไป มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว และตอนนี้ เราก็ต้องปล่อยวางความคิดนั้นลง ไม่มีโอกาสที่เค้าจะหยิบยื่นให้อีก ควรตาสว่างและเดินออกมาจากจุดนั้นได้แล้ว


คนที่รู้ทั้งรู้ว่าจะโดนหักหลัง รู้ทั้งรู้ว่าความหวังมืดมน แต่ยังเดินต่อไปต่างหาก ที่ไม่ว่าใครก็แย่งอะไรไปไม่ได้ สิ่งที่ดีที่สุดจะตกอยู่ในมือเขาสักวันหนึ่ง


เราจะต้องเป็นคนแบบนั้นให้ได้...


ทุกคนมีเรื่องเศร้า ไม่ใช่แค่เราคนเดียว แถมเศร้ามากกว่าเราก็มีเยอะไป บางคนก็ไปต่อได้ บางคนก็จมปลัก เราจะเป็นคนแบบไหนกันล่ะ?


อาจมีบางครั้ง ที่คนอื่นเห็นเราทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่พอเราเหลือบมามองเห็นสายตาของพวกเขา เราก็ต้องรีบหัวเราะกลบเกลื่อน มีชีวิตโดยแสร้งเป็นทำใจได้ ทั้งที่ในใจยังเจ็บปวด


คงมีบางครั้งในเวลาที่เราอยู่คนเดียว ต้องร้องไห้จนตัวงอด้วยความเศร้าสลดและผิดหวัง


ทุกคืน เวลาที่เรานอน ทุกวัน เวลาที่เราอยู่คนเดียว เราคิดอะไรอยู่ คนอื่นไม่อาจรู้ได้


แต่ว่า เราได้เลือกแล้ว


เลือกที่จะต่อสู้กับความเป็นจริงอันโหดร้ายในบางครั้ง


เลือกที่จะต่อสู้กับชะตากรรม ต่อชีวิตให้ยาวออกไป


ทุกอย่างเริ่มที่เราทำมันเอง เราก็ต้องจบมันเอง


ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องทำให้ได้


มันไม่เลวร้ายไปซะทุกอย่างหรอกน่า


มีเรื่องเสียใจมากมายก็จริง แต่ก็มีหลายอย่างที่เอากลับคืนมาได้


โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเริ่มสั่น เมื่อเอาขึ้นมาดูก็พบว่าเพื่อนโทรมาหา


โชคดีจริงๆที่ไม่ร้องไห้ แถมเมื่อหวนนึกถึงความทรงจำที่เคยมีในสถานที่แห่งนี้ ความทรงจำที่แม้มีเรื่องเจ็บปวดแต่ก็มีคนเข้าใจและช่วยบรรเทาปัดเป่ามันทิ้งไป ความทรงจำแสนสนุกและซบซึ้งที่ทำให้หัวเราะทั้งน้ำตาในตอนนั้น เมื่อคิดถึงมันในตอนนี้ก็ยังประทับใจอยู่เสมอ


ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เราควรหยุดเสียใจก่อนดีมั้ย?


ยังไงซะ เพื่อนก็คงใกล้จะมาถึงแล้ว









......................วันนี้ ...เราจะคุยอะไรกับพวกมันดีนะ?





............................................................................................................


ปล.อารมณ์ครึ้มใจเลยเขียนเล่นๆ ไม่ต้องเมนต์กันก้ได้นะ = = แค่ฟีลลิ่งมันให้ ก็เลยพิมพ์มันออกมา บางข้อความเอามาจากบทความที่เคยอ่าน เป็นพวกให้กำลังใจในชีวิต ก็เลยเขียนดัดแปลงบ้าง ไม่ได้คิดขึ้นเองทั้งหมด บางข้อความก็เคยคิดกันเล่นๆกับเพื่อน ไม่นึกเลยว่าจะได้เอามาใช้วันนี้ก็มี