คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [SF] Sexy fur GV on stage
Sexy fur GV on stage
Part// GV baby
เด็กชายตัวเล็กอายุ 7ขวบกำลังนั่งม้านั่งตัวเตี้ยๆใบหน้าส่อแววน่ารักตั้งแต่เด็กนั้นกำลังชะเง้อคอมองรถประจำทางที่แวะเวียนมาจอดป้ายรอรถไม่ได้ขาดและเวลาเดียวกันของทุกวันเด็กชายแก้มแดงเหมือนผลแอปเปิ้ลจะมานั่งรอใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ
รถผ่านไปคันแล้วคันเล่า…แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่รอคอยมาถึงเสียทีแต่เด็กน้อยกลับไม่ยอมถอดใจทั้งๆที่ตรงข้ามกันคือสนามเด็กเล่นที่มีเด็กๆวัยเดียวกันวิ่งเล่นเจื้อยแจ้วด้วยความสนุกสนาน แต่เด็กชายทำได้แค่มองแล้วก็มอง เท้าเล็กๆสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ป๊ะป๋าซื้อให้เมื่อครั้งไปเที่ยวในเมืองถูกเจ้าตัวน้อยใช้เขี่ยพื้นดินวาดไปมาจนเป็นรูปภาพเด็กน้อยถือลูกโป่งกับเด็กชายตัวสูงโย่งอีกคนที่เจ้าตัวเรียกติดปากว่า
‘พี่ชาย’
“พี่ชายฮะ!”
ทันทีที่รถประจำทางหยุดนิ่งพร้อมกับภาพผู้โดยสารคนสุดท้ายเดินลงมา กระเป๋าเป้สะพายไหล่ข้างเดียวพร้อมๆกับเสื้อนักเรียนหลุดลุ่ยออกจากขอบกางเกงมันดูเป็นชุดนักเรียนที่ไม่เรียบร้อยเอาซะเลยแต่ทำไมเด็กน้อยอีกคนถึงได้ยิ้มกว้างมองพี่ชายตัวโตอย่างภาคภูมิใจและยืนขึ้นอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็น’พี่ชาย’ที่ตัวเองมานั่งรอตั้งนานสองนานกำลังข้ามถนนมาฝั่งเดียวกัน ใบหน้าคมส่อแววรำคาญพร้อมกับจี๊ปากเล็กน้อยยืนกอดอกมองเด็กชายด้วยเบื่อหน่าย อะไรจะขยันมารอเขาทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้
“ไม่มีการบ้านหรือไง” ถามคำถามเดิมๆกับเด็กน้อยที่เต้นโหยงข้างๆด้วยความอารมณ์ดี
“ทำเสร็จแล้วฮะ” แล้วเด็กน้อยอารมณ์ดีก็ตอบคำถามเขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ
“ทำไมวันนี้พี่ชายเลิกเรียนช้าจังฮะ แทมินมารอตั้งนานแนะ”เด็กน้อยบอก
“ฉันขอให้นายรอหรือไง?”
แม้ว่าพี่ชายข้างๆจะทำน้ำเสียงไม่น่าฟังใส่หรือรำคาญแล้วไล่ไปให้พ้นๆแต่สุดท้ายเด็กก็คือเด็ก แทมินไม่รู้จักหรอกว่าคำว่า ‘รำคาญ’ ของพี่ชายหน้าตาเป็นยังไงเมื่อถึงบ้านแทนที่เจ้าหนูแทมินจะได้วิ่งตามเข้าไปในรั้วบ้านใหญ่เหมือนอย่างเคยแต่พี่ชายตัวสูงกลับปิดประตูใส่หน้าเขาจนร่างเล็กยืนทำปากยู่
“พี่ชายฮะ…แทมินยังไม่ได้เข้าไปเลย”
เด็กน้อยบอกมือเล็กๆจับซี่ลูกกรงพร้อมกับเขย่าแรงๆหวังจะให้พี่ชายที่ยืนกอดอกทำหน้านิ่งเปิดประตูให้บ้าง
“บ้านของนายอยู่นู่น…กลับไปเลย” ชายหนุ่มบอกเขาเบื่อหน้าน้องเล็กตรงนี้เต็มทน เดินหนีเข้าบ้านแม้จะมีน้ำเสียงอ้อนวอนตามหลัง เขาไม่ได้สนใจและไม่ใส่ใจเจ้าเด็กชายอายุ 7ขวบที่ตามติดเขายังกับตังเม
ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวเขาเปิดไฟและเปิดแอร์ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อย มือหนาเสยผมไปด้านหลังพร้อมกับพ่นลมหายใจแรงๆ เขาชื่อ ชเวมินโฮ อายุ 15 เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วเมื่อครอบครัวของเด็กชายลีแทมินย้ายมาเป็นเพื่อนบ้านด้วยความน่ารักของเจ้าเด็กนั่นคุณแม่ของมินโฮเลยเอ็นดูยิ่งกว่าใครๆชวนมาเล่นบ้านบ่อยๆจนเจ้าหนูนั่นติดเขา แรกๆก็อยากเล่นด้วยอยู่หรอกแต่เจ้าหนูลีแทมินขี้แงหนำซ้ำยังร้องไห้เก่งกว่าใครๆ วันเกิดเมื่ออายุ 12 ขวบของเขาพังไม่เป็นท่าเพราะแทมินเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหอมแก้มเขา และหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยคิดจะอยากจัดงานวันเกิดและชวนเจ้าเด็กนั่นมาอีกเลย
มินโฮช่างเป็นเด็กหนุ่มอายุ 15 ที่ยากลำบากและทรหดที่สุดในชีวิต เขาซึ่งเป็นฮีโร่ในสายตาของเด็กน้อยลีแทมิน อะไรกันนักหนาที่เจ้าเด็กนั่นตามติดชีวิตเขายิ่งกว่าอะไร เขาเบื่อเสียงเล็กๆที่คอยเรียก ‘พี่ฮะ’ มันน่ารำคาญเอามากๆไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหนเมื่อไหร่ก็ตาม ทันทีที่เสียง ‘พี่ฮะ’ เกิดขึ้นเจ้าเด็กน้อยตัวขาวๆแก้มป่องๆปากแดงก็จะปรากฏกายรอยยิ้มที่น่ารักนักหนานั้น จะตามมินโฮไปทุกที่ เอาเป็นว่า…..
เห็นมินโฮที่ไหนเห็นแทมินที่นั่นเลยดีกว่า
แต่วันนี้เขาอารมณ์ดีแต่หัววันเพราะเจ้าเด็กนั่นถูกเขาไล่กลับบ้าน ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะรีบคว้ากระเป๋านักเรียนพร้อมกับสิ่งหนึ่งที่ยืมมาจากเพื่อนร่วมชั้นที่โรงเรียน
แผ่น DVD 3 แผ่นหน้าปกปรากฏภาพชายหญิงที่แสดงท่วงท่ากามารมณ์ต่างๆไม่ว่าสีหน้าและท่าทางของเจ้าหล่อนนั้นเร่งเร้าให้เด็กหนุ่มจับแผ่นใส่เครื่องเล่นโดยเร็วทันทีที่ปล่อยให้แผ่นนั้นเริ่มหน้าจอทีวีขนาดใหญ่ภายห้องนอนที่สงบเงียบนั้นก็ปรากฏภาพโดยมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเป็นผู้ดำเนินเนื้อเรื่อง เรื่องราวเหล่านั้นล้วนสื่อเนื้อหาทางเพศโดยไม่มีเซ็นเซอร์ เลือดในกายเด็กหนุ่มอายุ 15 ฉีดพล่าน ดวงตาคมจับจ้องชายหญิงทั้งคู่เขม็ง มือหนาค่อยๆรูดซิบกางเกงนักเรียนตัวเองลงเพียงนิดเดียวและตามด้วยบ็อกเซอร์ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็รู้ว่าบางสิ่งที่มันกำลังเกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง มือหนาคว้าส่วนสำคัญตัวเองเอาไว้พร้อมกับจินตนาการตามภาพที่เจ้าตัวเรียกมันว่า
‘AV’
“อ้าวหนูแทมินทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ละลูก”
เด็กน้อยนั่งกอดเข่ารอพี่ชายตัวสูงอยู่หน้าบ้านรีบลุกขึ้นและปัดเศษดินที่เปื้อนกางเกงตัวเองทิ้ง ก่อนจะก้มหัวแสดงความเคารพแบบที่หม่ามี๊สอนบ่อยๆ
“แทมินรอพี่ชายฮะ”
คุณนายชเวหน้าคิ้วขมวดอยู่ชั่วครู่ก็เมื่อพักใหญ่ๆเจ้าลูกชายตัวดีของเธอพึ่งจะกลับเข้ามาในบ้านหลังจากเอ่ยทักทายมารดาของตัวเองเสร็จชายหนุ่มก็ขึ้นไปด้านบนแล้วเก็บตัวเงียบ สงสัยว่าเด็กน้อยแทมินคงจะมานั่งรอพี่ชายของตัวเองอยู่นานแล้วเป็นแน่
“พี่มินโฮกลับมาถึงบ้านแล้วนะลูก…เข้ามาก่อนเร็วโถดูซิมินโฮนะมินโฮปล่อยให้น้องนั่งรอ”
ว่าพลางตำหนิไปถึงลูกชายที่กำลังนอนตากแอร์สบายอยู่บนห้อง
“คุณป้าฮะ แทมินขึ้นไปหาพี่มินโฮได้มั้ยฮะ?”
เด็กน้อยเอ่ยถามตาใสทันทีที่ได้รับอนุญาตดวงตากลมโตเป็นประกายพร้อมกับริมฝีปากฉีกยิ้มน่ารักจนคนมองอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้
‘น่ารักจังเลยน้า ลีแทมิน’
เด็กน้อยค่อยๆเดินขึ้นไปตามชั้นบันไดของบ้านโดยที่มือเล็กๆก็จับราวบันไดเอาไว้มั่นดวงตากลมโตจ้องมองไปยังประตูห้องที่ตัวเองจำได้ขึ้นใจ เมื่อถึงหน้าห้องเด็กน้อยก็เคาะประตูปากแดงๆเอ่ยเรียกพี่ชายเสียงเบา
“พี่ชายฮะ?”
รออยู่นานพี่ชายที่เรียกอยู่นั้นก็ยังไม่เปิดประตูออกมาเสียที เด็กน้อยจึงเปิดประตูเข้าไปเหมือนอย่างเคยภายในห้องมีเสียงแปลกๆเด็กน้อยมองเข้าไปด้านในเท้าเล็กๆก็ก้าวเข้าไปด้านในเพื่อตามหาพี่ชายตัวสูง
“พี่ชายฮะ…แทมินเข้าไปนะฮะ”
“อะ….อา…..ซี้ดดด…อา….”
เสียงครางกระเส่าของพี่ชายที่เด็กน้อยได้ยินดวงตากลมโตสอดส่ายหาพี่ชาย ร่างสูงของพี่ชายนอนแผ่บนเตียงโดยที่ฝ่ามือนั้นยังขยับบางสิ่งบางอย่างเพื่อปลดปล่อยสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในกายออกมามินโฮไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากส่วนสำคัญที่กำลังรอการปลดปล่อย
“พ…พี่ฮะ…”
เด็กน้อยแทมินค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ข้างเตียงดวงตากลมมองสิ่งที่พี่ชายกำลังทำอย่างสงสัย ไม่ทันไรปากกลมๆก็ยู่เข้าหากันเมื่อภาพบนจอทีวีขนาดใหญ่คือผู้หญิงทรงโตที่กำลังควบร่างกายของผู้ชายด้านล่างอย่างเมาส์มันส์แทมินไม่เข้าใจในสิ่งที่เห็นแต่ที่จำได้ลางๆคือไอ้ตรงนั้นที่เจ้าตัวเรียกว่า ‘จุ๊ดจู๋’ มันกำลังตั้งเด่เหมือนกับของพี่ชายเลย
“เฮ้ย! แทมิน!”
ทันทีที่มองเห็นน้องตัวเล็กกำลังยืนจดจ้องจอทีวีอย่างสนใจคนเป็นพี่ก็รีบเด้งตัวขึ้นจากเตียง ทั้งตกใจเมื่อเห็นน้องตัวเล็กเข้ามาในห้องโดยไม่ให้สุ้มเสียง เป็นเวลาปกติมินโฮคงจะหงุดหงิดและตวาดเจ้าเด็กคนนี้ไปแล้ว แต่เวลานี้เขากลับพูดไม่ออก ทุกอย่างมันจุกคอไปหมดไหนจะส่วนล่างไหนจะน้องและไหนจะจอทีวี
“พี่ฮะ…จุ๊ดจู๋”
“ออกไป!!! ใครบอกให้นายเข้ามาออกไปซะ!!!” อยู่ๆมินโฮก็ตวาดน้องตัวเล็กไปซะแบบนั้น เด็กน้อยทำท่าตกใจเมื่ออยู่ๆพี่ชายก็ตะโกนใส่ตัวเองแบบนั้น เท้าเล็กๆรีบวิ่งออกจากห้องพี่ชายโดยไว
“โอ๊ย!! บ้าเอ้ย จะเข้ามาทำไมตอนนี้วะ!” ชายหนุ่มสบถอย่างอารมณ์เสีย เด็กน้อยเข้ามาขัดจังหวะในการปลดปล่อยเป็นรอบที่สามแล้วเสียงร้องไห้ออกไปแบบนั้นละไม่นานแม่เขาต้องขึ้นมาตามแน่ๆ
“ชเวมินโฮ!!!” นั่นไง
“บ้าชิบ!” คิดไม่ทันเสร็จเสียงคุณนายชเวก็ชัดเจนขึ้นมา คงจะเห็นหลานชายสุดที่รักวิ่งร้องไห้ลงไปด้านล่างนั่นแหละวันนี้วันซวยอะไรของเขานะ บ้าจริง!
เด็กน้อยลีแทมินสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของชเวมินจีซึ่งคุณนายเองก็ทำตาเขียวใส่ลูกชายตัวจริง ชเวมินโฮยืนเกาหัวแกรกๆด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ทำอะไรน้อง”
“ยังไม่ทำอะไรซักหน่อย ร้องเองต่างหาก” เขาตอบไปแบบนั้นแต่ก็แอบหวังว่าเจ้าเด็กคนนี้จะไม่พูดในสิ่งที่พึ่งเจอมาเมื่อครู่
“ไหนบอกป้าซิลูกพี่มินโฮทำอะไรหนู” เขย่าอ้อมกอดถามเด็กน้อยที่สะอึกสะอื้นไม่หยุด เสียงร้องไห้ของหนูแทมินทำให้คนทั้งบ้านแทบใจสลาย แทมินเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆชอบยิ้มอย่างอารมณ์ดีในทุกๆวันนอกจากชเวมินโฮแล้วไม่เคยมีใครเลยที่พรากรอยยิ้มไปจากใบหน้าหวานนี้ได้
“ฮึก…..พี่มินโฮว่าแทมินฮะ”เจ้าตัวน้อยตอบก้มหน้างุดๆไม่ยอมมองหน้าพี่ชายใจร้าย
“ทำไมถึงต้องดุน้อง แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าพูดกับน้องดีๆหนูแทมินยังเด็กนี่แม่สอนเราไม่เคยจำเลยใช่ไหม”
“แม่ครับ เจ้าเด็กนี่เข้ามาในห้องผมโดยไม่ได้รับอนุญาตินี่ครับไม่ผิดหรอกที่ผมจะดุบ้าง”
มันก็จริงของมินโฮ เข้ามาโดยพลการแถมยังเข้ามาเห็นเขาทำแบบนั้นด้วย
“ฮึก…แทมินอยากเล่นกับพี่มินโฮ”
“แต่ฉันไม่อยากเล่น” สายตาของคุณนายที่จ้องกลับมานั้นทำให้น้ำเสียงแข็งกร้าวค่อยๆลดลง มินโฮมองแทมินอย่างช่างใจ ถ้าเป็นเขาโดนดุด่า โดนตวาดมาขนาดนี้เขาไม่มีทางอยู่ด้วยหรอก แต่เด็กนี่อะไรกันไม่ว่าจะทำยังไงก็แล้วแต่ยังจะทนอยู่ได้ สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่คอยโอ๋ปลอบเจ้าเด็กขี้แงคนนี้
“แทมินฟังพี่” หลังจากอุ้มเอาเด็กน้อยขี้แงขึ้นมาวางบนเตียงนอนนุ่มๆ ส่วนตัวเขาต้องนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นพยายามจะง้อเด็กน้อยแทมิน แต่ใบหน้าน่ารักที่เอาแต่สะอึกสะอื้นกลับเอาแต่เมินแม้จะพาเข้าในห้องแบบที่เจ้าตัวอยากขึ้นมาแล้วแทมินก็ไม่มีท่าทีสนใจเขา หนำซ้ำยังเอาแต่เม้มปากเขาถามอะไรหรือพูดอะไรด้วยเจ้าตัวก็เอาแต่เมิน
“ลีแทมิน”เพราะพี่ชายทำเสียงแข็ง น้ำตาที่ไหลจากดวงตากลมโตนั่นถึงไหลไม่ยอมหยุด
“โอเค ฟังพี่นะคนดี” เขาพยายามใช้น้ำเสียงนุ่มที่สุด มือหนาจับมือเล็กของน้องเบาๆและเขย่าไปมาหวังว่าจะดึงความสนใจให้น้องตัวเล็กหันมามองเขาบ้าง
“เมื่อกี้พี่ไม่ได้ดุ เข้าใจไหมครับ?”
ได้ผล น้องยอมหันหน้ามามองเขา ดวงตากลมโตนั้นแดงช้ำนิดๆ “แต่ว่าพี่ชายเสียงดัง” น้องบอก
“พี่ปล่าวเสียงดังครับ แต่แทมินเข้ามาตอน….พี่….เอ่อ….พี่…” ชายหนุ่มเม้มปากแน่นดวงตาคมก็มองดวงตาน้อง เขาพยายามที่จะคิดข้ออ้างแต่ทำยังไงก็นึกไม่ออก
“พี่ชายเจ็บหรอฮะ?” แทมินยังเด็กเกินไปจึงเข้าใจไปเองว่าที่พี่ชายทำเสียงแบบนั้นเพราะพี่ชายกำลังได้รับบาดเจ็บ
“เอ่อ….ครับ….พี่กำลังเจ็บพี่เลยโมโหมากตวาดแทมินแบบนั้นไงครับ แต่ตอนนี้พี่หายเจ็บแล้วแทมินจะหายโกรธพี่หรือยังครับ”
“หายแล้วฮะ แทมินไม่โกรธพี่ชาย” เมื่อได้ฟังเหตุผลที่พี่ชายตัวโตบอกจนหมดใบหน้าเศร้าของน้องถึงได้เผยรอยยิ้มเทวดาที่คนทั้งบ้านหลงรัก ไม่เว้นแม้กระทั่งมินโฮ เมื่อเขาได้มองนางฟ้าตัวน้อยๆชัดๆแล้วแทมินน่ารักมากๆ จนเขาเผลอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ปากแดงๆที่พูดเจื้อยแจ้วจนน่ารำคาญแต่วันนี้มันกลับอิ่มน้ำน่าบดจูบให้ช้ำ แถมกลิ่นตัวของแทมินก็หอมเอามากๆ
“หื้ออ!!พี่ฮะ” น้องประท้วงเบาๆเมื่อริมฝีปากของพี่ชายจูบย้ำตรงมุมปากเล็กเพราะความไม่ชินที่ถูกจูบเอาๆแบบนี้แทมินจึงดันใบหน้าพี่ชายออก
“แทมินน่ารักมากรู้มั้ยครับ” มินโฮผละออกมาถาม น้องตัวเล็กนอนมองตาแป๋วเขาไม่เข้าใจหรอกว่าสิ่งที่พี่ชายกำลังทำโดยการผลักร่างเล็กนอนลงบนเตียงนั้นเรียกว่าอะไร เพราะคิดอย่างเดียวว่าพี่ชายกำลังเล่นด้วยเจ้าตัวน้อยถึงยอมให้พี่ชายซุกหน้าลงบนซอกคอหอมๆ
“พี่ฮะ…”
“ไม่เป็นไรนะเด็กดี” เวลานี้ชเวมินโฮผู้ชั่วร้าย พึ่งได้ดูหนัง AV เป็นครั้งแรกและวันนี้เป็นวันแรกที่เขาช่วยตัวเองซึ่งมันเสร็จไปสามรอบเลยให้ตาย แต่ตอนนี้หลังจากอุ้มตุ๊กตาตัวน้อยตัวนี้ขึ้นมาปลอบถึงบนห้องมันกลับทำให้อารมณ์บางอย่างถูกปลุกขึ้นมาอีกน้องตัวเล็กๆนอนนิ่งให้กอดให้หอมอยู่นี้ยิ่งทำให้ชเวมินโฮอารมณ์เตลิด
“หื้อออ….พี่ฮะ…แทมิน…อือ…จั๊กจี๋ฮะ” น้องบอกเบาๆเมื่อริมฝีปากของพี่ชายค่อยๆไล่ทั่วผิวกายน้องตัวเล็กบอบบางบริสุทธิ์และสะอาดแต่ตอนนี้เขากลับกำลังละเลงสีดำลงบนตัวน้องให้น้องแปดเปื้อน ก่อนที่ความคิดชั่วช้าจะทำให้สติเขาขาดผึง เสียงโทรศัพท์จากสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดก็เรียกสติของชายหนุ่มให้กลับคืน มินโฮจัดการแต่งตัวให้น้องจนเรียบร้อยก่อนจะผละออกมารับโทรศัพท์
และหลังจากวันนั้นเขาถึงได้บอกกับตัวเองเสมอว่า สิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่านางฟ้าตัวน้อยๆอย่างลีแทมินนั้น อันตรายอย่างที่สุดเขาไม่ควรจะเข้าใกล้หรืออยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนั้นอีกเพราะบ่อยครั้งที่มินโฮทนไม่ไหวช่วยตัวเองอยู่บ่อยๆ
ก็น้องน่ะน่ารัก…..ว่าไหม?
end
ความคิดเห็น