ชีวิตเด็กม.ปลาย
เขียนโดย
( () /v\ P l_ I ( /\ T E l)
ไหนจะต้องกลัวสอบกลางภาค กลัวเกรดว่าจะตกรึเปล่า แถมผมที่เรียนสายวิทย์แต่อยากจะเข้าสายศิลป์ก็ต้องเครียดกับวิชาฟิสิกส์ เคมี และชีวะ แต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจทิ้งสามวิชานี้ไปแล้วละ งานนี้พวกคนที่จะรอลอกผมก็เลยเสร็จไปตามๆกัน พวกนายเอ๋ย....จงจำไว้ว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนะ....555+ คราวนี้ถึงเวลาที่ผมจะไปลอกคนอื่นบ้างละ
ผมไม่ได้ตั้งใจเรียนสามวิชานั้นเลย แต่ผมก็ไม่ปล่อยเวลาว่างไปให้เปล่าประโยชน์นะ เพราะผมก็ยังเอาหนังสือวิชาอื่นมาอ่านเพื่อเตรียมสอบตรง แต่ปัญหาคือคณะบริหารญี่ปุ่นของสถาบันเทคโนโลยีไทยญี่ปุ่นที่ผมจะสอบเข้านั้น มัน.... มัน.... มันดันเป็นข้อสอบภาษาอังกฤษน่ะสิ!!!
โอ้ว..... มาย ก็อดเดสสสสส!!!!!!!!!!
ช่วงนี้คนที่ได้เกรดต่ำกว่าผม มันก็เริ่มสอบคิดไปทีละคนสองคน ทำเอาผมที่เกรดอยู่ในอันดับต้นๆของห้องเสียวสันหลังวาบอันที่จริงพวกคนที่ได้คะแนนสูงสุดติดท็อป5ของห้อง ต่างก็ยังไม่มีใครสอบติดที่ไหนเลย(ผมก็เป็น1ในนั้น-"-)
เอาละ ผมจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี
ความจริงผมกะว่าจะใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ไม่ซีเรียสใดๆ พอชีวิตหมดสนุกก็ค่อยตายไป แน่นอนว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากล้มเลิกความคิดนั้น แต่สายตากดดันจากคนรอบข้าง ทำให้ผมต้องพยายามสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆให้ได้นี่สิ
ตอนนี้ผมมัวแต่คัดเลือกเพื่อนที่จะคบต่อไปในอนาคต+ โดดเรียนบางวิชาที่ผมเห็นว่าไม่สำคัญแล้วไปทำแบบฝึกหัดที่ห้องสมุด+อ่านหนังสือเรียนในรถเม ตอนพักกลางวัน และเวลาว่าง รวมไปถึงตอนอยู่ที่บ้าน นี่มันไม่สมกับเป็นผมเลย ทำไมผมถึงมาขยันอ่านหนังสือได้ละเนี่ย
ชีวิตของผมเริ่มเปลี่ยนไปจากที่ผมคิดเอาไว้ทุกที ราวกับเป็นชะตากรรมที่น่าเศร้าของเด็กม.6 ทั้งที่คิดว่าจะไม่เครียดเหมือนคนอื่นๆ อยู่ดีๆตัวของผมกลับพยายามอ่านหนังสือไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ก็ช่างมันเถอะ คนที่สอบเข้ามหาลัยไม่ได้หลายคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต สิ่งที่สำคัญไม่ใช่มันสมอง แต่เป็นความพยายามของแต่ละคนต่างหากล่ะ ถ้าเขาเก่งจริง ต่อให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ แต่เขาก็สามารถสร้างฐานะได้ดีกว่าคนที่จบมาจากมหาวิทยาลัยดีๆเสียอีก
เอาละ ชะตาชีวิตของผมจะเป็นยังไงต่อไป ไว้จะมารายงานเป็นระยะๆละกัน
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
26 พ.ย. 50
349
3
ความคิดเห็น
พึ่งเห็นไดอันนี้ +_+!
เด็กมอ6ก็เเบบนี้อะนะมีเรื่องเครียดเข้ามามากเรื่อยๆ
เเต่ตอนนี้เด็กปี1คนนี้อยากซิ่วโว้ย555
T_______________T
พยายามอ่านหนังสือไปก่อน อีกไม่กี่เดือนก็เอนท์เเล้ว
ถ้าเหนื่อยเมื่อไหร่ ก็พักซักแปป
สู้สู้^O^! ต้องทำได้เเน่นอน
เหอะ นั่นแหละความทุกข์ของฉัน+เจ๊ๆ ลุงๆ ทั้งหลายในชมรม ตอนเพิ่งรู้จักกัน ลิ้มรสซะ
เออ แบบว่าแกนะทำได้ ถ้ามั่นใจ
และฉันเชื่อว่า แกบอกไม่มั่นใจ แต่ลึกๆแล้วแกทำได้
PS. สุดที่รักยังไงก็เป็น ชินยะ อยู่วันยังค่ำ watashi wa SOD@YEN desu yoroshiku ไปเยี่ยมไอดีเราบ้างก็ได้ ยินดีต้อนรับจ้า
ปีสุดท้ายที่จะได้ใส่เครื่องแบบนักเรียน
น่าใจหายเหมือนกันนะคะ ถ้าอยู่ๆวันนึงเรียนจบแล้ว
จะไม่ได้ใส่เครื่องแบบที่ภูมิใจไปโรงเรียนเดิมอีก
จะมีก้อแต่เครื่องแบบมหาลัย ที่ไม่เหมือนเดิม