คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : [HBD:KIM KIBUM] :: Breaking Dawn (100%)
คำเตือน โปรดมีสติขณะอ่าน
คิบอมเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือของตนนิดเพื่อดูเวลา แล้วเขาก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ามันยังเหลือเวลาอีกถมเถไปกว่าจะรุ่งเช้า ชายหนุ่มล้วงสองมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ เดินเอื่อยเฉื่อยไปตามถนนอันสว่างสลัวไปด้วยแสงไฟจากหลอดนีออนเก่าๆใกล้หมดอายุการใช้งาน แต่กระนั้นแล้ว ถึงมันจะดึกขนาดนี้แล้ว ถนนแถวนี้ก็ยังดูปลอดภัยกว่าซอยบางซอยในตอนกลางวันแสกๆเสียอีก แหงล่ะ...หมู่บ้านหรูขนาดนี้นี่นะ แวมไพร์หนุ่มคลี่ยิ้ม เอนคอมองป้ายบอกเลขที่บ้านของบ้านแต่ละหลังด้วยสีหน้าที่ดูอารมณ์ดีอย่างไรพิกล
"127...128...129 บิงโก"
ไล่นับเลขที่บ้านไปตลอดทาง อและเมื่อเจอเข้ากับบ้านหลังที่ต้องการ เจ้าตัวก็ดีดนิ้วเสียงดังอย่างถูกใจก่อนจะกระโดดฟึ่บขึ้นไปบืนอบู่บนรั้วของระเบียงของห้องๆหนึ่ง ผ้าม่านที่ปิดทบกันไม่สนิททำให้เขาอมยิ้มออกมานิดๆพลางเอนคอมองตามรอยแยกนั้นเพื่อสอดสายตามองผ่านเข้าไปด้านใน...ไปยังร่างบอบบางของชายหนุ่มเจ้าของห้องที่นอนหลับตาพริ้มอย่างเป็ยสุขอยู่บนเตียงหลังใหญ่
"ลีทงเฮ..."
เอ่ยเอื้อนชื่อออกมาเบาๆกับตัวเองพลางย่างเท้าก้าวจากรั้วลงมาเหยียบยืนอยู่บนพื้นก่อนจะถือวิสาสะผลักประตูระเบียงเปิดเข้าไป คิบอมอมยิ้มให้กับกลิ่นหอมละมุนในห้องที่เขาไม่แน่ใจเท่าไรว่ามันมาจากน้ำมันหอมระเหยที่เจ้าของห้องชอบ หรือมันเป็นกลิ่นกายของเจ้าของห้องเองกันแน่ เขาเดินตรงไปยังริมเตียง เหม่อมองใบหน้าด้านข้างของคนที่นอนตะแคงขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวผืนหนาด้วยแววตาแสนอ่อนหวาน
"ยังหลับฝันดีเหมือนเดิมเลยนะครับลีทงเฮ" แวมไพร์หนุ่มว่าพลางไล้ปลายนิ้วไปตามพวงแก้มใสของคนหลับใหล เลยลงไปยังเรียวปากบางสีแดงสดที่แต้มไปด้วยรอยยิ้มจางๆอยู่ที่มุมปาก คิบอมเกลี่ยผมสีน้ำตาลทองที่อีกฝ่ายเพิ่งไปเปลี่ยนมาเมื่อสามสี่วันก่อนออกจากใบหน้าหวานก่อนจะก้มลงไปกดริมฝีปากลงเบาๆที่บนผิวแก้มเนียน
ทำอย่างเคยเหมือนที่ทำมาทุกคืนจนแทบจะกลายเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว
คนตัวเล็กขยับตัวขยุกขยิกเล็กน้อย หากแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา คิบอมคลี่ยิ้ม...เก็บภาพนางฟ้าองค์น้อยที่กำลังจมอยู่ในห้วงฝันอันแสนหวานเอาไว้ในสายตาอีกเพียงชั่วครู่ แล้วจึงหมุนตัวตั้งท่าจะเดินกลับออกไป แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวเท้า บางอย่างก็ดึงรั้งชายเสื้อของเขาเอาไว้พร้อมกับกระตุกเบาๆเพื่อเรียกให้เขาหมุนตัวกลับไปหา และที่อยู่ตรงนั้นก็คือลีทงเฮที่กำลังต้องมองเขาด้วยนัยน์ตาสีเปลือกไม้คู่โตแสนสดใสโดยมีมือข้างหนึ่งยึดจับชายเสื้อของเขาอยู่
นางฟ้าตัวน้อยของเขาส่งรอยยิ้มหวานมาให้ และเขาก็ไม่รู้ต้องทำอย่างไรนอกจากยิ้มตอบกลับไป
"สวัสดี"
"สวัสดีครับ" คิบอมเอ่ยตอบคนเสียงหวานกลับ
ลีทงเฮทำเพียงแค่ยิ้ม
และคิมคิบอมก็ทำเพียงแค่ยิ้มเช่นกัน
"ฉันชื่อลีทงเฮนะ"
"ผมคิมคิบอมครับ"
"นี่..."
"ครับ?"
"เมื่อไรเราจะรู้จักกันตอนฟ้าสว่างสักทีล่ะ"
.........................................................................
ก้บอกแล้วว่าให้มีสติขณะอ่านนะ = = เพราะช็อตฟิคเรื่องนี้ช็อตจิงอะไรจิง จบกันแบบไม่รู้ตัวเลยทีเดียว อันที่จริงไรเตอร์ชอบฟิคสั้นๆแบบนี้มาก พยายามจะแต่งหลายครั้งแล้ว แต่ก็แต่งไม่ได้สักที เพราะอย่างที่เห็น แต่งเอสเอ็ฟทีไร เปนได้ยาวยังกับวิทยานิพนธ์ตลอด- -“ ช่างมันเหอะนะ
Breaking dawn แปลว่า รุ่งอรุณค่ะ แสงอาทิตย์แรกของวันอะไรทำนองนั้น ในเรื่อง เหมือนเบลล่าจะมีลูกมั้งนะ ถ้าไรเตอร์จำไม่ผิด เหมือนเปนการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ คล้ายเริ่มต้นเช้าวันใหม่ทำนองนั้น(ตามความเข้าใจของไรเตอร์นะคะ) และถ้าจะถามว่าแล้วเรื่องนี้เป็นรุ่งอรุณตรงไหน ก็จะตอบว่าตรงประโยคสุดท้ายของด๊องค่ะ เพราะด๊องอยากให้รู้จักกันตอนฟ้าสว่างบ้าง เหมือนแบบ เช้าเมื่อไรก็มาทำความรู้จักฉันบ้างสิ ตอนเช้าเรามาเริ่มกันใหม่นะ อะไรทำนองนั้น เป้นต้น ซึ่งมันก็จบลงด้วยประการเช่นนี้แล= =
รอของฮยอกน้อยต่อไป แต่งจบแล้ว แต่ยังพิมพ์ไม่เส็ดเลยยย
ความคิดเห็น