คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : คู่กัด (กัดไม่ปล่อย) (3) (100%)
5.คู่กัด (กัดไม่ปล่อย) (3) (100%)
บ่ายวันนั้นหลังจากที่ภสุวัฒน์เสร็จธุระจากอำเภอบ้านแสนนคร เขาก็บุกมาหาปริวิภาถึงออฟฟิศที่ฟาร์มอีกครั้ง เขาถามหาเธอกับเด็กคนงาน
“ผมเห็นคุณภานั่งเล่นอยู่ที่ทุ่งหญ้าหลังออฟฟิศนี่ครับ”
“ขอบใจมาก” ภสุวัฒน์เดินออกมาตามที่เด็กคนงานบอก เขาเห็นเธอนั่งห้อยขาอยู่บนรั้วไม้สายตาเหม่อมองออกไปในทุ่งกว้าง
“กำลังคิดอะไรอยู่คะ” ร่างสูงถามพร้อมกับกระโดดขึ้นนั่งเคียงข้างบนรั้วไม้ ทำเอาคนที่นั่งใจลอยตกใจ
“ฉันจะคิดอะไร หรือทำอะไรมันเรื่องของฉัน ทำไมคุณต้องรู้ต้องเห็นไปซะทุกเรื่องด้วยฮะ” ปริวิภาสะบัดเสียงตอบ รู้สึกรำคาญ ทำไมหนีไม่พ้นนายคนนี้สักที เธอกระโดดลงจากรั้วไม้ แล้วจะเดินหนี ทำให้ภสุวัฒน์กระโดดลงตาม
“รู้สึกว่าน้องภาจะลำบากใจมากเลยนะ เวลาที่ต้องอยู่กับพี่ หรือต้องพูดคุยกับพี่ ไม่เห็นเหมือนเวลาอยู่กับนายเวคิน หรือนายปลัดนั่นเลย” ชายหนุ่มอดที่จะน้อยใจเล็กๆไม่ได้
“ใช่! ฉันลำบากใจทุกวินาทีที่ต้องอยู่ร่วมกับคุณ นายภสุวัฒน์” คำพูดประชดประชัน ทำให้เขาเกิดมีโมโห และทิฐิมานะขึ้นมาบ้าง
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่า เลิกเรียกพี่ว่าคุณ หรือนายนั่น นายนี่เสียที แล้วเรียกว่าพี่วัฒน์ให้อ่อนหวานเหมือนคุณปริมบ้างจะได้ไหม”
“จะทำไม! ในเมื่อฉันจะเรียกของฉันแบบนี้ คุณจะทำอะไรฉัน คุณภสุวัฒน์...นายภสุวัฒน์” ปริวิภาลอยหน้าลอยตา
“ก็จะทำแบบนี้ไง” พอจบคำพูดห้วนๆ เขาก็กระชากร่างอรชรเข้ามาในอ้อมกอด แล้วก่อนที่หญิงสาวจะทันรู้ตัว เขาก็ฉกริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็วบดเคล้าริมฝีปากนุ่มอย่างดุดันเหมือนทำโทษ แต่ก็แอบซ่อนหวาน ทำเอาเธอเข่าอ่อนหัวใจเต้นแรง และเผลอตัวเผยปากรับริมฝีปากหยักที่เวียนบดเคล้าไม่หยุดสักที
“ถ้าน้องภายังไม่เลิกเรียกพี่ว่าคุณ หรือนาย ก็จะโดนพี่ทำโทษอย่างนี้ทุกครั้ง” เขาพูดหลังจากถอนริมฝีปากออก
“คนบ้า...มีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน...” เสียงของเธอขาดหายไป เพราะริมฝีปากอุ่นจัดกดลงบนริมฝีปากนุ่มของเธออีกครั้ง ร่างอรชรได้แต่ดิ้นอึกอักอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงนั้น
“แทนตัวเองว่า...ฉัน ก็โดนเหมือนกัน จำไว้ถ้าไม่อยากโดนลงโทษก็อย่าพูดอีก” ภสุวัฒน์เตือนพร้อมกับประกายตาเต้นระริก
“ไม่มีทาง ฉันไม่ยอม ฉันจะเรียกคุณ...” ปริวิภาไม่ยอมที่จะหยุดลองดี ชายหนุ่มก็ไม่ยอมเช่นกัน เขาทำตามที่พูด คราวนี้เขากดริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธออย่างหนักหน่วงกว่าสองครั้งแรก ริมฝีปากหนาเวียนบดเคล้าบนกลีบปากนุ่มอย่างหลงใหลในรสชาติของความหวาน สัตวแพทย์สาวหมดหนทางขัดขืนเนื้อตัวอ่อนระทวย ยอมปล่อยให้เขาซึมซับความหอมหวานครั้งแล้วครั้งเล่าจนพอใจ
“ยอมหรือยัง” เขากระซิบถาม
“ไม่...” ปริวิภากัดฟัดตอบ พอชายหนุ่มจะก้มหน้าลงมาอีกครั้ง หญิงสาวหันหน้าหลบ ทำให้เขาฝังหน้าลงกับซอกคอขาว แล้วซุกไซ้ขึ้นมาถึงใบหูเล็กๆ พร้อมกับขบเม้มเล่นเบาๆ ทำเอาเจ้าของใบหูเล็กๆ ขนลุกเกรียว
“ถ้ายอมอะไรง่ายๆ ก็ไม่ใช่น้องภาสิ...ใช่ไหม” ภสุวัฒน์หัวเราะชอบใจ เขารู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าพยศ และเปรียวน่าดู เปรียบเสมือนม้าดี เขาคงจะต้องออกแรงปราบอีกนานกว่าจะเชื่อง และยอมให้ขึ้นขี่ได้
“แต่ถ้าคราวหน้าน้องภายังเรียกพี่ว่า...คุณ หรือแทนตัวเองว่า...ฉัน รับรองได้พี่จะทำโทษน้องภาอีก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หรืออยู่ต่อหน้าใครก็ตาม ถ้าอยากอายคนเขาก็ลองดู แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือน” เขาหัวเราะเต็มเสียงอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยร่างอรชรให้เป็นอิสระ
“คนบ้า...ทำโทษทุเรศๆ อย่างนี้ก็มีด้วย” เธอบ่นอย่างไม่พอใจ พร้อมกับเอาหลังมือถูริมฝีปากที่ถูกรุกรานแรงๆ แล้วรีบเดินหนีกลับเข้าไปในออฟฟิศ
เขารู้สึกอารมณ์ดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ ผู้หญิงคนนี้ และชอบที่จะยั่วเย้าเธอหรือได้ต่อปากต่อคำด้วย
ภสุวัฒน์คิดพักเรื่องที่จะบอกความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอในคืนวันนั้นไปสักระยะหนึ่งก่อน เพราะดูราดราวแล้วเห็นทีเขาจะมีคู่แข่งอีกหลายคน บางทีเรื่องนี้อาจจะทำให้เขาได้เปรียบหนุ่มๆเหล่านั้นก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นนายเวคิน เจ้าของภูตะวัน มันตรารีสอร์ท หรือปลัดหนุ่มคนใหม่ และอาจจะรวมถึงหนุ่มรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยคนนั้นด้วย เขาจะปล่อยเธอให้เข้าใจผิดไปสักพักคงไม่เป็นไร ภสุวัฒน์คิดอย่างผู้ชายเห็นแก่ตัว และหวงผู้หญิงของตัวเอง
To be continue…
************************************
อร๊ายยย! อยากโดนพี่วัฒน์ทำโทษษษษษษษษ 55555
แล้วเจอกันในตอนใหม่ที่มีชื่อว่า...ว้าวุ่น วุ่นรัก (1) นะคะ
รักคนอ่านทุกคนคร่า แต่เข้ามาอ่านกันเยอะๆหน่อยสิคะ
คนเขียนชักท้อแย้วนะ อิอิ
ขอบคุณมากๆๆค่ะ จุ๊บๆๆๆๆ
ความคิดเห็น