คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ถึงเวลาต้องพูดความจริง !!! 100%%%%%%
***จากประสบการณ์ของรีดเดอร์หลายๆคนที่มาเล่า บอกว่าอ่านยังไงถึงจะฟิน ตอบว่า .... ต้องเปิดเพลงพร้อมกับอ่านคะ ดังนั้นตอนนี้ กลับไปเปิดเพลง หน้าแรกของฟิคไรท์เลยนะคะ และเปิดซ้ำจนกว่าจะอ่านจบตอน คิคิ***
***ขอให้นางเอกทุกคนของไรท์สู้ต่อไปด้วยกันจนจบเรื่องนะคะ***
PS.ช่วยคอมเม้นกันหน่อยนะคะ หนึ่งคอมเม้นแทนหนึ่งกำลังใจให้กับไรท์ตัวเล็กๆคนนี้
คัมซานิดา !!!!
ชิงช้าสวรรค์ตู้เล็กๆ ที่กำลังลอยอยู่บนอากาศ และบุคลลตรงหน้าที่กำลังนั่งมองฉันอยู่อย่างไม่ละไปไหน รอยยิ้มอันละมุนและสายตาอันอ่อนหวานคู่นั้น มันควรจะทำให้รู้สึกดี แต่ทว่าตัวฉันเองกลับปฏิเสธที่จะรับมัน โดยสายตาของฉันยังคงจ้องไปยังบุคคลด้านล่าง ที่วิ่งจากไปทั้งน้ำตา
‘ ซังมีอา…
ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไรและต้องการอะไร ??
แต่แกไม่ควรเลือกที่จะปกป้องผู้ชายคนนี้จากความเจ็บปวด และรับมันไปเพียงคนเดียว ’
“ ย่าห์!! คิดอะไรอยู่เนี่ย ?? ”
ซองแจเอ่ยขึ้นมาถาม เนื่องจากเห็นฉันที่กำลังเหม่อลอยอยู่
“ ป่าวนิ ก็เห็นนายเอาแต่มองฉันตาไม่กระพริบอ่า ฉันก็เลยแอบแช่งนายในใจ ฮ่าๆ ”
“ ใจร้ายจัง !! ”
ซองแจยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูฉันเบาๆ ก่อนจะทำหน้างอนเล็กน้อย ส่วนฉันก็ได้แต่สนใจด้านล่าง และยังคงคิดถึงคนที่เพิ่งวิ่งจากไป
ติ๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นเพราะมีข้อความใหม่เข้ามา มือเรียวของฉันรีบกดมันออกดู พบว่าเป็นข้อความของเพื่อนสาวของฉัน ที่ส่งมาเป็นข้ออ้าง
‘ ฉันปวดหัวมาก ขอตัวกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนนะ ‘
ซังมีอา ….ที่แกวิ่งหนีไป เพราะแกอยากให้ซองแจสารภาพรักกับฉันหรือแกทนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวกันแน่
“ เที่ยวกับผมไม่สนุกหรอ ??? ”
เสียงของร่างสูงตรงหน้าปลุกฉันจากภวังค์อีกครั้ง ก่อนจะทำหน้ากังวลเล็กน้อย ฉันกลืนความขมขื่นทั้งหมดลงไปในจิตใจ ก่อนจะยิ้มบางๆตอบ พร้อมกับตู้ชิงช้าที่จอดด้านล่างพอดี
“ สนุกสิ !! มาเที่ยวกับเด็กน้อยน่ารักอย่างนาย คลายเครียดดีอ่ะ ”
ฉันตอบไปขณะที่เราสองคนเดินออกมายังด้านหน้าชิงช้า สีหน้าของซองแจเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำพูดของฉัน
“ เด็กน้อยน่ารัก หรอครับ ??? ”
ซองแจย้อนคำพูดของฉันอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าลง อย่างเสียใจ ฉันคงต้องพูดกับซองแจไปตรงๆแล้วละว่าหัวใจฉันคิดยังไงกับเขา
“ ซองแจอา นูน่านะรักนายมากนะ นายเป็นคนแรกที่นูน่าได้เจอตั้งแต่มาอยู่ที่โซล นายอยู่เป็นเพื่อนนูน่าทุกครั้งที่นูน่ารู้สึกไม่สบายใจ นายเป็นคนดีจริงๆ แต่เราคงไม่เหมาะกันหรอก นายเป็นใคร ฉันเป็นใคร เราทั้งสองต่างรู้ดี นูน่าคงรักนายได้แค่…....อุบ!!!! ”
ขณะที่ฉันกำลังสาธยายอยู่นั้น ซองแจก็รีบยื่นมือของเขามาปิดปากฉัน ราวกับว่าไม่อยากให้ฉันพูดคำนั้นออกมา ก่อนจะยื่นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง
“ ได้โปรด อย่าพูดอีกเลยจะได้ไหม ?? ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งสิ้น !! TT ”
น้ำเสียงที่สั่นเครือของเขาพูดออกมา พร้อมกับตาแดงๆเริ่มมีของเหลวเจ่อนอง มือเขาที่กำลังสัมผัสกับริมฝีปากของฉันสั่นระริก มันยิ่งทำให้หัวใจฉันมันอึดอัดมากขึ้น ก่อนที่เขาจะยื่นมืออีกข้าง ไปกุมมือของฉันขึ้นมาแนบกับอกด้านซ้ายของเขาอย่างเบามือ
“ อินฮยอนนา….เธอรู้ไหม?? ว่าฉันอยากเรียกชื่อเธอแบบนี้มากแค่ไหน แม้ว่าเธอจะคิดว่าฉันเป็นเด็ก แต่ฉันอยากให้เธอได้รู้ไว้ว่า คนอย่างฉันมันก็มีหัวใจเหมือนกัน ได้ยินหัวใจฉันมันบอกไหม ว่าตอนนี้มันเจ็บปวดแค่ไหน เวลาที่เธอมองว่าเราไม่เหมาะสมกัน หัวใจดวงนี้ที่มันรักเธอ รักเธอคนเดียว ”
“……..”
“ อินฮยอนนา….จะมีสักครั้งได้ไหม ?? ที่เธอจะมองว่าฉันเป็นคนธรรมดา ไม่มีอายุ ไม่มีแก่กว่า หรือเด็กกว่า และจะมีสักครั้งได้ไหม ?? ที่ฉันจะเป็นคนๆนั้นที่สามารถรักเธอ และดูแลเธอได้ !! ”
“……….”
“ เธอได้โปรด อย่าผลักไสหัวใจดวงนี้ของฉันอีกเลย !!! ”
ร่างสูงเอ่ยคำสุดท้ายเบาๆ ก่อนจะรีบเดินจากฉันไปอย่างช้าๆ ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ น้ำตาทั้งสองข้างของฉันหลั่งรินออกมาจากหัวใจที่กำลังรู้สึกผิด ฉันทำร้ายจิตใจใครคนหนึ่งไปแล้วจนหมดสิ้น ถึงแม้ว่าจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูด แต่ดูเหมือนว่าเขาคนนั้นย่อมรู้ดีแก่ใจของเขาเอง
‘ ซองแจอา....
ฉันขอโทษที่ไม่สามารถรับความรู้สึกนั้นของนายได้
ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บปวดเพราะความผิดหวัง
เพราะฉันบังคับหัวใจตัวเองไม่ได้จริงๆ...’
ฉันนั่งรถโดยสารกลับมายังบ้าน ก่อนจะเดินอย่างไร้สติกลับขึ้นไปยังห้องของตัวเอง เสียงของเพื่อนรักที่กำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวดเล็ดลอดออกมา ทำให้มือข้างนึงของฉันที่กำลังจับลูกบิดประตูค่อยๆคลายออก ก่อนจะสั่นระริกจนควบคุมมันแทบไม่ได้ รวมถึงเท้าทั้งสองข้างที่หนักอึ้งราวกับโดนก้อนหินทับอยู่ ร่างของฉันค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้นนั้น ก่อนที่ฉันจะยื่นมือไปสัมผัสผิวของประตูห้องนั้นเบาๆ ความรู้สึกทั้งหมดกำลังถาโถมหัวใจของฉัน ยิ่งได้ยินเสียงสะอื้นของบุคคลด้านใน หัวใจของฉันก็ยิ่งปวดร้าวราวกับถูกฉีกอีกมาเป็นชิ้นๆ ฉันควรจะทำเช่นไรดี
ครื๊ดดๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของฉันสั่นเพียงเตือนว่ามีสายเข้า เบอร์ที่โชว์หรา เป็นคนที่ฉันคุ้นเคยดี ฉันรวบรวมกำลังก่อนจะเดินออกมายังด้านนอกทันที
“ นายมีอะไรหรือป่าว ??? ”
[เธออยู่บ้านใช่ไหม ?? ว่าแต่ทำไมเสียงเธอเหมือนกำลังร้องไห้อยู่เลยฮะ เธอเป็นอะไรหรือป่าว ??? ]
ปีศาจมินกรอกเสียงตามสายมาอย่างเป็นห่วง โดยที่ฉันก็พยายามข่มเสียงให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้เขาสงสัย
“ ป่าวหรอก ฉันแค่เป็นหวัดนิดหน่อย ว่าแต่นายถามฉันทำไมละ ??? ”
[ จะชวนไปทำงานนะ !!!! ]
“ ย่าห์!!! นี่นายจะยังใช้มุขอีกหรอเนี่ย แล้วใครอนุญาตให้นายโทรหาฉันนอกเวลากันห่ะ ??? ”
มือสองข้างของฉันรีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์ทันที ฉันบะโมโหอีตาบ้านี่จริงๆ ทำตัวว่างงยิ่งกว่าคนธรรมดาสะอีก นี่นายเป็นไอดอลนะยะ ไม่มีการไม่มีงานทำหรือไง??
[ ฉันอนุญาตเอง เธอมีอะไรหรือป่าว ?? เอ๋ ว่าแต่เสียงเธอกลับมาเป็นปกติแล้วนิ สงสัยฉันนี่จะเป็นยาดีสำหรับเธอนะเนี่ย ?? ]
“ ถ้าจะโทรมาไร้สาระก็แค่นี้แหละ !!!! ”
[ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน ฮัลโหล ได้ยินไหมยัยหื่น ฮัลโหล ๆๆๆ ]
ฉันรีบตัดสายทันทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังโดนบังคับ ก่อนแอบยิ้มเล็กน้อยกับการที่ได้แกล้งคนอย่างเขา
“ อินฮยอนนา กะ..แก มาได้ไงเนี่ย ?? แล้วซองแจละ ?? ”
เสียงของบุคคลด้านในถึงกับตกใจที่เห็นฉันยืนอยู่ ก่อนจะถามออกมาอย่างตะกุกตะกัก มือเรียวทั้งสองของเธอรีบปาดน้ำตานั้นออก ก่อนจะทำตัวปกติสุดๆ
“ แกเป็นอะไรหรือป่าว?? ซังมี !!! ”
“ อ่อฉันหรอ ?? มีไข้ เป็นหวัด คัดจมูก น้ำมูกไหล และก็ปวดท้องด้วย !!! ”
ร่างบางด้านหน้าฉัน พยายามโกหกต่ออย่างหน้าตาย และฝืนรอยยิ้มออกมา ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกโมโหตัวเธอขึ้นมาทันที
“ เลิกโกหก ฉันสักที่ ได้ ม้ายยยยย !! TT ”
ฉันตะโกนออกมาเสียงดัง ทำให้ซังมีถึงกับตกใจทันที กับอัปกิริยาของฉันที่แปลกไป
“ กะ..กะ..โก หก.. อะไร..หรอ ??? ”
“ แกคิดว่าฉันโง่มากนักหรือไง ห่ะ ปาร์คซังมี !!!! แกคิดว่าฉันจะดูแกไม่ออกหรอว่าแกคิดอะไรต้องการอะไร ฉันคบกับแกมากี่ปีกันแน่ !!!! ฮึกๆ TT ”
“……… TT……”
ซังมีถึงกับชะงักเล็กน้อย ด้วยความแปลกใจว่าฉันรู้เรื่องทั้งหมดจากไหน เธอพยายามเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ พร้อมกับยื่นมือมาปาดน้ำตาที่กำลังอาบแก้มของฉันในตอนนี้ ก่อนที่ฉันจะสะบัดมือของเธอออกอย่างรุนแรง
“ แกนี่มันเห็นแก่ตัวที่สุด !!!”
“ ใช่!! ฉันเห็นแก่ตัว แต่ที่ฉันทำก็เพียงแกนะ กับซองแจนะ !!!! ฉันทำเพราะหวังดีกับแกจริงๆ ”
ซังมีพยายามอธิบายเหตุผลใหกับฉันที่กำลังเดือดอยู่ในตอนนี้ พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างมาลูบหัวของฉันเบาๆ ก่อนทีฝ่ามือของฉันจะประทับลงไปบนแก้มของเธออย่างแรง ทำเอายัยนั่นถึงกับนั่งทรุดลงไปกับพื้น
“ แกให้ซองแจมาสารภาพรักกับฉันโดยไม่ปรึกษาฉันสักคำ แกหวังดีกับกับฉันหรือหวังดีซองแจกันแน่ ห่ะ !!!! ”
“ ฮึกๆๆ ฉะ..ฉันขอโทษ ฉันอยากให้ซองแจรักกับแก จริงๆ ซองแจเขารักแกมากนะ !!! ฉันหวังว่าแค่เห็นแกกับเขามีความสุข แค่นี้ฉันก็สุขแล้ว TT ”
เสียงของคนที่โดนตบไปฉาดนึง สารภาพความจริงในใจออกมา พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้น ฉันมองหน้าร่างบางอย่างอ่อนใจ ก่อนจะหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง อารมณ์ตอนนี้มาผสมผสานกันไปหมด ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ ทั้งสงสาร
“ แกบอกว่าอยากให้ซองแจรักกับฉัน แล้วดูสารรูปแกตอนนี้สิ !! หึ นี่หรอสภาพของคนที่ดีใจถ้าฉันคบกับซองแจ ”
“แกคบกับเขา เท่านั้นแหละที่ฉันต้องการ ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน !!! ”
ยัยซังมียืนขึ้นพร้อมพูดเสียงแข็ง และส่งสายตาอันแน่วแน่มาให้ฉัน แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆซังมี แกจะทำร้ายตัวเองไปทำไมกัน
“ ย่าห์ !! ปาร์คซังมี ถ้าแกไม่ให้ฉันยุ่งกับแก ก็ได้ !!!! งั้นต่อไปนี้ เราสองคนก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก !! ”
“ อะ..อินฮยอน ..นา TT ”
เสียงของร่างบางตรงหน้าถึงกับสั่นเครือ เมื่อได้ยินในสิ่งที่ฉันตัดสินใจ ออกไป ซังมีอา ฉันจะไม่ปกป้องแกอีกแล้ว ฉันจะทำให้แกได้เรียนรู้ว่า แกไม่สามารถทนความเจ็บปวดนั้นได้หรอก ฉันเก็บของทุกอย่างของตัวเองใส่กระเป่า ก่อนจะลากออกมายังหน้าห้อง
“ แกอยากให้ฉันคบกับซองแจมากใช่ไหม ?? ก็ได้!!! ฉันจะทำอย่างที่แกต้องการ แน่นอน !! ”
ฉันพูดประโยคสุดท้าย ก่อนจะปิดประตูห้องอย่างแรง ทิ้งไว้เพียงบุคคลด้านในที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ฉันเลือกจะออกมาจากบ้านหลังนั้น น้ำตาทั้งสองข้างที่กำลังไหลออกมา ถูกมือเรียวๆปาดมันออกจนหมด พอกันที กับการร้องไห้ คราวนี้แหละฉันจะทำให้แกยอมสารภาพความจริงกับซองแจให้ได้ ปาร์คซังมี !!!
V
V
V
V
สองมือสองเท้าพร้อมกับกระเป๋าพะรุงพะรัง บวกกับน้ำตาที่ยังไม่หยุดสาย นี่ฉันออกจากบ้านมา ยัยซังมีคงต้องร้องไห้ จนน้ำท่วมแน่ๆ แล้วที่สำคัญก็คือ ฉันจะไปอยู่ที่ไหนดีละเนี่ย ??? เงินเดือนก็ยังไม่ออก เอ๊ะ !!! เงินหรอ ?? คอนของบีทูบี มันถูกยกเลิกไปแล้วนี่น่า เนื่องจาก มีความขัดแย้งทางการเมือง ระหว่าง คิมเทือกโฮ กับ ปูชินเฮ ฮ้า~~~ฉันยังมีโอกาศได้เงินคืนนี่นา แต่ขณะที่ฉันกำลังเอื้อมหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป่าอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงแตรรถ ที่กำลังขับตามฉันมาดังขึ้น พร้อมกับบุคคลที่ฉันไม่ได้รับเชิญ !!!! ปีศาจมิน
[โว้ๆๆๆ มองไกลๆนึกว่าคนบ้านะเนี่ย แต่นึกแล้วว่าต้องเป็นเธอ 5555 !!! ]
“ นายมาทำไมไม่ทราบ ไม่เห้นหรือไงว่าฉันกำลังมีธุระอยู่ !!!! ”
ปีศาจมินลงจากรถที่ขับมา ซึ่งต่างจากวันนั้น รถปอร์เช้ สีขาว รุ่นลิมิเต็ดิดิชั่น สุดหรุ ราคาซึ่งซื้อบ้านได้เป้นหลังๆ ก่อนจะยิ้มอย่างยี้ยวนกวนประสาท พร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน สายตาจับจ้องที่ใบหน้าอย่างสงสัย
“ ย่าห์!!! นี่เธอคิดว่าเป็นคิมแตฮี หรือไง ?? ถึงได้มาเดินร้องไห้กลางถนน ยังกะถ่ายละคร ห่ะ ??? ”
“………..”
ฉันไม่ตอบอะไร ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจเขาที่กำลังถามด้วยความสงสัย
“ เออๆๆ มาขึ้นรถก่อนละกัน ส่วนเรื่องอื่นค่อยคุย !!!! ขืนเธอเดินออกไปแบบนี้ มีหวังตำรวจจับแน่ๆ อะไรเนี่ย ทั้งกระติ๊บข้าวเหนียว ตุ๊กตาหมีเน่า และก็อะไรเนี่ย ??? ป้ายไฟเชียร์ไอ้อิลฮุน เยอะจริงๆ”
ปีศาจมินสาธยายออกมาก่อนจะ รีบหยิบสัมภาระของฉันใส่ท้ายรถทันที ฉันและเขาเดินทางต่อไปโดยที่ไม่มีจุดหมายปลายทาง ฉันค่อยๆยื่นใบหน้าของตัวเอง ออกจากตัวรถเล็กน้อย เพื่อรับบรรยากาศรอบนอกและคลายจากความโศกเศร้า
หลายชั่วโมงติดต่อกันที่ รถคันนี้ถูกขับไปเรื่อยๆ โดยที่คนขับแอบหันมามองดูฉันอย่างเป็นระยะ เพราะความเป็นห่วง จนเริ่มรำคาญ
“ ย่าห์!!! ยัยหื่น นี่ฉันขับรถเวียน จนจะรอบโซลแล้วนะ เธอจะบอกฉันได้หรือยัง ??? ว่าเกิดอะไรขึ้น !!! ”
“……….”
“ ถ้าเธอไม่ตอบ งั้นฉันพาไปส่งที่เดิมนะ !!!! ”
ร่างสุงพูดขึ้น พร้อมกับเลี้ยวหัวรถกลับทันที
“ จอดรถ เดี๋ยวนี้ !!!”
“ ห่ะ ??? ”
“ ฉันบอกให้จอดรถเดี๋ยวนี้ !!!!! ”
ฉันพูดเสียงดัง ทำเอาบุคคลที่นั่งข้างๆถึงกับตกใจ และหยุดรถในที่สุด ฉันเดินลงมาจากรถทันที แต่มีเขาห้ามไว้ก่อน
“ เธอเป็นอะไรกันแน่ ??? ฉันถามเธอก็ไม่ตอบ ฉันจะพาไปส่งเธอก็ไม่ไป “
“ ฉันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ฉันทะเลาะกับเพื่อนฉันมา !!!! ”
“ แค่ทะเลาะกัน ทำไมต้องย้ายของออกมาแบบนี้ด้วย ทำไมไม่เคลียร์กันละ ?? ”
ปีศาจพยายามพูดให้เหตุผล แต่ฉันกลับไม่รับฟังกลับเดินหน้าต่อไป แต่กลับถูกเขารั้งมือเอาไว้
“ ปล่อยฉันนะ !! ฉันจะไปตา มทางของฉัน ”
“ ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอบอกฉัน ว่าเธอจะไปไหน ??? ”
คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกตัวขึ้น จริงสินะ ฉันจะไปไหนละ ?? กลับบ้านป้าซังมีก็ไม่ได้ กลับบ้านที่ปูซานก็ไม่ได้ โธ่ๆๆๆ ชีวิตสาวน้อยอย่างอินฮยอนช่างอาภัพนัก !!!
“ จะไปรู้ได้ไงละ นี่เป้นครั้งแรกของฉัน ที่หนีออกมาแบบนี้นิ คงเดินต่อไปเรื่อยๆมั้ง T-T ”
ฉันตอบไปพร้อมกับน้ำเสียงที่น่าสงสาร ทำเอาปีศาจถึงกับหัวเราะออกมา ก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัวฉันเล่นเหมือนว่าฉันเป็นเด็กน้อย
“ ย่าห์!!! ขำอะไรยะ เอามือออกจากหัวฉันเด๋วนี้นะ !!”
“ เธอนี่มันจิงๆเล้ยยย ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ ทำไม ฉันมันทำไม ห่ะ??? ”
ทันที่พูดจบร่างของฉันก็ถูกปีศาจมินอุ้มแลบะยัดเข้าไปในรถคันเดิมทันที ย่าห์!!!!! อีตาบ้า นายจะทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันลงนะ !!!!
“ ถ้าคิดจะหนีออกมา ก็ต้องหนีไปไกลๆสิ อาทิตย์นี้ฉันว่าง งั้นเธอไปเที่ยวบ้านฉันเหอะ !!!!! ”
“ ช้านนไม่ปาย ~~~~~~~~~~ ”
ถึงตอนนี้ตัวฉันจะปฎิเสธ แต่รถของเราก็ได้เคลื่อนที่ออกไปแล้วด้วยความรวดเร็ว มุ่งหน้าสู่บ้านของแม่มินฮยอกทันที
เหตุการณ์อะไรจะเกิดขึ้นบ้างฝากติดตามด้วยนะคะ !!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น