คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : 25th Mission :: มารหัวใจ(เพื่อนคยู): หนุ่มขายดอกไม้ - ลีมินโฮ
"ดอกเดซี่?"
"อื้อ! มันสดใสดีใช่มั้ยล่ะ"
เจ้าของดอกเดซี่สีชมพูอ่อนยิ้มแป้นให้กับเขาด้วยท่าทางที่สดใสยิ่งกว่าเจ้าดอกไม้ที่เจ้าตัวยื่นมาให้เขารับไว้เสียอีก คยูฮยอนคลี่ยิ้มออกมาบางๆอย่างขำขันระคนเอ็นดู เขารับมันมาถือเอาไว้อย่างทะนุถนอมก่อนจะใช้มันตีเข้าให้เบาๆที่ศีรษะของคนให้เหมือนหมั่นเขี้ยวไอ้แก้มแดงๆนั่นที่ขึ้นสีระเรื่อได้น่าชังมากเหลือเกิน...ไม่เสียแรงจริงๆที่วันนี้อุตส่าห์ยอมแหกขี้ตาตื่นมามหาลัยแต่เช้าเพื่อถ่อมาดักกระต่ายตัวน้อยที่ตู้ล๊อคเกอร์ใต้ตึกคณะแบบนี้
"นายว่าไงฉันก็ว่างั้นล่ะ"
เสียงทุ้มนุ่มๆที่กลั้วไปด้วยเสียงหัวเราะจางๆทำเอาแก้มเนียนของซองมินขึ้นสีก่ำหนักกว่าเก่าโดยไร้เหตุผล เขารีบก้มหน้างงุดหลบสายตาของคนเสียงดีพร้อมกับเริ่มโบกไม้โบกมือไปมาเพื่อสรรหาคำพูดมาพูดต่อ
"ไปกันสักทีสิซองมิน!"
เจ้าลูกไก่เพื่อนสนิทของเขานี่ก็ช่างรู้ใจเขาเสียจริงว่าเขากำลังจนด้วยคำพูด ฮยอกแจจ้องหน้าไอ้คู่แข่งหัวใจ(?)ตัวสูงเขม็งพลางดึงร่างของเพื่อนให้ถอยห่างออกมา เขาพยายามจะลากเพื่อนของตน(ที่ดูท่าจะเพ้อไปไกลเสียแล้ว)ให้เดินหนีออกมาเสียที แต่ซองมินก็เอาแต่ขืนตัวไว้และพึมพำทำนองเหมือนบอกลาก่อนสิ คยูฮยอนกระตุกยิ้มร้าย(อย่างไม่จริงจังเท่าไรนัก)ให้เจ้าลูกไก่ตัวน้อยที่ชอบมีอาการฟึดฟัดแปลกๆตอนเจอหน้าเขาทุกทีพลางยกมือขึ้นกอดอกด้วยสีหน้าท่าทางเป็นต่อสุดๆ
"ไงล่ะ ซองมินเค้ายังอยากอยู่กับฉันเห็นมั้ยเจ้าลูกเจี๊ยบ"
คยูฮยอนว่าด้วยน้ำเสียงเย้ยๆพร้อมกับปิดท้ายคำพูดด้วยการยักคิ้วไปให้หนึ่งที และแน่ล่ะ...เจ้าลูกเจี๊ยบตัวขาวคนดีของซองมินปรี๊ดแตกขึ้นมาทันที ฮยอกแจกัดฟันกรอด กระทืบเท้าไปมาอย่างไม่พอใจ แต่กระนั้น คนตัวขาวก็ยังคงอดทนยืนทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาอยู่ไม่ไปไหน(แหงล่ะ...ก็คนกลางอย่างซองมินยังคงยืนอายม้วนต้วนอยู่ตรงนี้น่ะสิ!)
"ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนมาซื้อดอกเดซี่ให้ฉันล่ะ"
"ก็มินโฮเค้าแนะนำให้ฉันลองเปลี่ยนดูนี่นา"
คิ้วของคยูฮยอนกระตุกปึ้ดทันทีที่ได้ยินชื่อของบุคคลที่สามอยู่ในประโยคที่ติวเตอร์คนน่ารักของเขาเพิ่งจะเอ่ยออกมา นิ้วเรียวที่กำลังบิดหมุนก้านดอกไม้เล่นไปมาพลันหยุดชะงักไปพร้อมกับคิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นเข้าหากัน...หรือไอ้เด็กมินโฮจะแทงข้างหลังเขาวะ?!
"มินโฮ?"
"อื้อ! เขาเป็นเจ้าของร้านดอกไม้น่ะ ตรงหัวมุมถนนตรงนี้เอง"
ไอ้เด็กเชวมินโฮเป็นอันรอดตัวไป
คยูฮยอนทำเสียงอือออตอบกลับไปคล้ายจะบอกว่าเขานึกออกแล้ว...ต้องเป็นร้านที่พวกผู้หญิงพูดถึงบ่อยๆร้านนั้นแน่ๆ แต่ให้ตายห่าเหอะ!...ลางสังหรณ์ของเขากำลังร้องเตือนว่าไอ้ร้านบ้านั่นกำลังวางกับดักจับกระต่ายตัวน้อยของเขาอยู่!
"หล่อสุดๆด้วยจะบอกให้!"
ทำไมไม่มีคนจับเจ้าลูกไก่นี่ไปปล้ำเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ?
คยูฮยอนหันไปมองหน้าเจ้าลูกไก่ปากแดงด้วยท่าทางหาเรื่องสุดๆพร้อมด้วรอยยิ้มกวนๆบนมุมปาก ก่อนเขาจะใช้ดอกเดซี่สีหวานในมือเคาะไปที่หน้าผากเนียนเบาๆหนึ่งทีเป็นการสั่งสอนที่คิดจะมาหาเรื่องกวนเขาตอนที่เขากำลังวางแผน(?)อยู่
"อิจฉาล่ะสิเจ้าลูกไก่ ไม่มีคนหล่อๆมาพูดด้วยเหมือนซองมินน่ะ"
"ใช่ที่ไหนล่ะ! แฟนของฉันหล่อที่สุดในโลกเลยนะ!"
ไหนคราวก่อนยังบอกเอวเอสไลน์อยู่เลยไงวะ?
ฮยอกแจเถียงคำไม่ตกฟากพร้อมกับตั้งท่าจะร้องกรี๊ดๆ(?)ออกมาจนคนกวนประสาทอดไม่ได้ที่จะหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ...น่าจับไปปล่อยทิ้งป่าชะมัด คงสนุกพิลึกเลยล่ะ คยูฮยอนหัวเราะคึๆอยู่คนเดียวกับแผนการชั่วร้ายของตัวเองที่จะเอาลูกเจี๊ยบไปปล่อยป่าก่อนจะสะดุ้งขึ้นมาเบาๆเมื่อไหล่ถูกสัมผัสด้วยมือของใครบางคน
"มายืนทำอะไรตรงนี้ จะโดดเรียนไม่ชวนกูรึไง"
เสียงทุ้มโทนเบสดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของพ่อหนุ่มหุ่นนายแบบที่ผมยังไม่แห้งสนิทดีเท่าไร ยุนโฮชะโงกหน้าข้ามไหล่ของเขาไปมองเด็กต่างคณะคนสวย(?)ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตางงๆก่อนคนอัธยาศัยดีจะยิ้มออกมาพร้อมกับก้มหัวเล็กๆเป็นเชิงทักทาย
"อ่า...สวัสดีครับ"
"ชองยุนโฮที่เป็นข่าวกับคิมแจจุงนี่นา"
ลีฮยอกแจต้องมีคนมาจับปล้ำแบบจริงๆจังๆสักทีจริงๆ
ยุนโฮชะงักไปนิดเพราะคำทักตรงๆแบบนั้นของเจ้าลูกไก่(ที่ตอนนี้กำลังโดนซองมินดุเรื่องทำตัวเสียมารยาทใหญ่เลยล่ะ) ก่อนพ่อหนุ่มคนดัง(เพราะข่าวลือ)จะคลี่รอยยิ้มแหยๆออกมาและพึมพำขอตัวเดินไปเก็บของที่ล๊อคเกอร์ของตน
"มารยาทแย่ชะมัดเลยนะนายเนี่ย"
"ก็...ฉันไม่รู้นี่!"
คนมารยาทแย่เริ่มหน้าเสีย(เพราะโดนดุซ้ำ)ก่อนตั้งท่าจะร้องงอแงจนซองมินต้องส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ กระต่ายตัวน้อยหันมาคลี่ยิ้มให้กับลูกศิษย์ตัวโตของตนอย่างน่ารัก แน่ล่ะ...มันทำเอาเจ้าลูกศิษย์ตัวโตถึงกับใจสั่นหงักๆเลยล่ะ
"ตอนเย็นเจอกันนะคยูฮยอน เราต้องไปเรียนแล้วล่ะ ตั้งใจเรียนนะ"
ซองมินมินโบกมือลาอย่างร่าเริงก่อนจะลากเพื่อนสนิทตัวผอมของตนเดินกลับไปยังตึกเรียน สวนเข้ากับคิบอมที่เดินมาด้วยสีหน้าอิ่มเอม(?)ยังไงพิกล เด็กเสดแก้มบวมคนดีโบกมือทักทายเพื่อนด้วยท่าทางกระตือรือร้นผิดปกติ โดยไม่ลืมที่จะพยักหน้าทักทายสาว(?)บัญชีคนสวยทั้งสองคนที่เพิ่งเดินผ่านเขาไป คิบอมเดินไปยังตู้ล๊อคเกอร์ของตน ซึ่งพ่อหนุ่มหุ่นนายแบบคนดีได้เดินมาดักเอาไว้ก่อนอยู่แล้ว
"กูว่าไอ้คยูเป็นเอามากว่ะ"
พ่อคนหุ่นดีบุ้ยปากไปยังเพื่อนคยูคนดีที่ยังคงยืนยิ้มค้างอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเหมือนคนเมารักยังไงพิกล คิบอมเปิดประตูตู้ล๊อคเกอร์ของตนออกพลางเหลือบสายตาไปมองตามสิ่งที่ยุนโฮพูด และไอ้คยูก็เป็นเอามากอย่างที่ไอ้ยุนบอกจริงๆเสียด้วย แต่เขาก็ยักไหล่ด้วยท่าทางไม่ใส่ใจอะไรมากมายพลางหยิบหนังสือที่ตนต้องการจะใช้ออกมาจากล๊อคเกอร์ แหงล่ะ...เขาเคยเห็นคนเป็นมากกว่านี้อีก
"มึงเป็นมากกว่าไอ้คยูมันอีก อย่ามาทำเป็นพูด"
"งั้นมึงก็เป็นมากที่สุดล่ะวะไอ้บอม! เห็นชอบโดนตีนปลาทองเหลือเกินนี่"
คิบอมนิ่งคิดไปนิดก่อนเขาจะไหวไหล่อีกครั้งพร้อมกับปิดประตูตู้ล๊อคเกอร์ของตนลง
"เออ!...ก็ผัวกูน่ารักนี่หว่า"
แหม...ตั้งแต่มีผัวเป็นปลาทองนี่หน้าด้านขึ้นเยอะเลยนะคิมคิบอม
"พวกมึง..."
เสียงของคนเมารัก(?)ที่เอ่ยเรียกทำให้ยุนโฮกับคิบอมหันไปหาคล้ายจะถามว่ามีอะไร และพวกเขาก็ต้องลงความเห็นเหมือนกันอยู่เงียบๆในใจว่าไอ้คยูคงเป็นมากที่สุดของที่สุดแน่ๆ เพราะใบหน้าที่พวกเขาเห็นว่ามันยิ้มหวานอยู่เมื่อครู่ บัดนี้นั้นบึ้งสนิท คนเสียงดีกำดอกเดซี่สีหวานในมือของตนแน่น
"เป็นอะไรของมึงไอ้คยู ทำหน้าเหมือนปวดขี้เลย"
ยุนโฮเป็นคนแรกที่เอ่ยปากถามออกไป แล้วเขากับคิบอมก็ต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นมาสุดตัวและพร้อมใจกันขยับเข้ามายืดเบียดชิดกันเอาไว้เมื่อพ่อคนเป็นมากที่สุดของที่สุดใช้สองมือทุบตู้ล๊อคเกอร์เข้าให้เสียงดัง
"มีไอ้ห่าที่ไหนก็ไม่รู้จะมาขุดหลุมดักกระต่ายของกูอ่ะ!"
"หา?!"
"กูจะไปกลบหลุมแม่งไม่ให้ผุดให้เกิดเลยคอยดู!"
หน็อยยย...คิดจะมาดักจับกระต่ายของเขาก่อนเขางั้นเรอะ!
รู้จักเด็กเสดโจวคยูฮยอนคนนี้น้อยไปเสียแล้ว!!
........................................................
"ร้านนี้ล่ะมั้งไอ้คยู"
คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นอ่านป้ายชื่อร้านที่เล่นไปติดอยู่เสียสูงด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไรนัก แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งหนักกว่าเดิมเสียอีกเมื่ออ่านไอ้ประโยคภาษาอังกฤษสั้นๆนั่นจนเข้าใจ
Boys Over Flower
นี่มึงหลงตัวเองมากไปรึเปล่าไอ้หอก!
"ถุย! หน้าตาดูไม่ได้ยังจะมาตั้งชื่อร้านแบบนี้อีก"
คนเสียงดีว่าออกมาพาลๆพลางตั้งท่าจะหันไปซัดกระถางดอกไม้ตรงหน้าร้านให้ล้มคว่ำ แต่คงเป็นโชคดีของไอ้ร้านที่เจ้าของงดงามยิ่งกว่าดอกไม้(?)ร้านนี้ที่ทำให้ประตูร้านเปิดออกมาเสียก่อนพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มที่เดิมออกมาโดยมีตะกร้าดอกไม้อยู่ในอ้อมแขน และก็พระเจ้า!...รอยยิ้มของไอ้บ้านั่นแม่งสว่างอย่างกับสปอร์ตไลท์แน่ะ! (คิบอมกับยุนโฮกำลังคิดว่าที่ไอ้เพื่อนคยูออกอาการพาลมากขนาดนี้เป็นเพราะอิจฉาที่หน้าตาสู้หมอนั่นไม่ได้รึเปล่า)
"นี่หรอดูไม่ได้ของมึง หน้าตาอย่างกับเอฟโฟร์"
เขาได้ยินเสียงยุนโฮพึมพำออกมาแบบนั้น แถมยังได้ยินคิบอมพูดอะไรคล้ายๆอย่างนั้นออกมาด้วยอีกต่างหาก และมันก็ทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นไปอีกเมื่อเขาก็กำลังเห็นด้วยไปกับพวกมัน ลีมินโฮคนหล่อ(ที่เขาไปถามชื่อมาจากผู้หญิงที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆเมื่อเช้า)หันมายิ้มให้กับพวกเขาอย่างเป็นมิตรพลางวางตะกร้าดอกไม้ที่เจ้าตัวถือออกมาจากไหนร้านลงบนชั้นวาง
"มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ"
ลีมินโฮเอ่ยถามออกมาด้วยท่าทางสดใสพร้อมกับเช็ดไม้เช็ดมือที่เปื้อนดินอยู่นิดหน่อยเข้ากับกางเกงยีนส์สีซีดของตน
"ตอนนี้เย็นแล้ว ดอกไม้ด้านหน้านี่คงไม่ค่อยสวยเท่าไรนะครับ"
เจ้าของร้านสุดหล่อพูดจาถ่อมตัวได้อย่างน่าหมั่นไส้สุดๆพรอมกับผายมือเข้าไปในร้านเป็นเชิงเชื้อเชิญให้เข้าไปดูดอกไม้ในตู้แช่ที่อาจจะสวยกว่าตรงด้านนอกนี้ คยูฮยอนอึ้งไปนิด(เรียกได้ว่าโดนความหล่อกระแทกเข้าให้จังเบ้อเริ่มจนหน้าหงายเลยล่ะ)ก่อนเจ้าตัวจะรีบกระแอมไอออกมาเพื่อกลบเกลื่อนท่าทางไม่เป็นมิตรของตัวเอง
"ผม...เอ่อ...แค่แวะมาดูน่ะครับ"
กะล่อนตัวพ่อประจำคณะเศรษฐศาสตร์แถไปเรื่อยเปื่อยพร้อมด้วยรอยยิ้มบนเรียวปาก และแสร้งทำเป็นจับดอกไม้ดอกนู้นดอกนี้พลิกดูเล่นๆ ลีมินโฮคนนั้นมองกลุ่มลูกค้าผู้ชายทั้งสามคนของตนด้วยสายตาประหลาดๆก่อนเจ้าตัวจะขอเข้าไปจัดร้านที่ด้านใน โดยไม่ลืมที่จะบอกทิ้งท้ายให้พวกเขาเข้าไปเรียกหากต้องการอะไรขึ้นมา(พวกเขาต้องเป็นลูกค้าผู้ชายหน้าเมะกลุ่มแรกของร้านนี้แน่ๆ คยูฮยอนเชื่อแบบนั้น)
"หน้าเหมือนพระเอกละครเอฟโฟร์ที่น้องกูชอบดูเลยว่ะ"
ยุนโฮว่าพลางหยิบดอกคาร์เนชั่นที่อัดแน่นอยู่ในตะกร้าขึ้นมาดูเล่น...ดูท่าพ่อหนุ่มหุ่นนายแบบกำลังอยากจะให้ดอกไม้ใครนะ คยูฮยอนทำหน้ามุ่ยทันทีที่เพื่อนไม่เข้าข้าง(?) เขาปัดเจ้าดอกคาร์เนชั่นสีอ่อนนั่นออกจากมือคนที่ทำท่าจะควักเงินออกมาซื้อ จัดการยัดมันกลับใส่เข้าไปที่เดิมแล้วจึงลากเพื่อนทั้งสองคนเดินออกมาจากหน้าร้าน
"อะไรของมึงนักหนาของมึงเนี่ยไอ้คยู ซองมินเค้าก็เอาดอกไม้มาให้มึงทุกวันไม่ใช่หรอ เขาก็ชอบมึงอยู่นี่ มึงจะมากังวลห่าอะไร"
คำพูดของคิบอมทำเอาคนที่กำลังก้าวเดินนำอยู่ด้านหน้าชะงักไปนิด คยูฮยอนไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไปในทันที เขาเสสายตาไปมองสัญญาณไฟข้ามถนนเล็กน้อยก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยการก้าวเดินข้ามถนนไป และแน่ล่ะ...โดยมีเพื่อนซี้ทั้งสองตามไปติดๆ
ตอนนี้โจวคยูฮยอนเป็นเอามากแบบที่สุดของที่สุดโคตรที่สุดเลยจริงๆ
"กูไม่ได้ห่วงเรื่องของซองมินสักหน่อย"
"ถุย! ที่มึงวิ่งวุ่นแบบนี้มันก็เรื่องของซองมินทั้งนั้นไม่ใช่เรอะไอ้ห่า!"
เพื่อนชองทำเพื่อนโจวถึงกับอึ้งกันไปเลยทีเดียว
"นั่นล่ะ!...อะไรก็ช่าง ก็กูหวงติวเตอร์ของกูอ่ะ!"
..........................................................
"อ้ะ!...คยูฮยอน"
คนที่เพิ่งก้าวออกมาจากบ้านแก้มขึ้นสีปลั่งขึ้นมาทันทีเมื่ออกมาเจอเข้ากับลูกศิษย์ตัวโตของตนที่ยืนยิ้มเท่ห์อยู่ที่หน้าบ้านด้วยสภาพยุ่งเหยิง(เหมือนคนรีบตื่นสุดๆ)ยังไงพิกล ซองมินเอนคอมองหน้าร่างสูงด้วยสายตางุนงงพลางค่อยๆปิดประตูบ้านของตนลงเบาๆ
"ฉันมารับนายไปเรียนน่ะ"
"เอ๋?"
คนที่กำลังยิ้มหน้าบานด้วยท่าทางสดชื่นสุดๆ(?)ยิ่งหน้าบานหนักเข้าไปอีกเมื่อเจอเข้ากับท่าเอนคอทำสายตาไม่เข้าใจแบบนั้นของติวเตอร์สุดน่ารักของเขา คยูฮยอนพยักหน้าหงึกหงักเหมือนจะยืนยันสิ่งที่ตนพูดพร้อมกับรีบดึงร่างเล็กให้เดินออกมาจากหน้าบ้านเสียที
"คยูฮยอนรู้จักบ้านเราได้ยังไงน่ะ"
เรื่องแค่นี้ไม่คณามือคนกว้างขวางอย่างเขาหรอก
"ไปถามฮยอกแจมาน่ะ"
"ฮยอกแจ?"
"อืม"
ซองมินนิ่งไปด้วยท่าทางครุ่นคิด ทำหน้าทำตาเหมือนไม่เชื่อเรื่องตอแหล(?)ของเขางั้นล่ะ!...ไม่เคยมีใครไม่เชื่อเรื่องตอแหลของคยูนะจะบอกให้! พ่อหนุ่มจอมกะล่อนเอนคอมองหน้าคนข้างกายด้วยสายตา(ที่แสร้ง)ทำเป็นไม่เข้าใจ
"ทำไมหรอซองมิน"
"เปล่าหรอก แค่ไม่นึกว่าพวกนายจะคุยกันดีๆได้น่ะ"
"โธ่...ฉันไม่ใช่คนนิสัยแย่นะซองมิน!"
เสียงโอดครวญของคนนิสัยไม่แย่(ก็แค่ช่างตอแหลนิดหน่อย?)เรียกเสียงหัวเราะคิกคักได้จากซองมินเบาๆ เขายกมือขึ้นเสยผมออกจากหน้าผากพลางรวบหนังวือเล่มหนาของตนมาโอบกอดไว้แนบอกด้วยแขนเพียงข้างเดียว และโจวคยูฮยอนกทำให้เขาหน้าแดงเป็นครั้งที่สองของวันด้วยการยื่อแย่งมันไปถือเอาไว้เสียเองพร้อมกับคว้ามือข้างที่ว่างของเขาไปเกาะกุมเอาไว้หลวมๆ
หัวใจของเขาเต้นตึกนักจนเขากลัวว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆจะได้ยินและหัวเราะเยาะออกมาว่าเขาช่างเป็นคนใจง่ายที่ตกหลุมรักได้ง่ายดายมากเหลือเกิน แต่ก็โชคดีที่โจวคยูฮยอนไม่ได้ยิร เพราะเจ้าตัวกำลังเอ่ยปากเล่าเรื่องบางอย่างให้เขาฟังด้วยรอยยิ้มจางๆบนเรียวปาก...หรือบางทีโจวคยูฮยอนแค่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินนะ
แย่จังเลยนะ...
ใจสั่นจนหายใจไม่ค่อยออกเลย
"ซองมิน?"
แรงเขย่าเบาๆที่มือซึ่งกำลังถูกจับกุมเรียกให้เจ้าของชื่อรู้สึกตัวในที่สุด ซองมินกระพริบตามองหน้าคนที่ชะโงกหน้ามาดูหน้าของเขาด้วยสายตาเป็นกังวลอย่างงุนงงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะรีบพยักหน้าหงึกหงักออกมาเมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายได้เอ่ยเรียกเขาอยู่
"วะ...ว่าไงหรอคยูฮยอน"
"ดอกไม้น่ะ...วันนี้ไม่มีดอกไม้ให้ฉันแล้วหรอ"
"ดอกไม้?...มีสิ วันนี้เราให้คยูฮยอนเลือกเองเลยก็ได้นะ"
ใบหน้าคมที่ดูงอง้ำลงเหมือนเด็กขี้น้อยใจทำให้ซองมินหลุดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้งพร้อมกับกระชับมือใหญ่อุ่นๆข้างนั้นให้แน่นขึ้นไปอีกเหมือนอยากจะรีบไขว่คว้ามันเอาไว้ก่อนที่มันจะหลุดหายไปกระนั้น
ก็บอกแล้ว...
ถ้ามาให้ความหวังกันแบบนี้ ลีซองมินไม่ปล่อยหรอกนะจะบอกให้
......................................................
"วันนี้มีแมคโนเลียด้วยนะครับซองมิน...อ้ะ!...คุณคนเมื่อวานใช่มั้ยครับ"
ไอ้เจ้าของร้านหน้าหล่อรีบเสนอหน้าออกมาหน้าร้านทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปยืนเหยียบเงาของร้านจนคยูฮยอนต้องแอบเก็บมาเบ้ปากหมั่นไส้อยู่เงียบๆคนเดียว...ทีเมื่อวานกูมาตั้งนานมึงยังไม่ออกมาต้อนรับกูแบบนี้เลยไอ้หอก! มินโฮเอ่ยทักทายซองมินอย่างเป็นกันเองก่อนจะชะงักไปนิดเมื่อเหลือบสายตามาเห็นเขาเข้า ซึ่งเขาก็พยายามที่จะทำตัวให้เป็นมิตรด้วยการคลี่ยิ้มให้พร้อมกับก้มหัวทักทาย
"ครับ"
"คยูฮยอนมาที่นี่เมื่อวานหรอ"
"พอดีเดินผ่านมากับเพื่อนน่ะ"
เรื่องตอแหลเรื่องที่สองของวันถูกบอกเล่าออกมาอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ(?) และคราวนี้ซองมินก็ดูเหมือนจะไม่ติดใจอะไรเสียด้วยสิ คยูฮยอนยิ้มหว๊านหวานไปให้พลางวาดแขนโอบเอวคอดเอาไว้...ก็บอกแล้วว่าหวงยังไงล่ะ! ติวเตอร์ตัวเล็กขยับขยุกขยิกเล็กน้อยด้วยแก้มแดงแปร๊ดอย่างน่าชัง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากต่อว่าอะไรออกมา...แบบนี้ก็ยิ่งได้ใจใหญ่เลยน่ะสิ! คนเจ้าเล่ห์แอบเสสายตาไปมองเจ้าของร้านรูปหล่อที่ก้มๆเงยๆจัดตะกร้าดอกไม้อยู่ไม่ไกล และก็ยังกับการ์ตูนแน่ะที่ทำให้สายตาของลีมินโฮจ้องมองมาที่เขาอยู่แล้ว
อิจฉากูล่ะสิไอ้หอก!
หน้าอย่างมึงตามกูไม่ทันหรอกจะบอกให้!
คยูฮยอนคนดียักคิ้วให้เจ้าของร้านดอกไม้รูปหล่อไปหนึ่งทีคล้ายจะบอกให้ดูนี่ชัดๆนะก่อนจะหันกลับมาสนใจคนข้างกายที่กำลังหยิบเลือกดอกไม้ให้เขาอยู่ แสร้งทำเป็นก้มหน้าลงไปใกล้เพื่อปัดป่ายปลายจมูกเข้ากับข้างแก้มเนียน และชิบหายเหอะ!...กลิ่มหอมอ่อนๆจากผิวขาวๆนั่นแม่งทำให้เขาใจสั่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"ซองมิน..."
"หืม?"
"จูบของผมล่ะ"
"เอ๋?"
ไม่ปล่อยให้คนค้างจูบสงสัยอะไรมากไปกว่านี้ เจ้าหนี้หน้าเลือดก็ก้มลงไปฉกจูบค้างจ่ายของตนที่ริมฝีปากหวานอย่างรวดเร็ว และความหอมหวานของเรียวปากของลูกหนี้คนสวยของเขาก็ทำให้มันยาวนานมากกว่าที่เขาวางแผนเอาไว้ไปเสียหน่อย
"ซองมินอ่าาา!!"
แหม...ยิงปืนนัดเดียวได้ไก่(?)ตั้งสองตัวแน่ะ
วันนี้โจวคยูฮยอนแม่งเฮงจริงๆ!
..........................................................
ถ้าคิมคิของเราใช้ความหน้าด้านเข้าสู้ พ่อหนุ่มโจวคยูของเราก็คงใช้ความแหลเขาแถเหมือนกันนะ เพราะพ่อคุนแถไปเรื่อยเปื่อยตั้งแต่ต้นตอนยันท้ายตอนเลยทีเดียว= = แต่ก้น่ารักน้า(เข้าข้างที่รักเต็มที่เลยทีเดียว) ตอนนี้คู่คยูมินก็เป็นอีกคู่หนึ่งที่เริ่มตรงคอนเซปชื่อเรื่องของเราแล้วเนอะ อาจจะดูไม่ค่อยหวานเหมือนตอนที่ผ่านๆมาเท่าไร(เพราะตอนนี้เราขายความแหลของโจวคยูอย่างเดียว) แต่มารหัวใจของคยูนี่ร้ายแรงกว่าพ่อพระเอกคนดีของเราอีกนะ= = ก้ต้องรอลุ้นกันต่อไปว่าผุ้ชายขายดอกไม้(โคดหล่อ)คนนี้จะมีบทบาทอะไรยังไงต่อไป
ตอนหน้า ฮันฮยอกสักกเล็กน้อยก้แล้วกัน ไปดุคนจีบรับมือกับลูกไก่กันค่ะ^^
เรื่องรวมเล่มใจเย็นนะจ้ะ ไรเตอร์ยังไม่เปิดให้จองนะ เพราะเรื่องนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบเลย แต่มาเม้นดักคอกันแบบนี้ ไรเตอร์ก้คงต้องยอมทำให้ใช่ม่ะ- -“(ก็เล่นมัดมือชกกันนี่นา) ส่วนมีคนถามว่าจะทันตอนเดือนกันยามั้ย ดุจากสภาพตอนนี้แล้ว...ไม่น่าจะทันนะคะ = = ขอโทษนะจ้ะตัวเอง
ไปแล้วค่ะ J
ความคิดเห็น