ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 3 - 100%
Title: Don’t Touch My Husband!! ปั๋วข้า...ใครอย่าง(บังอาจ)แตะ!!
Category: ตามฉัน-O-“(ซะงั้น)
Pairing: ยุน/แจ,มิค/เซีย,??/มิน
Rating : Nc-17 .....หยาบด้วย....
Author notes:
“ ขอโทษครับที่ลงช๊า ช้า~~
“เป็นไง.....จัดการคิมแจจุงสำเร็จไหม?” ร่างบางที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้บุนวมราคาแพง ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ติดจะเย็นชา.... ดวงตากลมโตของเขาจ้องมองไปที่พวกลูกกระจ๊อกทั้ง 3 ที่สั่งให้ไปเก็บคิม แจจุง ตามตัวของพวกมันเต็มไปด้วยรอยช้ำและแผลสดมากมาย นั่นยิ่งทำให้แน่ใจว่า ไอ้ลูกกระจ๊อกพวกนี้ไม่สามารถทำอะไรคิมแจจุงได้เลย แม้แต่ปลายเล็บ....
“ผ.....พวก..ผม.....แพ้ครับ....” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมา....
อี ซองมิน ที่อารมณ์ไม่ดี เนื่องจากเจ้าxxx สุนัขแสนรักของบอดี้การ์ดของคุณฮีซอล หัวหน้าแก๊ง เธอกัดเสื้อสีชมพูที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่เสียกระจุย จนดูไม่ออกว่าก่อนหน้านี้มันเคยเป็นเสื้อลายฟักทองสีชมพู อยากจะจบไอ้หมาตัวนั้นกดชักโครกให้สำลักน้ำตายก็ทำไม่ได้! เลยต้องเก็บอารมณ์มาลงกับลูกน้อง แบบนี้ไง!!!
ซ่า~!
ซองมินสาดน้ำฟักทองที่อยู่ในมือใส่ลูกน้องด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนจะกรนด่าอย่างไม่ละเว้น
“ไอ้พวกจั๊ดง่าว!....แค่นี้พวกแกก็สอบไม่ผ่านแล้ว!.....ไสหัวออกไปจากแก๊งของเราเดี๋ยวนี้!....เราไม่รบคนที่ไร้ความสามารถ!”
“ตะ...แต่...ถึงพวกเราจะทำคิม แจจุงไม่ได้....แต่เราซ้อมคนสำคัญของมันได้นะครับ!” พวกคนไร้ความสามารถโพลงขึ้น....
“ใช่ๆ...หนักเลย....ป่านนี้คงช้ำในตายไปแล้วมั้งครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”
คนสำคัญหรอ......
“ใคร...คนสำคัญของคิมแจจุง?.....”
“เด็กติ๋มห้องคิงครับ.....มันชื่อว่า....จอง ยุนโฮ”
ซองมินที่กำลังคิดแผนการชั่วร้ายในหัวเมื่อรู้ว่า คิม แจจุงมีคนสำคัญก็ต้องหยุดกึก.... ประโยคเมื่อครู่... ทำเอาเขาสะอึก.....
สาบานได้... ว่าอี ซองมินกำลังหน้าซีด ราวกับเสื้อสีชมพูที่โดนแดดเลีย!!!(เข้าใจเปรียบเทียบเนอะ“)
“ม.....เมื่อกี้พวกแกว่า......คนสำคัญ...ของคิม แจจุงคือใครนะ......” ซองมินเกลือนน้ำลายเหนียวหนืดอย่างยากเย็น... ขอให้สิ่งที่เขาได้ยินเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องจริงนะ~ “ พวกแกว่า..คนที่พวกแกซ้อมจนเจ็บปวงตายคือใครนะ!!!!!”
“จอง ยุนโฮ.....เด็กติ๋มห้องคิง...ครับ......”
ได้ยินแค่นั้นอี ซองมินเจ้าชายฟักทองสีชมพูดก็แทบจะลมจับ ในใจแทบอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด... นึกสงสารไอ้ลูกกระจ๊อกพวกนี้จับใจ...
ถ้ามันไม่โดนฝ่ามืออรหันต์ของคุณฮีซอลตบจนเลือดคลั่งตาย...
มันก็ต้องโดนฝ่าตีนสะท้านพิภพของ.....
ปัง!!!!
ไม่มันที่ความคิดของซองมินจะถึงฝั่งฝากอันน่าสะพรึง.... ประตูบ้านก็เปิดผ่างออก เผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงพร้อมกับ ใบหน้าหล่อเหลาที่สะบักสะบอมจนแทบทนดูไม่ได้~ แว่นทรงรีที่ถูกสก็อตเทปพันขาและแปะทับตัวเลนส์ไว้ ทำเอาคนน่ารักกุมขมับแทบไม่ทัน.....
เหอๆ....ไอ่ลูกกระจ๊อกจั๊ดง่าว.... ไปสู่สุคติเถอะนะเมิง....
อาเมน~
ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก...
คนร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ซองมินที่นั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้บุนวม เจ้าลูกกระจ๊อกที่น่าสงสารทั้ง3 ลุกพรวดขึ้นป้องกันลูกพี่ของมันอย่างรู้หน้าที่.... ไอ้คนที่ดูจะเป็นหัวหน้าก้าวเข้ามากระชากคอเสื้อของร่างสูงพร้อมทั้งตั้งท่าจะปล่อยหมัดลุนๆใส่...แต่ทว่า....
“หยุดนะ!....” เสียงจาก อี ซองมิน ดังขึ้นทั้งที่เจ้าตัวยังนั่งกุมขมับอยู่.... ก่อนมือเล็กๆทั้ง 2 ข้างนั่นจะเริ่มปิดใบหน้าแล้วปล่อยโฮออกมา
“ฮึก......ฮือออออออออ ในที่สุด....ในที่สุด.....”
“ในที่สุดอะไรครับลูกพี่อี”
หนึ่งใน 3 นั่นถามขึ้น คนร่างเล็กไม่ตอบแต่ลุกออกจากเก้าอี้ราคาแพงของตนแล้วคลานไปหาคนร่างสูงที่ถูกลูกกระจ๊อกขวางทางเอาไว้
“ฮืออออออ ผมขอโทษ....ผมมันไม่ดี....ผมมันสมควรตายยยยยยยยยย~~” เสียงแหลมตะโกนลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ล่วงพรูออกจากดวงตากลมโตอย่างไม่ขาดสาย ใบหน้าน่ารักบูดเบี้ยวจากการร้องไห้ทำเอาคนที่ได้กับคำขอโทษทรุดลงไปกับพื้นด้วย
ร่างสูงลูบศีรษะเล็กๆนั่นด้วยท่าทีเอ็นดู ก่อนจะรวบร่างเล็กเข้ามากอดปลอบ...
“โอ๋ๆ....ไม่ต้องร้อง....คุณซองมินทำดีที่สุดแล้วครับ....ดีมากๆ....”
“ฮึก...ฮือออ คุณยุนโฮ.....ผมขอโทษ.....คุณยุนโฮเจ็บไหมครับ?”
“แค่นี้ไม่เจ็บหรอก.....คุณซองมินทำดีมากๆเลยรู้ไหม?.....”
คำพูดและการกระทำของทั้งสองคำเอาพวกลูกกระจ๊อกงงเป็นไก่ตาแตก.... ก็ไอ้ภาพตรงหน้ามันน่าคิดน้อยซะเมื่อไหร่? ไอ้เด็กติ๋ม จอง ยุนโฮที่เขาเพิ่งจะซ้อมไปเมื่อเย็นมานั่งปลอบลูกพี่อี ซองมินที่เพิ่งด่าพวกเขาว่าจั๊ดง่าวแบบเย็นชาโคตรๆ.....
อะไรกันวะเนี่ย....
พวกกรูงง!
“พวกแก.....” ซองมินละจากอ้อมกอดของยุนโฮ แล้วหันมาทางพวกลูกกระจ๊อกทั้งสาม “มากราบตีนขอขมา
คุณยุนโฮเดี๋ยวนี้!!!!”
“เอ๋?.....ตะ...แต่มัน...เป็น....ศัตรูของพวกเรานะครับลูกพี่”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....”
อยู่ดีๆ คนที่โดนหาว่าเป็นศัตรูของแก๊ง ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ร่างสูงลุกขึ้นจากพื้นด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะล้วงบางอย่างในกระเป๋ากางเกงออกมา
กริ๊งงงงงงงง~
กระดิ่งสีทองอันเล็กๆดังขึ้นเมื่อร่างสูงสั่นมันเบาๆ พร้อมๆกับชายชุดดำอีก6คนที่ปรากฏตัวขึ้น ยิ่งทำให้ทั้งสามงงเป็นไก่ตาแตก....เพราะชายชุดดำทั้ง 6 ที่ว่านั้นคือหน่วยงานของแก๊งที่เรียกว่า....
‘การ์ดเงา’
มีหน้าที่คุ้มครองสองคนที่ใหญ่ที่สุดในแก๊งคือ 1.หัวหน้าแก๊งคือคุณฮีซอล....และ..... 2. รองหัวหน้าแก๊ง คือ คุณ...... อะไรก็ไม่รู้.... (ลูกพี่ซองมินไม่เคยบอก)
ยิ่งการ์ดเงาทั้งหก นั่งลงชันเข่าทำความเคารพไอ้ติ๋มยุนโฮยิ่งทำให้พวกลูกกระจ๊อกงงเข้าไปใหญ่.... ในใจมันเต้นรัวๆตั้งแต่ลูกพี่ซองมินบอกให้กราบตีนมันแล้ว.....
นี่พวกกรูผิดอาร๊ายยยยยยยย
นี่พวกกรูเล่นเล่นของสูงอยู่ใช่ม๊ายยยยยยยยย~~~
“รยูรายงานตัวครับ...”
“ลีโอรายงานตัวครับ....”
“คริสรายงานตัวครับ...”
“คิฮยอนรายงานตัวครับ...”
“แทฮวารายงานตัวครับ...”
“ฮวีชาน รายงานตัวครับ...”
“Battle ตำแหน่ง การ์ดเงา รหัสกลุ่มA_06 รายงานตัวครับท่านรองหัวหน้า~!”
ทั้งหกคนประสานเป็นเสียงเดียวดังลั่นทั่วทั้งห้องโถง ยุนโฮยิ้มบางก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ๆ มือหนักๆวางเบาๆลงบนศีรษะของรยู หัวหน้าหน่วย ก่อนจะลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้คนโดนลูบขนแขนแสตนอัพอย่างช่วยไม่ได้.....
ริมฝีปากหยักฉาบไปด้วยรอยยิ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ....
“ช้าไป....0.30 วินาที.......”
“ขออภัยครับ!”
“เมื่อคราวก่อน 0.17 วินาที.....”
“ขออภัยครับ!”
“อย่าให้สายไปกว่านี้.....ได้ไหม?”
“รับทราบครับ!”
“ดีมาก.....”
ไอ้ติ๋มยุนโฮยิ้มเย็น...... ก่อนจะค่อยๆหันมาทางพวกลูกกระจ๊อกช้าๆอย่างมีเลศนัยน์....
ณ บัดนี้พวกลูกกระจ๊อกได้ตระหนักแล้ว..... ว่าตนเองกำลังเล่นของสูงอยู่..... โฮกกกกกกก ไม่น่าเล้ยยยยยย รู้ว่าเสี่ยงแต่อยากจะขอลองงงงง~~ กลัวฉี่จะราดแล้วววววว อย่ายิ้มแบบน้านนนนน ไอ้ติ๋ม....เอ้ย...ท่านรองหัวหน้าแก๊ง!!~
พวกลูกกระจ๊อกภาวนาในใจ.... เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของยุนโฮที่มีออร่าสีดำแผ่ซ่านเต็มด้านหลังไปหมด.... ซองมินได้แต่ส่ายหัวอย่างรู้ชะตากรรม....
โดนฝ่าตีนสะท้านพิภพแน่....
ไอ้พวกลูกกระจ๊อก จั๊ดง่าว~
“จับมัน......”
น้ำเสียงเย็นยะเยียบดังขึ้นเบาๆจากยุนโฮ พร้อมๆกับนิ้วเรียวที่ชี้มาทางพวกลูกกระจ๊อก..... และในไม่ถึงวินาทีเจ้าพวกนั้นก็ถูกตรึงไว้ด้วยเนคไทสีดำของเหล่าการ์ดเงาทั้งหกเรียบร้อยโรงเรียนเกาหลี.....
จอง ยุนโฮค่อยๆถอดแว่นตาช้าๆ.....ก่อนจะ....
กร๊อบ!
หักมันทิ้งอย่างคน มีอารมณ์
“ทะ.....ท่านรอง....พ...พวกเราไม่ได้ตั้งใจครับ....พ...พวกเราไม่รู้....”หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยคิดว่าอย่างน้อย ยุนโฮจะปรานี.... แต่ทว่า....
อั่ก!
เท้าหนักๆกระทืบลงบนหน้าท้องของเจ้าหน้าโง่ที่บังอาจพูดขัด ‘คนมีอารมณ์’ ขึ้นมา.... ยุนโฮง้างเท้าอีกครั้งก่อนจะกระทืบลงไปอีกครั้ง.....
อั่ก!
อีกครั้ง....
อั่ก!
อีกครั้ง.....
อั่ก!
และอีกครั้ง ด้วยความโคตรสะใจ....
“คุณยุนโฮ.....ฮึก.....พอก่อนเถอะครับ....เดี๋ยวมันตาย.....” ซองมินตะโกนออกมาร้องขอชีวิตเจ้าลูกกระจ๊อกที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่.... ยุนโฮมองใบหน้าน่ารักนั่นอย่างชั่งใจ.... ก่อนจะหันกลับมาหาเจ้างั่งที่บังอาจพูดขัดเขา.....
“ริจะอยู่แก๊งเรา.....อย่าเป็นคนขี้ขลาด....ไหนลองพูดใหม่สิครับ......แก้ตัวใหม่.....แต่ถ้าคำแก้ตัวของพวกคุณทำให้ผมไม่พอใจผมก็จะกระทืบพวกคุณจนกว่าจะได้คำตอบที่น่าพอใจ....ดีไหมครับ?.....”
“ไม่ดีครับ....” พวกลูกกระจ๊อกส่ายหน้ากันพัลวัน
“งั้นก็แก้ตัวมาสิครับ....ผมรอฟังอยู่นะ...” ยุนโฮเท้าสะเอว ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้พวกลูกกระจ๊อกที่รู้สึกว่ามันอบอุ่นจนออกจะร้อนเหมือนกำลังอบซาวน่าด้วยซ้ำ......
หัวหน้าลูกกระจ๊อกยิ้มแหยๆ...ก่อนจะแก้ตัวออกมาเป็นคนแรก....
“พวกเรา...ทำเพราะภักดีครับ.....พวกเราแค่ต้องการทำลายคิมแจจุง.....”
“แล้วไงต่อ?...”
“โดยการทำลายคนสำคัญของมันครับ....”
“ผมน่ะหรอ?”
“ใช่ครับ....เพราะพวกเราไม่เคยเห็นคิม แจจุง ปกป้องใครนอกจากคนในแก๊งของมันเลยซักคน......”
“งั้นก็หมายความว่าผมเป็นคนแรก?....”
“ใช่ครับ.....”
“ท่านรองหัวหน้าเป็นคนแรกที่คิม แจจุงปกป้อง....นอกจากคนในแก๊งของมันเอง....”
----------------------------------------------------------------------------------------
“ฮะฮะฮะ.....”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกก วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....”
“อุวะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”
“ฮิยะฮ่าฮ่าฮ่า....กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก โอ้ยยยยยยย กรูปวดท้องงงงงงงง”
เช้าวันใหม่ที่อากาศสดใสสูดเข้าไปแล้วไม่เป็นภัยต่อปอด เพิ่งจะเริ่มขึ้น.... เสียงหัวเราะจากคนสติแตกดังขึ้นและดูเหมือนจะเพิ่มโวลุ่มมากเรื่อยๆ ไม่หยุดตั้งแต่ตีห้าครึ่ง.... ทำเอาคนที่นอนอยู่บนห้องต้องกระสับกระส่าย กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงหลายตลบก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็วพร้อมคว้ามีดสปาต้าตรงหัวนอนไปด้วย.....
“กรูจะเจื๋อนเมิงทิ้งงงงงงงง อ๊ายคิบ๊อมมมมมม!!!!”
.
.
.
“กร๊ากกกกก วะฮ่าฮ่าฮ่า.....ฮาสะบัดช่อขำตดแตกเลยครับพี่น้อง ฮ่าฮ่าฮ่า........”<<(จะบอกเพื่อ??)
ฟิ้ว~~
ลมเย็นๆพัดวูบเข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของคิม คิบอม ทำเอาหัวเราะค้างอยู่อย่างนั้น....ร่างสูงหันไปมองด้านหลังก่อนจะลูบแขนตัวเองเบาๆ....
“ขนลุกด้วยว่ะ......รู้สึกเหมือนมีใครกำลังอยากจะเจื๋อนกรู....” ร่างสูงพึมพำเบาๆก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดอกุศลไม่เป็นมงคลออกจากหัว....... แต่ทันใดนั้น....
ขณะที่กำลังจะหันกลับมาดู ชินจัง สเปเชี่ยลนั่นเอง......
“อ๊าย-เด็ก-เวร.....”
คิม คิบอมสุดหล่อก็หันมาป๊ะกะคุณพี่ชายนามว่า อี ฮยอกแจที่กำลังนั่งยองๆกับพื้น ส่งยิ้มเหี้ยม พลางปล่อยคำพูดไม่สุภาพกับน้องชายด้วยเสียงยางคราง......
“โอ้วววว~ อ๊าย-พี่-ไก่~~~ ......ทาม-มาย-วาน-เน้-ตื่น-เช๊า~ เช้า~~~” มีรึ คนอย่างคิบอมจะยอมแพ้ ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างหลังจากส่งเสียงยานครางตอบ... ทำเอาคนที่ถือมีดสปาต้าจ่อคอมันอยู่แทบจะห้ามตัวเองไม่ทัน.....
“กรูตื่นเช้าแล้วผิดด้วยหรอ(วะ)ครับ....คุณน้องคิบอม”
“แค่เมิงตื่นเช้าได้ก็ผิดมากๆแล้ว(ว้อย)ครับ...คุณพี่ฮยอกแจ....”
ทั้งคู่ส่งยิ้มหวานให้กันด้วยสีหน้าอ่อนโยน... แต่ไอ้ออร่าสีดำทะมึนที่แผ่กระจายอยู่เต็มด้านหลังนี่มันอะไรกันห๊า!!! อีกคนก็ราวกับงู่เห่าที่พร้อมจะฉกกัดทุกเวลา ส่วนอีกคน..... ก็พังพอนดีๆนี่เอง....
“พอเหอะ....จ้อหน้าแกนานๆแล้วเลี่ยนว่ะ....เข้าห้องน้ำดีกว่า.....” ฮยอกแจเป็นคนละสายตาไปเอง.... ก่อนร่างสูงเจ้าของผมสีน้ำตาลทองจะลุกพรวดจากพื้น แล้วโยนสปาต้าทิ้งอย่างไม่ใยดี.....
ตุบ!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!”
มีดสปาต้าปักฉึก เฉียดเป้าน้องคิบอม ไปแค่ 2 เซ็น..... ทำเอาน้องชายตัวเล็กๆกระเด้งพรวดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้.... ฮยอกแจมองผลงานของตัวเองยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น......
ด้านคิบอมนั่นเองที่เจ็บช้ำทั้งกายและใจ.... หัวใจมันเต้นตุ๊บตับเหมือนมีใครมาตีกลองรัวๆในอกซ้าย.... ก่อนจะจ้องอาฆาตฮยอกแจที่กำลังเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไปด้วยความสะใจ.....
ปัง!
[“....เพศชายก็มีห้องน้ำ..... อีชะนีก็มีห้องน้ำ.... คนพิการก็มีห้องน้ำ....แล้วเพศที่สามห้องน้ำอยู่ไหนง๊า~ .... แล้วถ้าไม่มีกุจะขี้ยังไง~~~ ”]
ทันทีที่เสียงประตูห้องน้ำปิดลง.... เสียงเพลงโฆษณาภาพยนตร์เรื่อง โกยเถอะเกย์ ของประเทศไทย ก็ดังขึ้น.... อาการตกใจบวกกับปวดฉี่ที่มีอยู่ก่อนหน้ายิ่งทำให้น้องชายตัวเล็กๆของคิบอมปวดหนึบๆขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้.....
ร่างสูงคลานไปทุบประตูห้องน้ำที่มีพี่ชายอยู่เสียงดัง
ปัง! ปัง! ปัง!!!!!
“เอาห้องน้ำของหนูคืนมา~.....เอาห้องน้ำของหนูคืนมา!!!!!”
“ไม่เอา กุปวดขี้....”
“I says ปวด You says ขี้....”
“ปวดขี้...ปวดขี้.....เอ้ย!.....ไอ้คิบอม....เลิกเคาะ เลิกโวยวายได้แล้ว....ขี้กุหดแล้วววววว”
“ช่างมึง....แต่กุ says ปวด กุอยากฉี่...... ปวดฉี่.....อยากฉี่ ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
----------------------------------------------------------------------------------------
“...อืม....คัง......คังอิน......” ร่างบางที่อยู่บนตัวของอีกฝ่ายกระแทกกายลงมาแรงๆ พร้อมกับเสียงร้องครางเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆในลำคอ
ร่างสูงขยับกายให้แนบแน่นก่อนจะรับแรงกระแทกจากอีกฝ่าย..... ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ เหงื่อเม็ดพราวผุดตามไรผมสีอ่อน....
ภรรยาของเขา... สวยจริงๆ.....
“ค.....อ๊า.........ไม่ไหว....ไม่ไหวแล้ว....”
สองร่างบนเก้าอี้นวมกำลังแลกรสรักกันอย่างเร่าร้อน... เจ้าของใบหน้าสวยบัดนี้ปลดปล่อยอารมณ์พลางหอบแฮ่กอยู่บนร่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างหมดแรง
มือเรียวโอบรอบลำคอของร่างสูง ก่อนจะส่งยิ้มยั่วที่ทำให้คนโดนยั่วแทบจะทนไม่ไหว.....
“ยองอุนนนนน~......ตัวเองว่าอีกรอบดีมะ?”
“ตัวเองไหวหรอจองซู?....นี่มันเช้าแล้วนะ....เสียงดังเดี๋ยวลูกๆก็ตื่นหรอกน่า...” คิม ยองอุน หรือ ฉายาเก่าคือ คังอิน ยิ้มหวานก่อนจะเกลี่ยปอยผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของภรรยาอย่างรักใคร่
ทั้งคู่ยิ้มหวานให้กันราวกันว่าโลกแห่งนี้มีเพียงพวกเขาทั้งสองคนเท่านั้น ก่อนคนเป็นภรรยาจะก้มลงมาประกบริมฝีปากหวานนุ่มของตนกับสามี..... คังอินยกแขนรัดจองซู หรือฉายาเก่า คือ อีทึก เข้ามาใกล้ๆก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเพื่อเก็บเกี่ยวความหวานจากโพรงปากของภรรยาที่เป็นที่รัก.....
ทว่า..... ลิ้นของเขาที่เพิ่งจะเก็บเกี่ยวความหวานได้ไม่นานก็ต้องชะงักงัน....ก็เพราะ....
ปัง!
ประตูไม้มะฮอกกะนีถูกกระชากออกอย่างแรกโดยน้องชายคนเล็กของบ้าน.... คิบอมวิ่งเข้ามาหลบอยู่หลังเขาและภรรยาที่กำลังอยู่ในท่าล่อแหลมอย่างไม่คิดจะมีสำนึกเสียบ้างเลยแม้แต่น้อย.....
ว่าพ่อแม่ของแกน่ะ.....กำลัง จั๊กกะดึ่มดึ๋ย กันอยู่น่ะว้อย!!!!!
“ไอ้เด็กเวร!!! มาให้กุเจื๋อนเมิงทิ้งเดี๋ยวนี้นะ!!!!...... กุขี้ไม่สุดก็เพราะเมิงคนเดียวเลยไอ้คิบอมมมมมมม!!!”
“ง่า.....พ่อจ๋า...แม่จ๋าช่วยบอมด้วย....ไอ้ไก่มันอาละวาดใหญ่แล้วววววว~” คนที่หลบอยู่ด้านหลังโผล่หน้าออกมามอง พี่ชายคนโตอย่างหวาดๆ
“ไปไกลๆเลยคิบอม...ไม่เห็นหรอ แม่กะพ่อกำลังปั๊มน้องให้ลูกเล่นไง” อีทึกโพลงขึ้นมา....
“พี่/แม่ ไม่มีมดลูก ปั๊มเด็กไม่ได้ อย่ามาตอแหล!” เท่านั้นแหล่ะ ลูกชายทั้งสองคนก็ตะโกนขึ้นมาบ้าง.... หลังจากนั้น.... ทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความสงบ.....
เงียบ...
วังเวงงงงงงง~~~
“พี่อีทึกครับ....” ในที่สุดฮยอกแจที่ถือสปาต้ามาด้วย ก็เป็นคนทำลายความเงียบ.... “ผมชักจะหมดความอดทนแล้ว....ให้ผมย้ายกลับไปอยู่ แก๊งแยงรูปู เถอะครับ....”
“.....ผมก็ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว....ผมจะกลับไปอยู่ มองรูยุง!!!” คิบอมตะโกนออกมาบ้าง.... ก่อนจะคลานออกมาจากหลุมหลบภัยที่มีสองสามีภรรยาเป็นตัวกำบัง
“ไม่ได้นะ!!!” สองสามีภรรยาตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียว....
“ต้องได้ครับ!!” ฮยอกแจกับคิบอมตะโกนเป็นเสียงเดียวกันบ้าง ทั้งคู่หันมามาองหน้ากันก่อนจะสะบัดหนีไปอีกทาง
“แล้วครอบครัวแสนสุขของเรา 4 คนล่ะจ๊ะลูกๆ....ฮึก.....”
“นั่นคือครอบครัวของพี่ครับพี่อีทึก!!” ฮยอกแจทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะลากสปาต้าออกจากห้องไป ตามด้วยคิบอมที่เดินออกไปช้าๆ.....
“ปล่อยสองคนนั้นไปเถอะจองซู....” คังอินอุ้มภรรยาของเขาลงมาไว้ที่เตียง ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าที่ถอดโยนไว้บนพื้นขึ้นมาใส่
“อะไรกัน....ตัวเองไม่รักลูกแล้วหรอยองอุน...” อีทึกตัดพ้อเบาๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาใสๆที่ไหลรินอาบแก้มขาว (- - ทึกเอ๊ย.....แถวบ้านเรียกแหลนะเนี่ย)
“รักซี่....ทำไมจะไม่รัก....แต่ฉันแค่คิดว่าสองคนนั้นเป็นลูกเราไม่ได้หรอก....”
“ทำไมตัวเองถึงได้คิดแบบนี้ล่ะ!!!! จริงๆแล้วตัวเองไม่เคยรักลูกเลยใช่ไหม!!!” จองซูตะโกนแหวขึ้นมา ก่อนจะรวบเสื้อผ้าทั้งหมดมาไว้ที่อก
“จอ..จองซู..”
“ไร้เหตุผลที่สุด!!! เค้าเกลียดยองอุนแล้วววว ตัวไม่รักลูกเลยยยย” อีทึกสะอึกสะอื้นก่อนจะกระทืบเท้าออกไป ปล่อยให้คังอินได้แต่นั่งงงอยู่บนเตียง.....ก่อนจะลุกตามไป
.
.
.
“จ....จองซู!! จะไปไหน!!” ยองอุนถามขึ้นเมื่อเห็นภรรยาของเขาจัดกระเป๋า แล้วขนเสื้อผ้าทั้งหมดที่มีอยู่ในตู้ออกมา
“เค้าจะไปอยู่บ้านแจจุงซักพัก.....ตัวไม่ต้องตามมา!”
“จองซู!!!”
“คนไร้เหตุผล!! เงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ภรรยาคนสวยแหวขึ้น
“ใครกันแน่ที่ไร้เหตุผล....คุณนั้นแหล่ะจองซู!!!” เวลานี้ร่างสูงชักจะหมดความอดทน... เขาเปลี่ยนจากสรรพนามน่ารักๆมาเป็น คุณกับผม.....
ช่างฟังดูห่างเหินเหลือเกิน......~~~
“ก็ได้...ถ้าคนอย่างฉันมันไร้เหตุผลมากนักก็....” อีทึกเงยหน้าขึ้นมามองสามีของตน....
“งั้นเราเลิกกัน.....”
----------------------------------------------------------------------------------------
“ฮัลโหล....” เสียงเล็กแหลมราวกับหญิงสาว กรอกลงไปในโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่เพิ่งได้มา.... คิมฮีซอลทอดสายตามองคนนับร้อยที่กำลังนั่งชันเข่าอยู่ตรงหน้าเขา.... ทุกคนในห้องประชุมเงียบกริบ... ไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้นนอกจากเสียงพูดจากคิม ฮีซอล....
คนเดียวเท่านั้น!
[“สวัสดีครับ....ร้านซาลาเปาฮันเกิงเดลิเวอรี่......15นาทีทันใจ...เร็วกว่าพิซซ่าฮัทอีกนะครับ....ตอนนี้เรากำลังมีโปรโมชั่นพิเศษ ซื้อซาลาเปา1ลูกแถมกระดาษรองซาลาเปาอีก 1 ชิ้นครับ....เชิญสั่งได้~”] เสียงหวานปลายสายพูดรัว จนคนฟังถึงกับส่ายหน้าเอือม
“ทงแฮ.....ขอคุยกับฮันหน่อย...” ปลายสายเงียบ.... “ฉัน....ฮีซอลเอง” เขาจึงต้องขยายความ...
“ห๊ะ!!!!...หะ....หัวหน้า......” เสียงทงแฮดูตกใจไม่ใช่น้อย... ก่อนฮีซอลจะได้ยินเสียงเรียกฮันเกิงให้มารับโทรศัพท์
[“สวัสดีครับ...ฮันยองพูด”]
“ฮันหรอ...ฉันฮีซอลนะ.....”
[“ฮ๊า....ฮีซอล...โทรมามีอะไร....อยากกินซาลาเปาหรอ...ไม่เห็นต้องลำบากโทรมาเลย.....”]
“เปล่า...ไม่ใช่เรื่องซาลาเปา.....”
[“อ่าว....แล้วเรื่องอะไรล่ะ?”]
“นาย.....กลับมาเถอะ......”
[“......”] คนปลายสายเงียบ
“ได้โปรด.....แก๊งของเราต้องการนาย.....”
“กลับมาเป็นมือซ้ายของฉันเถอะนะ.....ฮันคยอง.....”
.
.
.
[“กลับมาเป็นมือซ้ายของฉันเถอะนะ.....ฮันคยอง.....”]
“ทำไม.....”
[“....ตลอดเวลาครึ่งปี ที่แก๊งเราไม่นาย......”]
“นายเหงา?” ฮันคยองพูดตรงประเด็น ทำไม...เขาจะไม่รู้ว่าฮีชอลคิดอะไรอยู่....
[“....อืม....เถอะนะ.....ฉันไม่สามารถทำให้แก๊งยิ่งใหญ่ได้....ถ้าไม่มีนายเคียงข้างฉันเหมือนเมื่อก่อน....”]
“ก็ได้.....ถ้านายต้องการ.....”
[“จริงๆนะ!!”]
“.....อืม.....ถ้านายจะให้สัญญา.....ว่า.....”
[“ได้สิ....ได้ ทุกอย่างเลย ขอแค่นายพูดมา....”]
“ฉันจะกลับไป....ถ้านายจะไม่ลวนลามฉัน......จนฉันเกือบจะเสียความบริสุทธิ์ให้นายเหมือนเมื่อ ครึ่งปีที่แล้ว”
----------------------------------------------------------------------------------------
“ฮัลโหลลลลลลล~~~” แจจุงกรอกเสียงหวานลงไปใสโทรศัพท์มือถือเครื่องสีดำของตนเมมื่อเห็นเลขหมายที่คุ้นเคย...
[“ฮาโหล๊~~ ฮยอง~~~”]
“มีอะไรหรอจ๊ะ.....โทรมาซะเช้าเชียววววววววว~~”
[“เก๊าะ....ไม่มีอะไรหรอกกกก”] ปลายสายทำเสียงน่ารัก คิขุ โนะเนะ [“เก๊าะ เค้าคิดถึ๊ง คิดถึงฮยองงงงง~”]
“อ๋อหรอจ๊ะ......โทรมาแบบนี้แปลว่างานเสร็จแล้วสินะ~~” คนต้นสายก็เสียงลัลลาไม่แพ้กัน....ทว่า..... ประโยคท้ายๆ เสียงมันเหี้ยมชอบกล..... เอ๊ะหรือคิดไปเองนะ
[“เก๊าะเสร็จอ่า~......เลยโทรมาทวงรางวัลไงงงงงงง~”]
“เชี่ย!!!.....ไม่ค่อยงกเลยนะเมิง...ไอ้ซีวอน” ได้ยินแค่คำว่ารางวัลเลือดคลั่งมันก็พุ่งปรี๊ดขึ้นหน้าแจจุงซะแล้ว ร่างบางถอนหายใจนิดๆก่อนจะปรับอารมณ์ให้เหมือนเดิม
[“เจ๊ก็.....ก็โทรมาถาม....ว่าจะเอาของฝากอะไรไหม....วันนี้จะกลับไปแล้ววววว~~”]
“ไม่เอาว่ะ......แต่ฉันมีงานให้แกกะคยูฮยอนทำ.......”
[“เอ๋.....งานอะไรอะเจ๊?”]
“......สืบเรื่องของ จอง ยุนโฮให้ที......ฉันรู้สึกว่า ไอ้นี่มันติ๋มไม่จริง.....”
----------------------------------------------------------------------------------------
TBC
เอาชื่อ ปั๋วข้า...ขึ้นแหล่ะเนอะ ชอบชื่อไทยมากกว่าอะ - "-
ตอนนี้....แจเรื่องสงสัยเรื่องยุนแล้ว เลยเริ่มจะตามประกบ....
55+ ใครฮาตอน คิบอม กะฮยอกแจบ้างงงง ยกมือขึ้น!!!
ซานเขียนไปขำไป โอย ตดจะแตก(ไม่ใช่และ - -+)
55+
มีคนบอกว่าเรื่องซานไร้สาระT T(มันก็จริงแหล่ะ รั่วแบบไร้สาระมาก....)
เอาเป็นว่า.... ซานจะทำทำให้เรื่องนี้ เครียดแบบ รั่วๆแล้วกัน.....
เอาให้ปมมันเยอะๆเลย..... (ถ้ามีแรงพอ)
ฮี่ฮี่.... รักทุกคนเลยน้า จุ๊ฟๆๆๆๆ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นครับ
คอมเม้นเนี่ยแหล่ะ กำลังใจของแท้~~
ปล.... ใครเชื่อบ้างว่าตอนแต่งนั่งฟัง One last Cry - -"
ลองไปฟังดู อ่านแล้วได้อารมณ์....
แต่แนะนำ ตอนอ่านให้ฟังเพลง กู้ส้วม..... ost. โกยเถอะเกย์....
ตอน คิบอมกะฮยอค.....
หึหึหึ
Category: ตามฉัน-O-“(ซะงั้น)
Pairing: ยุน/แจ,มิค/เซีย,??/มิน
Rating : Nc-17 .....หยาบด้วย....
Author notes:
“ ขอโทษครับที่ลงช๊า ช้า~~“เป็นไง.....จัดการคิมแจจุงสำเร็จไหม?” ร่างบางที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้บุนวมราคาแพง ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ติดจะเย็นชา.... ดวงตากลมโตของเขาจ้องมองไปที่พวกลูกกระจ๊อกทั้ง 3 ที่สั่งให้ไปเก็บคิม แจจุง ตามตัวของพวกมันเต็มไปด้วยรอยช้ำและแผลสดมากมาย นั่นยิ่งทำให้แน่ใจว่า ไอ้ลูกกระจ๊อกพวกนี้ไม่สามารถทำอะไรคิมแจจุงได้เลย แม้แต่ปลายเล็บ....
“ผ.....พวก..ผม.....แพ้ครับ....” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมา....
อี ซองมิน ที่อารมณ์ไม่ดี เนื่องจากเจ้าxxx สุนัขแสนรักของบอดี้การ์ดของคุณฮีซอล หัวหน้าแก๊ง เธอกัดเสื้อสีชมพูที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่เสียกระจุย จนดูไม่ออกว่าก่อนหน้านี้มันเคยเป็นเสื้อลายฟักทองสีชมพู อยากจะจบไอ้หมาตัวนั้นกดชักโครกให้สำลักน้ำตายก็ทำไม่ได้! เลยต้องเก็บอารมณ์มาลงกับลูกน้อง แบบนี้ไง!!!
ซ่า~!
ซองมินสาดน้ำฟักทองที่อยู่ในมือใส่ลูกน้องด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนจะกรนด่าอย่างไม่ละเว้น
“ไอ้พวกจั๊ดง่าว!....แค่นี้พวกแกก็สอบไม่ผ่านแล้ว!.....ไสหัวออกไปจากแก๊งของเราเดี๋ยวนี้!....เราไม่รบคนที่ไร้ความสามารถ!”
“ตะ...แต่...ถึงพวกเราจะทำคิม แจจุงไม่ได้....แต่เราซ้อมคนสำคัญของมันได้นะครับ!” พวกคนไร้ความสามารถโพลงขึ้น....
“ใช่ๆ...หนักเลย....ป่านนี้คงช้ำในตายไปแล้วมั้งครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”
คนสำคัญหรอ......
“ใคร...คนสำคัญของคิมแจจุง?.....”
“เด็กติ๋มห้องคิงครับ.....มันชื่อว่า....จอง ยุนโฮ”
ซองมินที่กำลังคิดแผนการชั่วร้ายในหัวเมื่อรู้ว่า คิม แจจุงมีคนสำคัญก็ต้องหยุดกึก.... ประโยคเมื่อครู่... ทำเอาเขาสะอึก.....
สาบานได้... ว่าอี ซองมินกำลังหน้าซีด ราวกับเสื้อสีชมพูที่โดนแดดเลีย!!!(เข้าใจเปรียบเทียบเนอะ
“) “ม.....เมื่อกี้พวกแกว่า......คนสำคัญ...ของคิม แจจุงคือใครนะ......” ซองมินเกลือนน้ำลายเหนียวหนืดอย่างยากเย็น... ขอให้สิ่งที่เขาได้ยินเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องจริงนะ~ “ พวกแกว่า..คนที่พวกแกซ้อมจนเจ็บปวงตายคือใครนะ!!!!!”
“จอง ยุนโฮ.....เด็กติ๋มห้องคิง...ครับ......”
ได้ยินแค่นั้นอี ซองมินเจ้าชายฟักทองสีชมพูดก็แทบจะลมจับ ในใจแทบอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด... นึกสงสารไอ้ลูกกระจ๊อกพวกนี้จับใจ...
ถ้ามันไม่โดนฝ่ามืออรหันต์ของคุณฮีซอลตบจนเลือดคลั่งตาย...
มันก็ต้องโดนฝ่าตีนสะท้านพิภพของ.....
ปัง!!!!
ไม่มันที่ความคิดของซองมินจะถึงฝั่งฝากอันน่าสะพรึง.... ประตูบ้านก็เปิดผ่างออก เผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงพร้อมกับ ใบหน้าหล่อเหลาที่สะบักสะบอมจนแทบทนดูไม่ได้~ แว่นทรงรีที่ถูกสก็อตเทปพันขาและแปะทับตัวเลนส์ไว้ ทำเอาคนน่ารักกุมขมับแทบไม่ทัน.....
เหอๆ....ไอ่ลูกกระจ๊อกจั๊ดง่าว.... ไปสู่สุคติเถอะนะเมิง....
อาเมน~
ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก...
คนร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ซองมินที่นั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้บุนวม เจ้าลูกกระจ๊อกที่น่าสงสารทั้ง3 ลุกพรวดขึ้นป้องกันลูกพี่ของมันอย่างรู้หน้าที่.... ไอ้คนที่ดูจะเป็นหัวหน้าก้าวเข้ามากระชากคอเสื้อของร่างสูงพร้อมทั้งตั้งท่าจะปล่อยหมัดลุนๆใส่...แต่ทว่า....
“หยุดนะ!....” เสียงจาก อี ซองมิน ดังขึ้นทั้งที่เจ้าตัวยังนั่งกุมขมับอยู่.... ก่อนมือเล็กๆทั้ง 2 ข้างนั่นจะเริ่มปิดใบหน้าแล้วปล่อยโฮออกมา
“ฮึก......ฮือออออออออ ในที่สุด....ในที่สุด.....”
“ในที่สุดอะไรครับลูกพี่อี”
หนึ่งใน 3 นั่นถามขึ้น คนร่างเล็กไม่ตอบแต่ลุกออกจากเก้าอี้ราคาแพงของตนแล้วคลานไปหาคนร่างสูงที่ถูกลูกกระจ๊อกขวางทางเอาไว้
“ฮืออออออ ผมขอโทษ....ผมมันไม่ดี....ผมมันสมควรตายยยยยยยยยย~~” เสียงแหลมตะโกนลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ล่วงพรูออกจากดวงตากลมโตอย่างไม่ขาดสาย ใบหน้าน่ารักบูดเบี้ยวจากการร้องไห้ทำเอาคนที่ได้กับคำขอโทษทรุดลงไปกับพื้นด้วย
ร่างสูงลูบศีรษะเล็กๆนั่นด้วยท่าทีเอ็นดู ก่อนจะรวบร่างเล็กเข้ามากอดปลอบ...
“โอ๋ๆ....ไม่ต้องร้อง....คุณซองมินทำดีที่สุดแล้วครับ....ดีมากๆ....”
“ฮึก...ฮือออ คุณยุนโฮ.....ผมขอโทษ.....คุณยุนโฮเจ็บไหมครับ?”
“แค่นี้ไม่เจ็บหรอก.....คุณซองมินทำดีมากๆเลยรู้ไหม?.....”
คำพูดและการกระทำของทั้งสองคำเอาพวกลูกกระจ๊อกงงเป็นไก่ตาแตก.... ก็ไอ้ภาพตรงหน้ามันน่าคิดน้อยซะเมื่อไหร่? ไอ้เด็กติ๋ม จอง ยุนโฮที่เขาเพิ่งจะซ้อมไปเมื่อเย็นมานั่งปลอบลูกพี่อี ซองมินที่เพิ่งด่าพวกเขาว่าจั๊ดง่าวแบบเย็นชาโคตรๆ.....
อะไรกันวะเนี่ย....
พวกกรูงง!
“พวกแก.....” ซองมินละจากอ้อมกอดของยุนโฮ แล้วหันมาทางพวกลูกกระจ๊อกทั้งสาม “มากราบตีนขอขมา
คุณยุนโฮเดี๋ยวนี้!!!!”
“เอ๋?.....ตะ...แต่มัน...เป็น....ศัตรูของพวกเรานะครับลูกพี่”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....”
อยู่ดีๆ คนที่โดนหาว่าเป็นศัตรูของแก๊ง ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ร่างสูงลุกขึ้นจากพื้นด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะล้วงบางอย่างในกระเป๋ากางเกงออกมา
กริ๊งงงงงงงง~
กระดิ่งสีทองอันเล็กๆดังขึ้นเมื่อร่างสูงสั่นมันเบาๆ พร้อมๆกับชายชุดดำอีก6คนที่ปรากฏตัวขึ้น ยิ่งทำให้ทั้งสามงงเป็นไก่ตาแตก....เพราะชายชุดดำทั้ง 6 ที่ว่านั้นคือหน่วยงานของแก๊งที่เรียกว่า....
‘การ์ดเงา’
มีหน้าที่คุ้มครองสองคนที่ใหญ่ที่สุดในแก๊งคือ 1.หัวหน้าแก๊งคือคุณฮีซอล....และ..... 2. รองหัวหน้าแก๊ง คือ คุณ...... อะไรก็ไม่รู้.... (ลูกพี่ซองมินไม่เคยบอก)
ยิ่งการ์ดเงาทั้งหก นั่งลงชันเข่าทำความเคารพไอ้ติ๋มยุนโฮยิ่งทำให้พวกลูกกระจ๊อกงงเข้าไปใหญ่.... ในใจมันเต้นรัวๆตั้งแต่ลูกพี่ซองมินบอกให้กราบตีนมันแล้ว.....
นี่พวกกรูผิดอาร๊ายยยยยยยย
นี่พวกกรูเล่นเล่นของสูงอยู่ใช่ม๊ายยยยยยยยย~~~
“รยูรายงานตัวครับ...”
“ลีโอรายงานตัวครับ....”
“คริสรายงานตัวครับ...”
“คิฮยอนรายงานตัวครับ...”
“แทฮวารายงานตัวครับ...”
“ฮวีชาน รายงานตัวครับ...”
“Battle ตำแหน่ง การ์ดเงา รหัสกลุ่มA_06 รายงานตัวครับท่านรองหัวหน้า~!”
ทั้งหกคนประสานเป็นเสียงเดียวดังลั่นทั่วทั้งห้องโถง ยุนโฮยิ้มบางก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ๆ มือหนักๆวางเบาๆลงบนศีรษะของรยู หัวหน้าหน่วย ก่อนจะลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้คนโดนลูบขนแขนแสตนอัพอย่างช่วยไม่ได้.....
ริมฝีปากหยักฉาบไปด้วยรอยยิ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ....
“ช้าไป....0.30 วินาที.......”
“ขออภัยครับ!”
“เมื่อคราวก่อน 0.17 วินาที.....”
“ขออภัยครับ!”
“อย่าให้สายไปกว่านี้.....ได้ไหม?”
“รับทราบครับ!”
“ดีมาก.....”
ไอ้ติ๋มยุนโฮยิ้มเย็น...... ก่อนจะค่อยๆหันมาทางพวกลูกกระจ๊อกช้าๆอย่างมีเลศนัยน์....
ณ บัดนี้พวกลูกกระจ๊อกได้ตระหนักแล้ว..... ว่าตนเองกำลังเล่นของสูงอยู่..... โฮกกกกกกก ไม่น่าเล้ยยยยยย รู้ว่าเสี่ยงแต่อยากจะขอลองงงงง~~ กลัวฉี่จะราดแล้วววววว อย่ายิ้มแบบน้านนนนน ไอ้ติ๋ม....เอ้ย...ท่านรองหัวหน้าแก๊ง!!~
พวกลูกกระจ๊อกภาวนาในใจ.... เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของยุนโฮที่มีออร่าสีดำแผ่ซ่านเต็มด้านหลังไปหมด.... ซองมินได้แต่ส่ายหัวอย่างรู้ชะตากรรม....
โดนฝ่าตีนสะท้านพิภพแน่....
ไอ้พวกลูกกระจ๊อก จั๊ดง่าว~
“จับมัน......”
น้ำเสียงเย็นยะเยียบดังขึ้นเบาๆจากยุนโฮ พร้อมๆกับนิ้วเรียวที่ชี้มาทางพวกลูกกระจ๊อก..... และในไม่ถึงวินาทีเจ้าพวกนั้นก็ถูกตรึงไว้ด้วยเนคไทสีดำของเหล่าการ์ดเงาทั้งหกเรียบร้อยโรงเรียนเกาหลี.....
จอง ยุนโฮค่อยๆถอดแว่นตาช้าๆ.....ก่อนจะ....
กร๊อบ!
หักมันทิ้งอย่างคน มีอารมณ์
“ทะ.....ท่านรอง....พ...พวกเราไม่ได้ตั้งใจครับ....พ...พวกเราไม่รู้....”หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยคิดว่าอย่างน้อย ยุนโฮจะปรานี.... แต่ทว่า....
อั่ก!
เท้าหนักๆกระทืบลงบนหน้าท้องของเจ้าหน้าโง่ที่บังอาจพูดขัด ‘คนมีอารมณ์’ ขึ้นมา.... ยุนโฮง้างเท้าอีกครั้งก่อนจะกระทืบลงไปอีกครั้ง.....
อั่ก!
อีกครั้ง....
อั่ก!
อีกครั้ง.....
อั่ก!
และอีกครั้ง ด้วยความโคตรสะใจ....
“คุณยุนโฮ.....ฮึก.....พอก่อนเถอะครับ....เดี๋ยวมันตาย.....” ซองมินตะโกนออกมาร้องขอชีวิตเจ้าลูกกระจ๊อกที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่.... ยุนโฮมองใบหน้าน่ารักนั่นอย่างชั่งใจ.... ก่อนจะหันกลับมาหาเจ้างั่งที่บังอาจพูดขัดเขา.....
“ริจะอยู่แก๊งเรา.....อย่าเป็นคนขี้ขลาด....ไหนลองพูดใหม่สิครับ......แก้ตัวใหม่.....แต่ถ้าคำแก้ตัวของพวกคุณทำให้ผมไม่พอใจผมก็จะกระทืบพวกคุณจนกว่าจะได้คำตอบที่น่าพอใจ....ดีไหมครับ?.....”
“ไม่ดีครับ....” พวกลูกกระจ๊อกส่ายหน้ากันพัลวัน
“งั้นก็แก้ตัวมาสิครับ....ผมรอฟังอยู่นะ...” ยุนโฮเท้าสะเอว ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้พวกลูกกระจ๊อกที่รู้สึกว่ามันอบอุ่นจนออกจะร้อนเหมือนกำลังอบซาวน่าด้วยซ้ำ......
หัวหน้าลูกกระจ๊อกยิ้มแหยๆ...ก่อนจะแก้ตัวออกมาเป็นคนแรก....
“พวกเรา...ทำเพราะภักดีครับ.....พวกเราแค่ต้องการทำลายคิมแจจุง.....”
“แล้วไงต่อ?...”
“โดยการทำลายคนสำคัญของมันครับ....”
“ผมน่ะหรอ?”
“ใช่ครับ....เพราะพวกเราไม่เคยเห็นคิม แจจุง ปกป้องใครนอกจากคนในแก๊งของมันเลยซักคน......”
“งั้นก็หมายความว่าผมเป็นคนแรก?....”
“ใช่ครับ.....”
“ท่านรองหัวหน้าเป็นคนแรกที่คิม แจจุงปกป้อง....นอกจากคนในแก๊งของมันเอง....”
----------------------------------------------------------------------------------------
“ฮะฮะฮะ.....”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกก วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....”
“อุวะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”
“ฮิยะฮ่าฮ่าฮ่า....กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก โอ้ยยยยยยย กรูปวดท้องงงงงงงง”
เช้าวันใหม่ที่อากาศสดใสสูดเข้าไปแล้วไม่เป็นภัยต่อปอด เพิ่งจะเริ่มขึ้น.... เสียงหัวเราะจากคนสติแตกดังขึ้นและดูเหมือนจะเพิ่มโวลุ่มมากเรื่อยๆ ไม่หยุดตั้งแต่ตีห้าครึ่ง.... ทำเอาคนที่นอนอยู่บนห้องต้องกระสับกระส่าย กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงหลายตลบก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็วพร้อมคว้ามีดสปาต้าตรงหัวนอนไปด้วย.....
“กรูจะเจื๋อนเมิงทิ้งงงงงงงง อ๊ายคิบ๊อมมมมมม!!!!”
.
.
.
“กร๊ากกกกก วะฮ่าฮ่าฮ่า.....ฮาสะบัดช่อขำตดแตกเลยครับพี่น้อง ฮ่าฮ่าฮ่า........”<<(จะบอกเพื่อ??)
ฟิ้ว~~
ลมเย็นๆพัดวูบเข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของคิม คิบอม ทำเอาหัวเราะค้างอยู่อย่างนั้น....ร่างสูงหันไปมองด้านหลังก่อนจะลูบแขนตัวเองเบาๆ....
“ขนลุกด้วยว่ะ......รู้สึกเหมือนมีใครกำลังอยากจะเจื๋อนกรู....” ร่างสูงพึมพำเบาๆก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดอกุศลไม่เป็นมงคลออกจากหัว....... แต่ทันใดนั้น....
ขณะที่กำลังจะหันกลับมาดู ชินจัง สเปเชี่ยลนั่นเอง......
“อ๊าย-เด็ก-เวร.....”
คิม คิบอมสุดหล่อก็หันมาป๊ะกะคุณพี่ชายนามว่า อี ฮยอกแจที่กำลังนั่งยองๆกับพื้น ส่งยิ้มเหี้ยม พลางปล่อยคำพูดไม่สุภาพกับน้องชายด้วยเสียงยางคราง......
“โอ้วววว~ อ๊าย-พี่-ไก่~~~ ......ทาม-มาย-วาน-เน้-ตื่น-เช๊า~ เช้า~~~” มีรึ คนอย่างคิบอมจะยอมแพ้ ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างหลังจากส่งเสียงยานครางตอบ... ทำเอาคนที่ถือมีดสปาต้าจ่อคอมันอยู่แทบจะห้ามตัวเองไม่ทัน.....
“กรูตื่นเช้าแล้วผิดด้วยหรอ(วะ)ครับ....คุณน้องคิบอม”
“แค่เมิงตื่นเช้าได้ก็ผิดมากๆแล้ว(ว้อย)ครับ...คุณพี่ฮยอกแจ....”
ทั้งคู่ส่งยิ้มหวานให้กันด้วยสีหน้าอ่อนโยน... แต่ไอ้ออร่าสีดำทะมึนที่แผ่กระจายอยู่เต็มด้านหลังนี่มันอะไรกันห๊า!!! อีกคนก็ราวกับงู่เห่าที่พร้อมจะฉกกัดทุกเวลา ส่วนอีกคน..... ก็พังพอนดีๆนี่เอง....
“พอเหอะ....จ้อหน้าแกนานๆแล้วเลี่ยนว่ะ....เข้าห้องน้ำดีกว่า.....” ฮยอกแจเป็นคนละสายตาไปเอง.... ก่อนร่างสูงเจ้าของผมสีน้ำตาลทองจะลุกพรวดจากพื้น แล้วโยนสปาต้าทิ้งอย่างไม่ใยดี.....
ตุบ!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!”
มีดสปาต้าปักฉึก เฉียดเป้าน้องคิบอม ไปแค่ 2 เซ็น..... ทำเอาน้องชายตัวเล็กๆกระเด้งพรวดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้.... ฮยอกแจมองผลงานของตัวเองยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น......
ด้านคิบอมนั่นเองที่เจ็บช้ำทั้งกายและใจ.... หัวใจมันเต้นตุ๊บตับเหมือนมีใครมาตีกลองรัวๆในอกซ้าย.... ก่อนจะจ้องอาฆาตฮยอกแจที่กำลังเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไปด้วยความสะใจ.....
ปัง!
[“....เพศชายก็มีห้องน้ำ..... อีชะนีก็มีห้องน้ำ.... คนพิการก็มีห้องน้ำ....แล้วเพศที่สามห้องน้ำอยู่ไหนง๊า~ .... แล้วถ้าไม่มีกุจะขี้ยังไง~~~ ”]
ทันทีที่เสียงประตูห้องน้ำปิดลง.... เสียงเพลงโฆษณาภาพยนตร์เรื่อง โกยเถอะเกย์ ของประเทศไทย ก็ดังขึ้น.... อาการตกใจบวกกับปวดฉี่ที่มีอยู่ก่อนหน้ายิ่งทำให้น้องชายตัวเล็กๆของคิบอมปวดหนึบๆขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้.....
ร่างสูงคลานไปทุบประตูห้องน้ำที่มีพี่ชายอยู่เสียงดัง
ปัง! ปัง! ปัง!!!!!
“เอาห้องน้ำของหนูคืนมา~.....เอาห้องน้ำของหนูคืนมา!!!!!”
“ไม่เอา กุปวดขี้....”
“I says ปวด You says ขี้....”
“ปวดขี้...ปวดขี้.....เอ้ย!.....ไอ้คิบอม....เลิกเคาะ เลิกโวยวายได้แล้ว....ขี้กุหดแล้วววววว”
“ช่างมึง....แต่กุ says ปวด กุอยากฉี่...... ปวดฉี่.....อยากฉี่ ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
----------------------------------------------------------------------------------------
“...อืม....คัง......คังอิน......” ร่างบางที่อยู่บนตัวของอีกฝ่ายกระแทกกายลงมาแรงๆ พร้อมกับเสียงร้องครางเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆในลำคอ
ร่างสูงขยับกายให้แนบแน่นก่อนจะรับแรงกระแทกจากอีกฝ่าย..... ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ เหงื่อเม็ดพราวผุดตามไรผมสีอ่อน....
ภรรยาของเขา... สวยจริงๆ.....
“ค.....อ๊า.........ไม่ไหว....ไม่ไหวแล้ว....”
สองร่างบนเก้าอี้นวมกำลังแลกรสรักกันอย่างเร่าร้อน... เจ้าของใบหน้าสวยบัดนี้ปลดปล่อยอารมณ์พลางหอบแฮ่กอยู่บนร่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างหมดแรง
มือเรียวโอบรอบลำคอของร่างสูง ก่อนจะส่งยิ้มยั่วที่ทำให้คนโดนยั่วแทบจะทนไม่ไหว.....
“ยองอุนนนนน~......ตัวเองว่าอีกรอบดีมะ?”
“ตัวเองไหวหรอจองซู?....นี่มันเช้าแล้วนะ....เสียงดังเดี๋ยวลูกๆก็ตื่นหรอกน่า...” คิม ยองอุน หรือ ฉายาเก่าคือ คังอิน ยิ้มหวานก่อนจะเกลี่ยปอยผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของภรรยาอย่างรักใคร่
ทั้งคู่ยิ้มหวานให้กันราวกันว่าโลกแห่งนี้มีเพียงพวกเขาทั้งสองคนเท่านั้น ก่อนคนเป็นภรรยาจะก้มลงมาประกบริมฝีปากหวานนุ่มของตนกับสามี..... คังอินยกแขนรัดจองซู หรือฉายาเก่า คือ อีทึก เข้ามาใกล้ๆก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเพื่อเก็บเกี่ยวความหวานจากโพรงปากของภรรยาที่เป็นที่รัก.....
ทว่า..... ลิ้นของเขาที่เพิ่งจะเก็บเกี่ยวความหวานได้ไม่นานก็ต้องชะงักงัน....ก็เพราะ....
ปัง!
ประตูไม้มะฮอกกะนีถูกกระชากออกอย่างแรกโดยน้องชายคนเล็กของบ้าน.... คิบอมวิ่งเข้ามาหลบอยู่หลังเขาและภรรยาที่กำลังอยู่ในท่าล่อแหลมอย่างไม่คิดจะมีสำนึกเสียบ้างเลยแม้แต่น้อย.....
ว่าพ่อแม่ของแกน่ะ.....กำลัง จั๊กกะดึ่มดึ๋ย กันอยู่น่ะว้อย!!!!!
“ไอ้เด็กเวร!!! มาให้กุเจื๋อนเมิงทิ้งเดี๋ยวนี้นะ!!!!...... กุขี้ไม่สุดก็เพราะเมิงคนเดียวเลยไอ้คิบอมมมมมมม!!!”
“ง่า.....พ่อจ๋า...แม่จ๋าช่วยบอมด้วย....ไอ้ไก่มันอาละวาดใหญ่แล้วววววว~” คนที่หลบอยู่ด้านหลังโผล่หน้าออกมามอง พี่ชายคนโตอย่างหวาดๆ
“ไปไกลๆเลยคิบอม...ไม่เห็นหรอ แม่กะพ่อกำลังปั๊มน้องให้ลูกเล่นไง” อีทึกโพลงขึ้นมา....
“พี่/แม่ ไม่มีมดลูก ปั๊มเด็กไม่ได้ อย่ามาตอแหล!” เท่านั้นแหล่ะ ลูกชายทั้งสองคนก็ตะโกนขึ้นมาบ้าง.... หลังจากนั้น.... ทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความสงบ.....
เงียบ...
วังเวงงงงงงง~~~
“พี่อีทึกครับ....” ในที่สุดฮยอกแจที่ถือสปาต้ามาด้วย ก็เป็นคนทำลายความเงียบ.... “ผมชักจะหมดความอดทนแล้ว....ให้ผมย้ายกลับไปอยู่ แก๊งแยงรูปู เถอะครับ....”
“.....ผมก็ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว....ผมจะกลับไปอยู่ มองรูยุง!!!” คิบอมตะโกนออกมาบ้าง.... ก่อนจะคลานออกมาจากหลุมหลบภัยที่มีสองสามีภรรยาเป็นตัวกำบัง
“ไม่ได้นะ!!!” สองสามีภรรยาตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียว....
“ต้องได้ครับ!!” ฮยอกแจกับคิบอมตะโกนเป็นเสียงเดียวกันบ้าง ทั้งคู่หันมามาองหน้ากันก่อนจะสะบัดหนีไปอีกทาง
“แล้วครอบครัวแสนสุขของเรา 4 คนล่ะจ๊ะลูกๆ....ฮึก.....”
“นั่นคือครอบครัวของพี่ครับพี่อีทึก!!” ฮยอกแจทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะลากสปาต้าออกจากห้องไป ตามด้วยคิบอมที่เดินออกไปช้าๆ.....
“ปล่อยสองคนนั้นไปเถอะจองซู....” คังอินอุ้มภรรยาของเขาลงมาไว้ที่เตียง ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าที่ถอดโยนไว้บนพื้นขึ้นมาใส่
“อะไรกัน....ตัวเองไม่รักลูกแล้วหรอยองอุน...” อีทึกตัดพ้อเบาๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาใสๆที่ไหลรินอาบแก้มขาว (- - ทึกเอ๊ย.....แถวบ้านเรียกแหลนะเนี่ย)
“รักซี่....ทำไมจะไม่รัก....แต่ฉันแค่คิดว่าสองคนนั้นเป็นลูกเราไม่ได้หรอก....”
“ทำไมตัวเองถึงได้คิดแบบนี้ล่ะ!!!! จริงๆแล้วตัวเองไม่เคยรักลูกเลยใช่ไหม!!!” จองซูตะโกนแหวขึ้นมา ก่อนจะรวบเสื้อผ้าทั้งหมดมาไว้ที่อก
“จอ..จองซู..”
“ไร้เหตุผลที่สุด!!! เค้าเกลียดยองอุนแล้วววว ตัวไม่รักลูกเลยยยย” อีทึกสะอึกสะอื้นก่อนจะกระทืบเท้าออกไป ปล่อยให้คังอินได้แต่นั่งงงอยู่บนเตียง.....ก่อนจะลุกตามไป
.
.
.
“จ....จองซู!! จะไปไหน!!” ยองอุนถามขึ้นเมื่อเห็นภรรยาของเขาจัดกระเป๋า แล้วขนเสื้อผ้าทั้งหมดที่มีอยู่ในตู้ออกมา
“เค้าจะไปอยู่บ้านแจจุงซักพัก.....ตัวไม่ต้องตามมา!”
“จองซู!!!”
“คนไร้เหตุผล!! เงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ภรรยาคนสวยแหวขึ้น
“ใครกันแน่ที่ไร้เหตุผล....คุณนั้นแหล่ะจองซู!!!” เวลานี้ร่างสูงชักจะหมดความอดทน... เขาเปลี่ยนจากสรรพนามน่ารักๆมาเป็น คุณกับผม.....
ช่างฟังดูห่างเหินเหลือเกิน......~~~
“ก็ได้...ถ้าคนอย่างฉันมันไร้เหตุผลมากนักก็....” อีทึกเงยหน้าขึ้นมามองสามีของตน....
“งั้นเราเลิกกัน.....”
----------------------------------------------------------------------------------------
“ฮัลโหล....” เสียงเล็กแหลมราวกับหญิงสาว กรอกลงไปในโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่เพิ่งได้มา.... คิมฮีซอลทอดสายตามองคนนับร้อยที่กำลังนั่งชันเข่าอยู่ตรงหน้าเขา.... ทุกคนในห้องประชุมเงียบกริบ... ไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้นนอกจากเสียงพูดจากคิม ฮีซอล....
คนเดียวเท่านั้น!
[“สวัสดีครับ....ร้านซาลาเปาฮันเกิงเดลิเวอรี่......15นาทีทันใจ...เร็วกว่าพิซซ่าฮัทอีกนะครับ....ตอนนี้เรากำลังมีโปรโมชั่นพิเศษ ซื้อซาลาเปา1ลูกแถมกระดาษรองซาลาเปาอีก 1 ชิ้นครับ....เชิญสั่งได้~”] เสียงหวานปลายสายพูดรัว จนคนฟังถึงกับส่ายหน้าเอือม
“ทงแฮ.....ขอคุยกับฮันหน่อย...” ปลายสายเงียบ.... “ฉัน....ฮีซอลเอง” เขาจึงต้องขยายความ...
“ห๊ะ!!!!...หะ....หัวหน้า......” เสียงทงแฮดูตกใจไม่ใช่น้อย... ก่อนฮีซอลจะได้ยินเสียงเรียกฮันเกิงให้มารับโทรศัพท์
[“สวัสดีครับ...ฮันยองพูด”]
“ฮันหรอ...ฉันฮีซอลนะ.....”
[“ฮ๊า....ฮีซอล...โทรมามีอะไร....อยากกินซาลาเปาหรอ...ไม่เห็นต้องลำบากโทรมาเลย.....”]
“เปล่า...ไม่ใช่เรื่องซาลาเปา.....”
[“อ่าว....แล้วเรื่องอะไรล่ะ?”]
“นาย.....กลับมาเถอะ......”
[“......”] คนปลายสายเงียบ
“ได้โปรด.....แก๊งของเราต้องการนาย.....”
“กลับมาเป็นมือซ้ายของฉันเถอะนะ.....ฮันคยอง.....”
.
.
.
[“กลับมาเป็นมือซ้ายของฉันเถอะนะ.....ฮันคยอง.....”]
“ทำไม.....”
[“....ตลอดเวลาครึ่งปี ที่แก๊งเราไม่นาย......”]
“นายเหงา?” ฮันคยองพูดตรงประเด็น ทำไม...เขาจะไม่รู้ว่าฮีชอลคิดอะไรอยู่....
[“....อืม....เถอะนะ.....ฉันไม่สามารถทำให้แก๊งยิ่งใหญ่ได้....ถ้าไม่มีนายเคียงข้างฉันเหมือนเมื่อก่อน....”]
“ก็ได้.....ถ้านายต้องการ.....”
[“จริงๆนะ!!”]
“.....อืม.....ถ้านายจะให้สัญญา.....ว่า.....”
[“ได้สิ....ได้ ทุกอย่างเลย ขอแค่นายพูดมา....”]
“ฉันจะกลับไป....ถ้านายจะไม่ลวนลามฉัน......จนฉันเกือบจะเสียความบริสุทธิ์ให้นายเหมือนเมื่อ ครึ่งปีที่แล้ว”
----------------------------------------------------------------------------------------
“ฮัลโหลลลลลลล~~~” แจจุงกรอกเสียงหวานลงไปใสโทรศัพท์มือถือเครื่องสีดำของตนเมมื่อเห็นเลขหมายที่คุ้นเคย...
[“ฮาโหล๊~~ ฮยอง~~~”]
“มีอะไรหรอจ๊ะ.....โทรมาซะเช้าเชียววววววววว~~”
[“เก๊าะ....ไม่มีอะไรหรอกกกก”] ปลายสายทำเสียงน่ารัก คิขุ โนะเนะ [“เก๊าะ เค้าคิดถึ๊ง คิดถึงฮยองงงงง~”]
“อ๋อหรอจ๊ะ......โทรมาแบบนี้แปลว่างานเสร็จแล้วสินะ~~” คนต้นสายก็เสียงลัลลาไม่แพ้กัน....ทว่า..... ประโยคท้ายๆ เสียงมันเหี้ยมชอบกล..... เอ๊ะหรือคิดไปเองนะ
[“เก๊าะเสร็จอ่า~......เลยโทรมาทวงรางวัลไงงงงงงง~”]
“เชี่ย!!!.....ไม่ค่อยงกเลยนะเมิง...ไอ้ซีวอน” ได้ยินแค่คำว่ารางวัลเลือดคลั่งมันก็พุ่งปรี๊ดขึ้นหน้าแจจุงซะแล้ว ร่างบางถอนหายใจนิดๆก่อนจะปรับอารมณ์ให้เหมือนเดิม
[“เจ๊ก็.....ก็โทรมาถาม....ว่าจะเอาของฝากอะไรไหม....วันนี้จะกลับไปแล้ววววว~~”]
“ไม่เอาว่ะ......แต่ฉันมีงานให้แกกะคยูฮยอนทำ.......”
[“เอ๋.....งานอะไรอะเจ๊?”]
“......สืบเรื่องของ จอง ยุนโฮให้ที......ฉันรู้สึกว่า ไอ้นี่มันติ๋มไม่จริง.....”
----------------------------------------------------------------------------------------
TBC
เอาชื่อ ปั๋วข้า...ขึ้นแหล่ะเนอะ ชอบชื่อไทยมากกว่าอะ - "-
ตอนนี้....แจเรื่องสงสัยเรื่องยุนแล้ว เลยเริ่มจะตามประกบ....
55+ ใครฮาตอน คิบอม กะฮยอกแจบ้างงงง ยกมือขึ้น!!!
ซานเขียนไปขำไป โอย ตดจะแตก(ไม่ใช่และ - -+)
55+
มีคนบอกว่าเรื่องซานไร้สาระT T(มันก็จริงแหล่ะ รั่วแบบไร้สาระมาก....)
เอาเป็นว่า.... ซานจะทำทำให้เรื่องนี้ เครียดแบบ รั่วๆแล้วกัน.....
เอาให้ปมมันเยอะๆเลย..... (ถ้ามีแรงพอ)
ฮี่ฮี่.... รักทุกคนเลยน้า จุ๊ฟๆๆๆๆ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นครับ
คอมเม้นเนี่ยแหล่ะ กำลังใจของแท้~~
ปล.... ใครเชื่อบ้างว่าตอนแต่งนั่งฟัง One last Cry - -"
ลองไปฟังดู อ่านแล้วได้อารมณ์....
แต่แนะนำ ตอนอ่านให้ฟังเพลง กู้ส้วม..... ost. โกยเถอะเกย์....
ตอน คิบอมกะฮยอค.....
หึหึหึ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น