ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 100%
Chapter
1
ในที่สุดสิ่งที่เดรโกกลัวสุดขั้วหัวใจกำลังจะกลับมา...
.
.
.
อีก 2 วันโรงเรียนฮอกวอตส์จะเปิดเรียนตามปกติ เดรโกคลี่หนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตปรากฏภาพปราสาทฮอกวอตส์กำลังเคลื่อนไหว นัยน์ตาสีซีดไล่อ่านตัวอักษร
' ฮอกวอตส์กลับมาพร้อมความสงบสุขอีกครั้ง '
"..."
เดรโกวางหนังสือพิมพ์ลง เอนตัวพิงโซฟาพลางมองลอดหน้าต่างเห็นต้นไม้กำลังโอนเอนไปตามลม ในหัวของเจ้าชายกำลังครุ่นคิด
เพราะนาร์ซิสซา มัลฟอย เปลี่ยนฝั่งในนาทีสุดท้าย ครอบครัวเดรโกจึงรอดพ้นจากอัซคาบัน นั่นเป็นผลพวงให้ตระกูลตกต่ำจนแทบติดดิน ธุรกิจทุกอย่างพังทลาย ครอบครัวเลือดบริสุทธ์ไม่ได้เลื่องลืออีกต่อไป
"เดรโก" เสียงเคาะประตูเรียกสติให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ หนุ่มผมบลอนด์ยันตัวลุกขึ้นเปิดประตู หลีกทางให้คุณนายมัลฟอยได้นั่งบนโซฟา
แม่ของเขายังคงความเยาว์เช่นแต่ก่อน หากแต่แววตาเธอไม่ได้สุขสม ยามลูกชายมองลึกเข้าไป มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว
"จะเปิดเรียนแล้วสินะ"
"ครับ"
"ทำให้ดีนะเดรโก"
"..."
มองผิวเผินนี่อาจเป็นบทสนทนาทั่วไปของแม่ลูก แต่ความนัยนาร์ซิสซาหมายถึงอยากให้ลูกชายใช้ชีวิตตามปกติ ไม่มีเรื่องใดๆ มาพัวพัน ตั้งใจเรียนและสอบเข้ากระทรวง ครองตำแหน่งฉุดให้นามสกุลมัลฟอยกลับมา
เดรโกรู้หน้าที่ของตนดี
"ครับ"
....
"ฉันคิดถึงที่นี่ที่สุดเลย" รอน วิสสีย์พูดขึ้นกวาดสายตามองห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์ โอบล้อมไปด้วยสีแดงสดอันเป็นเอกลักษณ์
วันนี้คือวันเปิดภาคเรียนแรก ทุกอย่างถูกสร้างให้เป็นเหมือนเดิมทุกประการ มีบุคคลใหม่ได้รับตำแหน่งการสอน ป่าไม้อุดมสมบูรณ์ สัตว์มหัศจรรย์กลับมามีชีวิตชีวา
มักกอลนากัลได้เลื่อนขั้นเป็นอาจารย์ใหญ่ เธอทำหน้าที่นั้นได้ดี อาหารของฮอกวอตส์คงความอร่อยเช่นเดิม
เฮอร์ไมโอนี่หย่อนตัวนั่งโซฟา หญิงสาวสูดดมอากาศชวนคิดถึง
"ฉันหวังว่าปีนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ" เธอคลี่ยิ้ม หมายถึงเรื่องปางตายและอะไรก็ตามที่ผิดแปลกจากชาวบ้าน
"ฉันเจอมัลฟอย" แฮร์รี่นั่งขัดสมาธิ เล่าเรื่องพบเจอหนุ่มผมบลอนด์ในตรอกไดแอนกอน "หมอนั่นกลับมาเรียน"
"แน่อยู่แล้ว" เฮอร์ไมโอนี่ดูไม่ตกใจเท่าไหร่ "คงมาสอบเหมือนฉัน ใครๆ ต่างอยากครองตำแหน่งสูง"
"อย่างมัลฟอยน่ะหรอจะสอบ" รอนไหวไหล่ ปัจจุบันตระกูลวิสลีย์กับมัลฟอยยังคงความต่างสุดขั้ว หนุ่มผมแดงเคี้ยวลูกอมด้วยท่าทีสบายๆ "ยังไงเธอก็ได้ต่ำแหน่ง"
"อย่าประมาทหน่อยเลย--หมอนั่นฉลาดหัวแหลมไม่เบา"
"ฉันว่ามัลฟอยโอเคกว่าเดิมเยอะเลยนะ" แฮร์รี่ชายตามองกองเพลิงกำลังลุกไหม้ในเตาผิง ภาพเหตุการณ์เก่าๆ ฉายขึ้นหัว "แต่หมอนั่นน่าสงสาร..."
"..."
"..."
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบลงหลังแฮร์รี่พูดจบ ทุกคนในห้องต่างอยู่ในภวังค์ตนเอง สงครามยิ่งใหญ่ทำให้ใครหลายคนต่างสูญเสีย เพื่อน ครอบครัว และคนรัก ความเสียสละย่อมไม่ศูนย์เปล่าตราบใดเด็กชายผู้รอดชีวิตสามารถปราบมารได้
แฮร์รี่เข้าใจเดรโกมาตลอดหลังเห็นเหตุการณ์ครั้งนั้น...
แท้จริงเดรโกนั้นขี้ขลาด...เขาไม่ผิดหากจำเป็นต้องฆ่าผู้บริสุทธิ์ ทุกคนต่างมีเหตุผลในการกระทำ
"ผมไม่อยากทำ แต่ถ้าผมไม่ทำ เขาจะฆ่าครอบครัวผม..."
เดรโกตื่นกลัวขณะมองหน้าดับเบิลดอร์ มือของมัลฟอยสั่นจนแทบเล็งไปที่ชายชราไม่ถูก น้ำตาใสไหลอาบแก้มด้วยความหวาดหวั่น ท้ายสุดหนุ่มผมบลอนด์ไม่สามารถฆ่าอาจารย์ใหญ่ด้วยมือของเขา หากเป็นสเนป...ที่เป็นฝ่ายลงมือ
"อะวาดา เคดาฟ-รา!"
น้ำตาเดรโกล่วงเป็นสาย ขาทั้งสองแข็งทื่อยามเห็นลำแสงจากปลายไม้พุ่งตามคำสั่งของผู้ใช้
ร่างของดับเบิลดอร์ลอยขึ้นบนอากาศ ค่อยๆ หงายหลังหล่นลงมา เหมือนภาพทุกอย่างเคลื่อนไหวช้าลง แฮร์รี่เห็นรอยยิ้มอบอุ่นของชายชราก่อนลับสายตาไป
"ผมขอโทษ..." เดรโกร้องสะอื้น
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่แฮร์รี่เห็นสีหน้าเจ็บปวดที่สุดของเจ้าชายน้ำแข็ง
| 50% |
"เดรโก มัลฟอย..."
เสียงแหบหร่าดังสะท้อนหูจนชายหนุ่มลืมตาตื่น เขายันตัวกวาดสายตาไปรอบกาย มันดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้หนักแน่นและชัดเจน...
"เดรโก มัลฟอย..."
ชายหนุ่มหันขวับไปทางต้นเสียง
ไม่มีใคร...
"เฮือก!"
ใจแทบหล่นไปถึงตาตุ่ม ดวงตาสีซีดเบิกกว้าง แสงจันทร์ส่องลอดผ่านหน้าต่างเป็นเหตุให้เขาประมวลคนตรงหน้าได้ชัดเจน ...
มะ...ไม่จริงน่า...
"...ว่าไงพ่อคนขี้ขลาด"
ร่างผอมแห้งจ้องคนบนเตียงเขม็ง "แกรู้ไหม ฉันเจ็บใจขนาดไหน..." ใบหน้าไร้สีเลือดฉายแววเดือดดาล ขายาวก้าวไปรอบๆ เตียงสี่เสา "แกหักหลัง..."
"ผะ...ผมเปล่า" ร่างเดรโกไม่สามารถขยับหนี...ทุกอย่างแข็งทื่อไปหมด "ผมไม่--"
"โกหก!"
เสียงเย็นค้านลั่นห้อง เดรโกหันไปทางรูมเมท เบลสหลับสนิทไม่มีวี่แววตื่นสักนิด
ทำไมกัน...
"อึก..."
ทว่าพอหันกลับ ร่างผอมจ่อไม้กายสิทธ์ไปที่หน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ดวงตาสีแดงเบิกกว้างเหมือนเล่นสนุก ยามปลายไม้ไล่ลงไปที่แขน ความเจ็บแสบเล่นงานหนุ่มสลิธีรินแทบร้องโอดโอย
"ร้องสิ" ปากบางพูดเร่งเร้า "ฉันบอกให้ร้องออกมา!"
"อึก!" เดรโกกัดฟันกรอด ใบหน้าเหมือนหัวกระโหลกยกยิ้ม ก่อนจะกดปลายไม้ไปยังตำแหน่งที่เคยเป็นสัญลักษณ์ตรามาร...บัดนี้จางหายไม่เหลือร่องรอย
"มันจะเกิดขึ้น" ดวงตาคมแผดกร้าว
"..."
"อีกครั้ง..."
.
.
.
"เดรโก! เดรโก!"
แรงเขย่าตัวปลุกร่างชุ่มเหงื่อตื่นจากห้วงนิทรา ชายหนุ่มดีดตัวนั่งหอบแฮก หนุ่มผิวเข้มเอ่ยถามสหายด้วยความเป็นห่วง
"นายเป็นอะไร ฝันร้ายหรอ" ทว่ากลับไร้ซึ่งคำตอบ
เขาฝัน...
แค่ฝันไป
แต่ในความฝันมันเหมือนจริง ความรู้สึกเจ็บร้อนตราตรึงราวกับพึ่งเกิด หนุ่มผมบลอนด์ชำเลืองมองท่อนแขนตัวเอง เมื่อไม่เห็นร่องรอยอะไรจึงโล่งใจ
"เปล่า..." เสียงทุ้มตอบนิ่งๆ สายตาไม่ละจากจุดเดิม " ฉันไม่เป็นอะไร...ไปห้องโถงเถอะ เดี๋ยวตามไป"
"ใช่หรอ" เบลสถามย้ำอีกครั้ง ตั้งแต่รุ่งเช้าเขาปลุกเดรโกหลายคราแต่เจ้าตัวยังนอนเหงื่อตก มันทำให้เขาอดกังวลไม่ได้
"ใช่"
"..."
"ไม่เป็นไรหรอก..."
.
.
.
หนุ่มผมบลอนด์นั่งท้าวคางไม่แตะอาหารแม้แต่น้อย หากนี่เป็นเพียงฝัน มันคงไม่ใช่ฝันธรรมดา...ดวงตาและน้ำเสียงนั่น...ความหวาดกลัวกัดกินชายหนุ่มจนแทบคลั่ง
เขากำลังกลัว
กลัวบุคคลที่ทุกคนต่างคิดว่าหายสาบสูญไปจากโลกนี้...
"ทำไมนายไม่กินล่ะ" เสียงแหลมเอ่ยทักขณะมองจานอาหารว่างเปล่า แพนซี่ตักเนื้อไก่ลงบนจาน เดรโกมองอาหารชิ้นเดียวตรงหน้า
"อืม" ชายหนุ่มตอบรับในลำคอ ก่อนจะตักมันเข้าปากเมื่อเห็นหญิงสาวตั้งหน้าตารอให้เขากิน
อาหารวันนี้ไม่อร่อยเหมือนทุกวัน...
...
ช่วงวิชาปรุงยาเดรโกโดนศาตราจารย์ก่นด่านับไม่ถ้วน ไหนจะส่วนผสมที่ทำผิด หรือหม้อปรุงยาระเบิดรอบที่สาม วิชาปรุงยาเป็นวิชาที่หนุ่มสลิธีรินทำได้ดี แต่วันนี้กับด้อยกว่าใคร รวมถึงบ้านกริฟฟินดอร์
"หายากนะเนี่ย" รอนพูดพลางชี้ไม้กายสิทธิย์ไปที่เม็ดทับทิม "ปกติเห็นเก่งจะตาย"
"อะไรก็เกิดขึ้นได้" เฮอร์ไมโอนี่เอ็ดอีกฝ่ายเบาๆ "อีกอย่างนายไม่ควรไปดูถูกนะ"
"ฉันเปล่า--ก็แค่พูด"
"..."
แฮร์รี่ไม่สนใจคำถกเถียงของคู่รักข้างกาย นัยน์ตาเขียวมรกตจับจ้องร่างสูงกำลังเหงื่อตกเห็นได้ชัด เดรโกกุมหัวตัวเองคิดหนัก ปากซีดตาสั่นเหมือนมีอะไรในใจ
อาการแบบนั้นมันทำให้นึกถึงสมัยปีหก... ช่วงที่ทั้งสองปะทะคาถากันในห้องน้ำหญิง
มันทำให้แฮร์รี่อดฉงนใจไม่ได้...
"ฉันว่ามันแปลกๆ" แฮร์รี่พูดเสียงแผ่ว พยายามให้ได้ยินแค่สามคน "หมอนั่นเหมือนกำลังกลัว"
"ช่างเขาเถอะ" หนุ่มผมแดงตัดบท ตั้งหน้าตั้งตาโบกไม้กายสิทธิ์ ไม่นานน้ำเขียวข้นในหม้อแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วง "มันคงไม่เกี่ยวกับเรา"
แฮร์รี่ไม่ตอบอะไร ร่างบางหย่อนเมล็ดทับทิมลงไป -- แต่สายตายังแอบมองหนุ่มสลิธีรินเป็นครั้งคราว
ร่างสูงท้าวโต๊ะด้วยมือทั้งสองข้าง หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบทะลุจากอก เมื่อสักครู่เขาเห็นใบหน้าใครบางคนปรากฏขึ้นในหม้อปรุงยา รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมส่งมาราวจะกินเลือดกินเนื้อ
' แกก็เหมือนพ่อของแก..' เสียงก้องกังวาลดังวนลูปอยู่ในหัว
'แกมันขี้ขลาด'
เดรโกกำมือข่มอารมณ์ "ผมไม่ได้ขี้ขลาด...ผมทำไปเพราะผมไม่มีทางเลือก"
' ไม่...แกมันอีแค่เด็กไม่มีสมองคิด โง่เขลา เอาแต่ตามตูดพ่อไปวันๆ '
"หุบปาก..."
เดรโกน้ำตาซึมเอ่อ เม้มปากแน่นพยายามคุมตัวเองไม่ให้ตะโกนลั่นห้อง คำพูดของชายคนนี้เป็นเสมือนไฟกำลังจี้ให้เขาทุรนทุราย
.
.
.
ในที่สุดสิ่งที่เดรโกกลัวสุดขั้วหัวใจกำลังจะกลับมา...
_____________________
จบไป 1 ตอนแล้ววววว
หวังว่าทุกคนจะไม่ผิดหวังนะคะ ตอนนี้ปั่นมาก พยายามแก้อะไรหลายๆ อย่างจนไม่รู้ว่าจะดีรึเปล่า
1 เม้น 1 กำลังใจดีๆ นะคะ
ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัย และขอบคุณนักอ่านทุกคน
จุ๊บ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น