คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : 26th Mission :: คอร์สฝึกเมะหลักสูตรเร่งรัดสอนโดยอาจารย์ชาวจีนผู้มีประสบการณ์ 100
"พี่ฮันอ่าา!...ผมมารับ!!"
คนที่มายืนยิ้มแป้นแล้นอยู่หน้าห้องแต่เช้าทำเอาสองหนุ่มชาวจีนที่ต่างพร้อมใจกันขุดตัวเองออกมาจากเตียงและพากันเดินสะลึมสะลือมาเปิดประตูห้องพร้อมกันด้วยสภาพกระเซอะกระเซิงต้องทำหน้ายู่หนักเข้าไปกว่าเดิม(แค่เพิ่งตื่นหน้าก็ยับมากพออยู่แล้ว!)
โจวมี่เขม่นตามองผู้มาเยี่ยมเยียนยามเช้าเล็กน้อยก่อนจะไหวไหล่พลางพยักเพยิดมาทางเขาเป็นเชิงเหมือนจะบอกว่าพัสดุของมึงนี่ไอ้ฮัน รีบๆเซ็นรับซะสิ ก่อนเจ้าสัตวแพทย์คนเก่ง(ที่เมื่อคืนออกไปก๊งเหล้ากับเพื่อนยันตีสี่...หมอห่าอะไร! ขาดจรรยาบรรณสิ้นดีเลย!...หมาก็มีชีวิตเหมือนกันนะไอ้ห่า!)จะเดินโซเซลากสังขารของตัวเองกลับห้องนอนไป ปล่อยให้คนรับพัสดุ(?)ยืนเกาท้ายทอยอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางปั้นยาก...ก็ดีใจอยู่หรอกที่ใส่ใจกันขนาดนี้ แต่ว่าใส่ใจกันมากเกินไป เคะฮัน(?!)ก็ตั้งรับไม่ทันเหมือนกันนะ! ฮันคยองดึงประตูห้องให้เปิดออกกว้างกว่าเดิมพลางยกมือขึ้นเสยผมออกให้พ้นด้วงตา
"มาแต่เช้าเลยนะครับฮยอกแจ"
"เช้าอะไรกัน แปดโมงแล้วนะ พี่ฮันยังไม่ตื่นอีกหรอ ตื่นได้แล้วนะๆๆๆๆ!!...แฟนอุตส่าห์มารับทั้งทีทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิพี่ฮันอ่าา!"
ฮยอกแจกระโดดเข้ามาใช้สองมือจับหัวของเขาโคลงไปมาซ้ายขวาเบาๆเหมือนอยากจะให้เขาหายง่วงงุนเสียที ซึ่งมันก็ได้ผลดีนักล่ะ แค่ฮยอกแจเอาตัวเข้ามาใกล้จนเขาได้กลิ่นแป้งเด็กจางๆนั่น เขาก็หลุดยิ้มออกมา(ทั้งๆที่ยังหัวสั่นหัวคลอนอยู่แบบนั้น)และหายง่วงเป็นปลิดทิ้งแล้วล่ะ
"มารับทั้งที มอร์นิ่งคิสแฟนหน่อยสิครับฮยอกแจ"
"เอ๋?!"
แก้มเนียนเปื้อนสีแดงระเรื่อทันทีที่เจอข้อเสนอของคนจีนตัวร้ายจอมเจ้าเล่ห์(?)เข้าไป ลูกไก่ตัวน้อยผงะถอยหนีออกมานิดด้วยท่าทางตื่นๆพร้อมกับตั้งท่าจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่ก็ยังช้ากว่าฮันคยองอยู่ดีนั่นล่ะ
"เป็นเมะก็ต้องมอร์นิ่งคิสแฟนสิครับ หน้าแดงแบบนี้ไม่เมะแล้วม้างงง"
ใครว่าคนจีนภาษาอ่อนแอกัน
ถึงจะเข้าใจช้าแต่เรียนรู้เร็วนะเว้ยเฮ้ย!
ฮันคยองเลิกคิ้วขึ้นนิดพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางดูถูก(?)กันสุดๆ และแน่ล่ะ...คนที่ศึกษาจุดอ่อนของลูกเจี๊ยบตัวขาวมานานก็ได้รับรางวัลจากการศึกษานั้นเป็นจูบรับอรุณเบาๆที่เรียวปากจากคนตัวเล็กจอมเมะ(?)ภายในแทบจะไม่ถึงสองวินาทีต่อมาที่สิ้นคำ
"อย่ามาว่าผมไม่เมะนะ!"
ฮยอกแจแว้ดออกมาเสียงสูงปรี๊ดด้วยสีหน้าโกรธๆจนเขาต้องหลุดหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูและเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆนั่นเบาๆอย่างเอ็นดู ฮันคยองย่อตัวลงนิดเพื่อจะได้สบตากับเจ้าลูกไก่โคตรเมะ(?)ของเขาชัดๆก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปกดปลายจมูกเข้าที่แก้มนุ่มหนักๆเสียหนึ่งทีโทษฐานที่ชอบมาทำตัวน่ารักให้เขาใจสั่นอยู่เรื่อย
"เมะสิครับ เมะอยู่แล้ว...เมะให้พี่คนเดียวก็พอ เข้าใจมั้ยครับ!"
"อื้อ!"
ฮยอกแจเปลี่ยนกลับมาเป็นยิ้มแป้นเหมือนเดิมเมื่อเขาเลิกที่จะแกล้งและเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเหมือนปกติ ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมานิดให้กับอาการลมเพลมพัดของเมะตัวน้อย(?)ของเขาพลางโยกเอนศีรษะเล็กๆที่ปกคลุมไปด้วยผมสีน้ำตาลแดงนุ่มมือไปมา...ก็เล่นน่ารักขนาดนี้น่ะสิ เขาถึงได้รักมากขนาดนี้ยังไงล่ะ
"ฮยอกแจเข้าไปนั่งคอยก่อนนะครับ ขอพี่อาบน้ำก่อน แล้วเราค่อยไปเรียนกัน"
ฮันคยองว่าพลางใช้มือข้างหนึ่งเอื้อมไปงับประตูห้องปิด และเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กพยักหน้ารับแล้ว เขาก็รีบวิ่งตรงกลับไปที่ห้องนอนของตนทันที จัดการอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า รวบรวมข้าวของเครื่องใช้ไปเรียนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบโผล่หน้าออกไปจากห้อง(ก่อนที่คนคอยจะวีนอ่านะ)พร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างใบหนึ่งและกระเป๋าใส่กล้องใบใหญ่ที่หัวไหล่อีกข้างหนึ่ง
"เสร็จแล้วครับฮยอกแจ"
คนที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนโซฟาหันขวับมาหาเสียงเรียกก่อนจะรีบกระโดดข้ามพนักพิงวิ่งดุ๊กๆมาหาเขา ตั้งท่าจะยื้อเจ้ากระเป๋าใส่กล้องใบหนักไปถือให้จนเขาต้องรีบโยกตัวหลบพร้อมกับส่ายหน้าให้น้อยๆเป็นเชิงไม่อนุญาต แต่พูดดีๆลูกไก่ไม่ฟังหรอก เขารู้ดี มันต้องใช้เล่ห์กลเล็กๆน้อยๆเขาช่วยนิดนึง
"พี่จะสาธิตให้ดูนะครับว่าพวกเมะเค้าทำกันยังไง โอเคมั้ย...พี่เป็นตุ๊กตาของฮยอกแจไม่ใช่หรอครับ"
ฮยอกแจนิ่งไปนิดทันทีที่สิ้นคำของเขา ก่อนเจ้าตัวจะย้ำเท้าโครมๆเดินนำเขาออกจากห้องไปเฉย ปล่อยให้ตุ๊กตาจากเมืองจีนสารพัดประโยชน์ส่ายหน้าหน่ายๆด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนมุมปากพลางก้าวเดินตามออกไป โดยไม่ลืมที่จะตะโกนโช้งเช้งเป็นภาษาบ้านเกิดบอกรูมเมทที่ยังนอนอุตุอยู่ในห้องว่าเขาจะไปแล้วนะ(มันเป็นนักศึกษาแพทย์ประเภทไหนกันวะ?! หนังสือหนังหาไม่เรียนแบบนี้น่ะ อาจารย์ให้มันผ่านมาถึงปีสามได้ยังไง เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆให้ตายสิ!) ก่อนจะปิดประตูห้องลงพร้อมกับล๊อคให้อย่างเรียบร้อย
"พี่ฮันไปร้านดอกไม้ก่อนนะ"
"ร้านดอกไม้?"
"อื้อ!....ต้องไปซื้อดอกไม้เป็นเพื่อนซองมินก่อน"
ถ้าเป็นชื่อของไอ้หนุ่มหน้าเมะคนอื่นที่ไม่ใช่ซองมิน
เขาต้องรู้สึกเจ็บปวดมากแน่ๆ เขาคิดว่าแบบนั้นนะ
เขาคลี่รอยยิ้มออกมานิดพร้อมกับพยักหน้ารับคำ แหงล่ะ...คนจีนคนดีขัดใจลูกไก่ตัวน้อยเป็นเสียที่ไหนกัน ฮยอกแจร้องออกมาเบาๆเหมือนจะดีใจที่เขาตามใจเจ้าตัวมากเหลือเกินก่อนคนตัวเล็กจะเดินเข้ามาเกาะกุมมือข้างหนึ่งของเขาเอาไว้ พาลงลิฟต์มา และพาเขาเดินไปตามริมฟุตบาธด้วยสีหน้าเบิกบานเกินไปยังไงพิกล...หรือเป็นเพราะแสงแดดอ่อนๆของยามเช้าในฤดูใบไม้ผลิแบบนี้นะ ไม่ใช่แน่ๆอยู่แล้วล่ะ เขายังไม่เคยเห็นลีฮยอกแจเบิกบานกับเรื่องปิ้ดริ้ดอย่างเรื่องดินฟ้าอากาศเลยสักครั้ง
"ซองมินต้องหึงมากแน่ๆ พี่ฮันต้องทำตามที่ผมบอกทุกอย่างเลยนะรู้มั้ย"
นั่นไง...พูดผิดเสียที่ไหนกัน
"ครับๆ ซองมินต้องหึงฮยอกแจคนเก่งของพี่แน่ๆ"
แต่ก็นะ อย่างที่บอกนั่นล่ะ
ถ้าเป็นชื่อของคนอื่น(เน้นว่าเมะ)ที่ไม่ใช่ซองมิน
คนจีนคนนี้คงต้องมีเรื่องให้อยากร้องไห้นอกจากคิดถึงบ้านวันละหลายๆรอบแน่ๆ
ฮันคยองตอบรับด้วยน้ำเสียงเนือยๆพร้อมกับรอยยิ้มที่แลดูเนือยยิ่งกว่า เขากระชับมือเล็กๆที่จับกุมกับเขาอยู่ให้แน่นขึ้นพลางดึงกระตุกร่างบอบบางให้เดินห่างออกมาจากขอบฟุตบาธหน่อย...อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอนั่นล่ะ!
"แล้วนี่เราต้องนั่งรถเมล์หรือว่ารถไฟใต้ดินล่ะครับฮยอกแจ"
"รถเมล์...เย็นนี้พี่ฮันเลี้ยงขนมผมหน่อยสิ มันมีร้านเบเกอรี่เปิดใหม่ด้วยล่ะ ตรงใกล้ๆสถานีรถไฟใต้ดินหน้ามหา'ลัยอ่ะ"
ลีฮยอกแจก็ไปสรรหาร้านเปิดใหม่มาอ้อนเขาทุกทีนั่นล่ะน้าาา
ลูกไก่ตอบคำถามของเขาด้วยคำสองพยางค์ห้วนๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปร้านเบเกอรี่หน้าตาเฉย...ทำอย่างกับการนั่งรถเมล์และร้านเบเกอรี่มันเป็นเรื่องที่สามารถพูดต่อกันได้โดยไม่ต้องใช้คำเชื่อมงั้นล่ะ! ฮันคยองส่ายหน้าหน่ายๆให้กับเจ้าเด็กเอาแต่ใจที่ตอนนี้เริ่มหันมาทำตาปิ๊งๆใส่เขาเสียแล้ว มือเล็กนุ่มนิ่มที่เกาะกุมกันอยู่ก็กระตุกมือของเขายิกๆพร้อมกับที่เจ้าตัวใช้แก้มถูไปถูมากับต้นแขนของเขาอย่างไม่ยอมแพ้ แหม...ปกติไม่อ้อน เขาก็ให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว(เอิ่ม...ยกเว้นอย่างนึงก็แล้วกัน) เล่นมาอ้อนกันแบบนี้ หวังจะให้เขาไปเซ้งร้านมาให้เลยรึไงกันนะ คนจีนช่างเอาใจใช้มือข้างที่ว่างเอื้อมมาหนีบจมูกเชิดรั้นของเด็กเอาแต่ใจไปเสียหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้
"พี่เคยปฏิเสธฮยอกแจได้ด้วยรึไงกันล่ะครับ เลิกเรียนกี่โมงล่ะวันนี้น่ะ"
รุ่นน้องคนดีฉีกยิ้มกว้างมาให้เขาอย่างน่ารักทันทีที่ได้ยินคำตกลงกรายๆของเขา(ตอนแรงยังเห็นตั้งท่าจะร้องโวยวายที่โดนหนีบจมูกอยู่เลย) คนตัวเล็กกระโดดโหยงเหยงไปมาก่อนจะมาจบท้ายที่ชะโงกหน้าเข้ามากระโดดหอมแก้มเขาเสียฟอดใหญ่...เล่นเอาคนที่โดนจู่โจมกลางที่สาธารณะแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัวหน้าแดงขึ้นมาวูบหนึ่งเชียวล่ะ
"เลิกบ่ายโมงครึ่งเอง พี่ฮันเลิกเรียนกี่โมง ผมรอได้นะ"
ฮยอกแจเอ่ยกล่าวออกมาเสียงใสพลางดึงเขาเข้าไปยืนใต้ชายคาของป้ายรถเมล์ที่พวกเขาเพิ่งเดินกันมาถึง ฮันคยอง(ที่ตอนนี้หายเหวอแล้วและกำลังอิ่มเอมใจเป็นที่สุด)คลี่รอยยิ้มออกมานิดอย่างเอ็นดูพลางแทรกนิ้วเข้าไปจับประสานมือเล็กของแฟนโคตรเมะ(?)ของเขาเอาไว้
ตอนนี้น่ะนะ...แย่แล้วล่ะ
"พี่เลิกเรียนสามโมงน่ะครับ นั่งคอยพี่แป๊บนึงนะครับตกลงมั้ย เลิกเรียนแล้วพี่โทรหาเราอีกทีนะ"
"อื้อ!...ตกลง!!"
ก็ตอนนี้น่ะนะ...
คนจีนรักลูกไก่ตัวขาวจอมเอาแต่ใจมากเกินไปจนคิดว่าเลิกรักไม่ได้แล้วล่ะ
ต้องเจ็บมากๆ...แน่ๆเลย
..............................................................
"ร้านตรงนี้เองหรอครับ"
"อื้อ! หัวมุมถนนตรงนี้เอง เจ้าของร้านหน้าตาเหมือนพระเอกละครหลังข่าวเลยพี่ฮัน"
คนตัวเล็กชี้นิ้วออกไปยังร้านดอกไม้ตรงหัวมุมถนนฝั่งตรงข้ามที่มีชั้นวางตะกร้าใส่ดอกไม้วางขวางอยู่ด้านหน้ากระจกบานใหญ่ของร้าน ฮันคยองเขม่นตามองข้ามถนนสี่เลนตามนิ้วเล็กๆที่ชี้ออกไป และไอ้ผู้ชายตัวสูงหน้าหล่อที่เดินเข้าออกร้านไปมาให้ว่อนนั่นก็ทำให้เขาไม่สบายใจเอาเสียเลย...อะไรทำให้ผู้ชายหน้าตาดีขนาดนั้นมาจบชีวิต(?)อยู่ที่การขายดอกไม้วะ หรือมันมีแผนอย่างอื่น?!
"ไปเร็วๆพี่ฮัน ข้ามถนนเร็ว"
เมะคนดี(?)ของเขากระตุกมือของเขาเบาๆก่อนจะพาเขาเดินข้ามถนนไปทันทีที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว จากที่เขาเห็นระหว่างกำลังเดินข้ามถนน คนที่ยืนคุยอยู่กับเจ้าของร้านคับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นน้องซองมิน ฮันคยองคิดว่างั้นนะ ส่วนผู้ชายอีกคนที่ยืนจับมืออยู่ด้วยกันนั้นเขาไม่เคยเห็นหน้า แต่เขาคาดว่านั่นน่าจะเป็นไอ้คนที่ฮยอกแจชอบมาสาปแช่งให้เขาฟังบ่อยๆ...ชื่อคยูฮยอนหรืออะไรคล้ายๆแบบนั้นนั่นล่ะ และเขาก็ไม่ต้องหันไปถามฮยอกแจให้เสียเวลาหรอก เพราะเมื่อพวกเขาก้าวเท้าขึ้นมาเหยียบบนฟุตบาธของถนนอีกฝั่งได้สำเร็จ ไอ้หนุ่ม(ที่ตอนนี้เขาคิดว่าต้องใช่คยูฮยอนเป็นแน่แท้)ก็จับซองมินจูบเอาดื้อๆกลางฟุตบาธหน้าร้านดอกไม้เสียอย่างนั้น
คนจีนว่านะ...ต้องมีใครสักคนรับกรรมจากการกระทำนั่นแน่ๆ
"ซองมินอ่าา!!"
ฮยอกแจร้องออกมาเสียงดังด้วยสีหน้าท่าทางเหมือนคนที่กำลังเฮิ้ร์ทจากความรัก(?)แบบสุดๆพลางตั้งท่าจะวิ่งถลาเข้าไปหาเพื่อนที่ยืนทำหน้าแดงแปร๊ดอย่างน่าเอ็นดูด้วยท่าทางไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยกับอาการหึงหน้ามืด(?)ของเพื่อนสนิทตัวเล็กของตน แต่ก็โชคดีที่ฮันคยองรั้งร่างเล็กๆนั่นเอาไว้เสียก่อนที่เจ้าตัวจะได้ไปจูบล้างปากซองมินเอาเข้าจริงๆ ไอ้หนุ่มที่เขาเดาว่าชื่อคยูฮยอนหันมาแสร้งทำหน้าแปลกใจใส่คนตัวเล็กของเขาก่อนจะเหยียดยิ้มกวนๆออกมา แหม...ช่างเป็นผู้ชายที่มีพรสวรรค์จริงๆ
"ว่าไงเจ้าลูกไก่ปากแดง ไปรับใครมาล่ะ แฟนรึไง"
คยูฮยอนเอ่ยแซวออกมาด้วยท่าทางชวนหาเรื่องสุดๆพร้อมกับยักคิ้วให้คู่แข่งคนสำคัญ(?)อีกหนึ่งทีเพื่อเพิ่มดีกรีความหาเรื่องให้ยิ่งๆขึ้นไป และแน่ล่ะ...มันทำให้เจ้าลูกไก่ปากแดงขี้หึง(?)เลือดขึ้นหน้า(กว่าเดิม)ในทันที ฮันคยองก็อยากจะชื่นชมในความใจกล้าหน้าด้านของเจ้าเด็กคยูฮยอนคนนั้นอ่านะ แต่อาการยืนตัวสั่น หน้าบึ้ง แก้มแดงของลีฮยอกแจคนดีของเขานั้น มันน่าเป็นห่วงมากกว่า...หมายถึงเป็นห่วงตัวของเขาเองอ่านะ
"เออ!....น่ารักป่ะล่ะ!!"
เอ่อ...คือ...ณ จุดนี้ คนจีนยอมก็ได้วะ!
คนน่ารัก(?)เห็นคยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นสูงพร้อมกับกวาดสายตาขึ้นลงมองเขาหัวจรดปลายตีนอย่างไม่คิดถนอมมารยาทในฐานะที่เขาอายุมากกว่าเลยสักนิดก่อนหมอนั่นจะหลุดหัวเราะคึๆออกมาพลางวาดแขนโอบไหล่ของซองมินเอาไว้...ตั้งท่าหาเรื่องกว่าเดิมเสียอีก
"หน้าเคะแบบนาย มีแฟนน่ารักแบบนี้เนี่ยนะ!"
แหม...ไอ้เด็กไร้สัมมาคารวะ เล่นเอาด่าไม่ถูกเลย
"ฉันไม่เชื่อหรอกจะบอกให้! นายไปขอให้เขาเดินมาเป็นเพื่อนใช่มั้ยล่ะเจ้าลูกไก่!"
มึงจะช่วยทำเพื่อน้องฮยอกแจของกูหน่อยนี่มึงเดือดร้อนมากเลยรึไงวะไอ้เด็กบ้า!!
ฮยอกแจถลึกตามองเจ้าหมอนั่นก่อนจะหันมาหาเขาที่ยืนยิ้มแห้งๆอยู่ข้างๆ และสายตามุ่งมั่นแถมยังดูเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นบ้าแบบนั้นก็ทำเอาเขาขนลุกซู่เลยล่ะ...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจะต้องเดือดร้อน
"ดูนี่ให้ดีนะไอ้บ้า!"
ยังไม่ทันที่เขาจะได้กระซิบถามว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร(เขาจะได้ตั้งรับทัน) ฮยอกแจแฟนหน้าเมะ(?)คนดีของเขาก็รั้งต้นคอของเขาลงไปประกบจูบที่เรียวปากหนักๆ(แถมยัง'ดีพ'เป็นบ้า)เป็นการพิสูจน์ให้คนไม่เชื่อเห็นเสียแล้ว
แหม...เป็นเคะแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ
..............................................
"เมื่อเช้าฮยอกแจไม่อายหรอ"
"อายอะไร"
"ก็...ที่ไปจูบพี่ฮันแบบนั้นอ่ะ"
คนที่กำลังเขียนงานขยุกขยิกระหว่างนั่งรอคาบเรียนอยู่ในห้องเรียนรวมชะงักมือที่กำลังตวัดปลายปากกาไปนิดก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมองค้อนเพื่อนสนิทด้วยสีหน้ามุ่ยๆ
"ทีซองมินยังจูบไอ้บ้านั่นได้เลย"
ซองมินแก้มแดงวาบขึ้นมาทันทีที่โดนย้อนพลางรีบใช้มืออุดปากเพื่อนเอาไว้เป็นพัลวัน(แต่มันก็ช้าไปแล้วล่ะนะ ก็เจ้าไก่พูดออกไปแล้วนี่!)...ก็เสียงของฮยอกแจมันเบาน้อยๆเสียที่ไหนล่ะ
"อย่าพูดเสียงดังนักสิฮยอกแจ...มันไม่เหมือนกันซะหน่อย"
"ฉันไม่ได้พูดเสียงกังนะ!...แล้วทำไมมันจะไม่เหมือนกัน ฉันก็ใช้ปากดูดปากพี่ฮันเหมือนที่ไอ้บ้านั่นทำกับนายนั่นล่ะ"
คนพูดช่างพูดได้อย่างไม่อายปาก ต่างจากคนฟังที่อายม้วนต้วนจนแทบจะเอาหัวมุดลงใต้โต๊ะอยู่รอมร่อ ซองมินเหลือบมองซ้ายขวาล่อกแล่กเหมือนจะดูว่ามีใครแอบฟังบทสนทนา(ที่เริ่มฟังดูไม่เรียบร้อยเข้าไปทุกที)ของพวกเขาอยู่หรือไม่ และเมื่อเห็นว่าไม่มีเพื่อนร่วมคลาสคนไหนนั่งใกล้พวกเขามากพอจนสามารถได้ยิน เขาก็หันกลับมาขึงตาดุใส่เจ้าเพื่อนสนิทปากพล่อยพร้อมกับออกแรงหยิกเจ้าแก้มขาวๆนั่นเข้าให้หนึ่งทีเป็นการลงโทษที่พูดจาไม่น่ารัก
"งื้ออออ!!...ซองมินอ่าาา หยิกฉันทำไมล่ะ"
"ใครสอนให้นายพูดจาแบบนี้ฮยอกแจ ไม่น่ารักเลยนะ"
"หึงฉันแล้วใช่มั้ยล่ะ"
"นายตอบไม่ตรงคำถามนะลีฮยอกแจ"
ฮยอกแจยิ้มกว้างออกมาให้เพื่อนสุดที่รักของตนก่อนจะก้มหน้าก้มตากลับไปเขียนงานของตนต่อตามเดิมด้วยท่าทางที่แลดูเป็นสุขอิ่มเอมในรักยังไงพิกล โดยไม่ลืมที่จะคว้ามือนุ่มนิ่มของคนที่นั่งอยู่ข้างๆมาเกาะกุมเล่นอย่างเคยชิน
"พี่ฮันสอนมา วันนี้จะให้สอนอีกด้วย"
............................................................
"อดกินเลยอ่ะ"
"ก็ร้านเค้าเพิ่งเปิดใหม่นี่ครับ ของมันก็เลยหมดเร็ว วันหลังค่อยมากันใหม่ก็แล้วกันเนอะ"
"แต่ว่า..."
"ฮยอกแจก็ได้ไอติมมาแทนแล้วนี่ไงครับ"
คนที่อดทานขนมตามที่วางแผนเอาไว้ทำหน้าสลดก้มมองไอศกรีมโคนสตรอเบอร์รี่สีหวาน(ที่คนออกเงินให้อุตส่าห์บากหน้าไปขอให้พี่คนขายกดให้เสียสูงปรี๊ดเป็นพิเศษ)ในมือของตนเล็กน้อยก่อนจะหันมาทำหน้ามุ่ยใส่เขาเหมือนจะบอกว่าไอศกรีมมันแทนกันไม่ได้หรอกนะ แต่กระนั้น เจ้าตัวก็ยังใช้ลิ้นเล็กๆของตนไล้เล็มไปตามเนื้อไอศกรีมเย็นๆไม่ให้เขาต้องรู้สึกผิดมากนัก(ไม่ได้จะรักษาน้ำใจอะไรเขาหรอกเขารู้ ก็อยากกินอยู่เหมือนกันนั่นล่ะเขาว่านะ)
ฮันคยองหันมาจัดการไอศกรีมโคนช๊อคโกแล๊ตในมือของตนบ้างพลางเหลือบสายตาไปมองคนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆเป็นพักๆเหมือนจะเช็คดูว่าอีกฝ่ายหลับเข้าสู่อารมณ์ปกติรึยัง และเมื่อดูจากสีหน้าท่าทางแล้ว เขาก็คาดว่าคงอีกนานอ่านะ
"มันไม่เหมือนกันนี่ ชูครีมกับไอ้ติมมันไม่เหมือนกันซักหน่อย"
ฮยอกแจคนดีของเขาก็ยังไม่วายใช้เสียงเครือๆเหมือนคนจะร้องไห้แบบนั้นให้เขาได้รู้สึกผิดเพิ่มมากขึ้นไปอีก คนจีนถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับกระชับมือเล็กที่จับสัมผัสอยู่กับเขาอยู่ให้แน่นขึ้น ไอศกรีมเย็นๆทำให้คนตัวเล็กของเขาตัวเย็นลงมากทีเดียว วันนี้อากาศเย็นเสียด้วย น่ากลัวว่าฮยอกแจคนดีของเขาจะไม่แคล้วเป็นหวัดแน่ๆ...รู้งี้ตัดสินใจซื้อเครปครีมสดให้ตั้งแต่แรกเสียก็ดีอ่ะ
"วันนี้พี่ฮันต้องสอนผมเยอะๆด้วย"
"ครับ?"
คนที่กำลังตีโพยตีพายอยู่กับตัวเองที่ดันเลือกซื้อไอศกรีมให้กับคนตัวเล็กในวันที่อากาศเย็นแบบนี้ชะงักระบบความคิดของตัวเองไปนิดก่อนจะหันมาสบตางงๆกับคนที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยท่าทางมุ่งมั่นยังไงพิกล
"ก็สอนที่ผมจะไปใช้ทำกับซองมินอ่ะ"
"อ่ะ...เอ๋?...แล้วฮยอกแจจะไปทำอะไรกับน้องซองมินล่ะครับ"
"ทำเหมือนที่ไอ้บ้านั่นทำกับซองมินน่ะสิ!"
ไอ้เด็กบ้านั่นต้องมาพูดอะไรกรอกหูฮยอกแจของเขาแน่ๆ
"คือ...พี่สัญญาว่าจะสอนหรอครับ"
"พี่ฮันบอกพี่ฮันจะสาธิตให้ดูอ่ะ สาธิตแล้วต้องสอนด้วยสิถ้าผมไม่เข้าใจอ่ะ!"
ฮยอกแจตั้งท่าจะงอแงออกมาอย่างไม่เกรงใจสถานที่(?)จนเขาต้องยกมือข้างที่จับประสานกันอยู่ขึ้นมากดจูบลงไปบนหลังมือของคนตัวเล็กเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน พวกเขาก้าวเข้ามาในหอพักของเขา และฮยอกแจก็ยังจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้นไม่เลิกจนลุงยามที่นั่งประจำอยู่ที่ทางเข้าด้านหน้าเริ่มหันมามองทางพวกเขาที่กำลังยืนรอลิฟต์อยู่ด้วยสายตาแปลกๆ
ฮันคยองก็พยายามที่จะทำเป็นไม่สนใจมัน(ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าฮยอกแจจะเอาไปทำกับซองมินจริงๆรึเปล่า อีกอย่าง...คนจีนยังเป็นคนดีมากพอนะจะบอกให้!)โดยการแสร้งทำเป็นสนใจอยู่กับการทานไอศกรีมของตนเสียเต็มประดา(ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ชอบทานอะไรเย็นๆแบบนี้มากนัก)
"พี่ว่าฮยอกแจกละ....เอ้ย!!....ฮยอกแจจะพาพี่ไปไหนครับ!"
คนจีนที่กำลังเริ่มตะล่อมให้อีกฝ่ายกลับบ้านร้องออกมาเสียงหลงทันที แถมยังตกใจจนทำไอศกรีมโคนหลุดมืออีกต่างหาก เพราะจู่ๆฮยอกแจก็ออกแรงฉุดกระชากลากถูเขาตรงไปยังห้องน้ำของชั้นล่าง ฮันคยองก็อยากจะขืนตัวเอาไว้อ่านะ แต่การไม่ทำตาใจฮยอกแจคนดีก็มักจะมีผลไม่ต่างกับการละเมิดกฏหมายอาญาที่มีแต่บทลงโทษไม่มีการยอมความเลยสักนิด เขาเลยจำต้องเดินเซๆตามแรงดึงเข้าไปในห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้ และก็โชคดีชะมัด(มั้ง)ที่มันไม่มีคนอยู่ในนี้เลยสักคนเดียว
"เริ่มเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"หืมม?...พี่ว่า...เอ่อ...เราไปเริ่มกับบนห้องดีกว่ามั้ยครับฮยอกแจ"
"ไม่ดี!...เดี๋ยวพี่กันดั้มอยู่ในห้อง"
อืมม...นั่นก็เป็นไปได้
แต่ห้องน้ำส่วนกลางของหอพักนี่มันไม่เสี่ยงกว่าหรอวะ?!
"โจวมี่คงไม่อยู่ตอนนี้หระ...อุ๊บ!"
วันนี้เขาโดนจู่โจมจูบ(อย่างเสียเชิงชายชาติเมะสุดๆ)เป็นครั้งที่สองแล้วนะ! แถมยังโดยฝีมือของผู้ชายหน้าเคะที่ตัวเล็กกว่าเขาไม่รู้ตั้งเท่าไรอีกต่างหาก!...อาป๊าต้องไม่แฮปปี้แน่ๆ...ป๊าสอนว่าลูกผู้ชายชาติเมะ(?)ต้องเป็นช้างเท้าหน้านะ! ลูกผู้ชายชาติเมะหน้าจีนปล่อยให้คนตัวเล็กนำเกมส์อยู่ได้ไม่นาน เขาก็จัดการตวัดรัดเอวบางของฮยอกแจเข้าแนบกายก่อนจะยกร่างแบบบางขึ้นวางไว้บนเค้าน์เตอร์อ่างล้างมือ แทกรกายเข้าไปยืนอยู่ตรงกลางหว่างขาที่แยกกว้างพลางกระชับร่างเข้ามาใกล้เสียจนสัมผัสได้ทุกสัดส่วน
"พี่ฮัน!"
"สอนก็สอน จำที่พี่ทำเอาไว้ให้ดีนะครับฮยอกแจ พี่จะสอนเราแค่รอบเดียวเท่านั้นนะ"
พูดจบก็กดริมฝีปากเข้าที่ต้นคอขาวทันทีโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้เอ่ยข้อแม้ใดๆออกมาอีก
ตอนนี้น่ะนะ...
คนจีนกำลังหน้ามืดได้ที่เลยล่ะ!
ฮันคยองดูดดึงผิวขาวจัดนั่นหนักๆจนปรากฏรอยแดงขึ้นมาเด่นตาก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นที่เรียวปากแดงอีกครั้ง เขาฉกชิ่งลมหายใจของคนตัวเล็กอย่างอ่อนหวาน หากทว่าก็ร้อนแรงจนอีกฝ่ายต้องยกมือขึ้นมาจับไหล่ของเขาเอาไว้เพื่อใช้เป็นหลักในการพยุงตัวให้สามารถนั่งอยู่ได้ และฮันคยองก็รู้สึกได้ถึงไอศกรีมเย็นๆที่เริ่มละลายไหลลงมาเปื้อนเสื้อเขาเลยล่ะ
มือใหญ่รั้งขาเรียวข้างหนึ่งของคนที่นั่งอย่างหมิ่นเหม่อยู่บนเค้าน์เตอร์อ่างล้างมือขึ้นมาเกาะเกี่ยวเข้าที่สะโพกของตน ส่วนมืออีกข้างก็สอดเข้าไปใต้เสื้อยืดเนื้อนิ่มเพื่อลูบสัมผัสไปตามผิวนวลที่เนียนนุ่มยิ่งกว่า
"พี่ฮัน!...ผม..."
ดูเหมือนว่าเขาจะทำลูกไก่ตัวน้อยตื่นเสียแล้วล่ะ
"รู้มั้ยเวลาจูบต้องทำเหมือนกินอะไร"
เขาเอ่ยถามขึ้นพลางคว้าไอศกรีมโคนรสสตรอเบอร์รี่ที่ละลายไหลลงมาเปรอะมือเล็กเต็มไปหมดออกมาถือเอาไว้เสียเอง(เพราะมันชักจะเริ่มทำให้เสื้อของเขาเปื้อนมากเกินไปแล้วน่ะสิ) ฮยอกแจที่บัดนี้แก้มแดงก่ำ แถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ส่ายหัวไม่รู้ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาของเขาลงมาพลางใช้ปลายลิ้นเช็ดคราบไอศกรีมสีชมพูหวานออกจากง่ามนิ้วของตนด้วยท่าทางน่าเอ็นดู...หากทว่าก็ยั่วยวนจนเขาลืมไปชั่วครู่ว่าอยากจะพูดอะไรต่อจากนั้น ฮันคยองอมยิ้มออกมานิดพลางใช้ปลายนิ้วของตนปาดเนื้อไอศกรีมสีชมพูเย็นๆขึ้นมาป้ายลงบนเรียวปากแดงช้ำเบาๆ
"กินไอติมไงครับ...ทำเหมือนตอนกินไอติมหวานๆน่ะ"
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมามองเขางงๆเหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดพร้อมกับตั้งท่าจะแลบลิ้นออกมาเสียไอศกรีมที่เขาละเลงไว้บนริมฝีปาก แต่คนจีนก็ยังไวกว่าอยู่ดีนั่นล่ะ ฮันคยองรีบชิงกดจูบลงไปเชยชิมความหอมหวานของไอศกรีมรสสตรเบอร์รี่ของเขา เขาทิ้งไอศกรีมโคนในมือลงทิ้งพื้นเพื่อจะได้ใช้สองมือจับประคองท้ายทอยของคนตัวเล็ก
เรียวลิ้นอุ่นค่อยๆไล้เล็มไปตามแนวเรียวปากเพื่อซึมซับความหวานอมเปรี้ยวของไอศกรีมก่อนจะชำแรกแทรกเข้าไปควานหาความหอมหวานด้านในอย่างร้อนแรง และลิ้นเล็กไม่ประสีประสาที่พยายามจะหลบเลี่ยงเขาอย่างตกใจก็ยิ่งทำให้เขาเพิ่มความร้อนแรงมากขึ้นไปอีก เขาละออกมาจากริมฝีปากรสหวานเมื่อได้ยินเสียงครางอื้ออึงคล้ายจะขออากาศหายใจก่อนจะจูบไล่ลงไปตามแนวลำคอจนปรากฏรอยแดงไปตลอดทางที่มันพาดผ่าน ในขณะที่สองมือก็สอดลึกเข้าไปใต้เสื้อยืด ฟอดเฟ้นเอวคอดเล็กอย่างอ่อนโยนก่อนจะเลื่อนไปบดขยี้ยอดอกสีอ่อนอย่างร้อนแรง
"อ๊ะ!...พี่ฮัน!"
"ว่าไงครับฮยอกแจคนดี"
"ไม่เอาแล้ว!...ฮึก....รู้สึกไม่ดีเลย ไม่เอาแล้ว"
รู้สึกไม่ดีเรอะ?!
นี่คนจีนขาดเรื่องพรรค์นี้มานานจนฝีมือตกแล้วหรอวะ?!!
เสียงสั่นเครือที่ติดสะอื้นทำให้ฮันคยองรีบผละออกมาจากลำคอระหง และเขาก็ประจักษ์กับใบหน้าอันแดงก่ำแต่ทว่าเหยเกของฮยอกแจในที่สุด ซึ่งแน่ล่ะ...คนที่มักจะเอาเรื่องของลีฮยอกแจมาใส่ใจก่อนเรื่องของตัวเองเสมอก็หมดอารมณ์ที่จะทำอะไรๆต่อในทันที ฮันคยองใช้สองมือจับประคองแก้มนวลอันแดงก่ำเอาไว้พลางกดจูบลงไปเบาๆที่ปลายจมูกรั้นอย่างอ่อนโยนเหมือนจะเอ่ยถามว่าเป็นอะไร และดวงตาเรียวรีที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาอีกทั้งสีหน้าเหมือนคนที่พยายามจะกลั้นน้ำตาแบบนั้นก็บอกเขาได้อย่างดีว่าลีฮยอกแจไม่มีทางไม่เป็นอะไร
"พี่ขอโทษนะครับฮยอกแจคนเก่ง ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว"
"ผม...ฮึก...รู้สึกไม่ดีเลย"
ยิ่งพูดใบหน้าน่ารักที่เขาหลงใหลก็ยิ่งเหยเก และในที่สุดหยดน้ำตาก็ไหลออกออกมาจากดวงตาคู่นั้นจนได้ ฮันคยองที่ยังคงจับตระคองแก้มนิ่มทั้งสองข้างอยู่ใช้ปลายนิ้วโป้งปาดเช็ดมันออกอย่างแผ่วเบา เขาพยายามที่จะยิ้มให้ หากแต่แววตาที่แลดูเจ็บปวดคู่นั้นของคนที่เป็นดั่งความรักของเขาก็ทำให้เขาไม่สามารถยิ้มออกมาได้มากนัก
"ถ้าผมไปทำ...ฮึก...กับซองมินแบบนี้ ซองมินจะรู้สึกไม่ดีรึเปล่า"
"ไม่หรอกครับ ฮยอกแจของพี่เก่งอยู่แล้วนี่นา"
ฮันคยองเอ่ยปลอบพลางกดจูบลงที่หน้าผากเนียนเพื่อปลอบโยน แต่ฮยอกแจคนดีของเขาก็ไม่หยุดร้องไห้เสียที...และนั่นก็ผิดปกติ คนตัวเล็กสบตากับเขา...มองหน้าเขาเหมือนอยากจะให้เขาบอกอะไรสักอย่าง แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงสิ่งใด จึงทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างอบอุ่นไปให้...รอยยิ้มอบอุ่นเดิมๆที่เขามักจะมีให้คนตัวเล็กคนนี้เสมอนั่นล่ะ ฮยอกแจสะอื้นออกมาอีก ใบหน้าน่ารักเหยเก และไหล่บางสั่นเทา...ร้องไห้จนตัวโยนไปหมด
"แต่ซองมิน...ฮึก...ไม่ได้รักผม...ฮึก...ซองมินรักคยูฮยอนคนนั้น...ฮึก...แล้วซองมินจะรู้สึกดีได้ยังไงกัน...ฮึก...ซองมินจะรู้สึกไม่ดีแบบนี้เหมือนผมใช่รึเปล่า...ฮึก....ใช่รึเปล่าพี่ฮัน"
ฮันคยองเข้าใจว่าฮยอกแจแค่เพียงเป็นห่วงความรู้สึกของซองมิน
แต่ว่านะ...
แบบนี้น่ะ...
เจ็บปวดกว่าที่คิดเสียอีก
......................................................................
เชื่อว่าต้องมีหลายคนช๊อคกันไปเลยนะสำหรับคู่นี้ที่ความดราม่านำโด่งคู่อื่นไปแล้วนะ(ทั้งๆที่เป็นคู่ที่ง้องแง้งน่ารักที่สุดในเรื่องเลย...น่าเศร้าใจจริงๆ= =) เราหลอกด้วยความฮาและมาเชือดให้ตายด้วยความหดหุ่ที่ครึ่งหลังนะ ไรเตอร์ซาดิสได้ที่ดีทีเดียว(เพราะเชื่อว่ารีดเดอร์หลายคนตอนนี้โดนไรเตอร์เชือดโดยไม่ทันตั้งตัวไปแล้วแน่ๆ) อันที่จริง ทุกคู่ของเรื่องนี้เต็มไปด้วยความดราม่าแอบแฝงอยู่นะถ้าใครจะสังเกต(คิเฮกับยุนแจนี่ชัดเจนค่ะ ส่วนคยูมินนี่แค่กรึ่มๆนะ) และสำหรับฮันฮยอก มันก็มาระเบิดเอาตอนนี้เลย ที่ฮันเศร้าไม่ใช่เพราะฮยอกแจคนดีห่วงความรู้สึกของซองมินนะคะ(ป๋าแกทำใจได้ตั้งแต่ต้นตอนแล้วค่ะ) แต่เป็นเพราะคำพูดของฮยอกแจเองต่างหาก ตั้งใจอ่านประโยคสุดท้ายดีๆค่ะถ้าไม่เข้าใจ ฮยอกบอกฮยอกรู้สึกไม่ดีเลยตอนฮันทำแบบนั้น แล้วซองมินจะรู้สึกไม่ดีมั้ยถ้าเขาไปทำแบบนั้นกับซองมินทั้งๆที่ซองมินไม่ได้รัก แล้วลองเปรียบเทียบย้อนกลับค่ะ...เป็นไปด้วยประการเช่นนี้แล แต่ดีใจมากๆเลยนะที่มีคนจับประเด็นความเศร้าของคู่นี้ได้ตั้งแต่ตอนที่เอามาลงให้ครึ่งเดียว แหม...ไรเตอร์ล่ะปลื้มจริงๆที่มีคนตามเกมส์ทัน ตอนนี้เราก็มาลุ้นกันว่าระหว่างเมะแสนดีกับเคะตัวบางๆ ใครจะเรียกคะแนนแม่ยกได้เยอะกว่ากันนะ- -"
ตอนหน้า ขอไปดูอาเสี่ยคนสวยกับเด็กเสี่ยกันนิดนึงค่ะ หายไปนานมากแล้วเนอะ ส่วนคิเฮใจร่มๆเน้อ ขอให้คู่อื่นเค้ามีบทบ้างนะจ้ะ^^
เจอกันจ้า^^
ปล. ใครที่เคยอ่านเรื่องมาเฟียแล้ว และคาดหวังกับฮันทึกของเรื่องนั้นอยู่ (คิดว่าน่าจะ)มีข่าวดีในเร็วๆนี้ค่ะ รอกันต่อไปนะคะว่าไรเตอร์จะทำให้สำเร็จรึเปล่านะ^^
ปลล. ใครอยากรู้ว่าป๋ารอดพ้นจากการโดนเสียบเมื่อหลายๆตอนที่แล้วมาได้ยังไง คุณจะได้รู้ในรวมเล่มค่ะ(ตอนนี้คิดว่าคงต้องทำแน่ๆแล้วนะ= = แต่เป็นเมื่อไรนั้นก็คอยไรเตอร์แจ้งข่าวให้ทราบอีกทีก็แล้วกันค่ะ ซึ่งคงไม่ใช่ในเร็วๆนี้แน่ๆอ่ะ)
ความคิดเห็น