รักอินฟินิตี้ (Y)

ลำดับตอนที่ #1 : ฮึม ฮึม ฮึม กีฬา กีฬา เป็นยาวิเศษ

บทที่ ๑

ฮึม ฮึม ฮึม กีฬา กีฬา เป็นยาวิเศษ

 

นัดเด็กหนุ่มที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยมัธยมศึกษาตอนปลาย ด้วยวัยสิบหกปี ซึ่งเป็นก้าวแรกในระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ของโรงเรียนที่ผลิตสุภาพบุรุษที่มีชื่อแห่งหนึ่งของประเทศ นั่นก็คือ โรงเรียนบุรุษศึกษานั่นเอง นัดผ่านการประเมินและได้อยู่กลุ่มสีขาวมาตั้งแต่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 แล้ว และได้ยอมกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้ ประกอบหน้าตาและบุคลิกที่ดี ซึ่งเป็นที่หมายปองของหนุ่มชาวสีฟ้าที่มารุมขายขนมจีบอยู่ไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่มีหนุ่มคนไหนสามารถชนะใจนัดได้แม้แต่คนเดียว โดยนัดขอให้ความสัมพันธ์ของทุกคนเป็นเพียงพี่น้องกันเท่านั้น จึงทำให้เกิดเป็นที่หมั่นไส้ของบรรดาเพื่อนๆ และรุ่นพี่สีเดียวกันไปด้วย แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดอะไรมากมาย นัดมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน คือ ต้น กับ แบงค์ ซึ่งเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ซึ่งทั้งสองก็มีหน้าตาดีไม่ต่างจากนัด เมื่อทั้งสามคนเดินไปไหนก็จะเป็นเป้าสายตาของบรรดากลุ่มสีฟ้า

            “หวัดดีครับน้องๆ จะไปไหนกั๋นนี่ครับ” โน้ต รุ่นพี่สีฟ้า หนึ่งในคณะกรรมการ

            (“หวัดครับน้องๆ กำลังจะไปไหนกันเหรอครับ”)

นักเรียน ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาดี ร่างกายกำยำแข็งแรง พร้อมกับเพื่อนอีกสองคนซึ่งมีลักษณะที่คล้ายกัน เข้ามาทักกลุ่มของนัด

            “ก่อกำลังจะไปกิ๋นข้าวอ่ะครับ” นัดตอบอย่างสำรวม โดยที่ต้นกำลังแอบส่งยิ้ม

            (“ก็กำลังจะไปกินข้าวกันอ่ะครับ”)

ให้ต่อเพื่อนของโน้ต และแบงค์ก็แอบสบตากับบาสหนึ่งในเพื่อนของโน้ตเช่นกัน นัดทำท่ากำลังคิดอยู่ ต้นจึงรีบตอบไปทันที

            “ได้ก่ะครับ หมู่อ้ายอุตส่าห์จวน หมูเฮาจะปฏิเสธได้จะไดครับ” ต้นทำท่าตอบ

            (“ก็ได้ครับ พวกพี่อุตส่าห์ชวน พวกเราจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะครับ”)

แบบเขินๆ แล้วสายตาก็ยังมองต่ออยู่ นัดจึงต้องจำใจตกลง

            พอไปถึงโรงอาหารทั้งหมดก็มานั่งรับประทานอาหารด้วยกัน จู่ๆ โน้ตก็เริ่มเปิดประเด็น

            “เออ คือว่าปี๋นี้โรงเรียนเราจะเป๋นเจ้าภาพงานกีฬาบุรุษสามัคคี หมู่น้องท่าจะฮู้กั๋นแล้วแม่นก่อครับ” โน้ตถาม

            (“เออ คือว่าปีนี้โรงเรียนเราจะเป็นเจ้าภาพงานกีฬาบุรุษสามัคคี พวกน้องๆ คงจะรู้กันแล้วใช่มั้ยครับ”)

            “ครับ” ทั้งสามตอบพร้อมกัน

            “แล้วหมู่เฮาก็บ่อได้ปิ๊กบ้านโตย” แบงค์ตอบอย่างเซ็งๆ

            (“แล้วพวกเราก็ไม่ได้กลับบ้านด้วย”)

            “เอาน่า รุ่นเฮาโจ้กดีแค่ไหนครับตี้ได้เป๋นเจ้าภาพจะได้เจอเปื้อนใหม่นักๆอ่ะครับ” บาสพูด

            (“เอาน่า รุ่นเราโชคดีแค่ไหนครับ ที่ได้เป็นเจ้าภาพ จะได้เจอกับเพื่อนใหม่เยอะๆ ไงครับ)

            “ผมก่ออู้ไปจะอั้นอ่ะครับ ผมจะได้ไปมีกิ๊กกับหนุ่มวชิราวุธ ตี้เปิ้นหล่อเท่ห์เหมือนตหาร เด็กสวนกุหลาบก่อหล่อแบบเด็กเฮียน กรุงเทพคริสเตียนตี้หล่อแบบตี๋ๆ ไค่หันแต๊” แบงค์พูดอย่างเพ้อฝัน

            (“พวกผมก็พูดไปอย่างงั้นล่ะครับ ผมจะได้มีกิ๊กกับหนุ่มวชิราวุธ ที่หล่อเท่ห์เหมือนทหาร เด็กสวนกุหลาบก็หล่อแบบเด็กเรียน กรุงเทพคริสเตียนที่หล่อแบบตี๋ๆ อยากเจอจริงๆ”)

            “อ่ะแฮ่ม” บาสแกล้งกระแอมด้วยความหึง

            “โหย นี่ไปผ่อมาหมดแล้วแม่นก่อ” ต้นแกล้งแซว

            (“โห นี่ไปดูมาหมดแล้วเหรอเนี่ย”)

“ก่อมีนิสนึง” แบงค์พูด

(“ก็มีบ้างนิสนึง”)

“แต่ตึงมดเนี่ย ก็สู้ละอ่อน บ.ศ. บ่าได้สักคน” แบงค์พูดแล้วยิ้มมาที่บาส ซึ่งก็ยิ้มด้วยความเขิน

(“แต่ทั้งหมดก็สู้เด็ก บ.ศ.เราไม่ได้สักคน”)

“เออ อ้ายว่าเข้าเรื่องของเฮาดีกว่านะครับ” โน้ตรีบตัดบทหลังจากที่ไร้สาระกันมานาน

(“เออ พี่ว่าเราเข้าเรื่องของเราดีกว่านะครับ”)

“ครับ” ทั้งสามตอบพร้อมกันอีก

“คืออ้ายอยากฮื้อหมู่น้องไปคัดตั๋วนักแสดงที่จะแสดงในพิธีเปิดอ่ะครับ หมู่น้องกึ้ดว่าจะได” โน้ตพูดแล้วหันมาที่นนท์ ทั้งสามทำหน้าเจื่อนๆ

(“คือพี่อยากให้น้องๆไปคัดตัวนักแสดงที่จะแสดงในพิธีเปิดอ่ะครับ น้องๆคิดว่ายังไงครับ”)

“นี่อ้ายยังบ่าฮู้แม่นก่อครับ นักแสดงน่ะเปิ้นบล็อกตั๋วไว้แล้วครับ แล้วแหมอย่างหมู่ผมก่อได้ตกลงกับอ้ายโอมไว้แล้วว่าจะเป๋นคนก๋ำป้ายอ่ะครับ” นัดพูด

(“นี่พี่ยังไม่รู้ใช้มั้ยครับ นักแสดงน่ะเค้าบล็อกตัวไว้หมดแล้วครับ แล้วอีกอย่างพวกผมก็ได้ตกลงกับพี่โอมไว้แล้วว่าจะเป็นคนถือป้ายอ่ะครับ”)

“ยะจะอั้นได้ได เฮายังไม่ได้คัดเลยอ่ะครับ” โน้ตพูดด้วยความโกรธ

(“ทำแบบนั้นได้ยังไง เรายังไม่ได้คัดเลยอ่ะครับ”)

“ก่อได้ยินว่าอาจ๋ารย์เปิ้นบอกคนเดียวอ่ะครับ เพราะโรงเรียนเรางบประมาณน้อย แต่มีผู้ปกครองกลุ่มหนึ่งยื่นมือเข้ามาจ้วย แต่เปิ้นมีข้อเสนอว่าต้องเอาลูกของเปิ้นเป๋นนักแสดงตั๋วเอกอ่ะครับ” ต้นอธิบายเพิ่ม

(“ก็ได้ยินว่าอาจารย์เค้าบอกเองอ่ะครับ เพราะโรงเรียนเรางบประมาณน้อย แต่มีผู้ปกครองกลุ่มหนึ่งยื่นมือเข้ามาช่วย แต่เค้ามีข้อเสนอว่าต้องเอาลูกของเค้าเป็นนักแสดงตัวเอกอ่ะครับ”)

“แต่จะไดอ้ายก่อบ่าหันโตยอ่ะ อ้ายตึงบ่ายอม จะไดอ้ายก่อต้องไปอู้กับหมู่เขา” โน้ตพูดอย่างมีอารมณ์

(“แต่ยังไงพี่ก็ไม่เห็นด้วยอ่ะ ยังไงพี่ก็ไม่ยอม พี่ต้องไปพูดกับพวกเขา”)

“ไม่ต้องพูดหรอก ผมเนี่ยล่ะครับเป็นคนสั่งทำ” เสียงๆ หนึ่งดังมาข้างหลังโน้ต ทำเอาทุกคนถึงกับตะลึง เพราะนั่นคือท่านผู้อำนวยการโรงเรียนนั่นเอง โน้ตค่อยๆหันไปแล้วยิ้มให้

“ครูเข้าใจนะ ว่าเธออยากให้ผลงานออกมาดีที่สุด แต่ก็อย่าลืมสิว่าโรงเรียนเรายังไม่มีงบประมาณมากขนาดนั้น เราปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่างานที่ดีที่สำเร็จได้โดยไม่ใช้เงินน่ะ” ผอ.พูดแล้วมาจับที่ไหล่ของโน้ต แล้วก็มานั่งข้างๆโน้ต

“ครูเชื่อว่าทีมงานของเธอไม่เคยทำให้ครูผิดหวังหรอกนะ ดูจากไปแสดงพิธีปิดของวชิราวุธสิ แย่งซีนเจ้าภาพเค้าหมดแล้ว ยังไงก็ตั้งใจทำงานออกมาให้ดีที่สุดก็แล้วกันนะ งานจะประสบผลสำเร็จได้ก็ต้องอาศัยทีมงานที่ดีเหมือนกัน ส่วนเรื่องนักแสดงครูได้กำชับกับเค้าไว้แล้ว ถ้าเรื่องจะถูกลงโทษ ถ้าเค้ายังเรื่องมากกับเธอมาบอกครูโดยตรงเลยนะ ครูจะจัดการให้นะ สู้ๆ” ผอ.ตบไหล่โน้ตแล้วเดินออกไป โน้ตถอนหายใจเฮือกใหญ่

“หยังต้องเป๋นจะอี้นะ อ้ายอยากฮ่วมงานกับคนตี้อู้กั๋นฮู้เรื่องน่ะ หมู่ตี้งอแงง้องแง้งอ้ายบ่าชอบเลยอ่ะ” โน้ตบ่น

(“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ พี่อยากร่วมงานกับคนที่พูกกันรู้เรื่องน่ะ พวกที่งอแงง้องแง้งพี่ไม่ชอบเลยอ่ะ”)

“เอาน่าครับ ถ้าเฮาอู้กับเขาดีๆ ผมเจื้อนะว่าเขาฟังอยู่นะครับ” นัดจับมือให้

(“เอาน่าครับ ถ้าเราพูดกับเขาดีๆ ผมเชื่อนะว่าเขาฟังอยู่นะครับ”)

กำลังใจโน้ต ทำให้โน้ตถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มออกมา

“อั้นอ้ายจะลองผ่อกะแล้วกั๋น” โน้ตยิ้มให้นนท์

(“งั้นพี่จะลองดูก็แล้วกัน”)

พอรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ทุดคนต่างก็แยกย้ายกันไปเรียน พอเลิกเรียนเสร็จ ทั้งสามคนก็ไปตามนัดของโอมที่เรียกประชุมคนถือป้ายโรงเรียน ระหว่างที่รอโอมอยู่นั้น ทั้งสามก็คุยกันบางเรื่อง

“นัด เหมือนอ้ายโน้ตเค้าชอบสูเขาอยู่หนา” จู่ๆต้นก็เปิดประเด็นขึ้นมา

(“นัด เหมือนพี่โน้ตเค้าชอบนายอยู่นะ”)

“บ่าใจ้ เป๋นปี้น้องกั๋นเฉยๆน่า” นัดพูดอย่างไม่ใส่ใจ

(“ไม่ใช่ เป็นพี่น้องกันเฉยๆน่า”)

“แต้ๆ หนานัด เฮาหันสายต๋าของอ้ายเขาผ่อสูเขามันแปลกๆ อยู่นะ” แบงค์พูด

(“จริงๆ นะนัด เราเห็นสายตาของพี่เค้าผ่อมองนายมันแปลกๆ อยู่นะ”)

“สูเขากึ้ดนักไปแล้วนะ” นัดบ่ายเบี่ยง

(“พวกนายคิดมากไปแล้วนะ”)

“หยังบ่าลองคบอ้ายเขาผ่อ บ่าได้เสียหายหยังโละ ก่าดีหนาคบโรงเรียนเดียวกั๋นเปิ้นฮู้กฎของเฮาจะบ่าได้ยะฮื้อเฮาเดือดร้อนอ่ะ” ต้นเสนอ

“ทำไมไม่ลองคบกับพี่เค้าดูล่ะ ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย ก็ดีนะคบโรงเรียนเดียวกันเค้ารู้กฎของเราจะได้ไม่ทำให้เราเดือดร้อนอ่ะ”

“บ่าฮู้ แต่เฮาบ่าเกยกึ้ดกับอ้ายเขาแบบนั้นเลยหนา” นัดพูด

(“ไม่รู้ แต่เราไม่เคยคิดกับพี่เค้าแบบนั้นเลยนะ”)

“เออ ระวังจะแห้งต๋ายก่อนเน้อ เพราะหมู่เฮาจะบ่ายอมขึ้นคานไปกับสูเขาเน้อ แม่นก่อแบงค์” นัดหาพรรคพวก

(“เออ ระวังจะแห้งตายก่อนนะ เพราะพวกเราจะไม่ยอมขึ้นคานไปกับนาย ใช่มั้ยแบงค์”)

“แม่น” แบงค์ตอบอย่างเห็นด้วย

(“ใช่”)

“เออๆ ไร้สาระน่ะสูเขานี่” นัดพูด จากนั้นโอมก็มาถึง และมาทักทายกับ

(“เออๆ ไร้สาระน่ะพวกนายนี่”)

ตัวแทนคนถือป้ายทั้ง 22 คน

“สวัสดีครับน้องๆ กู้คน ก่อนอื่นอ้ายต้องขอขอบคุณน้องๆ กู้คนนะครับ ตี้เสียสละเวลามาในวันนี้นะครับ” โอมกล่าวขอบคุณ

(“สวัสดีครับน้องๆ ทุกคน ก่อนอื่นพี่ต้องขอขอบคุณน้องๆ ทุกคนนะครับ ที่เสียสละเวลามาในวันนี้นะครับ”)

“เอาล่ะครับ อ้ายอยากจะถามน้องๆ ก่อนว่าไผอยากจะก๋ำป้ายของโรงเรียนหยัง”

(“เอาล่ะครับ พี่อยากจะถามน้องๆ ก่อนว่าใครอยากจะถือป้ายของโรงเรียนไหน”)

โอมแกล้งถาม ทุกคนต่างตอบกันไปคนละเสียง

“สวนกุหลาบ”

“กรุงเทพคริสเตียน”

“เซนต์ดอ”

“บ.ศ.”

“เอาล่ะครับๆ น้องบ่าต้องลู่กั๋นครับ อ้ายก่อถามไปจะอั้นล่ะครับ เดียวจะมีก๋ารคัดตัวคนตี้ก๋ำป้ายโรงเรียนเฮาก่อนเน้อครับ เดียวจะฮื้อคนที่มาโตยกั๋นเนี่ยล่ะ โหวดกั๋นเอง แต่มีข้อแม้ว่า ห้ามโหวดฮื้อตั๋วเก่าเน้อ”

(“เอาล่ะครับๆ น้องๆไม่ต้องแย่งกันครับ พี่ก็ถามไปงั้นล่ะครับ เดี๋ยวจะมีการคัดตัวคนที่ถือป้ายโรงเรียนเราก่อนนะครับ เดี๋ยวจะให้คนที่มาด้วยกันเนี่ยล่ะ โหวดกันเอง แต่มีข้อแม้ว่า ห้ามโหวดให้ตัวเองนะ”)

สิ้นเสียงพูดของโอมทุกคนต่างโห่ด้วยความผิดหวัง จากนั้นโอมก็เอากระดาษมาแจกให้ทุกคนเขียนชื่อ โดยห้ามดูกันเพื่อกันการลอบบี้คะแนนเสียง จากนั้นก็เริ่มประกาศ

“น้องนัด 7 เสียง น้องคิม 8 เสียง ผลปรากฏว่าน้องคิมได้ก๋ำป้ายโรงเรียนเฮาครับ”

(“น้องนัด 7 เสียง น้องคิม 8 เสียง ผลปรากฏว่าน้องคิมได้ถือป้ายโรงเรียนเราครับ”)

โอมประกาศเมื่อคะแนนเป็นเอกฉันท์ ทุกคนต่างปรบมือแสดงความยินดี รวมทั้งนนท์กับพรรคพวกด้วย

“สมควรแล้วตี้คิมได้อ่ะ น่าฮักออกขนาดนั้น เสียดายตี้บ่ามีตังเนาะ ถ้ามีนะได้แสดงเป๋นตั๋วเด่นไปแล้ว” ต้นพูด

(“สมควรแล้วที่คิมได้อ่ะ น่ารักกออกขนาดนั้น เสียดายที่ไม่มีเงินเนอะ ถ้ามีนะได้แสดงเป็นตัวเด่นไปแล้ว”)

“ใช่ ดีใจ๋โตยเน้อคิม” นัดแสดงความยินดี คิมได้แต่ยิ้มอยู่นิ่งๆ

“นัด สูเขาก๋ำป้ายโรงเรียนแตนเฮาเต๊อะ” จู่ๆ คิมก็เสนอขึ้นมา

“ไปได้จะได เปิ้นเลือกสูเขา บ่าไจ้เลือกเฮา ยะหยังถึงบ่าอยากก๋ำป้ายโฮงเฮียนอ่ะ” โรงเรียนถามอย่างสงสัย

“เรากั๋วจะยะบ่าดีน่ะก่ะ ยิ่งก๋ำป้ายโรงเรียนเฮากู้คนต่างก่อผ่อเฮาไปทั่ว เฮาท่าจะสั่นขนาด ซ้ำยังเดินในสนามกล้วยไม้แหม สนามก่าใหญ่” คิมพูดด้วยสีหน้าที่พะวง

“คิมฟังเฮานะ ความกลัวเป๋นสิ่งที่เฮาสร้างขึ้นคนเดียวตึงนั้น มั่นใจ๋ในตัวเก่าก่ะ เปิ้นเลือกเฮาแล้ว แสดงว่าเฮามีคุณสมบัติปอที่จะยะ เอาจะอี้ถ้าสูเขากั๋วนะ ฮื้อผ่อไปตางหน้าก่ะ ฉีกฟันให้ยิ้มเข้าไว้ ฮู้ก่อต๋อนสูเขายิ้มน่ารักขนาดเลยนะ แค่ฉีกฟันน้อยเดียวก่อดูดีแล้ว” นัดสร้างความมั่นใจให้กับคิม จนเพื่อนๆในกลุ่มเริ่มหมั่นไส้

“เฮ้ยๆ ชมนักไปก่อ สีขาวเหมือนกั๋นเน้อ ชมกันอย่างกะจะจีบกั๋นนี่ จะตี๋ฉิ่งกะ” แบงค์แซว

“บ่าไจ้จะอั้น สูเขานี่หนา เปิ้นฮื้อกำลังใจ๋กั๋นเฉยๆ เฮาสีขาวบริสุทธิ์บ่ามีอะหยังเจือปนจ้า” นัดพูด

“เอาล่ะครับน้องๆ เฮาได้คนก๋ำป้ายโรงเรียนของเฮาแล้ว แต่ยังเหลือแหมซาวสองโรงเรียน เพื่อความยุติธรรม อ้ายจะฮื้อน้องๆกู้คนจับฉลากนะครับ ว่าไผจะได้โรงเรียนไหน” โอมพูด

“โหย” ทั้งหมดโห่ด้วยความผิดหวัง

“เริ่มจากน้องเนมก่อนครับ” โอมเรียกคนที่นั่งข้างหน้าก่อน แล้วรีบเปิดฉลากของมาดู

“โรงเรียนกรุงเทพคริสเตียนวิทยาลัยครับ” พอสิ้นเสียงโอมทุกคนโห้ด้วยความผิดหวัง

“น้องแจ็ค วชิราวุธวิทยาลัย”

“น้องอาร์ม อัสสัมชัญ” โอมประกาศไปเรื่อยๆ พร้อมกับชื่อโรงเรียนที่ดังๆ ไปหมด

“น้องต้น เซนต์ดอมินิกครับ” โอมประกาศ จากนั้นต้นก็ลุกขึ้นกระโดด

“ว้าวๆ สุดยอดๆ” ต้นดีใจเหมือนคนเป็นบ้า

“น้องแบงค์ โรงเรียน ภปร.ราชวิทยาลัยครับ” โอมประกาศ แบงค์ก็ดีใจ จากนั้นพอถึงคิวของนัดบ้าง นัดก็ไม่ได้คิดอะไร และไม่ต้องการได้โรงเรียนไหนเป็นพิเศษอยู่แล้ว

“น้องนัดครับ” โอมประกาศและนัดก็จับฉลากออกมาให้โอมอ่าน โอมได้เปิดอ่านก็เบิกตาใหญ่

“โห โรงเรียนเจ้าภาพครั้งต่อไปนี่ เทพศิลป์ครับผม” โอมประกาศ ต้นและแบงค์ก็มาแสดงความยินดีกับนัด

“เทพศิลป์ โรงเรียนใหญ่อยู่นี่” ต้นพูด

“เออ โรงเรียนนี้กะ สีชมพูของเปิ้นแรงดีนะ ต๋อนวันกีฬาสีแต่งหญิงกั๋นสุดๆเลย” แบงค์เหรอ

“แต่สีฟ้าผ่อเหมือนจะบ่านักนะ ส่วนใหญ่จะเป๋นสีดำตี้ผ่อเถื่อนๆหน่อยน่ะ” ต้นพูด

“สูเขาก็ไปว่าเปิ้น ก่อบ่อแน่เสมอไปหรอกนะ” นัดพูด