คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter : 6 เพลิง
5
เพลิง
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ^O^! ไอ้ตัวแสบคราวนี้ฉันมีเรื่องล้อเลียนนายไปจนถึงศตวรรษหน้าแล้ว! คิดถูกจริงๆที่ยอมนั่งคุยกับพระชายาเลิฟ (ชื่อเต็มๆคือเลิฟโพชั่นนัมเบอร์ไนน์ นับถือคนตั้งชื่อมากอ่ะ -*-)ทำให้ฉันได้รู้อะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ฮึ่ม! ลองนายรังแกอะไรฉัน หรือแม้แต่จะคิดรังควานฉันสิ แม่จะแบล๊คเมล์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!
‘รายนั้นน่ะเหรอ เหมือนพระจักรพรรดินั่นแหละ ปากร้ายใจดี ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาบอกว่าเกลียด แปลว่าเขารู้สึกโอเค แต่ถ้าเมื่อไหร่เขาพูดว่าชอบ เตรียมใจได้เลยว่ากำลังถูกเล่นงานแน่แล้ว!’
‘ทำไมพระชายารู้จักเขาดีจังละคะ’
‘ตอนเล็กๆฉันเคยดูแลเขานิดหน่อยน่ะ แถมเขายังเคยจุ๊บปากฉันด้วยล่ะ >O<’
‘จุ๊บปากเลยเหรอคะ’
‘ใช่สิ แบบว่าไงดี...เขาหลงรักฉันน่ะ คิกๆๆๆๆ’
ไมแน่บางทีการที่เขาไม่ชอบพระจักรพรรดิส่วนหนึ่งอาจจะมาจากรักสามเศร้าสมัยยังวัยเยาว์ที่แสนน่ารังเกียจนั่น แก่แดดซะไม่มี ตัวเองอายุเท่าไหร่ไปหลงรักชาวบ้าน ฉันจะล้อ่เขาถึงชาติหน้าเลย ก๊ากกกกกก (O_o )( o_O) ว่าแต่เขาหายไปไหนหว่า ฉันเผลอไปคุยกับพระชายาหน่อยเดียวคลาดสายตากันไปเสียแล้ว
แม้จะเดินหาทั่วงานแต่ก็ไม่เห็นวี่แววเขาอยู่เลย ฉันเลยอาศัยทักษะการเดาเอาเองว่า เขาน่าจะเบื่องานพวกนี้แล้วหนีหายไปอยู่ที่อื่นแทน ด้วยความแสลนของตัวเองขอออกไปถากถางหมอนั่นหน่อยเถอะ จะเอาให้อายม้วนต้วนแล้วคลานมากอดขาฉันขอร้องให้เลิกล้อ คิกๆๆๆ >_<
“โทษนะคะ มีใครเห็นจูเนียร์บ้าง”
“เห็นเดินไปทางหลังโรงเรียนนะ”
ฉันถามคนที่เดินสวนไปสวนมาระหว่างทางที่ฉันออกตามหาจูเนียร์ จากนั้นก็เดินไปด้านหลังที่เป็นเป้าหมาย มีอยู่สองสถานที่ที่ฉันสามารถคาดการณืได้ว่าเขาน่าจะอยู่ ถ้าไม่ใช่สวนสัตว์ที่ขังลิงเพื่อนรักของเขาไว้ ก็น่าจะอยู่ที่ตึกศิลปะที่กำลังก่อสร้าง และฉันเดาว่า...เขาอยู่กับเพื่อนลิง -__-
“จูเนียร์!!!”
ฉันตะโกนออกไปอย่างมั่นใจเต็มประตูว่าเขาต้องอยู่ แต่พอไม่ได้ยินเสียงคนตอบกลับก็ทำให้ฉันหุบปากด้วยความหน้าแหก (-_- )( -_-) เขาน่าจะอยู่ที่นี่นี่นา ถ้าไม่อยู่แล้วจะหายไปอยู่ไหน
“ที่รักของฉันเขาไม่อยู่ที่นี่หรอก .V.”
“O_o มินนี่”
“เชอะ ทำมาจำชื่อฉันได้ ใครอนุญาต!”
“-__- ถ้าไม่เรียกชื่อเดี๋ยวจะหว่าไม่มีมารยาทอีก”
“มาหาที่รักของฉันทำไม”
ฉันนิ่งคิดไปเล็กน้อย แล้วทำหน้าขึงขังจริงจัง
“ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับเขาหน่อย”
“ดูเหมือนเธอจะมาวนไปวียนมากับที่รักของฉันเสียเหลือเกินนะ ทำไมเหรอ หลงเสน่ห์เขาอีกคนหรือไง”
“อี๋!”
“อ้ะ หรือไม่จริง ถ้าไม่ชอบจะมาวุ่นวายอะไรมากมาย”
“ก็บอกแล้วไงว่ามีธุระจะคุยด้วย ถ้าเธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนฉันก็ไปล่ะ”
ทำไมฉันจะต้องลดตัวไปทะเลาะเบาะแว้งกับยัยนี่ด้วยนะ ไม่เจอวันนี้พรุ่งนี้ก็คงเจอ แหย่พรุ่งนี้ก็ได้ ไม่รีบ คิกๆๆ ^O^
“เขาอยู่ตึกศิลปะ”
“หือ”
“เธอมีธุระไม่ใช่หรือไง รีบไปคุยกับเขาสิ อย่านานนะ หึง!”
ฉันมองยัยเด็กแก่แดดตรงหน้าอีกครั้งแล้วพยักหน้ารับทราบ แต่ก็ไม่วายอดไม่ได้ที่จะต้องพูด
“พี่ชายฉันเขาอยากจะขอเธอเต้นรำด้วย แต่หาเธอไม่เจอ”
“ฉันไม่เต้นกับใครนอกจากจูเนียร์ เพราะเขาคือเบอร์หนึ่งในหัวใจฉัน”
ย่ะ =__= แก่แดดไม่ว่า น้ำเน่าอีกด้วย
“งั้นฉันไปล่ะ”
จริงๆว่าจะเลิกล้มไปแล้วนะ กับอีแค่จะแหย่เขาทำไมฉันต้องลงทุนเดินไกลจากหอประชุมมาจนถึงตึกศิลปะสุดท้ายนี่ด้วย ที่ตึกนี้เป็นตึกสร้างใหม่ กลิ่นสียังคงไม่แห้ง และยังมีเศษซากของการก่อสร้างที่ยังต่อเติมไม่เสร็จ หมอนั่นมันเข้ามาทำอะไรที่นี่กันนะ
“จูเนียร์ นายอยู่ที่ไหน”
ฟึ่บ!
ฉันรู้สึกเหมือนมีเงาดำวูบๆวิ่งผ่านตัวฉันไป แล้วก็หายแว้บเข้าไปยังห้องที่อยู่ใกล้ๆ -__- ชิส์ คงจะเห็นแล้วสิว่าฉันมา จะแกล้งทำเป็นหลอกพี่ล่ะสิ ถ้าคนอย่างฉันกลัวผีคงไม่วิ่งเข้ามาทีนี่คนเดียวหรอกเฟ้ย เพราะสิ่งที่ฉันกลัวยิ่งกว่าผีมีเพียงอย่างเดียว...
คือไม่ได้แหย่นาย ก๊ากกกกกกกกกก ^O^ (ยัยนี่เข้าขั้นโรคจิตมากๆ -*-)
“อยู่ห้องนี้เรอะ อย่าหลบเสียให้ยา...แง่ว =[]= ไม่เห็นมีใครอยู่เลย”
ปัง! แกร๊ก..
เหมือนมีลมวูบหนึ่งพัดผ่านหลังฉันไป ก่อนจะมีเสียงปิดประตูตามมา พอหันไปมองก็ยังได้ยินเสียงเหมือนมีใครกำลังทำอะไรกับประตูอยู่ด้านนอก
“ใครน่ะ” ฉันเปิดประตู แต่มันเปิดไม่ออก โอย หัวใจเต้นตุบตับ โป๊งโป๊งชึ่ง อะไรกัน หรือว่าหมอนั่น...มันจะแกล้งฉัน “กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ไอ้จูเนียร์ ไอ้เลว ปล่อยฉัน!!!”
ไม่มีเสียงตอบจากเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียก และการไร้เสียงโต้กลับใดๆทำให้ฉันอยากตายมากกว่าเดิม
“เฮ้ย ไม่เล่นนะ เปิดเดี๋ยวนี้”
ฉันได้ยินเสียงรองเท้าจากด้านนอกซอยถี่ยิบเหมือนกำลังวิ่ง และเสียงนั้นก็ค่อยๆหายไป ไอ้คนที่อยู่ข้างนอกมันวิ่งหนีไปแล้ว >O<
“กรี๊ด ถ้าไม่เปิดฉันจะฟ้องพ่อฟ้องแม่ด้วย แกตายแน่ๆจูเนียร์ ตาย!!!”
กว่ายี่สิบนาทีที่ฉันแหกปากร้องขอความช่วยเหลือ ทั้งอ้อนวอน ขอร้อง ข่มขู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยิน จนเริ่มหมดแรงและนั่งสลบเหมือดอยู่กับพื้น เหม็นสีก็เหม็น TT^TT ร้อนก็ร้อน จะปีนออกไปนอกหน้าต่างก็ไม่ได้เพราะมันชั้น 3 ตะโกนไปก้ไม่มีใครได้ยินเพราะทุกคนอยู่ที่หอประชุมกันหมด ฉันฆ๋านายแน่จูเนียร์ ฉันจะไม่ให้อภัยอีกแล้ว!
-,.- ได้กลิ่นเหมือนอะไรไหม้ๆเลยหว่า และทำไมรู้สึกเหมือนห้องมันเริ่มเต็มไปด้วยความควันแถมยังร้อนเป็นเตาอบอีก...
ความร้อนทำให้ฉันค่อยๆถอดผ้าคลุมไหล่ออกแล้วเดินดมหากลิ่นไปทั่วห้อง แล้วไฟสีส้มๆที่มันแพลมออกมาจากหน้าต่างที่ทำด้วยกระจกก็ทำให้ฉันเริ่มใจไม่ดี
“แสงแบบนี้ยังกับไฟไหม้แน่ะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดด O_o ไม่สงสัยเลย ไฟไหม้ชัดๆ เฮ้ย! ใครอยู่ข้างนอกบ้าง กรี๊ดๆๆๆ”
ฉันเริ่มวิ่งลนลานไปทั่วห้อง แล้วเอามือทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ควันเริ่มลอดมาตามช่องใต้ประตูจนฉันสำลัก นี่แปลว่าไฟไหม้จริงๆใช่มั้ยเนี่ย ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ม้ายยยยยยยยย (TTOTT )( TTOTT) ใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันเป็นเจ้าฟ้าหญิงแห่งไนทริส ผุ้ที่สวย เลิศ ไม่มีใครเกิน ฉันไม่ยอมตายเพราะไฟไหม้นะ แง TT^TT
“พ่อคะ ช่วยหญิงด้วย”
หมดแรงแล้ว...อากาศมันร้อนไปหมดจนฉันเริ่มถอดใจ คนที่แทบจะไม่เคยร้องไห้อย่างฉันก็ร้องออกมาอย่างกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้เห็นโลกในวันพรุ่งนี้ จะมีใครรู้หรือยังนะว่าตึกนี้ไฟไหม้และมีคนอยู่ข้างในนี้
ช่วยฉันที ใครก็ได้ ช่วยด้วย...
ปึง ปึง ผัวะ!!!
สติของฉันที่เริ่มจะหลุดลอยไปค่อยๆกลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้ง เมื่อร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
“ตายหรือยัง”
“ยั...ยัง”
“ถ้าเธอตายฉันจะสบายใจกว่า นะฮึ่ย!”
ไอ้คนพูดจาแบบนี้มันจะมีสักกี่คนบนโลกกันนะ ขอนึกก่อน...อา แต่สมองของฉันตอนนี้มันไม่ทำงานแล้วน่ะสิ
“ใครน่ะ ที่มาช่วยฉัน”
“คนที่เกลียดเธอมาก!! ว้ากกกกกกกกกก”
เสียงว้ากของทำให้ฉันตกใจจนเผลออ้าปากกินควันเข้าไปแล้วไอกระด๊อกกระแด๊กออกมา แค่กๆ อะไรกัน ตกใจนะ TT^TT
“ใช้วัสดุอะไรก่อสร้างโรงเรียนเนี่ย ไฟลามเร็วชิบเป๋ง”
“จูเนียร์...เหรอ”
“บนโลกนี้จะมีใครที่เกลียดเธอได้เท่าฉันอีกล่ะ...(-_- ) ( -_-) จะหนีไปทางไหนดีเนี่ย จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว...นี่ ทำตัวให้มันเบาหน่อยได้มั้ย คนอุ้มมันหนักนะ >O<”
“หยา...หยาบคายที่สุด แค่กๆ –O-“
“หลังจากเธอรอดไปวันนี้สัญญามาเลยว่าเธอจะ...”
“จะอะไร”
“ลดน้ำหนัก”
ขนาดเวลาจะตายยังทำให้ฉันอับอายขายขี้หน้าได้ คนแบบนี้ฉันจะไม่ลืมมันไปชั่วชีวิตแห่งการเป็นเจ้าหญิงเลย TTOTT
“ฉันอยากนอนจังเลย”
“เวลาอย่างนี้ยังจะมาขี้เกียจอีก ถ้าใครเขาให้เธอบริหารบ้านเมืองที่นั่นจะต้องล่มจม คนจะต้องอยู่ไม่ดี กินเลว โอย..เหนื่อย อย่าพูดอะไรให้ฉันต้องด่าเธอมากไปกว่านี้ได้มั้ย!”
“นายทำให้ฉันอยากกัดลิ้นตายไปเลยรู้ไว้เสียด้วย...ง่วงจัง ฉันไม่มีแรงแล้ว...”
“เฮ้ย อย่ามาชิงตายตอนนี้นะ ฉันทิ้งจริงๆด้วย ว้ากกกกกกกกกก”
ไม่ว่าเขาจะตะโกนหรือด่าฉันยังไง ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงนั้นอีกแล้ว ความมืดเข้าปกคลุมหัวสมองของฉัน แล้วก็รู้สึกว่า...ช่างเป็นการนอนที่สบายอะไรอย่างนี้นะ...
เฮือก!! O_O
“ไฟไหม้!!!”
แอร์เย็นฉ่ำกับบรรดาพี่ชายและผองเพื่อนของเขาต่างจ้องมองฉันด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส พี่เจอราไมล์ตอนแรกก็ยิ้มแบบพระเอกหนัง แต่สักพักก็เบะปากแล้วกอดฉันแน่น
“น้องรักของพี่ พี่คิดว่าหญิงจะตายเสียแล้ว แง TTOTT”
“มีไฟไหม้นี่คะ ทำไม...”
“เจ้าหญิง...หนึ่งเดียวในดวงใจของหม่อมฉันรอดแล้ว ขอกอดที >O<”
พลั่ก
พี่เจอราไมล์เอาขายันไจแอนท์ที่จะมั่วนิ่มด้วยแล้วถีบกระเด็นติดกับรางผ้าผ่านกั้นผู้ป่วย
“หญิงฝันไปเหรอว่ามีไฟไหม้”
“มีไฟไหม้จริงๆ หญิงไม่ได้ฝัน TT^TT หญิงเข้าไปทำอะไรในนั้นคะ พี่ใจจะขาดเลยนะตอนได้ยินอาจารย์มาแจ้งว่าหญิงติดอยู่ในตึกศิลปะที่กำลังมีไฟไหม โฮก TTOTT ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด”
“งั้นก็แปลว่า...จูเนียร์มาช่วยหญิงจริงๆเหรอคะ”
“เชอะ หงุดหงิด!” พี่เจอราไมล์เปลี่ยนอารมณ์ทันที “ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ต้องบอกว่าใช่ มันทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเข้าไปช่วยหญิงออกมาจากกองเพลิง เอาหน้าชัดๆ”
“นายคิดมากไปแล้วปริ๊นซ์เจอราไมล์ คนเราถ้าจะเอาหน้าไม่ลงทุนเอาตัวเข้าไปเสี่ยงอยู่ในเตาย่างยักษ์แบบนั้นหรอก” เพื่อนผู้มีเหตุผลที่สุดของพี่เจอราไมล์ ปริ๊นซ์เจอราร์ด ออกความเห็นชวนให้คล้อยตามได้เป็นอย่างดี
“ถ้าไม่เอาหน้ามันก็อย่ารับความดีความชอบสิตอนนี้มันกลายเป็นคนดังไปแล้ว น่าหมั่นไส้ที่สุด! จะช่วยทั้งทีก็น่าจะช่วยให้มันสุดความสามารถ ไม่ใช่ทำให้ขาของน้องหญิง...ขาของน้องฉัน (TTOTT )( TTOTT)”
“ขาของหญิงทำไมคะ O_o”
ฉันเปิดผ้าห่มออก แล้วมองไปที่ขาของตัวเองที่เต็มไปด้วยเฝือกสีขาว
“ขาของน้องหญิง...จะใช้การไม่ได้”
“หา!!!”
ความคิดเห็น