คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5: Why Him? (ทำไมกัน?)
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเปิดประตูทำลายความตกใจและความเงียบของประโยคที่ชายหนุ่มพูดได้เป็นอย่างดี ใบหน้าคมคายหันไปมองอาคันตุกะที่มาใหม่
“อ่าว จารย์?”
คิมฮีชอล?!?!
ร่างบางยืนทำหน้างงๆอยู่หน้าประตูก่อนที่จะปิดประตูแล้วเดินเข้ามา
คิมฮีชอลเดินผ่านผู้ชายที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ราวกับไม่รู้จัก
มือเรียววางถุงพลาสติกไว้บนโต๊ะก่อนที่จะเดินเข้าห้องครัวไป
“จารย์กินไรปะฮะ?”ร่างบางตะโกนถามเสียงใสราวกับลืมบทสนทนาเมื่อชั่วโมงก่อนในห้องปกครองกับร่างสูงไปเสียหมดแล้ว
“แดกด้วย!”
ซีวอนสะดุ้งอีกครั้งกับคำศัพท์ที่ชายหนุ่มใช้พูดกับร่างบางในครัว
เพราะคำศักท์เมื่อครู่เป็นคำหยาบที่ผู้ปกครองไม่ควรใช้แม้แต่น้อย...
ร่างบางเดินออกมาจากห้องครัว
มือเรียวทั้งสองข้างถือน้ำแดงใส่น้ำแข็งที่เจ้าตัวเพิ่งทำเมื่อครู่ออกมา
“หาแดกเองสิ”
ไม่ว่าเปล่ามือเรียวก็ยื่นน้ำแดงให้ซีวอนพร้อมกับสายตาเรียบๆแต่เย็นชาเล็กน้อยที่ส่งไปให้พร้อมกับประโยคที่ไม่ควรจะหลุดออกมาจากปากเวลาพูดกับผู้ปกครองแบบนี้
ชายหนุ่มสบถออกมาก่อนที่จะโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะแล้วเดินปึงปังขึ้นข้างบนไปเหลือเพียงฮีชอลและซีวอนเพียงสองคน
ซีวอนมองดูชายหนุ่มผู้สูงอายุไปจนขึ้นบันไดก่อนที่จะหันมามองร่างบางที่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่ชายหนุ่มเคยนั่งเมื่อครู่ด้วยสายตางุนงง
“พูดแบบนี้กับพ่อได้ไงคิมฮีชอล”ร่างสูงถามเสียงเรียบ
แทนคำตอบ
ร่างบางหัวเราะร่าราวกับเป็นเรื่องตลกก่อนที่จะยกน้ำแดงขึ้นมาดื่มรวดเดียวจบ
“ไอ้หมอนั่นไม่ใช่พ่อผม”
“ห้ะ?”
“ช่างมันเหอะจารย์
ว่าแต่จารย์มาที่นี่ทำไม?”ร่างบางเปลี่ยนเรื่องพูด
“คิดว่าเท่หรือไง
โดดเรียนแบบนี้”
“ผมโดดเรียนเพราะผมมีเหตุผล”
“เหตุผลคืออะไร?”
ไม่มีคำตอบจากร่างบาง
“คิดว่าเท่นักหรือไง
คิดว่าเป็นนักเลงหรือไง? ถึงได้ทำตัวแบบนี้?”ร่างสูงเริ่มมีน้ำโหอีกครั้ง ฮีชอลถอนหายใจอย่างเหนื่อยออน
ร่างบางลุกขึ้นมาแล้วมองหน้าซีวอนอย่างเย็นชา
“ผม แจจุง
ดงแฮและซองมินไม่ใช่กุ๋ย ไม่ใช่นักเรียนที่ทำตัวเป็นนักเลง
โดดเรียนไปเที่ยวเล่น...แต่ที่ทำไปเพราะมีเหตุผล”
“เหตุผลคืออะไรหละ? อยากทำเท่นักหรือไง?”ร่างสูงลุกขึ้นยืนบ้าง
“จารย์รู้ไรปะ...ถ้าไม่มีพวกผมสี่คน
โรงเรียนนี้คงกลายเป็นโรงเรียนช่างที่มีแต่คนคอยตีกันทุกวี่ทุกวัน”
“...”
“ง่ายๆเลยนะจารย์...พวกผมเป็นเหมือนตัวควบคุมไม่ให้นักเลงในโรงเรียนเราเลวไปกว่านี้ไง
ที่ไม่มีเรื่องทะเลาะต่อยตีกันเพราะพวกผมคอยคุมพวกมันเอาไว้”
ซีวอนนิ่งเงียบไปก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างๆเบาๆเป็นเชิงสมเพชเล็กน้อย
“จะให้ครูเชื่อได้ไงหละ? พฤติกรรมของพวกเธอเป็นแบบนี้จะให้ครูเชื่อได้ไงว่าพวกเธอเป็นคนคุมพวกนั้น”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงสมเพชและเยาะเย้ย
ไม่มีปฏิกิริยาจากร่างบาง ไม่มีแม้แต่ความโกรธจากร่างบาง
ฮีชอลยักไหล่แล้วกล่าวยิ้มๆ
“ตามใจจารย์...ถ้าจารย์ไม่เชื่อผมก็ตามใจ”
ฮีชอลเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำแดงที่หมดแล้วของซีวอน
บังเอิญเหลือเกินที่ร่างสูงเองก็จะหยิบเหมือนกัน
มือหนาที่ช้าไปกว่ามือเรียวเพียงเสี้ยววินาทีกลายไปเป็นเกาะกุมมือเรียวที่ถือแก้วน้ำเอาไว้
ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาสบตา
พลันหน้าอกด้านซ้ายของร่างสูงหล่อก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
“จารย์เคยได้ยินปะ? Action speaks louder than words...การกระทำสำคัญกว่าคำพูด...”
มือเรียวอีกข้างเอื้อมมือมาเกาะมือหนาที่เกาะกุมมือตนออกไปซึ่งซีวอนเองก็มองตามและยอมปล่อยออกโดยง่ายทั้งๆที่ใจจริงอยากกุมต่อไป
“เห็นแล้วจารย์จะรู้เอง”
--------30%--------
“คิมฮีชอลพักตำแหน่งแล้วโว้ย!!!!”
“หมายความว่าไงวะ?”
“ก็พวกนั้นมันจะไม่มายุ่งกับวงการนักเลงแล้วไงเล่า คิมฮีชอล คิมแจจุง ลีดงแฮและลีซองมินหนะ!”
“เฮ้ย! จริงดิ?!!! จะได้ครองโรงเรียนแล้วโว้ยยยยยยยยย!!!!”
บทสนทนาของเหล่านักเลงทุกคนทุกพวกในโรงเรียนดังขึ้นทุกส่วน
เรื่องที่ว่าคิมฮีชอล คิมแจจุง ลีดงแฮและลีซองมินปี4ห้องคิงนั้นได้ลาพักจากวงกางนักเลงในโรงเรียนนี้ทำให้เหล่านักเลงที่อยู่ภายใต้ความควบคุมของทั้งสี่คนต่างพากันดีใจ
และในที่สุด
ก็ถึงเวลาการชิงเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนอีกครั้ง!!!
“อาจารย์ซีวอน
แย่แล้วๆ!!!”เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องปกครองที่ถูกเปิดอ้าออกมา
ลีฮยอกแจ อาจารย์สอนวิชาเกาหลีแสนใจดี
และเป็นอาจารย์คนเดียวในโรงเรียนที่พวกฮีชอลไม่เคยโดดเรียนวิชาที่ฮยอกแจสอนเลยแม้แต่น้อย
“อาจารย์ฮยอกแจครับ
เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”ร่างสูงหันมามองดูร่างเล็กที่หอบแฮกๆจากการวิ่งขึ้นมาจากตึก3มายังฝ่ายปกครองตึก4
“นักเรียนตีกันที่หน้าตึก3!”
เท่านั้นแหละ ซีวอนก็กระโดดลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งปราดไปยังตึก3ทันทีโดยมีฮยอกแจวิ่งตามมาติดๆ
“เฮ้ย เอาเลย
เอาแม่งเลย!!!”
เสียงนักเรียนเชียร์กันอย่างเมามันส์ ภายในวงล้อมของนักเรียนปี3นั้นมีนักเรียนปี3กำลังต่อยหน้านักเรียนปี2อย่างเมามันส์อยู่
ซีวอนที่เพิ่งมาถึงรีบแหวกวงล้อมของนักเรียนพวกนั้นออกมาแล้วตะโกนเสียงดังลั่น
“หยุด!”
ทุกคนหยุดการกระทำของตนแม้แต่คู่อริทั้งสองคนก็ยังหันมามองร่างสูง
ใบหน้าคมคายโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด
“พวกเธอสองคนตามครูมาเดี๋ยว...”
“อาจารย์ซีวอน
มีเด็กโดดเรียนตรงโรงอาหารสิบคน!!!”
เสียงของอาจารย์วิชาพละ คังโฮดงดังขัดร่างสูงขึ้นมา ซีวอนหันไปมองชายร่างใหญ่ยักษ์ก่อนที่จะหันขวับมามองนักเรียนทั้งสองคน
“พวกเธอสองคน
ทำความสะอาดห้องน้ำชั้น2ตึกปี2หนึ่งอาทิตย์!!”
ง่ายๆเลยนะจารย์...พวกผมเป็นเหมือนตัวควบคุมไม่ให้นักเลงในโรงเรียนเราเลวไปกว่านี้ไง
ที่ไม่มีเรื่องทะเลาะต่อยตีกันเพราะพวกผมคอยคุมพวกมันเอาไว้
ประโยคของร่างบางที่พูดกับตนเมื่อวานดังก้องขึ้นมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟาสีขาวในห้องปกครองซึ่งเป็นห้องทำงานของตนอย่างเหน็ดเหนื่อย
จะไม่ให้เหนื่อยได้ไงหละ?!?! ก็เพราะเขาต้องวิ่งไปตึกนู้นที ตึกนี้ที
มีเด็กทะเลาะต่อยตีกันแทบทุกที่ มีเด็กโดดเรียน
บางคนจับได้บางคนจับไม่ได้...
ราวกับนักเรียนทุกคนจงใจแย่งกันเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนนี้
จารย์รู้ไรปะ...ถ้าไม่มีพวกผมสี่คนโรงเรียนนี้คงกลายเป็นโรงเรียนช่างที่มีแต่คนคอยตีกันทุกวี่ทุกวัน
แสดงว่าพวกนายสี่คนเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนสินะ...
“เหนื่อยเป็นบ้า!”เสียงของยุนโฮดังขึ้นทำให้ซีวอนเหลือบมามอง ร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานของเขาแล้วมองซีวอนอย่างเหนื่อยๆ
“ยังดีนะ
วันนี้ฉันไม่มีสอน”ยุนโฮถอนหายใจ
“เออ!
วันนี้ฮีชอลเข้าเรียนวิชานายป่าว?”ร่างสูงถาม ดวงหน้าคมคายของยุนโฮเงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่จะพยักหน้า
“เข้าเรียนทั้งสี่คนเลย...แต่ก็ยังกวนตีนเหมือนเดิม
สงสัยตอนนี้เรียนคาบของไอ้คยูฮยอนมันอยู่”ยุนโฮพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
คิมฮีชอล...วันนี้ฉันยังไม่เห็นหน้านายเลย
ทีตอนอยากเจอหน้า...ทำไมถึงแทบบ้าเลย...ทำไมนายถึงไม่มากวนประสาทฉันหละ
...ว่าแต่
ความรู้สึกนี่มันอะไรกันฟะ?!.
ก่อนที่ความเงียบจะเข้าคลุม
ยุนโฮก็กระเด้งตัวออกมาจากเก้าอี้ทำงาน
“วันนี้ไปผับกันซีวอน”
“=____=^ ไม่มีรมณ์”
“ง่าาาาา...ปกตินายต้องเป็นคนแรกเลยนะที่ไปอะซีวอน”ยุนโฮพูดอย่างงงๆกับเพื่อนซี้สุดๆของตน
“สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเนี่ย...มึงเปลี่ยนไปนะซีวอน”ยุนโฮเปลี่ยนไปใช้สรรพนามที่เขามักจะใช้กับซีวอนก่อนที่จะมองหน้าซีวอนหวังจะเอาคำตอบ
ร่างสูงถอนหายใจแล้วลุกขึ้นนั่งให้เรียบร้อยกว่านี้
“กูก็ไม่รู้หวะ...ว่ากูเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่...”
สองอาทิตย์ที่ผ่านมา...กลับบ้านเร็วทุกวัน
สองอาทิตย์ที่ผ่านมา...ไม่ไปเที่ยวผับกลับดึกเลย
สองอาทิตย์ที่ผ่านมา...ไม่ไปนอนกับผู้หญิงหรือใครคนไหนเลย
แต่ที่แน่ๆสาเหตุที่เขาเปลี่ยนไปมีเพียงสาเหตุเดียวเท่านั้น...
คิมฮีชอล
หลังจากที่วันอังคาร
ซึ่งเป็นวันที่ร่างบางและพรรคพวกประกาศพักจากวงการนักเลงแล้ว
โรงเรียนก็เหมือนเข้าสู่ยุคมืดทันที
ทุกตารางพื้นที่จะมีแต่เรื่องตลอดเวลา
นักเลงหลายๆแก็งในโรงเรียนนี้มักจะมีเรื่องต่อยตีกันเพื่อแย่งเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนนี้แทนพวกฮีชอล
ซีวอน
คยูฮยอน ยุนโฮ และคิบอมต่างพากันปวดหัวกับเรื่องพวกนี้
เพราะไม่ว่าทั้งสี่คนจะทำวิธีไหนแล้วก็ตาม
เหล่านักเรียนพวกนั้นก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย
“พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วโว้ยยยยยยยยย!!!”เสียงหวานของร่างบางตะโกนดังลั่นหน้าประตูโรงเรียนอย่างไม่เกรงใจใคร ตอนนี้เป็นช่วงเลิกเรียนทำให้มีคนน้อยอยู่
“พี่ฮะ
แต่ว่าที่พี่ทำแบบนี้...พี่ไม่สงสารพวกอาจารย์เขาบ้างเลยเหรอฮะ”เสียงใสแจ๋วของคิมเรียววุคน้องชายต่างพ่อของตนดังขึ้น ใบหน้าหวานหันมามองร่างเล็กข้างๆตน
“พี่ก็รู้ว่าถ้าพี่พักจากวงการเมื่อไหร่
โรงเรียนมันจะย่ำแย่เข้าไปใหญ่...พี่ไม่คิดจะไปช่วยพวกอาจารย์เลยเหรอ?”
คิมเรียววุคมองหน้าพี่ชายของตน
ร่างบางถอนหายใจก่อนที่จะตอบออกมา...
“พี่จะยอมช่วยก็ต่อเมื่อ ไอ้พวกชเวซีวอนนั้นมันเชื่อและขอร้องพี่”
--------65%--------
“เฮ้ย
เดี่ยวๆกันไหมสาดดดด?!”เสียงโหดๆของนักเลงคนหนึ่งดังขึ้น
ร่างสูงที่เดินผ่านซอยแคบๆรีบหยุดเดินแล้วเดินกลับมาทันที
“ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ
ไม่ได้ยินหรือไง!”เสียงกวนๆแต่สั่นเล็กน้อยดังขึ้นบ้าน ร่างสูงรู้ทันทีว่าเป็นนักเรียนของตน
“ทำอะไรกันหนะ?!?!”ร่างสูงตวาดลั่นพร้อมกับเดินเข้ามาในซอลอันคับแคบนั่น
ภายในซอยมีนักเลงหนุ่มอยู่สิบกว่าคน ร่างสูงเคยเห็นอยู่เหมือนกันเพราะพวกนี้เป็นนักเลงแถวๆโรงเรียน
ตรงข้ามกับพวกนั้นมีนักเรียนปี2ยืนอยู่คนเดียวอย่างกล้าๆกลัวๆ
ดูท่าคงจะไปมีเรื่องแล้วโดนลากเข้าซอยเพื่อโดนรุมตื้บแน่ๆ
“อาจารย์ซีวอน!”
“เธอหนีไปได้เลย
เดี๋ยวทางนี้ครูจัดการให้นะ”โดยไม่ต้องรอคำตอบ นักเรียนชายคนนั้นก็หายหัวหนีไปเสียแล้วเหลือไว้แต่ร่างสูงกับนักเลงนักสิบ
“แกเป็นใคร”ชายหนุ่มร่างกำยำถามเสียงดัง
“ไม่จำเป็นต้องรู้”ร่างสูงตอบเสียงเรียบ
ดวงตาคมเข้มมองเหล่านักเลงพวกนั้นอย่างเหยียดหยามเล็กน้อย
“ไอ้ห่านี่
กวนตีนชิบเป๋ง ไปเว้ย รุมมัน!”
“ชิส์...หมาหมู่”ร่างสูงพึมพำก่อนที่จะโยกตัวหลบหมัดจากพวกลูกน้องแล้วใช้เข่ากระทุ้งท้องจนลูกน้องคนนั้นจุก
ซีวอนต่อสู้กับเหล่าลูกน้องพวกนั้นอย่างค่อนข้างลำบากเพราะร่างสูงมีปัญหาอยู่
นั่นก็คือนักเลงพวกนี้ตายยากเหลือเกิน เมื่อล้มไปก็ลุกขึ้นมาใหม่
แถมยังอยู่คนเดียว กำลังก็ยิ่งหดลงไปเรื่อยๆ ซีวอนเริ่มเหนื่อยในการหลบและตอบโต้...
สุดท้ายน้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟ
ร่างสูงที่เคยดูดีบัดนี้เต็มไปด้วยบาดแผลจากการต่อสู้
ใบหน้าคมคายมีเลือดออกที่มุมปาก ซีวอนล้มตัวลงอย่าเหนื่อยอ่อนก่อนที่จะหน้าหันเพราะโดนเตะเข้าที่หน้าจากหนึ่งในนักเลงพวกนั้น
“ตายแน่มึง!”ชายหนุ่มร่างกำยำที่เป็นหัวหน้าตะโกนลั่น
ร่างสูงรีบโยกตัวหลบลูกถีบก่อนที่จะลุกขึ้นมา
แล้วพาร่างอันบาดเจ็บหนีไป
น่าแปลกที่ขายาวของซีวอนวิ่งไปตามทางที่อยู่ของคนๆนั้น
ตุบบบบบบบบบบ
ชเวซีวอนทิ้งตัวลงบนประตูบ้าน
หลังแกร่งพิงประตูอย่างเหนื่อยอ่อน
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด...
ตุบบบบบบบบบบ
หลังของร่างสูงทีเคยพิงประตูกลายเป็นพิงอากาศไปเมื่อประตูโดนเปิด
ซีวอนล้มลงไปกองกับพื้น
ใบหน้าคมคายมองไปยังใบหน้าของคนที่เปิดประตูที่ก้มลงมองตนอย่างงุนงงไม่แพ้กัน
“จารย์
ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาหนะO_O?”เสียงหวานดังลั่นขึ้นมาทันทีที่จ้องหน้ากันสักพัก
คิมฮีชอลตะโกนลั่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยโดยไม่ปิดบัง
“มาๆ จารย์เข้ามา
ผมช่วย มาๆ”ร่างบางไม่ว่าเปล่าก็ช่วยพยุงร่างสูงเข้าบ้านไป มือเรียวโอบสะโพกของร่างสูง มือแกร่งโอบไหล่บางของฮีชอลเข้าบ้านไป ก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเก่า
น่าแปลก...ที่นึกถึงฮีชอลเป็นคนแรก
น่าแปลก...ที่อุ่นใจและดีใจเมื่อเจอหน้าฮีชอล
น่าแปลก...ที่ขาพามาหน้าบ้านฮีชอล
น่าแปลก...ที่เป็นฮีชอล
“จารย์ไปมีเรื่องกับใครเหรอ?”ร่างบางถามเสียงหวานพลางยื่นแก้วน้ำมาให้
ซีวอนรับมาแล้วยกขึ้นดื่มอย่างหิวกระหายแทนคำตอบ
ฮีชอลทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างสูงก่อนที่จะพิจารณามองร่างสูงและบาแผลตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วตรงดี่ไปยังห้องครัว
ไม่กี่อึดใจก็เดินกลับมาพร้อมกับอุปการณ์ทำแผล
ซีวอนสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบชักมือกลับเมื่อมือเรียวนั่งลงข้างๆตนแล้วจับมือหนาของตนมา
“พักรบแล้วมาทำแผลก่อนเหอะจารย์^^”ฮีชอลพูดอย่างอารมณ์ดี
มือเรียวบรรจงทำแผลให้อย่างอ่อนโยนโดยมีร่างสูงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
“จารย์ก็เก่งน้า
อัดพวกมันซะน่วม”ฮีชอลเปรยออกมาเบาๆ
ร่างบางทำแผลให้ร่างสูงจนหมด
เหลือเพียงแค่ใบหน้าอย่างเดียวเท่านั้น มือเรียวเอื้อมมือจะไปหยิบสำลี...
ปัง ปัง ปัง ปัง!!!
“เฮ้ย ออกมา
กูรู้นะว่ามึงอยู่ในนี้! ออกมาเว้ย กูจะฆ่ามึง ไอ้สัตว์!”เสียงของหัวหน้าแก็งนักเลงที่ซีวอนไปมีเรื่องดังขึ้นมาเพร้อมกับกำปั้นของเจ้าของเสียงที่ทุบเข้าประตู
ร่างบางหันไปมองซีวอนเรียบๆ
“คนที่ทำจารย์ คนนั้นปะ?”ใบหน้าคมคายพยักหน้า ฮีชอลสบตาร่างสูงก่อนที่จะสบถออกมา มือเรียวโยนสำลีลงกล่องแล้วกระโจนออกจากโซฟาตรงตรี่เข้าห้องครัวไป
“ฮีชอลO_O?!?!”
ซีวอนร้องลั่นเมื่อร่างบางเดินออกมาพร้อมกับมีดอีโต้ในมือซ้าย
เจ้าของชื่อที่กำลังรำคาญและยั้วะจัดกับเสียงของคนหน้าประตูเดินตรี่ไปแล้วเปิดประตูก่อนที่จะถีบโครมคนที่ตะโกนร้องเสียงดังหน้าประตูให้
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!
ชายหนุ่มร่างกำยำลงไปกองกับพื้น
ลูกน้องทุกคนหันหน้าไปมองลูกพี่แล้วหันกลับไปมองร่างบางหมายจะเอาเรื่องแต่ใบหน้าของทุกคนกลับซีดทันที
เพราะคนที่ถีบลูกพี่เขาคือคิมฮีชอล!
นักเรียนห้องคิงปี4ที่ลือกันให้แซ่ดว่าแสบและร้ายที่สุดในโรงเรียน
คนที่คุมพวกนักเลงในโรงเรียนนี้และชักใยหลังม่านดำของโรงเรียน
บวกกับมีดอีโต้ในมือของร่างบางทำให้ไม่มีใครกล้าหือ
“ออกไป”ร่างบางพูดเรียบๆ
คนที่เหลือต่างพากันมองหน้ากันอย่างหวาดกลัว ผู้ที่ถูกถีบลุกขึ้นมามองร่างบางอย่างกลัวๆ
“กูบอกให้มึงออกไปไอ้เวร!”ร่างบางไม่ว่าเปล่าก็ใช้มือเรียวที่ถืออีโต้อยู่ชี้ไปทางซ้ายเป็นเชิงไล่
“อีกอย่าง
พวกมึงห้ามทำอะไรผู้ชายคนนี้เด็ดขาด!”มือเรียวอีกข้างคว้าคอเสื้อของชายหนุ่มลูกพี่มาแล้วเบ้หน้าไปทางซีวอนที่นั่งมองอย่างอึ้งๆ
“ขอโทษสิ!”ฮีชอลตวาดลั่น
เหล่านักเลงที่เคยดูน่ากลัวกลับกลายเป็นกลัวร่างบางหัวหด ทุกคนโค้งตัวทำมุม90องศาแล้วพูดพร้อมเพรียงกันกับซีวอนว่า
“ขอโทษครับ!”พูดจบก็เผ่นออกไปจากที่นี่ทันที
ฮีชอลปิดประตูบ้าน เอาอีโต้ไปเก็บแล้วเดินมาทิ้งตัวข้างๆซีวอนอีกครั้ง
“จารย์อยากให้ผมช่วยจารย์ปราบพวกนักเลงในโรงเรียนเราหรือเปล่า?”ร่างบางถาม
ใบหน้าหวานมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย ดวงตาคมเข้มของร่างสูงหันมามองฮีชอล
“ก็อยาก...”
“จารย์บอกก่อนว่าเชื่อผม”
โดยไม่ลังเล มือหนาคว้าหมับเข้าที่มือเรียวแล้วบีบแน่น ฮีชอลเหลือบมองแล้วอมยิ้ม
“ฉันเชื่อนาย”
ร่างสูงเปลี่ยนสรรพนามโดยที่ตนไม่ได้ตั้งใจ
ร่างบางเองก้อึ้งอยู่เล็กน้อยกบสรรพนามของซีวอนที่กุมมือตนอยู่
ใบหน้าหวานหันหน้ามามองแล้วฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ก็แค่นั้น”
“จารย์ใช้ห้องผมก็ได้ฮะ
เดี๋ยวผมไปนอนห้องเรียววุคเองก็ได้”
“คิมเรียววุค? ปี2ื ห้องคิง น้องเธอเหรอ?”ร่างสูงถาม
ใบหน้าหวานพยักหน้าเป็นคำตอบ
“อันที่จริง
ไม่ใช่น้องแท้ๆกันหรอกฮะ เรียววุคเป็นน้องที่เกิดกับแม่และไอ้หมอนั่นหนะฮะ”
ร่างสูงที่นั่งลงบนเตียงสีขาวในห้องเล็กๆมองร่างบางที่ยืนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
มือหนาคว้าข้อมือบางของฮีชอลแล้วดึงเข้ามาให้อยู่บนตักของตน
ฮีชอลนึกด่าตัวเองในใจที่ยอมไปนั่งบนตักแกร่งของซีวอน
มือหนาโอบกอดร่างบาง
น่าแปลกที่รู้สึกว่าอ้อมกอดนี้มันช่างอบอุ่น...
น่าแปลกที่ไม่ขัดขืน...
น่าแปลกที่เป็นซีวอน...ที่ทำให้ใจเต้นแรง...
“อันที่จริงแล้ว...แม่ไม่ใช่แม่แท้ๆของผมหรอกฮะ”ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ซีวอนเอาหน้ามาเกยตรงไหล่บางของฮีชอล มือหนากระชับอ้อมกอดเป็นเชิงปลอบโยน
ร่างสูงรู้สึกถึงไหล่บางของร่างบางที่ตนกอดอยู่นั้นสั่นเล็กน้อย
“ผมเป็นเด็กกำพร้า”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้า...
ค้างแน่ๆ! รับประกัน*!!
๕๕๕๕
เพราะว่าวอนจะอะจึ้ก
อะจึ้กกับอิเจ้
ไม่ใช่NC แต่เกือบๆNC
ติดตามๆๆๆ ๕๕๕๕
ความคิดเห็น