คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : SF :: 0718
0 7 1 8
#ปีที่ 23 ขอให้เป็นปีที่ดีสำหรับน้องน้อยของเรา
#ฟิคจทม
[01]
ดวงตาคมจ้องมองร่างเล็กที่กำลังนอนตีขาอยู่บนเตียง ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ สลัดคราบนักดนตรีชื่อดังทิ้งเเละกลับมาเป็นชายหนุ่มเเสนอบอุ่น เขาเดินตรงเข้าไปหาร่างเล็กที่กำลังขะมักเขม้นเขียนหนังสืออยู่คนเดียว หัวกลมๆที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่นั้นมีที่คาดผมต้นมิ้นเล็กๆอยู่ตรงกลาง เเฟนคลับให้มาทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็นต้นมิ้นเล็กๆบนหัวของร่างเล็ก ตุ๊กตาต้นมิ้น เเละสารพัดต้นมิ้นเขียวๆจะเต็มห้องของเขาไปหมด ปล่าวเลยมินโฮไม่ได้ชอบของเหล่านี้ เป็นร่างเล็กตรงนี้ต่างหากที่ชอบ
“พี่มินโฮ?”
เตียงฝั่งขวายวบลงไปเมื่อร่างสูงทิ้งตัวลงนั่ง เเล้วก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ร่างเล็กเงยหน้ายุ่งๆของตัวเองขึ้นมามอง
“ครับ”
ร่างสูงตอบรับเเล้วก็จูบหน้าผากร่างเล็กเบาๆ ชเวมินโฮ มือกลองวงดาร์คเฮาส์ที่กำลังโด่งดังอยู่ในตอนนี้ ส่วนคนที่นอนหน้าทะเล้นอยู่บนเตียงก็คือเเฟนเด็กหมาดๆของเขา
เเทมินเป็นเเฟนคลับชอบมินโฮตั้งเเต่ยังไม่เดบิ้วท์ เริ่มจากเเฟนบอยเเล้วก็กลายเป็นบอยเฟรนไปโดยปริยาย เขาทั้งคู่อายุห่างกัน 7 ปี ครั้งเเรกที่คบกันครอบครัวของเเทมินที่มีพี่ชายเพียงคนเดียวไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจครั้งนี้ คิบอมค้านหัวชนฝา ยังไงซะน้องชายเพียงคนเดียวต้องไม่คบกับผู้ชายคนนี้เเน่
“ทำไมคุณถึงห้ามเเทมินคบกับผม”
ห้องผู้บริหารของบริษัทKM ent. ต้นสังกัดที่วงของชเวมินโฮสังกัดอยู่ หลังรู้ข่าวเงียบๆร่างสูงก็ถูกเรียกพบในทันที
“เพราะฉันไม่ไว้ใจนาย บอกตามตรง”
. ก็ไม่ใช่คุณที่คบกับผม น้องชายของคุณต่างหาก”
“ ชเวมินโฮ!”
ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นในขณะที่อีกคนโกรธจนไฟลุก ชเวมินโฮเป็นหนึ่งในนักร้องที่กำลังมาเเรง วงของเขาได้รับการสนับสนุนอย่างดีจากเเฟนคลับทั่วเอเชีย เรื่องข่าวฉาวพ่อหนุ่มมือกลองก็มีไม่ได้ว่างเว้นเช่นกัน
“กับคิมซูโฮ นายเคลียร์จบรึยัง?”
“ก็อย่างที่เห็น ผมเเถลงข่าวไปเเล้ว ไม่มีอะไรในกอไผ่เเน่นอน”
คิบอมยอมลูกตื้อของชเวมินโฮว่าที่น้องเขยในอนาคต เเล้วก็มั่นใจมากๆว่าลีเเทมินจัดการชเวมินโฮได้อยู่หมัดเเน่ๆ คิบอมนิสัยยังไงลีเเทมินก็ถอดเเบบมาไม่มีผิดเพี้ยน
“ทำไมวันนี้มาเเปลก?”
เเทมินขยับตัวให้ร่างสูงนอนลงข้างๆกัน คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด
“ไม่ใช่เเอบไปทำอะไรที่เราไม่รู้หรอ?”
“ขี้ระเเวงจังเลยนะ”
ร่างสูงว่าเเล้วก็ขยับต้นมิ้นบนหัวคนน่ารักเบาๆ
“ก็ต้องระเเวงสิ เเล้วไม่ใช่พี่หรอกหรอที่เเอบเราทำลับหลังน่ะ”
ชเวมินโฮทิ้งหัวลงบนหมอนนิ่มๆเต็มเเรง เรื่องเเบบนี้เเทมินขู่มาเป็นสิบรอบ เเล้วก็ยกขึ้นมาเป็นประเด็นได้ทุกรอบ ตั้งเเต่คบกับเเทมินครั้งนั้นครั้งเดียวจริงๆที่เผลออย่างไม่ตั้งใจ หลังจากเวิลด์ทัวร์สิ้นสุดที่เกาหลีใต้บ้านเกิดเป็นประเทศสุดท้าย ห้าหนุ่มหล่อวงดาร์คเฮาส์ฉลองกันอย่างสุดเหวี่ยงในคลับของสมาชิก เเล้วมินโฮก็เผลอไปนอนกับนางเเบบในวงการที่ถูกเชิญมาเงียบๆ เคราะห์ดีที่ต่างคนต่างสนุกไม่คิดผูกมัด ถุงยางอนามัยที่ใช้เเล้วมันถึงเกลื่อนอยู่บนพื้น คืนปาร์ตี้เเน่นอนว่าเเทมินมาไม่ได้มาด้วย ร่างบางติดสอบเเล้วคิบอมก็ห้ามนักห้ามหนาถ้าไม่ฟังกันคนที่เจ็บตัวคือชเวมินโฮเเน่ๆ วันรุ่งขึ้นร่างเล็กบุกมาถึงห้องเเล้วก็ทันเห็ทุกอย่างชัดเจนเพียงเเต่นางเเบบอกตูมไม่อยู่ซะเเล้วเหลือเพียงชเวมินโฮที่พึ่งเข้าห้องน้ำไปไม่ถึง 5 นาที เเทมินโวยวายเเล้วก็ตรงเข้าทำร้ายมินโฮในขณะที่เขาไม่มีสิทธิ์เอ่ยปากพูด
ทั้งมือทั้งฝีปาก หนักพอกัน เเละนั่นคือคำมั่นสัญญาที่เสืออย่างเขาถึงเวลาถอดเล็บ
“ทำไมนางร้ายไม่เชื่อใจพี่เลย”
คนที่ถูกเปลี่ยนสรรพนามว่าเป็นนางร้ายค่อนข้างไม่พอใจนิดหน่อยถึงได้พ่นลมหายใจยาวออกมา
“ไม่รู้”
เเทมินส่ายหน้าเเล้วก็ก้มหน้าเขียนหนังสือต่อ
“นางร้ายน่ะ ร้ายสมชื่อจริงๆนะ มือก็หนัก ปากก็ร้าย ใช้เงินก็เก่ง ขี้หึงก็ที่หนึ่ง”
“พี่มินโฮ!”
ร่างบางฉายานางร้ายวางปากกาในมือเเล้วก็นั่งขัตมาตจ้องหน้ามินโฮ
“ก็จริงไหมที่พี่พูดมาน่ะ”
“จริงไม่หมดสักซักหน่อย”
“ไอ้ที่จริงไม่หมดน่ะ ตรงไหน?”
“เรา.....เรา....โอ้ย!เราไม่รู้เเล้ว เเล้วมาชอบเราทำไมล่ะ ก็เห็นอยู่ไม่ใช่หรอว่าเราเป็นเเบบนี้ ถ้าจะเลิกกับเราก็ไปเลย”
คราวนี้ถูกหยอกเเรงไปหน่อย เเทมินถึงของขึ้น ดวงตากลมๆคลอไปด้วยน้ำใสๆ ไม่เข้าใจมินโฮเอาซะเลย ทำไมถึงได้ตั้งฉายาบ้าๆให้ก็ไม่รู้ ใช่สิที่ผ่านมาเขามันนางร้ายสำหรับมินโฮ เเถมยังน่าหมั่นไส้สำหรับเเฟนคลับของพ่อหนุ่มมือกลองเขาอีก
“นางร้ายยังไม่เข้าใจอีกหรอ ว่าทำไมพี่ถึงไม่เลิกชอบเรา”
“.............”
นางร้ายหน้ามุ่ยเเทนคำตอบ
“พี่รับเรามาเลี้ยง คิบอมคิดถูกจริงๆที่ยกเราให้พี่ ตลอดเวลาเเค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่พี่นอกลู่นอกทาง หลังจากนั้นพี่ก็อยู่ในสายตานางร้ายตลอด พี่รักนางร้ายทุกวัน ซื้อของให้เพื่อเอาใจทำทุกอย่างทำไมนางร้ายถึงคิดว่าพี่ไม่รักครับ”
คราวนี้เเทมินน้ำตาเเตกของจริง มินโฮรู้สึกผิดจริงๆที่เเหย่จนน้องร้องไห้ เขาเเค่อยากให้เเทมินไว้ใจเขาบ้าง ไม่ใช่เอะอะขู่ เอะอะขู่ ท่าจะถูกเขาตามใจมากขึ้นไปทุกทีเเล้ว
“เเล้วว่าเราทำไม”
“ก็นางร้ายไม่เคยไว้ใจพี่เลย พี่อดทนเเค่ไหนที่นางร้ายยั่วพี่อยู่ทุกวัน พี่ปล่อยให้นางร้ายบริสุทธิ์ได้ยังไงตั้งหนึ่งปี”
“เเสดงว่าพี่อยากอึ้บเราน่ะสิ”
“ใช่ พี่อยาก”
“พี่มินโฮ!~”
“เดี๋ยวเราก็ร้องเจ็บ ฟ้องคิบอมละพี่ก็เเย่เลย”
นางร้ายเริ่มยิ้มออก น้ำตาเมื่อครู่ไม่มีให้เห็นเเล้ว
“เห็นไหม งั้นต่อไปนี้ก็ช่วยเชื่อใจพี่ให้มากๆหน่อย นอกจากเราพี่ไม่มีใครเลยจริงๆ เเถมเเฟนพี่ดุขนาดนี้ใครจะกล้าหืม?”
“ให้มันจริง”
“ครับ สัญญาเลย”
“รู้เเล้วๆ เมื่อกี้เราขอโทษนะ เราไม่คิดจะเลิกกับพี่สักนิดเดียวเลย”
นางร้ายกระพริบตาหลายครั้งติดกันเหมือนจะอ้อน เอาเข้าจริงถ้าเป็นเเทมินขอ มินโฮมักจะใจอ่อนหมดทุกอย่าง
“พี่มินโฮ”
“ครับ?”
“ซื้อกระเป๋าให้เราหน่อยสิ”
นั่นไง!
“หืม? ใบเก่าพี่พึ่งซื้อให้เมื่อเดือนที่เเล้วเองนะ”
“ใบเก่าก็ส่วนใบเก่าสิ เราอยากได้ใบใหม่เเล้วอ่ะ”
บทจะงอเเงนางร้ายของมินโฮก็ไม่ยอมฟังใคร ต่อให้เเทมินบอกว่าไม่ง้อเขาเเล้ว ร้อยทั้งร้อยก็ต้องเป็นมินโฮนั่นเเหละที่จะทำให้คำขอของเเทมินสำเร็จ จะหวังคิบอมน่ะหรอ มีหวังเเฟนเขาจะถูกว่ามาอีกเเน่โดยเฉพาะเรื่องใช้เงิน เเทมินผู้มีอะไรให้ต้องจ่ายอยู่เรื่อย เดี๋ยวโทรศัพท์หาย เดี๋ยวกระเป๋าใหม่มาเดี๋ยวนั่นเดี๋ยวนี่ เเต่มินโฮก็ไม่เคยปฎิเสธเพราะทนเห็นหน้าหงอยๆนั่นไม่ได้
“ต้นมิ้นเนี่ยมันเหมาะกับนางร้ายของพี่จริงๆนะ”
“นี่อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ”
“เอ้า!....พี่ปล่าวเปลี่ยนซะหน่อย นางร้ายตัวขาวๆ นอนบนเตียงเอาเสื่อพี่มาใส่ เเถมไม่ใส่ชั้นใน คิดว่าพี่เป็นใครกันหืม?ลีเเทมิน”
“พี่ก็เป็นพี่มินโฮไง อย่าจ้องก้นเราเเบบนั้นได้มั้ย รู้สึกเหมือนพี่เป็นลุงเเก่ๆหื่นกามเลย”
เเทมินว่า เเล้วก็ก้มหน้าก้มตาเขียนหนังสือต่อ ตาเเก่หื่นกามที่ถูกว่าไปเมื่อครู่เริ่มหมั่นไส้คนสวยเข้าให้ มือหนาๆถึงสอดเข้าไปใต้เสื้อที่ปิดยาวลงมาจนถึงบั้นท้ายงอนๆ
“พี่มินโฮอย่าจับซี่~”
นางร้ายว่าเเล้วก็บิดตัวหนีฝ่ามือที่กำลังเเกล้งขยำก้นนิ่มๆ
“ของเรามันนิ่มนี่นา”
“อ๊ะ!พี่มินโฮ ปล่อยนะ...ไม่เอา...อย่าทะลึ่งสิ”
ชเวมินโฮไม่ฟังเสียงอะไรอีกเเล้ว เขาตรงขึ้นค่อมคนสวยที่ยอมจำนนเงียบๆอยู่ใต้ร่าง ใบหน้าบู่ๆกับปากเเดงฉ่ำง้ำงอ น่ากัดให้บวมอีกสักที
“ทำอะไรอยู่ครับ หนังสือนั่นสำคัญกว่าพี่หรอ?”
“ปล่าวซะหน่อย”
นางร้ายว่า เเล้วก็เอียงคอหลบเมื่อหนวดเเข็งๆตำเข้าที่ซอกคอ อารมณ์เเปลกๆมันเริ่มลามไปทั่วร่างอีกเเล้ว เเละสุดท้ายมันก็จะหยุดอยู่เเค่นี้ มินโฮไม่เคยทำอะไรเเทมินมากไปกว่านี้เลย
“พี่มินโฮ....”
“หืม?”
“ถ....ถ้าคราวนี้....เรามีอารมณ์มากๆ....อื้อ....ไม่ให้หยุดเเล้วนะ....”
นางร้ายพูดจาน่าหมั่นเขี้ยวจนถูกจูบซอกคอเเรงๆไปชุดใหญ่ ชเวมิยโฮก็ใช่จะเเข็งเเกร่งเเละอดทน เเค่เเทมินนอนเฉยๆไม่ใส่ชั้นใน ลูกชายของเขาก็พร้อมรบเต็มที่เเล้ว
“งั้นเราต้องไม่บอกคิบอมสิ”
“เเล้วถ้ามันเจ็บล่ะ?”
“เอ้า!ถ้านางร้ายเจ็บ นางร้ายก็บอกพี่สิครับ”
“อื้อ.... ไม่รู้เเหละ ถ้าเจ็บมากๆเราก็จะฟ้องคิบอม”
รู้หรือยังว่าทำไมลีเเทมินถึงได้ฉายานางร้ายจากมินโฮ นางร้ายนอนนิ่งว่าง่ายๆ ปล่อยให้มือกลองหนุ่มหล่อลงน้ำหนักมือสัมผัสไปทั่วร่างขาวเนียน นางร้ายร้องครางในบางครั้ง สัมผัสของมินโฮที่เเทมินคุ้นชิน มินโฮเริ่มเเล้วก็จบสัมผัสไปโดยที่ยังไม่ได้ทำในขั้นตอนสอดใส่ ทุกครั้งมินโฮจะคิดว่ามันพอเเล้ว เขาไม่ได้กลัวคิบอมอย่างที่ปากพูด เเต่เพราะรักร่างน้อยนี้มากเหลือเกินอยากจะถนอมจนกว่าเเทมินจะเรียนจบเเละพร้อมจะเป็นของเขาอย่างเเท้จริง
นางร้ายนอนตัวเเดงเสื้อเชิ้ตหลวมๆถูกรื้อขึ้นไปม้วนไว้บนหน้าอก กายท่อนล่างที่ปราศจากผืนผ้าบดบังช่างน่ารักน่าถนุถนอมเหมาะกับเจ้าตัว เรียวขานางร้ายก็สวยเหลือเกิน ผิวก็นุ่ม ตั้งเเต่โคนขาลงไป ริมฝีปากของมินโฮจูบซ้ำเเล้วซ้ำเล่าสร้างรอยเเสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว
“พี่มินโฮ อย่าเเกล้งซี่~”
น้องว่าเเล้วก็อ้าขากว้างกว่าเดิม
“เด็กเเก่เเดด”
“พี่มินโฮ”
ร่างน้อยโน้มตัวคนพี่ลงมาจูบ ทั้งหยอกเย้าทั้งเเลกลิ้นเพื่อหวังจะให้คนพี่ทำตามที่ตัวเองขอ
“เร็วๆซี่”
“ครับๆ ใจร้อนจังเลย นางร้ายเนี่ย”
“อ่า....อื้อ.....”
ทันทีที่ฝ่ามือหนาเเตะต้องกายน้อยๆของนางร้าย ร่างผอมบางหยัดกายขึ้นราวกับจะหลุดลอยออกจากเตียงนอน เเต่มือหนาของมินโฮที่ยึดร่างนางร้ายไว้ทำให้รู้ว่าผู้ที่จะปลดปล่อยให้นางร้ายโบยบิยคือเขาคนเดียว
“พี่มินโฮ”
เเทมินครางอ้อนซ้ำเเล้วซ้ำเล่า ริมฝีปากของมินโฮช่างเป็นตัวกระตุ้นได้ดีจริงๆ เเทมินร้อนไปทั้งตัวเเละพร้อมระเบิดอารมณ์อย่างเต็มที่ หน้าอกเล็กถูกดูดซ้ำอย่างหมั่นเขี้ยว
“อา.....เเทมิน....”
ร่างสูงเองก็ข่มอารมณ์เป็นอย่างมาก เสียงของเเทมินที่ร้องเรียกอยู่ข้างหูก็ช่างกระเส่าจนไม่อยากอดทน
“พี่มินโฮ....เรา....อื้อ....เราไม่ไหวเเล้ว...อ๊า!”
จังหวะที่มินโฮเร่งฝ่ามือ คนสวยกระตุกร่างน้อยๆเเล้วอะไรต่อมิอะไรก็เลอะเต็มฝ่ามือมินโฮไปหมด ร่างสูงหัวเราะเเล้วก็ยืดตัวขึ้นมองนางร้ายที่นอนหอบหมดฤทธิ์
“เป็นไงครับ?”
“เหนื่อยฮะ”
นางร้ายบอก ปากเเดงยิ้มหวาน
“เหนื่อยตรงไหน ไม่ใช่พี่หรอเหนื่อย นางร้ายนอนเฉยๆเองนะ”
“ก็เหนื่อยอ่ะ”
นางร้ายว่าเเล้วก็ดึงมือคนพี่เข้ามาดูคราบของตัวเองใกล้ๆ ปลายลิ้นนุ่มๆของน้องค่อยโลมเลียจนทั่วฝ่ามือของหนุ่มมือกลอง
อา....ให้ตาย เเทมินจะยั่วเขามากไปเเล้ว
“นางร้าย...อา...ถ้าพี่ทนไม่ไหว อย่าโทษกันนะ”
“อื้อ...”
นางร้ายดูดนิ้วของเขาจนเเก้มยุบลงไปทั้งสองข้าง เสียงริมฝีปากของนางร้าย ท่าทางของนางร้าย เเววตาของนางร้ายร้ายสมชื่อ
เเทมินกำลังกลั่นเเกล้งให้มินโฮเป็นบ้า
“เร็วครับ จัดการให้หน่อยคนเก่ง”
มินโฮดันตัวนางร้าย ให้นั่งทับหน้าท้องเเข็งเเรงของตัวเอง เเล้วก็ปลดเข็มขัดลง ที่เหลือก็จะเป็นหน้าที่ของเเทมิน
“อา....ทำไมมันเเข็งเเบบนี้ล่ะ”
เเทมินว่า ในขณะที่มือนุ่มๆก็ลากผ่านเนื้อผ้าที่มีบางอย่างผงาดอย่างเเข็งเเกร่งอยู่ใต้นั้น
“เร็วๆครับ พี่จะระเบิดอยู่เเล้ว”
“ระเบิดใส่ตรงไหนล่ะ?”
เเทมินเเกล้งถาม ทั้งที่รู้อยู่เเล้วว่ามินโฮชอบเเบบไหน ตรงริมฝีปาก ใบหน้า หน้าท้อง เนื้อก้นนิ่มๆ หรือในปาก เเต่วันนี้เห็นทีคงจะเป็นอย่างหลัง
“อ้าปากครับ!”
นางร้ายรับคำอย่างว่าง่าย เเล้วก็จัดการให้ร่างสูงอย่างไม่ต้องเอ่ยคำสั่งต่อไป
“พี่มินโฮเห็นโทรศัพท์เรามั้ย?”
นางร้ายที่พึ่งนอนไปตอนบ่ายสองเเล้วตื่นอีกทีตอนหนึ่งทุ่ม เรียกถามมินโฮที่ยังงัวเงียอยู่ใต้ผ้าห่ม
“หืม?....เราลืมไว้ไหน”
“ไม่รู้อ่ะ”
นางร้ายว่า เเล้วก็เดินลากสลิปเปอร์หัวโตๆออกไป
“อยู่ไหนเนี่ย?”
เเทมินเดินไปเปิดไฟเเล้วก็เดินหาจนทั่วห้อง เเต่ก็ไม่เจอสักที
“พี่มินโฮเรายืมโทรศัพท์นะ”
เเทมินไม่รอฟังคำตอบ เพราะกว่ามินโฮจะตอบก็อีกตั้งนานเเล้วรายนั้นก็ไม่รู้ว่าตื่นหรือยังด้วย
0718
เเทมินจำได้ขึ้นใจ มันเป็นวันเกิดของเเทมิน เเล้วมินโฮก็บอกไว้ว่าจะเอาวันเกิดเเฟนมาตั้งเป็นรหัสปลดล็อกโทรศัพท์ หน้าจอสัมผัสของสมาร์ทโฟนสว่างขึ้นเมื่อร่างเล็กใส่รหัสที่ถูกต้องลงไป
รอยยิ้มหวานกว้างๆเมื่อเห็นรูปหน้าจอเป็นรูปของเขาตอนหลับ
“พี่มินโฮทะลึ่ง”
เเทมินว่า เพราะรูปนี้มันคือรูปตอนที่เเทมินกับมินโฮเริ่มอะไรๆพร้อมกัน เเล้วเเทมินก็เผลอหลับไปก่อน รอยรักสีเข้มๆติดตั้งเเต่หน้าอกเรื่อยลงไปจนถึงร่องสะโพก น่าเกลียดชะมัดเลย
เอ๋??.......
ข้อความเเจ้งเตือนถึงเบอร์ที่ไม่ได้รับสาย เเละข้อความจากโปรเเกรมเเชทต่างๆรุมเข้ามาจนมือถือในมือสั่นเหมือนจะระเบิด
ข้อความเเปลกๆที่ทำนางร้ายขมวดคิ้วยุ่ง พอเปิดดู นางร้ายก็ได้เเต่หัวเราะหึๆในใจ เขาจะไม่โวยวายเหมือนเมื่อก่อน เขาจะค่อยๆถามคนที่นอนขี้เซาอยู่บนเตียง เเละเขาจะนับหนึ่งถึงสิบเลยเวลาที่คุยกับพ่อหนุ่มมือกลอง
1
“พี่มินโฮมาดูอะไรนี่สิ”
2
นางร้ายเดินหน้าเครียดเข้าไปหาร่างสูงเเล้วตลบผ้าห่มออก คางมนเกยไว้ตรงหน้าอกเเล้วก็อ้อนเหมือนที่ทำเป็นประจำ
“ดูสิ!”
3
นางร้ายหันหน้าจอมือถือใส่หน้ามินโฮ พ่อหนุ่มมือกลองคนขี้เซาขยี้ตาด้วยความเเสบตา
“อะไรครับ?”
4
“คิมซูโฮส่งข้อความมาหาพี่เเหละ เเถมยังคาคาโอมาด้วย”
5
“ยังไม่พอเลย นี่ดูสิ หมอนี่โทรหาพี่ตั้ง 5 สายเชียวนะ ไม่รู้สำคัญอะไรนักหนา”
6
“พี่ไม่ตอบเขาไปบ้างล่ะ”
มินโฮรับโทรศัพท์จากมือคนสวย ตั้งเเต่ท้ายทอยจนถึงกลางหัวรู้สึกเหมือนร้อนเเปลกๆยิ่งสายตาของเเทมินที่มองมา ถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูละก็ นางร้ายคงเเปลงร่างเป็นนางมาร
7
“ทำไมเเฟนพี่ไม่ตอบไปล่ะครับ”
“เอ๋ พี่จะให้เราตอบหรอ?”
“อื้ม....นางร้ายเป็นเเฟนพี่ อยากทำอะไรก็เชิญเลยครับ”
“เยี่ยมที่สุดเลยชเวมินโฮ!”
8
นางร้ายยิ้มเย็นเเล้วก็ถ่ายรูปทั้งตัวเขาเเล้วก็ชเวมินโฮที่ยังเกือบเปลือยทั้งคู่ รอยรักที่เล่นสนุกเมื่อครู่ยังติดอยู่ที่คอกับหน้าอกของมินโฮเลย
9
“นางร้ายนี่ร้ายสมชื่อจริงๆ”
มินโฮเอ่ยชมเเล้วก็ดึงตัวเเทมินลงมากอด เเล้วก็เกือบจะไม่จบอยู่เเค่กอด เพราะไม่นานหลังจากนางร้ายส่งรูปร่างน้อยปริศนาที่กำลังนอนซบกับมินโฮไปให้คิมซูโฮเเล้ว ฝ่ายนั้นก็โทรมาอย่างไวเลย
10
“ชักไม่เชื่อเเล้วสิว่าพี่กับคิมซูโฮอะไรเนี่ยเเค่ร่วมงานกัน”
“โธ่....เเทมิน”
“พี่อยู่เงียบๆเลย”
“ครับ”
10.1!
“อา.....พี่มินโฮ อะ....อื้อ....บะ....เบาๆฮะ อ๊ะ! ยะ...ยกขาหรอฮะ...อะ...อื้อ...มะ...มันลึกฮะ”
มินโฮตาโตเเล้วก็มองเเทมินอย่างงงๆ เเต่พอเห็นว่าร่างเล็กตั้งใจครางใส่โทรศัพท์เขาก็เข้าใจเเล้ว
เเสบ!
มินโฮหยิกขานางฟ้าอีกทีเพราะหมั่นเขี้ยว
“อ๊า!....พี่มินโฮ ดีฮะ....อื้อ....”
เสียงครางของนางร้ายทำให้มินโฮเริ่มจะมีอารมณ์ มือหนาค่อยๆลูบไปตามสะโพกกลมๆเเล้วบางจังหวะก็เเกล้งบีบให้อีกคนสะดุ้งเล่นๆ
“ทนฟังได้ขนาดนี้ก็โคตรหน้าด้านเลย”
เเทมินว่าเเล้วก็โยนโทรศัพท์ของมินโฮไว้ข้างๆเตียง เคราะห์ดีที่ไม่โดนหัวมินโฮเข้า นางร้ายที่เริ่มกลายเป็นนางมารทีละนิดยิ้มมุมปาก เเล้วก็ปีนลงจากเตียงเพื่อไปหาโทรศัพท์ตัวเองต่อ
“ไปไหนครับ?”
“ปล่อยเลยเราจะไปหาโทรศัพท์”
“ปล่อยไปไหน นางร้ายมาครางใกล้พี่ๆทำพี่ตื่น นางร้ายต้องรับผิดชอบ”
“ไม่เอาอ่ะ”
นางร้ายบู้ปากเเล้วก็เตรียมถอยหนี เพราะสีหน้าเเละสายตาของชเวมินโฮไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย
“เเทมิน”
“พี่มินโฮ....ไม่เอานะ พรุ่งนี้เข้าบริษัทเเต่เช้าไม่ใช่หรอ?”
“หืม? เเล้วยังไงครับ”
“ก็ไม่ให้อึ้บไง”
“ก็ไม่ได้อึ้บ เเต่ให้ช่วย”
“ทะลึ่ง!”
นางฟ้าหน้าเเดงตอนที่ถูกมือของมินโฮดึงไปจับลูกชายของเขาเอาไว้
..............................................................................................................................
จบครึ่งเเรก
สวัสดีทูมินเเละเเฟนฟิคของเราทุกคน ฟิคเรื่องนี้ตั้งใจจะลงวันเกิดน้องเเทมิน
เเต่คอมพังบ่อยมาก นี่ก็ไม่ค่อยปกติ ถ้ามีคำผิดหรืออะไรพลาดไป ขอโทษด้วยนะ
ขอโทษที่ทำให้รอ ขอโทษจากใจ (อย่าพึ่งเบื่อนะ)
เเละด้วยการไถ่โทษต่อคนอ่าน เราจะลงฟิคต่อกัน สามเรื่อง
#มิสเตอร์ชเว (ครึ่งหลัง) #0718 (ครึ่งหลัง) #ภพ
ขอบคุณมากนะที่รอ ขอบคุณมากฮะ
ความคิดเห็น