คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6th Mission :: แฟร์?...ไม่แฟร์?
"ซองมินไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ"
"สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิ ฮยอกแจแพ้นี่...แพ้ก็ไม่มีป้ายไฟไง"
"อะไรอ่ะ...ไม่แฟร์อ่ะ!"
ซองมินยิ้มออกมานิดเมื่อพ่อเพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ)จอมแบ๊วทำปากยู่แก้มป่องใส่เขาอย่างแง่งอนที่เขาไม่ยอมทำป้ายไฟเข้าไปเชียร์เมื่อวันก่อน...น่ารักสุดๆไปเลยล่ะ แต่เมื่อคิดไปว่านี่คือคนที่เพียรพยายามจะจีบเขาอยู่ มันก็น่าเหนื่อยใจขึ้นมาอยู่หน่อยๆจนเขาต้องถอนหายใจออกมา คนไม่แฟร์(ในสายตาของฮยอกแจ)เปลี่ยนมือที่ถือดอกกุหลาบมาไว้อีกด้านหนึ่งก่อนที่เจ้าไก่ตัวขาวจะไปพาลใส่มันจนมันช้ำไปเสียก่อนพลางยกแขนโอบบ่าเล็กๆของคนข้างกายเอาไว้เหมือนอยากจะเอาใจ
"ฮยอกแจอย่าพาลสิ"
"ทีดอกไม้ซองมินยังไม่เคยลืมซื้อเลยสักวันอ่ะ ตื่นสายแค่ไหนนายก็ยังอุตส่าห์วิ่งไปซื้อมันเลย!"
ลีฮยอกแจนี่งอนแล้วพาลจิกชาวบ้านเค้าไปทั่วจริงๆ
"คราวหน้าฮยอกแจก็เอาให้ชนะสิ เราจะได้...โอ๊ะ!"
ดวงตาของคนที่กำลังทำหน้าที่ง้อเป็นปกติวิสัยเบิกโตขึ้นเล็กน้อยเมื่อเหลือบไปเห็นร่างของคนที่กำลังจะได้เป็นเจ้าของดอกไม้ของเขาภายในอีกไม่กี่นาทีนี้ก้าวเดินฉับๆมาตามทาง...และก็ต้องของบอกตรงๆ สภาพของโจวคยูฮยอนในเช้าวันนี้ดูไม่จืดเลยจริงๆ
ผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงเหมือนเจ้าตัวรีบเกินกว่าจะหาหวีมาดูแลมัน มือซ้ายถือหนังสือเรียนเล่มหนาโดยมีแฟ้มอีกสองสามเล่มหนีบอยู่ใต้วงแขน มือขวาก็ถือห่อขนมปังที่เจ้าตัวกำลังกัดกรวมๆด้วยท่าทางเหมือนจะตัดขั้นตอนการเคี้ยวทิ้งไปแล้วเพื่อลดเวลา กระเป๋าสะพายข้างที่ทำท่าจะหล่นลงมาจากหัวไหล่แหล่มิหล่นแหล่ก็ไม่สามารถทำให้คนเสียงดีก้าวเดินช้าลง หนำซ้ำเจ้าตัวยังทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ถึงได้โยนสายกลับขึ้นไปคล้องไหล่ได้โดยไม่ต้องใช้มือช่วยสักข้าง...ช่างเป็นคนที่มีระบบประสาทดีจริงๆ
"ไอ้บ้านั่นนี่นา"
"อย่าเรียกเขาแบบนั้นสิฮยอกแจ...ไม่น่ารักเลยนะ"
"เชอะ!"
ฮยอกแจเบะปากพร้อมกับเชิดหน้าหนี เป็นจังหวะเดียวกับที่ดวงตาคมของคนรีบหันมาเจอเข้ากับรอยยิ้มหวานๆของติวเตอร์ตาแบ๊วของตนพอดี...ไก่ตัวขาวงอนเก้อเสียแล้ว
"หวัดดี"
คยูฮยอนงึมงำทักทายทั้งๆที่ยังเคี้ยวขนมปังอยู่เต็มปาก เขาพยายามจะยกมือขึ้นมาโบก แต่เมื่อสังขารไม่อำนวย เขาจึงทำได้แค่เพียงพยักหน้าเท่านั้น
"หวัดดี...วันนี้คยูฮยอนตื่นสายหรอ"
"ตื่นสายนิดหน่อยน่ะ รถเมล์ก็ดันหมดระยะอีก...วันนี้ซวยชะมัดเลย"
เขายักไหล่ให้กับความไม่เฮงของตัวเองในวันนี้เล็กน้อยเหมือนอยากจะบอกว่าพระเจ้าก็ไม่แฟร์กับเขาแบบนี้ประจำนั่นล่ะก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับดอกกุหลาบสีอ่อนในมือติวเตอร์ของเขาเข้า คยูฮยอนทำท่าจะเงยหน้าขึ้นมาถาม แต่ซองมินกลับขยับมันไปซ้อนไว้ด้านหลังเสียก่อน คนตาแบ๊วยิ้มเก้อพลางบิดตัวไปมาเมื่อถูกมองด้วยสายตาจับผิดแบบนั้น
"อ่า...เอ่อ...คยูฮยอนรีบไปไม่ใช่หรอ เราไม่กวนนายดีกว่า ตั้งใจเรียนนะ"
ร่างบางพูดออกมารัวเร็วจนฟังดูเหมือนกำลังแก้ตัวก่อนจะรีบฉุดแขนเพื่อ(ที่ยังงอนไม่เลิก)ให้รีบเดินหนีออกมา
"เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ"
"ทำไมไม่บอกเขาไปเลยล่ะว่านายเป็นเจ้าของดอกกุหลาบนั่นน่ะ...เชอะ!"
ถึงแม้ฮยอกแจจะยังคงงอนอยู่ แต่เขาก็ยังไม่วายเป็นห่วงเพื่อนรักของตนที่ดูเป็นกังวลมากเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะรู้ถึงที่มาของดอกกุหลาบเหล่านั้น ซองมินยิ้มเศร้าๆออกมานิดพลางก้มลงมองดอกกุหลาบในมือ
"ก็ถ้าเขาไม่ชอบฉันล่ะ เราต้องเจอหน้ากันทุกเย็นนะ คยูฮยอนเค้าก็ต้องอึดอัดน่ะสิ แล้วเขาก็จะไม่มาให้ฉันติวอีก แล้วเขาก็จะไม่ยอมมองหน้าฉันอีก แล้วฉันก็จะไม่ได้เจอหน้าเขาอีก แล้วฉันก็จะไม่ได้คุยกับเขาอีก แล้วฉัน...ก็จะต้องร้องไห้ ฉันไม่อยากร้องไห้นี่"
น้ำเสียงที่ฟังดูแสนเศร้าทำให้ฮยอกแจต้องวาดแขนโอบไหล่เพื่อนเอาไว้อย่างปลอบโยน...เลิกงอนในทันที เพราะเขารู้ดีว่าซองมินเป็นคนอ่อนไหวขนาดไหน เจ้าไก่ตัวขาวชะโงกหน้าไปใช้ริมฝีปากของตนกดจูบเข้าที่ข้างขมับของเพื่อนเบาๆพลางคลอเคลียอยู่ใกล้ๆแก้มเนียน ใช้จมูกปัดป่ายไปมาเหมือนอยากจะให้เลิกคิดมากเสียที
"หมอนั่นจะไม่ชอบนายได้ยังไง ซองมินออกจะน่ารัก ฉันยังตกหลุมรักซองมินเลย...เนอะๆๆๆ...ยิ้มแล้วๆๆๆ!...ซองมินยิ้มแล้ว!"
ซองมินหัวเราะออกมาเบาๆให้กับท่าทางดีใจสุดๆของเพื่อนพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้มขาวๆนั่นส่ายไปมา
"ขอบคุณนะฮยอกแจ"
"ก็ฉันรักนายที่สุดในโลกนี่!...รีบไปตึกคณะศรษฐศาสตร์กันเถอะ เราจะได้ไปเรียนกันสักที"
ใช่เลยล่ะ...นี่ล่ะตารางเดินทางหลักของพวกเขา แวะร้านขายดอกไม้ตรงหัวมุมถนนที่ห่างจากมหา'ลัยไปสองช่วงตึก มาหาข้าวเช้าทานที่โรงอาหารกลาง และใช้เวลาสิบนาทีก่อนเข้าเรียนเดินไปใต้ตึกคณะเศรษฐศาสตร์เพื่อเสียบดอกไม้เข้าที่ล๊อคเกอร์ของโจวคยูฮยอน จากนั้นถึงได้เดินกลับมาที่ตึกบัญชีเพื่อเข้าเรียน ฮยอกแจจำได้ว่าเขาต้องทำตามนี้มาตั้งแต่ยังไม่เริ่มตกหลุมรักซองมินด้วยซ้ำ!
"เร็วๆเข้าซองมิน...เดี๋ยวมีคนเดินมา"
เพื่อนสนิทหน้าไก่ร้องเตือนขณะที่กำลังทำหน้าที่เป็นยามเฝ้าระวังเหมือนกับทุกวัน ซองมินเดินตรงไปที่ตู้ล๊อคเกอร์เป้าหมายของตน ริมฝีปากนุ่มกดจูบลงเบาๆบนกลีบดอกไม้คล้ายอยากจะฝากมันไปให้คนรับก่อนเขาจะสอดก้านของมันเข้าไปในช่องแคบๆที่มีอยู่ตรงส่วนด้านบนของประตูตู้ล๊อคเกอร์ แล้วจึงจับมือพากันวิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว...ไม่ได้ทันสังเกตเห็นชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงเลยสักนิด
คยูฮยอนก้าวออกมาจากมุมมืดที่ตัวเอง(ดัน)ยืนอยู่(โดยบังเอิญ) และเดินตรงไปยังตู้ล๊อคเกอร์ของตน วางของมากมายในมือไว้บนหลังตู้ก่อนจะดึงดอกกุหลาบปริศนา(ซึ่งบัดนี้ไม่เป็นปริศนาอีกต่อไป)ออกมา เขาคลี่ยิ้มออกมานิดพลางมองสลับไปมาระหว่างดอกไม้ในมือและทางที่คนให้เพิ่งวิ่งหนีไป...รู้สึกแปลกๆอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรจนได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"แบบนี้ไม่แฟร์เลยนะ...จูบแต่ดอกไม้แบบนี้ ฉันก็ขาดทุนน่ะสิ"
ริมฝีปากหยักจูบซ้ำลงไปบนกลีบดอกไม้บอบบางเบาๆ...คล้ายอยากจะสัมผัสความนุ่มนวลที่ยังคงหลงเหลืออยู่กระนั้น
..............................................................
"ตั้งใจซ้อมนะฮยอกแจ"
"เชอะ!...เห็นไอ้บ้านั่นดีกว่าฉันนะเดี๋ยวนี้น่ะ งอนมากเลยอ่ะ!"
ซองมินหัวเราะออกมานิดให้กับท่าทางเชิดสะบัดของฮยอกแจที่บัดนี้อยู่ในชุดเทควันโดสีน้ำเงินก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังที่นัดของตน ในหัวก็คิดถึงบทเรียนที่เขาต้องสอนให้ลูกศิษย์คนพิเศษ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะสรุปความคิดของตน คนที่มานั่งคอยเขาอยู่ที่โต๊ะประจำก็ทำให้เขาหยุดชะงักไปพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูทันที...ยังไม่ถึงเวลานัดสักหน่อย
"คยูฮยอนมาเร็วจังนะวันนี้ เลยต้องมาคอยเราเลย"
ติวเตอร์คนสวยเอ่ยพลางรีบเดินไปทรุดตัวนั่นงและหยิบหนังสืออกมาเตรียม...ใครจะรู้ล่ะ วันนี้คยูฮยอนอาจจะรีบก็ได้
"ดอกกุหลาบเมื่อเช้าไปไหนเสียแล้วล่ะ"
"อ่ะ...เอ๋?"
มือเล็กที่กำลังเปิดหน้าหนังสือชะงักไปนิดคล้ายคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะจำมันได้ ซองมินเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้คนถามด้วยท่าทางที่ทำให้เป็นปกติมากที่สุด ทั้งๆที่ตอนนี้หัวใจของเขากำลังเต้นแรงจนเขากลัวว่าเสียงมันจะดังออกมาให้ได้อาย
"ตอนเช้าฉันเห็นนายถือดอกกุหลาบมานี่"
"อ่ะ...ก็...ฉันไปวางลืมไว้ที่ไหนก็ไม่รู้น่ะ"
"งั้นหรอ...คล้ายๆดอกนี้รึเปล่า ฉันเจอมันที่ล๊อคเกอร์ของฉันน่ะ"
ดอกกุหลาบเจ้าปัญหาถูกยกขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทันทีที่สิ้นคำ คยูฮยอนยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ ต่างจากเจ้าของดอกไม้ที่หน้าขึ้นสีแดงก่ำและโต้ตอบใดๆกลับไปไม่ถูก ร่างบางเลื่อนเก้าอีกห่างออกจากโต๊ะมานิดพลางโบกมือไปมาเพื่อหาข้อแก้ตัวที่ฟังดูเข้าท่า
"นายเจอมันหรอ...คือว่า...มันไม่ใช่ของฉันหรอกนะ แบบว่า..."
"ซองมินไม่แฟร์เลยรู้ตัวมั้ย"
"เอ๋?"
"นายจูบดอกไม้ตั้ง137ดอก แต่ฉันไม่เคยได้รับจูบของนายเลยนี่"
"ฉันปะ...เปล่านะ!"
คนไม่ได้รับความยุติธรรมส่ายหน้าไปมาก่อนจะลุกยืนขึ้น แนบมือลงกับโต๊ะเพื่อโน้มตัวข้ามโต๊ะมายิ้มให้คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งในระยะเพียงแค่ลมหายใจ
"ฉันต้องได้จูบนาย137ครั้งสิถึงจะแฟร์"
และแล้วคยูฮยอนก็จัดการทางความเป็นธรรมให้ตัวเองด้วยการเอาจูบครั้งที่หนึ่งของเขากลับคืนมา
...............................................
"ผมอกหักอ่ะ!"
"อกหักอีกแล้ว?"
"ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนนะ...ฮึก"
"ไม่เหมือนอีกแล้ว?"
"ไม่เหมือนจริงๆนี่!...ฮึก...ครั้งนี้มีจูบด้วยอ่ะพี่ฮัน"
คนที่แอบเป็นพวกสโตกเกอร์ใช้แขนเสื้อของชุดเทควันโดปากเช็ดน้ำตาอันมีสาเหตุมาจากภาพบาดตาบาดใจที่เขาไม่สมควรจะเห็น...ถ้าเขาไม่ตามไปล่ะก็นะ! ฮยอกแจทำหน้าเบ้พลางแกว่งเท้าไปมาอย่างไม่พอใจ แต่กระนั้นมือเล็กก็ยังคงถือประคองกล่องนมรสสตรอเบอร์รี่(ที่พี่ชายคนดีซื้อให้ปลอบใจ)ขึ้นมาดูดทั้งน้ำตา ฮันคยอง(คนปลอบใจขาประจำ)ที่นั่งแกว่งขาอยู่บนแท๊งก์น้ำเหนือตึกนิเทศน์ศาสตร์ข้างๆคนอกหัก(อีกแล้ว)มากว่าชั่วโมงก็ได้แต่ลูบหัวปลอบคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเดิมๆของเขา
"คยูฮยอนเค้ารู้เรื่องดอกไม้แล้วหรอครับ"
"ถ้าเราไม่เจอมันตอนเช้านะ...ฮึก...ไอ้บ้านั่นก็ไม่มีทางเอะใจหรอก ไม่แฟร์เลยอ่ะ!"
"ฮยอกแจน่าจะดีใจกับซองมินสิครับถึงจะถูก"
"พี่ฮันไม่เข้าข้างผมอ่ะ...ฮึก...พี่ฮันเห็นไอ้บ้านั่นดีกว่าผมใช่มั้ยล่ะ"
คนที่วันนี้ยิ่งดูตัวเล็กกว่าเดิมเพราะเสื้อเทควันโดตัวโคร่งหันมาพาลใส่เขาเอาดื้อๆด้วยหน้าบึ้งๆที่น่ารักเป็นบ้า ซึ่งฮันคยองก็ได้แต่ยิ้มรับมัน มือใหญ่ข้างหนึ่งวางแปะลงบนผมนิ่มพลางโยกศีรษะเล็กนั่นไปมา ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ยกนมช๊อคโกแล๊ตของตนขึ้นมาดูด
"ใครจะดีเท่าฮยอกแจของพี่ล่ะครับ"
"ก็พี่ฮันไม่สนับสนุนผมอ่ะ!"
คนงอนแล้วพาลปัดมือใหญ่ออกจากหัวก่อนจะหันมาทำปากยู่ใส่เขา...โชคดีหน่อยที่เขาเจอบ่อยจนมีภูมิต้านทานเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นคนจีนคงได้ช๊อคตายวันละหลายๆรอบแน่ๆ
"สนับสนุนสิครับ พี่เชียร์ฮยอกแจนะ"
"แหงอยู่แล้ว!"
"แต่ฮยอกแจพูดแบบนั้นไม่ถูกนี่ครับ"
ถึงเวลาที่คนจีนต้องจริงจังกับไก่ตัวน้อยของเขาบ้างเสียแล้ว ดวงตาสีควันบุหรี่หันมามองคนข้างกายเหมือนจะตำหนิ และก็เหมือนจะรู้ตัวว่าจะโดนดุ เพราะคนที่งอนแล้วพาลชาวบ้านเค้าไปทั่วรีบก้มหน้างุดๆหลบสายตาในทันที...เอาแต่ใจไม่ออกไปชั่วขณะ
"ฮยอกแจรักซองมินไม่ใช่หรอครับ"
"ก็ใช่น่ะสิ" คนถูกดุพึมพำผ่านหลอดนมตอบกลับมา
"ถ้างั้นอะไรที่ทำให้ซองมินดีใจ ฮยอกแจก็ต้องดีใจไปกับมันด้วยสิครับ"
"ก็ถูก...แต่ยกเว้นเรื่องของไอ้บ้านั่นอ่ะ!"
"ฮยอกแจ..."
"ไม่ยกเว้นก็ได้"
ฮันคยองหัวเราะออกมาเบาๆพลางยกมือขึ้นไปโคลงศีรษะเล็กๆของคนข้างๆอีกครั้งอย่างเอ็นดู เขาวางกล่องนมเปล่าไว้ข้างกายพลางเหม่อสายตาออกไปบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย แต่เสียงของไก่น้อยของเขาก็ดึงเขากลับลงมาที่แท๊งก์น้ำตามเดิม
"แต่มันไม่แฟร์เลยจริงๆนะ"
"ครับ?"
"ที่ไอ้บ้านี่ได้จูบกับซองมินก่อนผมอ่ะ...ไม่แฟร์มากๆเลย"
ชายหนุ่มชาวจีนมีสีหน้าไม่เข้าใจประโยคนั้นอยู่ชั่วครู่ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มออกมา...ก็ไอ้รอยยิ้มอบอุ่นแบบเดิมนั่นล่ะ ฮันคยองแกล้งทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชะโงกหน้าไปกดจูบลงเบาๆที่ริมฝีปากบางของคนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม
"แค่นี้ก็แฟร์แล้วครับฮยอกแจ"
................................................
เป็นตอนสั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความสุดๆสำหรับสองคู่นี้ เรียกได้ว่าหวานเกินหน้าเกินตาคู่พระนางกันไปเยอะเลยทีเดียว- - เปิดตัวด้วยความเจ้าเล่ห์ของโจวคยู จบท้ายด้วยความโรแมนติกสุดๆของยอดชายในฝันของไรเตอร์อย่างป๋าฮัน...อืม...ตอนนี้หวานสุดๆไปเลยล่ะ
ตอนหน้า งดความหวานไว้ชั่วครู่แล้วไปฝ่าดงตีน(ปลาทอง)กับคิมคิดีกว่า ไปดูกันค่ะว่าครั้งนี้ไอ้หนุ่มแก้มบวมจะไปเอาใจใครแลกกับปลาทองตาโต^^
เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ
ปล. ใช่แล้วจ้า ไรเตอร์อยู่รังสิตค่ะ อยู่เลยฟิวเจอร์รังสิตไปนิดเดียวเอง^^
ปลล. คำถาม...สรุปแล้ว แฟร์หรือไม่แฟร์?
ความคิดเห็น