คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 17 ปมที่ไม่มีวันแก้หลุด Rewrite 100%%%%%%%%%%%
ตอนที่ 17 ปมที่ไม่มีวันแก้หลุด
คิมนัมจุนเข้าแอบภายในห้องที่ถูกปิดไว้มืดสนิทเพื่อรอคอยเจ้าของห้องกลับมา จองโฮซอก สมบัติล้ำค่าของเขาบัดนี้กำลังพยายามหลบหน้าหลบตา ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน
เวลาไม่นานนักแสงไฟสว่างจากด้านนอกก็สาดส่องเข้ามา นักเรียนหนุ่มร่างสูงเปิดปะตูมาด้วยท่าทางอารมณ์ดี ก่อนจะสลัดเสื้อผ้าของตัวเองออกในความมืด นัมจุนค่อยๆย่องเบาไปโอบจากด้านหลังทำให้ร่างบางนั้นตกใจจนสะดุ้งโหยง
“คิมนัมจุน นายมาได้ไง!!!”
“แล้วทำไมฉันถึงจะมาไม่ได้ละ อย่าลืมสิว่าฉันเป็นใคร”
ร่างสูงพูดพลางรัดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะพยายามดิ้นขัดขืน และรีบคว้าเสื้อผ้าตัวก่อนขึ้นมาสวมใส่
จองโฮซอก หรือเจโฮป เป็นลูกอดีตประธานาธิบดีคนก่อนที่ตอนนี้ตกอัพกลายเป็นเพียงเด็กน้อยไร้ญาติ มีคิมนัมจุนคอยดูแลมาตลอด จึงผลีกายโดยไม่เต็มใจให้กับเขาเป็นการตอบแทน แต่อย่างไรละคนอย่างนัมจุนไม่เคยแคร์ว่าจองโฮซอกจะคิดยังไง เขารู้เพียงแต่ว่าเจ้าเด็กนั้นคือของของเขาที่ไม่มีวันที่จะมีใครแย่งไปได้
“ถึงยังงั้น นายก็ควรโทรบอกฉันก่อน”
ร่างบางเปิดสวิตซ์ไฟก่อนที่จะไปนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่ปลายเตียงที่นัมจุนเอนหลังนอนแผ่ราบอยู่นั้น
“ทำไมหรอ นายพูดเหมือนมีอะไรปิดยังฉันอยู่”
“ป่าวนิ ฉันแค่ต้องการเวลาส่วนตัว เพื่ออ่านหนังสือสอบ”
โฮซอกปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก พลางหยิบกระเป๋าเอาหนังสือเรียนมากมายมากองไว้
โคร้มม!!!!
“แกไม่มีสิทธิ์มาหลบหน้าฉัน”
ตอนนี้หนังสือดังกล่าวถูกร่างสูงเขวี้ยงมันกระจายไปทั่วห้อง คนตัวเล็กกำลังนั่งสั่นเป็นเจ้าเข้าด้วยความกลัว
“โฮซอกยา!!! ให้ฉันดีกับนายเถอะนะ”
คิมนัมจุนพยายามข่มเสียงเรียบ แต่สื่ออารมณ์ด้วยการบีบข้อมือเล็กทั้งสองอย่างรุนแรง
“อย่าเลยนะ ฮึกๆ… นัมจุนยา ฉันขอโทษ”
“แกก็รู้ว่าถ้าฉันโมโหจะเป็นไง ดังนั้นอย่าหลบหน้าฉันอีก เข้าใจไหม”
ใบหน้าเรียวเล็กที่กำลังนองไปด้วยน้ำตาถูกมือหนาของเขาปาดจนแห้ง ก่อนที่นัมจุนจะโน้มลำคอระหงนั้นเข้ามาใกล้ๆ เพื่อมอบรอยจูบอันอบอุ่น เป็นการปลอบขวัญคนที่กำลังกลัว
นานเท่าไหร่ไม่รู้ กว่าจองโฮซอกจะผ่านบทเพลงรักอันน่าขยักแขยงนั้นมาได้ คนตัวเล็กกระชับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเพราะความป่าเถื่อนของอีกคนที่เพลียหลับไปเข้ากับตัว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระมลทินทั้งหมดออกจากร่างกาย ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะรู้สึกมีความสุข มีเพียงความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากผู้ชายคนนี้ เวรกรรมมากมายทำให้เขาต้องตกระกำลำบากมาใช้ชีวิตอยู่กับซาตานเดินดินอย่างคิมนัมจุน แต่ยังไงก็ตามจองโฮซอกก็หวังเพียงว่า โชคร้ายของเขาจะหมดสิ้นไปเร็วสักที มีเพียงซอกจินเท่านั้นที่จะช่วยเขาให้พ้นจากบ่วงกรรมนี้ได้
สายน้ำเย็นเฉียบโฉบผิวขาวนวลพร้อมกับรอยเล็บของเจ้าตัวที่พยายามจะล้างคราบต่างๆจากบทเพลงรักเมื่อชั่วครู่ออกทั้งน้ำตา หลังจากที่แต่งตัวเสร็จโฮซอกก็พาตัวเองมานั่งยังหัวเตียงที่มีคนที่เขาเกลียดที่สุดนอนหลับอยู่ มือเรียวเลือกหยิบมีดปลายแหลมที่เก็บไว้ในลิ้นชักข้างๆตัวออกมา ความแค้นทั้งหมดที่เขาได้รับจากครอบครัวของคิมนัมจุน มันช่างโหดร้ายเกินที่มนุษย์จะทำ ใช่สิเพราะพวกเขามันไม่ใช่มนุษย์ คิมนัมจุนมันก็แค่สัตว์เดรฉานที่เสพความหื่นกาม
“ถ้าไม่มีแก ชีวิตฉันคงจะดีกว่านั้น แกควรตาย”
สายอันเจ็บปวดพร้อมกับสองมือที่กำมีดปลายแหลมไว้แน่น กำลังหมายจะปลิดชีวิตคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องราว เพียงแค่อีกไม่กี่อึดใจ จองโฮซอกเขาก็จะได้รับอิสระ แต่ทว่า….
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดันมาขัดจังหวะสะก่อน คนตัวเล็กรีบเก็บมีดไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะรีบไปดูว่าใครกันที่มา จอนจองกุก เสี้ยนหนามชีวิตอีกคนนึงที่เขาหมายจะกำจัดทิ้ง จองโฮซอกถอนหายใจออกมา พลางเลื่อนมือไปปิดไฟ เพื่อไม่ให้จอนจองกุกเห็นคนที่หลับอยู่
“ว่าไงจองกุกอา มืดๆค่ำๆนายไม่ควรออกมาเที่ยวแบบนี้นะ มันอันตราย”
“ไม่ต้องห่วงต่อจากนี้ซูก้าจะมานอนกับฉันที่ห้อง ว่าแต่เราออกไปหาอะไรอุ่นกินกันไหมโฮป”
แน่นอนหลังจากที่จองกุกถูกตะปูตำรวมถึงข้อความข่มขู่นั้น ทำให้ทุกคนดูเป็นห่วงไปหมด รวมถึงคิมซอกจิน ที่เอาแต่เฝ้าหมอนี่ทั้งวัน แต่เอาเถอะครั้งนั้นแค่การเตือนเท่านั้น แต่ถ้ายังจะรนหาที่อีก จองโฮซอกก็คงต้องจัดการให้เด็ดขาด
“ไปสิ กำลังหิวพอดี”
โฮซอกตัดสินใจตอบตกลง เพราะกลัวว่าคิมนัมจุนจะตื่นขึ้นมาพบจองกุกเสียก่อน
“เอ้าชน!!!!!”
ร้านเหล้าเล็กๆที่ผู้คนไม่มากมายนัก กลายเป็นที่สังสรรค์ของสามเพื่อนรักในคืนนี้ ซูก้าที่เอาแต่คุยโทรศัพท์เพราะทะเลาะกับคิมแทฮยองแฟนหนุ่ม ส่วนจองกุกก็นั่งยิ้มแย้มกับข้อความในมือถือ
“โอ้ยยย น่าเบื่อวะ!!! กูคิดผิดหรือถูกที่คบกับไอ้วีวะเนี่ย”
“เอาน่า แกนะคิดมาก ก็คนมันรักนี่เนอะก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา ใช่ไหมจองกุก”
โฮซอกปลอบเพื่อนหนุ่มที่เพิ่งจะวางโทรศัพท์อย่างหัวเสียเพราะเคลียร์กับแฟนไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปถามคนที่นั่งหน้ายิ้มแป้น
“อ่าๆๆ ว่าไงนะ”
“นี่จองกุกอา ช่วยโฟกัสที่เพื่อนคนนี้นิดนึงได้ไหมครับ มัวแต่คุยกับ ปั๋วววววอยู่ได้”
มินยุนกิแอบแซะเพื่อนหนุ่มเล็กน้อย ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมา
“พูดอะไรของมึงเนี่ย เอ้าชนแก้วกันเถอะ”
จอนจองกุกแอบหน้าแดง พร้อมกับยื่นแก้วเหล้าในมือชนเพื่อแก้เขิน
เวลาผ่านไปไม่นาน มินยุนกิก็ตกเป็นทาสของฤทธิ์แอลกอฮอล์ เพราะไอ้หมอนั้นกระดกคนเดียวไปสามขวดโชคดีที่สำหรับโฮซอกแล้วเขาเคยฝึกดื่มมากับคิมนัมจุนมาบ้างแล้ว จึงทำให้เขาคอแข็ง ส่วนจองกุกแก้วแรกนั้นยังไม่หมด
“ซูก้า เรากลับกันเถอะ!!”
มือเรียวของจองกุกเลื่อนไปกระตุกเพื่อนสนิททั้งสองที่กำลังนอนฟุบบนโต๊ะ
“อื้มมม!!”
คนขี้เมา ลุกขึ้นบิดขี้เกียจและเดินเซออกไปรออยู่นอกร้าน
“ซูก้า มึงขึ้นไปห้องก่อนละกัน กูจะรอพี่จินก่อน”
จอนจองกุกพูดพลางยื่นกุญแจให้ให้กับเพื่อนหนุ่ม มินยุนกิพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นตึก เมื่อจองกุกหันกลับมาก็ไม่พบว่าโฮซอกอยู่ตรงนั้นแล้ว
“อะไรของมันนะ จะไปก็ไม่เห็นจะบอกกันสักคำ”
จอนจองกุกบ่นพึมพำก่อนจะยืนตั้งหน้าตั้งตารอคนที่กำลังจะมาถึงอยู่อย่างใจจดจ่อ มีเพียงร่างเล็กที่ซ่อนตัวอยู่หลังเงาพุ่มไม้พร้อมกับมือที่กำมีดปลายแหลมด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม
ฝีเท้าเบาๆกำลังก้าวเข้าใกล้จองจอนกุกจากด้านหลัง โดยที่เขาไม่รู้ตัว ร่างบางยังคงงมอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์และยิ้มอย่างมีความสุข แต่แล้วสัญชาตญานก็ทำให้จองกุกรู้ตัว อย่าบอกนะว่าเขากำลังจะถูกคนร้ายเล่นงานอีกแล้ว ร่างบางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคออย่างกลัวๆ ก่อนจะตัดสินใจหันกลับไปดู
“จ้ะเอ๋ !!! อยู่นี่เอง”
กลายเป็นคิมซอกจินที่ยืนยิ้มระรื่นอยู่พร้อมกับตุ๊กตาหมีสีขาวในมือ
“เล่นอะไรของพี่เนี่ย ผมตกใจหมดเลย”
จองกุกพูดพร้อมกับทุบกำปั้นลงบนแผงอกหนาเชิงไม่พอใจ ซอกจินยิ้มโชว์ฟันขาวพลางรั้งเอวบางตรงหน้าเข้ามากอดเพื่อปลอบขวัญ
“โอ๋ๆ อย่าตกใจไปเลยนะคนดีของพี่”
“ว่าแต่ตุ๊กตานั้นของผมใช่ไหม”
ร่างบางไม่สนใจคำพูดและผลักร่างของคนที่กอดอยู่ออก พร้อมกับดึงเจ้าตุ๊กตาตัวโตนั้นมากอดแทน
“ป่าวสักหน่อย พี่ซื้อมาให้ตัวเองต่างหากละ”
“ชิชิ!! งั้นก็เอาคืนไปเลยครับ ไม่เห็นอยากจะได้สักหน่อย”
จอนจองกุกยัดตุ๊กตาตัวเดิมคืนเจ้าของ ก่อนจะหันหน้าไปอีกด้านนึง ซอกจินเห็นคนรักกำลังงอนอยู่จึงรีบทำการง้อทันที
“แค่ล้อเล่นเอง ทำไมขี้งอนจังละเรา ไปติดนิสัยไอ้ซูก้ามาใช่ไหม”
“ป่าววครับบ”
เด็กน้อยหย่นจมูกเล็กน้อย และยังคงดึงดันงอนอยู่
“หันหน้ามานี่สิ เห็นทีจะต้องละลายพฤติกรรมสักหน่อยแล้ว”
มือหนาของคิมซอกจินโอบไหล่เล็กนั้นหันกลับมา พร้อมกับมอบจุมพิตรสหวานให้กับจอนจองกุก เพื่อละลายพฤติกรรมของคนขี้งอน ริมฝีปากเล็กในตอนแรกดูเหมือนพยายามต่อต้าน แต่พอเวลาผ่านไปก็กลับปล่อยให้ลิ้นอุ่นๆของฮยองที่รักได้ทำตามที่ปรารถนาทุกอย่าง
“อื้อพอแล้วครับ ผมหายใจไม่ออก”
จอนจองกุกพยายามดันไหล่สวยตรงหน้าออกอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าตอนนี้เจ้ามือจอมซนของคิมซอกจินกำลังสอดเข้าไปภายเสื้อของเขา
“นั่นสินะ ถ้าต่อนี่มีหวังได้เปิดฟลอร์แน่ๆเลย หึหึ”
คนหน้าไม่อายพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา ก่อนจะยื่นตุ๊กตาตัวดังกล่าวมาให้จอนจองกุก
“ค่าตอบแทนที่ให้จูบไง”
คิมซอกจินพูดพร้อมกับทำปากจู๋ ทำเอาร่างบางตรงหน้าถึงกับหลุดขำออกมา
“ทำไมถึงชอบผมละครับ เห็นเมื่อก่อนทำยังกับผมเป็นศัตรู”
ภายในสวนสาธารณะใกล้ๆ คิมซอกจินถูกคนที่เขากำลังนอนอยู่บนตักถามขึ้น
“ก็จองกุกน่ารักไง พี่ก็เลยต้องรัก แล้วจองกุกละ”
“เอิ่ม…ไม่รู้สิครับ”
“หือ….ไม่รู้นี่หมายความว่าไม่รักหรอ”
ซอกจินเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าเล็กๆนั้น อย่างสงสัย
“ไม่รู้ กับ ไม่รักมันเหมือนที่ไหนเล่า ผมแค่ไม่รู้ว่ารักพี่จินตอนไหน แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็รักแล้วนี่ไง”
“อ่า จริงหรอ ถ้ารักแล้วงั้นเรามาทำเรื่องอย่างว่ากันไหม”
ซอกจินพูดพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะชายตามองต่ำมายังจอนจองกุก
“อะไรกันเล่า…ผมยังเด็กอยู่นะ”
ร่างบางพูดด้วยความเขิน บิดตัวไปมา คนบ้าเอ้ยย อยู่ดีดีมาชวนคุยเรื่องทะลึ่งทำไม
“นะนะนะนะ ลองดูสักครั้ง จะได้รู้ว่าเด็กไม่เด็ก”
ร่างสูงพูดพร้อมกับยื่นมือเข้ามาสัมผัสที่ขาอ่อนของจองกุก พลางลูบไปมาเพื่อแสดงถึงความต้องการ
“ไม่เอาครับ ผมยังไม่พร้อมและพี่จินก็ห้ามขืนใจผมด้วย”
ร่างบางลุกขึ้นยืนกรานยื่นคำขาดกับคนที่กำลังทำหน้าเสียดาย
“เข้าใจแล้วครับ ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม พี่ไม่บังคับหรอก”
ซอกจินลุกขึ้นตามพร้อมกับใช้มือหนาขยี้หัวของเด็กน้อยจอมดื้อตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ผมง่วงนอนแล้วละ พี่ก็ควรกลับบ้านไปได้แล้วนะครับ”
จอนจองกุกออกปากไล่คนตัวสูงที่กำลังเดินกอดคอเขาอยู่ตอนนี้ ซอกจินมุ่ยหน้าเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าเวลาที่ได้อยู่กับคนที่รักคืนนี้กำลังจะหมดไปอีกแล้ว เพราะสำหรับเขาแล้วจะอยู่กับจอนจองกุกทั้งยี่สิบชั่วโมงเลยทีเดียว
“ครับผม ยังไงถ้าเกิดคิดถึงพี่ก็เอามันขึ้นมากอดนะ”
ร่างสูงพูดพลางชี้นิ้วไปยังเจ้าตุ๊กตาที่จอนจองกุกกอดไว้อยู่
“ผมขึ้นตึกละ ฝันดีครับ จุ๊บ!!”
ร่างบางบอกลา ก่อนจะใช้ที่นิ้วสัมผัสกับปากตัวเองไปสัมผัสกับริมฝีปากหนาของซอกจิน เพื่อเป็นการกู๊ดไนท์คิส คิมซอกจินมองตามร่างของจอนจองกุกที่กำลังเดินไปพร้อมกับรอยยิ้ม ค่ำคืนนี้เขาช่างมีความสุขเหลือเกิน ดูเหมือนตอนนี้ทั้งคู่ได้กลายเป็นแฟนกันจริงๆอย่างที่คาดหวังไว้สักที
หลังจากที่ซอกจินมั่นใจว่าคนรักกลับถึงห้องอย่างปลอดภัยเนื่องจากเจ้าเด็กน้อยนั้นส่งข้อความมาบอก เขาก็เดินกลับไปยังรถที่จอดทิ้งเอาไว้ แต่ในระหว่างทางเขาก็ได้พบกับใครบางคนที่เขารู้จักดี
“นายคือ เจโฮป เพื่อนของจองกุกใช่ไหม”
“สวัสดี คิมซอกจิน”
จองโฮซอกเอ่ยทักทายบุคคลที่เขามายืนรออยู่ก่อนหน้าสักพัก ก่อนจะโค้งเป็นการทักทาย เวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาทั้งสองก็มานั่งอยู่ที่ร้านเหล้าร้านเดิมที่โฮซอกมานั่งกินกับเพื่อนๆ
“เหมือนนายกำลังมารอฉัน มีอะไรหรือป่าว”
แน่นอนซอกจินรู้ดีว่า เจโฮปต้องมีอะไรกับเขาเป็นแน่ เพราะดูท่าทีที่เป็นอยู่ตอนนี้
“นายยังคงเดาเรื่องแบบนี้เหมือนเดิมเลยนะ แต่มีเรื่องนึงทีนายยังคงเดาไม่ออก”
“หมายความว่าไงวะ”
คิ้วทั้งสองของซอกจินขมวดเข้าหากัน เพราะคำพูดที่แฝงนัยอะไรบางอย่างของคนตรงหน้า รูปภาพเก่าๆหลายใบจากจองโฮซอกถูกยื่นใส่มือหนาของเขา
“มึงคือ…จองโฮซอก?”
ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ ที่เพื่อนสมัยมัธยมเปลี่ยนไปขนาดนี้ แน่นอนเดิมทีจองโฮซอกที่เขารู้จัก เป็นเด็กอ้วนขี้เหร่ที่ไม่ค่อยจะมีใครอยากจะสมาคมด้วยสักเท่าไหร่ แต่ด้วยความซื่อของมันเลยทำให้ซอกจินตกลงเป็นเพื่อนด้วย
“นึกว่าจะจำกันไม่ได้สะอีก ฉันผิดเองที่เปลี่ยนไปเยอะ”
จองโฮซอกพูดพร้อมกับกระดกเหล้าในแก้วทีเดียวหมดรวด พลางยิ้มหวานใส่คนตรงหน้าอย่างพอใจ
“ว่าแต่มึงหายไปไหนมาวะ”
“เปลี่ยนแปลงตัวเองไง ว่าแต่ซอกจิน นายจะยังสัญญาที่เคยพูดไว้ตอนนั้นได้หรือป่าว”
จองโฮซอกยิ้มเล็กน้อยเมื่อพูดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต พร้อมกับรินเหล้าให้กับคนตรงหน้าอีกครั้ง
“คำสัญญา?”
ย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน ก่อนจบมัธยมต้น
“ซอกจินยา ฉันมีอะไรจะบอกนาย”
เด็กอ้วนใส่แว่นวิ่งมาพูดกับยื่นจดหมายสีชมพูในมือให้กับเพื่อนหนุ่มรูปหล่อที่มือเต็มไปด้วยของขวัญมากมาย
“อะไรของมึงวะเนี่ย กูของเต็มมือไม่เห็นหรือไง”
“ฉันชอบนาย คิมซอกจิน ฉันชอบนาย!!”
คำพูดของจองโฮซอกทำให้คิมซอกจินนิ่งไปสักพัก ก่อนที่เขาจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างตลกขบขัน จนทำให้คนที่เพิ่งจะสารภาพความในใจรู้สึกแปลกๆ
“อย่างมึงเนี่ยนะชอบกู เด็กอ้วน ขี้เหร่ ย่าห์!! จองโฮซอก กูขอสัญญาว่า เถ้ามึงผอมดูดีเมื่อไหร่ กูจะชอบมึง โอเคนะ กูไปก่อนละ เห็นหน้ามึงตอนนี้แล้วคันเบื้องล่างจริงๆ”
คำพูดพลั้งปากของเด็กหนุ่มซอกจินในวันนั้น กลับกลายเป็นแรงจูงใจให้จองโฮซอกพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างเพื่อเขา ทั้งลดน้ำหนักและเข้ารับการศัลยกรรมพลาสติกทั้งๆที่อายุต่ำกว่าเกณฑ์ แต่โชคดีที่เขามีคิมนัมจุนเป็นคนใช้เส้นสาย แต่อย่างไรก็ตามผลร้ายที่เขาได้รับมาก็คือความผิดปกติบางอย่างทางสมองที่เจ้าตัวไม่เคยรู้
“ว่าไง นายจำมันได้ใช่ไหม”
จองโฮซอกถามคนตรงหน้าที่กำลังเคลิ้มไปเพราะยาปลุกเซ็กส์ที่เขาแอบใส่ในแก้วเหล้า ร่างกายซอกจินกำลังร้อนรุ่มเพราะฤทธิ์ยา สติของเขากำลังจะไม่สามารถควบคุมได้
“มึงทำอะไรกูวะเนี่ย”
ร่างสูงพยายามประคองตัวเองยืนขึ้น แต่ก็ล้มลงไปกับพื้น จองโฮซอกกระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะเข้ามาช่วยพยุงเขาพาไปที่ใดที่หนึ่ง
“ฉันก็แค่มาทวงสัญญาที่นายพูดเอาไว้”
จองโฮซอกประคองร่างของคิมซอกจินที่เลือดกำลังพุ่งผล่านไปยังห้องของเขา ก่อนหน้านั้นตอนที่โฮซอกหวังจะทำร้ายจอนจองกุกแล้วซอกจินเข้ามาขัดจังหวะสะก่อน เขาจึงรีบหนีกลับห้องไปก่อนและพบว่าคิมนัมจุนตื่นขึ้นมาพอดี เขาจึงจัดการไล่ซาตานร้ายกลับบ้านไป พร้อมกับออกมารอซอกจินที่รถของเขา
“ปล่อยกูนะเว้ย”
ร่างที่อ่อนแรงของคิมซอกจินถูกปล่อยลงนอนแผ่ราบบนเตียงนุ่มขนาดหกฟุต จองโฮซอกเลื่อนมือเรียวไปจัดการปลดกระดุมเสื้อของเขาเพื่อเผยแผงอกขาวที่ซ่อนอยู่ภายใน
“ถือว่าโชคดีของจอนจองกุก ที่ฉันจะได้ตัวนายคืน โดยที่มันไม่ต้องเจ็บตัว”
ฮัลลโหลลล
ช่วงนี้ขยันอัพเลยนะ เพราะมีกำลังใจจากคอมเม้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตามที่คาดแต่ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกๆรีดเดอร์นะคะ เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลย จริงๆไม่ได้ตั้งใจจะแต่งให้นุ้งโฮปร้ายขนาดนี้นะ แต่อารมณ์ฟิคมันพาไปจริงๆ
เอาเป็นว่าตอนต่อไปของสปอยนิดนึงว่า มี NC !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แต่จะเป็นคู่ไหนต้องรอลุ้นนนะคะ
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ ฝากรับไรท์เตอร์และฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยเด้ออออ
CRY .q
ความคิดเห็น