คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15 อยากมีรักไปนานนาน Rewrite 100%%
ตอนที่ 15 อยากมีรักไปนานนาน
แปะ!!
นี่มันนานแค่ไหนแล้วที่ผมต้องมันนั่งตบยุงรอซอกจินที่หน้าหอเนี่ย ไอ้หมอนั่นดันโทรมาบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่ไม่ได้คุยวันนี้จะต้องขาดใจตายสะด้วยสิ การบ้านที่จะต้องส่งก็ยังไม่ได้เริ่มเลยสักตัว พรุ่งนี้ดันมีสอบสะด้วย ผมเลยต้องหอบหนังสือลงมาอ่านกับยุงด้านล่างเนี่ย นัดอะไรไม่รู้เวลาจริงๆ
“นินทาอะไรในใจหื้อ?”
คนมาสายรีบเข้าสวมกอดผมจากด้านหลังโดยไม่รู้สึกผิดใดๆ จนผมแทบอยากจะเอาหนังสือฟาดหน้า
“นายมีอะไรรีบพูดมา”
ผมดันร่างคนตัวสูงออกห่าง ก่อนจะหันหน้าไปคุยกับเขา
“ทำไมต้องรีบพูดด้วยละ กอดก่อนค่อยพูดไม่ได้หรอ”
ซอกจินตั้งท่าจะเลื่อนตัวเข้ามากอดผมอีกครั้ง แต่ผมรู้ทันจึงเดินหนีไปอีกทางเสียก่อน
“ย่าห์!! จอนจองกุก ใครใช้ให้เดินหนีฉันแบบนี้”
ซอกจินยังคงเดินตามผมต้อยๆอย่างไม่เลิกพยายาม
“หยุดเดินสักที!!”
“นายก็เลิกตามสักที แล้วมีอะไรก็พูดมา”
ผมหยุดนั่งลงตรงเก้าอี้ก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงที่กำลังจ้องมองผมอย่างไม่พอใจ
“ดื้อจริงๆนะ”
“สามนาทีเท่านั้น มีอะไรก็ว่ามา”
ผมพูดเสร็จก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือส่วนตัวขึ้นมาจับเวลา และก้มหน้าจดจ่อลงกับหนังสือเล่มโตที่ถือมาต่อแต่มือหนากลับคว้ามัน ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างผม
“หนาวไหม”
ผมอยากจะเขกกระบาลไอ้คนนั่งข้างจริงๆ มาเพื่อถามเรื่องแค่นี้นะหรอ เห็นอยู่ว่าหิมะตกก็ต้องหนาวดิวะ แต่แล้วความคิดผมก็เปลี่ยนไปเมื่อซอกจินถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาใส่ทับให้ผมแทนก่อนที่เขาจะรั้งผมเข้าไปกอดหลวมๆ ทำไมครั้งนี้มันถึงอบอุ่นจนผมไม่อยากจะผลักไสเขาไป
“คืนหนังสือให้ฉันได้แล้ว คิมซอกจิน”
ผมเอ่ยขึ้นขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา เพราะความรู้สึกเขินอายที่ได้เห็นหมอนี่ทำตัวโรแมนติกแปลกๆเขาค่อยๆคลายกอดออกอย่างเบามือ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างจากในกระเป๋าออกมา
‘อย่าบอกนะ ว่าซอกจินมันกำลังจะหยิบแหวนมาขอผมแต่งงาน’
“ดื้อจริงๆเลยนะ เอานี่กินสะจะได้อารมณ์ดี”
เพล้งง!!! ฝันหวานที่ผมคิดเอาไว้แตกสลาย เมื่อสิ่งที่ซอกจินหยิบขึ้นมากับกลายเป็นช็อคโกแลตขนาดเล็กสองชิ้น ไม่ใช่สิ่งที่ผมคาดเอาไว้ เออกินก็กินวะ
งับบ!!! หวานน นุ่มลิ้นนนน
“ติดใจละสิ ช็อคโกแลตจากเมืองนอกเลยนะ”
โม้จริงๆเลยครับ เออร็แล้วว่าบ้านมีตังค์ ผมพยักหน้างึกๆ ว่าไปมันอร่อยจริงๆแหะ ช็อตโกแลตอะไรของเขาเนี่ย
“ในห้องของพี่มีของอร่อยอีกเยอะเลยนะ สนใจไปด้วยกันไหม”
ซอกจินเอ่ยถาม พร้อมกับส่งสายตาอันหื่นกามมามอง ผมรีบขย่อนของหวานในปากลงคอ และจัดการส่งชิ้นที่เหลือในมือคืนเจ้าของอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ออ เอาหนังสือคืนมาเถอะ มันยังดูมีประโยชน์กว่านายเยอะเลย”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เมื่อรู้ทันว่าเขากำลังจะชวนผมไปที่บ้าน
“ไม่ให้!!! เด็กนิสัยไม่ดีกินทิ้งกินขว้าง”
คนตัวสูงฉวยข้อมือผมไว้แน่น ก่อนจะตำหนิผมที่ตอนนี้ช็อตโกแลตชิ้นที่ผมกินมันตกลงพื้นเป็นที่เรียบร้อย แต่ความจริงมันเป็นฝีมือของนายต่างหากละ ชิ
.
“ซอกจินเอามาเถอะน่า พรุ่งนี้สอบ นายไม่รู้หรือไง”
“รู้ แต่ไม่ให้”
อ้าวไหงเป็นงั้นไป คนตัวสูงกับผมกำลังยื้อยุทธ์หนังสืออยู่ แต่ด้วยความสูงของเขาทำให้ผม กระโดดเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึงสักที เขาคงสนุกกับการได้แกล้งผมจริงสินะ
“เรียกพี่จินก่อนสิ แล้วจะให้ พูดสิ!! พี่จินครับ พี่จินคร้าบบบบบบ”
พี่หรอ? ทำไมจะต้องเรียกด้วยละ
ผมไม่ได้สนใจคำพูดไร้สาระอะไรของเขา และยังตั้งใจที่จะแย่งหนังสือเรียนกลับคืนมา แต่ไอ้บ้านั่นมันดันเอาไปใส่ไว้ในเสื้อด้านหลัง กลายเป็นว่าผมกำลังหลงกลกอดซอกจินทางอ้อมสะแล้ว
..”นิ่งๆก่อนสิ มีอะไรติดปากนายนะ”
ผมหยุดชะงักในซอกจินพูดขึ้น โดยที่มือของผมยังคงจับหนังสืออู่ด้านหลังเขาอยู่ ซอกจินกระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนใบหน้าหล่อเข้ามาระยะประชิด
“ตรง…. อุ๊บบบบ”
ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยถามอะไร ริมฝีปากของเรากระประกบกันทันที
“อื้ออ”
ถึงแม้ร่างกายผมจะพยายามขัดขืนด้วยความตกใจ แต่ทว่าภายในใจกลับต้องการมันมากที่สุด ผมปล่อยให้ตัวเองได้ทำตามที่หัวใจเรียกร้อง และปล่อยให้คนตรงหน้าลิ้มรสของจูบตามที่เขาปรารถนาเช่นกัน รสชาต จูบครั้งนี้มันเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานของช็อคโกแลตที่เขาก็เพิ่งจะกินมาเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน แต่ผมรู้แค่ว่าผมรู้สึกมีความสุขกับช่วงเวลานี้เหลือเกิน ซอกจินถอนจูบอย่างอ่อนโยน ก่อนที่นิ้วเรียวของเขาจะช้อนใบหน้าของผมที่ได้แต่ก้มลงเพราะความเขินอายขึ้นมา สัมผัสกับดวงตาของเขา
“จมูกแดงหมดแล้ว คราวหลังจะออกมาหาพี่ ใส่เสื้อหนาๆด้วยนะ”
มือหนาที่ถูกถูกกันจนเกิดความอุ่นถูกสัมผัสลงบนใบหน้าและจมูกของผมเพื่อสร้างความอบอุ่น ซอกจินกำลังทำให้ผมหลงรักเขาเข้าเต็มเปาแล้ว
“หน้านายก็แดงเหมือนกันแหละ ไม่หนาวหรือไง”
ผมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง จริงสิตอนนี้เขาเหลือเพียงเสื้อด้านในตัวเดียว แต่คนตัวสูงก็ส่ายหัวปฎิเสธและเปลี่ยนเป็นกอดผมแน่นกว่าเดิม
“ไม่หนาวหรอก ก็พี่กอดจองกุกอยู่นี่ไง”
ผมแอบยิ้มกับคำพูดเลี่ยนๆของเขา
“กลับเข้าข้างในเถอะ เดี๋ยวจองกุกของพี่จะไม่สบายเอานะ”
“ดึกแล้วนายกลับได้ใช่ไหม”
“งั้นเปลี่ยนใจนอนกับเจ้าเด็กดื้อดีกว่าเนอะ”
ผมรีบถอนกอดจากคนตรงหน้าทันที เมื่อได้ยินว่าซอกจินกำลังจะเปลี่ยนใจ และจัดการเตะหน้าแข้งเขาไปหนึ่งที
“โอ้ยยย โหดจังนะเรา ไม่นอนก็ไม่นอน เชอะ!!”
“นายกลับไปที่รถได้แล้ว หิมะลงเยอะแล้วไม่เห็นหรอ”
ผมเอ็ดคนที่ทำหน้างอน ก่อนจะแย่งหนังสือมาจากเขา
“ครับผม แต่ จุ๊บบบบ!!!!”
“ย่าห์!!!!”
ซอกจินตอบรับอย่างว่าง่าย พร้อมคว้าผมเข้าไปจูบอีกครั้ง ยังไม่ทันที่ผมจะด่าเขาก็รีบวิ่งไปยังรถคันหรูของเขาที่จอดอยู่อีกด้านทันที ผมได้แต่แอบมองตามคนกะล่อนไปจนลับตา และเผยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จนลืมรู้สึกไปว่า กำลังมีใครคนนึงที่แอบยืนมองผมอยู่อย่างปวดใจ
วันสอบกลางภาค
นับเป็นเวลา หกเดือนแล้วที่ผมมาใช่ชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ในที่สุดผมก็รู้สึกถึงการเป็นนักศึกษาจริงๆสักที เพื่อนทุกคนต่างขะมักเขม้นกับตำราเรียนกันเต็มที่ในระหว่างรอเวลาสอบ ผมกับซูก้าเดินเข้ามานั่งในห้องเรียนเพื่อรอเวลาหลังจากแยกกันกับโฮปซึ่งสอบอีกห้องข้างๆ
"มึงดูไม่เครียดเลยนะจอนจองกุก ยิ้มหน้าบานตั้งแต่เช้าเลย"
เสียงซูก้าที่อ่านหนังสือเล่มใหญ่เงยหน้าขึ้นมาถามและสังเกตถึงความผิดปกติของผม
"บ้าไปแล้ว กูก็ปกตินี่"
"อื้มปกติดี"
เสียงของซูก้าบ่งบอกว่าไม่ได้เชื่อในคำพูดของผมเลย เหอะๆ
“กาก้าจ๋า ของวีวี่อ่านหนังสือด้วยคนนะ”
ทันทีที่มาถึงห้องนายวีก็รีบตรงดิ่งมาหาหวานใจทันที โดยปราศจากซอกจิน ผมมองดูนาฬิกานี่มันก็จวนจะใกล้เวลาสอบเข้าไปแล้ว ทำไมยังไม่มาอีก
“มองหาไอ้จินหรอ จองกุก มันยังไม่มาหรอก ฉันโทรไปก็ไม่รับ”
นายวีบอกผมทันที เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะต่อสายหาใครบางคน
“จะว่าไปแล้วมันเป็นอะไรหรือป่าวนะ ปกติซอกจินมันไม่เคยมาสายในวันสำคัญๆแบบนี้”
คำพูดของซูก้าทำให้ผมเริ่มเป็นกังวล ไอ้หมอนั่นทำอะไรของอยู่นะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าวันนี้สอบ
“เอ้า!!! ทุกคนนั่งที่ได้แล้ว พวกเธอมีเวลาหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่ฉันแจกข้อสอบ”
มาดามฮวังเดินเข้ามาก่อนที่จะวางข้อสอบปึกใหญ๋ลงบนโต๊ะและเดินแจกนักศึกษาทุกคนในห้อง มีเพียงโต๊ะของคิมซอกจินที่ถูกเว้นว่างเอาไว้
“นายเป็นอะไรไปหรือป่าวนะ”
ผมพูดอย่างเป็นห่วงคนไม่มา ก่อนจะตัดสินใจทำข้อสอบของตัวเองอย่างกังวลใจ
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
หลังจากที่สอบเสร็จผมก็รีบปลีกตัวออกมาเพื่อติดต่อซอกจินอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงปิดเครื่องเช่นเดิม
“จอนจองกุก สอบเสร็จแล้วเราไปฉลองกันไหม”
เจโฮปเอ่ยชวนผมพร้อมกับรอยยิ้มทันทีที่เดินออกมาจากห้องเรียน
“ขอโทษทีนะ พอดีฉันมีธุระต้องไปทำต่อนะ ไว้วันหลังได้ไหม”
ผมรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ต้องปฎิเสธเพื่อนอย่างเจโฮป
“ไม่เป็นไรน่า แต่คราวหลังแกต้องเลี้ยงต๊อกฉันแทนนะ ว่าแต่ธุระของแก เกียวกับซอกจินใช่ไหม”
“แกรู้ได้ไง โฮป”
ผมเอ่ยถามแปลกใจด้วยความแปลกใจ ในขณะที่โอปได้แต่ยืนยิ้มอย่างพอใจ
“เห็นเด็กในห้องพูดกัน อย่าลืมสิว่าซอกจินแฟนคลับเยอะแค่ไหน”
“อื้มจริงด้วยแหะ งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันวันจันทร์นะโฮป”
หลังจากร่ำลากันเสร็จผมก็เดินทางไปหาซอกจินที่บ้านทันที ว่าแต่จะไปยังไงวะเนี่ย วันนั้นที่ผมไปก็มีรถคันหรูมารับ ตอนกลับก็มีจีมินมาส่ง ปาร์คจีมิน!! ทำไมผมต้องคิดถึงไอ้เพื่อนไร้เหตุผลพรรค์นั้นด้วย และในที่สุดผมก็ตัดสินใจเดินเอา จากการคาดคะเนภาพลางๆในสมอง
บี๊บๆๆๆ
รถมอเตอร์ไซต์คันคุ้นขับมาจอดขนาบกับตัวผม ก่อนที่ปาร์คจีมินจะถอดหมวกกันน็อคออกอย่างช้าๆเพื่อโชว์ใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเองราวกับนายแบบ
“จะไปบ้านไอ้จินสินะจองกุก”
ปาร์คจีมินเอ่ยถามทั้งที่ยังนั่งอยู๋บนรถของเขา ผมเห็นไปยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินต่อโดยไม่สนใจเขา
“อื้ม”
ให้มันรู้สะบ้างว่า มาเมินคนอย่างจอนจองกุก ถูกเมินบ้างนายจะได้รู้สึก ว่าแต่รู้ได้ไงว่าผมกำลังจะไปหาซอกจินที่บ้าน
“เหมือนรีบเลย เดินไปจะทันหรอ เกิดไอ้จินตายขึ้นมาจะทำไง“
ปาร์คจีมินพูดพลางเลื่อนรถตามผมอย่างกวนประสาท
.
“ไม่ไปจริงๆสินะ”
แน่นอนเขายังคงตื้อผมไม่เลิก เฮ้ออ จะไปก็เหนื่อยเหมือนกันแหะ บ้านไอ้บ้าซอกจินก็ไปอยู่หลืบไหนก็ไม่รู้
“ไปก็ไปวะ”
ในที่สุดผมก็ยอมกระโดดขึ้นรถของจีมิน เพราะกลัวเหนื่อยย้ำว่ากลัวเหนื่อยย้ำว่า กลัวเหนื่อย ไม่ใช่เห็นแก่คนขับ หรือว่าเป็นห่วงคนที่หายไป
“นี่หมวกกันน็อคใส่สะ และเกาะแน่นๆ รถมันแรง”
จีมินพูดพลางยื่นหมวกมาให้ใส่และจับมือของผมมาโอบเอวบางของเขาเอาไว้ ก่อนที่จะทะยานรถออกไปด้วยความเร็วสูง เราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรในระหว่างทาง ยิ่งทำให้ผมอึดอัดเข้าไปใหญ่ จีมินเพิ่งบอกรักผม แต่ผมกลับเลือกซอกจิน และในวันนี้เขาก็เป็นคนมาส่งผมเพื่อไปหาซอกจินอีก ทำไมผมถึงรู้สึกผิดยังไงไม่รู้
“นี่ไงถึงแล้ว บ้านประธานคิม พ่อของไอ้จินมัน”
“อื้มขอบใจมากนะที่มาส่ง”
ผมเอ่ยขอบคุณคนที่มาส่งด้วยรอยยิ้มก่อนจะถอดหมวกกันน็อคคืน ปาร์คจีมินรับมันไป ก่อนจะตรงไปที่กริ่งหน้าบ้านเพื่อกดให้คนด้านในมาเปิดประตูให้ผม
“เดี๋ยวคงมีคนมาเปิดประตู มึงรอก่อนละกันจองกุก”
“ขอบใจนะมึง”
ผมเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง ปาร์คจีมินมองผมเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะนั่งลงไปพูดเชือกรองเท้าของผมที่หลุดอยู่โดยที่ผมไม่รู้ตัว
“เลิกทำตัวให้กูเป็นห่วงสักทีเถอะ”
“จีมินนา เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอวะ”
ผมเอ่ยเสียงแผ่ว แต่คนตรงหน้าไม่ยอมตอบอะไร จึงทำให้ผมกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง
“เหมือนมีคนมาเปิดประตูแล้วนะ รีบเข้าไปเถอะ”
“อื้อ ขอบใจอีกครั้งนะ”
ผมโค้งให้กับจีมินอีกครั้ง ก่อนจะแทรกตัวผ่านประตูรั้วที่มีผู้ชายชุดดำมาเปิดให้ โดยไม่คิดจะหันกลับมามองแววตาคู่เศร้าที่มองตาหลัง ผมเข้าใจดีว่าความเจ็บปวดของเขาครั้งนี้มันต้องใช้เวลาในการเยียวยา ผมหวังเพียงว่า เขาจะหายดีและกลับมาเป็นเช่นเดิมอย่างที่เราเคยเป็น
“เชิญด้านในก่อนเถอะครับ เสี่ยน้อยนอนอยู่เลย”
ชายวัยกลางคนเอ่ยทักผม ทันทีที่ผมเข้าด้านในของบ้าน ซอกจินยังนอนอยู่หรอ ทำไมถึงได้ขี้เซาขนาดนั้น ผมนั่งพักตรงห้องรับแขกก่อนที่ป้าเวลม่าจะรีบเรียกสาวใช้คนอื่นๆให้เอาของว่างมารองรับผม
“คุณหนูไม่ค่อยสบายนะคะ เลยไม่ได้ไปเรียน สงสัยจะเป็นเพราะเมื่อคืนมาสะดึกเลย”
จริงสินะ เมื่อคืนถือว่าเป็นคืนที่หิมะตกหนักคืนนึงเลยก็ได้ แถมหมอนั่นยังอวดดีถอดเสื้อคลุมออกให้ผมอีก แล้วก็มานอนป่วยอย่างนี้
“ผมขอขึ้นไปดูเขาหน่อยได้ไหมครับ”
“ตามป้ามาเลยคะ ส่วนขนมนี่เดี๋ยวป้าให้คนใช้จัดขึ้นไปให้”
ป้าเวลม่าเดินนำขึ้นไปยังห้องของคนป่วยที่ผมเคยมาครั้งก่อน
“บ้านหลังนี้เงียบจังเลยนะครับ”
ผมเอ่ยถามหลังจากเข้ามาในห้องของซอกจิน ป้าเวลม่าเงียบไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“แต่ก่อน บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่มีความสุข และเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคุณหนูและคุณท่าน แต่พอเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นขึ้นกับคุณผู้หญิง คุณท่านก็เปลี่ยนไป และคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือคุณหนูคะ”
ย้อนกับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว
ครอบครัวคิมต่างพากันขับรถไปเที่ยวที่ทะเลด้วยรถกะบะส่วนตัว
“ปะป้า คร้าบบบ น้องจินอยากจอดตรงวิว สวยๆ”
เด็กน้อยน่ารักวัยเก้าขวบ กำลังตื่นเต้นกับบรรยากาศทะเลรอบข้างทั้งๆที่อยู่ในตักของคนเป็นแม่
“ที่รักคะ เราตั้งแคมป์กันตรงนี้ดีไหม วิวสวยดีฉันและลูกชอบคะ”
คังโอยองเอ่ยชักชวนสามี
“เอางั้นหรอ ไหนบอกปะป๊าว่าน้องจินอยากเล่นทะเลไงครับ”
คิมมินจุนถามลูกชายด้วยความรัก พลางลูบหัวเล็กนั้นเบามือ
“น้องจินกลัวเปียกคับ อยู่บนนี้สวยกว่าเยอะ”
คนเป็นพ่ออดยิ้มกับคำพูดคำจาของลูกชายคนเดียวไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจจอดรถและตั้งแคมป์
“น้องจินอย่าออกไปเล่นไกลนะลูก”
คนเป็นแม่ห้ามปรามลูกชายที่กำลังวิ่งเล่นว่าวด้วยความสนุกสนาน ในขณะที่ตนกำลังจัดเตรียมของกับสามี
ว่าวสีสวยที่กำลังลอยโต้ลมอยู่นั้นสร้างความสนุกสนานให้กับเด็กน้อยอย่างมาก แต่ขณะนั้นเอ่ยว่าวเกิดขาดเพราะความแรงของลม ลอยไปติดอยู๋อีกด้านนึงริมถนน จึงทำให้เด็กน้อยรู้สึกเสียใจอย่างมาก
“ฮือๆ ไม่ต้องร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวปะป๊าซื้อใหม่ให้”
“ไม่อ้าววว ฮือๆ น้องจินจะเอาว่าวอันนั้น ฮือๆ”
“ที่รักคะ คุณข้ามไปเอาให้หน่อยได้ไหมคะ”
คังโอยองเห็นน้ำตาของลูกชายก็รู้สงสาร เลยเอ่ยปากขอร้องสามี
“มันอันตรายนะคุณ ฝั่งนั่นรถเยอะแล้วยังเป็นโค้งอีก ”
คิมมินจุนใช้เหตุผลมาอธิบาย เพราะถนนโค้งลึกจนทำให้เสียงต่อการข้ามไป แถมไอ้ว่าวตัวนั้น ก่อนไปอยู่กลางถนนพอดี
“ค่อยซื้ออันไหมเถอะนะคะ ซอกจินยาของมะม๊า”
“ฮึกๆๆ ไม่เอา น้องจินจะเอาตัวนั้น ฮือๆ”
“ย่าห์!! คิมซอกจิน เมื่อไหร่ลูกจะเลิกร้องไห้สักที เป็นผู้ชายห้ามร้องไห้เข้าใจไหม”
คนเป็นพ่อพยายามปรามลูกชาย แต่ดูเหมือนว่าจะยิ่งทำให้เด็กน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิม
“นี่คุณจะไม่ไปเอามันจริงๆใช่ไหม งั้นฉันไปเอง”
คังโอยองรู้สึกผิดหวังในตัวสามีที่ทำให้ลูกร้องไห้ เธอเลยตัดสินใจที่จะเดินข้ามไปเอาว่าวตัวนั้น
“ไอกูๆ โอยองอา คุณจะข้ามไปด้านไงรถมันเยอะ อันตรายนะ”
“ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของลูก”
หญิงสาวรีบสาวเท้าข้ามไปหยิบว่าวตัวนั้นที่ติดอยู่ ก่อนจะยกโชว์ลูกชายให้เห็นถึงความสำเร็จ
“เยเย้ มะม๊าเก่งที่สุดเลย”
ซอกจินพูดพร้อมกับวิ่งไปหาแม่ของตัวเอง
“ย่าห์!!! ซอกจินยา ลูกข้ามไปไม่ได้นะ”
คนเป็นพ่อเอ่ยห้าม แต่เจ้าตัวเล็กก็วิ่งข้ามไปแล้ว
“มะม๊า!!!!”
“อย่าข้ามมา ซอกจินนา”
ปรี้นนนนนนนนนนนนน~~~~~~~~
เสียงรถยนต์สีดำทีวิ่งมาด้วยความเร็วสูงบีบแตรเตือนลั่น คังโอยองเห็นว่าลูกชายกำลังวิ่งข้ามจึงรีบวิ่งไปจับตัวเอาไว้ ก่อนจะผลักไปอีกด้านในของถนน ทำให้ร่างของเธอถูกกระแทกจากรถคันดังกล่าวเต็มๆ
ปังง!!!!!!!!!!
“คังโอยองงงงง!!!!!!”
คิมมินจุนแผดเสียงดังเมื่อเห็นภรรยาของตัวเองถูกรถชน ส่วนลูกชายที่ล้มอยู่ข้างทางก็ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด คังโอยองเสียชีวิตในเวลาต่อมา ทำให้คิมมินจุนเจ็บปวดถึงที่สุด ทำให้ตัวเขาเองเปลี่ยนไปเป็นคนเฉยชา แม้กระทั่งกับลูกชายของตัวเอง เขาจึงพยายามผลักไสให้ซอกจินไปอยู๋ไกลตัว เพราะไม่อยากจะนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น
“คุณหนูจองกุกคะ จริงแล้วคุณหนูของป้าน่ารักนะคะ แต่การกระทำของเธออาจจะดูสวนทาง เป็นเพราะเธอยังขาดความขาดความอบอุ่นทั้งพ่อทั้งแม่พร้อมกัน และยังคิดว่าเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้แม่ของตัวเองเสียชีวิต”
ป้าเวลม่าเล่าเสร็จก่อนจะปาดน้ำตาที่แก้มทั้งสองของตัวเอง พร้อมกับเก็บของอื่นๆเดินออกไป
“นายคงเจ็บปวดมากเลยสินะ นายก็เลยสร้างภายนอกที่ดูก้าวร้าว เพื่อปกปิดภายในที่อ่อนแอ”
ผมนั่งลงตรงเตียงใกล้กับคนป่วยที่นอนหลับสนิทอยู่เพราะฤทธิ์ไข้ ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือไปลูบหน้าของเขาอย่างเห็นใจ
“จองกุกอา นายมาได้ไง”
เสียงแหบแห้งของซอกจินเอ่ยถามเมื่อรู้สึกตัว แล้วเห็นผมนั่งอยู่ใกล้ๆ
“มาเยี่ยมคนอวดเก่งไง เมื่อคืนที่นายเอาเสื้อคลุมให้ฉันแล้วนายก็มานอนป่วยแบบนี้ เฮ้ออ แย่จริงๆ”
ทันทีได้ยินเสียงประชดประชันของผม คนป่วยก็คลี่ยิ้มออกอย่างมีความสุข ก่อนจะเลื่อนมือหนาของเขามากุมมือของผมเอาไว้
“พี่เป็นห่วงกลัวว่าแฟนจะป่วยเลยป่วยแทนไงละ”
“เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ แล้วนายกินยาหรือยัง”
“อื้ออ”
ผมพูดพลางรื้อกล่องยาตรงหัวโต๊ะหัวเตียง ซอกจินพยักหัวเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มหวาน
“แค่เห็นจองกุกของพี่มาเยี่ยม ก็หายแล้วละ”
“ปากดี ลุกขึ้นมากินซุปสิ ป้าเวลม่าเพิ่งทำมาให้ร้อนๆ”
ผมเอ็ดคนบนเตียงก่อนจะช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง และยกถ้วยซุปมาให้
“ป้อนได้ไหม มือไม่มีแรง”
“อื้ม แต่แค่วันนี้วันเดียวนะ”
ผมหยิบถ้วยซุปขึ้นมาพลางตักป้อนคนป่วย
“โอ้ยยยร้อนๆๆ จะฆ่ากันให้ตายเลยหรือไง”
“แหะๆ โทษทีลืมเป่า”
ผมหัวเราะออกมา เพราะซุปร้อนที่ลวกปากซอกจิน
“มีความสุขจริงนะที่ได้แกล้งคนป่วยอย่างนี้ อย่าให้หายนะ พี่จะแกล้งกลับให้แรงกว่าเลย”
ซอกจินจ้องมองอย่างมีเลศนัย ก่อนจะอ้าปากกินซุปจากผมคำต่อไป
“ปล่อยนะ คิมซอกจิน จะกอดกันทำไมเล่า”
ผมร้องห้ามซอกจินที่เดินมากอดผมจากด้านหลังในขณะที่ผมกำลังยืนดูวิวทางหน้าต่างจากด้านบน
“พี่ขอกอดหน่อยน่า คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
ซอกจินกอดผมแน่นกว่าเดิม ก่อนจะซบใบหน้าลงบนแผ่นหลัง ผมถอนหายใจออกมาและตามใจคนป่วยสักครั้ง
“จะว่าไปแล้ว ได้มองอาณาจักรของนายจากตรงนี้มันก็สวยและกว้างจริงๆนะ ไว้ตอนบ่ายๆเราไปเดินเล่นกันไหม”
“อื้มเอาสิครับ”
“พี่จิน”
“ว่าไง? เอ๊ะ !! นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
ซอกจินรีบถอนกอดออกจากผม ก่อนจะรั้งผมหมุนกลับมาหันตัวเองทันที
“อยากให้ฉันเรียกแบบนี้ไม่ใช่หรือไง พี่จิน”
“ จอนจองกุกวันนี้น่ารักที่สุดเลย ไหนเรียกฉันอีกสิ”
“พี่จินครับ”
“คิกๆๆ ฮ่าๆๆๆ เอาใหม่สิ”
“ไม่พูดแล้วเว้ยยย”
ผมโวยวายออกมาด้วยความเขิน ก่อนจะเดินหนีเขาไปอีกทาง ตอนนี้ผมสามารถตอบคำถามหัวใจได้เต็มปากแล้ว ว่าผู้ชายที่ผมอยู่ด้วยตอนนี้ คือคนที่ผมรักจริงๆ
‘รักพี่นะครับบบ’
ความคิดเห็น