รักอินฟินิตี้ (Y)

ลำดับตอนที่ #2 : อื้อฮื้อ หล่อจัง อะห้า หล่อจริง

บทที่ ๒

อื้อฮื้อ หล่อจัง อะห้า หล่อจริง

 

กล่าวถึงโรงเรียนเทพศิลป์ ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งแต่เดิมเป็นขององค์การกุศลแห่งหนึ่ง แล้วโอนกิจการมาให้รัฐบาลดูแล โดยนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนในระดับกลางๆ อาจกล่าวได้ว่าเป็นโรงเรียนใกล้บ้านที่รองรับนักเรียนที่สอบเข้าโรงเรียนดังๆ ไม่ติดก็ว่างั้น

ตั้มเด็กหนุ่มรูปงาม หน้าตาดีราวกับเทพบุตร ซึ่งได้รับตำแหน่งประธานนักเรียนคนใหม่การันตีอีกตำแหน่ง นอกจากจะเป็นนักฟุตบอลมือหนึ่งของโรงเรียนแล้ว ตั้มยังมีผลการเรียนที่ดีมากๆ อาจจะเทียบเท่ากับนักเรียนโรงเรียนดังๆ ได้เลย ด้วยเพราะความเป็นหนุ่มรูปงามจึงเป็นขวัญใจของบรรดาสาวแท้ คือนักเรียนหญิงโรงเรียนใกล้ๆ และสาวเทียมซึ่งก็คือนักเรียนร่วมสถาบันเดียวกับตั้มนี่เอง ด้วยเพราะตั้มเป็นคนที่ใจกว้าง ตั้มจึงไม่ค่อยปฏิเสธผู้คนที่แวะเวียนมาหาไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็ตาม แต่ก่อนที่จะมีอะไรกัน ตั้มจะตกลงกับคนๆ นั้นก่อนว่า จะไม่มีพันธะใดๆ ต่อกันทั้งสิ้น หรือแม้กระทั่งการหึงหวง ทำได้เพียงความห่วงใยเท่านั้น จึงมีหลายคนที่พยายามจะเอาชนะใจตั้มด้วยการเป็นตัวจริงให้ได้ แต่ก็ไม่มีใครสามารถเอาชนะใจตั้มได้เลย

“สวัสดีครับ ท่านประธาน” อ๋อม ชายหนุ่มตัวสูงผิวคล้ำแกล้งทักตั้ม

“เออ ตั้งแต่วันนี้ไปมึงต้องเป็นลูกน้องกูนะโว้ย” ตั้มแกล้งคืนบ้าง

“โหย เรื่องไรกูจะยอมวะ” อ๋อมทำหน้าตาตื่น

“ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะ ประธานของเราเนี่ย” นนท์ ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ทักขึ้นต่อ

“ฮ่อย มึงคิดว่ากูอยากจะเป็นเหรอวะ เหนื่อยจะตายห่า อาจารย์ดิบอกให้กูลงอ่ะ เซ็งเลย” ตั้มบ่น เพราะตั้มเป็นคนรักอิสระ

“เออ ได้เป็นแล้วเจองานหินเลยนะมึง” อ๋อมแซว

“งานหินอะไรวะ ไม่เห็นมีเลย” ตั้มทำหน้างงๆ

“อ้าว ก็งานกีฬาบุรุษสามัคคีไง เราเป็นเจ้าภาพต่อจากบุรุษศึกษานะโว้ย” อ๋อมเตือนความจำ

“นั้นเป็นเป็นเรื่องของประธานปีหน้าโว้ย รุ่นกูก็แค่พานักกีฬาไปแข่ง แล้วก็แสดงในพิธีปิดเฉยๆ ไม่เห็นมีไรมากเลย” ตั้มพูดแบบไม่สะทกสะท้าน

“เออ เอาให้ดีๆ นะโว้ยอย่าให้อายเค้าล่ะ” นนท์พูด

“ได้เลย กูมีเครือข่ายอยู่มึงไม่รู้เหรอ” ตั้มพูดแล้วยิ้มอย่างเลศนัย

“เออๆ เมียมึงทั้งนั้นนี่” นนท์พูด

“เมียอะไร เค้าเรียกกิ๊กโว้ย หนุกๆ ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ไงวะ” ตั้มพูด

“เออ ว่าไปกูก็หมั่นไส้เด็ก บ.ศ.เหมือนกันนะ ชอบโชว์พาวว่ะ คิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักหรือไงวะ ดูมันทำกับเด็กวุธดิ ทำเค้าอายเลยอ่ะ” อ๋อมพูดอย่างหมั่นไส้

“แล้วมึงว่าเค้าหน้าตาดีจริงป่ะล่ะ” ตั้มย้อนถาม

“ก็ดี” อ๋อมตอบแบบเจื่อนๆ

“หน้าตาดีแต่หยิ่งว่ะ เค้าว่าไอ้พวกนี้มันหวงเชื้ออ่ะ มันชอบเอาคนในโรงเรียนเดียวกันนั่นล่ะ ไม่เห็นน่าตื่นเต้นเลย เห็นไส้เห็นพุงกันหมดแล้ว” นนท์ทำหน้าเซ็งๆ

“แบบนี้ดิวะ ท้าทายดีออก” ตั้มยิ้มแบบมีเลศนัยอีกครั้ง

“เออ กูได้ยินว่าโรงเรียนมันแบ่งสีด้วยนะโว้ย มีตั้ง 4 สีแน่ะ แล้วมันแบ่งทำไมวะ” อ๋อมพูด

“ถามกูกูจะรู้มั้ยเนี่ยฮะ กูไม่ใช่เด็ก บ.ศ.โว้ย แต่ที่กูรู้ กูอยากได้เด็ก บ.ศ.” นนท์พูดแล้วยิ้ม

“โหะ อีโรงเรียนบ้านนอกจอมหยิ่งน่ะเหรอ ไม่เห็นมีอะไรดีเลย” เสียงหนึ่งดังมาจากชายร่างบางผิวขาว หน้าตาดีคนหนึ่ง

“ก้อง มาทำไรแถวนี้อ่ะครับ” ตั้มทักก้อง ก้องรีบเข้ามานั่งประชิดตั้มแล้วกอดแขนตั้ม

“ก็ก้องคิดถึงตั้มไงครับ” ก้องพูด ทำเอาสองคนนั้นทำหน้าแหย ไปตามๆ กัน ตั้มค่อยๆ เอามือออก

“เออก้องครับ เรื่องการแสดงว่าไงครับ ลงตัวยังครับ” ตั้มแกล้งส่งสายตาอันทรงเสน่ห์ให้ก้อง ทำเอาก้องถึงกับเคลิ้มไป

“เรียบร้อยครับ เพื่อตั้มก้องทำได้ทุกอย่างครับ” ก้องพูด ทำเอาทั้งสองคนนั้นทำท่าเหมือนจะอาเจียนออกมา จากนั้นก้องก็เอาแบบร่างชุดการแสดงมาให้ตั้มดูเพื่อที่จะหาแนวทางปรับปรุงแก้ไขร่วมกัน จนได้ข้อสรุป

“โอเคครับ งั้นเอาตามนี้ก็แล้วกันนะครับ” ตั้มพูด

“ได้เลยครับ” ก้องตกลง แล้วเหมือนคิดอะไรได้

“แล้วรางวัลล่ะ” ก้องพูด ตั้มยิ้มให้ก้อง

“งั้นคืนนี้ก้องอย่าไปไหนนะครับ เดี๋ยวตั้มจะจัดชุดใหญ่ให้เลยดีมั้ย” ตั้มทำหน้าหื่นๆ ใส่ก้อง ก้องก็ยิ้มเขินๆ

“ได้สิ อย่าให้ก้องรอนานนะ” ก้องพูดเขินๆ แล้วเดินจากไป

“เออ ดีนะ คนอื่นเค้าใช้เงินจ้าง แต่ไอ้พี่ตั้มเราใช้จวยจ้าง” อ๋อมพูดประชด

“เอ๋า ผิดด้วยเหรอวะ กูบอกแล้วไงต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์เว้ย” ตั้มพูด

“ครับผม แล้วแต่คุณพี่เถอะครับ” อ๋อมพูด

“เออ เย็นนี้ซ้อมบอลกันเลยป่ะวะ อยากจะชนะหนึ่งในสี่ทีมจตุรมิตรให้ได้อ่ะ” นนท์พูดด้วยความมุ่งมั่น

“เออๆ แต่อย่าเลิกดึกเกินล่ะ เพราะกูมีนัด” ตั้มพูด

“ครับผม” ทั้งสองพูดพร้อมกัน

พอหลังจากเลิกเรียนทั้งสามคนก็ไปซ้อมเข้าทีมกับรุ่นน้องในโรงเรียน โดยมีครูที่ปรึกษาเป็นผู้คอยให้คำแนะนำ

 

มาที่โรงเรียนบุรุษศึกษา นัดกับเพื่อนๆ ก็มาร่วมซ้อมถือป้ายเดินรอบสนามของโรงเรียนก่อนที่จะไปฝึกซ้อมที่สนามกล้วยไม้ซึ่งเป็นสนามกีฬาหลักที่ใช้ในการแสดงพิธีเปิด ซึ่งสนามแห่งนี้เคยใช้เป็นแข่งขันกีฬาซีเกมส์ตอนที่ประเทศไทยเป็นเจ้าภาพมาก่อนแล้ว

“น้องๆ ครับ อ้ายมีข่าวดีมาบอกนะครับ” จู่โอมก็ประกาศขึ้นมา

“น้องๆ คนไหน ก๋ำป้ายของโรงเรียนไหน ก่อจะต้องเป๋นสต๊าฟคอยดูแลนักกีฬาโรงเรียนนั้นเลยเน้อครับ” พอโอมประกาศก็มีเสียงโห่ร้องทั้งดีใจและเสียใจไปตามๆ กัน

“กึ้ดว่าจ้วยๆกั๋นเนาะ เดียวจะมีน้องๆ ม.ต้นมาจ้วยแหมนะครับ” โอมประกาศ ทั้งหมดค่อยโลงใจขึ้นมาหน่อย แต่ต้นดูท่าทางพะวงกับอะไรบางอย่าง

“ต้นเป๋นอะหยังน่ะ” นัดรีบถามทันที

“เฮากั๋วอ่ะ สูเขากึ้ดผ่อก่ะเฮาต้องดูแลละอ่อนเซนต์ดอหนา แต่ละคนไฮโซตึงนั้นเฮากั๋วว่าหมู่เขาจะเรื่องมากกั๋นน่ะ” ต้นพูดอย่างพะวง

“โหบ่าต้องกั๋ว เฮาก่ะยะเต้าตี้เฮายะได้น่ะก่ะ ถ้ายะบ่าได้ก่อบอกเขาไปเลย กึ้ดว่าได้อยู่กับบ่าวหล่อๆ ก่ะ” นัดพูด

“เออแต๊ก่ะ มีคนอิจฉาสูเขาจ้าดนัก ถ้ามันเรื่องมากก่อจับข่มขืนเลยก่ะ” แบงค์พูด ทั้งสองจึงทำรีบจ้องตาอย่างไม่เห็นด้วยในคำพูด แบงค์แกล้งเอามือตบปากตัวเอง

“อุ้ย ขอโทษ เฮาปากบ่าดีแหมแล้ว” แบงค์ยิ้มเยอะๆ แล้วแกล้งเอามือตบปากตัวเอง

“เออ เดียวเฮาไปผ่อหมู่เขาซ้อมแสดงดีกว่า” ต้นออกความคิดชวนเพื่อนๆ ไปดู

“ไปก่ะๆ ใค่ผ่อเหมือนกั๋น” นัดตอบอย่างเห็นด้วย จากนั้นทั้งสามจึงไปดูนักแสดงซ้อมกันที่สนาม

“น้องๆ จ้วยตั้งใจ๋ฝึกกันพ่องเลาะ เหลือเวลาแหมบ่ากี่วันแล้วนะครับ น้องคนนั้นเป๋นอะหยังแหมอ่ะครับ อยู่ดึ้งๆพ่องบ่าได้กะ แล้วน้องคนนั้นอ้ายยังบ่าได้บอกฮื้อนั่งเลยน่ะครับ ตั้งใจ๋กันน้อยเลาะ” โน้ตตะโกนใส่โทรโข่งใบใหญ่อย่างหัวเสีย

“โหย อ้ายโน้ตเนี่ยทุ่มเทสุดยอดเลยเนาะ” ต้นชื่นชมโน้ต

“แต่คนแสดงก่านะ เปิงโดนด่าแต๊ มัวแต่กั๋วดำกันอยู่ฮั่นนะ ผ่อฮั้นเลาะ” แบงค์ชี้ไปที่เพื่อนคนหนึ่งซึ่งเอามือบังหน้าตัวเองอยู่ตลอดเวลา

“โอเคครับๆ อั้นไปพักก่อนก่อได้ครับ” โน้ตประกาศอย่างหัวเสียอีกครั้ง พอเห็นพวกนัดยืนอยู่ข้างสนามจึงรีบเดินเข้ามาหา

“เป๋นจะไดพ่องครับ ผู้กำกับใหญ่” แบงค์โน้ต โน้ตส่ายหัวอย่างไม่เข้าท่า

“บ่าไหวครับ จ๊าขนาด มัวแต่ห่วงนั่นห่วงนี่อยู่ฮั้นน่ะ พ่องก่อกั๋วแดด แป๊แดดพ่องซับป๊ะ” โน้ตบ่น

“ทำงานมันก่อมีปัญหาจะอี้ล่ะครับ มันคงบ่าได้ดั่งใจ๋เฮาไปกู้อย่างหรอกครับ” นัดบอกโน้ต

“นั่นน่ะก่ะ อ้ายจะยะจะไดดีนี่ครับ” โน้ตบ่นอย่างหัวเสีย

“โถ อ้ายครับ จะไปยากหยังครับ หมู่นี้นะมันบ้ายอกั๋นจะต๋าย แกล้งชมมันสักน้อยเดียวมันก่อยะเองล่ะครับ” แบงค์แนะนำ

“แม่นแล้ว หมู่นี้มันลูกคุณหนูเปิ้นชอบฮื้อเฮาโอ๋อ่ะครับ เหมือนละอ่อนอ่ะครับ” ต้นเสริม

“อั้นก่ะครับ อั้นอ้ายจะลองดผ่อก็ได้ครับ” โน้ตรับคำ จากนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาหานนท์และเพื่อนๆ

“ว่าจะได คนหน้าตาดีแต่บ่ามีตังค์” เอ และพรรคพวกทักขึ้นมา

“จ้า คุณหนูไฮโซ” ต้นเหน็บ

“โอ๋ๆ เปิ้นอู้เล่นบ่าดายเลอะ เฮาบ่าใจ้เหมือนนางร้ายในละครหนาตี้จะมาดูถูกคนอื่นน่ะ” เอพูด

“ฮู้แล้วจ้า สูเขานี่น่าฮักกั๋นจะต๋าย” แบงค์พูดแล้วยิ้มให้

“แต๊ๆ เฮาก่อบ่าใจ้อยากจะแสดง แต่แม่น่ะกะบังคับฮื้อเฮายะ จะบ่ายะก่อบ่าได้ เล่นไปไล่บอกคนตึงบ้านเลยอ่ะ” เอบ่นอย่างหัวเสีย

“หมู่เฮาก่อเข้าใจ๋สูเขานะ จะไดก่อพยายามเน้อ งานจะอี้บ่าใจ้มีมาหมั่น” นัดบอก

“ใจ้แล้ว แต่อ้ายโน้ตก่าบ่าดีสวกกับหมู่เฮาแก่ก่ะครับ อ้ายเอ๊กใส่กำ หมู่ผมแทบจะหัวใจ๋วายน่ะ” เอว่าพี่โน้ต ทุกคนในกลุ่มตอบรับอย่างเห็นด้วย

“ก่ออ้ายอยากฮื้องานออกมาดี จะไดอ้ายก่อต้องขอโทษโตยเน้อครับ แต่น้องๆ ต้องจ้วยอ้ายโตยหนา ถ้าอ้ายจ้วยน้องแล้วน่ะ” โน้ตวางข้อตกลง

“ได้เลยครับ” ทั้งกลุ่มตอบรับพร้อมกัน

“อั้นอ้ายไปฝึกซ้อมต่อก่อนเน้อครับ” โน้ตบอกกลุ่มของนัด

“ครับผม” ทั้งกลุ่มนัดตอบพร้อมกัน

“อ้ายโน้ตเนี่ยเปิ้นเก่งเนอะ กึ้ดได้จะไดเอาท่ารำล้านนาดั้งเดิมมาประยุกต์กับท่าของกีฬา ฮื้ออ่อนหวานและแข็งแกร่งภายในตั๋วอ่ะ” แบงค์ชื่นมชม

“ถ้าบ่ามีก๋ารประเมินนะ เฮากึ้ดว่าจะเป็นสีขาวเหมือนเฮาแล้ว” ต้นแซวเล่นๆ

“อ้ายเขาบ่าได้ยะคนเดียวเลาะ เปิ้นก่อยะฮ่วมกับรุ่นปี้สีขาวน่ะก่ะ แต่คงจะกึ้ดท่าตี้เป๋นกีฬามากกว่า อ้ายเขาก่อเป๋นนักกีฬาโตยนี่” นนท์พูด

“แม่นๆ เล่นมวยไทย สุดยอด ถอดเสื้อกำนะ หันซิกแพคเต็มๆ หันแล้วใจ๋จะละลาย” ต้นพูด

“เก็บอารมณ์น้อยเลาะ เปิ้นมีคนจองแล้วบ่าหันกะ” แบงค์พูดแล้วพามองไปที่นัด

“อะหยัง มาผ่อเฮาหยังนี่” นัดพูดอย่างรู้ท่าที

“ก่อผ่อว่าตี้แฟนนักมวยในอนาคตน่ะก่ะ” ต้นตอบและหัวเราะกับแบงค์

“สูเขานี่เอาแหมเมาะ บ่อๆ ปี้น้องก่อคือปี้น้อง” นัดยังยืนยันคำเดิม

“ครับๆ” ต้นพูด