คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : เคลียร์เรื่อง : Dunya - Anima & Pray [เมนวันเดอเรอร์]
ประทับตรารับงานที่นี่
วิจารณ์ให้
วิจารณ์โดย เมนวันเดอเรอร์
สวัสดี ข้า เมนวันเดอร์เรอร์ นี้เป็นงานวิจารณ์ชิ้นแรกของข้า
ข้าจะไม่ชมงานเจ้าหรอกนะ เพราะสโลแกนข้าคือ \"ปากหวานจะตอแหล สันดานแย่แต่จริงใจ\"
ข้าวิจารณ์งานไม่เหมือนใคร ข้าคิดไงข้าก็บอกไปตรงๆ
ข้าคงโกหกเจ้าไม่ได้หรอกว่า งานเขียนของเจ้าแปลกใหม่ เพราะข้าเคยอ่านแนวนี้มาแล้ว
ชื่อเรื่อง ข้าคิดว่ามันไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไร เพราะอะไรข้าไม่รู้แต่มันออกจะน่าเบื่อสำหรับข้า
เอามือของเข้าออกมาให้ข้าสิ แปะ!! ข้าขอตีมือหนึ่งทีแรงๆ เจ้าอย่าเอา "นิสัยเขียนการ์ตูน" มาใช้กับงานเขียนนั้นเป็นข้อบกพร่องชิ้นใหญ่ของเจ้า ข้าเองก็อาร์ต(อาร์ตขนาดแท้ ไม่ใช่แค่มังงะ) ถึงได้รู้ทันทีที่เปิดเรื่องมา เพราะนั้นเป็น "ความเคยชิน" สำหรับพวกเราๆ ทำให้มองข้ามจุดเล็กๆที่สำคัญไป จุดนี้แหละที่เป็นเหมือน"รอยขาด"ที่ทำให้นิยายเจ้าไม่สมบูรณ์ อ่านแล้วให้ความรู้สึก เหมือนนิยายโดนหนูแทะ
เริ่มจาก ชื่อเรื่อง ข้าคิดว่ามันไม่ค่อย น่าสนใจอาจเพราะมันมีภาษาอังกฤษอะมั้ง
เพราะเจ้าเลือกใช้ วิธีบรรยายแบบเดี่ยวของตัวเอก ทำให้เกิดจุดอันตรายหลายแห่ง
1 ในเมื่อนางเอกคิดคนเดียว ย่อมไม่รู้ความคิดคนอื่น เพื่อความเป็นธรรมชาติ เจ้าต้องให้นางเอกแกล้งโง่บ้าง เช่นข้อมูลส่วนนอก เรื่องยิบย่อยที่คนพื้นเมืองเท่านั้นที่รู้ ถ้าเจ้าอยากบอกควรนำตัวละครอื่นมาเชื่อม ไม่ใช่ตัวเอกรู้เอง (ตอนหลังๆเจ้าเริ่มทำได้ดีขึ้น) บรรยากาศที่บรรยาย จริงอยู่ว่าใครจะนั่งมองทิวทัศน์ ตลอด 24 ชั่วโมง จับตาดูนั้นนี้ อันไหนที่จะโยงไปสู่ฉากอื่น ปมของเจ้าก็ใช่มัน สะดุดตาตัวเอกบ้าง
2 การผูกปม การต่อประโยค หลายครั้งที่ข้าอ่านแล้วรู้สึกเหมือนตัวเอกพูดคนเดียว(แบบพูดเองเออเอง) เจ้าควรจะหามุกหักมุม แบบทำเป็นไม่รับมุก ตามมุกไม่ทัน เพราะคนเราจริงๆไม่ได้ตามความคิดเพื่อนทุกครั้งหรอกจริงไหม มันขัดใจข้าตรง เซซิล รู้ทันนางเอกไปสะหมด คือ ถ้าเจ้าอยากให้เซซิลเป็นคนอ่านสีหน้าสถานการณ์เก่ง แน่นอนว่าคนอย่างนี้ไม่พุดอะไรโต้งๆให้รู้หรอก แต่จะพุดบอกเป็นนัยให้คิดได้หลายแบบ
ถ้าเจ้าอยากสร้างปม เจ้าวครให้ตัวเอกฉุดใจคิด หรือเน้นย้ำในจุดๆนั้น เพื่อยั่วอารมณ์คนอ่าน นะเออ
3 พอตเรื่อง ตีมืออีกที(เอานิสัยเขียนการ์ตูนมาใช้อยู่เรื่อย) มันจะไปเร็วๆแบบสลับฉากคล้ายกับการ์ตูน ทำให้เรื่องเจ้าขาดอารมณ์ ช่วงแรกๆดูเหมือนเจ้าขี้เกียจเขียนนะ มันผ่านไปแวบๆ เรื่องเร็วกระชับดี และมีอะไรโผล่มาให้เงิบทีเดียว เช่น ตอนนางเอกตื่นขึ้นมาบอกยาประหลาด มันประหลาดยังไง? เจ้าน่าจะบอกด้วย คนบ้าที่ไหนตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่ายาประหลาด วันส่งแสงวิ๊งๆว๊าวๆ หรือมีเสียงกรีดร้องประหลาดๆ บอกนางเอกหรอไง และอีกตอน จู่ๆมาบอกว่ามีพลังทำให้น้ำเย็น เอ้าเงิบหนักไปเลย เจ้าไม่เกรินบอก ก่อนว่าตัวเองรู้สึกว่าตัวเองแตกต่างจากคนอื่นนิดๆ เล่นมาก็บอกทำได้ มาเฉลยเอาตอนต่อมา
4 อย่าศัพท์เฉพาะทางมาเล่นบ่อยนัก(ข้าเตือนเจ้าด้วยความหวังดี) ถ้าเจ้าใจเล่นจริงๆก็ขยาย คำต่อท้ายไปด้วยเลยจะได้อ่านลื่น เพราะคนอ่านทุกคนไม่ได้เล่น RPG หรืออ่านมังงะเรื่องเดียวกันกับเจ้าทุกคนหรอกนะ คิดถึงหัวอกคนที่เข้าใจอะไรยากๆด้วย
บอกตรงๆ ที่อ่านมา ตอน 7 น่าอ่านมากกว่าตอนไหนๆ เพราะมันมีอารมณ์และความรู้สึกละมั้ง(ว่าเอาเอง)
เตือนอย่างหนึ่ง ว่าอย่าฝืน เจ้ากำลังพยายามทำให้เรื่องนี้ออกมาสวยหรูโดยที่ลืมอารมณ์ตัวของเจ้าเอง จงเชื่อมั่นในตัวละครละเรื่องราวของเจ้า อย่าให้คำติชมมาทำให้ความเป็นธรรมชาติในตัวเจ้าหมดไป จนกลายเป็นนิยายพื้นๆที่หาได้ตามท้องตลาด
เอาละข้าขอจบการวิจารณ์เพียงเท่านี้ (นิกซ์เหนื่อยพิมพ์แย่)
จำไว้ว่า บทนำ จนถึงหน้า 2 เป็นเสมือนป้ายโฆษณาบนทางด่วน จงทำมันให้ดีแล้วดึงดูดผู้คนที่อ่าน แล้วงานของเจ้าจะประสบผลสำเร็จ
ขอบคุณที่ใช้บริการ
เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคำวิจารณ์จะเป็นประโยชน์ต่อเจ้า
เมนวันเดอร์เรอร์
(ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีทุกอย่าง แต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้)
ความคิดเห็น